Η αλήθεια μου!

Κάθομαι στη βεράντα. Δεν υπάρχει ίχνος φωτισμού και το μόνο που φωτίζει κάπως την βεράντα είναι το απαλό φως μιας λάμπας πετρελαίου. Η διακοπή ρεύματος ήταν πολύωρη και το μόνο που έκανα ήταν να κάθομαι στην βεράντα παρέα με τον σύζυγο χωρίς να μιλάμε. Ο καιρός ήταν άστατος, τα δέντρα απ'τον τρελό αέρα λύγιζαν επικίνδυνα και η θάλασσα στο βάθος ακουγόταν αγριεμένη. Δεν μιλούσαμε και ήμασταν στον κόσμο μας. Εγώ στον δικό μου. Αυτός ο κόσμος με ταξιδεύει πάντα πίσω. Έτσι κάπως ήταν και τότε. Είχαμε το απόλυτο σκοτάδι με μια λάμπα ή ένα κερί να φωτίζει το διάβα μας από δωμάτιο σε δωμάτιο ή να καθόμαστε για λίγο σστην βεράντα. Κοίταζα στο σκοτάδι και αναπολούσα την εικόνα του. Εκείνου του νέου παιδιού που χαιρόταν την ζωή και χάριζε ζωή με ένα βλέμμα, με έναν γλυκό λόγο, με μια ζεστή αγκαλιά, με ένα τρυφερό φιλί. Τον έβλεπα να ξεπροβάλει εκεί στο σκοτάδι σαν όραμα, φορώντας λινό πουκάμισο κρεμ και ένα σαλβάρι στο ίδιο χρώμα... Η εικόνα του με θάμπωνε, το βλέμμα του ήταν τόσο φωτεινό παρά το σκοτάδι και το χαμόγελο του με έκανε ξαφνικά να νιώθω πως βρέθηκα ξαφνικά στο τότε, ένιωσα μέσα μου εκείνο το κορίτσι που ο έρωτας απλά της στάθηκε σαν φίλος και της άπλωσε το χέρι για να νιώσει πως είναι να ερωτεύεσαι πραγματικά, πως είναι να πονάς πραγματικά, πως είναι να αγαπάς και να τον αφήνεις να κάνει τις επιλογές της ζωής του... Ο ξαφνικός ήχος της βροχής με ξύπνησε, η εικόνα του χάθηκε και ξαφνικά με είδα πάλι στο τώρα' την ώριμη γυναίκα που όλα αυτά τα έχει αφήσει ξεχασμένα στο σεντούκι του χρόνου και των αναμνήσεων. Το σεντούκι έκλεισε και η βροχή δυνάμωσε. Βαρέθηκα να κάθομαι, αντικρύζοντας μια τόσο πεζή πραγματικότητα με την εικόνα του συζύγου να παίζει με τους ήχους στο κινητό του! Νύσταξα!

Μπήκα στο υπνοδωμάτιο και πήρα το νυχτικό μου να αλλάξω στο μπάνιο. Έβγαλα το παντελόνι μου, το μπλουζάκι μου και το σουτιέν και πήγα να πάρω το νυχτικό μου που άφησα στον προθάλαμο του μπάνιου. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και βλέπω τον Στράτο να με κοιτάζει όπως ήμουν ημίγυμνη. Ρίχνω μπροστά μου γρήγορα το νυχτικό και κλείνω την πόρτα πίσω μου απότομα με την καρδιά να σφυροκοπά έτοιμη να σπάσει.
- Μαρίνα άνοιξε μου! Άκουγα τον Στράτο έξω απ'την πόρτα.
Μα πως να του ανοίξω; Ξαφνικά δεν έβρισκα την δύναμη να βάλω το νυχτικό μου. Το κρατούσα να κρύβει το γυμνό μου στήθος και ξαφνικά τα δάκρυα άρχισαν να νωτίζουν τα μάτια μου.
- Στράτο φύγε σε παρακαλώ. Είναι αλλιώτικα τώρα όλα!
- Όχι! Για μένα θα είσαι πάντα εκείνη η Μαρίνα που αγάπησα. Άσε με να σε δω όπως είσαι, όπως δεν σε είδα ποτέ!
- Μα τι είναι αυτά που λες; Μη με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Φύγε σε παρακαλώ και άσε με να ντυθώ!
Είχα ακουμπήσει το μέτωπο στην πόρτα και έκλαιγα. Παραλογιζόμουν! Ξαφνικά δεν είχα την δύναμη να ντυθώ. Το νυχτικό μου το ένιωθα τόσο βαρύ... Ήθελα τόσο πολύ να νιώσω το άγγιγμα του ξαφνικά!
- Φύγε! Είπα με έναν σιγανό λυγμό.
- Θέλω να δω την αλήθεια σου. Την γυμνή σου αλήθεια!
- Πάντα διάβαζες μόνο αυτά που ήθελα να διαβάσεις σε μένα. Ήθελα να γνωρίζεις την πλευρά του εαυτού μου που σε λάτρεψε με όλο του το είναι. Κράτα το χαμογελό μου κι άσε την αλήθεια μου σε μένα. Άστην έτσι ξεχασμένη όπως είναι. Δεν χρειάζεται να την σκαλίσεις. Να θυμάσαι πάντα πως σε αγαπώ.
Σκούπισα τα δάκρυα μου και φόρεσα το νυχτικό μου. Στον προθάλαμο του μπάνιου δεν ακουγόταν το παραμικρό. Δεν ένιωθα την παραμικρή παρουσία. Άνοιξα δειλά την πόρτα και δεν υπήρχε κανείς απ'έξω της. Ένιωσα ανακούφιση. Στο σκοτάδι του σπιτιού δεν ένιωθα παρά μόνο την ψύχρα της βραδιάς.

Με μια ασυναίσθητη κίνηση σκεπάστηκα με το σεντόνι. Ξύπνησα απότομα και ένιωθα παραζαλισμένη. Ξαφνικά θυμήθηκα πως μια βραδιά που είχαμε πάει σπίτι του είχα πει πως: "Δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει τι αλήθεια και τι βιώματα κρύβει ένα χαμογελαστό πρόσωπο. Με ένα χαμόγελο μπορεί να κρύβει αλήθειες που τον πονάνε και που δεν θέλει να δείξει προς τα έξω. Μπορεί λοιπόν κάποιος να καταλάβει αν αυτό το χαμογελαστό πρόσωπο, έχει πονέσει στην ζωή του;". Με κοίταζε στα μάτια και αναρωτιόμουν αν είχε καταλάβει τι εννοούσα. Ήμουν αντίθετη στην άποψη που επικρατούσε στην κουβέντα της παρέας πως "στο πρόσωπο ενός ανθρώπου γράφεται όλα όσα έχει περάσει"! Η επίσκεψη του στον ύπνο μου με ξάφνιασε. Πως να του ομολογήσω πάλι αυτά που ήδη ήξερε;