Έφυγα απ'το σπίτι του με την αίσθηση ότι τίποτε δεν έχει ξεχάσει κι εκείνος, παρά τα τόσα χρόνια που έχουν περάσει. Οι συζητήσεις μας τελευταία πάντα καταλήγουν με μια ανάμνηση απ'το τότε έτσι για να χαμογελάσουμε με την ανεμελιά της ηλικίας μας και που οι υποχρεώσεις μας ήταν απλά περιορισμένες και σε μικρό μέγεθος.
Σήμερα ήμασταν όλη σχεδόν τη μέρα μαζί. Πετάχτηκε μόνο για λίγο να κάνει κάποια είσπραξη στην τράπεζα κι όταν επέστρεψε... αντίκρυζα μια παλιά γνώριμη εικόνα: πέταξε την αθλητική εφημερίδα στο τραπέζι, είπιε μια γουλιά καφέ και άναψε τσιγάρο! Χαμογέλασα, ενώ ταυτόχρονα τα μάτια μου ήταν 14 στα δύο πιτσιρίκια του που έπαιζαν με τα νερά απ'τα παγουράκια τους! Γελούσα που είχαν γίνει μούσκεμα, απ'το δικό τους μπουγέλωμα. Δεν ήθελα να τα μαλώσω. Καλοκαιράκι άλλωστε είναι και να παίξουν με το νερό δεν θα πάθουν και τίποτε, ίσα-ίσα που δροσίζονταν!
Ο Στράτος έκλεισε την μουσική που έπαιζε το κινητό μου, όση ώρα έλειπε και έβαλε το δικό του. Είχε ανοίξει το "Story Soundtrack" μας και έβαλε την μουσική να παίζει... Δεν υποψιάστηκα αν ήταν κάποια συλλογή ή απλά κάποια mp3 αποθηκευμένα στο κινητό του. Μετά από ώρα διαπίστωσα πως στο κινητό του και στο φάκελο της δικής μας συλλογής είχε απλά φυλάξει, τα πιο ερωτικά...
Αισθάνθηκα αμηχανία! Είπαμε μια δυο κουβέντες περί ανέμων και υδάτων και αφοσιώθηκε στην εφημερίδα του. Εγώ κοίταζα τα πιτσιρίκια που έπαιζαν και το μυαλό ταξίδευε σε αχνές μνήμες απ'το παρελθόν. Ίσως έφταιγε η μουσική!
Η ώρα περνούσε και αποφάσισε να ετοιμάσει μεσημεριανό φαγητό για την οικογένεια. Ζήλεψα την εικόνα γιατί ο δικός μου, ποτέ δεν αποφάσισε να ετοιμάσει κάτι για μας όταν κι όποτε κάθεται σπίτι λόγω απεργιών ή άδειας. Πάντα δουλεύω δεν δουλεύω, εγώ θα πρέπει να μαγειρέψω. Όσο ο Στράτος ετοίμαζε εγώ περιεργαζόμουν το κινητό του. Ακούγαμε κάποιες παλιές ροκ μπαλάντες. Εκείνη την στιγμή ακουγόταν το Jeremy των Pearl Jam.
- Pearl Jam εσύ; Τον ρωτάω ξαφνιασμένη, απ'το μπαλκόνι.
- Χα! Ναι! Μου είπε μέσα απ'την κουζίνα του.
- Εσύ έχεις άλλα ακούσματα. Πως προέκυψαν οι Pearl Jam; Τον ξαναρωτάω.
- Βασικά έμαθα να τους ακούω όταν ήμουν στον στρατό...
- Α!
- Όταν ήμουν στην Ρόδο το πρώτο διάστημα με έβαζαν στα μαγειρία, το είχα ζητήσει άλλωστε γιατί έτσι μας έδιναν έξοδο το Σαββατοκύριακο και έτσι μπορούσα να πάω στον Γιάννη.
- Ναι!
- Ε! Ήταν ένα παλικάρι που άκουγε φανατικά Pearl Jam και μάλιστα τραγουδούσε ένα τους τραγούδι όποτε τύχαινε να ήμαστε μαζί στα μαγειρία.
"Όταν ήταν στον στρατό" πολλά δεν ήξερα! Απέφυγα τις άσχημες αναμνήσεις όταν το μυαλό ήταν έτοιμο να πάει εκεί. Και γενικά απέφυγα να σχολιάσω το οτιδήποτε, πετώντας απλά ένα ξερό:
- Μάλιστα!
Η μουσική συνέχιζε να παίζει στο κινητό εκεί έξω στο μπαλκόνι κι όση ώρα εκείνος ετοίμαζε το μεσημεριανό τους, ασχολιόμουν με τα πιτσιρίκια που ήθελαν να είναι μέσα στα πόδια του παρά να ασχολιούνται με τα παιχνίδια τους.
Κι όταν ήρθε η ώρα να φύγω τότε πρόσεξα πως η μουσική του κινητού επανήλθε ως διά μαγείας στο Story Soundtrack κι ακουγόταν το Lady Starlight των Scorpions. Ξάφνικα έπιασα τον εαυτό του να νιώθει θλίψη. Δεν ξέρω γιατί κι ούτε είχα χρόνο να κάτσω να το αναλύσω με τον εαυτό μου. Κι όταν ακόμη μπαίνοντας στο αυτοκίνητο του για να με φέρει σπίτι η θλίψη παρέμενε καρφιτσωμένη στο βλέμμα μου. Ίσως γιατί τα χρόνια που πέρασαν είναι αρκετά. 18 στο σύνολο. Ίσως γιατί οι ζωές μας έχουν αλλάξει πάρα πολύ και οι στιγμές που ζούμε δεν έχουν την παραμικρή σπίθα που είχαν τότε. Το μυαλό μας τρέχει μονίμως στις υποχρεώσεις και το αν το αύριο που θα έρθει είναι κάπως καλύτερο. Εκεί μέσα στο αυτοκίνητό του και μέχρι να στρίψει ένα τσιγάρο πριν ξεκινήσουμε για το σπίτι μου, είδα την ένδειξη στον υπολογιστή του αυτοκινήτου του που του επεσήμανε πως χρειάζεται αμέσως σέρβις και μετά τα μάτια μου έπεσαν στην ένδειξη της βενζίνης που είχε πέσει κάτω απ'τη μέση και άγγιζε πλέον το οριακό κόκκινο:
- Βλέπω θέλει σέρβις το αυτοκίνητο...
- Ναι! Και μάλιστα θέλει το μεγάλο σέρβις. Θα δούμε τώρα πότε θα γίνει έτσι όπως είναι τα πράγματα.
- Και θες και βενζίνη. Γιατί αφήνεται να πέφτει κάτω απ'τη μέση; Στο δικό μας δεν το αφήνουμε ποτέ, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι τυχαίνει.
- Εμείς δεν σκεφτόμαστε έτσι. Αρκεί ο δείκτης να δείχνει ότι έχει βενζίνη...
Πείραξε για λίγο κάποια κουμπιά στο χειριστήριο του τιμονιού και στην οθόνη του υπολογιστή αυτοκινήτου εμφανίστηκε ένας πίνακας:
- Έχω βενζίνη για άλλα 75 χιλιόμετρα.
Μου απάντησε και ξεκινήσαμε για το σπίτι μου.
- Πρέπει να βάλετε όμως. Άκουσα ότι θα φτάσει τα 2 ευρώ...
- Άστα να πάνε. Άκουγα και για το πετρέλαιο το πρωί...
- Εγώ σκέφτομαι ότι δεν γεμίσαμε την δεξαμενή πετρελαίου. Και θα πρέπει μέσα να έχει κάπου στα 500 λίτρα. Και όταν χειμωνιάσει θα ανέβει αρκετά η τιμή του πετρελαίου έτσι όπως είναι τα πράγματα.
- Καλό είναι να είναι γεμάτη για την νέα σεζόν... μου είπε.
- Αυτό κάναμε πέρσι. Αλλά φέτος γεμίσαμε περίπου 700 λίτρα πριν λήξει η διανομή. Άλλωστε ο καυστήρας πόσο να κάψει για το ζεστό που θέλουμε; Σε μερικά δευτερόλεπτα έχουμε αρκετό ζεστό νερό.
- Δεν είχατε βάλει ηλιακό;
- Δεν βάλαμε γιατί κόστιζε 1000 ευρώ παραπάνω. Και δεν βγαίναμε για τόσα. Κάποτε ίσως βάλουμε, άλλωστε πριν βάλουμε τα καλοριφέρ ρώτησα αν ο τύπος καλοριφέρ που επιλέξαμε έχει την επιλογή να βάλουμε ηλιακό κάποια στιγμή κι ευτυχώς μπαίνει.
Με την κουβέντα για τα καύσιμα ήμασταν μερικά μέτρα πριν απ'το σπίτι μου.
- Και γιατί δεν εφαρμόζετε την γνωστή παλιά πατέντα;
Μου είπε και με κοίταξε πονηρά στα μάτια χαμογελώντας.
- Ποιά παλιά γνωστή; Απόρησα.
- Ένα τσίγκινο βαρέλι γεμάτο νερό στον ήλιο!!!
Θυμήθηκα! Ο τρόπος που κάναμε ντους στις διακοπές μας. Γελάσαμε και οι δύο με την καρδιά μας για την αστεία εικόνα, όταν σταμάτησε ακριβώς έξω απ'την αυλόπορτα μου:
- Χα! Όχι βέβαια! Στην συγκεκριμένη πατέντα δεν χωράει άλλος. Άσε να την κρατήσουμε για μας, μην βάζεις ανάμεσα μας τον δικό μου!
Και κατέβηκα απ'το αυτοκίνητο χαμογελώντας και με την εικόνα του δικού του έντονου χαμόγελου ίσως για την ανάμνηση του τρόπου που κάποτε κάναμε ντους σε ένα σπίτι που τα υδραυλικά του ήταν ακόμη ανύπαρκτα και που το νερό του πηγαδιού ήταν αυτό που μας δρόσιζε για όλες τις μέρες των διακοπών μας!
Σήμερα ήμασταν όλη σχεδόν τη μέρα μαζί. Πετάχτηκε μόνο για λίγο να κάνει κάποια είσπραξη στην τράπεζα κι όταν επέστρεψε... αντίκρυζα μια παλιά γνώριμη εικόνα: πέταξε την αθλητική εφημερίδα στο τραπέζι, είπιε μια γουλιά καφέ και άναψε τσιγάρο! Χαμογέλασα, ενώ ταυτόχρονα τα μάτια μου ήταν 14 στα δύο πιτσιρίκια του που έπαιζαν με τα νερά απ'τα παγουράκια τους! Γελούσα που είχαν γίνει μούσκεμα, απ'το δικό τους μπουγέλωμα. Δεν ήθελα να τα μαλώσω. Καλοκαιράκι άλλωστε είναι και να παίξουν με το νερό δεν θα πάθουν και τίποτε, ίσα-ίσα που δροσίζονταν!
Ο Στράτος έκλεισε την μουσική που έπαιζε το κινητό μου, όση ώρα έλειπε και έβαλε το δικό του. Είχε ανοίξει το "Story Soundtrack" μας και έβαλε την μουσική να παίζει... Δεν υποψιάστηκα αν ήταν κάποια συλλογή ή απλά κάποια mp3 αποθηκευμένα στο κινητό του. Μετά από ώρα διαπίστωσα πως στο κινητό του και στο φάκελο της δικής μας συλλογής είχε απλά φυλάξει, τα πιο ερωτικά...
Αισθάνθηκα αμηχανία! Είπαμε μια δυο κουβέντες περί ανέμων και υδάτων και αφοσιώθηκε στην εφημερίδα του. Εγώ κοίταζα τα πιτσιρίκια που έπαιζαν και το μυαλό ταξίδευε σε αχνές μνήμες απ'το παρελθόν. Ίσως έφταιγε η μουσική!
Η ώρα περνούσε και αποφάσισε να ετοιμάσει μεσημεριανό φαγητό για την οικογένεια. Ζήλεψα την εικόνα γιατί ο δικός μου, ποτέ δεν αποφάσισε να ετοιμάσει κάτι για μας όταν κι όποτε κάθεται σπίτι λόγω απεργιών ή άδειας. Πάντα δουλεύω δεν δουλεύω, εγώ θα πρέπει να μαγειρέψω. Όσο ο Στράτος ετοίμαζε εγώ περιεργαζόμουν το κινητό του. Ακούγαμε κάποιες παλιές ροκ μπαλάντες. Εκείνη την στιγμή ακουγόταν το Jeremy των Pearl Jam.
- Pearl Jam εσύ; Τον ρωτάω ξαφνιασμένη, απ'το μπαλκόνι.
- Χα! Ναι! Μου είπε μέσα απ'την κουζίνα του.
- Εσύ έχεις άλλα ακούσματα. Πως προέκυψαν οι Pearl Jam; Τον ξαναρωτάω.
- Βασικά έμαθα να τους ακούω όταν ήμουν στον στρατό...
- Α!
- Όταν ήμουν στην Ρόδο το πρώτο διάστημα με έβαζαν στα μαγειρία, το είχα ζητήσει άλλωστε γιατί έτσι μας έδιναν έξοδο το Σαββατοκύριακο και έτσι μπορούσα να πάω στον Γιάννη.
- Ναι!
- Ε! Ήταν ένα παλικάρι που άκουγε φανατικά Pearl Jam και μάλιστα τραγουδούσε ένα τους τραγούδι όποτε τύχαινε να ήμαστε μαζί στα μαγειρία.
"Όταν ήταν στον στρατό" πολλά δεν ήξερα! Απέφυγα τις άσχημες αναμνήσεις όταν το μυαλό ήταν έτοιμο να πάει εκεί. Και γενικά απέφυγα να σχολιάσω το οτιδήποτε, πετώντας απλά ένα ξερό:
- Μάλιστα!
Η μουσική συνέχιζε να παίζει στο κινητό εκεί έξω στο μπαλκόνι κι όση ώρα εκείνος ετοίμαζε το μεσημεριανό τους, ασχολιόμουν με τα πιτσιρίκια που ήθελαν να είναι μέσα στα πόδια του παρά να ασχολιούνται με τα παιχνίδια τους.
Κι όταν ήρθε η ώρα να φύγω τότε πρόσεξα πως η μουσική του κινητού επανήλθε ως διά μαγείας στο Story Soundtrack κι ακουγόταν το Lady Starlight των Scorpions. Ξάφνικα έπιασα τον εαυτό του να νιώθει θλίψη. Δεν ξέρω γιατί κι ούτε είχα χρόνο να κάτσω να το αναλύσω με τον εαυτό μου. Κι όταν ακόμη μπαίνοντας στο αυτοκίνητο του για να με φέρει σπίτι η θλίψη παρέμενε καρφιτσωμένη στο βλέμμα μου. Ίσως γιατί τα χρόνια που πέρασαν είναι αρκετά. 18 στο σύνολο. Ίσως γιατί οι ζωές μας έχουν αλλάξει πάρα πολύ και οι στιγμές που ζούμε δεν έχουν την παραμικρή σπίθα που είχαν τότε. Το μυαλό μας τρέχει μονίμως στις υποχρεώσεις και το αν το αύριο που θα έρθει είναι κάπως καλύτερο. Εκεί μέσα στο αυτοκίνητό του και μέχρι να στρίψει ένα τσιγάρο πριν ξεκινήσουμε για το σπίτι μου, είδα την ένδειξη στον υπολογιστή του αυτοκινήτου του που του επεσήμανε πως χρειάζεται αμέσως σέρβις και μετά τα μάτια μου έπεσαν στην ένδειξη της βενζίνης που είχε πέσει κάτω απ'τη μέση και άγγιζε πλέον το οριακό κόκκινο:
- Βλέπω θέλει σέρβις το αυτοκίνητο...
- Ναι! Και μάλιστα θέλει το μεγάλο σέρβις. Θα δούμε τώρα πότε θα γίνει έτσι όπως είναι τα πράγματα.
- Και θες και βενζίνη. Γιατί αφήνεται να πέφτει κάτω απ'τη μέση; Στο δικό μας δεν το αφήνουμε ποτέ, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι τυχαίνει.
- Εμείς δεν σκεφτόμαστε έτσι. Αρκεί ο δείκτης να δείχνει ότι έχει βενζίνη...
Πείραξε για λίγο κάποια κουμπιά στο χειριστήριο του τιμονιού και στην οθόνη του υπολογιστή αυτοκινήτου εμφανίστηκε ένας πίνακας:
- Έχω βενζίνη για άλλα 75 χιλιόμετρα.
Μου απάντησε και ξεκινήσαμε για το σπίτι μου.
- Πρέπει να βάλετε όμως. Άκουσα ότι θα φτάσει τα 2 ευρώ...
- Άστα να πάνε. Άκουγα και για το πετρέλαιο το πρωί...
- Εγώ σκέφτομαι ότι δεν γεμίσαμε την δεξαμενή πετρελαίου. Και θα πρέπει μέσα να έχει κάπου στα 500 λίτρα. Και όταν χειμωνιάσει θα ανέβει αρκετά η τιμή του πετρελαίου έτσι όπως είναι τα πράγματα.
- Καλό είναι να είναι γεμάτη για την νέα σεζόν... μου είπε.
- Αυτό κάναμε πέρσι. Αλλά φέτος γεμίσαμε περίπου 700 λίτρα πριν λήξει η διανομή. Άλλωστε ο καυστήρας πόσο να κάψει για το ζεστό που θέλουμε; Σε μερικά δευτερόλεπτα έχουμε αρκετό ζεστό νερό.
- Δεν είχατε βάλει ηλιακό;
- Δεν βάλαμε γιατί κόστιζε 1000 ευρώ παραπάνω. Και δεν βγαίναμε για τόσα. Κάποτε ίσως βάλουμε, άλλωστε πριν βάλουμε τα καλοριφέρ ρώτησα αν ο τύπος καλοριφέρ που επιλέξαμε έχει την επιλογή να βάλουμε ηλιακό κάποια στιγμή κι ευτυχώς μπαίνει.
Με την κουβέντα για τα καύσιμα ήμασταν μερικά μέτρα πριν απ'το σπίτι μου.
- Και γιατί δεν εφαρμόζετε την γνωστή παλιά πατέντα;
Μου είπε και με κοίταξε πονηρά στα μάτια χαμογελώντας.
- Ποιά παλιά γνωστή; Απόρησα.
- Ένα τσίγκινο βαρέλι γεμάτο νερό στον ήλιο!!!
Θυμήθηκα! Ο τρόπος που κάναμε ντους στις διακοπές μας. Γελάσαμε και οι δύο με την καρδιά μας για την αστεία εικόνα, όταν σταμάτησε ακριβώς έξω απ'την αυλόπορτα μου:
- Χα! Όχι βέβαια! Στην συγκεκριμένη πατέντα δεν χωράει άλλος. Άσε να την κρατήσουμε για μας, μην βάζεις ανάμεσα μας τον δικό μου!
Και κατέβηκα απ'το αυτοκίνητο χαμογελώντας και με την εικόνα του δικού του έντονου χαμόγελου ίσως για την ανάμνηση του τρόπου που κάποτε κάναμε ντους σε ένα σπίτι που τα υδραυλικά του ήταν ακόμη ανύπαρκτα και που το νερό του πηγαδιού ήταν αυτό που μας δρόσιζε για όλες τις μέρες των διακοπών μας!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου