- Μαρίνα πάρε την δεύτερη γραμμή. Άκουσα απ’ την ενδοεπικοινωνία την Κατερίνα.
Δεν ξέρω πως αλλά αμέσως η πρώτη σκέψη μου ήταν πως ίσως στο τηλέφωνο ήταν ο Στράτος. Απ’ την τελευταία μας συνάντηση είχε μεσολαβήσει αρκετός καιρός και δεν ήθελα να τον ενοχλήσω. Τις απαντήσεις μου ναι μεν τις είχα πάρει, παρόλα αυτά πάντα υπήρχε μέσα μου ο πόθος να τον ακούσω έστω για λίγο. Ποτέ όμως δεν τολμούσα να σηκώσω το ακουστικό του τηλεφώνου και να του τηλεφωνήσω. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, τα πόδια μου έτρεμαν, με έπιανε ρίγος, τα χέρια μου ίδρωναν ξαφνικά και όλο αυτό περισσότερη ανησυχία μου έφερνε. Με φόβιζε το τι θα μου έλεγε. Δεν ήθελα να ακούσω: «θα σε παρακαλέσω να μην ξανατηλεφωνήσεις».
Πάτησα το κουμπάκι της δεύτερης γραμμής και η γυναικεία φωνή στην γραμμή με προσγείωσε:
- Συγγνώμη που σας απασχολώ. Σας τηλεφωνώ απ’ την ΕυTV.
- Ναι. Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμη. Είπα με απορία, αλλά και με την υποψία πως μάλλον ήθελαν τον Μάνο.
- Έχετε κάνει μια αίτηση για πρόσληψη στο κανάλι μας. Θα μπορούσατε αύριο το απόγευμα να περάσετε για μια σχετική συνέντευξη με τον υπεύθυνο;
Αίτηση; Πότε έκανα εγώ αίτηση; Τι είναι τώρα αυτό; Από πού κι ως που εγώ να κάνω αίτηση σε τηλεοπτικό κανάλι, αφού η ιδέα ούτε απ’ το μυαλό μου είχε περάσει;
- Συγγνώμη! Για ποια αίτηση μιλάτε;
Ήθελα μια εξήγηση. Δεν ήξερα τι γινόταν. Απέναντί μου στο γραφείο του Μάνου στεκόταν ο Γιώργος και αναζητούσε κάποια έγγραφα και είχε στήσει το αυτί του στην κουβέντα που είχα στο τηλέφωνο:
- Τη δική σας.
- Τη δική μου; Για μισό λεπτό.. Κατ’ αρχήν δεν γνωρίζω καν που στεγάζεται το κανάλι σας και πόσο μάλλον εγώ να ήρθα να κάνω αίτηση για πρόσληψη, απ’ την στιγμή που είναι κάτι που ποτέ δεν πέρασε απ’ το μυαλό μου.
Αχ Θεέ μου τι άλλες τρελαμάρες θα ακούσω; Ο Γιώργος απέναντι καθυστερούσε επίτηδες με τα έγγραφα κάνοντας πως διάβαζε. Η περιέργειά του μου κινούσε την δική μου περιέργεια και τις υποψίες. Η άγνωστη γυναικεία φωνή στο τηλέφωνο, άρχισε να μου λέει πως η αίτηση βρισκόταν πάρα πολύ καιρό στα γραφεία τους και μάλιστα συνοδευόταν από ένα σύντομο βιογραφικό μου. Ρώτησα ποιος υπέγραφε την αίτηση – αν άκουγα ότι η υπογραφή είχε το όνομά μου θα τρελαινόμουν ή θα έψαχνα για υπόπτους (αυτός εκεί απέναντι που κάνει την πάπια και διαβάζει, μάλλον κάτι ξέρει). Υπέγραφε άλλος για μένα τελικά. Εντελώς άγνωστός μου. Η περιέργειά μου ήταν αρκετά μεγάλη και τελικά αποφάσισα να πάω σε αυτό το ραντεβού για να βγάλω μια άκρη το περισσότερο και ελάχιστα για την πρόταση ως πρόταση. Άκου εγώ στην τηλεόραση!
Κατέβασα το ακουστικό του τηλεφώνου και χαμογέλασα στον Γιώργο που με κοιτούσε: «κάτι ξέρεις εσύ». Κάτι μου έλεγε πως ίσως ήταν αυτός. Ήμουν σίγουρη πως κάτι παιζόταν στην γενική διαχείριση της επιχείρησης…Απ’ την άλλη πέρασε απ’ το μυαλό μου και τον πρώην αρχισυντάκτη με τον οποίο συνεργαζόμουν άψογα και πάντα με θεωρούσε το δεξί του χέρι. Δεν ξέρω αν ήταν αυτός τελικά, αλλά θα ρωτούσα να μάθω. Ήμουν σίγουρη ότι απαντήσεις δεν θα μου έδιναν, αλλά θα επέμενα.
Ποτέ δεν σκέφτηκα το ενδεχόμενο να εργαστώ στην τηλεόραση. Ούτε κατά διάνοια. Το ραδιόφωνο αγάπησα από κοριτσάκι και με αυτό παρέμενα χρόνια ερωτευμένη. Ίσως η ‘ανωνυμία’ του ήταν αυτό που με γοήτευε και το γεγονός ότι ο άλλος αρέσκετε μόνο σε αυτό που ακούει κι όχι αυτό που θα ήθελε να βλέπει. Τον κύριο μέτοχο του καναλιού τον γνώριζα. Θα έλεγα ότι γνώριζα την αρνητική του πλευρά: τα ‘χε φτιάξει με την κολλητή μου, όντας παντρεμένος και με παιδιά. Η κολλητή μου δεν είχε ιδέα και όποτε εκείνη επέμενε να του τηλεφωνεί στο σπίτι να τα λένε κι όχι στην δουλειά του εκείνος έβρισκε διάφορες δικαιολογίες ώστε να μην σηκώσει το ακουστικό η φίλη μου ούτε μια φορά. Στην πορεία εκείνη το έμαθε από γνωστή της κι έπεσε απ’ τα σύννεφα. Το τέλος της παράνομης σχέσης ήρθε γρήγορα και δεν τον ξαναείδε ποτέ στα μάτια της. Η περιπέτεια της φίλης μου ξαναερχόταν στο μυαλό μου και αναρωτιόμουν όταν θα τον αντίκριζα αν ήταν σωστό να τον φτύσω εκ μέρους της που της έπαιξε ένα τέτοιο παιχνίδι. Ένα κορίτσι που λίγο πριν την ενηλικίωση της γνώρισε τον έρωτα στα μάτια αυτού του ανθρώπου, έκανε τα όνειρα της με αυτόν, τον εξιδανίκευσε, ήταν ο Θεός της και ξαφνικά ένα ‘αθώο’ ψέμα, έφερε το τέλος. Ο πόνος της, το κλάμα της, οι πληγές της, πέρασαν με ατελείωτες συζητήσεις μαζί μου. Δεν είχαμε να μιλήσουμε για κάτι άλλο παρά μόνο για αυτόν. Την φοβήθηκα. Γιατί δεν απέχει και πολύ μια ερωτική απογοήτευση να σαλέψει τα λογικά σου. Όταν ξαφνικά έβλεπα να καπνίζει τα ίδια τσιγάρα που κάπνιζε εκείνος, να πίνει το ίδιο ποτό που έπινε εκείνος, να ακούει την ίδια μουσική που άκουγε εκείνος… Δεν ήξερα τι τρόπο να βρω να την κάνω να τον ξεπεράσει. Έκλαψε πολύ αλλά τελικά κατάφερε να ξεφύγει απ’ την μιζέρια. Κράτησε τις συνήθειές της, αλλά αποφάσισε να προχωρήσει στην ζωή της, με την σκέψη πως αν ήταν κάπως αλλιώς το θέμα θα την θεωρούσαν αντροχωρίστρα κι ας μην έφταιγε αυτή τελικά: «Καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Δεν θέλω να χωρίσει μια οικογένεια εξ’ αιτίας μου» μου έλεγε συνεχώς και παρά την προσπάθεια να την πείσω πως το βάρος της ευθύνης δεν ήταν δικό της αλλά εκείνου, η ίδια επέμενε στην δική της άποψη.
Δεν ήθελα να βρεθώ μόνη με αυτόν τον άνθρωπο. Τον θεωρούσα αδίστακτο και γενικώς δεν άφηνε γυναίκα που να του αρέσει και να μην φλερτάρει. Δεν τον θεωρούσα έμπιστο και δεν ήθελα βλέποντάς με να αρχίζει τις ερωτήσεις και δεν ήθελα να του λύσω τις απορίες για την φίλη μου. Άραγε θα με βοηθούσε ο …Στράτος μου; «Μαρίνα σύνελθε. Χέστηκε για σένα» σκέφτηκα και προσγειώθηκα. Αλλά τον ήθελα κοντά μου. Ήθελα να μάθω ποιος ήταν αυτός τελικά που μεσολάβησε για μένα, χωρίς εμένα! «Μισή ντροπή δική μου, μισή ντροπή δική του» σκέφτηκα με θάρρος και χωρίς δεύτερη σκέψη σχημάτισα στο τηλέφωνο τον αριθμό τηλεφώνου του σπιτιού του Στράτου. Ήθελα να μου δώσουν τα νέα τηλέφωνα που θα τον έβρισκα, ίσως ήμουν τυχερή και στο αυριανό ραντεβού να ερχόταν κοντά μου, αν τυχόν και βρισκόταν εξοδούχος. «Αν όμως δεν είναι τελικά; Μάλλον δεν θα πάω στην συνάντηση αυτή. Άλλωστε… Μάλλον θα πάω για να δω ποια είναι κι η βασική τους πρόταση…». Το τηλέφωνο στην άλλη άκρη χτύπησε αρκετές φορές κι έτοιμη ήμουν να κατεβάσω απογοητευμένη το ακουστικό:
- Ναι!
Την αναγνώριζα την φωνή αυτή. Ήταν του Στράτου! Ο Γιώργος συνέχιζε να παραμένει στο δημοσιογραφικό συνεχίζοντας να ψάχνει στα χαρτιά του Μάνου και έχοντας το αυτή σαν χωνί για να ακούει το τηλεφώνημά μου. Αισθανόμουν τυχερή που πέτυχα τον ίδιο τον Στράτο αλλά δεν ήξερα για την συνέχεια:
- Η Μαρίνα είμαι. Του είπα σοβαρή.
- Μωράκι μου! Είπε χαρούμενος και φανταζόμουν ότι πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι του.
- Σοβαρέψου. Θέλω την βοήθεια σου. Συνέχισα σοβαρά.
- Αν μπορώ.
- Μπορείς, αρκεί να είσαι εύκαιρος.
- Για να ακούσω.
Του εξήγησα τι ήθελα κι εκείνος αντί να αρνηθεί όπως κατά βάθος περίμενα με μεγάλη του χαρά δέχθηκε να με συνοδεύσει. Χάρηκα. Αλλά σοβάρεψα πάλι στην σκέψη πως ίσως να μην ερχόταν μόνος και να έφερνε και την Δανάη μαζί μας.
- Ώστε και τηλεοπτικό αστέρι το Μαρινάκι μας!
Συνέχισε χαρούμενος. Δεν ήταν κάνα μεγάλο αθηναϊκό κανάλι, για να τρέχω για συζητήσεις και τυχόν συμφωνίες. Μιλούσαμε για ένα μικρό κανάλι που από καιρό είχε αρχίσει να δείχνει κάποιο πρόγραμμα, αλλά δεν έβλεπα να υπάρχει διάθεση για δουλειά από τους ανθρώπους που το επάνδρωναν, ειδικά τους ρεπόρτερ. Είχα ακούσει ότι οι μέτοχοι είχαν αλλάξει κι ότι κάτι καινούριο θα στηνόταν και φανταζόμουν ότι μάλλον ήθελαν τα πιο ονομαστά ραδιοφωνικά πρόσωπα για να γίνει η αρχή. Είπα στο Στράτο να μην χαίρετε άλλωστε η συνάντηση ήταν απλώς …εθιμοτυπική και κυρίως ψαρωτική! Ήθελα να μάθω! Τον ρώτησα πως και βρισκόταν σπίτι και μου είπε πως είχε πάρει μερικές μέρες άδεια κι ότι κοιμόταν. Κι ότι σε λίγο θα τηλεφωνούσε στην Δανάη για να βγουν για καφέ. Ένα τσίμπημα στην καρδιά με ενόχλησε μόλις άκουσα το όνομά της. Την ζήλευα:
- Στράτο αν σου είναι εύκολο, θα ήθελα να πάμε οι δυο μας σε αυτή την συνάντηση. Είναι καθαρά επαγγελματική κι όχι για χαβαλέ. Είπα μετρώντας τα λόγια μου.
- Εννοείτε βρε χαζό. Πως σου ήρθε ότι θα είχα και την Δανάη μαζί;
Απέφυγα να απαντήσω. Άλλωστε είχα μάθει απ’ τον Γιάννη ότι δεν ξεκολλούσαν ο ένας απ’ τον άλλον. Γενικώς απέφευγα να μαθαίνω νέα του Στράτου που μου προκαλούσαν πόνο. Έκανα την υπέρβαση. Δεν ήξερα για ποιο λόγο. Είχε όρεξη για κουβέντα, αλλά εγώ δεν μπορούσα να συνεχίσω περισσότερο. Τον αποχαιρέτησα λέγοντας του πως θα τα λέγαμε αύριο. Ο Γιώργος εκείνη την στιγμή έβγαινε απ’ το δημοσιογραφικό χαμογελώντας μου. Κάτι συνέβαινε με αυτόν και μάλλον πια με σιγούρευε ο τρόπος του, ότι τελικά αυτός είχε μεσολαβήσει. Μάλλον κάτι θα ετοιμαζόταν στο ραδιόφωνο, ίσως κάποιες αλλαγές. Τίποτε όμως δεν ακουγόταν. Είχαν πάψει εδώ και καιρό τα τηλεφωνήματα κι οι φωνές κι οι αγριάδες στα συμβούλια των μετόχων. Το κλίμα έδειχνε υποτονικό μέσα στο ραδιόφωνο και αυτό κάτι μου έλεγε πως έκρυβε μεγάλη καταιγίδα και ποιος ξέρει ποιους από εμάς στο προσωπικό θα έπαιρνε η μπόρα.
Την άλλη μέρα τον περίμενα να έρθει στο μέρος που είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε. Με εκνεύριζε όταν καθυστερούσε να έρθει και για λίγο νόμισα πως ίσως και πάλι του τύχαινε δουλειά και δεν ερχόταν. Δεν θα το άντεχα το στήσιμο. Έκανα βόλτες μηχανικά πάνω-κάτω μέχρι να φανεί. Δεν ήταν σωστό ρε γαμώτο μια γυναίκα να περιμένει τον συνοδό της! Τον είδα μερικά μέτρα πιο πέρα που κατέφθανε με έναν γνωστό του και που χωρίστηκαν στην διασταύρωση λίγο πριν με πλησιάσει. Μου χαμογέλασε και αμέσως με αγκάλιασε. Με φίλησε στο μάγουλο:
- Σου αξίζει ρε Μαρινάκι!
Δεν ξέρω αν αυτό που έλεγε ήταν σαν να είχε μετανιώσει για την συμπεριφορά του απέναντί μου και ήθελε την συμπάθειά μου! Προσπέρασα την σκέψη γιατί δεν ήθελα να παρερμηνεύσω την φράση του, η οποία ίσως και να ήταν μια καθαρά φιλική στάση για την ενδεχόμενη επαγγελματική εξέλιξή μου!
- Είσαι αστέρι στο ραδιόφωνο γιατί όχι και στην τηλεόραση! Συνέχισε.
- Αν κι εγώ θα έπρεπε να είμαι η χαρούμενη της υπόθεσης, τελικά εγώ είμαι η πιο προσγειωμένη. Του είπα για να τον συνεφέρω.
- Ναι όντως. Γιατί; Απόρησε.
- Πολύ απλά γιατί ποτέ μου δεν σκέφτηκα το ενδεχόμενο συνεργασίας μου με τηλεοπτικό κανάλι. Και το σκέφτηκε άλλος για μένα. Κι αυτό με ανησυχεί. Δεν έχω ιδέα τι έχει συμβεί και θέλω να μάθω ποιος κρύβεται πίσω απ’ την υπόθεση.
- Όποιος και να το ‘χει κάνει κι ότι κι αν αποφασίσεις τελικά να ξέρεις ότι είμαι κοντά σου. Συνέχισε.
Προχωρούσαμε γρήγορα για να φτάσουμε εγκαίρως στην ώρα μας. Ήθελα να δείξω ότι ήμουν συνεπής στα ραντεβού μου κι ότι καλό θα είναι να είναι κι ο οποιοσδήποτε υπεύθυνος τους. Η απόσταση δεν ήταν και τόσο μακρινή ώστε να χρησιμοποιήσουμε κάποιο ταξί για την μετακίνησή μας.. Κι όση ώρα περπατούσαμε δεν είχαμε κάνει την παραμικρή κουβέντα για την Δανάη. Δεν ρωτούσα αλλά ούτε κι ο ίδιος αναφερόταν σε αυτήν. Ίσως το έκανε για να μη με δυσαρεστήσει!
- Να σου πω ένα νέο; Τον άκουσα ξαφνικά.
Συνήθως ο τρόπος που θέλουν να σου πουν καμιά φορά τα νέα δεν είναι όμορφος και ο τρόπος του Στράτου αυτή την στιγμή μου έδειχνε πως κάτι άλλο παιζόταν που ήθελε να μου το ανακοινώσει με τρόπο!
- Για να ακούσω! Του ζήτησα και περίμενα με αγωνία.
- Σε ένα μήνα από σήμερα απολύομαι!
Ήταν πραγματικά ένα καλό νέο το τέλος της στρατιωτικής του θητείας. Γι’ αυτόν. Για μένα η είδηση δεν αποτελούσε κάτι το ιδιαίτερο ώστε να την χαρώ στο άκουσμά της. Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα ίσως και να χαιρόμουν. Του χαμογέλασα απλά κι άφησα το νέο να αιωρηθεί. Δεν μπορούσα να βγάλω απ’ το στόμα μου καν αυτό που λέμε συνήθως: ‘μπράβο, καλός πολίτης’. Για μένα είτε απολυόταν είτε όχι, ήταν το ίδιο. Θα ήταν ένας απών απ’ την ζωή μου.
Στην ΕυTV δεν έμαθα τίποτε περισσότερο όσον αφορούσε την αίτησή μου. ίσχυε ακριβώς αυτό που μου είχε πει η γραμματέας τους στο τηλέφωνο. Η συνάντηση τελικά δεν γινόταν σε γραφεία όπως περίμενα, αλλά στην επιχείρηση του ενός ιδιοκτήτη του καναλιού, αυτού που για χάρη του είχε πληγωθεί η καλύτερή μου φίλη. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανε η στιγμή που θα στεκόμουν απέναντί του και να μιλάμε για δουλειά. Καθόταν πίσω απ’ το γραφείο του και δεν τολμούσε να σηκώσει τα μάτια του να με κοιτάξει. Ο Στράτος δεν ξέρω καν αν άκουγε την κουβέντα μας μιας και τα μάτια του ακολουθούσαν την υπάλληλο πίσω απ’ τους πάγκους που τακτοποιούσε διάφορα πράγματα. Το αφεντικό της τηλεόρασης έψαχνε σε έναν ντοσιέ του να βρει την αίτησή μου. Κι επιτέλους μου την έδειξε. Δεν υπήρχε κάτι γνώριμο, τόσο στο ποιος την υπέγραφε όσο και στην ίδια την υπογραφή. Υποψιαζόμουν κι ότι μάλλον είχε χρησιμοποιήσει ψευδώνυμο.
- Με λίγα λόγια με θέλετε στο κανάλι σας για το εξωτερικό ρεπορτάζ. Η αίτηση όμως από πού προήλθε;
- Μπορούμε να ξεχάσουμε την αίτηση; Κάποιος την έκανε γιατί προφανώς έχει εμπιστοσύνη στο πρόσωπό σου. Αυτό που προέχει είναι η συνεργασία μας.
Δεν επέμεινα. Τον άφηνα να μου μιλά για το ποια ήταν τα σχέδια του καναλιού κι αν είχε ήδη συσταθεί κάποια δημοσιογραφική ομάδα. Δεν υπήρχε τίποτε οργανωμένο και προσπαθούσαν βήμα-βήμα να στήσουν την ομάδα ενημέρωσης κι όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθούσαν σύντομα. Όλα όσα μου έλεγε στην αρχή φαίνονταν τόσο όμορφα και μου φαινόταν πολύ περίεργο εγώ να συνεργαστώ με τηλεοπτικό κανάλι. Όταν όμως η πρόταση προχώρησε στα περαιτέρω κατάλαβα ότι άλλες ήταν οι βλέψεις: ήθελαν μια δημοσιογραφική ομάδα που να κάνει και δουλειές άσχετες ως προς την ιδιότητά της. Θα έπρεπε ο κάθε δημοσιογράφος να πάρει την κάμερα στον ώμο ή στο χέρι και το μικρόφωνο και να κάνει τον καμεραμάν και τον ρεπόρτερ μαζί. Ήταν τόσο γελοία η εικόνα που ούτε ήθελα να δώσω περαιτέρω συνέχεια στο θέμα, παρά την επιμονή του πως τα οικονομικά οφέλη θα ήταν αρκετά και ικανοποιητικά. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω μια δουλειά για δύο ταυτόχρονα και συγχρόνως να γελοιοποιούμε για να κάνουν αυτοί την δουλειά τους:
- Αν θέλετε με ενδιαφέρει το πολιτιστικό ρεπορτάζ και με καμεραμάν για τις λήψεις.
Δεν μίλησε. Το σκεφτόταν. Ίσως γιατί άλλα περίμενε να ζητήσω και τώρα τον απογοήτευα με το τι ήθελα να κάνω. Το πολιτιστικό ρεπορτάζ ήταν το πιο γελοίο που θα μπορούσα να κάνω και που σίγουρα δεν ήταν μέσα στον ενημερωτικό σχεδιασμό, ακόμη και με την κάμερα στο χέρι. Στο πολιτικό όμως, δεν λέει να σημειώνεις και ταυτόχρονα να μαγνητοσκοπείς και να σε περιμένουν οι άλλοι. Εντελώς γελοία εικόνα! Και δεν ήθελα να ρισκάρω την φήμη μου, δείχνοντας στο τέλος κάτι που δεν μου ταίριαζε με τον χαρακτήρα μου. Μου πρότεινε να το συζητούσε προηγουμένως και με τους άλλους μετόχους και θα με ειδοποιούσε. Που δεν θα με ειδοποιούσε. Είχε μόλις χάσει ένα κορόιδο!
- Ελπίζω να σε ειδοποιήσουν. Είπε ο Στράτος όταν πια μετά από αρκετή ώρα φύγαμε.
- Δεν θα με ειδοποιήσουν. Το κορόιδο που ψάχνανε έφυγε. Ήθελαν να τρέχω με μια κάμερα στο χέρι και να κάνω ρεπορτάζ. Δεν είμαστε με τα καλά μας. Τι τηλεόραση πάνε να στήσουν με τους ρεπόρτερς να κάνουν και τον καμεραμάν δεν το καταλαβαίνω!
- Έλα ρε Μαρίνα, δεν νομίζω ότι έτσι θα δουλεύουν. Αφού σου είπε ότι θα είναι προσωρινό.
- Τίποτε πιο μόνιμο απ’ το προσωρινό!
- Λες να σκέφτονται έτσι;
- Πως αλλιώς να σκέφτονται; Είδες που δεν έκανε καμιά αναφορά για τα οικονομικά; Είδε ότι ήμουν αρνητική ως προς το θέμα της κάμερας και απέφυγε να πει κάτι. Να μου λείπει η τηλεόραση. Δεν μου κάνει Στράτο!
- Εσύ ξέρεις. Κερνάω καφέ. Είσαι;
Δέχθηκα την πρόταση του Στράτου. Δεν ξέρω πως μου ήρθε αντί να χωριστούμε και να επιστρέψω σπίτι μου στην ησυχία μου και την ερημιά μου. Σταμάτησε ένα διερχόμενο ταξί και μας πήγε στην καφετέρια που ήθελε. Ήταν γεμάτη. Τραπέζι δεν υπήρχε ελεύθερο και καθίσαμε σε ένα πάσο δίπλα στην πόρτα. Δεν προλαβαίναμε να σταυρώσουμε κουβέντα γιατί όλο και κάποιος μας διέκοπτε κι ερχόταν να χαιρετήσει τον Στράτο. Με κοιτούσε στα μάτια. Στο βλέμμα του διέκρινα την απελπισία και δεν καταλάβαινα αν αυτό έβγαινε απ’ τις συνεχής χειραψίες με γνωστούς ή η σχέση του είχε κάποια βαρύτητα που τον έπνιγε. Με κοιτούσε στα μάτια δείχνοντας πόσο απεγνωσμένος ήταν που δεν μπορούσε να φέρει τα πράγματα σε μια άλλη διάσταση. Δεν ξέρω αν είχε τρυπώσει στο μυαλό μου και διάβαζε τις δικές μου σκέψεις έτσι όπως καθόμασταν και τον κοιτούσα και που για μια ακόμη φορά τυπωνόταν στα μάτια μου εκείνο το τεράστιο ‘γιατί’. Απάντηση δεν θα έπαιρνα άλλη απ’ τον ίδιο. Όσο το σκεφτόμουν συνειδητοποιούσα ότι εγώ είχα ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης που η ιστορία μας έληξε τόσο σύντομα και άδοξα! Τον κοιτούσα και διαπίστωνα πως ακόμη μας δένανε πράγματα. Ένοιωθα μέσα μου πως κάτι ένοιωθε για μένα. Κάτι που τον φόβιζε. Με είχε αγαπήσει κι αυτό τον τρόμαζε και έκανε πίσω και το ένοιωθα. Και τώρα που δεν βλεπόμαστε πια σχεδόν καθόλου, το νοιώθω τις φορές που συναντιόμαστε, όπως τώρα. Στην σκέψη χαμογέλασα:
- Γιατί γελάς; Με ρώτησε.
Παρά το γεγονός ότι μιλούσε με μια παρέα γνωστών του μάλλον τα μάτια του ταξίδευαν σε μένα.
- Άσε, δεν θες να ακούσεις. Του είπα αιφνιδιασμένη.
- Πες το δεν υπάρχει πρόβλημα.
Τον κοίταξα και με τρόμαζε η ιδέα να του μιλήσω ανοικτά. Τι νόημα είχε πια; Αυτό που αισθανόμουν εγώ δεν άξιζε τώρα. Αποφάσισα να του δώσω μια άλλη απάντηση από αυτό που στην ουσία σκεφτόμουν:
- Σκέφτομαι πως φτάσαμε εδώ.
- Δεν σε καταλαβαίνω.
- Να απορώ πως είναι δυνατόν να βγαίνουμε και να πίνουμε καφέ σαν δυο καλοί φίλοι, μετά από ότι έγινε.
Με κοίταξε στα μάτια και έκλεισε τις παλάμες μου στις δικές του και με κοίταξε έντονα στα μάτια:
- Μα είπαμε τι συμβαίνει.
- Δεν θυμάμαι να είπαμε ποτέ. Λοιπόν, τι συμβαίνει;
- Η φιλία μας είναι λίγο πάνω απ’ το όριο.
Τον κοίταζα αμφιβάλλοντας αν είχε κατανοήσει αυτό που μόλις είπε. Ούτε που φανταζόταν πόση δύναμη εγώ κατέβαλα για να κρατήσουμε την υπάρχουσα σχέση στο σημείο αυτό, το φιλικό όπως ο ίδιος αποκαλεί. Τράβηξα τα χέρια μου απ’ τα δικά του. Τον αγαπούσα πολύ. Τον κοίταζα και τον αγαπούσα ακόμη περισσότερο. Δεν ήθελα να του αποκαλύψω τα αισθήματά μου. Έδιωξα το βλέμμα μου από πάνω του κοιτώντας τριγύρω, κάτι που έκανε κι ο ίδιος:
- Όταν ξεπερνάς το όριο μιας φιλίας ξέρεις τι σημαίνει; Τον ρώτησα.
Το βλέμμα του καρφώθηκε στα μάτια μου, φέρνοντάς μου εκείνο το γνώριμο ρίγος όπως τότε στις διακοπές μας:
- Ναι το ξέρω. Πολύ καλά.
Του χαμογέλασα αρνούμενη να πάρω τα μάτια μου από επάνω του:
- Κι αυτό είναι ένας λόγος που δεν θέλω να χαθούμε.
Συμπλήρωσε και μου έσφιξε τα χέρια ξαφνικά, ώστε να με επιβεβαιώσει. Δεν του απάντησα. Τι νόημα είχε; Η ουσία ήταν ότι ο ίδιος κέρδιζε εις διπλούν από δυο γυναίκες : εμένα και την Δανάη. Και η Δανάη κέρδιζε. Εγώ όμως ήμουν η χαμένη. Και που προσπαθούσα να κάνω ένα βήμα την φορά. Να γιατρέψω την πληγή στην ψυχή μου. «Γιατί με δοκιμάζεις τόσο σκληρά»;
Δεν ξέρω πως αλλά αμέσως η πρώτη σκέψη μου ήταν πως ίσως στο τηλέφωνο ήταν ο Στράτος. Απ’ την τελευταία μας συνάντηση είχε μεσολαβήσει αρκετός καιρός και δεν ήθελα να τον ενοχλήσω. Τις απαντήσεις μου ναι μεν τις είχα πάρει, παρόλα αυτά πάντα υπήρχε μέσα μου ο πόθος να τον ακούσω έστω για λίγο. Ποτέ όμως δεν τολμούσα να σηκώσω το ακουστικό του τηλεφώνου και να του τηλεφωνήσω. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, τα πόδια μου έτρεμαν, με έπιανε ρίγος, τα χέρια μου ίδρωναν ξαφνικά και όλο αυτό περισσότερη ανησυχία μου έφερνε. Με φόβιζε το τι θα μου έλεγε. Δεν ήθελα να ακούσω: «θα σε παρακαλέσω να μην ξανατηλεφωνήσεις».
Πάτησα το κουμπάκι της δεύτερης γραμμής και η γυναικεία φωνή στην γραμμή με προσγείωσε:
- Συγγνώμη που σας απασχολώ. Σας τηλεφωνώ απ’ την ΕυTV.
- Ναι. Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμη. Είπα με απορία, αλλά και με την υποψία πως μάλλον ήθελαν τον Μάνο.
- Έχετε κάνει μια αίτηση για πρόσληψη στο κανάλι μας. Θα μπορούσατε αύριο το απόγευμα να περάσετε για μια σχετική συνέντευξη με τον υπεύθυνο;
Αίτηση; Πότε έκανα εγώ αίτηση; Τι είναι τώρα αυτό; Από πού κι ως που εγώ να κάνω αίτηση σε τηλεοπτικό κανάλι, αφού η ιδέα ούτε απ’ το μυαλό μου είχε περάσει;
- Συγγνώμη! Για ποια αίτηση μιλάτε;
Ήθελα μια εξήγηση. Δεν ήξερα τι γινόταν. Απέναντί μου στο γραφείο του Μάνου στεκόταν ο Γιώργος και αναζητούσε κάποια έγγραφα και είχε στήσει το αυτί του στην κουβέντα που είχα στο τηλέφωνο:
- Τη δική σας.
- Τη δική μου; Για μισό λεπτό.. Κατ’ αρχήν δεν γνωρίζω καν που στεγάζεται το κανάλι σας και πόσο μάλλον εγώ να ήρθα να κάνω αίτηση για πρόσληψη, απ’ την στιγμή που είναι κάτι που ποτέ δεν πέρασε απ’ το μυαλό μου.
Αχ Θεέ μου τι άλλες τρελαμάρες θα ακούσω; Ο Γιώργος απέναντι καθυστερούσε επίτηδες με τα έγγραφα κάνοντας πως διάβαζε. Η περιέργειά του μου κινούσε την δική μου περιέργεια και τις υποψίες. Η άγνωστη γυναικεία φωνή στο τηλέφωνο, άρχισε να μου λέει πως η αίτηση βρισκόταν πάρα πολύ καιρό στα γραφεία τους και μάλιστα συνοδευόταν από ένα σύντομο βιογραφικό μου. Ρώτησα ποιος υπέγραφε την αίτηση – αν άκουγα ότι η υπογραφή είχε το όνομά μου θα τρελαινόμουν ή θα έψαχνα για υπόπτους (αυτός εκεί απέναντι που κάνει την πάπια και διαβάζει, μάλλον κάτι ξέρει). Υπέγραφε άλλος για μένα τελικά. Εντελώς άγνωστός μου. Η περιέργειά μου ήταν αρκετά μεγάλη και τελικά αποφάσισα να πάω σε αυτό το ραντεβού για να βγάλω μια άκρη το περισσότερο και ελάχιστα για την πρόταση ως πρόταση. Άκου εγώ στην τηλεόραση!
Κατέβασα το ακουστικό του τηλεφώνου και χαμογέλασα στον Γιώργο που με κοιτούσε: «κάτι ξέρεις εσύ». Κάτι μου έλεγε πως ίσως ήταν αυτός. Ήμουν σίγουρη πως κάτι παιζόταν στην γενική διαχείριση της επιχείρησης…Απ’ την άλλη πέρασε απ’ το μυαλό μου και τον πρώην αρχισυντάκτη με τον οποίο συνεργαζόμουν άψογα και πάντα με θεωρούσε το δεξί του χέρι. Δεν ξέρω αν ήταν αυτός τελικά, αλλά θα ρωτούσα να μάθω. Ήμουν σίγουρη ότι απαντήσεις δεν θα μου έδιναν, αλλά θα επέμενα.
Ποτέ δεν σκέφτηκα το ενδεχόμενο να εργαστώ στην τηλεόραση. Ούτε κατά διάνοια. Το ραδιόφωνο αγάπησα από κοριτσάκι και με αυτό παρέμενα χρόνια ερωτευμένη. Ίσως η ‘ανωνυμία’ του ήταν αυτό που με γοήτευε και το γεγονός ότι ο άλλος αρέσκετε μόνο σε αυτό που ακούει κι όχι αυτό που θα ήθελε να βλέπει. Τον κύριο μέτοχο του καναλιού τον γνώριζα. Θα έλεγα ότι γνώριζα την αρνητική του πλευρά: τα ‘χε φτιάξει με την κολλητή μου, όντας παντρεμένος και με παιδιά. Η κολλητή μου δεν είχε ιδέα και όποτε εκείνη επέμενε να του τηλεφωνεί στο σπίτι να τα λένε κι όχι στην δουλειά του εκείνος έβρισκε διάφορες δικαιολογίες ώστε να μην σηκώσει το ακουστικό η φίλη μου ούτε μια φορά. Στην πορεία εκείνη το έμαθε από γνωστή της κι έπεσε απ’ τα σύννεφα. Το τέλος της παράνομης σχέσης ήρθε γρήγορα και δεν τον ξαναείδε ποτέ στα μάτια της. Η περιπέτεια της φίλης μου ξαναερχόταν στο μυαλό μου και αναρωτιόμουν όταν θα τον αντίκριζα αν ήταν σωστό να τον φτύσω εκ μέρους της που της έπαιξε ένα τέτοιο παιχνίδι. Ένα κορίτσι που λίγο πριν την ενηλικίωση της γνώρισε τον έρωτα στα μάτια αυτού του ανθρώπου, έκανε τα όνειρα της με αυτόν, τον εξιδανίκευσε, ήταν ο Θεός της και ξαφνικά ένα ‘αθώο’ ψέμα, έφερε το τέλος. Ο πόνος της, το κλάμα της, οι πληγές της, πέρασαν με ατελείωτες συζητήσεις μαζί μου. Δεν είχαμε να μιλήσουμε για κάτι άλλο παρά μόνο για αυτόν. Την φοβήθηκα. Γιατί δεν απέχει και πολύ μια ερωτική απογοήτευση να σαλέψει τα λογικά σου. Όταν ξαφνικά έβλεπα να καπνίζει τα ίδια τσιγάρα που κάπνιζε εκείνος, να πίνει το ίδιο ποτό που έπινε εκείνος, να ακούει την ίδια μουσική που άκουγε εκείνος… Δεν ήξερα τι τρόπο να βρω να την κάνω να τον ξεπεράσει. Έκλαψε πολύ αλλά τελικά κατάφερε να ξεφύγει απ’ την μιζέρια. Κράτησε τις συνήθειές της, αλλά αποφάσισε να προχωρήσει στην ζωή της, με την σκέψη πως αν ήταν κάπως αλλιώς το θέμα θα την θεωρούσαν αντροχωρίστρα κι ας μην έφταιγε αυτή τελικά: «Καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Δεν θέλω να χωρίσει μια οικογένεια εξ’ αιτίας μου» μου έλεγε συνεχώς και παρά την προσπάθεια να την πείσω πως το βάρος της ευθύνης δεν ήταν δικό της αλλά εκείνου, η ίδια επέμενε στην δική της άποψη.
Δεν ήθελα να βρεθώ μόνη με αυτόν τον άνθρωπο. Τον θεωρούσα αδίστακτο και γενικώς δεν άφηνε γυναίκα που να του αρέσει και να μην φλερτάρει. Δεν τον θεωρούσα έμπιστο και δεν ήθελα βλέποντάς με να αρχίζει τις ερωτήσεις και δεν ήθελα να του λύσω τις απορίες για την φίλη μου. Άραγε θα με βοηθούσε ο …Στράτος μου; «Μαρίνα σύνελθε. Χέστηκε για σένα» σκέφτηκα και προσγειώθηκα. Αλλά τον ήθελα κοντά μου. Ήθελα να μάθω ποιος ήταν αυτός τελικά που μεσολάβησε για μένα, χωρίς εμένα! «Μισή ντροπή δική μου, μισή ντροπή δική του» σκέφτηκα με θάρρος και χωρίς δεύτερη σκέψη σχημάτισα στο τηλέφωνο τον αριθμό τηλεφώνου του σπιτιού του Στράτου. Ήθελα να μου δώσουν τα νέα τηλέφωνα που θα τον έβρισκα, ίσως ήμουν τυχερή και στο αυριανό ραντεβού να ερχόταν κοντά μου, αν τυχόν και βρισκόταν εξοδούχος. «Αν όμως δεν είναι τελικά; Μάλλον δεν θα πάω στην συνάντηση αυτή. Άλλωστε… Μάλλον θα πάω για να δω ποια είναι κι η βασική τους πρόταση…». Το τηλέφωνο στην άλλη άκρη χτύπησε αρκετές φορές κι έτοιμη ήμουν να κατεβάσω απογοητευμένη το ακουστικό:
- Ναι!
Την αναγνώριζα την φωνή αυτή. Ήταν του Στράτου! Ο Γιώργος συνέχιζε να παραμένει στο δημοσιογραφικό συνεχίζοντας να ψάχνει στα χαρτιά του Μάνου και έχοντας το αυτή σαν χωνί για να ακούει το τηλεφώνημά μου. Αισθανόμουν τυχερή που πέτυχα τον ίδιο τον Στράτο αλλά δεν ήξερα για την συνέχεια:
- Η Μαρίνα είμαι. Του είπα σοβαρή.
- Μωράκι μου! Είπε χαρούμενος και φανταζόμουν ότι πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι του.
- Σοβαρέψου. Θέλω την βοήθεια σου. Συνέχισα σοβαρά.
- Αν μπορώ.
- Μπορείς, αρκεί να είσαι εύκαιρος.
- Για να ακούσω.
Του εξήγησα τι ήθελα κι εκείνος αντί να αρνηθεί όπως κατά βάθος περίμενα με μεγάλη του χαρά δέχθηκε να με συνοδεύσει. Χάρηκα. Αλλά σοβάρεψα πάλι στην σκέψη πως ίσως να μην ερχόταν μόνος και να έφερνε και την Δανάη μαζί μας.
- Ώστε και τηλεοπτικό αστέρι το Μαρινάκι μας!
Συνέχισε χαρούμενος. Δεν ήταν κάνα μεγάλο αθηναϊκό κανάλι, για να τρέχω για συζητήσεις και τυχόν συμφωνίες. Μιλούσαμε για ένα μικρό κανάλι που από καιρό είχε αρχίσει να δείχνει κάποιο πρόγραμμα, αλλά δεν έβλεπα να υπάρχει διάθεση για δουλειά από τους ανθρώπους που το επάνδρωναν, ειδικά τους ρεπόρτερ. Είχα ακούσει ότι οι μέτοχοι είχαν αλλάξει κι ότι κάτι καινούριο θα στηνόταν και φανταζόμουν ότι μάλλον ήθελαν τα πιο ονομαστά ραδιοφωνικά πρόσωπα για να γίνει η αρχή. Είπα στο Στράτο να μην χαίρετε άλλωστε η συνάντηση ήταν απλώς …εθιμοτυπική και κυρίως ψαρωτική! Ήθελα να μάθω! Τον ρώτησα πως και βρισκόταν σπίτι και μου είπε πως είχε πάρει μερικές μέρες άδεια κι ότι κοιμόταν. Κι ότι σε λίγο θα τηλεφωνούσε στην Δανάη για να βγουν για καφέ. Ένα τσίμπημα στην καρδιά με ενόχλησε μόλις άκουσα το όνομά της. Την ζήλευα:
- Στράτο αν σου είναι εύκολο, θα ήθελα να πάμε οι δυο μας σε αυτή την συνάντηση. Είναι καθαρά επαγγελματική κι όχι για χαβαλέ. Είπα μετρώντας τα λόγια μου.
- Εννοείτε βρε χαζό. Πως σου ήρθε ότι θα είχα και την Δανάη μαζί;
Απέφυγα να απαντήσω. Άλλωστε είχα μάθει απ’ τον Γιάννη ότι δεν ξεκολλούσαν ο ένας απ’ τον άλλον. Γενικώς απέφευγα να μαθαίνω νέα του Στράτου που μου προκαλούσαν πόνο. Έκανα την υπέρβαση. Δεν ήξερα για ποιο λόγο. Είχε όρεξη για κουβέντα, αλλά εγώ δεν μπορούσα να συνεχίσω περισσότερο. Τον αποχαιρέτησα λέγοντας του πως θα τα λέγαμε αύριο. Ο Γιώργος εκείνη την στιγμή έβγαινε απ’ το δημοσιογραφικό χαμογελώντας μου. Κάτι συνέβαινε με αυτόν και μάλλον πια με σιγούρευε ο τρόπος του, ότι τελικά αυτός είχε μεσολαβήσει. Μάλλον κάτι θα ετοιμαζόταν στο ραδιόφωνο, ίσως κάποιες αλλαγές. Τίποτε όμως δεν ακουγόταν. Είχαν πάψει εδώ και καιρό τα τηλεφωνήματα κι οι φωνές κι οι αγριάδες στα συμβούλια των μετόχων. Το κλίμα έδειχνε υποτονικό μέσα στο ραδιόφωνο και αυτό κάτι μου έλεγε πως έκρυβε μεγάλη καταιγίδα και ποιος ξέρει ποιους από εμάς στο προσωπικό θα έπαιρνε η μπόρα.
Την άλλη μέρα τον περίμενα να έρθει στο μέρος που είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε. Με εκνεύριζε όταν καθυστερούσε να έρθει και για λίγο νόμισα πως ίσως και πάλι του τύχαινε δουλειά και δεν ερχόταν. Δεν θα το άντεχα το στήσιμο. Έκανα βόλτες μηχανικά πάνω-κάτω μέχρι να φανεί. Δεν ήταν σωστό ρε γαμώτο μια γυναίκα να περιμένει τον συνοδό της! Τον είδα μερικά μέτρα πιο πέρα που κατέφθανε με έναν γνωστό του και που χωρίστηκαν στην διασταύρωση λίγο πριν με πλησιάσει. Μου χαμογέλασε και αμέσως με αγκάλιασε. Με φίλησε στο μάγουλο:
- Σου αξίζει ρε Μαρινάκι!
Δεν ξέρω αν αυτό που έλεγε ήταν σαν να είχε μετανιώσει για την συμπεριφορά του απέναντί μου και ήθελε την συμπάθειά μου! Προσπέρασα την σκέψη γιατί δεν ήθελα να παρερμηνεύσω την φράση του, η οποία ίσως και να ήταν μια καθαρά φιλική στάση για την ενδεχόμενη επαγγελματική εξέλιξή μου!
- Είσαι αστέρι στο ραδιόφωνο γιατί όχι και στην τηλεόραση! Συνέχισε.
- Αν κι εγώ θα έπρεπε να είμαι η χαρούμενη της υπόθεσης, τελικά εγώ είμαι η πιο προσγειωμένη. Του είπα για να τον συνεφέρω.
- Ναι όντως. Γιατί; Απόρησε.
- Πολύ απλά γιατί ποτέ μου δεν σκέφτηκα το ενδεχόμενο συνεργασίας μου με τηλεοπτικό κανάλι. Και το σκέφτηκε άλλος για μένα. Κι αυτό με ανησυχεί. Δεν έχω ιδέα τι έχει συμβεί και θέλω να μάθω ποιος κρύβεται πίσω απ’ την υπόθεση.
- Όποιος και να το ‘χει κάνει κι ότι κι αν αποφασίσεις τελικά να ξέρεις ότι είμαι κοντά σου. Συνέχισε.
Προχωρούσαμε γρήγορα για να φτάσουμε εγκαίρως στην ώρα μας. Ήθελα να δείξω ότι ήμουν συνεπής στα ραντεβού μου κι ότι καλό θα είναι να είναι κι ο οποιοσδήποτε υπεύθυνος τους. Η απόσταση δεν ήταν και τόσο μακρινή ώστε να χρησιμοποιήσουμε κάποιο ταξί για την μετακίνησή μας.. Κι όση ώρα περπατούσαμε δεν είχαμε κάνει την παραμικρή κουβέντα για την Δανάη. Δεν ρωτούσα αλλά ούτε κι ο ίδιος αναφερόταν σε αυτήν. Ίσως το έκανε για να μη με δυσαρεστήσει!
- Να σου πω ένα νέο; Τον άκουσα ξαφνικά.
Συνήθως ο τρόπος που θέλουν να σου πουν καμιά φορά τα νέα δεν είναι όμορφος και ο τρόπος του Στράτου αυτή την στιγμή μου έδειχνε πως κάτι άλλο παιζόταν που ήθελε να μου το ανακοινώσει με τρόπο!
- Για να ακούσω! Του ζήτησα και περίμενα με αγωνία.
- Σε ένα μήνα από σήμερα απολύομαι!
Ήταν πραγματικά ένα καλό νέο το τέλος της στρατιωτικής του θητείας. Γι’ αυτόν. Για μένα η είδηση δεν αποτελούσε κάτι το ιδιαίτερο ώστε να την χαρώ στο άκουσμά της. Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα ίσως και να χαιρόμουν. Του χαμογέλασα απλά κι άφησα το νέο να αιωρηθεί. Δεν μπορούσα να βγάλω απ’ το στόμα μου καν αυτό που λέμε συνήθως: ‘μπράβο, καλός πολίτης’. Για μένα είτε απολυόταν είτε όχι, ήταν το ίδιο. Θα ήταν ένας απών απ’ την ζωή μου.
Στην ΕυTV δεν έμαθα τίποτε περισσότερο όσον αφορούσε την αίτησή μου. ίσχυε ακριβώς αυτό που μου είχε πει η γραμματέας τους στο τηλέφωνο. Η συνάντηση τελικά δεν γινόταν σε γραφεία όπως περίμενα, αλλά στην επιχείρηση του ενός ιδιοκτήτη του καναλιού, αυτού που για χάρη του είχε πληγωθεί η καλύτερή μου φίλη. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανε η στιγμή που θα στεκόμουν απέναντί του και να μιλάμε για δουλειά. Καθόταν πίσω απ’ το γραφείο του και δεν τολμούσε να σηκώσει τα μάτια του να με κοιτάξει. Ο Στράτος δεν ξέρω καν αν άκουγε την κουβέντα μας μιας και τα μάτια του ακολουθούσαν την υπάλληλο πίσω απ’ τους πάγκους που τακτοποιούσε διάφορα πράγματα. Το αφεντικό της τηλεόρασης έψαχνε σε έναν ντοσιέ του να βρει την αίτησή μου. Κι επιτέλους μου την έδειξε. Δεν υπήρχε κάτι γνώριμο, τόσο στο ποιος την υπέγραφε όσο και στην ίδια την υπογραφή. Υποψιαζόμουν κι ότι μάλλον είχε χρησιμοποιήσει ψευδώνυμο.
- Με λίγα λόγια με θέλετε στο κανάλι σας για το εξωτερικό ρεπορτάζ. Η αίτηση όμως από πού προήλθε;
- Μπορούμε να ξεχάσουμε την αίτηση; Κάποιος την έκανε γιατί προφανώς έχει εμπιστοσύνη στο πρόσωπό σου. Αυτό που προέχει είναι η συνεργασία μας.
Δεν επέμεινα. Τον άφηνα να μου μιλά για το ποια ήταν τα σχέδια του καναλιού κι αν είχε ήδη συσταθεί κάποια δημοσιογραφική ομάδα. Δεν υπήρχε τίποτε οργανωμένο και προσπαθούσαν βήμα-βήμα να στήσουν την ομάδα ενημέρωσης κι όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθούσαν σύντομα. Όλα όσα μου έλεγε στην αρχή φαίνονταν τόσο όμορφα και μου φαινόταν πολύ περίεργο εγώ να συνεργαστώ με τηλεοπτικό κανάλι. Όταν όμως η πρόταση προχώρησε στα περαιτέρω κατάλαβα ότι άλλες ήταν οι βλέψεις: ήθελαν μια δημοσιογραφική ομάδα που να κάνει και δουλειές άσχετες ως προς την ιδιότητά της. Θα έπρεπε ο κάθε δημοσιογράφος να πάρει την κάμερα στον ώμο ή στο χέρι και το μικρόφωνο και να κάνει τον καμεραμάν και τον ρεπόρτερ μαζί. Ήταν τόσο γελοία η εικόνα που ούτε ήθελα να δώσω περαιτέρω συνέχεια στο θέμα, παρά την επιμονή του πως τα οικονομικά οφέλη θα ήταν αρκετά και ικανοποιητικά. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω μια δουλειά για δύο ταυτόχρονα και συγχρόνως να γελοιοποιούμε για να κάνουν αυτοί την δουλειά τους:
- Αν θέλετε με ενδιαφέρει το πολιτιστικό ρεπορτάζ και με καμεραμάν για τις λήψεις.
Δεν μίλησε. Το σκεφτόταν. Ίσως γιατί άλλα περίμενε να ζητήσω και τώρα τον απογοήτευα με το τι ήθελα να κάνω. Το πολιτιστικό ρεπορτάζ ήταν το πιο γελοίο που θα μπορούσα να κάνω και που σίγουρα δεν ήταν μέσα στον ενημερωτικό σχεδιασμό, ακόμη και με την κάμερα στο χέρι. Στο πολιτικό όμως, δεν λέει να σημειώνεις και ταυτόχρονα να μαγνητοσκοπείς και να σε περιμένουν οι άλλοι. Εντελώς γελοία εικόνα! Και δεν ήθελα να ρισκάρω την φήμη μου, δείχνοντας στο τέλος κάτι που δεν μου ταίριαζε με τον χαρακτήρα μου. Μου πρότεινε να το συζητούσε προηγουμένως και με τους άλλους μετόχους και θα με ειδοποιούσε. Που δεν θα με ειδοποιούσε. Είχε μόλις χάσει ένα κορόιδο!
- Ελπίζω να σε ειδοποιήσουν. Είπε ο Στράτος όταν πια μετά από αρκετή ώρα φύγαμε.
- Δεν θα με ειδοποιήσουν. Το κορόιδο που ψάχνανε έφυγε. Ήθελαν να τρέχω με μια κάμερα στο χέρι και να κάνω ρεπορτάζ. Δεν είμαστε με τα καλά μας. Τι τηλεόραση πάνε να στήσουν με τους ρεπόρτερς να κάνουν και τον καμεραμάν δεν το καταλαβαίνω!
- Έλα ρε Μαρίνα, δεν νομίζω ότι έτσι θα δουλεύουν. Αφού σου είπε ότι θα είναι προσωρινό.
- Τίποτε πιο μόνιμο απ’ το προσωρινό!
- Λες να σκέφτονται έτσι;
- Πως αλλιώς να σκέφτονται; Είδες που δεν έκανε καμιά αναφορά για τα οικονομικά; Είδε ότι ήμουν αρνητική ως προς το θέμα της κάμερας και απέφυγε να πει κάτι. Να μου λείπει η τηλεόραση. Δεν μου κάνει Στράτο!
- Εσύ ξέρεις. Κερνάω καφέ. Είσαι;
Δέχθηκα την πρόταση του Στράτου. Δεν ξέρω πως μου ήρθε αντί να χωριστούμε και να επιστρέψω σπίτι μου στην ησυχία μου και την ερημιά μου. Σταμάτησε ένα διερχόμενο ταξί και μας πήγε στην καφετέρια που ήθελε. Ήταν γεμάτη. Τραπέζι δεν υπήρχε ελεύθερο και καθίσαμε σε ένα πάσο δίπλα στην πόρτα. Δεν προλαβαίναμε να σταυρώσουμε κουβέντα γιατί όλο και κάποιος μας διέκοπτε κι ερχόταν να χαιρετήσει τον Στράτο. Με κοιτούσε στα μάτια. Στο βλέμμα του διέκρινα την απελπισία και δεν καταλάβαινα αν αυτό έβγαινε απ’ τις συνεχής χειραψίες με γνωστούς ή η σχέση του είχε κάποια βαρύτητα που τον έπνιγε. Με κοιτούσε στα μάτια δείχνοντας πόσο απεγνωσμένος ήταν που δεν μπορούσε να φέρει τα πράγματα σε μια άλλη διάσταση. Δεν ξέρω αν είχε τρυπώσει στο μυαλό μου και διάβαζε τις δικές μου σκέψεις έτσι όπως καθόμασταν και τον κοιτούσα και που για μια ακόμη φορά τυπωνόταν στα μάτια μου εκείνο το τεράστιο ‘γιατί’. Απάντηση δεν θα έπαιρνα άλλη απ’ τον ίδιο. Όσο το σκεφτόμουν συνειδητοποιούσα ότι εγώ είχα ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης που η ιστορία μας έληξε τόσο σύντομα και άδοξα! Τον κοιτούσα και διαπίστωνα πως ακόμη μας δένανε πράγματα. Ένοιωθα μέσα μου πως κάτι ένοιωθε για μένα. Κάτι που τον φόβιζε. Με είχε αγαπήσει κι αυτό τον τρόμαζε και έκανε πίσω και το ένοιωθα. Και τώρα που δεν βλεπόμαστε πια σχεδόν καθόλου, το νοιώθω τις φορές που συναντιόμαστε, όπως τώρα. Στην σκέψη χαμογέλασα:
- Γιατί γελάς; Με ρώτησε.
Παρά το γεγονός ότι μιλούσε με μια παρέα γνωστών του μάλλον τα μάτια του ταξίδευαν σε μένα.
- Άσε, δεν θες να ακούσεις. Του είπα αιφνιδιασμένη.
- Πες το δεν υπάρχει πρόβλημα.
Τον κοίταξα και με τρόμαζε η ιδέα να του μιλήσω ανοικτά. Τι νόημα είχε πια; Αυτό που αισθανόμουν εγώ δεν άξιζε τώρα. Αποφάσισα να του δώσω μια άλλη απάντηση από αυτό που στην ουσία σκεφτόμουν:
- Σκέφτομαι πως φτάσαμε εδώ.
- Δεν σε καταλαβαίνω.
- Να απορώ πως είναι δυνατόν να βγαίνουμε και να πίνουμε καφέ σαν δυο καλοί φίλοι, μετά από ότι έγινε.
Με κοίταξε στα μάτια και έκλεισε τις παλάμες μου στις δικές του και με κοίταξε έντονα στα μάτια:
- Μα είπαμε τι συμβαίνει.
- Δεν θυμάμαι να είπαμε ποτέ. Λοιπόν, τι συμβαίνει;
- Η φιλία μας είναι λίγο πάνω απ’ το όριο.
Τον κοίταζα αμφιβάλλοντας αν είχε κατανοήσει αυτό που μόλις είπε. Ούτε που φανταζόταν πόση δύναμη εγώ κατέβαλα για να κρατήσουμε την υπάρχουσα σχέση στο σημείο αυτό, το φιλικό όπως ο ίδιος αποκαλεί. Τράβηξα τα χέρια μου απ’ τα δικά του. Τον αγαπούσα πολύ. Τον κοίταζα και τον αγαπούσα ακόμη περισσότερο. Δεν ήθελα να του αποκαλύψω τα αισθήματά μου. Έδιωξα το βλέμμα μου από πάνω του κοιτώντας τριγύρω, κάτι που έκανε κι ο ίδιος:
- Όταν ξεπερνάς το όριο μιας φιλίας ξέρεις τι σημαίνει; Τον ρώτησα.
Το βλέμμα του καρφώθηκε στα μάτια μου, φέρνοντάς μου εκείνο το γνώριμο ρίγος όπως τότε στις διακοπές μας:
- Ναι το ξέρω. Πολύ καλά.
Του χαμογέλασα αρνούμενη να πάρω τα μάτια μου από επάνω του:
- Κι αυτό είναι ένας λόγος που δεν θέλω να χαθούμε.
Συμπλήρωσε και μου έσφιξε τα χέρια ξαφνικά, ώστε να με επιβεβαιώσει. Δεν του απάντησα. Τι νόημα είχε; Η ουσία ήταν ότι ο ίδιος κέρδιζε εις διπλούν από δυο γυναίκες : εμένα και την Δανάη. Και η Δανάη κέρδιζε. Εγώ όμως ήμουν η χαμένη. Και που προσπαθούσα να κάνω ένα βήμα την φορά. Να γιατρέψω την πληγή στην ψυχή μου. «Γιατί με δοκιμάζεις τόσο σκληρά»;
Κεφάλαιο 42
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου