Στη βουή του δρόμου

Είμαστε μεθυσμένοι! Κάνουμε βόλτα στα μονοπάτια του χωριού σου και η απόλυτη ησυχία της βραδιάς φαντάζει σαν να είμαστε μόνοι μας... Τα γέλια μας και η ανεμελιά μας και η ανυπαρξία της ανησυχίας μήπως ξυπνήσουμε το χωριό δεν δείχνει να περνά καν σαν σκέψη απ’το μυαλό μας. Φτάνουμε στο σπίτι σου..στεκόμαστε στο δωμάτιο που είμαι φιλοξενούμενη κι ενώ γελάμε για το αν πρέπει να πάει ο καθένας στο κρεββάτι του λέγοντας «καληνύχτα» ή «καλημέρα» ξαφνικά παραπατάω και  βρίσκομαι στην αγγαλιά σου. Κάνω να ξεφύγω κι εσύ αντιθέτως με βαστάς και με τις δυο παλάμες σου απλά κρατάς το προσωπό μου και το κοιτάς αχόρταγα. Νιώθω την καρδιά μου να σφυροκοπά απ’την ανησυχία. Διασκεδάσαμε χωρίς να συμβεί το παραμικρό και τώρα πάνω στην ...καλημερονύχτα ...κοιταζόμαστε και χανόμαστε ο ένας στο βλέμμα του άλλου! Σου χαμογελάω και ξαφνικά ένα σου γεμάτο βαθύ φιλί με ξαφνιάζει. Στα δευτερόλεπτα της διάρκειάς του ξύπνησαν όλα όσα είχα ξεχασμένα επιλεκτικά μέσα μου, όλες εκείνες οι μνήμες που με γέμιζαν πάθος κι αναμονή! Η αναλαμπή του φιλιού σου, ήταν σαν αστραπή στο μυαλό μου! Τραβήχτηκα! Ξαφνικά σε ήθελα! Σύγκορμη έτρεμα και σε ήθελα όσο τίποτε άλλο...

Όμως μια παιδική φωνούλα απ’το βάθος: «μπαμπά...» με συνέφερε και δεν άφησα να διαπεράσεις το πλέγμα της καρδιάς μου. Και το παράθυρο ξανάκλεισε και το κλειδί απ’το λουκέτο πετάχτηκε και πάλι κάπου βαθυά στο μυαλό μου, την στιγμή που σε άφηνα κλείνοντας την πόρτα του δωματίου, ξαφνιασμένη και με κομμένη ανάσα!