Χέρι-χέρι


Ήμουν δίπλα σου εκεί στην κατηφοριά του λόφου. Η μικρή σου όλο χαρά ήθελε να τρέξει στην παιδική χαρά που βρισκόταν λίγα μέτρα μπροστά μας. Στοργικός όπως πάντα και με την σχετική αδυναμία που έχεις στην πρωτότοκη σου της έβαλες το ζακετάκι της και της υποσχέθηκες πως εκεί πηγαίναμε. Η μικρή στάθηκε δίπλα σου ανυπόμονη να φτάσουμε. Μου χαμογέλασες και σου χαμογέλασα.
- Ψύχρα κάνει! μου είπες.
Σου χαμογέλασα κουνώντας το κεφάλι σύμφωνη πως είχες δίκιο. Με κοίταξες στα μάτια, αναστέναξες, πήρες απ'τον χέρι την μικρή και έδεσες την παλάμη σου στην δική μου.
Αρχίσαμε να προχωράμε αργά-αργά, έτσι όπως κρατιόμασταν οι τρεις μας χέρι-χέρι. Χαμογέλασα γιατί ένιωσα για μερικά δευτερόλεπτα μια πρωτόγνωρη ευτυχία. Μια μοναδική αίσθηση που δεν ήθελα με τίποτε στον κόσμο να χαλάσει. Ήθελα το χέρι σου να μείνει εκεί πλεγμένο στο δικό μου. Ένιωσα την θέρμη σου να κατακλύζει όλη μου την ύπαρξη όμως... μέχρι εκεί. Ήθελα τόσο πολύ να χαρώ αυτή την τρυφερή στιγμή αλλά ένιωσα ότι έτσι εξαπατούσα τον σύντροφό μου. Ήταν τόσο λίγη η χαρά που ένιωσα. Μια μικρή σταγόνα στην ανιαρή ζωή μου. Σε κοίταξα ενώ συνεχίζαμε να προχωράμε και προσπάθησα να αφήσω το χέρι σου.
- Τι συμβαίνει; Με ρώτησες απορημένος.
Σταματήσαμε να κατηφορίζουμε προς την παιδική χαρά και στάθηκα ακριβώς μπροστά σου:
- Μ'αρέσει που με νοιάζεσαι και με σκέφτεσαι. Είναι τόσο τρυφερό το να με κρατάς απ'το χέρι και να περπατάμε...
- Μα δεν κάνουμε κάτι εγκληματικό...
- Το ξέρω! Τι θα σκεφτεί ο δικός μου όταν μας αντικρύσει να κατεβαίνουμε χεράκι-χεράκι; Δεν υπάρχει δικαιολογία για μια τέτοια εικόνα Στράτο...
Λυπήθηκα που το πρόσωπό σου σκυθρώπιασε μα αυτή ήταν η αλήθεια. Όσο και να ήθελες να φανεί σαν παιχνίδι για την μικρή σου κανείς δεν θα το έβλεπε έτσι.Δεν ήταν ότι είχαμε την μικρή στη μέση και παίζαμε μαζί της, ήσουν εσύ ανάμεσά μας. Ένιωσα το πόσο σε στενοχώρησε το τράβηγμα της παλάμης μου απ'την δική σου, όμως θα πρέπει να ξέρεις πως αυτό το λίγο ήταν μια μικρή δόση αγάπης, όταν κι όποτε ακριβώς την χρειάζομαι.