Θέλω να γράψω, αλλά δεν ξέρω τι! Η ζωή μου, μου περιορίζει την δυνατότητα να αφήνω την σκέψη μου να ταξιδεύει ή να κάνει την ανακατανομή της ώστε πολλές εικόνες κι αναμνήσεις να μπουν στην ανάλογη χρονολογική σειρά. Το μόνο που μου μένει όταν το σώμα χαλαρώνει αργά το βράδυ που ξαπλώνω να κοιμηθώ, είναι να πιέζω την σκέψη μου να γυρίσει στο παρελθόν. Να ξυπνήσω και να βρίσκομαι εκεί. Προσπαθώ ακόμη να μου δώσω τον ανάλογο προσανατολισμό: το σημείο που ήταν παλιά το κρεββάτι μου στο πατρικό μου από κάτω, η αίσθηση του δωματίου που ήταν σαν δικό μου, η βιβλιοθήκη να στέκεται απέναντί μου γεμάτη βιβλία και πάνω από αυτά δεκάδες σημειώσεις κι άλλα βιβλία, η τηλεόραση πάνω στο ψυγείο και το λαμπάκι που φώτιζε τα βράδια το δωμάτιο να δίνει την αίσθηση της ασφάλειας. Πιέζω το μυαλό μου να φέρει στην επιφάνεια μια έντονη ανάμνηση που θα με κάνει να την ξαναζήσω την ημέρα που ξημερώνει, αλλά τελικά... με βρίσκω στο τωρινό μου υπνοδωμάτιο, με τον σύζυγο δίπλα να ροχαλίζει και να ξεφυσάει, το λαμπάκι στο πορτατίφ να δίνει την ασφάλεια του και η τηλεόραση να είναι στο δικό της ντουλάπι στην ντουλάπα και το καλώδιο με τα ακουστικά να κρέμεται, ενώ είναι ανοιχτή σε κανάλι που παίζει μουσικά βίντεο απ'το παρελθόν. Κι έτσι το πρωινό μου ξύπνημα μετά από αρκετή πίεση του μυαλού με βρίσκει να κοιτάζω ένα βίντεο απ'τα παλιά εκεί στην τηλεόραση χωρίς να έχω τον ήχο στα αυτιά μου. Ο λήθαργος του ξύπνιου δεν μου δίνει την δύναμη να απλώσω το χέρι να βάλω τα ακουστικά στ'αυτιά. Ίσως γιατί το μυαλό πλέον όσο και να πιέστηκε το βράδυ, δεν είναι σε διάθεση να παίξει με τα δικά μου παιχνίδια του μυαλού.