20

20! Πως πέρασαν αλήθεια τόσα χρόνια; Κι εγώ καμιά φορά που προσπαθώ να φέρω στην μνήμη μου μια στιγμή από κείνα τα χρόνια, φαντάζει σαν να πέρασαν μόνο μερικά από αυτά. Πόσο μακρινή δείχνει η εποχή με αυτό το 20. Ήταν όσο τα χρόνια μας τότε: εσύ να πλησιάζεις τα 20 κι εγώ 20 και κάτι παραπάνω. Τέτοια εποχή ήταν, που μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και πήγαμε διακοπές μαζί με τον αδερφό μου που τις είχε κανονίσει βεβαίως. Φανταζόμουν ότι δεν θα υπήρχε κάτι το ενδιαφέρον. Απλά θα πηγαίναμε, θα κάναμε τα μπάνια μας, θα βγαίναμε για καφέ και ποτό κι αυτό μόνο. Που να φανταζόμουν ότι οι διακοπές αυτές θα τραβούσαν διαφορετικά. Που από μια τυπική φιλία, θα εξελισσόταν σε ένα παιχνίδι συναισθημάτων, ανύμποροι να υποψιαστούμε ότι όλο αυτό το παιχνίδι γινόταν από αγάπη. Ήταν όλα τόσο ξαφνικά κι αναπάντεχα που αυτό που ένιωθε η καρδιά μας αρνιόμασταν να το δούμε. Δεν τολμούσαμε να πούμε την αλήθειά μας! Μας τρόμαζε! Αυτή η σπίθα της αγάπης που δημιουργείτε σε νεαρή ηλικία είναι τόσο αναπάντεχη που δεν ξέρεις πως να την ερμηνεύσεις. Εσύ χαμένος στο αδιέξοδό σου κι εγώ να προσπαθώ να κρατηθώ από αυτή. Γιατί ήξερα ότι βαθιά μέσα μου σε είχα αγαπήσει απ'την πρώτη στιγμή των διακοπών μας. Δεν θα ξεχάσω αυτό το μοναδικό σκίρτημα στο πρώτο σου επίμονο βλέμμα επάνω μου. Κι αυτή η σπίθα ήρθε και αναζοπύρωσε την καμμένη μου ύπαρξη που νόμιζα πως αγαπούσα κάποιον άλλον, με μια αγάπη χωρίς αντίκρυσμα. Νόμιζα πως αγαπούσα κι ότι εκείνος με πρόδωσε όταν προχώρησε την ζωή του. Τι ανόητη που ήμουν! Τώρα πια με την εμπειρία αυτών των 20 επιπλέον χρόνων όλο αυτό φαντάζει τόσο ψεύτικο. Προσπαθούσα να κάνω αληθινό έναν εφηβικό έρωτα, εντελώς πλατωνικό και μονόπλευρο. Και ήρθες ξαφνικά εσύ. Εκεί μέσα στην αναμπουμπούλα μου, που έχασα εκείνον τον εφηβικό έρωτα, ανακάλυψα την πραγματική αγάπη σε αυτόν που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα βρισκόμασταν παρέα 24 ώρες το 24ωρο. Χα! Να'το πάλι το 20!

Αλήθεια στο λέω, αναπολώ έντονα εκείνες τις διακοπές και μάλιστα όταν είναι στα τέλη του Ιούλη με τις πρώτες μέρες του Αυγούστου, τρελένομαι. Νιώθω τον εαυτό μου έξω απ'τα νερά του. Φαντάσου πόσο πολύ με σημάδεψαν εκείνες οι μέρες. Ειλικρινά θα ήθελα να γυρνούσε ο χρόνος πίσω και να τις ξαναζούσα. Να ζούσα το κάθε λεπτό της ώρας, την κάθε ματιά, το κάθε άγγιγμα, την κάθε αγγαλιά, να ζούσα εκείνο το βράδυ στην παραλία και πάλι, να νιώθω να οσμίζεσαι τα μαλλιά μου και να μου κρατάς σφιχτά το χέρι, δίνοντας μου έτσι δύναμη να δω πως η ζωή δεν αξίζει να χαραμίζεται σε άπιαστα όνειρα. Μακάρι να γινόταν...

20 χρόνια μετά... Μας τα έφερε έτσι η ζωή που τελικά απ'όλο αυτό έμεινε μια ζεστή φιλία. Εσύ παντρεύτηκες το έρωτα της ζωής σου. Το κορίτσι που τότε έφυγε από σένα για να προχωρήσει για λίγο την ζωή της με άλλον που εκείνος της χάριζε την ασφάλεια και την σιγουριά για το μέλλον, ενώ εσύ τι ήσουν; Ένα παιδαρέλι που απλά τότε κοιτούσε να περνάει καλά (όπως εκείνη νόμιζε), αλλά τα έφερε πάλι έτσι η ζωή, να βρεθείτε και πάλι μετά από πολλά χρόνια και τώρα πλέον να έχετε κάνει το δικό σας σπίτι και οικογένεια. Εγώ; Προχώρησα κι εγώ την ζωή μου παράλληλα με σένα. Σκόνταψα πολλές φορές. Η απόρριψη είχε κατσικωθεί στην πλάτη μου και πλέον άρχισε να με φοβίζει ο τίτλος της "γεροντοκόρης". Περνούσαν και τα χρόνια βλέπεις! Η εμμονή μου σε εκείνον τον παλιό "έρωτα" μου κόστισε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, απ'την άλλη αν δεν ήταν κι αυτός ίσως να μην είχα γνωρίσει την πραγματική αγάπη. Εκείνη που σε καίει κάθε ώρα και λεπτό, εκείνη που σε κάνει να λιώνεις στην σκέψη και μόνο εκείνου που αγαπάς. Σε ερωτεύτηκα με την ψυχή μου! Τελικά κάποιος υπήρχε να περιμένει και μένα και τελικά κάναμε και το δικό μας σπιτικό, άσχετα αν η μοίρα δεν θέλησε να μεγαλώσει το "σπιτικό" μας.

Τελικά μέσα σε αυτή την 20ετία η ζωή μας άλλαξε. Ευτυχώς που δεν αφήσαμε να γκρεμιστεί η σχέση εμπιστοσύνης που δημιουργήσαμε μέσα από πόνο. Δεν ξέρω για σένα, αλλά στην πορεία αυτή των 20 χρόνων, πονούσα κάθε φορά που πονούσες, που μια σχέση σου δεν πήγαινε καλά, που ένιωθες να σε παραγκωνίζουν, που δεν σε καταλάβαιναν οι γονείς σου και είχαν πάντα άποψη για κάθε σχέση σου και που τελικά ακόμη κι εγώ είχα μπει στο στόχαστρο. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα με εξίσωναν τότε με την οποιαδήποτε σχέση, όταν εγώ στεκόμουν πλάι σου, την στιγμή που ήθελες έναν ώμο να κλάψεις. Αλλά τελικά ήρθε η επιβράβευση όταν δεν το περίμενα και ειλικρινά ξαφνιάστηκα. "Μαρίνα, σ'ευχαριστώ που προσέχεις τον γιο μου όλα αυτά τα χρόνια", ήταν η κουβέντα της μάνας σου όταν πήγα να την αποχαιρετήσω την επόμενη μέρα που φεύγαμε απ'το χωριό σου πέρσι που πήγαμε τα πιτσιρίκια σου για τις διακοπές τους εκεί. Και τι άλλο πια να θυμηθώ από αυτές τις καλοκαιρινές μας εκδρομές τα 2-3 τελευταία χρόνια! Τις εξομολογήσεις μας για το τι συνέβαινε στα "σπίτια" μας, τα ουζάκια στην παραλία της Πρεβέζας, τον συγγραφικό οίστρο πλάθοντας ιστορίες που τελικά ποτέ δεν φτιάξαμε, τις παιδιάστικες διαθέσεις μας... Εκδρομές που με έκαναν να φορτώνω μπαταρίες και να νιώθω ότι ο χρόνος κάπου σταμάτησε και σε έφερνε κοντά μου να περάσω λίγο ξένοιαστα απ'την πνιγερή πραγματικότητά μου. 

Θέλω να πιστεύω ότι στα επόμενα 20 χρόνια θα βρεθούν κι άλλες στιγμές να ζήσουμε και ίσως κάποια στιγμή στα χρόνια που θα περάσουν να επαναλάβουμε και πάλι εκείνες τις διακοπές, να νιώσουμε και πάλι νέοι, να νιώσουμε ότι η ζωή μπορεί να είναι όμορφη χωρίς τις έγνοιες της καθημερινότητας.