Είμαι, είναι... εδώ και γύρω!

Με ξαφνιάζει η αλλαγή του επαγγελματικού του προσανατολισμού. Με ξαφνιάζει και με αιφνιδιάζει. Σαν την τρελή με βλέπω να τρέχω στους δρόμους σε μια πόλη που ο κόσμος δεν κυκλοφορεί αλλά κυκλοφορούν μόνο τα οχήματα. Δρόμοι μεγάλοι κι απροσπέλαστοι. Να ψάχνεις να βρεις διάβαση πεζών και να τρελαίνεσαι στο περπάτημα μήπως και κάπως ελαττωθεί όλη αυτή η απέραντη κούρσα των 120 χιλ. την ώρα και βάλε... για να περάσεις απέναντι. Τρέχω σαν τρελή και προσπαθώ να βρω στην αχανή απέραντη κι απροσπέλαστη λεωφόρο, ανοιχτό σούπερ μάρκετ. Πλησιάζει η πρωτοχρονιά και η πόλη δεν δείχνει γιορτινή καθόλου. Ζει μόνο σε ρυθμούς αυτοκίνησης και μόνο. Ούτε γιρλάντες κρέμονται στις κολώνες της ΔΕΗ, ούτε κτίρια στολισμένα, παρά μόνο επικρατεί η γκρίζα απόχρωση της μολυσμένης ατμόσφαιρας απ'το καυσαέριο και του σούρουπου. Χαμένη στο άπειρο νιώθω και πελαγωμένη που δεν μπορώ να προσανατολιστώ στο χάος. Ξαφνικά ένα κίτρινο ταξί σταματά μπροστά μου. Ένα μεγάλο όχημα-αντίκα, περιποιημένο και γυαλιστερό που κάποτε στην εποχή του αναστέναζαν οι λεωφόροι για την ομορφιά του και καμάρωναν οι επιβάτες που τους έλαχε στον δρόμο μια τέτοια... λιμουζίνα:

- Μπες να πάμε παρέα, μου φωνάζει ο οδηγός απ'το ανοιχτό τζάμι του συνοδηγού.

Χαμογελώ για την γνώριμη φωνή και την γνώριμη παρουσία που είναι στο τιμόνι. Μα πως; Τι έγινε κι από σερβιτόρος έγινε ταξιτζής;

- Δεν καταλαβαίνω..., πήγα να εκφράσω την απορία μου.

- Κάτι έπρεπε να κάνω για μένα Μαρίνα. Δικό μου είναι το ταξί.

- Μα γιατί κίτρινο;

- Για να ξεχωρίζω!

Τα ταξί της πόλης μας δεν είχαν ποτέ κίτρινο χρώμα. Μα πως έγινε και του επέτρεψαν να "δουλεύει" ταξί με άλλο χρώμα;

- Κατέβα, φτάσαμε!

Ανοίγει την πόρτα μου και μου απλώνει το χέρι να κατέβω. Ξαφνικά απ'την αχανή λεωφόρο βρεθήκαμε σε μια άγνωστη γειτονιά που κάπου πιο πέρα βρισκόταν ένα συνοικιακό σούπερ μάρκετ, σε χρόνο ανυποψίαστο. Περνά το χέρι του απ'την μέση μου και προχωράμε μαζί. Σαν να πήρε το μάτι μου κάπου παραδίπλα τον Γιώργο! Μα που στο καλό βρισκόμαστε; Κολλάω επάνω στο σώμα του Στράτου καμαρώνοντας και έχοντας την εντύπωση πως έτσι έδινα μια ξεχασμένη απάντηση στον Γιώργο... Πως στην ζωή μου υπήρχε κάποιος που ήταν μοναδικός συνοδοιπόρος μου, όπου κι αν εγώ βρισκόμουν και η παρουσία του Γιώργου δεν μου ήταν πλέον απαραίτητη. Ξεχασμένη ήταν.

Κι αφού κάναμε τα απαραίτητα ψώνια επιστρέψαμε σπίτι μου. Απ'την μια στιγμή στην άλλη σαν βγήκαμε απ'το σούπερ μάρκετ, ενώ ο Στράτος μου άνοιγε την πόρτα του ταξί εγώ περνούσα την πόρτα του σπιτιού μου φορτωμένη με σακούλες και πάλι σε χρόνο ανυποψίαστο. Ο σύζυγος μου καθόταν στο τζάκι κοντά και διάβαζε εφημερίδα. Ο Κώστας εφημερίδα; Τι αλλόκοτα πράγματα μου συμβαίνουν; Αφήνω τις σακούλες στην κουζίνα και τον πλησιάζω με χαμόγελο. Μου χαμογελά κι εκείνος! Μαζί μου ακολουθούσε ο Στράτος. Κάθισε κοντά μου τυλίγοντας με στην αγκαλιά του. Του χαμογελώ και τινάζω τους ώμους μου για να πάρει τα χέρια του από επάνω μου:

- Θες να κάνεις κάτι χρήσιμο; Κάνε μου λίγο μασάζ στον αυχένα που με πονά! Του ζητώ με τρόπο ώστε ο σύζυγος μου να μην καταλάβει το παραμικρό.

Χωρίς να φέρει αντίρρηση έρχεται από πίσω μου κι αρχίζει το μασάζ. Τα δάχτυλά του σαν να κάνουν μαγικά και διώχνουν τον παραμικρό πόνο. Κλείνω τα μάτια μου και το απολαμβάνω. Δεν με νοιάζει η παρουσία του Κώστα. Απλά δεν δείχνει να τον ενοχλεί ότι ο Στράτος είναι εκεί και προσπαθεί με τρόπο να με πλησιάζει και να με αγγίζει, να με αγκαλιάζει! Όλα αυτά επειδή τα είχε - τα είχα ανάγκη εκείνη την στιγμή. Ένιωθα (ένιωθε) τα κενά της ψυχής του (μου), που με κάποιο τρόπο προσπαθούσε να γεμίσει με την δική του (μου) παρουσία. Κενά που είχαν δημιουργηθεί απ'τα δικά του ταξίδια στις αχανής λεωφόρους της ψυχής του που ενώ άπλωνε το χέρι να δώσει αγάπη, δεν υπήρχε παραλήπτης!

Ξύπνησα... την στιγμή ακριβώς που προσπαθούσε να μου δείξει πως με αγαπούσε βάζοντας με στην αγκαλιά του και που για μια ακόμη φορά του ξέφευγα, γιατί στην ζωή μου δεν ήμουν μόνη μου πλέον! Αλλά του έστελνα το χαμόγελο μου και την σκέψη μου πως υπήρχα και ήμουν εκεί όποτε με χρειαζόταν!