Χωρίς γέφυρες

Σε βλέπω στο φλυτζάνι μου
και πίνωντας σε πίνω
μα σαν τελειώσει ο καφές
στο σίγμα σου θα μείνω!!!

Ότι είχα επιστρέψει στο σπίτι και η κούπα με τον ελληνικό καφέ που είχα πιει χθες νωρίς το βραδάκι, βρισκόταν στον νεροχύτη. Ανοίγοντας το παράθυρο να αεριστεί ο χώρος της κουζίνας, η ματιά μου εντελώς μηχανικά πέφτει στον νεροχύτη με την σκέψη ότι θα έπρεπε να πλύνω αμέσως 2 πιατάκια, 1 φραπεδοποτήρι και την κούπα μου. "Ώπα! Τι έχουμε εδώ;" σκέφτηκα και ξαφνιάστηκα από αυτό που έβλεπα! Στην κούπα μου ο καφές είχε σχηματίσει ένα μοναδικά καλλιτεχνικό και περίτεχνο "Σ". Εγώ τώρα τι να προβλέψω που καφετζού δεν είμαι; Αυτόματα το μυαλό μου σε ένα "Σ" πήγε... Μα και το σχήμα του γράμματος ήταν τόσο περίτεχνο που ακόμη και χέρι στη μέσα μεριά της κούπας θα ήταν αδύνατο να σχηματίσει! Ειλικρινά δεν έχω λόγια να δώσω την περιγραφή, πιστεύω ότι η εικόνα και μόνο μιλά από μόνη της!

Κάτι λείπει ναι! Ο ίδιος μέσα απ'το σπίτι, η φωνή του, η παρουσία του, ο καφές στο μπαλκόνι, οι συζητήσεις μας... Τον βλέπω όλο και λιγότερο (άλλα έτσι πρέπει λόγω εργασίας)! Αλλά όπως και να'χει τίποτε δεν συγκρίνεται σαν την αυγουστιάτικη εκδρομή μας, που βρήκαμε τους εαυτούς μας αυτούς που είχαμε καλά κρυμμένους μέσα μας και που η καθημερινότητα κρατά καλά κλειδωμένους!
Μου λείπει το να γράψω... Ενώ προσπαθώ να καταγράψω φράση την φράση, το παραμικρό λεπτό της εκδομής μας κάτι με διακόπτει και ο οιρμός των σκέψεων εξαφανίζεται. Μου λείπει η παρουσία του "Στράτου" που ήξερα, του "Στράτου" που έζησα στην εκδρομή και που δεν γίνεται να εμφανιστεί ξανά... Αγάπησα τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες, ακόμη και τις μικρές στιγμές που στεκόταν στην άκρη της πόρτας του υπνοδωματίου που μοιραζόμασταν εγώ κι ο γιος του, αγάπησα και πάλι εκείνο το λατρεμένο αλλά ξεχασμένο για καιρό, βλέμμα... αγάπησα την τρέλα μας και την ξενοιασιά μας που μας έκανε πάλι νέους.... Όμως μου λείπει...