24. Ο Δημήτρης.

- Μαρίνα πριν πας στο γραφείο σου έρχεσαι να πάρεις τα μηνύματά σου; Μου ζήτησε η Κατερίνα στην ρεσεψιόν, μόλις μπήκα στο ραδιόφωνο βιαστική σχεδόν.
Ως συνήθως κατέφθασα και πάλι βιαστική και καταϊδρωμένη για να ετοιμάσω τα ρεπορτάζ για το μεσημέρι.. Μηνύματα; Τα μηνύματα για μένα σπάνιζαν και συνήθως είχαν να κάνουν με παρατηρήσεις για την εκπομπή μου ή με παραγγελίες τραγουδιών. Αν και ποτέ δεν ζητούσα αυτού του τύπου την επικοινωνία μιας κι όλα ήθελα να γίνονται μόνο κατά την διάρκεια της εκπομπής. Παρέλαβα τα μηνύματά μου και έριξα μια προσεκτική ματιά. Ήταν τελικά όπως το φανταζόμουν. Ο Γιώργος από απέναντι απ’ το γραφείο με παρατηρούσε που διάβαζα τα μηνύματά μου προσεκτικά.
- Α! Μαρίνα! Έχεις κι αυτό εδώ. Μου ξαναείπε η Κατερίνα και γύρισα πίσω και παρέλαβα το επιπλέον μήνυμα.
Ήταν του Δημήτρη. Ήταν σημειωμένος ένας αριθμός τηλεφώνου και οι ώρες τις οποίες μπορούσα να τον βρω και με κεφαλαία γράμματα και υπογραμμισμένη ήταν η λέξη: ΕΠΕΙΓΟΝ. «Ναι καλά! Έχουμε κι εμείς επείγουσες δουλειές» σκέφτηκα και χαμογέλασα στον Γιώργο αιφνιδιάζοντάς τον. Προφανώς δεν είχε καταλάβει ότι τον είχα πιάσει που με παρατηρούσε. Ευχαρίστησα την Κατερίνα και προχώρησα πια βιαστικά στο γραφείο μου. Άφησα την τσάντα μου, τα μηνύματα μου και το παλτό μου και πήρα ότι ήταν απαραίτητο για να κάνω την δουλειά μου στο προντάξιον.
Την ώρα που εγώ έβαζα κι έβγαζα τις κασέτες, που έκοβα κι έραβα τα λόγια κι ανεβοκατέβαζα τα ποτενσιόμετρα στην κονσόλα για τον ήχο, εισέβαλε στο στούντιο ξαφνικά ο Γιώργος. Μου χαμογέλασε και δεν μου μίλησε. Όσο εγώ έκανα την δουλειά μου αυτός τάχα κοίταζε να βρει έναν δίσκο. Κάτι δεν μου κολλούσε εμένα εδώ με την εμφάνιση του την ξαφνική. Και ξαφνικά η ενδοεπικοινωνία στο τηλέφωνο στο στούντιο χτυπά. Φαντάστηκα ότι θα ήταν για τον Γιώργο, αλλά τελικά όπως μου είπε η Κατερίνα ήταν για μένα. Της ζήτησα να μη μου δώσει άλλα τηλέφωνα αν με ζητούσαν γιατί ήμουν ήδη πνιγμένη με την δουλειά και δεν είχα χρόνο. Μόνο αν ήταν κάτι εξαιρετικά επείγον κι είχε να κάνει με θέμα για ρεπορτάζ. Στην γραμμή στην αναμονή ήταν ο Δημήτρης:
- Επιτέλους σε ακούω! Φώναξε χαρούμενος ο Δημήτρης.
Εγώ εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να δείξω τον ίδιο ενθουσιασμό. Δεν είχα διαθέσιμο χρόνο για χαρούλες.
- Δημήτρη, επειδή πνίγομαι αυτή την στιγμή, δεν μπορώ να σου μιλήσω. Δεν έχω χρόνο και πρέπει να ετοιμάσω κάποια ρεπορτάζ που πρέπει να παραδώσω αμέσως.
Του είπα πριν συνεχίσει να μου λέει τα δικά του. Δεν μπορούσα τις πιέσεις σε ανυποψίαστο χρόνο. Εδώ ένοιωθα να με πιέζει η παρουσία του Γιώργου που επέμενε να ψάχνει τους είκοσι δίσκους που ήταν παρατημένοι στο πάτωμα λες και έψαχνε μέσα στο απόλυτο χάος!
- Κοίτα ήθελα, εάν μπορείς κι εσύ…
- Δημήτρη σου είπα έχω πολύ δουλειά. Πάρε με σε καμιά ωρίτσα.
- Ναι, μα…
- Γεια Δημήτρη!
Δεν άντεχα άλλο αυτό το στρίμωγμα αυτού του ανθρώπου. Δεν ήξερα καν πως ήταν, την μορφή του ποτέ δεν την είχα δει κι επέμενε. Τα τηλεφωνήματα του τελευταία είχαν γίνει πολύ επίμονα. Γινόταν απίστευτα κουραστικός και ειδικά όταν τηλεφωνούσε τις ώρες που εγώ βρισκόμουν στο προντάξιον. Απ’ την άλλη δεν τολμούσα να του ζητήσω να σταματήσει να τηλεφωνεί. Πίστευα πως με την αγένεια που θα του έδειχνα θα καταλάβαινε πως γινόταν φορτικός και θα ελάττωνε κάπως τις κλήσεις του. Ήταν η πρώτη φορά που του έκλεινα το τηλέφωνο. Ακόμη κι όταν έκανα εκπομπή θα τηλεφωνούσε καμιά δεκαριά φορές. Είχα αναφέρει και στον Στράτο την περίπτωση του Δημήτρη, αλλά δεν του είχα γράψει πολλά για αυτόν. Τι να του γράψω άλλωστε; Πώς να γράψεις περισσότερα για έναν άνθρωπο που δεν έχεις δει ποτέ και που δεν έχεις πιει έστω έναν καφέ μαζί του για να καταλάβεις έστω και για λίγο τι καπνό φουμάρει! Κι απ’ την άλλη δεν ήθελα να απογοητεύσω τον Στράτο για μια γνωριμία διά τηλεφώνου που ήρθε απ’ το πουθενά και που είχε γίνει τελευταία ένας ενοχλητικός βραχνάς και τροφή για σχόλια στους κουτσομπόληδες του ραδιοφώνου.
- Συγγνώμη που σε ενόχλησα, αλλά έψαχνα αυτόν τον δίσκο.
Άκουσα ξαφνικά τον Γιώργο να πετάγεται με το που κατέβασα το ακουστικό του τηλεφώνου. Τον κοίταζα που έβγαινε απ’ το προντάξιον χαμογελώντας μου. Εκεί που νόμιζα ότι παλιά ήμουν αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί του τώρα πια δεν ένοιωθα το παραμικρό. Η παρουσία του καμιά φορά γινόταν απίστευτα εκνευριστική, γιατί ήθελε να την δηλώνει. Γιατί ήταν πολύ εγωιστής να δεχτεί από κάποια γυναίκα την απόρριψη, από μια γυναίκα που τον είχε σαν Θεό! Το σίγουρο είναι ότι δεν καταλάβαινε τι ήταν αυτό που με είχε αλλάξει και φυσικά δεν είχα σκοπό να αναφέρω σε κανέναν για το ποιος ήταν η αιτία που έγινα πιο δυνατή και πιο αποφασιστική.
Συνέχισα ανενόχλητη την δουλειά μου κι όταν επιτέλους τελείωσα παρέδωσα τα ρεπορτάζ στον αρχισυντάκτη. Δεν πρόλαβα να καθίσω και να μαζέψω τα μηνύματά μου και να κάνω κάποια προετοιμασία για την εκπομπή μου το απόγευμα και η ενδοεπικοινωνία του τηλεφώνου στο γραφείο μου χτύπησε. Η Κατερίνα με ειδοποιούσε ότι ήταν ο ίδιος που με ζητούσε και πριν μια ώρα περίπου. Κατάλαβα. Ο Δημήτρης.

- Επιτέλους! Σου πέρασε; Με ρώτησε.
Να που αρχίσανε κι οι εξυπνάδες. Ο Νίκος πήρε τις ειδήσεις και τα ρεπορτάζ και πήγε στο στούντιο για το μαγκαζίνο κι έκλεισε την πόρτα του δημοσιογραφικού ώστε να μιλήσω με την ησυχία μου. Ο δε Γιώργος με το που είδε ότι σήκωσα το ακουστικό άρχισε τα συνεχή πάνω κάτω στον διάδρομο έξω απ’ την αίθουσα χαζεύοντας εμένα απ’ την τζαμαρία!
- Ορίστε; Ρώτησα τον Δημήτρη γιατί δεν μου άρεσε το υφάκι του.
- Δεν ήθελα να σε εκνευρίσω νωρίτερα!
Άλλαξε αμέσως την συμπεριφορά του κι έγινε πιο ευγενικός.
- Σου εξήγησα πως είχα δουλειά. Ο χρόνος μέχρι το μεσημέρι είναι ο πιο γεμάτος για το ραδιόφωνο και δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για διάλλειμα. Κι αυτό θέλω να το δεχτείς.
- Χίλια συγγνώμη δεν είχα πρόθεση να σε αποσπάσω απ’ την δουλειά σου. Απλά ήθελα –αν βέβαια έχεις το χρόνο και θέλεις- να κανονίζαμε να βγαίναμε για εκείνον τον καφέ!
Χαμογέλασα για την πρόταση του που του είχε γίνει σχεδόν εμμονή. Δεν καταλάβαινα γιατί δεν τα παρατούσε απ’ την στιγμή που εγώ προσπαθούσα να τον αποφύγω.
- Αχ Δημήτρη! Ο χρόνος μου είναι τόσο περιορισμένος που όταν μου μένει λίγος ελεύθερος προτιμώ να ξεκουράζομαι.
- Και δεν υπάρχει έστω και λίγος για ένα καφέ να τα πούμε; Θα ήθελα να μιλήσουμε.
- Και τι έχουμε να πούμε; Ρώτησα τάχα μου αφελέστατα.
- Είναι κάποια πράγματα που θα ήθελα να συζητήσω μόνο μαζί σου.
Δεν καταλάβαινα ποιο ακριβώς ήταν το σκεπτικό του, αλλά δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να ανταποκριθώ στην πρόσκλησή του.
- Και δεν γίνεται να τα πούμε τώρα; Του πρότεινα.
- Όχι απ’ το τηλέφωνο. Θα ήθελα την γνώμη σου για κάτι που με απασχολεί πολύ καιρό.
Δεν ξέρω τι ακριβώς είχε στο μυαλό του, αλλά δεν θα του έκανα το χατίρι.
- Δημήτρη δεν μπορώ να κάνω κάτι. Δεν έχω ελεύθερο χρόνο, λυπάμαι!
- Καλά δεν θα επιμείνω για την ώρα. Απλά θέλω να το σκεφτείς κι όποτε μπορέσεις θα ήθελα να βρεθούμε.
Χαμογέλασα κι ευτυχώς που δεν ήταν εκεί να με δει. Το ‘χε βάλει σκοπό να με βασανίσει μέχρι να του πω το ‘εντάξει’.
Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι η θέση μου ήταν πολύ λεπτή ώστε να αρχίσω να βγαίνω με ακροατές μου. Ποιος ρισκάρει την φήμη του για μια πρόσκληση που ίσως αποσκοπεί κάπου κι ίσως αυτό φέρει αρνητικά αποτελέσματα; Κι ειδικά όταν ζεις σε μια μικρή πόλη, τα πάντα ρέουν σε χρόνο ρεκόρ.
Αποχαιρέτησα τον Δημήτρη χωρίς να του υποσχεθώ κάτι. Στεκόμουν εκεί ακουμπισμένη στην άκρη του γραφείου μου και σκεφτόμουν …τον Στράτο! Πως ήταν δυνατόν να βγω με τον Δημήτρη, ενώ ήθελα να είμαι με τον Στράτο. Και γιατί να φάω την ώρα μου σε έναν καφέ απ’ την στιγμή που ήθελα να πάω στο σπίτι και να γράψω στον Στράτο;

Κεφάλαιο 25