1999: Μια μοναχική Πρωτοχρονιά...

5, 4, 3, 2, 1...
Aτελείωτα πυροτεχνήματα φτιάχνουν περίτεχνα σχέδια στο μαύρο του ουρανού, ευχές που ανταλλάσονται, φιλιά κι αγγαλιές που μοιράζονται, οι πυροβολισμοί απ'τις καραμπίνες υποδέχονται τρανταχτά την είσοδο της νέας χρονιάς, οι μπουρούδες απ'τα καράβια σφυρίζουν δυνατά και βραχνά, οι καμπάνες απ'τις εκκλησίες ολόγυρα χτυπούν κι αυτές χαρμόσυνα... Η παλιά χρονιά μόλις ολοκλήρωσε τον κύκλο της και μια νέα μόλις άρχισε το ίδιο δρομολόγιο να κυλά αργά-αργά το νέο της ταξίδι που ποιός ξέρει τι θα έφερνε μαζί της και ποιούς θα παράσερνε στο διάβα της! Η ατμόσφαιρα μοιάζει τόσο ψεύτικη. Παγωμένη. Σκοτάδι. Πυκνό. Καλύπτει ακόμη και τα φώτα της πόλης και τα λαμπάκια που στολίζουν τα πάντα για να υπενθυμίζουν το εορταστικό κλίμα. Τα λαμπάκια δεν μπορούν να διώξουν το σκοτάδι που έχει καθίσει σαν μαύρο πέπλο. Παγωνιά. Βροχή! Οι σταγόνες απλά ακούγονται να πέφτουν και να αντιτίθενται στους χαρμόσυνους ήχους για να υπενθυμίσει την μοναξιά. Πέφτουν στο πρόσωπο, στα μαλλιά, βρέχουν τους ώμους, τα ρούχα και καλύπτουν τα δάκρυα που κυλάνε μαζί με την βροχή στο γυναικείο πρόσωπο. Κρύο. Παγωνιά. Που μαζί με το μαύρο πέπλο της νύχτας κάνουν τον απόλυτο συνδυασμό να μοιάζει σαν τον θάνατο! Σαν μαύρο σάβανο να καλύπτει ολόκληρη την γυναικεία φιγούρα που στέκει μόνη. Η ψυχή, ψυχοραγεί. Η απεγνωσμένη προσπάθεια να γιορτάσει την είσοδο της νέας χρονιάς με ένα χαμόγελο, χάνεται στους διαδρόμους που αφήνουν οι στάλες της βροχής στο πρόσωπο. Τα χαρούμενα νωρίτερα μάτια που ήταν ζωγραφισμένα με την προσμονή μιας μικρής γιορτής έγιναν θλιμένα και τα χρώματα έλιωσαν και κύλησαν στα μάγουλα για να ζωγραφίσουν την μόνη ύπαρξη που στεκόταν από επάνω και να χαμογελά σαρδώνια' τη μοναξιά. Μια μοναξιά που έτρεχε ολόγυρα και έκανε τους ώμους να τρέμουν, τα δάκρυα να τρέχουν ασταμάτητα και η βροχή να χτυπά το σώμα αλύπητα εκεί πάνω. Στην ταράτσα. Από εκεί φαινόταν πως γιόρταζε η πόλη την είσοδο της νέας χρονιάς. Το παγωμένο της τσιμέντο και τα απλωμένα σύρματα για την μπουγάδα δεν πρόσδιδαν τίποτε το εορταστικό, παρά μόνο παγωνιά. Λίγο πιο κει η κεραία της τηλεόρασης που σειώταν απ'τον αέρα και πετούσε τις στάλες της βροχής δυνατά στο πρόσωπο. Η μικρή αποθήκη στην γωνία με το σκονισμένο τζάμι του παραθύρου στεκόταν σαν φάντασμα τούτη την σκοτεινή νύχτα. Καμιά φωνή δεν ακουγόταν από πουθενά. Όλοι είχαν κρυφτεί στην θαλπωρή της ζέστης του σπιτιού τους. "Υπάρχει κάποιος που να πέρασα απ'την σκέψη του έστω και φευγαλέα;". Σήκωσα το πρόσωπο μου στον ουρανό και η βροχή μετατράπηκε σε νυφάδες που έμοιαζαν άσπρες κουκίδες στο μαύρο τοπίο της βραδιάς. Το κρύο που ένιωθε η ψυχή μου, τρυπούσε όλο μου το είναι και το δέρμα μου τσιτωνόταν κάθε φορά που το παγωμένο νερό περνούσε το πλέξη του πουλόβερ μου. Έδιωξα όπως-όπως την θολούρα απ'τα μάτια μου, έσκυψα απογοητευμένη κι αδύναμη το κεφάλι μου και κατέβηκα την σιδερένια σκάλα.
Η ζέστη του γραφείου μια τέτοια νύχτα και η τηλεόραση να μετρά σε μαγνητοσκόπηση τον χρόνο αντίστροφα δεν γινόταν να δώσουν την εικόνα της υπάρχουσας στιγμής. Τα πρόσωπα της οθόνης έδειχναν χαρούμενα, επίσημα ντυμένα, απαστράπτουσες παρουσίες που να εύχονται μεταξύ τους την καλή χρονιά. Μαγνητοσκοπημένα. Άραγε αν μαγνητοσκοπούσα κι εγώ τον εαυτό μου να υποκρίνεται τον χαρούμενο, να είχα καλύτερη τύχη; Κατέβηκα απ'την ταράτσα κάπως αργά. Μούσκεμα απ'την βροχή. Τρέμοντας απ'το κρύο. Τα τηλέφωνα δεν είχαν χτυπήσει. Από κανέναν. Ούτε από φίλο, ούτε από φίλη, ούτε από αδερφό, ούτε από γονείς! Στεκόμουν επάνω απ'το τηλέφωνο σε ετοιμότητα να το σηκώσω αμέσως. Μισή ώρα ήμουν σε ακινησία, με ένα ποτήρι σκέτο ουίσκι να ζεστάνει το είναι μου. Κανείς! Ούτε καν συνάδελφος έκανε τον κόπο. Δεν μπορεί! Μάλλον στον ύπνο μου ήταν. Ήταν εφιάλτης αυτό που ζούσα για να είναι η πραγματικότητα. Νύχτα στην δουλειά.
"Άντε χρόνια σου πολλά. Δεν πειράζει! Απλά πήρες απόψε ότι άξιζες"! Μου ψυθίρισε χαιρέκακα ο εαυτός μου στο κεφάλι μου.
Περίμενα έστω μισή ευχή που ένα τέτοιο βράδυ βρισκόμουν στις επάλξεις της εργασίας. Κανείς. Μάλλον δεν υπήρχα. Με ξέχασαν. Λες και δεν υπήρξα ποτέ στην ζωή κάποιων. Έσκυψα το κεφάλι απογοητεύμενη. Το ουίσκι με είχε ζεστάνει και πήρα μια πετσέτα να σκουπίσω την βροχή που με έκανε έπειτα να τρέμω. Πλησίασα το καλοριφέρ για να ζεσταθώ. Άφησα το ποτήρι μου στο γραφείο και πήγα να δω μήπως τυχόν στην είσοδο στεκόταν κάποιος που απλά δεν τον κατάλαβα ή δεν άκουσα το κουδούνι. Άνοιξα την πόρτα. Κανείς. "Χεστήκανε όλοι τους για σένα. Τώρα αποδεικνύεται ποιοί τελικά σε νοιάζονται. Κ α ν ε ί ς. Εσύ που νοιαζόσουν για όλους, που δεν πείραξες μυρμύγκι, πέρνεις ένα δώρο που δεν θα έπρεπε ποτέ να σου δώσουν. Την μοναξιά και την απαξίωση σε πακέτο. Μήπως τελικά είναι κάτι που σου αξίζει;". Ίσως και να ήταν έτσι. Δεν είχα δύναμη να ψάξω μέσα μου τι ήταν αυτό που έκανε όλους να με ξεχάσουν απόψει. Ειδικά απόψε. Βράδυ πρωτοχρονιάς. Μάζεψα όση αξιοπρέπεια μπόρεσα και που σερνόταν σαν άψυχο κουφάρι μαζί με μένα και ξαναμπήκα μέσα. Έσκυψα το κεφάλι και έμεινα πάνω απ'το καλοριφέρ να ζεσταθώ. Στο κινητό δεν είχε καταγραφεί κανένα μήνυμα.
Χτένισα τα βρεγμένα μου μαλλιά και κοιταζόμουν στον καθρέφτη του μπάνιου. "Τι κοιτάς; Ποιά είσαι συ που περιμένεις να νοιαστεί άνθρωπος; Είσαι ένα τίποτα όπως τα περισσότερα τίποτα του κόσμου! Πάψε να κλαις, γιατί δεν αξίζεις να κλαις. Βάλ'το καλά στο ξεροκέφαλό σου... η μοναξιά σου είναι καλύτερη συντροφιά για απόψε, οπότε βούλωστο και διασκέδασε. Έτσι είναι είτε σ'αρέσει είτε όχι".
Δεν μου άρεσαν οι σκέψεις που έκανα εκεί μπροστά στον καθρέπτη. Με πλήγωναν. Μπορεί να στέγνωνα με την πετσέτα τα βρεγμένα απ'την βροχή μαλλιά μου, όμως τα δακρυά μου έτρεχαν βροχή στο προσωπό μου.
Πήγα πάλι στο γραφείο και πήρα το ποτήρι με το ουίσκι. Το γέμισα και το είπια μονομιάς. Κάθισα στον καναπέ, άναψα τα χριστουγεννιάτικα κεριά που είχαν φέρει συνάδελφοι για να διακοσμίσουν τον χώρο και χάζευα εικόνες στην τηλεόραση. Το βλέμμα μου απλά καρφώθηκε εκεί. Δεν ήξερα τι έβλεπα ή αν έβλεπα κάτι συγκεκριμένα. Δεν βρισκόμουν εκεί. Ταξίδευα και δεν ξέρω που... Μέχρι που πια χωρίς να το καταλάβω κι απ'την γλυκιά ζαλάδα που μου χάρισε το ποτό, τα μάτια μου είχαν βαρύνει αρκετά. Και ξύπνησα μόνο όταν πια χτύπησε το κινητό μου κι όταν πια έξω το σκοτάδι είχε αντικατασταθεί απ'το φως της ημέρας. Άνοιξα το κινητό και ήταν ένα μήνυμα από εκείνον: "Καλή χρονιά μωρό μου. Σου εύχομαι ότι επιθυμείς στην αγκαλιά σου να το βρεις". Ώρα αποστολής: 00:01. Κι εκείνη την στιγμή στην τηλεόραση ακουγόταν η είδηση: "Χιλιάδες τα απεσταλθέντα ταυτοχρόνως μηνύματα στα κινητά που μπλόκαραν τις υπηρεσίες μηνυμάτων...".