Τώρα πια κενό!



Δεν θέλω να μετράω τις μέρες. Δεν μου αρέσει. Αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω την στιγμή που περαστικός απ'το σπίτι μου ήθελε να μου πει τα νέα του:
- Φτιάξε μου έναν καφέ και κάτσε να σου πω.
- Συμβαίνει κάτι;
- Ναι! Πρέπει να κάτσεις πριν πω το οτιδήποτε.
Δεν μπορούσε να πάει το μυαλό μου σε κάτι συγκεκριμένο. Τι ήταν αυτό που ήθελε να μου πει και που έπρεπε οπωσδήποτε να καθίσω; Έφτιαξα τον καφέ του, κάθισα και περίμενα να ακούσω. Με κοιτάζει στα μάτια:
- Τα ξέρουν όλα!
Νιώθω να ζαλίζομαι, αλλά κρατώ την ψυχραμία μου για χάρη του συντρόφου μου που καθόταν δίπλα μου. Νιώθω να χάνεται ο κόσμος μου και ο μικρός μου θυσαυρός να παραβιάζεται από κλέφτες! 
- Δηλαδή; Απορώ ψύχραιμη και περιμένω να δώσει μια πιο σαφή απάντηση.
Αρχίζει να εξιστορεί την ξαφνική τροπή που πήρε μια απλή παρεξήγηση στην οικογενειακή επιχείρηση που εργαζόταν και που ξαφνικά βρέθηκε εκτεθειμένος και που επειδή πίστεψαν πως ίσως έκρυβε πολλά μυστικά, παραβίασαν τους κωδικούς του και τρύπωσαν στα e-mail του και σε σελίδες στο διαδίκτυο που ήταν συχνός επισκέπτης και μέλος. Και που όλο αυτό κάποιοι καλοθελητές θέλησαν να μεταφέρουν στην οικογένειά του, σαν να ήταν απατεώνας που κερδοσκοπούσε σε βάρος τους. Τα ήξερα τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και πάντα μου έλεγε πόσο υπομονή εκανε μέχρι να φύγει. Δεν άντεχε να δουλεύει στην επιχείρηση του πεθερού του κι εκείνος να τον αντιμετωπίζει χειρότερα κι απ'τον κατώτερο υπάλληλο του. Χαμάλης είχε γίνει και δεν μιλούσε. Απλά υπόμενε την απαξίωση και τον καθημερινό υποβιβασμό, μόνο και μόνο γιατί ήταν οικογενειακή επιχείρηση κι επειδή στο άμεσσο μέλλον θα περνούσε στα χέρια της γυναίκας του. Μόνο που τελικά ήταν μόνος του. Στήριξη δεν είχε από κάπου και το μόνο του αμάρτημα ήταν που καμιά φορά τα απογεύματα που βρισκόταν στο γραφείο του άνοιγε τον κοινόχρηστο υπολογιστή, διάβαζε τα μηνύματά του, το blog και σέρφαρε σε διάφορες σελίδες για να περνά η ώρα και να ταξιδεύει. Και ξαφνικά όλα κόπηκαν, μια ωραία πρωία! Δεν άντεξε και ποιός ξέρει τι λόγια ανταλλάχτηκαν και ποιοί καλοθελητές θέλησαν να τον κάνουν να φαντάζει σαν απατεώνας. Τον κοιτάζω και τον βλέπω που τον πνίγει το δίκιο. Τον ξέρω. Όπου και να εργάστηκε ποτέ δεν έδωσε δικαιώματα. Έσκυβε το κεφάλι και υπόμενε τα πάντα. Έκανε δουλειά -εκτός της δικής του- και που δεν ήταν της αρμοδιότητάς του. Γιατί ήθελε να είναι καλός και συνεπής υπάλληλος. Μόνο που δεν κατάλαβε ποτέ ότι το φιλότιμο στην εποχή μας δεν έχει αξία! 
Τον κοίταζα κι εμένα δεν με αφορούσαν τα επαγγελματικά του, αφού ούτως ή άλλως, είχε βρει δουλειά αλλού και που θα ησύχαζε το κεφάλι του απ'τις πεθερίστικες γκρίνιες του τύπου "εκεί πήγες;, γιατί δεν πήγες; παραγγελίες ετοίμασες; εισέπραξες τίποτε; γιατί δεν εισέπραξες;" κλπ, κλπ.. Το κεφάλι μου με τριβέλιζε! "Γιατί μου είπε ότι έπρεπε να κάτσω για να ακούσω τα νέα; Η μπάλα θα έχει πάρει κι εμένα"! Και βρήκα την ευκαιρία να τον ρωτήσω κρυφά, αν είχα ευθύνη κι εγώ σε όλο αυτό. Αν τα e-mail μου είχαν πέσει στα χέρια τους. Αν, αν, αν...
- Ησύχασε! Να μην φοβάσαι για τίποτε. Όλα όσα ανταλλάσαμε μέσω e-mail διαγράφονταν αμέσως. 
- Σίγουρα; Νιώθω άσχημα!
- Να μην νιώθεις. Πίστεψέ με να μην νιώθεις μπλεγμένη σε όλο αυτό. Είχα φροντίσει να μην αφήνω τα e-mail μας. Δεν ξέρω, είχα την αίσθηση ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο κάποια στιγμή.
Ησυχάζω προς στιγμήν και νιώθω ξαφνικά περίεργα. Νιώθω σαν να είμαι υπεύθυνη εγώ για την τροπή που πήρε η ζωή του και που έχει πέσει μιαν ανεξήγητη ερημιά στην επικοινωνία μας. Νιώθω ότι παραβίασα την ζωή του. Ότι το blog ήταν η αιτία για τα προβλήματα του. Ένιωσα σαν να υπήρχε ένας κρυφός ερωτικός δεσμός μεταξύ μας, που πιαστήκαμε στα πράσα! Έφυγε απ'το σπίτι και δεν αισθανόμουν καλά. Σε αναμμένα κάρβουνα καθόμουν, παρά την προσπάθειά του να με ηρεμήσει με ένα χαμόγελο συμπάθειας από αυτά που λένε το πόσο ανόητα σκεφτόμαστε για κάτι που δεν έχουμε σχέση εμείς! Με καθησύχασε κι όταν του τηλεφώνησα κάποια στιγμή για να μιλήσουμε πιο άνετα πια μεταξύ μας, με ηρέμησε λέγοντάς μου να "μην φοβάμαι τίποτε". 
Πέρασαν οι μέρες και το πνίξιμο που ένιωθα υποχώρησε. Όμως ...ερημιά! Δεν είναι το ίδιο! Η παρουσία του μέσα από ένα απλό e-mail για να μου σημειώσει την γνώμη του ή να κάνει κάποιο σχόλιο ή να ανταλλάξουμε φωτογραφίες, χάθηκε. Τώρα πια όποτε κοιτάζω τα e-mail μου δεν υπάρχει κανένα που να είναι δικό του και να με κάνει να χαμογελάσω, να το αφήσω τελευταίο που θα το ανοίξω για να το διαβάσω και να'χω όλο το χρόνο για να του σημειώσω μια απάντηση και να με κάνει να εμπνευστώ άλλο ένα κεφάλαιο της "ελεύθερης" ζωής μας, απ'τα παλιά! Τώρα πια κενό!

Και σήμερα, μετά από καιρό μου τηλεφώνησε. Καθόμουν αμέριμνη μπροστά στο τζάκι στο σπίτι του χωριού κι άκουγα μουσική απ'το κινητό μου και ξαφνικά η μουσική διακόπτεται απ'την εισερχόμενη κλήση. Έτσι τηλεφώνησε, για να μάθει τι κάνουμε, πως είμαστε κλπ.. Μόνο που δεν ήξερε ότι εκείνη την στιγμή εγώ ταξίδευα στις μουσικές και στα λόγια ενός αγαπημένου μας τραγουδιού... 



Dont Let The Sun Go Down On Me - George Michael & Elton John

I can't light no more of your darkness
All my pictures seem to fade to black and white
I'm growing tired and time stands still before me
Frozen here on the ladder of my life

Too late to save myself from falling
I took a chance and changed your way of life
But you misread my meaning when I met you
Closed the door and left me blinded by the light

Don't let the sun go down on me
Although I search myself, it's always someone else I see
I'd just allow a fragment of your life to wander free
But losing everything is like the sun going down on me

I can't find, oh the right romantic line
But see me once and see the way I feel
Don't discard me just because you think I mean you harm
But these cuts I have they need love to help them heal

5 comments:

lakis είπε...

Ίσως όλα να έγιναν για το καλό τελικά. Το Αχ, το μεγάλο Αχ, είναι αυτό των αναμνήσεων, που επιμένει να ζωγραφίζει της ζωής μας τον καμβά. Όμορφο πολύ και απ' τα παλιά αγαπημένο το τραγούδι. Μέρα καλή.

SummerDream είπε...

Kαλημέρα Λάκη!
Ναι ότι έγινε, έγινε για καλό και μόνο και χαίρομαι! Αλλά όσο να'ναι μου λείπει η επικοινωνία μας!

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου.
Θα το πω κι ας πέσει χάμω.
Εχεις να θυμάσαι τουλάχιστον τραγούδια-φωτογραφίες-συζητήσεις και πολλές φαντάζομαι όμορφες ω΄ρες και στιγμές μαζί του.
Το να μπορείς να επικοινωνείς όμορφα κι απόκυτα με κάποιον είναι μαγικό και το ότι το βίωσες και μόνο αξίζει.
Τελειώνουν όμως όλα τα ωραία κάποια στιγμη.
Το έχω βιώσει και τ αναπολώ.

φιλιά

Γιάννης Παππάς είπε...

καμια φορά στο κενό μπορούμε να δούμε τα πράγματα με άλλο μάτι
όσο γι αυτόν σίγουρα όταν είσαι υπάληλος του πεθερού σου υα πράγματα είναι πολύ δύσκολα όσο καλός και να είναι τα πράγματα μπερδεύονται.
καλη σου νύχτα

SummerDream είπε...

Λένα
δεν έχει τελειώσει τίποτε. Δεν είπαμε "αντίο". Αυτό που μου λείπει είναι αυτή η κάπως πιο "ιδιωτική" επικοινωνία που είχαμε και μας έκανε να αισθανόμαστε όπως ήμασταν πριν κάνουμε τις οικογενειές μας. Δεν είναι εύκολο να έχεις την δεμένη φιλική σχέση που είχες καιρό πριν και ακόμη πιο δύσκολο είναι να προσπαθείς να το ζήσεις και να πείσεις τον σύντροφο ή την σύντροφο. Ναι μεν υπάρχει επικοινωνία, θα του βγάλω τα απωθημένα μου θα κάνει κι ο ίδιος το ίδιο, αλλά πια... Δεν ξέρω! Κι εχθές του τηλεφώνησα και μιλήσαμε... Το κενό παραμένει. Το νιώθω. Ίσως να'ναι προσωρινό. Νιώθω το πως αισθάνεται κι αυτό με στενοχωρεί. Τέλος πάντων, θα μας περάσει κι αυτό! Τόσα και τόσα έχουμε περάσει!


Γιάννη Παππά
δεν μπορείς να με καταλάβεις. Τα πράγματα τα ξέρουμε πως είναι. Τα βιώνουμε. Όμως είναι άσχημο να νιώθεις ότι μπήκε μια τεράστια πόρτα ανάμεσα σε σένα και τον αγαπημένο σου φίλο και σφαλίστηκε με μπάρα, άγνωστο για πόσο... Που ακόμη και η επικοινωνία δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Τον ξέρω. Θα'ρθει ο καιρός που θα μπουκώσει και τα βγάλει όλα από μέσα του. Δεν αντέχει να έχει απόσταση από εμένα. Φίλους δεν έχει τόσο έμπιστους όσο εμένα, όσο εγωϊστικό κι αν δείχνει αυτό!