Ένα γράμμα σ' εκείνον... που δεν έλαβε ποτέ!




25/6/2000

Αυτή την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές εσύ κάνεις το μπάνιο σου στη θάλασσα! Δεν είναι ερωτική εξομολόγηση, είναι η αλήθεια.
Θυμάσαι που είχα γράψει σε μήνυμα πως επεξεργάζομαι την παραβολή σου, με την παραμελημένη σύζυγο που ήθελε να χωρίσει και να καταστρέψει τον άντρα της; Ε! Λοιπόν την επεξεργάστηκα και έπειτα από αρκετή σκέψη διαπίστωσα κάποια πράγματα. Η ιστορία λοιπόν ξεκινά απ' το παρελθόν από τότε που ήσουν φαντάρος και που σ' ένα τελευταίο σου γράμμα μου ζητούσες "συγγνώμη", γιατί στην καρδιά και στην ζωή σου είχε μπει η Δανάη. Ποτέ σου δεν με ρώτησες πως αισθάνθηκα πραγματικά διαβάζοντας εκείνο το γράμμα. Ένιωσα την καρδιά μου να κομματιάζεται στα δύο και βλαστημούσα την τύχη μου που είχα πιστέψει για ακόμη μια φορά σε άνδρα! Καθόμουν αμίλητη σαν άγαλμα εκεί στο σκαλί της κουζίνας πίσω -πριν πάρει το σπίτι τη σημερινή του μορφή- και δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Ούτε δάκρυ μπορούσα να ρίξω, ούτε να ουρλιάξω μπορούσα απ' τον πόνο που ένιωθα μέσα μου, ούτε να ξεσπάσω σπάζοντας πιάτα και ποτήρια! Το βράδυ που είχα πέσει για ύπνο -και τι ύπνος αυτός που εγώ έμεινα άυπνη;- γυρόφερνε στο μυαλό μου το ενδεχόμενο να βρω κάποιον τρόπο να σου κάνω τη ζωή πατίνι για να'χεις να με θυμάσαι. Πολλές φορές έβρισκα διάφορα τραγελαφικά και οι ημέρες περνούσαν και τίποτα δεν με ικανοποιούσε. Τίποτε δεν μπορούσε να κλείσει εκείνη την πληγή. Έμπαινα στο μπάνιο και έκλαιγα. Ήταν το μόνο μου κρησφύγετο, όπως και τα σκεπάσματά μου στο κρεβάτι που κουκουλωνόμουν και έκλαιγα, μέχρι που με έπαιρνε ο ύπνος χωρίς να το καταλάβω. Ήθελα να φανώ δυνατή, μα δεν ήμουν. Έτσι όσο περνούσε ο καιρός και εγώ ανακτούσα την ψυχραιμία μου, κάθισα και σκέφτηκα πιο ήρεμα. Πραγματικά με είχες βοηθήσει, να ξεχάσω τον Γιώργο. Δεν μπορείς να φανταστείς τι προσπάθειες έκανα για να τον ξεχάσω' ώσπου μπήκες ξαφνικά στη ζωή μου και με έκανες να τον διαγράψω οριστικά. Αυτό ήταν το θετικό της όλης υπόθεσης. Είχες προσφερθεί για κάτι που δεν γνώριζες. Με τον τρόπου σου με έκανες να καταλάβω πως η ζωή είναι όμορφη και αν δεν περάσεις μια μεγάλη δυστυχία δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι η ευτυχία. Έτσι διαπίστωσα πως σ' είχα ερωτευτεί. Έλεγα στον εαυτό μου αμέτρητες φορές πως ήταν λάθος να επιτρέψω τέτοιο πράγμα. Δεν γινόταν. Δεν πήγαινε. Δεν ταίριαζε. Όμως έτσι ήταν. Αυτή ήταν η αλήθεια. Και το να αγαπάς και να μην το ξέρει εκείνος είναι σαν θηλιά περασμένη στον λαιμό σου και που είσαι έτοιμη να πηδήξεις απ'το βάθρο για να σε τελειώσει. Έλεγα πως ήταν λάθος μου να αισθάνομαι έτσι εγώ, για σένα. Ακόμη απορώ πως μπόρεσα να βρω τη δύναμη για να στο πω, κάποια στιγμή. Και μετά ήσουν ελεύθερος. Όχι, για να πάρεις την οριστική απόφαση και να στρέψεις την προσοχή σου σε μένα' ήσουν ελεύθερος να ζήσεις όπως ήθελες, χωρίς την δική μου ανεπιθύμητη παρουσία. Έτσι είναι, αν πραγματικά αγαπάς κάποιον και θέλεις να είναι ευτυχισμένος τον αφήνεις ελεύθερο και τον αγαπάς κρυφά, για να μπορείς να κερδίζεις λίγη δύναμη για να συνεχίσεις την δική σου ζωή. Αντί λοιπόν να επιμείνω και να σε διεκδικήσω, προτίμησα να κάνω αυτή τη μικρή θυσία: να είσαι ελεύθερος.
Ακόμη και η Άννα, όταν της είχα εξιστορήσει κάποτε (όταν πια είχατε χωρίσει) την ιστορία μας και ενώ περίμενα να θυμώσει και τελικά μου ζήτησε να μεσολαβήσει για να μας τα "βρει", εγώ της είπα πως δεν ήθελα να κάνει κάτι τέτοιο, γιατί ήθελα να είσαι ευτυχισμένος. Η Άννα με κοίταζε άναυδη -ίσως από θαυμασμό, γιατί δεν μπορούσε να περιμένει τέτοιο πράγμα: να υπάρχει άνθρωπος που να σε αγαπά τόσο πολύ και τόσο αγνά. Έτσι έμεινα πίσω. Σαν θεατής να βλέπει την ίδια σου τη ζωή να εξελίσσεται. Ήξερα πω κάποτε θα ερχόταν η στιγμή που θα ζητούσες μια συμβουλή -όταν τα πράγματα με την Δανάη είχα σκουρύνει. Κι έτσι κι έγινε. Όταν το έκανες, ένιωσα πολύ όμορφα, ένιωσα σημαντική. Και πάνω απ' όλα, δεν ήθελα να σε βλέπω δυστυχισμένο. Με πλήγωνε, με ενοχλούσε. Δεν ξέρω κατά πόσο είχε βοηθήσει τότε, μα αυτό που ήξερα, ήταν πως έπρεπε να απομακρυνθώ από κοντά σου για χάρη της Δανάης κι αργότερα για χάρη της Δέσποινας. Όχι, η Δέσποινα δεν ήταν ο άνθρωπος που θα με έκανε να την αντιπαθήσω. Αντίθετα είχα πιστέψει πως ήσουν ευτυχισμένος. Και πραγματικά ήταν κάτι που το ήθελα και επειδή άλλωστε την ήξερα την Δέσποινα.
Όχι, δεν έπαψα ούτε στιγμή να σ' αγαπώ. Απ' την στιγμή που είχες επιλέξει την σύντροφό σου, εγώ χαιρόμουν διπλά που εσύ -όπως πίστευα- ήσουν ευτυχισμένος. Μ' είχε ενοχλήσει που δεν με είχες προσκαλέσει στον αρραβώνα σου, μα είχα πάρει μια απόφαση: δεν θα ερχόμουν στον γάμο σου. Κι αυτό, γιατί όλοι έβρισκαν την ευτυχία τους και την ολοκλήρωναν με έναν γάμο, ενώ εγώ τι είχα καταφέρει; Να πέφτω από μαλάκα σε μαλάκα! Και έτσι η απόφασή μου ήταν πως ο τελευταίος γάμος που πήγα ήταν της Βάνας κι ο επόμενος που θα πήγαινα θα ήταν ο δικός μου. Αυτό ισχύει μέχρι τώρα, δεν έχει αλλάξει. Θέλεις να μάθεις πως πήρα το νέο του χωρισμού σου με την Δέσποινα; Πέταξα απ' την χαρά μου -και τα βιβλία που είχα ρίξει πάνω στο κρεβάτι μου- στο ξενοδοχείο στη Μυτιλήνη. Εκείνο το βράδυ που εσύ μου το είπες στο τηλέφωνο, εγώ μεθοκοπούσα από χαρά με πράσινες! Ήξερα πως θα άλλαζες πορεία και θα πήγαινες για άλλα, όπως και έγινε. Δεν με πείραξε. Πραγματικά ήταν η πρώτη φορά που δεν ενοχλήθηκα καν για την σχέση σου με την μικρή. Μάθαινα που σας βλέπανε να κυκλοφορείτε. Ήξερα πως ήσουν ευτυχισμένος και αυτό με έκανε χαρούμενη. Και φτάνει εκείνο το βράδυ της πρωτοχρονιάς και με εμένα να μην με αναγνωρίζω. Είχα κλείσει την τηλεόραση και είχα ανοίξει τον υπολογιστή και έγραφα το βιβλίο μου! Ήταν η ανάσα στην πλήξη μου. Ήταν η δημιουργία μου και αυτό με έκανε να ξεχνάω, τη μοναξιά μου. Ώσπου άρχισαν να πέφτουν πυροβολισμοί και να σφυρίζουν τα καράβια. Είχε πάει 12 και όλοι χαίρονταν την αλλαγή του χρόνου. Ανέβηκα στη ταράτσα του Ξενώνα. Ψιλόβρεχε, έκανε κρύο και για να μπορώ να βλέπω τα πυροτεχνήματα είχα σταθεί στο σκοτάδι σε μια άκρη με τα νερά της βροχής να βρέχουν τα γυμνά μου πόδια. Και στο μυαλό μου, η μόνιμη σκέψη: "Να η κατάντια σου Μαρίνα. Μόνη μες την βροχή και χωρίς κάποιος να νοιαστεί για σένα, έστω και λίγο". Με πήραν τα κλάματα, γιατί ένοιωθα την μοναξιά να μου τριβελίζει τα κόκαλα. Το αισθανόμουν πια, για τα καλά. Ένοιωθα την κοροϊδία του Στέργιου που όλο το διάστημα ασχολιόταν μαζί μου μόνο και μόνο για να περνάει η ώρα του και την μοναξιά να με σκοτώνει. Και τον ρατσισμό' γιατί σήμερα για να σε προσέξει ένας άνθρωπος πρέπει να έχεις το τέλειο κορμί! Και που το είχα, τι κατάλαβα; Όλα άρχισαν να γυροφέρνουν στο μυαλό μου. Ένα όμως έλειπε' έστω να υπήρχε κάποιος να περνούσε εκείνο το βράδυ και με ένα φιλί στο μάγουλο να μου έλεγε τα "Χρόνια Πολλά". Κανείς δεν το έκανε και κανείς δεν τηλεφώνησε. Ούτε οι δικοί μου, ούτε καν ο αδερφός μου. Κανείς... εκτός από σένα. Έπιανα τον εαυτό μου να γελά, που εσύ μου είχες στείλει μήνυμα, μεταμεσονύχτιο. Ήταν το κλου της βραδιάς! Ήταν κάτι που δεν περίμενα ότι θα το έκανες. Έχω συνηθίσει στο να μην απαντάς στα μηνύματα μου πόσο μάλλον εκείνη τη βραδιά! Δεν άλλαξε και τίποτε μετά από εκείνο το μήνυμα. Εγώ συνέχισα να περνάω το βράδυ μου μπροστά στον υπολογιστή, γράφοντας και με την τηλεόραση κλειστή. Ήμουν μ ό ν η μου!
Μετά από μερικές ημέρες συναντηθήκαμε' οι δυο μας. Ήθελες μία φίλη και να που με βρήκες δίπλα σου. Αναρωτιόσουν αν η μικρή θυσιαζόταν με την συμπεριφορά της. Και εγώ μέσα μου γελούσα, γιατί εκείνη δεν ήξερε και ούτε πρόκειται να μάθει τι είναι να κάνεις θυσία για κάποιον. Να θες να τον βλέπεις ευτυχισμένο. Ήθελα τόσο πολύ να σου μιλήσω για τη δική μου θυσία. Όμως δεν είχα τη δύναμη. Απλά κάποια στιγμή αν πρόσεξες παραλίγο να με πάρει το παράπονο που δεν είχες δει την δική μου, ποτέ σου και που κάθομαι και στο γράφω τώρα. Εκείνο το βράδυ αναρωτήθηκα, γιατί δεν με κοίταζες. Πάντα δίπλα σου ήμουν. Ήθελα να σ' αγγίξω για να σου πω "ξέρεις είμαι κοντά σου, είμαι δίπλα σου, σε νοιάζομαι, σε νοιώθω". Αν μου ζητούσες "Μαρίνα θέλω την αγάπη σου" θα στην έδινα απλόχερα. Δεν μου το ζήτησες. Και τι ανόητη που ήμουν να σκέφτομαι έτσι εκείνο το βράδυ. Και πόσο ήθελα να με αγκαλιάσεις! Όνειρο χειμερινής νυκτός! Ούτε που έπρεπε εγώ να το σκεφτώ αυτό. Ούτε να απαιτήσω τέτοιο πράγμα από σένα. Σε κοίταζα κι αναρωτιόμουν, αν ήσουν αλήθεια εσύ. Συναντιόμασταν έτσι μετά από αρκετά χρόνια. Μου μιλούσες για τα δικά σου, όπως πριν από μερικά χρόνια. Και το ένοιωθα πως σε κέρδιζα και ήθελα όσο τίποτε άλλο στον κόσμο να είσαι δίπλα μου. Δεν ήθελα με τίποτε στον κόσμο να σε χάσω. Όμως κάποια πράγματα δεν εξαρτιόνται από εμάς όσο κι αν το θέλουμε. Υπάρχει κι ο άλλος, αν το θέλει. Και εσύ μου απέδειξες πως το ήθελες. Έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια απόστασης, για να καταλάβεις και εσύ πόσο ανάγκη με είχες. Θυμάσαι εκείνη τη βραδιά στο σπίτι μου, που είχες γίνει λιώμα; Ένοιωθα τόση αμηχανία, να σε έχω κοντά μου και να μην σε έχω! Ήθελα τόσο πολύ ένα σου φιλί, αλλά πως μπορείς να το απαιτήσεις από κάποιον που θα τον έφερνες σε δύσκολη θέση; Κι έτσι ούτε κι αυτό μπόρεσα να σου κλέψω, γιατί προτίμησα να σου δώσω όλη μου την αγάπη όταν θα την είχες ανάγκη. Και θυμάσαι τι σου είχα πει; "Δεν έχω σκοπό να σε ξαναχάσω. Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά, αρκεί να μη σε χάσω πάλι. Θα είμαι δίπλα σου σ' ότι χρειαστείς". Και ήμουν και είμαι. Αν μου ζητήσεις να σκοτωθώ για χάρη σου, θα το κάνω! Γιατί ότι και χρειαστείς εσύ, εγώ στο δίνω με αγάπη. Με αγνή αγάπη. Θέλω να σε βλέπω ευτυχισμένο και είμαι διατεθειμένη να κάνω τα πάντα για να είσαι εσύ ευτυχισμένος. Δεν ξέρω αν έχει βρεθεί άλλη γυναίκα στη ζωή σου, να προσφέρεται τόσο πολύ για τη δική σου ευτυχία. Αν δεν αισθανόμουν έτσι για σένα, το να σε αγαπώ και να σου προσφέρω ότι θέλεις με την αγάπη μου, σήμερα δεν θα βρισκόμασταν σ' αυτή την τόσο όμορφη φιλία. Δεν σου ζητώ να με ερωτευτείς, δεν θέλω να πιεστείς για κάτι τέτοιο (εδώ που τα λέμε αν το έκανες αυτό για μένα, καθημερινά θα κατουριόμουν απ' την χαρά μου και όλα τα slipad της αγοράς δεν θα μου έφταναν!). Θέλω να είσαι ευτυχισμένος. Μακάρι να είχα και εγώ την τύχη της... παραμελημένης συζύγου που κέρδισε τον άνθρωπό της με την αγάπη της. Δεν ξέρω αν χρειάζεται κάτι παραπάνω... Εγώ πάντως θα είμαι πάντα δίπλα σου και ας λένε ότι θέλουνε. Η χαρά η δική σου, είναι διπλή χαρά για μένα. Και μία γυναίκα σήμερα για να βοηθήσει έναν άντρα σε κάτι που θα της ζητήσει, αν το κάνει (κι ας την πρόδωσε στο παρελθόν) το κάνει επειδή τον αγαπάει πολύ. Ένα πράγμα ξέρεις εύχομαι για μένα: να βρεθεί ένας άνθρωπος που να έχει έστω και ένα ψίχουλο απ'το δικό σου χαρακτήρα. Δεν ψάχνω να βρω έναν 2ο Στράτο' ο Θεός έσπασε το καλούπι σου!
Αν λοιπόν η παραβολή σου σκόπευε σ' αυτό το άνοιγμα των δικών μου συναισθημάτων, το κατάφερες. Μόνο ένα πράγμα θέλω από σένα. Να μην σταθεί αυτό το γραπτό, εμπόδιο σε αυτή την όμορφη φιλία που έχουμε μεταξύ μας, η οποία έχει σαν κορμό την αγάπη που σου έχω και που τελικά όντως έχω διαπιστώσει πως είμαι για σένα κάτι σημαντικό. Φρόντισε να μη με προδώσεις. Αν συνεχίσεις να είσαι δίπλα μου, θα κερδίσουμε πολλά μεταξύ μας, απ' τον καθένα μας.