Μια εικόνα χίλιες λέξεις

Και ξάφνου οι αναμνήσεις ξεπήδησαν και πάλι! Δεν ήταν κάτι που είχα προγραμματίσει. Δεν μου αρέσει άλλωστε να σκαλίζω μνήμες απ'το παρελθόν θελημένα. Ότι έρχεται είναι εντελώς ξαφνικά και συνήθως από σύμπτωση. Και οι αναμνήσεις τον τελευταίο καιρό με επισκέπτονται συχνά. Απρόσκλητες. Ούτε καν χτυπάνε την πόρτα. Εισβάλουν και με ξαφνιάζουν. Με σκιάζουν καμιά φορά, αλλά στην συνέχεια πάντα αφήνουν ένα χαμόγελο πότε αχνό και πότε έντονο, να διαγράφεται στο πρόσωπο. Είχα κατέβει στο υπόγειο να ψάξω να βρω τι βιβλία έχω παραπεταμένα. Έχω αρχίσει να φτιάχνω λίστα με τους τίτλους για να ξέρω τι έχω. Όποτε με βγάλει ο δρόμος θα μπω στο βιβλιοπωλείο που αγοράζω τα βιβλία που διαβάζω και δεν θέλω να βρεθεί στην κατοχή μου διπλός τίτλος επειδή εμένα απλά μου διέφυγε. Στο υπόγειο επικρατεί μια ακαταστασία. Εκεί που το τακτοποιώ και βάζω τα πράγματα σε μια σειρά και ανοίγει ο χώρος, έρχονται οι γονείς μου ψάχνουν συνήθως τα δικά τους, ανακατεύουν τα δικά μου και ξανά τα ίδια. Εκεί στην ακαταστασία και προσπαθώντας να βάλω σε ένα τραπεζάκι επάνω κάτι σακούλες απορριμάτων με δικά μου πράγματα που ήταν πιο βολικές απ'την χαρτοκούτα, η μία απ'αυτές σκίζεται και πέφτουν ένα μεταλλικό ασημένιο organizer που ήταν δώρο με κάποιο άρωμα και που ποτέ δεν χρησιμοποίησα (το organizer όχι το άρωμα) και μαζί με αυτό σκορπίζονται κάποιες ξεχασμένες φωτογραφίες και που είχα βαλθεί να τις αναζητώ από καιρό. Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη:
- Κοίτα που τις έχω πετάξει! 
Είπα φωναχτά τη σκέψη μου! Εγώ κι ο γυμναστής μου στον Παρνασό στα χιόνια, όλοι οι του γυμναστηρίου να προσπαθούμε να ακολουθήσουμε τις οδηγίες του γυμναστή μπας και μάθουμε σκι, εγώ κι η Χριστίνα με τον εξοπλισμό του σκι, εγώ να παίζω με τα μπατόν και να πέρνω μια σκερτσόζικη πόζα στον φακό... Και τι αναμνήσεις Θέε μου! Πόσο ήθελα να κάνω σκι! Ο Δημήτρης ο γυμναστής μας είχε αγανακτήσει με εμένα και την Χριστίνα γιατί ήμασταν ανεπίδεκτες μαθήσεως. Μας βαρέθηκε ο άνθρωπος και πήγε να δώσει οδηγίες στους άλλους που είχαν όρεξη να μάθουν και που τουλάχιστον ήξεραν κάπως να τσουλάνε τα πέδιλα του σκι στο χιόνι. Τούμπα! Άντε πάνω πάλι! Και ξανά τούμπα! Χαχανητά για την προσπάθεια. Ξανά τούμπα! Τα πέδιλα να μην λένε να σταυρωθούν για να μπορώ να σταματήσω την επόμενη τούμπα! Και δως του γέλια. Κι ο Δημήτρης από μακριά να χαμογελά για την προσπάθεια μου κι η Χριστίνα να νευριάζει που το διασκέδαζα.
- Δεν είναι κατάσταση αυτή. Εσύ γελάς και το διασκεδάζεις, ο αδερφός μου αμέσως έμαθε να κάνει σκι και τράβηξε επάνω στην πλαγιά να κάνει μια κάθοδο κι εγώ δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Κι είναι ασήκωτες αυτές οι μπότες! Γκρίνιαζε συνεχώς η Χριστίνα θυμάμαι.
- Ρε Χριστινάκι μάθε να τρως τούμπες όπως κάνω εγώ κι έπειτα θα μάθουμε να τσουλάμε με τα πέδιλα.
- Άει στο διάολο Μαρίνα!
Και "χα χα χα χα" εγώ που η Χριστίνα δεν έλεγε να το διασκεδάσει! Κι απ'τα χιόνια στο καλοκαίρι. Η εποχή στις παραπεταμένες στο υπόγειο φωτογραφίες άλλαξε. Καλοκαίρι. Καλοκαίρι του '95. Ναι! Εκείνη η εκδρομή! Εκείνο το Σαββατοκύριακο της εξομολόγησης καθαρά από παρεξήγηση! Πόσες φορές αλήθεια μπορεί μια παρεξήγηση να δώσει μια αναπάντεχη απάντηση στις απορίες της καρδιάς; Ακόμη ηχεί στ'αυτιά μου εκείνο το "σ'αγαπώ" και που εγώ δεν ήθελα να του δώσω άλλη ερμηνεία γιατί η διάθεσή μου είχε γίνει σκατά επειδή εκείνος παρέξηγησε απλά την επιθυμία μου να ακούσουμε μουσική στο αυτοκίνητό του όσο ο αδερφός μου ετοιμαζόταν για την βραδυνή έξοδό μας!
Ο Στράτος κι ο Γιάννης αγκαλιασμένοι σαν καλοί φίλοι να παίζουν στον φακό μπροστά, ο Στράτος κι εγώ σφιχταγκαλιασμένοι (τέτοιο σφίξιμο δεν είχα νιώσει ποτέ άλλη φορά), οι τρεις με τον Στράτο στην μέση να έχει περασμένα τα χέρια του στους ώμους τους δικούς μου και του αδερφού μου! Και πόσο αλλαγμένοι ήμαστε πια. Τότε τα πρόσωπά μας έλαμπαν απ'την νιότη της ηλικίας μας και τώρα με μια 15αριά χρόνια στην πλάτη δείχνουμε εντελώς διαφορετικοί. Κι ο καθένας να τραβάει τον δικό του δρόμο στην ζωή. Κι αυτό που έμεινε ζωντανό από αυτή την παρέα των τριών μας είναι μόνο εγώ κι ο Στράτος. O αδερφός μου αποστασιοποιήθηκε απ'την φιλία του με τον Στράτο, από μια παρεξήγηση. Όμως... Στα κατοπινά τα χρόνια αυτός που ήρθε αλλαγμένος ήταν ο Γιάννης. Δεν ήταν πια εκείνο το συνεσταλμένο παιδί που σεβόταν τους φίλους του και υποχωρούσε γιατί ήξερε τι καπνό φουμάρουν. Όταν τελείωσε με τις σπουδές και τον στρατό κι επέστρεψε πια στο σπίτι δεν ήταν πια ο ίδιος. Απαιτούσε το 100% της φιλίας και δεν δεχόταν την όποια επιπολαιότητα έκανε κάποιος. Άντε να συμβιβαστεί ο άλλος. Κι ο Στράτος ήταν επιπόλαιος. Κράτησε τον χαρακτήρα του ανέμελου παιδιού κι αυτό δεν μπορούσε ο αδερφός μου να το δεχτεί. Αισθανόμουν ότι βρισκόμουν σε ένα πεδίο μάχης και προσπαθούσα κάθε φορά να ισορροπώ την μεταξύ τους κατάσταση. Κι αυτός που υποχωρούσε πάντα ήταν ο Στράτος. Γιατί έτσι ήταν ο χαρακτήρας του. Ο Γιάννης πάντα ήταν ο φίλος που τον στήριζε στα δύσκολα όταν βρισκόντουσαν και κουβέντιαζαν σαν άντρα προς άντρα. Ποτέ δεν κατάλαβα τελικά τι ήταν αυτό που στο βάθος δεν συγχώρεισε ποτέ ο Γιάννης στον Στράτο κι αποφάσισε να του πει "τέλος".

Η αφορμή στάθηκε η παρουσία του Στράτου στον γάμο του αδερφού μου. Ο γάμος γινόταν στο Ναύπλιο και οι γονείς μας είχαν βάλει λεοφωρείο για την μεταφορά των συγγενών και των φίλων. Ο Στράτος για δικούς του λόγους, είχε προειδοποιήσει τον Γιάννη ότι δεν θα ερχόταν. Ο Γιάννης δεν δεχόταν κουβέντα:
- Αν είσαι φίλος και σωστός τότε θα έρθεις στον γάμο μου.
- Μα σου λέω ότι δεν μπορώ να φύγω γιατί δεν μου δίνουν άδεια απ'την δουλειά. Ο μαλάκας [το αφεντικό του Στράτου, στα έπιπλα κουζίνας που εργαζόταν] μου'χει κλείσει ραντεβού για μέτρα και όλοι οι άλλοι που ίσως με αντικαθιστούσαν λείπουν με άδεια. Τι δεν καταλαβαίνεις σε αυτό που σου λέω; Νομίζεις ότι δεν θέλω να είμαι στον γάμο του καλύτερού μου φίλου; Τι μου λες τώρα!
- Δεν ακούω κουβέντα. Εγώ θα περιμένω να σε δω στον γάμο μου!
Δεν άκουγε αρνητική κουβέντα ο Γιάννης κι ούτε μια δικαιολογία. Τον καταλάβαινα. Οι φίλοι φαίνονται στα δυσάρεστα και στα ευχάριστα. Καταλάβαινα και τον Στράτο. Ήθελε να είναι στον γάμο, αυτό ήταν το σίγουρο, αλλά στα τέλη Ιουλίου όλος ο κόσμος έλειπε με άδεια κι ο Στράτος είχε μείνει πίσω να καλύπτει τα κενά στην δουλειά του. Πως να φύγει και ποιόν να αφήσει στην θέση του και μάλιστα Σάββατο -που θα γινόταν άλλωστε ο γάμος- που δεν υπήρχε κανένας που να μπορεί να τον εξυπηρετήσει; Που τα ραντεβού τα περισσότερα ήταν στα εξοχικά των πελατών και που είχαν βρει να κλείσουν τα ραντεβού με την ευκαιρία των αδειών τους που τις άλλες μέρες δεν μπορούσαν κι εκείνοι λόγω εργασίας! Κι ο Γιάννης δεν ήθελε να το δεχτεί:
- Γυναίκα μου μυρίζει. Κάποια τον σέρνει απ'την μύτη και δεν τον αφήνει! Μου έλεγε και μου ξανάλεγε ο αδερφός μου.
- Ρε Γιάννη είναι δυνατό αυτό που λες; Και γυναίκα να είναι, το ξέρεις ότι ο Στράτος δεν θα έλεγε όχι με τίποτε για τον γάμο σου. Δεν παίζει. Για να στο λέει θα πνίγεται σίγουρα.
- Δικαιολογίες του κώλου είναι αυτές.
- Τι να σου πω. Δεν μπορώ να σε πείσω!
Δεν μπορούσα να πείσω τον αδερφό μου και είπα να δοκιμάσω την τύχη μου με τον Στράτο:
- Ρε Στράτο, ο Γιάννης είναι ανένδοτος. Γιατί δεν μπορείς; Αν είναι το θέμα μετακίνησης οι δικοί μου έχουν βάλει λεωφορείο.
- Ρε Μαρίνα έχω να πάω να πάρω το αυτοκίνητο απ'το συνεργείο και μετά να φύγω για τα ραντεβού κι επιπλέον ο μαλάκας δεν με αφήνει να το κουνήσω ρούπι αν δεν βγουν τα μέτρα. Λες εσύ να μην θέλω να έρθω;
- Και δεν μπορείς να πάρεις άδεια;
- Αφού το ξέρεις ότι δεν μου δίνει άδεια. Προκειμένου να του βγάλω την δουλειά μού την πληρώνει, άσε που λείπουν σχεδόν όλοι. Ποιός θα πάει για τα μέτρα; Η λογίστρια;
- Τα ραντεβού δεν μπορείς να τα ακυρώσεις για άλλη μέρα;
- Δυστυχώς όχι. Δεν είναι δουλειές που τις έκλεισα εγώ ώστε να ακυρώσω τα ραντεβού. Κι ο μαλάκας όταν λέει κάτι θέλει να γίνεται ο Θεός ο ίδιος να'σαι!
- Καλά δεν θα επιμείνω. Στην περίπτωση που γίνει κάτι κι αποφασίσεις να έρθεις, υπάρχει το λεωφορείο κι όσο για την διανυκτέρευση όλο και κάτι θα κανονίσουμε, δεν θα σε αφήσουμε έτσι και το ξέρεις.
- Το ξέρω ρε Μαρινάκι και σ'ευχαριστώ. Προσπάθησε να πείσεις τον Γιάννη ότι ειλικρινά δεν μπορώ!
Μπαλάκι είχα γίνει για να συμβιβάσω την κατάσταση. Ο Γιάννης δεν δεχόταν κουβέντα στο τέλος και άφηνε το θέμα σε εκκρεμότητα μέχρι την ημέρα του γάμου του. 
Το λεγόμενο μπάτσελορ πάρτι για τον Γιάννη ήταν μια έξοδος για φαγητό με την παρέα του και της νύφης με την δική της. Η βραδιά κυλούσε όμορφα και ήσυχα με το να μοιραζόμαστε ιστορίες τόσο απ'τα μαθητικά μας χρόνια όσο και με τα πανεπιστημιακά του αδερφού μου, ιστορίες για το πως γνώρισε την αρραβωνιαστικιά του, τις περιπέτειές τους που η απόσταση δοκίμαζε την σχέση τους και τελικά μετά από χρόνια άντεξαν και να που έκαναν ένα βήμα παραπέρα την αγάπη τους ολοκληρώνοντάς την με τον γάμο τους. Κουβέντα στην κουβέντα μια φίλη της παρέας -συμφοιτήτρια του Γιάννη στο πανεπιστήμιο- θυμήθηκε τον Στράτο:
- Ρε Γιάννη εκείνος ο φίλος σου που ερχόταν που και που στο σπίτι σου στην Ρόδο, όταν ήταν φαντάρος... Πως τον λέγανε δεν θυμάμαι τ'όνομά του...
- Στράτος.
- Α ναι. Ο Στράτος! Θα έρθει στον γάμο σου; Δεν θα έπρεπε απόψε να είναι μαζί μας;
- Θα έπρεπε. Αλλά είπε ότι δεν μπορεί να έρθει. Εγώ του έδωσα τελεσίγραφο και θα έχει το ελαφρυντικό αν τελικά μέχρι αύριο μου τηλεφωνήσει, έστω για να ευχηθεί.
- Καλό παιδί πάντως απ'όσο τον θυμάμαι για λίγο που μας τον είχες γνωρίσει.
- Καλός είναι.
Είπε και δεν το συνέχισε. Ώστε είχε δώσει χρονικό περιθώριο ο Γιάννης και δεν μου είχε πει τίποτε. Κάπως έπρεπε να τον ειδοποιήσω όμως. "Γιατί δεν κάθεσαι στ'αυγά σου να δούμε πόσο φίλος είναι τελικά ο φίλος"; Άκουγα στο πίσω σκοτεινό μέρος του μυαλού μου τον εαυτό μου! Εδώ παιζόταν όμως μια φιλία κι επειδή τον είχα ικανό τον Στράτο απ'το πήξιμο της δουλειάς του να ξεχάσει τον γάμο, ήθελα να τον ενημερώσω. "Ξέχασ'τον! Άσ'τον να δούμε αν θα θυμηθεί τον φίλο του" ψιθύρισε η σκοτεινή σκέψη μου. Άρπαξα το κινητό μου και το έβαλα με τρόπο στην τσέπη μου, χαμογέλασα στον σύντροφό μου και μπήκα στην τουαλέτα του μαγαζιού. Οι σκέψεις μου με παίδευαν για το ποια να κυριαρχίσει. Ενώ η λογική ήταν η πιο σοφή: "Μην ανακατεύεσαι. Δεν έχεις εσύ καμιά δουλειά σε ένα θέμα που αφορά αυτούς τους δύο. Άσε να το λύσουν μόνοι τους". Ήταν προτιμότερο έτσι. Βγήκα απ'την τουαλέτα και επέστρεψα πίσω στην παρέα, χαμογελαστή και με καμία σκέψη να με ταλαιπωρεί! Εγώ ότι ήταν να κάνω το έκανα από κει και πέρα... ένιψα τας χείρας μου.
Το θέμα όμως ήταν ότι εγώ μπορεί να ένιψα τας χείρας μου η σκέψη όλο και με τριβέλιζε. Ήξερα ότι ήταν ένα θέμα μεταξύ τους και ήθελα πάση θυσία να τους τα συμβιβάσω αλλά με τι τρόπο; Πως να υπενθύμιζα στον Στράτο το καθήκον του να τηλεφωνήσει έστω στον αδερφό μου για να του ευχηθεί, αφού και το ρημαδοτηλεφώνημα θα ήταν ένα ελαφρυντικό; Τριγυρίζαμε με τον σύντροφό μου στο Ναύπλιο και ξεχαστήκαμε κι οι δύο όταν μπήκαμε σε ένα κομμωτήριο κρυμμένο σε ένα παράδρομο για να φτιάξουμε τα μαλλιά μας. Έπειτα πήγαμε για φαγητό σε ένα κεντρικό εστιατόριο που λέει το προτιμούσαν όλοι οι πολιτικοί κι όλη η καλή κοινωνία της Αθήνας και των λοιπών περιχώρων (μετά από χρόνια διαπίστωσα ότι τελικά ο εστιάτορας μάλλον μας έλεγε αλήθεια γιατί έχουν γυριστεί αρκετές σκηνές απ'το συγκεκριμένο σε τηλεοπτικά σήριαλς). Είπιαμε το κρασάκι μας όπως μας πρότεινε -μες το κατακαλόκαιρο τώρα που έσκαγε ο τζίτζικας και μες τα πιστολάκια του κομμωτηρίου που βγάλαμε την μπέμπελη, εμείς είπιαμε δροσερό κρασάκι που ήρθαμε κι ανάψαμε κι άντε μες το ντάλα μεσημέρι να ανέβεις τα σκαλιά για να βγεις στο ξενοδοχείο που ήταν λίγο παραπάνω! Κάτι το κρασί, το αγόρι μου και η θάλασσα που δεν είδαμε εκείνη την ημέρα, ήρθαμε και γίναμε Ορέστηδες Μακρήδες κι όταν τελικά καταφέραμε και μπήκαμε στο δωματιό μας στο ξενοδοχείο κι αφού προηγουμένως παρακαλέσαμε τον ξενοδόχο να μας ξυπνήσει κι επιπλέον βάλαμε την αφύπνιση των κινητών μας, ξεραθήκαμε στον ύπνο με το air condition να δουλεύει στην ψύξη!!!
Τα πάντα βαρούσαν μιάμιση ώρα πριν το γάμο: ο ξενοδόχος με το τηλεφώνημα του στο δωμάτιο μας, τα κινητά μας ταυτόχρονα και τα κεφάλια μας απ'το κρασί. Πετάχτηκα απότομα: "Ο Στράτος" πέρασε το όνομα του απ'το μυαλό μου. Δεν ήμουν σίγουρη αν τηλεφώνησε στον Γιάννη. Κι όλη την ημέρα με τον δικό μου κολιτσίδα από δίπλα μου, δεν μπορούσα να στείλω μήνυμα. Είχε κι εκείνος την αντίρρησή του για το θέμα κι ότι ήταν θέμα δικό τους κι αν ο Στράτος ήταν σωστός θα το αποδείκνυε το τηλεφώνημα. Θα το μαθαίναμε άλλωστε απ'τον Γιάννη. 
Ο γάμος έγινε και την άλλη μέρα πια πολύ αργά το απόγευμα που βγήκαμε τα συμπεθέρια για φαγητό με τους νιόπαντρους, μας είπε ο Γιάννης ότι ούτε μήνυμα δεν έλαβε απ'τον Στράτο.
- Δεν θα κάτσω να σκάσω. Άφού έτσι ήθελε, τέλος. Ως εδώ ήταν!
- Γιάννη είσαι υπερβολικός.
- Καθόλου. Υποτίθεται ότι ήμασταν κολλητοί κι αυτός ούτε που το σκέφτηκε ότι παντρευόμουν ή ότι παντρεύτηκα. 
- Ρε Γιάννη δεν έκανε και κάνα έγκλημα, αφού τον ξέρεις. Άσε που σου είπε ότι δεν θα ερχόταν κι άλλωστε ο ίδιος ίσως να έχει στο μυαλό του να σου ευχηθεί από κοντά κι όχι απ'το τηλέφωνο.
- Μαρίνα κόψε τις μαλακίες και σταμάτα να τον δικαιολογείς!
Είχε δίκιο. Δεν γινόταν μια τέτοια στιγμή να κάθομαι να δικαιολογώ τον Στράτο! Έδωσα τόπο στην οργή, άλλωστε μερικές ώρες ήταν που ήταν παντρεμένος και κάτι τέτοιες ώρες μόνο οι κοντινοί συγγενείς του γαμπρού και της νύφης είχαν χώρο και κανείς άλλος!
Το θέμα για τον αδερφό μου είχε λήξει. Όταν πέρασε κι η αναμπουμπούλα του γάμου κάποια στιγμή τελικά και μετά από παράκληση του Στράτου, δέχθηκε ο αδερφός μου να συναντηθούν για έναν τελευταίο καφέ. Το τι ειπώθηκε οι δυο τους ξέρουν. Τα λόγια και των δύο όταν προσπαθούσα να μάθω τι ακριβώς έγινε σε αυτή τους την συνάντηση, ήταν μασημένα και τάχα μου μιλούσαν περί ανέμων και υδάτων και κάποια στιγμή ζήτησε ο αδερφός μου απ'τον Στράτο να μην τον ενοχλήσει ποτέ ξανά, να διαγράψει τα τηλέφωνά του όπως έκανε κι εκείνος και να κάνει την ζωή του όπως επιθυμούσε. Κάτι μου θύμιζαν αυτά τα λόγια. Μου ερχόταν στο μυαλό η εικόνα εκείνου του παλιού φίλου του Στράτου, του Τάκη που έτσι με θυμό κι εκείνος έκανε πέρα τον Στράτο, επειδή ο Στράτος δεν ήθελε κανέναν να παρεμβαίνει στην ζωή του με την Δανάη όταν αυτή ήδη του την έκανε μαντάρα. Το "κάνε το καλό και ρίχτο στο γυαλό" ούτε για τον Τάκη μέτρησε τότε πόσο μάλλον με τον αδερφό μου τώρα. 
- Έγινε ότι έγινε με τον αδερφό μου, εγώ τι θα είμαι πια στην ζωή σου;
- Δεν θέλω να χαθούμε. 
- Ούτε εγώ θέλω. Και νομίζω ότι στο έχω αποδείξει ότι ποτέ δεν σε έχω κάνει πέρα παρά την συμπεριφορά σου.
- Ώρες-ώρες είμαι αδικαιολόγητος.
- Μην ξεχνάς ότι εγώ σε ξέρω και σε έχω ζήσει πολύ περισσότερο απ'τον Γιάννη. Είδες ότι ο Γιάννης ερχόταν απλά σαν επισκέπτης στο σπίτι κι έτσι δεν είχε τον χρόνο να ζήσει την φιλία σας ή έστω αυτό που απέμεινε από αυτή. Μια στη Ρόδο, μια στη Λήμνο, και ξανά Ρόδο-Λήμνο-Κρήτη! Με μια βαλίτσα στο χέρι ήταν ο Γιάννης. Μόνο εγώ σε ζούσα.
- Δεν ξέρω. Σκέφτομαι ώρες-ώρες ότι αν δεν υπήρχες κι εσύ θα ήμουν πολύ μόνος τελικά. Χωρίς έναν φίλο που να με υπομένει έτσι.
- Εγώ δεν σκέφτομαι σαν τον Γιάννη. Ποτέ δεν σκεφτόμουν με την λογική του Γιάννη. Είδες ήρθε και με το λίγο που είχατε το χρόνο να αναθερμάνεται την παλιά σας φιλία, είχε απαίτηση. Κι όχι τίποτε άλλο, ήταν και πεισματική η απαίτησή του.
- Μαρίνα τον καταλαβαίνω τον Γιάννη και τον δικαιολογώ. Όλοι οι φίλοι του ήταν στον γάμο του, άλλοι ήρθαν απ'την παραμεθόριο χωρίς να σκεφτούν τα έξοδα κι εγώ... Κι εγώ ήμουν άφαντος. Για τον μαλάκα!
- Τέλος πάντων ότι έγινε έγινε. Η ουσία είναι ότι ο Γιάννης ότι έκανε το έκανε εν θερμώ. Πιστεύω πια ότι όταν καταλάβει τι μαλακία έκανε θα είναι αργά.
- Δεν νομίζω ότι θα το μετανιώσει. Είναι πολύ πεισματάρης.
- Θα το μετανιώσει, αλλά θα είναι πολύ εγωιστής για να το παραδεχτεί.

Ξανακοιτάζω την φωτογραφία μας που είμαστε οι τρεις μας και αφήνω την τελεύταια ανάμνηση να προσπεράσει. Γιατί απλά είχα δίκιο για τον αδερφό μου. Η ουσία είναι ότι εγώ κι ο Στράτος επιλέξαμε να παραμείνουμε φίλοι. Όπως ήμασταν όλα αυτά τα χρόνια που το τρίτο μέλος της παρέας ήταν απών, μια για σπουδές, μια για τον στρατό και μια για επαγγελματική αποκατάσταση. Καμιά φορά ο Στράτος με τρόμαζε λέγοντάς μου πως θα σηκωθεί να φύγει να πάει στο χωριό του και δεν μου άρεσε καν που θα έμενα εντελώς μόνη μου. Δεν γινόταν και πάλι η απόσταση να μας χωρίσει. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι ένα κομμάτι της ζωής μου θα έλειπε. Με έβλεπε που σκυθρώπιαζα με κατεβασμένο το πρόσωπο κι ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη κι αμέσως ερχόταν και το άλλαζε για να δει το πρόσωπό μου να λάμπει. "Μόνο για μερικές ημέρες, για να ηρεμήσω" μου αντιγύριζε και ωπ! αμέσως ζωντάνευα. Γιατί με δοκίμαζε έτσι όμως, αφού το ήξερε πως δεν μπορούσα χωρίς αυτόν;
- Γιατί με κοψοχολιάζεις έτσι; Αφού το ξέρεις ότι δεν μπορώ χωρίς εσένα, όπως κι εσύ το ίδιο χωρίς εμένα. Αν φύγεις σε ποιόν θα κλαίγομαι;
- Χα χα χα! Μ'αρέσει να σε πειράζω και να σε δοκιμάζω. Δεν θέλω να φύγω έτσι το είπα. Οπότε ο ώμος μου και το στιβαρό μου στήθος είναι στην διάθεσή σου για να κλαίγεσαι!
Κοίτουσα την φωτογραφία μας και ήθελα όλο αυτό το σήμερα να είναι απλά ένα όνειρο και να ξυπνήσω και να είμαι στο τότε. Να ξαναζήσω απ'την αρχή την ιστορία μας και να φανώ πιο δυναμική κι αποφασιστική και να ζήσω όλα όσα ήθελα να ζήσω. Χαμογέλασα!
Μάζεψα όλες τις φωτογραφίες, έβαλα το organizer στην σακούλα την οποία την έδεσα στο σημείο που άνοιξε και την τακτοποίησα στο τραπεζάκι μαζί με τις υπόλοιπες. Ένιωθα περίεργα όμορφα εκεί στο ψυχρό υπόγειο και τις ξανακοίταξα άλλη μια φορά μία μία. Η Χριστίνα. Η μοναδική φίλη που της είχα πάρει τα αυτιά με τον Στράτο. Ποιός ξέρει που να βολοδέρνει αυτές τις μέρες. Ούτε μήνυμα για ευχές για την νέα χρονιά δεν έστειλε. Αναρωτιέμαι αν τελικά πήρε το έταιρον ήμιση της και πήγαν στο Παρίσι όπως μου'πε τα Χριστούγεννα που της τηλεφώνησα για να της ευχηθώ. Ο Δημήτρης. Ο γυμναστής που άλλες έκοβαν φλέβες για πάρτη του, αυτός έκανε σωστά την δουλειά του και δεν τον πτοούσε το γεγονός ότι κάποιες απ'το τμήμα του, έμπαιναν να γυμναστούν με τα εσώρουχα! Καλή του ώρα, αν και πια από ένας απλός γυμναστής κατέληξε διευθυντής σε κέντρο αδυνατίσματος μετά από χρόνια. Καθόλου άσχημα! Γιάννης και Στράτος! Κρίμα! Το πείσμα κι ο εγωισμός του ενός έκανε μια φιλία να πάει περίπατο. Εγώ κι ο Στράτος, σφιχταγγαλιασμένοι! Σαν να μου έλεγε "δεν πρόκειτε ποτέ να γλυτώσεις από εμένα" και τέλος οι τρεις μας... Μια φωτογραφία μόνο και μόνο για να μας θυμίζει το πόσο απίστευτα είχαμε δέσει σαν παρέα και να φανταστείς ότι εγώ τον Στράτο τον απέφευγα κάποτε!
Θυμήθηκα ότι αυτές τις φωτογραφίες τις είχα βάλει στην άκρη ώστε να της δώσω κάποια στιγμή στον Στράτο. Δεν έγινε ποτέ όμως. Με το σπίτι μου υπό κατασκευή μάζεψα όλα μου τα πράγματα και τα πήγα στο υπόγειο, ξεχνόντας τις φωτογραφίες. Είχα την εντύπωση πως ίσως τις είχα παραπετάξει σε κάποιο άλμπουμ φωτογραφιών. Τελικά δεν έγινε έτσι. Μετά από χρόνια πια να'τες πάλι μπροστά μου. Τις σκανάρισα. Ήταν ο μόνος τρόπος για να τις αποκτήσει κι ο Στράτος. Του τις έστειλα με e-mail:

"Στράτο μου για άλλο έψαχνα κι άλλα βρήκα! Ειλικρινά στο λέω! Βρέθηκα σε ένα πακέτο σημειώσεων απ'τα παλιά και μαζί βρήκα κι αυτές τις φωτογραφίες που νόμιζα πως στις είχα δώσει. Τελικά μάλλον δεν το έκανα ποτέ. Καλύτερα γιατί δεν βρίσκω τα αρνητικά τους!
Τις σκανάρισα και στις στέλνω για να τις έχεις κι εσύ. Ήμασταν μια παρέα τότε και δεν γίνεται αυτές τις αναμνήσεις να τις κρατάω μόνο εγώ!"

Κι η απάντησή του ήταν άμεση κι ευχάριστη:

"ρε μωρο μου που της βρικες αυτες!!!!!
καλα ειμουν και πολυ παιδι ετσι!!!!
πως ημασταν και πως γιναμε και οχι τιποτα αλλο αλλα μιαλο δεν βαλαμε!!!
χαχαχαχαχαχα
να εισαι καλα βρε μαρινα μου μου ξυπνησες πολυ καλες αναμνησεις και ωραια χρονια
ευχαριστω"