54. Απολύσεις!

O Γιώργος ήταν ο άνθρωπος που μου έκανε πρόταση συνεργασίας με το ραδιόφωνο. Ήταν για μένα κάτι σαν δώρο από εκείνον. Εκείνο τον καιρό εγώ εργαζόμουν σε άλλον σταθμό. Είχα το πρωινό καθημερινό μαγκαζίνο και το μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων. Δεν είχα ιδέα από τέτοιου είδους εκπομπές κι ούτε που υπήρξε κάποιος να δείξει σε μένα και τους συνεργάτες μου πως μπορούσαμε να την οργανώσουμε και να υπάρξει μια εκπομπή με σειρά θεμάτων που ενδιέφεραν τους ακροατές. Έτσι λοιπόν όλοι όσοι ξέραμε από ελεύθερο ρεπορτάζ βάζαμε τις γνώσεις μας, γινόταν ένα τουρλουμπούκι κι έβγαινε μια εκπομπή η οποία εμένα δεν με ικανοποιούσε. Προσπαθούσα να περάσω τις ιδέες μου και δυστυχώς ο διευθυντής επέμενε να ακολουθώ το ίδιο μοτίβο και γενικά να περιορίζομαι μόνο στην παρουσίαση. Το γεγονός ότι δεν είχα το ελεύθερο να κάνω ένα πρωινό όπως το ήθελα, με αγανακτούσε και πολλές φορές δεν ήθελα να μπω στο στούντιο για να κάνω εκπομπή. Η κεντρική ιδέα ήταν η πρωινή εκπομπή να είναι ανάλαφρη με ειδήσεις που θα ενδιέφεραν τους πάντες και να αποφεύγαμε την αναφορά σε πολιτικά θέματα. Αυτό και μόνο επηρέαζε κατά κάποιο τρόπο και την μορφή του δελτίου ειδήσεων. Η έλλειψη συνεργασίας με κάποιο ειδησεογραφικό πρακτορείο και η αντιγραφή των δελτίων από άλλους ραδιοφωνικούς σταθμούς με έκανε το τελευταίο διάστημα να μην μπορώ να κάνω την δουλειά μου ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς κι όταν ήρθε η πρόταση του Γιώργου ήταν για μένα το καλύτερο που μου είχε συμβεί. Θεωρούσα ότι σαν ερασιτέχνις πρόσφερα πολλά περισσότερα και δημιουργώντας ένα μοναδικά πολυάριθμο ακροατήριο απολάμβανα μοναδικές στιγμές. Κάτι που δεν το έζησα στα πρώτα μου επαγγελματικά ραδιοφωνικά βήματα!
Συναντηθήκαμε με τον Γιώργο εντελώς τυχαία και μετά από πάρα πολύ καιρό στο ταχυδρομείο. Ήταν η εποχή που είχα αποφασίσει –μια απ’ τις πολλές φορές- να τον βγάλω απ’ το μυαλό μου και να προχωρήσω την ζωή μου. Η τύχη μάλλον ήθελε να δώσει μια ευκαιρία ακόμη, άσχετα αν αυτή έστριψε στην γωνία. Ήταν πολύ χαρούμενος που με έβλεπε και με ρώτησε τι έκανα και με τι ασχολιόμουν. Του εξήγησα. Και παραξενεύτηκε με το γεγονός ότι εγώ είχα παρατήσει την εφημερίδα που εργαζόμουν και βρισκόμουν σε ένα ραδιόφωνο που προσπαθούσε μετά βίας να εκπέμπει. Η αλήθεια είναι ότι με τον Γιώργο γνωριστήκαμε όταν εγώ εργαζόμουν στην εφημερίδα για το χαρτζιλίκι μου και να μάθω την δουλειά του δημοσιογράφου και μου είχε ανατεθεί να ανακαλύψω ράδιο-ερασιτέχνες και να κάνω ένα ρεπορτάζ για τα χρόνια του ερασιτεχνικού ραδιοφώνου. Ο Γιώργος είχε έναν απ’ τους καλύτερους ερασιτεχνικούς σταθμούς. Είχε συγκεκριμένες ώρες και μέρες που εξέπεμπε και που ο ακροατής ήξερε ότι θα περνούσε μερικές ώρες καλές με πολύ μουσική κι αφιερώσεις και με ένα πρόγραμμα που ήξερες ότι θα ακούσεις μουσική χωρίς πολλές διακοπές. Από τότε που του πήρα την συνέντευξη, η γνωριμία μας παρέμεινε και ήταν κάτι που το θέλησε ο ίδιος. Κράτησα επικοινωνία μαζί του και το τηλέφωνο ήταν ένα μέσο μόνιμης επικοινωνίας μεταξύ μας. Οι συναντήσεις μας ήταν σπάνιες και εντελώς τυχαίες. Ήμουν αρκετά μικρή και ήθελα να μάθω την δημοσιογραφία. Ήθελα να τελειώσω το σχολείο και να ασχοληθώ πια για τα καλά με αυτή. Ο Γιώργος ήταν μέρος της ζωής μου. Ο πλατωνικός ερωτάς μου. Όμως μας χώριζαν δέκα χρόνια και έτσι αλλιώς σκεφτόταν ο Γιώργος κι αλλιώς εγώ. Είχα κολλήσει μαζί του μη ξέροντας για ποιο λόγο. Δεν μου είχε δώσει ποτέ έναν σοβαρό λόγο να τον ερωτευτώ, αλλά μάλλον την είχα πατήσει. Έτσι αισθανόμουν τότε. Ίσως επειδή μια έφηβη μπορεί πιο εύκολα να πιστέψει ότι είναι ερωτευμένη, άσχετα αν όλο αυτό στην πορεία αποδεικνύεται πως ήταν απλά μια συναισθηματική αναζήτηση και τίποτε παραπάνω.
Εκεί στο ταχυδρομείο μου πρότεινε να επανδρώσω την δημοσιογραφική ομάδα του ραδιοφώνου που έστηνε με τον Μάνο:
- Σκέψου το και πέρνα μεθαύριο απ’ τις εγκαταστάσεις να το συζητήσουμε.
Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ και πάρα πολύ. Είχα την περιέργεια να δω τι ήταν αυτό που έστηνε αλλά και να βρεθώ κοντά του. Πήγα στις εγκαταστάσεις. Ο σταθμός βρισκόταν στα σκαριά. Ο δε Γιώργος έγινε ξεναγός μου στον χώρο ο οποίος με εντυπωσίασε. Τα στούντιο, τα γραφεία και υπόλοιποι χώροι δεν είχαν καμία σχέση με τον χώρο που εγώ εργαζόμουν: που ήταν ένα σπίτι που τη σαλονοτραπεζαρία την είχαν μοιράσει σε στούντιο και κοντρόλ φτιάχνοντας ένα πρόχειρο διαχωριστικό κλείνοντας τη διπλή συρόμενη πόρτα που χώριζε τους χώρους, τοποθετώντας διπλή γυψοσανίδα και ένα διπλό μονωμένο τζάμι. Το ένα υπνοδωμάτιο είχε μετατραπεί σε γραφείο του διευθυντή και η κουζίνα ήταν ο χώρος που φτιάχναμε τους καφέδες μας αλλά κι ο χώρος των δημοσιογράφων! Το ραδιόφωνο του Γιώργου ήταν κανονικός ραδιοφωνικός σταθμός καθαρά επαγγελματικός και δεν συγκρινόταν με αυτόν που εγώ εργαζόμουν.
- Όπως βλέπεις όλα είναι έτοιμα και περιμένουμε τον τεχνολογικό εξοπλισμό. Και είμαστε έτοιμοι. Λοιπόν θα έρθεις να συμπληρώσουμε την ομάδα;
Τα είχα χάσει από όλα όσα έβλεπα και δεν ήξερα τι να πω. Θεώρησα πως θα ήταν ένας σταθμός σε πειραματικό στάδιο εκπομπής και πρότεινα να τους ακολουθήσω χωρίς να χάσω και την θέση μου στο άλλο ραδιόφωνο. Πως μου ήρθε τώρα αυτό ούτε κι εγώ το κατάλαβα:
- Μαρίνα αυτό που λες δεν γίνεται. Θα πρέπει να απασχολείσαι μόνο σε έναν απ’ τους δύο. Κι εμείς εδώ θέλουμε να εργαστείς σε μας και μόνο.
Η αλήθεια είναι πως δείλιασα με αυτό που μου είπε. Στο μυαλό μου περνούσαν όλα αστραπιαία. Ήθελα να εργαστώ μαζί του πάση θυσία!
- Κοίτα, όποτε τελειώσει η συνεργασία σου με τον άλλον σταθμό, να ξέρεις πως η πόρτα εδώ για σένα είναι πάντα ανοιχτή!
Και ήταν ανοιχτή! Παραιτήθηκα απ’ το άλλο ραδιόφωνο και ο Γιώργος είχε χαρεί πολύ που θα συνεργαζόμουν τελικά με τον δικό του σταθμό. Όμως όπως τότε που μου είχε κάνει την πρόταση να που και τώρα ερχόταν στην δύσκολη θέση να βάλει ένα τέλος. Άχαρος ο ρόλος του, αλλά του τον είχαν αναθέσει!
Ο τελευταίος μήνας ήταν απελπιστικά κουραστικός. Αυτή την φορά το είχαν παρακάνει. Το να με μεταθέτουν από τμήμα σε τμήμα ήταν κάτι που το είχα συνηθίσει μιας και το έκαναν κατά καιρούς, το τελευταίο διάστημα όμως το είχαν παραχέσει! Δεν με άφηναν σε χλωρό κλαρί. Προκειμένου η κίνησή τους αυτή να με αγχώνει και να με αποδιοργανώνει, αφέθηκα να το διασκεδάζω. Ήταν κάτι που τους εκνεύριζε πολύ περισσότερο. Ίσως επειδή πίστευαν ότι ο πόλεμος νεύρων θα με εξανάγκαζε να συμφωνήσω με τους δικούς τους όρους. Δεν ήμουν όμως διατεθειμένη να κάνω το χατίρι του προέδρου. Περίμενα την στιγμή που θα με απέλυαν. Δεν θα χανόμουν. Ήθελα να πάρω την αποζημίωσή μου και προτιμούσα να κόβω δελτίο παροχής υπηρεσιών σε κάποιο άλλο ραδιόφωνο! Αν και στην ουσία αυτό που ήθελα ήταν να κάτσω για κάποιο χρονικό διάστημα να ηρεμήσω και μετά να βγω προς άγρα εργασίας! Ήταν πια και θέμα γοήτρου!
Ο κλήρος είχε πέσει στον Γιώργο να μου ανακοινώσει την απόλυσή μου! Ο Μάνος έκανε την πάπια και προτίμησε να σηκωθεί να φύγει που ως διευθυντής ήταν δική του ευθύνη να με απολύσει. Όταν με κάλεσε εκείνο το πρωί στο γραφείο του ο Γιώργος δεν τον αναγνώριζα. Ήταν λες και του είχαν αναθέσει ένα καταναγκαστικό έργο. Τον παρατηρούσα και κοίταζα να βρω αν όντως τον είχε στενοχωρήσει η απόφαση του συμβουλίου ή απλά το έπαιζε για να με ρίξει στο φιλότιμο:
- Μαρίνα το σκέφτηκες καλά κορίτσι μου; Μου είσαι πολύτιμη για το σταθμό.
- Για σένα! Οι υπόλοιποι δεν βλέπουν ότι είμαι πολύτιμη.
Απάντησα υπενθυμίζοντάς του έτσι ότι ήξερα την απόφαση της εταιρείας μέλος της οποίας ήταν κι ο ίδιος. Παρ’ όλη την προσπάθειά του να με πείσει να συνεχίσω με τις νέες εργασιακές συνθήκες, εγώ παρέμεινα αρνητική. Του έθεσα το σκεπτικό μου: να με απολύσουν και να με επαναπροσλάβουν. Αρνήθηκε. Φαινόταν πια ότι η διοίκηση μετρούσε και το παραμικρό φράγκο ώστε να εξοικονομήσει χρήματα για την τσέπη της. Αφού η εναλλακτική μου δεν άρεσε, δεν έκανα πίσω. Ήταν το γαμώτο της υπόθεσης. Και τελικά όπως αποδείχθηκε μόνο ο Γιώργος αναγνώρισε την προσφορά μου στο ραδιόφωνο. Τόσος αγώνας, τόσο τρέξιμο παραγκωνίζοντας και την προσωπική μου ζωή, για το τίποτα. Κι η απόλυσή μου ήταν η επιβράβευση, το ‘ευχαριστώ’!
- Μαρίνα με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Επέμεινε ο Γιώργος.
Εγώ όμως εκεί το βιολί μου! Όλα τα συναισθήματα μου έβγαιναν εκείνη την στιγμή που τον έβλεπα να στριφογυρίζει στο κάθισμα του γραφείου του: θυμός κι οργή. Ξαφνικά έβλεπα ένα μέρος της ίδιας μου της ζωής βρισκόταν εκεί. Όλες οι αναμνήσεις και οι στιγμές απ’ την ζωή μου στο ραδιόφωνο, συμπιέζονταν και περνούσαν απ’ το μυαλό μου σαν γρήγορες εικόνες ενός τηλεοπτικού τρέιλερ! Για άλλη μια φορά προσπάθησε να με μεταπείσει. Στάθηκε ειλικρινής απέναντί μου κι ούτε που χρησιμοποίησε την γοητεία του για να μου αλλάξει γνώμη. Καθόταν αμίλητος και με κοιτούσε. Έδειχνε θυμωμένος μάλλον για το πείσμα μου. Άρχισα να εκνευρίζομαι που δεν έδινε το τέλος. Απέφευγα να τον κοιτάζω και κοιτούσα το ρολόι μου: «Πες το, έλα πες το να τελειώνουμε» έλεγα μέσα μου. Ο χρόνος φαινόταν να παρατείνεται λες κι οι δείχτες στο ρολόι μου είχαν κολλήσει: «Πες το π’ ανάθεμά σε». Ώσπου το πήρε απόφαση. Φαινόταν το πόσο δύσκολο του ήταν να μου το πει:
- Θέλω να ξέρεις πως εγώ ήμουν κατά αυτής της απόφασης. Όμως αναγκάζομαι να διακόψω την συνεργασία μας.
- Δηλαδή; Τον ρώτησα. Ήθελα να ακούσω την ακριβή λέξη.
- Απολύεσαι! Είπε μετά από κάποια στιγμή κι αρνούμενος να με κοιτάξει στα μάτια.
- Ωραία! Κάντε ότι είναι να κάνετε και πάω να μαζέψω τα πράγματά μου. Είπα.
Ξαφνικά όλα ένοιωσα ότι γίνονταν ξεκάθαρα. Σαν να είχε φύγει ένα τεράστιο βάρος από επάνω μου. Ήταν ίσως επειδή η απόλυσή μου σήμαινε και το τέλος της γνωριμίας μου με τον Γιώργο. Ενώ χάρη στον Στράτο τον είχα ξεπεράσει, στο εξής δεν θα ήταν πια μέρος της ζωής μου, της επαγγελματικής μου ζωής. Από τότε δεν τον ξαναείδα. Ίσως εκείνος να μάθαινε για μένα απ’ τον αδερφό μου –όταν βρισκόταν σε διακοπές- που τύχαινε κάποιες φορές να συναντιούνται. Εγώ δεν επεδίωξα να μάθω νέα του. Δεν μ’ αφορούσε πια. Ήταν ένα κεφάλαιο που πια έκλεισε οριστικά.
Πολύ αργότερα μετά την απόλυσή μου οι μόνες προσπάθειες προσέγγισης που έγιναν από εκείνον ήταν μέσω άλλου συναδέλφου, προκειμένου να με επαναπροσλάβουν στο ραδιόφωνο. Ήταν που ο Γιώργος προφανώς είχε πείσει τους μετόχους με την δική μου ιδέα. Αλλά ήταν πια αργά.


Απολύσεων συνέχεια. Η Δανάη βγήκε απ’ την ζωή του Στράτου, αφού προηγουμένως βγήκε απ’ την δική της η κολλητή της η Ράνια. Ήταν την στιγμή που η Δανάη φανταζόταν εχθρούς ολόγυρα και είχε τις ανασφάλειές της. Και στην ανάγκη της να βρει κάποιο στήριγμα όταν με τον Στράτο χώρισαν, το εύκολο θύμα της ήταν το έτερον ήμισυ της Ράνιας, ο Ευάγγελος. Ο Στράτος ήταν αυτός που πρότεινε στην Ράνια να με πλησιάσει μιας και είχε τις επιφυλάξεις της. Ποιος ξέρει τι να είχε ακούσει για μένα απ’ την πρώην φίλη της; Ξαφνιάστηκε όταν διαπίστωσε ότι δεν ήμουν τελικά ο εχθρός που φανταζόταν η Δανάη.
- Αν είχε το μυαλό, τώρα δεν θα χώριζαν με τον Στράτο. Κρίμα που δεν θέλησε να σε δει σαν φίλη και ντρέπομαι που κι εγώ η ίδια δεν σε πλησίασα για να σε γνωρίσω. Ίσως να ήταν ακόμη μαζί και ίσως να μην έκανε βλακείες. Με την Δανάη ξέρεις έκανα πολύ υπομονή και αρκετές προσπάθειες για να την λογικέψω. Ο Στράτος είναι πολύ γλυκός άνθρωπος και φιλότιμος αλλά η Δανάη δεν το εκτίμησε και το εκμεταλλεύτηκε μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε. Δυστυχώς. Εδώ εκμεταλλεύτηκε κι εμένα την ίδια και πίσω απ’ την πλάτη μου. Όταν χώρισαν την πρώτη φορά με τον Στράτο ο πρώτος άνθρωπος που βρήκε να φλερτάρει ήταν ο Ευάγγελος, το παιδί που τα ‘χουμε. Εκείνος φυσικά δεν έπεσε στην παγίδα και το αντίθετο μου μίλησε για το τι γινόταν. Από τότε την είχα στο μάτι να δω τις κινήσεις της. Ώσπου μια μέρα που τα ‘χε πιει και λίγο φανερώθηκε. Έκανε σκηνή μπροστά στον Ευάγγελο κι εμένα και του έλεγε ότι δεν του αξίζω κι ότι είμαι πουτάνα, τσόκαρο κι άλλα τέτοια! Βγήκα απ’ τα ρούχα μου. Αν ήξερα με τι φίδι έκανα παρέα θα την έκανα πέρα πολύ καιρό πριν. Δεν αξίζει να είναι φίλη με κανέναν. Τότε ήταν που ήθελα να προειδοποιήσω τον Στράτο για να ξέρει τι γίνεται, αλλά ο Ευάγγελος με κράτησε και μου είπε πως δεν έπρεπε να ανακατευτώ και πως θα ήταν καλύτερα να διαπίστωνε μόνος του ποια ήταν στην πραγματικότητα.
- Ράνια αν του μιλούσες κι εσύ τότε, σίγουρα θα σκεφτόταν πολύ πιο ώριμα. Εγώ του είχα μιλήσει, αλλά δεν με πίστεψε. Δεν πειράζει όμως, κάλιο αργά παρά ποτέ!
Ήταν χείμαρρος η Ράνια. Λες και είχε μπουκώσει από όλα όσα της είχαν συμβεί και ήθελε να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Ήθελε να σιγουρευτεί αν όντως ήμουν η αντίζηλος της Δανάης, αν ήμουν αυτή που τους δημιουργούσε προβλήματα. Η Ράνια πια ήρθε ως επιβεβαίωση στις σκέψεις μου, στις εντυπώσεις μου και τις απόψεις μου για τον χαρακτήρα της πρώην φίλη της.
- Μαρίνα, αν μπορείς και θέλει κι ο Στράτος, προχωρήστε μαζί. Εσείς οι δύο ταιριάζετε. Δεν σε ξέρω καλά αλλά σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να σου μιλήσω. Ο Στράτος μου ‘χει πει τα καλύτερα για σένα. Αν το θέλετε προχωρήστε μαζί. Στο λέω απ’ την καρδιά μου.
Την ευχαρίστησα για την ψήφο εμπιστοσύνης. Αλλά στο παιχνίδι των σχέσεων δεν γίνεται να πιέζεις τις καταστάσεις και δεν γίνεται να απαιτείς να προχωρήσεις με αυτόν που αγαπάς ενώ εκείνος δεν θέλει. Δεν της είπα καν για το τι αισθανόμουν. Ίσως να παρατηρούσε η ίδια καιρό πριν ότι τον νοιαζόμουν κι ότι ήμουν διακριτική στην ζωή του κι ότι ήμουν κοντά του μόνο στα δύσκολα.
Η Βάνα ήταν αυτή που μου πρόφτασε το νέο του οριστικού χωρισμού του αδερφού της απ’ την Δανάη. Γελούσα με το σκεπτικό ότι είχαν προκύψει ταυτόχρονοι ‘χωρισμοί’, εγώ με την δουλειά μου κι ο Στράτος με την ‘καλή’ του! Ο Στράτος είχε αλλάξει τακτική. Είχε αποφασίσει να πάρει κι αυτός κάποιες πρωτοβουλίες στην σχέση του με την Δανάη κάτι που οι δικοί του εκτίμησαν και χαίρονταν για αυτή του την απόφαση. Δεν ήξεραν τι είχε προηγηθεί κι ούτε ρώτησαν αλλά χαίρονταν που τα μεσημέρια έτρωγαν όλοι μαζί σαν οικογένεια, που συζητούσαν κι αποφάσιζαν σαν οικογένεια και νοιάζονταν ο ένας τον άλλον όπως σε κάθε οικογένεια. Ένοιωθα ευχαρίστηση για τις εξελίξεις αυτές. Έδειχνε πως ο Στράτος είχε εκτιμήσει για μια ακόμη φορά αυτά που του είχα πει. Έμεινε μόνος και σκέφτηκε κι αποφάσισε να πράξει αυτό που ήταν το σωστό. Η Δανάη όπως έμαθα πολύ αργότερα ήταν αντίθετη με όλα αυτά. Ήθελε τον Στράτο ψυχή τε και σώματι. Δεν την αφορούσε η οικογένειά του. Ίσως έτσι να νόμιζε πως ποδοπατιόταν η περηφάνια της από μια …επιπόλαια απόφαση του Στράτου! Ο Στράτος ήταν πιο ήρεμος πια. Το διαπίστωσα όταν συναντηθήκαμε τυχαία που πηγαίναμε ο καθένας για καφέ σε ένα παλιό στέκι. Και που κάτσαμε να τον πιούμε μαζί στο ίδιο τραπέζι!
- Κι όλα από ένα πείσμα; Τον ρώτησα για να πάρω την επιβεβαίωσή του.
Μου χαμογέλασε και μου κούνησε θετικά το κεφάλι. Άναψε ένα τσιγάρο και ρούφηξε λίγο απ’ τον φραπέ του:
- Μαρίνα απ’ όλα αυτά ξέρεις τι μου έχει μείνει; Με ρώτησε κοιτάζοντας με στα μάτια με εκείνο τον γνωστό γνώριμό τρόπο.
- Φυσικά οι καλές στιγμές με την Δανάη.
Απάντησα βέβαιη γι’ αυτό το ενδεχόμενο με μια κρυφή απογοήτευση πως ήθελε να μου μιλήσει για αυτές.
- Κι αυτές, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο.
- Τι πράγμα;
Με κοιτούσε και χαμογελούσε και ήταν σαν να περίμενε εγώ να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Πώς να μπορέσω να φανταστώ τι πραγματικά είχε κρατήσει μέσα του;
- Βοήθησέ με λίγο! Του ζήτησα.
- Οι διακοπές μας! Μου είπε.
Δεν ξέρω αλλά ακούγοντας τη λέξη ‘διακοπές’ κάτι μέσα μου έσπασε. Ήμουν βέβαιη πως με την Δανάη είχαν περάσει κάπου αξέχαστες διακοπές, ξένοιαστες από προβλήματα και υποχρεώσεις και σίγουρα ήθελε να τις κρατήσει για πάντα μέσα του.
- Που είχατε πάει;
Τον ρώτησα περιμένοντας να μου αφηγηθεί λεπτομέρειες απ’ την περίοδο που θα είχαν πάει διακοπές οι δυο τους.
- Ποιοι; Απόρησε.
- Εσύ κι η Δανάη. Ή μήπως είχατε πάει με παρέα διακοπές;
- Εγώ δεν μιλάω για την Δανάη. Εγώ μιλάω για τις δικές μας: εγώ, εσύ κι ο Γιάννης!
- Τι είπες;
Παραλίγο να πνιγώ απ’ τον καφέ μου όταν τον άκουσα να μου λέει σε ποιες διακοπές αναφερόταν.
- Γι’ αυτές τις διακοπές μιλάω. Είναι περίεργο ρε Μαρίνα αλλά νοιώθω σαν να μην έχει περάσει ούτε μέρα από τότε. Λες και ήταν μόλις χθες!
Ένοιωσα τα πόδια μου να παραλύουν, ένα βουητό τριγύριζε στο κεφάλι μου και τα χέρια μου ήταν αδύναμα να σηκώσουν το ποτήρι με το νερό. Κοιταζόμασταν στα μάτια και δεν έβρισκα τις λέξεις:
- Είσαι απίστευτος!
Κατάφερα και είπα και προσπάθησα να συγκρατηθώ να μην δείξω την παραμικρή συγκίνηση.
Έστρεψα τα μάτια μου αλλού. Ξαφνικά συνειδητοποιούσα πως όλα ήταν ένα τίποτε μέσα του. Ήταν λες και δεν είχε περάσει απ’ την ζωή του η Δανάη, λες και δεν είχε συμβεί το παραμικρό, σαν είχε σταματήσει τον χρόνο στο τότε, σε εκείνο το καλοκαίρι. Δυόμιση ολόκληρα χρόνια. Με ενόχλησε που εκείνος τώρα άρχισε να διαπιστώνει τι του είχε λείψει τελικά περισσότερο από ποτέ. Με θύμωνε που ξαναγυρνούσε στην αρχή. Ή μήπως ήθελε να κλείσει τον κύκλο όλης αυτής της ιστορίας; Δεν ξέρω αν ποτέ ένοιωσε ότι ένοιωθα εγώ όλο αυτό το διάστημα γι’ αυτόν. Αν με είχε αγαπήσει κάπως. Αν ποτέ του κατάλαβε πόσο πραγματικά τον αγαπούσα και που παρέμενα κοντά του παρά τις προδοσίες του:
- Να σ’ ακούσει από μια μεριά η Δανάη! Του είπα τελικά για να διώξω την αμηχανία της στιγμής.
- Τώρα η Δανάη! Να ‘ταν κι άλλη. Μου είπε με σχετική άνεση.
- Δηλαδή;
Απόρησα λες και δεν ήξερα! Λες κι η Βάνα δεν φρόντισε να με ενημερώσει εγκαίρως!
- Τελειώσαμε. Οριστικά κι αμετάκλητα.
- Γιατί;
- Δεν τράβαγε ρε Μαρίνα άλλο αυτή η σχέση. Κατάλαβα ότι είχε καταφέρει να κάνει ότι θέλει κι εγώ συμφωνούσα σε όλα. Έκατσα και σκέφτηκα όπως μου είχες πει. Και κατάλαβα ότι έπρεπε κάπως να αντιδράσω. Κατάλαβα ότι στην σχέση αυτή το πάνω χέρι είχε η Δανάη.
- Σε αυτό έχεις δίκιο και χαίρομαι που το κατάλαβες.
- Ναι! Δυστυχώς είχε αυτό το ελάττωμα. Της έδωσα αμέτρητες ευκαιρίες για να μπορέσει να το καταλάβει. Έκανα υπομονή αρκετή τελευταία. Δεν το κατάλαβε όμως. Της είπα ότι για να προχωρήσει αυτή η σχέση θα πρέπει να υπάρχουν και κάποιες υποχωρήσεις. Αλλά δεν ήθελε. Κι επέμεινε. Έτσι πήρε πόδι.
- Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο!
- Ακριβώς.
- Και πως αισθάνεσαι μετά από όλα αυτά που έζησες;
- Όμορφα. Αυτή την φορά που τελείωσε οριστικά πια, αισθάνομαι πολύ όμορφα.
- Ελπίζω στο εξής να είσαι πιο προσεκτικός στις επιλογές σου και να μην είσαι επιπόλαιος στις σχέσεις σου.
Έτσι έκλεισε η τελευταία μας συνάντηση. Το κεφάλαιο ‘Δανάη’ είχε κλείσει κι ήταν ένα πολύ καλό μάθημα για τον Στράτο ο οποίος συνέχισε την ζωή του. Ξανασυναντηθήκαμε όταν θέλησε να μου ζητήσει την γνώμη μου για την νεώτερη σχέση του. Ήταν η Άννα. Ένα γλυκό κορίτσι και πανέμορφο. Όταν μας γνώρισε ο Στράτος δεν έδειξε ίχνος ζήλιας απέναντί μου. Ίσα-ίσα που εκείνος μάλλον είχε προφυλάξει τις δικές μας στιγμές κι είχε προετοιμάσει το έδαφος κατάλληλα. Με την Άννα γίναμε φίλες. Κι έτσι εγώ, η Βάνα κι η Άννα αποτελούσαμε ένα μοναδικό τρίο στις εξόδους μας, όποτε τύχαινε να βγούμε μαζί. Όμως η σχέση της Άννας με τον Στράτο δεν κράτησε. Και η Βάνα ξαφνικά έβγαλε τα νύχια της.

Είχαμε μαζευτεί εγώ κι η Βάνα ένα βράδυ για καφέ στης Άννας. Και η κουβέντα έφτασε στο επίμαχο θέμα: Στράτος. Και πάνω που πήγα να εκφράσω την αθώα άποψή μου για την Δανάη, η Βάνα βγήκε στην επίθεση εντελώς ξαφνικά:
- Γιατί εσύ δεν κυνηγάς τον αδερφό μου; Είναι ολοφάνερο!
Έμεινα κόκαλο και η Άννα κοίταζε την Βάνα γιατί ποτέ δεν την είχε δει να πετάει κατά αυτό τρόπο το δηλητήριο της σε τόσο ανύποπτη στιγμή και που η κουβέντα γινόταν μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Λούφαξα και δεν ήξερα τι να κάνω. Ήξερα ότι η Άννα είχε χωρίσει απ' τον Στράτο κάτι μήνες αλλά ποτέ μου δεν είχα στο μυαλό την πιθανότητα να εκφράσω τα συναισθήματά μου σε μια κοπέλα που συμπαθούσα πολύ και που χαιρόμουν όσο ήταν στην ζωή του Στράτου.
Η Βάνα έφυγε και μείναμε οι δυο τους. Η Άννα ήταν πρόθυμη να ακούσει. Και εγώ μην μπορώντας να αρχίσω να δικαιολογούμαι, ανοίχτηκα και της είπα τα εσώψυχα μου. Για πρώτη φορά κάποια κοπέλα με άκουγε τόσο προσεκτικά και με ενδιαφέρον. Η δε Άννα ακόμη απορούσε για την στάση της Βάνας και την επίθεση, γιατί τα λεγόμενα μου δεν έδειχναν ότι είχα βάλει στόχο ζωής τον Στράτο.
- Μαρίνα αν μεσολαβήσω και κάνετε κάτι με τον Στράτο;
Προσφέρθηκε με όλη της την καλή θέληση και διάθεση χωρίς να δείχνει ότι είχε ψυχρανθεί ή είχε απογοητευτεί απ' την εξομολόγηση μου. Την ευχαρίστησα ευγενικά για την καλή της πρόθεση και της είπα ότι δεν είναι σωστό:
- Αυτό είναι ένα θέμα που αφορά τον ίδιο και είναι μια απόφαση καθαρά δική του. Όσο κι αν τον αγαπάω δεν θέλω να τον πιέσω να προχωρήσει μαζί μου, επειδή του το ζήτησε κάποιος.
Η Άννα συμφώνησε μαζί μου και έτσι έμεινε το θέμα εκεί. Το θετικό απ' όλη αυτή την βραδιά ήταν ότι δεθήκαμε πάρα πολύ μεταξύ μας, καλύτερα κι από φίλες κι από αδερφές επίσης. Πάντα η γνώμη της μιας ή της άλλης μετρούσε στην μετέπειτα πορεία της ζωής μας, έστω κι αν η φιλία μας χάθηκε στα βάθη του Ατλαντικού, όταν πια η Άννα βρήκε τον άνθρωπο που της έπλασε το όνειρο για να την πάρει μαζί του στην Αμερική.

Και ήρθε η αμέσως επόμενη στην ζωή του Στράτου: η Δέσποινα. Τύχαινε να την γνωρίζω. Ήταν ξαδέρφη μιας γνωστής μου. Ήταν μια κοπέλα χαμηλών τόνων που κοίταζε την δουλειά της και το σπίτι της. Όταν έμαθα ότι ο Στράτος έβγαινε μαζί της, το χάρηκα. Μου έδειξε πως πλέον πρόσεχε και ήθελε πια να κατασταλάξει. Και το έκανε. Με ρώτησε αν ήταν καλή η επιλογή του. Ήταν. Δεν του είπα κάτι παραπάνω. Δεν μπορούσα πια να μετέχω στην ζωή του. Είχε την δύναμη πια να δημιουργήσει τον δικό του κύκλο χωρίς να είμαι κι εγώ μέσα του. Είχε όμως κρατήσει ένα μου κομμάτι, ήμουν σίγουρη πως αυτό θα ήταν για καλό και ίσως κάποια μέρα να μου το έδινε πίσω, λέγοντας έτσι και την τελευταία του λέξη.