Σ' αγαπώ απελπισμένα



Κείμενο του Λάκη Φουρουκλά:

Εκείνο που από την αρχή πιότερο την εξέπληξε ήταν η ηρεμία του, που έμοιαζε ν’ αγγίζει τα όρια της αναισθησίας. Αλλά, όχι, δεν ήταν αναίσθητος, κι αυτό το είχε ήδη αποδείξει, γαλήνιος ήταν. Και η γαλήνη που διέτρεχε την ύπαρξή του όλη ήταν τόσο απτή, τόσο εκκωφαντική, που θα μπορούσε να σου σπάσει τα νεύρα. Α, ήταν και φευγάτος πολύ. Φευγάτος, μα εξολοκλήρου εκεί. Όλος ένα μυστήριο.
Περπατούσανε για ώρα σιωπηλοί. Δε τη ρωτούσε τίποτα, δεν έψαχνε να βρει καμία απάντηση στα ερωτηματικά που μέχρι τώρα όφειλαν να καρπίσουν μέσα του. Μάλλον δεν ενδιαφερόταν καθόλου να μάθει πώς βρέθηκε ένα βράδυ Σαββάτου-ξημέρωμα Κυριακής σ’ ένα πάρκο, μόνη και δακρυσμένη. Ή τουλάχιστον έτσι εκείνη πίστευε τότε, αφού όπως θα της ομολογούσε αργότερα, απλά την άφηνε να επιλέξει κατά πόσο ήθελε να του μιλήσει ή όχι. Δεν ήθελε να βιάσει τις απαντήσεις της. Έτσι κι αλλιώς το λόγο τον είχε μαντέψει, οπότε δεν παρέμεναν παρά μονάχα οι λεπτομέρειες. Λεπτομέρειες που δεν του έκανε το χατίρι ή την τιμή να του της πει, αφού λόγω της τότε φτωχής της πίστης στους ανθρώπους, δε θα μπορούσε να μιλήσει ποτέ σε κάποιον άγνωστο γι’ αυτά που τυραννάνε το μέσα της – όχι πως μπορεί τώρα, αλλά αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία.
Συνέχισαν, λοιπόν, σχεδόν αμίλητοι να διασχίζουν μαζί και μόνοι, βήμα το βήμα, τη δίχως συγκεκριμένο προορισμό διαδρομή τους, κλέβοντας φευγαλέες ματιές και σιωπές, και νοτισμένες ανάσες ο ένας απ’ τον άλλο.
Δεν ξέρει, δε θυμάται ακριβώς πόσο κράτησε εκείνη η βόλτα. Όπως δεν ήξερε τότε πόσα πολλά θα σήμαινε για κείνη κάποια μέρα. Αφού κάποτε, στο άμεσο μέλλον μάλιστα, θα της άνοιγε τις πύλες σε μια νέα ζωή. Σε μια ζωή γιομάτη τρυφερότητα και αλήθεια, συγκρούσεις και φιλιώματα, έρωτα και αποστροφή.
Τώρα, κλείνει τα μάτια της σφικτά και τους ζωγραφίζει με μαεστρία πολλή στον καμβά του αναπόφευκτου χθες. Τους ζωγραφίζει να περπατάνε, γνωστοί και ξένοι μαζί, στους δρόμους της παλιάς πόλης. Αφουγκράζεται τους ήχους της μέρας που ξυπνά, της νύχτας που ξεψυχά και το μέσα της γεμίζει ολόκληρο με τα χρώματα της ρόδινης αυγής και της ζεστής απρόσμενής του παρουσίας.
Όχι, δεν ήταν εκείνη η πιο ευτυχισμένη νύχτα-μέρα της ζωή της, αλλά να, ίσως να ήτανε τελικά η πιο σημαντική. Ήταν η αρχή. Η αρχή που θα την ακολουθούσαν πολλά τέλη. Η αρχή για τα πάντα και για το τίποτα. το τίποτα που τώρα ζει.
"Όταν βρίσκομαι μακριά, είμαι πιο πολύ κοντά σου από ποτέ", της είπε κάποια φορά προσπαθώντας να δικαιολογήσει τις τάσεις φυγής του, την ανάγκη του για συνεχή ταξίδια. Αν δε μου λείπεις δε θα μπορώ να σ’ αγαπώ όπως σου πρέπει, σαν το ιδανικό μου. Κι αυτή τώρα έτσι ακριβώς νιώθει, πιο πολύ κοντά του παρά ποτέ, έτσι όπως συνοδεύει αμετάκλητα τον ύπνο και τον ξύπνιο της, έτσι όπως αναδύεται γαλήνιος, οργισμένος, πεισματάρης και τρυφερός μέσα από τις αναμνήσεις της.
Μετανιώνει. Μετανιώνει πικρά που τον έδιωξε, που της έφυγε, αλλά μάλλον έτσι έπρεπε να γίνει. Αλλά, έπρεπε; Δεν είναι καθόλου σίγουρη γι’ αυτό, κι ας επιμένει εκείνος μέσα από τα γράμματά του ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, και πώς είναι καλύτερος ο πόνος του χωρισμού από τον καθημερινό θάνατο της ζωής, και άλλες ατάκες.
Πολλές φορές το κεφάλι της παίρνει να θολώνει και συλλαμβάνει τον εαυτό της κάπου να τον μισεί, να τον απεχθάνεται, αλλά αμέσως μετά καθαρίζει ο νοητός της ουρανός, η ηρεμία -έστω κι απρόσκλητη- επανέρχεται, και τότε τον αγαπά και πάλι. Τον αγαπά με πάθος νωχελικό επειδή τη βοήθησε να βρει το δρόμο το δικό της, κι ύστερα χάθηκε -κι ας είναι εκεί έξω-, έσβησε σαν περαστική σκιά απ’ τη ζωή της.
Τώρα, βάζει συχνά σκληρά ερωτήματα στον εαυτό της, τον καταταλαιπωρεί. Τι θα έκανε αν δεν τον γνώριζε;  Στ’ αλήθεια, τι;  Ποια θα ήταν;  Πού θα πήγαινε;



συνεχίζεται εδώ

3 comments:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο κειμένο! Με γέμισες νοσταλγία. Ο έρωτας είναι μαγικός. Μπορεί να σε τινάξει στα σύννεφα και να σε γκρεμίσει στη γη, σε ένα μόνον λεπτό. Μα να σου πω κάτι που έμαθα; Το γκρέμισμα δεν διαρκεί ποτέ πολύ, πάντα κατι γίνεται και σηκώνεσαι στα πόδια σου. Είμαστε πολύ δυνατά όντα για μην επιβιώσουμε. Πριν χρόνια έζησα κάτι δυνατό, τελείωσε. Πόνεσε. Στην πορεία γεννήθηκε κάτι που είναι για μένα. Που μου ταιριάζει γάντι και το αστείο είναι οτι ήταν δίπλα μου χρόνια. Απλώς δεν το έβλεπα. Διάβασε αυτο αν θες. http://levitypen.blogspot.com/2007/06/blog-post_17.html. Και συνέχισε να ονειρευεσαι. Είναι μαγεία ο έρωτας!

lakis είπε...

Σ' ευχαριστώ για την... κλοπή:)
Λυπάμαι που δεν σε επισκέπτομαι τόσο συχνά όσο παλιά, αλλά είμαι "πνιγμένος" μέσα στο νέο βιβλίο που μεγαλώνει όλο και πιο πολύ.
Μέρα καλή

SummerDream είπε...

@ lorin
Η δική μου ιστορία αν την διαβάσεις μοιάζει ανόητη, αλλά στο βάθος της κρύβει έναν αξεπέραστο έρωτα. Προσπάθησα με κάποιες λέξεις -όσες γνωρίζει το φτωχό μου λεξιλόγιο- να εκφράσω τα συναισθήματα. Πονάει ο έρωτας όταν τελικά δεν εκπληρώνεται αλλά και ανακουφίζει όταν αυτός δεν φεύγει μακριά κι έχει πάντα το χέρι απλωμένο για να σε σηκώσει και να προχωρήσεις. Σ'ευχαριστώ για το link.

@ Λάκης Φουρουκλάς
Λάκη μου σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ο καθένας μας έχει την δική του καθημερινότητα. Αλίμονο αν απαιτούσαμε απ'τον καθένα να είναι καθημερινός μας επισκέπτης. Να είσαι πάντα καλά και στο εξής ότι θα μου κάνει "κλικ" σε κάποιο απ'τα κείμενά σου, θα το "κλέβω".

Να'χεις μια όμορφη μέρα! :)