Η ιδέα του Μάνου για το τι εκπομπή θα έκανα τελικά με αιφνιδίασε. Θα έκανα πρωινή ψυχαγωγική εκπομπή και δεν θα είχε καμία σχέση με αυτή που έκανε ο ίδιος και ήταν κοινωνικό-πολιτική. Ναι μεν στο παρελθόν είχα δοκιμαστεί στο πρωινό, αυτό που θυμάμαι ήταν ότι ήταν μια εκπομπή αρκετά ψυχοφθόρα που απαιτεί χρόνο για την προετοιμασία της παρά το ότι ήταν μόνο για δύο ώρες.
- Δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που θυμάσαι. Θα είναι μια εκπομπή με ειδησούλες καλλιτεχνικές, περίεργα γεγονότα, ζώδια, κάνα παιχνίδι θα κάνεις με τους ακροατές. Γενικώς μια ανάλαφρη εκπομπή.
- Η οποία θέλει και τον χρόνο της ως προς την προετοιμασία της. Παρατήρησα.
- Εντάξει στην αρχή. Όταν πια έχεις οργανωθεί δεν θα σου παίρνει και πολύ ώρα.
- Ναι. Είπα σκεφτικά.
- Επιπλέον δεν θα είσαι μόνη σου. Θα έχεις και συμπαρουσιαστή οπότε θα μοιράζεστε την ετοιμασία της εκπομπής.
- Συμπαρουσιαστή; Ξαφνιάστηκα.
- Ναι. Θα έχεις τον Πάνο.
- Τον Πάνο; Πλάκα μου κάνεις;
- Δεν σου κάνω πλάκα.
- Δεν υπάρχει περίπτωση. Προτιμώ να κάνω μόνη μου την εκπομπή.
- Δεν θα ‘σαι μετά καλά σου Θεοδώρου. Ή τον Πάνο ή δεν κάνεις εκπομπή.
- Προτιμώ το δεύτερο: δεν κάνω εκπομπή.
Η κουβέντα με τον Μάνο για την εκπομπή που μου ετοίμαζε μας έφερε εκνευρισμό. Εκείνος είχε κάποια σχέδια στο μυαλό του και τώρα του τα χαλούσα εγώ. Ο Πάνος. Ο Πάνος ήταν απ’ τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς που την είχε δει …ντε και καλά κάποιο όνομα. Ήταν καρμπόν ενός γνωστού αθηναίου ραδιοφωνικού παραγωγού που είχε κάνει σχολή στο είδος κι ο Πάνος ήταν άξιος αντιγραφέας του! Επιπλέον είχε το υφάκι χιλίων καρδιναλίων όταν βρισκόταν στο στούντιο ή οργάνωνε κάνα πάρτυ για την εκπομπή του. Οι δυο μας όποτε συναντιόμασταν στους διαδρόμους του ραδιοφώνου ήμασταν μες τα χαμόγελα και τις αγάπες αλλά πάντα η κουβέντα μας ήταν γεμάτη καρφιά. Πάντα με προκαλούσε, γιατί τα νούμερα των ακροαματικοτήτων δεν ήταν αυτά που ήθελε και που –χωρίς να το θέλω- ερχόντουσαν σε μένα. Έκανε δύο ώρες εκπομπής καθαρά μουσικού ενδιαφέροντος κι εγώ μιας ώρας με επικοινωνία με τους ακροατές και μουσικές επιλογές δικές τους. Η ιδέα του Μάνου λοιπόν με συμπαρουσιαστές εμάς τους δύο θα δημιουργούσε μεγάλη ένταση κι επιπλέον ο Πάνος θα με επισκίαζε με τον τρόπο του –μιας κι ο ίδιος θα έκανε και την ηχοληψία- κι εγώ στο τέλος θα παρίστανα την …γλάστρα!
Δεν ξαναμίλησα στον Μάνο για το θέμα της εκπομπής. Το σίγουρο ήταν ότι θα υπήρχαν αντιδράσεις απ’ τους διαφημιζόμενους που είχαν μια προτίμηση στην δική μου ώρα εκπομπής, απ’ τους ακροατές οι οποίοι ήδη είχαν αρχίσει να επικοινωνούν και να ρωτούν τι έγινε κι αν πρόκειται να συνεχιστεί η εκπομπή και φυσικά απ’ τους μετόχους οι οποίοι θα λάμβαναν υπ’ όψιν όλες τις αντιδράσεις (ειδικά σε ότι είχε να κάνει με το διαφημιστικό πακέτο). Ένοιωθα ότι ήμουν το εξιλαστήριο θύμα μιας κόντρας του Μάνου με τους μετόχους θέλοντας έτσι να τους δείξει ότι αφού δεν τον υπολόγιζαν σωστά για τα μέτρα και τα σταθμά της διοίκησης τότε σαν διευθυντής προγράμματος μπορούσε να φέρει την αναστάτωση κόβοντας εκπομπές χωρίς να υπολογίζει το κόστος.
Δεν μου άρεσε που εγώ έμπαινα σε αυτή την αντιπαράθεση αλλά δεν θα αργούσε και η στιγμή που κάποια στιγμή θα το αρνιόμουν. Απλά περίμενα την ευκαιρία.
Ο Μάνος μετά από κάποιες ημέρες έκανε ξανά συζήτηση για την εκπομπή:
- Θεοδώρου να ξέρεις ότι θα πρέπει να υπάρχει συμπαρουσιαστής. Αυτό γίνεται για να υπάρχει μια ζωντάνια στην εκπομπή. Τι θα έλεγες αν πρότεινα στον Τζώνυ;
- Είσαι σίγουρος για τον Τζώνυ;
- Σίγουρος δεν είμαι με κανέναν. Αλλά πιστεύω ότι μπορείτε να δέσετε τις γνώσεις σας και να βγάλετε μια καλή εκπομπή.
- Το θετικό με τον Τζώνυ είναι ότι μπορεί να ακούσει και την δική μου άποψη σε αντίθεση με τον Πάνο. Δεν ξέρω. Ας το δοκιμάσουμε και βλέπουμε. Αυτό όμως που με προβληματίζει είναι αν θα βοηθά στην προετοιμασία. Στην εκπομπή του μέχρι τώρα κι απ’ όσο ξέρω, ότι κάνει το κάνει τελευταία στιγμή. Και το είδος της εκπομπής που προτείνεις δεν είναι για την τελευταία στιγμή.
- Κοίτα, θα βοηθήσω κι εγώ στην σύνθεσή της. Το θέμα είναι να αρχίσει για να την ακούσουν και κάποιοι άνθρωποι που τους έχω σε αναμονή.
- Δηλαδή;
- Τα ζώδια για παράδειγμα να βγαίνει στον αέρα να τα λέει αστρολόγος. Μια συνταγή μαγειρικής να τα λέει μια μαγείρισσα. Σε αυτό το κομμάτι λοιπόν θα παίζουν ηχογραφημένα αν τους αρέσει η εκπομπή και θελήσουν να βοηθήσουν. Κι επιπλέον η δουλειά σου περιορίζεται στις ειδησούλες και στο παιχνίδι με τους ακροατές.
- Για το παιχνίδι μου το ανέφερες και τις προάλλες. Τι παιχνίδι θα είναι;
- Δεν ξέρω. Σκέψου κάτι. Βάλε ερωτήσεις με πιθανές απαντήσεις. Κι εύκολο είναι και συμμετοχή θα υπάρχει και μικρά δώρα θα κερδίζουν.
- Εντάξει. Μίλα και με τον Γιάννη.
- Εσύ στο μεταξύ κάνε μια προετοιμασία να δω τι ακριβώς θα ετοιμάσεις και θα τα πούμε οι τρεις μας εντός των ημερών ώστε από βδομάδα να αρχίσει η εκπομπή.
Και τα βρήκαμε. «Δύο σε ένα» αυτός ήταν ο τίτλος της εκπομπής όπως μας είπε ο Μάνος. Και η επεξήγηση του τίτλου: δύο παρουσιαστές σε ένα δίωρο πρόγραμμα. Κι αρχίσαμε. Κι όλο το ακροατήριο μου μεταφέρθηκε στην πρωινή ζώνη. Αν και με ξένιζε το είδος της εκπομπής, το αγάπησα και ενώ ήμουν δειλή στην αρχή τελικά τα πήγαμε καλά. Μπορεί ο Τζώνυ να μην ασχολιόταν καν με την προετοιμασία, είχαμε τελικά καταφέρει να ανεβάσουμε εκείνο το κενό δίωρο της πρωινής ζώνης που απλά έπαιζε μουσική και καμιά φορά παρουσίαζε ο Λάμπης, ίσα-ίσα για να δείχνει ότι υπάρχει κάποιος στο στούντιο. Με τον Τζώνυ δέσαμε σαν συμπαρουσιαστές και πάντα μας άρεσε να δημιουργούμε αντιθέσεις στην εκπομπή βγάζοντας προς τα έξω ότι ήμασταν μονίμως μαλωμένοι ή ότι υπήρχε μια σχέση μεταξύ μας, ενώ ήταν απλά ένα σενάριο δικό μας για να κεντρίζουμε το ενδιαφέρον των ακροατών. Το αποτέλεσμα; Το σενάριο αυτό κάποιοι να το εκλάβουν σαν κόντρα μεταξύ μας και να γίνει και σχόλιο σε καλλιτεχνική στήλη της ντόπιας εφημερίδας! Μου άρεσε! Με τον Τζώνυ δε γελούσαμε με το αποτέλεσμα αλλά ούτε που το κάναμε θέμα στην εκπομπή. Μας αρκούσε που τελικά η εκπομπή είχε ακροατήριο κι ανάμεσά του, φίλους κι εχθρούς.
Και ξαφνικά μια μέρα, ήρθε η μπόρα. Ήρθαν οι κεραυνοί εν αιθρία και δεν ξέραμε σε ποιου το κεφάλι θα έπεφταν. Οι μέτοχοι ξανάρχισαν τις συνεδριάσεις κι αποφάσιζαν συνεχής αλλαγές στο διοικητικό συμβούλιο. Πάνω που είχαμε συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα, δυστυχώς όλα ανατρέπονταν και πολλοί βρίσκονταν εκτεθειμένοι. Πολλοί νέοι παραγωγοί είχαν εναποθέσει το θέμα των χορηγιών τους στον Γιώργο μιας κι ο Λάκης προτιμούσε να δουλεύει ελεύθερα κι όχι κλεισμένος στο γραφείο που του είχε παραχωρήσει. Οι συνάδελφοι με ρωτούσαν αν ήξερα κάτι εγώ μιας και με τον Μάνο συνεργαζόμασταν στενά τόσο για το ειδησεογραφικό κομμάτι του δημοσιογραφικού όσο και για την εκπομπή μου. Τι να τους πω; Ότι ήξεραν ήξερα κι εγώ. Ο Μάνος δεν ήταν ο άνθρωπος που θα άνοιγε κουβέντα με την υφισταμένη του για τα διοικητικά θέματα. Οι ανατροπές είχαν έρθει με τις αλλαγές που έκανε στις εκπομπές ο Μάνος και με τις συνεχής διαμαρτυρίες των παραγωγών. Η συνεργασία του δε ως διευθυντής προγράμματος με το διαφημιστικό τμήμα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη λόγω του Λάκη κι έτσι οι ευθύνες πήγαιναν στον Γιώργο ο οποίος προσπαθούσε σαν πρόεδρος να ισορροπήσει τις ήδη τεταμένες κι ανισόρροπες καταστάσεις. Τα πάντα έχαναν στο ζύγι! Ο Μάνος δεν μιλούσε, ήταν πάντα γελαστός και –περιέργως- ήρεμος και χτυπούσε την διοίκηση εκεί που την πονούσε: στις αλλαγές του προγράμματος.
Το πατάρι ήταν μονίμως καπνισμένο και επικρατούσε μια μόνιμη οχλαγωγή, απ’ την ασυνεννοησία και το ποιος θα ακουστεί περισσότερο απ’ τον άλλον. Μέτοχοι σε κρίση! Και νέες αλλαγές έγιναν κι αποφασίστηκαν κι ο Μάνος πάλι απ’ έξω παρέμενε απ’ το διοικητικό συμβούλιο και κρατούσε την πάλαι ποτέ γνωστή θέση του στην διεύθυνση του προγράμματος κι ο δε Γιώργος από πρόεδρος γινόταν γραμματέας του συμβουλίου και αναλάμβανε και πάλι την διεύθυνση του διαφημιστικού τμήματος, προς ανακούφιση των παραγωγών. Πέραν αυτού ο νέος πρόεδρος που είχε αναλάβει και την διεύθυνση του ραδιοφώνου, είχε πάρει και τις αποφάσεις του οι οποίες ήταν σκληρές. Η ατάκα που επικρατούσε ήταν: πρέπει να βγούμε απ’ την κρίση. Στην ουσία η κρίση είχε να κάνει με τα οικονομικά. Η κακοδιαχείριση έφερνε την διαμάχη και κατά συνέπεια τις απολύσεις στο προσωπικό.
Οι μέρες περνούσαν και ξαφνικά διαπιστώναμε ότι το πρόγραμμα ξεγυμνωνόταν κι ότι όποιος νέος παραγωγός ερχόταν να καλύψει ώρες, δεν έφερνε και τις ακροαματικότητες που είχε ο κάθε παλιός. Οι παλιοί απολύονταν και η απόλυση ήταν η δαμόκλειος σπάθη στους εργαζόμενους. Το αποτέλεσμα ήταν να παραμείνουμε για την ώρα εγώ, ο Θοδωρής κι η Λίτσα το μόνιμο προσωπικό με ασφάλιση και ένσημα κι όλοι όσοι έρχονταν πια έκοβαν δελτίο παροχής υπηρεσιών. Προσπαθούσαν με το νέο αυτό δεδομένο ο νέος υπάλληλος στο ραδιόφωνο να μην έχει απαιτήσεις αποζημιώσεως σε περίπτωση διακοπής της συνεργασίας του με την επιχείρηση. Όμως οι απολύσεις πόσο μπορούσαν να βελτιώσουν την κατάσταση και να ανθίσουν τα οικονομικά; Όλα ήταν μια προσωρινή λύση και τίποτε πιο μόνιμο απ’ το προσωρινό!
Σαματάς μεγάλος και κακό μεγάλο είχαν φέρει οι τελευταίες αλλαγές και οι ανατροπές στην επιχείρηση δεν είχαν σταματημό. Δουλεύαμε και δεν ξέραμε πια αν δουλεύαμε για μας ή για την ψυχή των προγόνων μας!
Οι παλιές γνώριμες εκπομπές χάνονταν απ’ τις απολύσεις και αντικαθιστούνταν με ηχογραφημένες από ανεξάρτητες εταιρείες ραδιοτηλεοπτικών μέσων. Κανείς απ’ την διοίκηση δεν αναλάμβανε να μας ενημερώσει τι ακριβώς γινόταν. Προφανώς δεν υπήρχαν οριστικές αποφάσεις και απλά έκαναν ότι μπορούσαν για να προλάβουν τον Μάνο.
Εγώ απ’ την άλλη προσπαθούσα να φέρω μια ισορροπία στο δημοσιογραφικό όποτε ο Μάνος έλλειπε. Οι νεοφερμένοι ρεπόρτερς δεν είχαν σκοπό να συνεργαστούν ώστε να υπάρχει μια αλληλουχία στην δουλειά μας και πολλές φορές ερχόμουν σε αντιπαράθεση μαζί τους.
Όλη αυτή η δύνη των αλλαγών είχε φέρει και ανατροπές στην ζωή μας. Εγώ δεν ήξερα πια τι ήταν το μεσημέρι στο σπίτι. Δεν ήξερα τι ήταν να ξεκουράζεσαι έστω για δύο ωρίτσες. Δεν ήξερα τι ήταν να βγαίνεις με φίλους. Δεν ήξερα τι ήταν να τρως το μεσημέρι της Κυριακής με την οικογένειά σου. Δεν πήγαινα πουθενά και καθόμουν πολλές ώρες στο ραδιόφωνο προκειμένου να βγει η δουλειά στο δημοσιογραφικό αλλά και για να ετοιμάζω την εκπομπή μου (μιας κι ο Τζώνυ είχε δηλώσει πως δεν είχε ιδέα τι έπρεπε να κάνει κι αναλάμβανε μόνο το μουσικό μέρος). Δεν είχα καταλάβει καν ότι είχαμε μπει πια στο καλοκαίρι. Για πότε αλλάξαμε εποχή, το συνειδητοποίησα όταν πια κατέφθασε ο αδερφός μου απ’ την Ρόδο για να περάσει το καλοκαίρι του με τους γονείς μας στο πατρικό μας!
Συνειδητοποίησα ότι δούλευα πολύ και πολλές ώρες. Απίστευτα πολλές ώρες και κανένας δεν το αναγνώριζε. Ίσως επειδή βόλευε το ψώνιο που είχα με την δουλειά μου κι ότι ήμουν γι’ αυτούς το ατού τους.
- Δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που θυμάσαι. Θα είναι μια εκπομπή με ειδησούλες καλλιτεχνικές, περίεργα γεγονότα, ζώδια, κάνα παιχνίδι θα κάνεις με τους ακροατές. Γενικώς μια ανάλαφρη εκπομπή.
- Η οποία θέλει και τον χρόνο της ως προς την προετοιμασία της. Παρατήρησα.
- Εντάξει στην αρχή. Όταν πια έχεις οργανωθεί δεν θα σου παίρνει και πολύ ώρα.
- Ναι. Είπα σκεφτικά.
- Επιπλέον δεν θα είσαι μόνη σου. Θα έχεις και συμπαρουσιαστή οπότε θα μοιράζεστε την ετοιμασία της εκπομπής.
- Συμπαρουσιαστή; Ξαφνιάστηκα.
- Ναι. Θα έχεις τον Πάνο.
- Τον Πάνο; Πλάκα μου κάνεις;
- Δεν σου κάνω πλάκα.
- Δεν υπάρχει περίπτωση. Προτιμώ να κάνω μόνη μου την εκπομπή.
- Δεν θα ‘σαι μετά καλά σου Θεοδώρου. Ή τον Πάνο ή δεν κάνεις εκπομπή.
- Προτιμώ το δεύτερο: δεν κάνω εκπομπή.
Η κουβέντα με τον Μάνο για την εκπομπή που μου ετοίμαζε μας έφερε εκνευρισμό. Εκείνος είχε κάποια σχέδια στο μυαλό του και τώρα του τα χαλούσα εγώ. Ο Πάνος. Ο Πάνος ήταν απ’ τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς που την είχε δει …ντε και καλά κάποιο όνομα. Ήταν καρμπόν ενός γνωστού αθηναίου ραδιοφωνικού παραγωγού που είχε κάνει σχολή στο είδος κι ο Πάνος ήταν άξιος αντιγραφέας του! Επιπλέον είχε το υφάκι χιλίων καρδιναλίων όταν βρισκόταν στο στούντιο ή οργάνωνε κάνα πάρτυ για την εκπομπή του. Οι δυο μας όποτε συναντιόμασταν στους διαδρόμους του ραδιοφώνου ήμασταν μες τα χαμόγελα και τις αγάπες αλλά πάντα η κουβέντα μας ήταν γεμάτη καρφιά. Πάντα με προκαλούσε, γιατί τα νούμερα των ακροαματικοτήτων δεν ήταν αυτά που ήθελε και που –χωρίς να το θέλω- ερχόντουσαν σε μένα. Έκανε δύο ώρες εκπομπής καθαρά μουσικού ενδιαφέροντος κι εγώ μιας ώρας με επικοινωνία με τους ακροατές και μουσικές επιλογές δικές τους. Η ιδέα του Μάνου λοιπόν με συμπαρουσιαστές εμάς τους δύο θα δημιουργούσε μεγάλη ένταση κι επιπλέον ο Πάνος θα με επισκίαζε με τον τρόπο του –μιας κι ο ίδιος θα έκανε και την ηχοληψία- κι εγώ στο τέλος θα παρίστανα την …γλάστρα!
Δεν ξαναμίλησα στον Μάνο για το θέμα της εκπομπής. Το σίγουρο ήταν ότι θα υπήρχαν αντιδράσεις απ’ τους διαφημιζόμενους που είχαν μια προτίμηση στην δική μου ώρα εκπομπής, απ’ τους ακροατές οι οποίοι ήδη είχαν αρχίσει να επικοινωνούν και να ρωτούν τι έγινε κι αν πρόκειται να συνεχιστεί η εκπομπή και φυσικά απ’ τους μετόχους οι οποίοι θα λάμβαναν υπ’ όψιν όλες τις αντιδράσεις (ειδικά σε ότι είχε να κάνει με το διαφημιστικό πακέτο). Ένοιωθα ότι ήμουν το εξιλαστήριο θύμα μιας κόντρας του Μάνου με τους μετόχους θέλοντας έτσι να τους δείξει ότι αφού δεν τον υπολόγιζαν σωστά για τα μέτρα και τα σταθμά της διοίκησης τότε σαν διευθυντής προγράμματος μπορούσε να φέρει την αναστάτωση κόβοντας εκπομπές χωρίς να υπολογίζει το κόστος.
Δεν μου άρεσε που εγώ έμπαινα σε αυτή την αντιπαράθεση αλλά δεν θα αργούσε και η στιγμή που κάποια στιγμή θα το αρνιόμουν. Απλά περίμενα την ευκαιρία.
Ο Μάνος μετά από κάποιες ημέρες έκανε ξανά συζήτηση για την εκπομπή:
- Θεοδώρου να ξέρεις ότι θα πρέπει να υπάρχει συμπαρουσιαστής. Αυτό γίνεται για να υπάρχει μια ζωντάνια στην εκπομπή. Τι θα έλεγες αν πρότεινα στον Τζώνυ;
- Είσαι σίγουρος για τον Τζώνυ;
- Σίγουρος δεν είμαι με κανέναν. Αλλά πιστεύω ότι μπορείτε να δέσετε τις γνώσεις σας και να βγάλετε μια καλή εκπομπή.
- Το θετικό με τον Τζώνυ είναι ότι μπορεί να ακούσει και την δική μου άποψη σε αντίθεση με τον Πάνο. Δεν ξέρω. Ας το δοκιμάσουμε και βλέπουμε. Αυτό όμως που με προβληματίζει είναι αν θα βοηθά στην προετοιμασία. Στην εκπομπή του μέχρι τώρα κι απ’ όσο ξέρω, ότι κάνει το κάνει τελευταία στιγμή. Και το είδος της εκπομπής που προτείνεις δεν είναι για την τελευταία στιγμή.
- Κοίτα, θα βοηθήσω κι εγώ στην σύνθεσή της. Το θέμα είναι να αρχίσει για να την ακούσουν και κάποιοι άνθρωποι που τους έχω σε αναμονή.
- Δηλαδή;
- Τα ζώδια για παράδειγμα να βγαίνει στον αέρα να τα λέει αστρολόγος. Μια συνταγή μαγειρικής να τα λέει μια μαγείρισσα. Σε αυτό το κομμάτι λοιπόν θα παίζουν ηχογραφημένα αν τους αρέσει η εκπομπή και θελήσουν να βοηθήσουν. Κι επιπλέον η δουλειά σου περιορίζεται στις ειδησούλες και στο παιχνίδι με τους ακροατές.
- Για το παιχνίδι μου το ανέφερες και τις προάλλες. Τι παιχνίδι θα είναι;
- Δεν ξέρω. Σκέψου κάτι. Βάλε ερωτήσεις με πιθανές απαντήσεις. Κι εύκολο είναι και συμμετοχή θα υπάρχει και μικρά δώρα θα κερδίζουν.
- Εντάξει. Μίλα και με τον Γιάννη.
- Εσύ στο μεταξύ κάνε μια προετοιμασία να δω τι ακριβώς θα ετοιμάσεις και θα τα πούμε οι τρεις μας εντός των ημερών ώστε από βδομάδα να αρχίσει η εκπομπή.
Και τα βρήκαμε. «Δύο σε ένα» αυτός ήταν ο τίτλος της εκπομπής όπως μας είπε ο Μάνος. Και η επεξήγηση του τίτλου: δύο παρουσιαστές σε ένα δίωρο πρόγραμμα. Κι αρχίσαμε. Κι όλο το ακροατήριο μου μεταφέρθηκε στην πρωινή ζώνη. Αν και με ξένιζε το είδος της εκπομπής, το αγάπησα και ενώ ήμουν δειλή στην αρχή τελικά τα πήγαμε καλά. Μπορεί ο Τζώνυ να μην ασχολιόταν καν με την προετοιμασία, είχαμε τελικά καταφέρει να ανεβάσουμε εκείνο το κενό δίωρο της πρωινής ζώνης που απλά έπαιζε μουσική και καμιά φορά παρουσίαζε ο Λάμπης, ίσα-ίσα για να δείχνει ότι υπάρχει κάποιος στο στούντιο. Με τον Τζώνυ δέσαμε σαν συμπαρουσιαστές και πάντα μας άρεσε να δημιουργούμε αντιθέσεις στην εκπομπή βγάζοντας προς τα έξω ότι ήμασταν μονίμως μαλωμένοι ή ότι υπήρχε μια σχέση μεταξύ μας, ενώ ήταν απλά ένα σενάριο δικό μας για να κεντρίζουμε το ενδιαφέρον των ακροατών. Το αποτέλεσμα; Το σενάριο αυτό κάποιοι να το εκλάβουν σαν κόντρα μεταξύ μας και να γίνει και σχόλιο σε καλλιτεχνική στήλη της ντόπιας εφημερίδας! Μου άρεσε! Με τον Τζώνυ δε γελούσαμε με το αποτέλεσμα αλλά ούτε που το κάναμε θέμα στην εκπομπή. Μας αρκούσε που τελικά η εκπομπή είχε ακροατήριο κι ανάμεσά του, φίλους κι εχθρούς.
Και ξαφνικά μια μέρα, ήρθε η μπόρα. Ήρθαν οι κεραυνοί εν αιθρία και δεν ξέραμε σε ποιου το κεφάλι θα έπεφταν. Οι μέτοχοι ξανάρχισαν τις συνεδριάσεις κι αποφάσιζαν συνεχής αλλαγές στο διοικητικό συμβούλιο. Πάνω που είχαμε συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα, δυστυχώς όλα ανατρέπονταν και πολλοί βρίσκονταν εκτεθειμένοι. Πολλοί νέοι παραγωγοί είχαν εναποθέσει το θέμα των χορηγιών τους στον Γιώργο μιας κι ο Λάκης προτιμούσε να δουλεύει ελεύθερα κι όχι κλεισμένος στο γραφείο που του είχε παραχωρήσει. Οι συνάδελφοι με ρωτούσαν αν ήξερα κάτι εγώ μιας και με τον Μάνο συνεργαζόμασταν στενά τόσο για το ειδησεογραφικό κομμάτι του δημοσιογραφικού όσο και για την εκπομπή μου. Τι να τους πω; Ότι ήξεραν ήξερα κι εγώ. Ο Μάνος δεν ήταν ο άνθρωπος που θα άνοιγε κουβέντα με την υφισταμένη του για τα διοικητικά θέματα. Οι ανατροπές είχαν έρθει με τις αλλαγές που έκανε στις εκπομπές ο Μάνος και με τις συνεχής διαμαρτυρίες των παραγωγών. Η συνεργασία του δε ως διευθυντής προγράμματος με το διαφημιστικό τμήμα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη λόγω του Λάκη κι έτσι οι ευθύνες πήγαιναν στον Γιώργο ο οποίος προσπαθούσε σαν πρόεδρος να ισορροπήσει τις ήδη τεταμένες κι ανισόρροπες καταστάσεις. Τα πάντα έχαναν στο ζύγι! Ο Μάνος δεν μιλούσε, ήταν πάντα γελαστός και –περιέργως- ήρεμος και χτυπούσε την διοίκηση εκεί που την πονούσε: στις αλλαγές του προγράμματος.
Το πατάρι ήταν μονίμως καπνισμένο και επικρατούσε μια μόνιμη οχλαγωγή, απ’ την ασυνεννοησία και το ποιος θα ακουστεί περισσότερο απ’ τον άλλον. Μέτοχοι σε κρίση! Και νέες αλλαγές έγιναν κι αποφασίστηκαν κι ο Μάνος πάλι απ’ έξω παρέμενε απ’ το διοικητικό συμβούλιο και κρατούσε την πάλαι ποτέ γνωστή θέση του στην διεύθυνση του προγράμματος κι ο δε Γιώργος από πρόεδρος γινόταν γραμματέας του συμβουλίου και αναλάμβανε και πάλι την διεύθυνση του διαφημιστικού τμήματος, προς ανακούφιση των παραγωγών. Πέραν αυτού ο νέος πρόεδρος που είχε αναλάβει και την διεύθυνση του ραδιοφώνου, είχε πάρει και τις αποφάσεις του οι οποίες ήταν σκληρές. Η ατάκα που επικρατούσε ήταν: πρέπει να βγούμε απ’ την κρίση. Στην ουσία η κρίση είχε να κάνει με τα οικονομικά. Η κακοδιαχείριση έφερνε την διαμάχη και κατά συνέπεια τις απολύσεις στο προσωπικό.
Οι μέρες περνούσαν και ξαφνικά διαπιστώναμε ότι το πρόγραμμα ξεγυμνωνόταν κι ότι όποιος νέος παραγωγός ερχόταν να καλύψει ώρες, δεν έφερνε και τις ακροαματικότητες που είχε ο κάθε παλιός. Οι παλιοί απολύονταν και η απόλυση ήταν η δαμόκλειος σπάθη στους εργαζόμενους. Το αποτέλεσμα ήταν να παραμείνουμε για την ώρα εγώ, ο Θοδωρής κι η Λίτσα το μόνιμο προσωπικό με ασφάλιση και ένσημα κι όλοι όσοι έρχονταν πια έκοβαν δελτίο παροχής υπηρεσιών. Προσπαθούσαν με το νέο αυτό δεδομένο ο νέος υπάλληλος στο ραδιόφωνο να μην έχει απαιτήσεις αποζημιώσεως σε περίπτωση διακοπής της συνεργασίας του με την επιχείρηση. Όμως οι απολύσεις πόσο μπορούσαν να βελτιώσουν την κατάσταση και να ανθίσουν τα οικονομικά; Όλα ήταν μια προσωρινή λύση και τίποτε πιο μόνιμο απ’ το προσωρινό!
Σαματάς μεγάλος και κακό μεγάλο είχαν φέρει οι τελευταίες αλλαγές και οι ανατροπές στην επιχείρηση δεν είχαν σταματημό. Δουλεύαμε και δεν ξέραμε πια αν δουλεύαμε για μας ή για την ψυχή των προγόνων μας!
Οι παλιές γνώριμες εκπομπές χάνονταν απ’ τις απολύσεις και αντικαθιστούνταν με ηχογραφημένες από ανεξάρτητες εταιρείες ραδιοτηλεοπτικών μέσων. Κανείς απ’ την διοίκηση δεν αναλάμβανε να μας ενημερώσει τι ακριβώς γινόταν. Προφανώς δεν υπήρχαν οριστικές αποφάσεις και απλά έκαναν ότι μπορούσαν για να προλάβουν τον Μάνο.
Εγώ απ’ την άλλη προσπαθούσα να φέρω μια ισορροπία στο δημοσιογραφικό όποτε ο Μάνος έλλειπε. Οι νεοφερμένοι ρεπόρτερς δεν είχαν σκοπό να συνεργαστούν ώστε να υπάρχει μια αλληλουχία στην δουλειά μας και πολλές φορές ερχόμουν σε αντιπαράθεση μαζί τους.
Όλη αυτή η δύνη των αλλαγών είχε φέρει και ανατροπές στην ζωή μας. Εγώ δεν ήξερα πια τι ήταν το μεσημέρι στο σπίτι. Δεν ήξερα τι ήταν να ξεκουράζεσαι έστω για δύο ωρίτσες. Δεν ήξερα τι ήταν να βγαίνεις με φίλους. Δεν ήξερα τι ήταν να τρως το μεσημέρι της Κυριακής με την οικογένειά σου. Δεν πήγαινα πουθενά και καθόμουν πολλές ώρες στο ραδιόφωνο προκειμένου να βγει η δουλειά στο δημοσιογραφικό αλλά και για να ετοιμάζω την εκπομπή μου (μιας κι ο Τζώνυ είχε δηλώσει πως δεν είχε ιδέα τι έπρεπε να κάνει κι αναλάμβανε μόνο το μουσικό μέρος). Δεν είχα καταλάβει καν ότι είχαμε μπει πια στο καλοκαίρι. Για πότε αλλάξαμε εποχή, το συνειδητοποίησα όταν πια κατέφθασε ο αδερφός μου απ’ την Ρόδο για να περάσει το καλοκαίρι του με τους γονείς μας στο πατρικό μας!
Συνειδητοποίησα ότι δούλευα πολύ και πολλές ώρες. Απίστευτα πολλές ώρες και κανένας δεν το αναγνώριζε. Ίσως επειδή βόλευε το ψώνιο που είχα με την δουλειά μου κι ότι ήμουν γι’ αυτούς το ατού τους.
Κεφάλαιο 47
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου