20. Με άλλον αέρα




Στο γραφείο μου επάνω είχα μαζευτεί στοίβες τα φαξ και τα έγγραφα. Το Σαββατοκύριακο το ραδιόφωνο λειτουργούσε με μειωμένο προσωπικό. Στο τμήμα ειδήσεων εργαζόταν ένας συντάκτης κι ένας ρεπόρτερ’ αυτός ο τελευταίος όποτε υπήρχε ανάγκη. Μ’ αποτέλεσμα να μαζεύονται αρκετά χαρτιά επάνω στα γραφεία, ατακτοποίητα και μουτζουρωμένα.
Το πρωί της Δευτέρας αντίκρισα ένα γραφείο γεμάτο με χαρτιά, εφημερίδες, στυλό, καρμπόν, την γραφομηχανή μου σ’ απαίσιο χάλι και τα συρτάρια ανάκατα. Έδειχνε σαν γραφείο υπό διάρρηξη. Ένοιωσα το αίμα μου να ανεβαίνει στο κεφάλι! Ήταν ανάγκη ν’ αρχίσω την δουλειά έτσι μετά τις διακοπές μου; Άρχισα να τακτοποιώ ότι μπορούσα κι ότι έβρισκα μπροστά μου. Ήταν πολύ πρωί και το υπόλοιπο προσωπικό θα κατέφθανε σε λίγο. Εγώ ξεκινούσα πρώτη απ’ όλους. Είχα να ελέγξω τις ειδήσεις στον υπολογιστή που έφταναν απ’ τα διάφορα ειδησεογραφικά πρακτορεία και να περάσω τις πιο σημαντικές απ’ τον εκτυπωτή. Μέχρι να γίνει αυτή η δουλεία προλάβαινα να φτιάξω τον πρώτο καφέ της μέρας! Στην συνέχεια άκουγα τα ηχογραφημένα ρεπορτάζ αν κι ήταν τεράστια τότε μοντάριζα τα κυριότερα σημεία τους. Το πρώτο πρωινό δελτίο ειδήσεων ήταν πάντα σύντομο κι αν προλάβαινα να τελειώσω νωρίς, έριχνα και καμιά ματιά στις πρωινές εφημερίδες μήπως και μου είχε ξεφύγει κάποια είδηση.
Σήμερα πρώτη μέρα μετά τις διακοπές μου δεν ήξερα τι να πρωτοκάνω. Ένοιωθα εκτός τόπου και χρόνου. Λες και είχα αποπρογραμματιστεί εντελώς. Βέβαια με ένα μήνα σχεδόν αποχής απ’ την δουλειά λογικό είναι να χάσει κανείς την σειρά του στην καθημερινότητα της δουλειάς. Έφτιαξα αμέσως καφέ. Ήθελα η καφεΐνη να με ενεργοποιήσει και να ξαναβρώ τον ρυθμό μου. Συμμάζεψα έπειτα το γραφείο μου, έλεγξα τον υπολογιστή –επιτέλους κατάφερα να ανοίξω το μαραφέτι και κοίταξα τα φαξ. Ηχογραφημένα ρεπορτάζ ευτυχώς και για καλή μου τύχη δεν υπήρχαν. Σιγά-σιγά μπήκα στους ρυθμούς μου. Είναι όπως το ποδήλατο. Νομίζεις πως το ξεχνάς αλλά μόλις βάλεις το πόδι στο πεντάλ έχεις ήδη ξεκινήσει την βόλτα σου. Πέρασα ορισμένες ειδήσεις εν συντομία –από φαξ που είχαν στείλει- στην γραφομηχανή και τακτοποίησα σε σειρά όλα τα εκτυπωμένα νέα που θα έβγαιναν στο πρωινό δελτίο.
- Μπα μπα! Καλώς ήλθες!
Άκουσα την φωνή της γραμματέως του σταθμού της Λίτσας, η οποία εκείνη την ώρα πήγαινε να φτιάξει τον καφέ της και δεν είχα προσέξει πότε είχε καταφθάσει.
- Καλημέρα Λίτσα. Της είπα γυρίζοντας προς το μέρος της εκνευρισμένη απ’ την γενική ακαταστασία που επικρατούσε στο δημοσιογραφικό.
- Τι έχεις;
«Ξεκίνησε στραβά η μέρα, βλέπω κι εσένα μπροστά μου… Τι άλλο να έχω; Θα τρέχω σαν τον Βέγγο και σήμερα» σκέφτηκα. Την Λίτσα καμιά φορά την θεωρούσα γρουσούζα. Όταν ερχόταν στην δουλειά μετά από εμένα, μονίμως είχα τρέξιμο καθ’ όλη την διάρκεια της μέρας. Και δεν μπορούσα να εξηγήσω αυτή την σύμπτωση!
- Όταν βρίσκεις ένα γραφείο λες και στο βομβάρδισαν κι όχι όπως το άφησες, δεν θα νευριάσεις; Της είπα τελικά.
- Ίσως να φταίει ο καινούριος. Είναι λίγο τσαπατσούλης! Τον γνώρισες;
- Τι πράγμα; Καινούριος ρεπόρτερ;
- Ναι! Άρα δεν τον γνώρισες ακόμη.
- Εννοείτε Λίτσα. Σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα μετά την άδεια μου. Τι γίνεται αλήθεια; Είχαμε τίποτε εξελίξεις;
Πάντα στον αέρα πλανιόταν η φήμη των αλλαγών στο ραδιόφωνο και γενικώς κανένας μας δεν ήξερε ποιον θα πάρει η μπάλα!
- Όχι τίποτε. Απλά θεώρησαν πως έπρεπε να προσληφθεί ένας επιπλέον ρεπόρτερ. Έφυγες εσύ με άδεια, έφυγε ο Νίκος μετά από σένα και δεν υπήρχε κάποιος να καλύψει τα έκτακτα και γενικώς τις ανάγκες του τμήματος. Είπε η Λίτσα, δίνοντας μου πλήρη αναφορά των γεγονότων.
- Μάλιστα!
- Πως πέρασες στις διακοπές σου;
«Όχι που δεν θα ρωτούσες;». Η Λίτσα είχε πάρει εκείνο το πονηρό ύφος θεωρώντας ότι θα με ψαρέψει και θα της δώσω πλήρης περιγραφές των διακοπών μου για να ‘χει να σχολιάζει με το υπόλοιπο προσωπικό όταν εγώ θα έλειπα για δουλειές.
- Πολύ όμορφα.
Εκεί και έκοψα την κουβέντα μας. Δεν ήθελα να πω περισσότερα. Το σίγουρο ήταν επειδή ήταν και βοηθός του Γιώργου -και το ελάχιστο που επιθυμούσα- θα του έδινε λεπτομέρειες για τις διακοπές μου, τύπου κουτσομπολιού. Όχι δεν θα έδινα καμιά λεπτομέρεια και σε κανέναν. Οι διακοπές αυτές αφορούσαν εμένα, τις αναμνήσεις που έχω από αυτές θα τις κρατήσω για μένα και μόνο για μένα. Ας έλεγε λοιπόν η Λίτσα ότι πέρασα όμορφα κι όλοι θα ήμασταν ευτυχισμένοι!

Η πρώτη μέρα στην δουλειά μετά τις διακοπές ήταν όπως το είχα προβλέψει βλέποντας την Λίτσα, κουραστική. Με τον καινούριο ρεπόρτερ τον Νικόλα –πήξαμε στους Νίκους στο δημοσιογραφικό- δεν έβλεπα ότι θα τα πηγαίναμε και πολύ καλά. Ο Νικόλας είχε διαχωρίσει την θέση του βλέποντάς με, πως απλά έκανε ρεπορτάζ-έρευνες και τίποτε άλλο Υπήρχαν τόσα θέματα μαζεμένα που έπρεπε να καλυφθούν κι έτρεχα να τα προλάβω εγώ. Και σαν να μην έφθανε αυτό το βράδυ –ακόμη δεν πρόλαβα να φτάσω στην δουλειά- θα έπρεπε να καλύψω την πολιτική ομιλία του Πάγκαλου εκτός πόλεως. Όταν μου το ανέθεσαν κόντεψα να πάθω παράκρουση. Δεν είναι δυνατόν! Είχα όλη την ημέρα να τρέχω να καλύψω τα θέματα και θα έπρεπε να συνεχίσω και το βράδυ; Κι ο Νικόλας αραχτός!

Στο διαμέρισμά μου έφτασα αργά το απόγευμα. Δεν προλάβαινα να κάνω πολλά πράγματα. Σε μια ώρα έπρεπε να φύγω. Έκανα ένα ντους στα γρήγορα κι όση ώρα ντυνόμουν, έβαλα να ακούσω τα μηνύματά μου στον τηλεφωνητή: «Προσπαθώ να σε βρω εδώ και ώρα. Τηλεφώνησε μου όποτε μπορέσεις» άκουσα ξαφνικά την φωνή του Στράτου στο μηχάνημα. Με το ένα μανίκι απ’ το πουκάμισο να κρέμεται και το υπόλοιπο ρούχο να σέρνεται απ’ την μέση μου, έτρεξα στον τηλεφωνητή να βεβαιωθώ: «Προσπαθώ να σε βρω εδώ και ώρα. Τηλεφώνησε μου όποτε μπορέσεις». Ναι! Η δουλειά με είχε απορροφήσει αρκετά και δεν μου είχε αφήσει καν το περιθώριο να τον σκεφτώ έστω και λίγο. Ο Στράτος μου ήταν. Φόρεσα το πουκάμισο μου κι αμέσως σχημάτισα τον αριθμό τηλεφώνου του στο δικό μου. Δεν περίμενα ώρα. Το σήκωσε η αδερφή του η Βάνα. Μου είπε πως έλειπε σε μια δουλειά:
- Να του πω να σε πάρει τηλέφωνο; Προσφέρθηκε η Βάνα.
- Θα λείπω εκτός πόλης για δουλειά. Πες του πάντως ότι τηλεφώνησα.
Η Βάνα μου είπε πως δεν θα το ξεχνούσε. Τι να ήθελε; Γαμώ την γκαντεμιά μου πια! Και γιατί δεν τηλεφώνησε στο ραδιόφωνο να με ζητήσει;

Η απόδοση μου στην δουλειά είχε ανέβει. Οι διακοπές μου είχαν κάνει καλό τελικά. Είχα την διάθεση να προσφέρω τον καλύτερο εαυτό μου. Οι αποκλειστικές δηλώσεις που είχα εξασφαλίσει απ’ τον Πάγκαλο για τον σταθμό, στάθηκαν αφορμή για να δέχομαι συνεχώς τα συγχαρητήρια όλων την άλλη μέρα και με τον Μάνο τον διευθυντή του σταθμού να ‘χει την μόνιμη απορία: «Θεοδώρου πως τα κατάφερες με τα άλλα κοράκια από δίπλα;». Η αλήθεια ήταν πως παρακολουθούσα κάθε βήμα του γνωστού πολιτικού και περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να ‘χτυπήσω’. Και η τύχη τελικά ήταν με το μέρος μου. Ο Γιώργος για άλλη μια φορά είχε φορέσει το καλό του το χαμόγελο και την γοητεία του και προσπαθούσε να με εντυπωσιάζει: «Τέρμα είσαι η Λιάνα Κανέλλη του σταθμού». Ειλικρινά γοητεύτηκα, ίσως επειδή δεν είχα συνειδητοποιήσει και πάρα πολύ τι είχα καταφέρει. Μάλλον δεν ήθελα να το συνειδητοποιήσω. Εγώ την δουλειά μου έκανα.
- Τίποτε πιο πρωτότυπο δεν υπάρχει; Αποπήρα κάποια στιγμή τον Γιώργο γιατί το ‘Λιάνα Κανέλλη του σταθμού’ είχε γίνει τσίχλα στο στόμα του κι άρχισε πια να καταντάει ενοχλητικό.
Και δεν κούρασε μόνο εμένα αλλά και τους υπόλοιπους συναδέλφους απ’ το δημοσιογραφικό τμήμα. Ο Νίκος ο αρχισυντάκτης –του οποίου η άδεια έληξε δυο τρεις μέρες πριν όπως φάνηκε- ήταν φανερά εκνευρισμένος και κάποια επιθετικότητα από μέρους του την εισέπραττα. Έπρεπε λοιπόν το αστείο να σταματήσει. Αλλά πως μπορούσα που πού τον έχανες και που τον έβρισκες ήταν μονίμως στο δημοσιογραφικό ο Γιώργος. Το ‘χε παραχέσει πια! Και δεν ήθελα να δημιουργήσω παρεξηγήσεις απ’ το τίποτε!
- Αν δεν σε πειράζει Γιώργο… έχουμε δουλειά να κάνουμε! Του είπε ο Νίκος τελικά.
Αμίλητος ο Γιώργος και καταλαβαίνοντας ότι είχε γίνει απίστευτα ενοχλητικός ζήτησε συγγνώμη κι έφυγε. Πήρα κι εγώ ανάσα όταν έφυγε. Δεν ξέρω ένοιωθα πως η παρουσία του με πίεζε. Δεν με ενοχλούσε πια και τόσο. Είχα κάνει ένα βήμα μπροστά χάρη στον Στράτο και η παρουσία του Γιώργου δεν ήταν πια τόσο απαραίτητη όσο την είχα ανάγκη προ διακοπών!
Στο ραδιόφωνο έμεινα όλη την μέρα σχεδόν. Η επιτυχία μου, μου εξασφάλισε την παραμονή μου στο κτίριο και ανέθεσαν στον Νικόλα να τρέξει για όλα τα υπόλοιπα. Αν και δέχθηκα τα πυρά του που έκανε μια δουλειά που ήταν… εκτός καθηκόντων του, δεν ασχολήθηκα μαζί του. Σήμερα είχα την εύνοια όλων των προϊσταμένων μου! Κι αυτό γιατί είχαν θέμα προς σχολιασμό στις εκπομπές τους για όσο διαρκούσε! Κάθισα στο γραφείο μου αναπαυτικά και απολάμβανα τις τελευταίες γουλιές απ’ τον καφέ μου. Εκείνη την στιγμή αναρωτήθηκα τι να έκανε ο Στράτος. Ήθελα τόσο πολύ να μοιραστώ την επιτυχία μου μαζί του. Αλλά ντρεπόμουν πολύ να σηκώσω το τηλέφωνο και να τον ζητήσω στο σπίτι του. Δεν ήθελα να δώσω τροφή για σχόλια στους γονείς του. Το τηλέφωνο χτύπησε και πετάχτηκα. Αυτός θα είναι. Δεν έκανα καν τον κόπο να ρωτήσω την Κατερίνα στο τηλεφωνικό κέντρο στην ρεσεψιόν απ’ την ενδοεπικοινωνία να μου πει ποιος ήταν:
- Μην φύγεις. Σε χρειάζομαι.
Άκουσα ξαφνικά την φωνή του Γιώργου, παίρνοντας το ανάλογο ύφος αφήνοντας υπονοούμενο! Ήταν ο τρόπος για να μπορεί να με χειρίζεται. Ήταν η ευκαιρία μου πια να αντισταθώ:
- Θα κερδίσω τίποτε;
Ήξερα πως το «σε χρειάζομαι» δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η εκφώνηση κάποιου διαφημιστικού. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε μέχρι να αποφασίσει να μου απαντήσει:
- Δεν καταλαβαίνω.
- Τι δεν καταλαβαίνεις Γιώργο μου;
Ήταν η πρώτη φορά που τον αποκαλούσα ‘Γιώργο μου’ και μάλιστα με ενοχλητικό ύφος. Ήταν να μην ξυπνήσει η Μπουμπουλίνα μέσα μου!
- Αυτό το τι να κερδίσεις! Μου είπε σαν βρεγμένη γάτα.
- Κοίτα Γιώργο, αν είναι να εκφωνήσω διαφημιστικό ξέχνα το. Εγώ δεν κερδίζω τίποτε από αυτό ούτε καν ποσοστό για την εκφώνηση. Άλλωστε να σου θυμίσω ότι έχω προσληφθεί για το δημοσιογραφικό. Δεν γράφει κάπου που να λέει ότι μπορώ να προσφέρω τις υπηρεσίες μου και στο διαφημιστικό.
- Ναι αλλά από αυτό πληρώνεσαι.
Μα δεν είναι δουλειά μου η εκφώνηση των διαφημιστικών. Και τι χαζοδικαιολογία ήταν αυτή: «από αυτό πληρώνεσαι»; Έπρεπε κάποτε να διαχωρίσω την θέση μου. Ανήκα στο δημοσιογραφικό κι όχι στο διαφημιστικό τμήμα. Κι αν ήθελαν την φωνή μου, ευχαρίστως να συνεχίσω να την δανείζω αλλά με κάποιο ποσοστό. Σαν μπόνους για τον κόπο μου!
- Τέλος πάντων Μαρίνα με παρεξήγησες. Απολογήθηκε στο τέλος.
- Τι παρεξήγησα;
- Απλά σου ζήτησα να μείνεις για να περάσω να σου δώσω τον μισθό σου. Χθες που ήρθες πληρώθηκες;
- Όχι.
- Ωραία λοιπόν. Μείνε εκεί που είσαι να σου φέρω τα χρήματά σου.
Δεν είχα να πω κάτι παραπάνω. Μακάρι να ήταν τα χρήματα που ήθελε να παραμείνω αν και μπορούσε να το κάνει το πρωί. Του αναγνωρίζω ότι φρόντιζε να παίρνω έναντι μισθών πρώτη απ’ όλους, αλλά αυτό δεν ήταν λογική για να με κρατάει δέσμια των δικών του εξυπηρετήσεων. Σίγουρα τον ενόχλησε ο τρόπος που τον χειρίστηκα, αλλά κάποτε αυτό θα γινόταν. Αργά ή γρήγορα. Άλλωστε δεν άντεχα να είμαστε κλεισμένοι οι δυο μας σε ένα στούντιο και να με φλερτάρει κι εγώ να μην μπορώ να τον φλερτάρω γιατί ο ίδιος δεν το ήθελε από μένα! Αρρωστημένη λογική!
Αν υπήρχε λοιπόν διαφημιστικό στην μέση σίγουρα θα καλούσε την Έφη –μια απ’ τις παραγωγούς εκπομπών που τρελαινόταν μαζί του. Κάτι που φάνηκε εντελώς ξαφνικά και αιφνιδίασε και μένα βλέποντας την να τον τρέχει από πίσω σε κάθε του βήμα! Αλήθεια με την αρραβωνιαστικιά του τι έγινε; Μέσα μου κάτι φτερούγισε στην σκέψη αυτή. Δεν έπρεπε να επηρεαστώ απ’ την σκέψη μου όμως. Έπρεπε να τελειώνει οριστικά αυτή η ιστορία για μένα Η συμπεριφορά της Έφης ναι με ενόχλησε. Αλλά έπρεπε να το δεχτώ και να κρατήσω τις αποστάσεις αν έπρεπε να σταματήσω να με επηρεάζει σε κάθε μου βήμα.
Έδιωξα τις σκέψεις και συνέχισα να κοιτάζω τα χαρτιά μου και τα φαξ που κατέφθαναν. Μιας και είχα παραμείνει πίσω έψαχνα τις ειδήσεις σε αυτά για να τις έχω διαθέσιμες για τα μετέπειτα δελτία ειδήσεων.
Ο Γιώργος κατέφθασε την στιγμή που βρισκόμουν στο στούντιο για την εκφώνηση ενός σύντομου δελτίου ειδήσεων. Στεκόταν απέναντι στο κοντρόλ μιλώντας στον ηχολήπτη. Το έκανε περισσότερο για να μου δείξει πως είχε καταφτάσει. Πίσω του στεκόταν η Έφη. Μου ήρθε να γελάσω αλλά κρατήθηκα γιατί ήδη εκφωνούσα και δεν ήθελα να χάσω τον ειρμό μου. Η Έφη! Σαν σκυλάκι τον ακολουθούσε και βάζω στοίχημα ότι ο Γιώργος άφηνε και αυτή να ονειρεύεται το ενδεχόμενο μίας σχέσης. Αν όντως ήταν έτσι, γιατί δεν ήξερα τι είχε γίνει με τον αρραβώνα του.
Όταν τελείωσα τις ειδήσεις ο Γιώργος κι η Έφη βρίσκονταν στο προντάξιον. Προφανώς ηχογραφούσαν διαφημιστικό. Συμμάζευα το γραφείο μου όταν στο τηλέφωνο χτύπησε η ενδοεπικοινωνία. Ο Γιώργος με παρακαλούσε να του χαρίσω την φωνή μου:
- Δεν γίνεται έχω δουλειά αυτή την στιγμή.
Δεν έφερε καμιά αντίρρηση. Ήμουν κοφτή απέναντί του. Ήμουν σίγουρη ότι είχε θυμώσει με την συμπεριφορά μου και νόμιζε πως θα κατάφερνε να μου αλλάξει γνώμη χρησιμοποιώντας το ικετευτικό του υφάκι που κάποτε με έπειθε αμέσως. Κι ενώ ξεχώριζα τις ειδήσεις για την άλλη μέρα τον βλέπω να στέκεται μπροστά μου ζητώντας μου τον λόγο. Του ξαναείπα και πάλι τα ίδια που του είχα πει και στο τηλέφωνο νωρίτερα. Δεν καταλάβαινα γιατί επέμενε απ’ την στιγμή που ήμουν ξεκάθαρη απέναντί του. Σηκώθηκα απ’ την καρέκλα μου έχοντας στα χέρια μου τα χαρτιά με τις ειδήσεις που θα έμπαιναν στο ντοσιέ του αρχείου’ η αλήθεια είναι πως ήθελα να τον κοιτάζω απ’ ευθείας στα μάτια κι όχι απ’ τα χαμηλά καθισμένη στο γραφείο μου. Ήθελα να φανεί το πόσο αποφασισμένη ήμουν να σταματήσω να κάνω πια χάρες. Τον κοίταζα στα μάτια καθώς του επαναλάμβανα αυτά που του είχα πει νωρίτερα και με περισσότερο στόμφο και με επιχειρήματα. Δεν έδειχνε να πτοείτε. Είχαμε πεισμώσει κι οι δύο σαν μουλάρια! Τελικά αφού είδε ότι δεν υποχωρούσα, μου χαμογέλασε. Το ήξερα το χαμόγελο αυτό. Έδειχνε πόσο πολύ είχε ενοχληθεί. Δεν με φανταζόταν επαναστάτρια. Θεωρούσε πως λόγω της αδυναμίας που του είχα μπορούσε να με έχει του χεριού του ακόμη κι ότι ώρα ήθελε. Είχε καταφτάσει κι η Έφη’ προφανώς φοβήθηκε μην της τον έκλεβα. Παρακολουθούσε την κουβέντα μας και προσπαθούσε να βγάλει μιαν άκρη. Της χαμογέλασα και γύρισα στον Γιώργο λέγοντας του πως δεν είχα σκοπό να φάω όλη μου την μέρα στο ραδιόφωνο μέχρι να με πληρώσει:
- Έρχομαι αμέσως.
Και πήγε κι έφερε τα χρήματά μου. Ούτε που τον ευχαρίστησα. Ήταν άλλωστε χρήματα που έβγαζα απ’ το συνεχές τρέξιμο με τον δικό μου ιδρώτα. Πέταξα τον φάκελο στην τσάντα μου και κλείδωσα τα συρτάρια στο γραφείο μου κι έφυγα για το σπίτι. Είχα κερδίσει την πρώτη μου μάχη, απέναντί του!


Σελίδα 21