Η επιστροφή (μέρος β')



Συνέχεια από ε δ ώ...

Η φλόγα που τρεμόπαιξε με ανατρίχιασε! Ήταν σαν ένα σημάδι ότι με σκεφτόταν. Μπήκα στο σπίτι και κοίταξα το κινητό. Δεν υπήρχε κλήση. Ήταν απασχολημένος. Αυτό το ήξερα. Πάντα υπήρχε μια γυναίκα δίπλα του να αναπληρώνει τα κενά του. Κενά που με τίποτε δεν γέμιζαν κι αυτό τον έριχνε στην άβυσσο του μυαλού του και όταν ένιωθε ότι πνιγόταν τότε ερχόταν σε μένα. Η σκέψη του ερχόταν και συναντούσε την δική μου. Να τον πιάσω απ'τα μαλλιά, να τον τραβήξω απ'το χέρι και να του ανοίξω τις πύλες του μυαλού του για να προχωρήσει. Κοίταζα το σπίτι. Με το λιγοστό φως της λάμπας πετρελαίου το μόνο που διέκρινα ήταν τα λιγοστά έπιπλα και τις σκιές που φάνταζαν σαν απόκοσμες υπάρξεις που ήθελαν να με τρομάξουν. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν ο χορός των ποντικών που είχαν τρυπώσει με κάποιο τρόπο στην στέγη και ακούγονταν τα πόδια τους στην ξύλινη οροφή. Βρισκόμουν στο καθιστικό και κοίταζα τα δωμάτια που είχαμε μοιραστεί τότε. Έβλεπα τις γνώριμες εικόνες να ξεπηδάνε και να κάνουν τα μάτια μου να βουρκώσουν. Πήγα στο υπνοδωμάτιο που μοιράστηκε ο Στράτος με τον αδερφό μου. Έκατσα στο κρεββάτι που κοιμόταν τότε και έσκυψα να μυρίσω το στρώμα. Δεν υπήρχε ίχνος απ'την μυρωδιά του, μόνο η οσμή του πολυκαιρισμένου στρώματος. Εδώ θα κοιμόμουν απόψε. Ίσως έτσι να είχαν μείνει ξεχασμένες κάποιες σκέψεις του και με κάποιο τρόπο τρύπωναν στις δικές μου! Κοίταξα απέναντι! Ένα ίχνος απ'το φως της κολώνας της ΔΕΗ τρύπωνε απ'το τζάμι και φώτιζε το τζάκι που το λευκό του χρώμα την ημέρα αυτή την στιγμή ήταν γκριζωπό. Εκεί στην εστία άφηνα το ραδιοκασσεττόφωνο και τις κασσέττες για να ακούμε μουσική. Γέλασα. Νομίζω ότι πια είχα την αρχή της ιστορίας μας. Αυτό το απόκοσμο που μου χάριζε η σκοτεινιά του σπιτιού με το φως απ'την λάμπα πετρελαίου μου έδινε την ιδέα για μια αρχή κι ας ήταν πλασματική κι ας μην είχε συμβεί ποτέ. Θα ήταν... "κάτι σαν ψέμα κάτι σαν όνειρο".

Ξημέρωσε η άλλη μέρα και ήταν όμορφη. Ηλιόλουστη. Έφτιαξα έναν καφέ να τον πιω στα γρήγορα και κοίταξα στο κινητό. Κλήση δεν υπήρχε, αλλά έπρεπε να το φορτίσω. Θα πήγαινα στο κάμπινγκ. Κάπου θα υπήρχε μια πρίζα διαθέσιμη. Δεν ήθελα να ξεμείνω από τηλέφωνο. Αν μου τηλεφωνούσε; "Κοριτσάκι μου ξύπνα επιτέλους! Χέστηκε για σένα" μου είπε πικρόχολα η λογική μου. Ήμουν πολύ ρομαντική για να γκρεμίσω όλα όσα αισθάνομαι και να κάνω την λογική να με κυριεύει! Δεν γινόταν να μην είχε τίποτε μέσα του για μένα! Εκείνος ήταν που με ταρακούνησε απ'την πρώτερη μίζερη ζωή μου και με έκανε να καταλάβω πως είναι να αγαπάς πραγματικά. Εκείνος μ'έκανε να τον αγαπήσω κι ας μην ήθελε να το δεχθεί ή να το πιστέψει. Δεν ήταν υποχρεωμένος άλλωστε κι ούτε τον υποχρέωσα. Εγώ ήμουν αυτή που θεώρησα πως έπρεπε να ξέρει τι μου συμβαίνει. Τι είχε καταφέρει με όλα όσα έκανε για να με αποτραβήξει από ένα "κόλλημα" που θεωρούσα έρωτα. Υπολανθάνουσα μορφή έρωτα, ήταν αυτό που νόμιζα ότι αισθανόμουν για τον Γιώργο. Κι ευτυχώς που ο Στράτος με ξύπνησε, για να μου δώσει να καταλάβω πως το να χαραμίζομαι για κάτι που δεν υπάρχει, χαραμίζω την ζωή μου στα χρόνια που περνάνε. Άφησα το φλιτζάνι του καφέ στον νεροχύτη και πήρα κινητό και φορτιστή μαζί μου. Πήρα το ποδήλατό μου και χάθηκα στους γνώριμους δρόμους που κάποτε περπατήσαμε και που κάθε μεριά του όλο και κάτι έχει να μου θυμίζει: το σημείο που στάθηκα όταν κόπηκε το τσόκαρο επίτηδες για να τρέξω να βρω στο σπίτι τον Στράτο, το σημείο που κάτω απ'την συστάδα των κυπαρισσιών ένα βράδυ με φίλησε, το σημείο που με πήρε στην αγκαλιά του για να μην παραπατάω... Όλη η διαδρομή μέχρι το κάμπινγκ ήταν γεμάτη αναμνήσεις. Τα σκίνα μύριζαν όμορφα κι είχα αφήσει ένα χαμόγελο να διαγράφεται στο πρόσωπό μου. Ήμουν σίγουρη ότι θα φάνταζα χαζή στους οδηγούς που με προσπερνούσαν με το αυτοκίνητό τους!

Στο κάμπινγκ δεν είχαν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Όλα ήταν ίδια με εξαίρεση το προσωπικό που για άλλη μια φορά είχε αλλάξει! Δεν με ένοιαζε πια. Η ουσία είναι ότι είχα όμορφες αναμνήσεις κι από εδώ. Πήγα μέχρι το μπαρ και πήρα ένα φραπέ στο χέρι και τράβηξα προς τους κοινόχρηστους βοηθητικούς χώρους. Ίσως έβρισκα κάποια διαθέσιμη πρίζα στα πλυντήρια, στα σιδερωτήρια... Κάπου τέλος πάντων. Παρά το ότι ήταν Σεπτέμβρης υπήρχε αρκετός κόσμος. Δεν υπήρχαν πολλά πιτσιρίκια όμως. Σε λίγες μέρες άνοιγαν τα σχολεία. Διακοπές τέλος για τις οικογένειες! Τελικά το μαγειρίο ήταν ότι έπρεπε. Μπήκα μέσα κι έβαλα το κινητό να φορτίσει. Έκατσα στο πεζούλι της πόρτας κι έπινα τον καφέ μου κοιτάζοντας τριγύρω. "Τι καλά να ήσουν εδώ! Θα με έκανες να περάσω τέλεια. Να ξεχαστώ. Όμως είσαι αλλού και η σκέψη σου δεν έχει περίσσευμα για μένα..." σκέφτηκα κι ανακάτεψα τον αφρό του καφέ! Εκεί μπροστά στο μπαρ ήταν σαν να έβλεπα πάλι να στέκεται ο Βασίλης και να μιλά σε μένα και να με ρωτάει "αν μου είναι κάτι ο Στράτος"! Χαμογέλασα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι στο πρόσωπο μου γραφόταν το όνομα του Στράτου κι εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Πως γίνεται αλήθεια κάτι τέτοιο; Εγώ προσπαθήσα να δικαιολογήσω το παιχνίδι του Στράτου σαν κάτι εντελώς το φιλικό και που δεν αποσκοπεί κάπου κι εγώ μάλλον στο υποσυνείδητο μου ήξερα ότι τον ήθελα. Κι αν η σκέψη μου και η λογική μου έλεγε: "όχι στον Στράτο", στο πολύ-πολύ βάθος τον ήθελα τρελά και φαινόταν να γράφεται στο πρόσωπό μου χωρίς να το θέλω. Κι η Τζούλια το κατάλαβε τότε στην εκδρομή μας. Ίσως να φαινόταν και στο πρόσωπο του Στράτου ότι με ήθελε στην ζωή του και η Τζούλια ως τρίτο πρόσωπο που την ξέραμε ελάχιστα είχε "δει" ότι κάτι συνέβαινε μεταξύ μας! Ακόμη κι ο αδέρφος μου πολύ αργότερα είχε ρωτήσει το ίδιο αλλά με άλλα λόγια: "μήπως είσαι τσιμπημένη με τον Στράτο"; Όχι μόνο τσιμπημένη, δαγκωμένη ολοκληρωτικά! Περισσότερο δεν πήγαινε! Και δεν ήθελα να του το ομολογήσω. Τι νόημα είχε πια αφού το πουλάκι είχε πετάξει; Το τι αισθανόμουν για τον φίλο του ήταν δικός μου λογαριασμός. Το μυστικό μου! Καλά φυλαγμένο στην καρδιά μου και κλειδωμένο με πεταμένο το κλειδί. Ένας αναστεναγμός με έκανε να ξυπνήσω απ'τις σκέψεις μου και σηκώθηκα. Το κινητό είχε φορτίσει πια και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. 

Ο καιρός φάνταζε τόσο όμορφος που ήθελα να κάνω βόλτες με το ποδήλατο. Πήγα πάλι στην παραλία. Τίποτε δεν θύμιζε απ'το σκηνικό το βραδυνό. Μετά την καταιδίγα πάντα έρχεται η νηνεμία. Και η θάλασσα φάνταζε σαν λάδι έτσι ατάραχη όπως ήταν. Παράτησα το ποδήλατο στην γνώριμή μου βάρκα και πήγα κι έκατσα στην ακροθαλασσιά. Μου άρεσε εδώ. Πετούσα πετραδάκια στο νερό και το βλέμμα μου ταξίδευε κατά μήκος της ακτής. Κάποιοι έκαναν μπάνιο κάποιοι άλλοι έκαναν τζόκινγκ και κάποιος περπατούσε μόνος με ένα τσιγάρο στο χέρι. Διακρινόταν ότι κάπνιζε. "Να'ταν ο Στράτος" σκέφτηκα. Κοιτούσα μήπως η επιθυμία μου έβγαινε αληθινή. Όχι όμως. Κάποιος που έκανε περίπατο στην ακτή ήταν που τελικά άλλαξε διαδρομή και ανέβηκε προς το δρόμο όπου είχε παρκάρει το τζιπ του. Γέλασα απογοητευμένη. Φαντάζομαι τόσα και τίποτε δεν βγαίνει αληθινό. Το τηλέφωνό μου χτύπησε και με ξάφνιασε. Χαμογέλασα:
- Ναι;
- Γιατί δεν είσαι σπίτι; Που γυρνάς;
Άκουσα την φωνή του παραπονιάρικη να μου χαϊδεύει τ'αυτιά:
- Έχω άδεια και είμαι σε διακοπές.
- Που;
- Στα παλιά μας στέκια!
- Μόνη σου;
- Ναι!
- Και γιατί δεν είπες τίποτε;
- Έπρεπε;
- Αν ήθελα να έρθω;
- Μην λες ψέμματα. Δεν θα ήθελες.
- Η αλήθεια είναι ότι χρειάζομαι λίγες διακοπές.
- Αν το θες αλήθεια, έλα.
- Πολύ θα το ήθελα αλλά ξέρεις πως δεν γίνεται!
- Ναι καταλαβαίνω. Θα ήθελες να ερχόσουν μόνος, αλλά δεν είσαι μόνος για να το κάνεις. Και μόνος να ήσουν πάλι δεν θα ερχόσουν.
- Ποτέ μη λες ποτέ.
- Ένα μήνα θα μείνω εδώ πάνω. Αν κάποια στιγμή πιστεύεις ότι μπορείς να ξεκλέψεις μερικές ώρες, είσαι ευπρόσδεκτος. Αν πάλι δεν μπορείς, δεν τρέχει τίποτε.
- Μαρίνα το ξέρεις ότι με δένει αυτό το μέρος και θα ήθελα πάρα πολύ να έρθω...
- Εντάξει δεν σε πίεσα και δεν σε υποχρέωσα. Μια πρόσκληση έιναι. Δεν υπέγραψες συμβόλαιο.
- Άσε με να σου πω! Μακάρι να μπορούσα να έρθω! Θα ήθελα να περνούσαμε μαζί ένα Σαββατοκύριακο έστω και το σίγουρο είναι ότι θα με έκανες να ξεχαστώ και να βρω λύσεις σε ότι με βασανίζει.
- Πάλι προβλήματα;
- Ναι! Τα γνωστά!
- Και οι λύσεις γνωστές είναι!
- Σε ζηλεύω πάντως! Που είσαι τώρα;
- Στην παραλία. Έχω κάτσει στην ακτή μπροστά κι αγναντεύω την θάλασσα.
- Είσαι τυχερή. Μακάρι να'μουν εκεί δίπλα σου. Αλλά γαμώ το κερατό μου μόνο αν αρρωστήσω θα μου δώσει άδεια ο μαλάκας.
- Μακάρι να ήταν στο χέρι μου.
- Μαρινάκι! Να περάσεις καλά κορίτσι μου! Κι αλήθεια, πως θα περάσουν όλες αυτές οι μέρες χωρίς ρεύμα; Μόνο με διάβασμα και μπάνια στην θάλασσα;
- Όλο και κάτι θα βρω να κάνω...
- Εντάξει! Αν χρειαστείς κάτι τηλεφώνησέ μου!
- Εντάξει! Στράτο;
- Τι;
- Μου λείπεις!
Σιωπή... Σαν η γραμμή είχε διακοπεί και μετά από λίγο:
- Κι εμένα μου λείπεις. Μακάρι να...
- Μου αρκεί. Θέλω να είσαι καλά κι ευτυχισμένος! Σ'ευχαριστώ που τηλεφώνησες. Γεια!
- Φιλιά μωρό μου!
- Φιλιά!
Έκλεισα το κινητό! Χαμογελούσα και η ψυχή μου αναπηδούσε! Αυτό το τηλεφώνημα μου άνοιξε το μυαλό ακόμη περισσότερο για να γράψω. Δεν έπρεπε να το καθυστερήσω! Μου έδωσε ήδη την επόμενη ιδέα για την συνέχεια του πρώτου εισαγωγικού κεφαλαίου. Ένα Σαββατοκύριακο οι δυο μας. Που θα ήταν και το τελευταίο. Που ο καθένας θα έπερνε τον δρόμο του αφού προηγουμένως δίνονταν οι σχετικές εξηγήσεις και γίνονταν οι ανάλογες εξομολογήσεις. Για να λυτρωθούν οι δυο ήρωες απ'τα ίδια συναισθήματα που τους έπνιγαν. Έτσι ήθελα να φανταστώ εμένα και τον Στράτο. Σε κάτι που ποτέ δεν συνέβη και που η φαντασία μου ήθελε να συμβεί!

Η αρχή έγινε. Η φαντασία δούλευε και το χαρτί μόνο που δεν έπαιρνε φωτιά απ'το μελάνι του στυλό! Το ραδιόφωνο δίπλα μου με συντρόφευε σε αυτό το νοητό ταξίδι της φαντασίας μου κι άφηνα την ώρα και τις μέρες να περνάνε σαν νερό βρίσκοντάς με πάντα στο ίδιο σημείο: στην βεράντα του μικρού εξοχικού μας με το ραδιόφωνο επάνω στο τραπέζι μαζί με τα χαρτιά και τα στυλό μου κι εγώ αφοσιωμένη -σχεδόν ρουφηγμένη- να γράφω. Και να κάνω διαλείμματα μόνο αργά τα βράδια όταν κάποιες φορές ένιωθα στο μυαλό μου μικρά κενά, ή όταν πήγαινα στο κάμπινγκ να φορτίσω το κινητό. Το γράψιμο κυλούσε σαν νεράκι και το ευχαριστιόμουν. Δεν είχα πια το άγχος μη τυχόν πιάσουν τα γραπτά μου οι γονείς μου ή ο αδερφός μου την στιγμή που θα προσπαθούσα να βάλω μια επιπλέον φράση σε κάποιο κεφάλαιο. Έγραφα... έγραφα... έγραφα... Και πάντα στα σύντομα διαλείμματα μου σκεφτόμουν αν έπρεπε να το πω και στον Στράτο. Να μάθει ότι δεν διάβαζα, ότι έγραφα για μένα και τις διακοπές μας, για μας, για την σχέση που έμεινε, για το δέσιμό μας, για όλα μας. Αρνητικά ή θετικά. Για την σχέση δύο ανθρώπων που βγήκαν αλώβητοι απ'την συναισθηματική παγίδα και που συνεχίζουν πια σε μια σχέση ξεκάθαρη πέρα από λουλούδια κι έρωτες, πέρα από φιλίες. Που συνεχίζουν δυνατοί κι αναγεννημένοι απ'τις στάχτες τους σε πείσμα όσων απλά πίστευαν πως δεν υπήρχε περίπτωση να μείνει κάτι ζωντανό που να τους κρατήσει δεμένους! 
Όταν πια επέστρεψα πίσω, βρήκα το θάρος και την ευκαιρία να του το πω. Η χαρά του ήταν απίστευτη κι εκείνος ήταν που ενθουσιασμένος με παρότρυνε να το προχωρήσω αν είχα τις δυνάμεις. Δεν είχα τέτοιες βλέψεις, μου ήταν αρκετός ο ενθουσιασμός του. Η ανακούφιση των όσων είχε διαβάσει μέχρι τώρα και δεν τον ενόχλησαν, ήταν για μένα η μεγαλύτερη ικανοποίηση. Ίσως επειδή ενώ θεωρούσα ότι τον ήξερα αρκετά, τελικά δεν ήξερα καλά και την άλλη του πλευρά. Την πλευρά που ξέρει να χαίρεται και να κάνει τα πράγματα να φαντάζουν πολύ πιο όμορφα απ'ότι ίσως είναι!

6 comments:

lakis είπε...

Πολύ όμορφο. Κυλάει σαν ρυάκι σε γαλήνιο δάσος. Ένα ταξίδι στις αναμνήσεις, στα θέλω και τις ματαιώσεις, στ' ανείπωτα και τα ονειρικά. Μέρα καλή

SummerDream είπε...

Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένε μας ταξιδευτή! Να περνάς όμορφα! :D

Γιάννης Παππάς είπε...

καμιά φορά βλέπουμε μόνο την μιά πλευρά στους ανθρώπους γιατι ίσως δεν την δίχνουν θεωρόντας την αυτονόητη καλά είναι στους κοντινούς ανθρώπους μας να δίχνουμε όλες τις πλευρές μας
ισως αυτό μας κάνει ευάλωτους
αλλά ποιό πολλά κερδίζουμε παρά χάνουμε
καλή σου νύχτα

SummerDream είπε...

Γιάννη Παππά
υπάρχουν πλευρές του εαυτού μας που δεν θέλουμε να δείξουμε. Θεωρούμε ότι αν τις δείξουμε θα απομακρυνθούν από εμάς οι άνθρωποι που αγαπάμε. Όμως εκεί είναι που φαίνεται ποιοί είναι αυτοί που θα εξοικοιωθούν και με αυτές τις πλευρές και θα μας αγαπήσουν το ίδιο!

Καλό ξημέρωμα.

Ανώνυμος είπε...

ΑΥΤΗ την αλλη πλευρα υπαρχουν ανθρωποι που δεν την εβγαλαν ποτε....και ισως τους στοιχησε...

SummerDream είπε...

Πολλοί είναι αυτοί που δεν δείχνουν το ενδιαφέρον που πρέπει γιατί θεωρούν ότι έτσι θα φανούν αδύναμοι μπροστά στα μάτια μας. Λίγοι είναι αυτοί που το τολμούν κι αυτό -για μένα- δείχνει δύναμη κι ευαισθησία συνάμα.

Καλημέρα "παπαρούνα".