Πες μου πως...


Πως μπορεί ένας άνθρωπος να σε πεθάνει και να σε αναστήσει ταυτόχρονα; Πως μπορεί να κάνει την καθημερινότητά σου να μοιάζει με γιορτινή μέρα; Πως μπορεί να σε κάνει να χαμογελάς και να πετάς στα σύννεφα όταν για κάποιο λόγο θέλει να μοιραστεί την έμπνευσή του; Μόλις έκλεισα το κινητό και ακόμη ηχεί στ'αυτιά μου η φωνή του που για άλλο λόγο τηλεφώνησε κι αλλιώς εξελίχθηκε η κουβέντα μας. Του είπα χαρούμενη για το βραβείο των bloggers και του παραπονέθηκα που δεν μπαίνει να γράψει κι αυτός κάποιο κείμενο. Μου εξήγησε για άλλη μια φορά πως δεν μπορεί και τους λόγους που δεν μπορεί: όταν ο υπολογιστής στην δουλειά είναι κοινόχρηστος δεν γίνεται να κάνει πράγματα που θέλει. Και πάντα όταν γίνεται κουβέντα έρχεται στο μυαλό του η συνήθης εικόνα: να'χει ένα laptop να βρίσκεται μακριά απ'την οικογένειά του, για να κάτσει να γράψει όλα όσα δεν μπόρεσε να εκφράσει με λόγια και να τα βάλει στο blog. Είμαι σίγουρη όμως ότι με την πρώτη ευκαιρία θα το κάνει. Άφησα την σκέψη μου να προσπεράσει και συνεχίσα να του λέω πως προέκυψε το βραβείο. Χαμογέλασε και του άρεσε:
- Αν σου πω ότι σήμερα πρωί μου'ρθε μια ιδέα κάπως τρελή;
- Τι ιδέα;
- Πέτυχα στην τράπεζα τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και σκέφτομουν να μας έγραφε ένα στιχάκι μόνο και να το μελοποιούσε και να το αφιέρωνε στο blog για την ιστορία μας, για μας του δύο!
- Ωραία ιδέα, αλλά δεν νομίζω ότι ο Ακίνοος θα ασχολιόταν με κάτι που θα του ήταν αδιάφορο.
- Μην το λες. Ποτέ δεν ξέρεις πως πέρνει ο άλλος μια ιδέα.
- Πάντως ωραία σκέψη.
- Έτσι σκεφτόμουν σήμερα το πρωί!
Και ξαφνικά με κάνει να νιώθω σαν μια μικρή όαση στην καθημερινότητά του: να τρέχει για την δουλειά, να τρέχει για τα παιδιά του, για την γυναίκα του, για όλους. Να εισπράττει την απαξίωση αρκετές φορές, τις γκρίνιες, τις αντιξοότητες της οικογενειακής ζωής κι αυτός να κάνει υπομονή γιατί έτσι πρέπει και γιατί αυτόν τον δρόμο επέλεξε, όπως όλος ο κόσμος. Νιώθω σαν μικρή όαση γιατί μου αρέσει να τον ξαφνιάζω με διάφορα μέχρι να τον ακούσω να χαμογελάσει και να συνεχίσει πιο δυναμικά την καθημερινότητα του και να αγαπάει ακόμη περισσότερο τα παιδιά του και την γυναίκα του. Γιατί μου αρέσει να τον ακούω να χαμογελάει, όταν με ξαφνιάζει με ιδέες κι όνειρα απραγματοποίητα και κατ'επέκταση να μου δίνει ζωή, για να χαμογελάω κι εγώ στον δικό μου σύντροφο. Κι ενώ περίμενα να κλείσουμε την κουβέντα μας κάπου εδώ, εκείνος συνέχισε:
- Στενογραφία ξέρεις;
- Όχι! Γραφομηχανή έμαθα να πληκτρολογώ. Δεν πρόλαβαν να μου δείξουν στενογραφία.
- Πάρε χαρτί και γράφε.
- Τι να γράψω;
- Επειδή αυτό τον καιρό είμαι κάπως...
- Συμβαίνει κάτι; Πες μου! Ανησυχώ...
- Όχι ρε συ! Απλά δεν ξέρω, είμαι κάπως ! Ο καιρός μάλλον με ψυχοπλακώνει... Κι επειδή όπως είπα είμαι κάπως, κάθομαι και γράφω...
- Τι γράφεις;
- Γράφε...
Και μου αραδιάζει στίχους. Δεν ξέρω αν θέλω να κλάψω ή να πετάξω απ'την χαρά μου ταυτόχρονα. Δεν ξέρω αν το μολύβι μπορεί να κάνει μαγικά για να αφουγκραστεί και γράψει από μόνο του όλα όσα ακούω απ'την φωνή του στο τηλέφωνο.


Πες μου στου τηλεφώνου την γραμμή
σε θέλω μα δεν σ'έχω
πες μου για την παθιάρα την φωνή
μες το μυαλό μου σ'έχω

Πες μου πως γίνεται μαζί
να νιώθουμε τα πάντα
σε πέρνω στο τηλέφωνο
άντε μωρό μου απάντα

Πες μου εάν μπορώ
να σ'έχω στο μυαλό
καρδούλα μου για πάντα


- Θα με πεθάνεις εσύ! Του λέω και το μυαλό μου χαίρεται ασύστολα!
- Και που'σαι ακόμα! Μου απαντά.
Και συνεχίζει να μου αραδιάζει στίχους που είναι βγαλμένοι απ'την καρδιά του:


Όπου βρεθώ όπου σταθώ
εσένα έχω στο μυαλό
νιώθω πως είμαι εγώ μαζί σου
πως με ζαλίζει το φιλί σου

Τρελά ποθώ την αγγαλιά σου
να γίνω πατέρας στα παιδιά σου
σε θέλω δική μου το πρωί
μου δίνεις ανάσα και πνοή

- Γιατί μου τα λες τώρα και δεν μου τα έλεγες όταν έπρεπε;
- Έλα ντε!
- Γιατί δεν μου τα έλεγες μερικά χρόνια πριν και μου τα λες τώρα;
Το γέλιο του και η κρυφή του "εξομολόγηση" μου έδιναν την ίδια απάντηση: "γιατί είναι ο μόνος ο τρόπος για να είμαστε για πάντα μαζί". Γιατί οι σχέσεις ζωής έρχονται και παρέρχονται, ενώ οι σχέσεις καρδιάς μένουν αιώνια μαζί κι αξεπέραστες!".

Ένα γλυκό σου χάδι
θα'ναι Θεού σημάδι
θα'ναι Θεού εντολή
να'χω το δικό σου το φιλί


- Που τα βρήκες αυτά; Τον ρώτησα γιατί δεν ήθελα να πιστέψω πως ήταν δικά του τα στιχάκια.
- Μα σου είπα. Δικά μου είναι.
Και τον πίστεψα. Γιατί η καρδιά μου πάντα τον πίστευε. κι απ'την ώρα που κλείσαμε το τηλέφωνο μέχρι τώρα που σημειώνω ότι μου συνέβη σήμερα έτσι ξαφνικά, το χαμόγελο μου δεν λέει να ξεκαρφωθεί απ'το πρόσωπο. Μουντή η μέρα έξω κι ένας ήλιος που χαμογελά με το ζόρι, αλλά για μένα είναι αυτό που λέμε συνήθως: "η καλή μέρα απ'το πρωί φαίνεται"!


Αφιερωμένο στον "Στράτο" της καρδιά μου:

6 comments:

mariw είπε...

Τελικά είναι πιο ρομαντικός απ’ όσο τον είχα στο μυαλό μου. Αχ! Και ο πίνακας που διάλεξες… το φιλί του Klimt, δεν νομίζω να υπάρχει πιο τρυφερό και πιο ερωτικό φιλί σε πίνακα. Υπέροχοι εσύ και ο Στράτος, υπέροχος και ο πίνακας.

SummerDream είπε...

Μαρία μου έχω ξαναγράψει ότι ίσως να μην έχω καταφέρει να αποδώσω επακριβώς το πως είναι ο "Στράτος" σαν άνθρωπος. Είναι όμως ένας υπέροχος άνθρωπος. Η σχέση καρδιάς που έχουμε είναι μοναδική και μακάρι να'ναι έτσι όλες οι σχέσεις ανάμεσα σε αγαπημένους φίλους.

George είπε...

Μα δε μπορώ Μαρία μου,
κάθε φορά που σε διαβάζω η πρώτη μου σκέψη είναι:
Ε ΡΕ ΧΑΙΒΑΝΙ ΣΤΡΑΤΟ!!!!
Και μη μου θυμώσεις.
Σε λατρεύει και αυτό είναι υπέροχο !
Και απάνο σις μέρες μας.
Φιλάκι για καληνύχτα!

SummerDream είπε...

Γιώργο μου δεν έχω λόγο να σου θυμώσω!

Ειλικρινά είναι ένας μοναδικός φίλος! Θέλω να πιστεύω ότι είμαι το ίδιο και για 'κείνον!

Φιλάκι κι από εμένα!

Ανώνυμος είπε...

Γιατί οι σχέσεις ζωής έρχονται και παρέρχονται, ενώ οι σχέσεις καρδιάς μένουν αιώνια μαζί κι αξεπέραστες!".
NOMIZΩ ΑΥΤΟ ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ

LAMBROS είπε...

Ένα θα σου πω ! Το φιλί του Κλιμτ το έχω στην κρεβατοκάμαρα μου ... Τον λατρεύω αυτό τον πίνακα. Όσο για τον Αλκίνοο είναι ένας από τους αγαπημένους μου