- Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό. Σίγουρα βαλθήκατε να παίξετε με τα νεύρα μου απόψε!
Καθόμουν στο μπαρ του κάμπινγκ. Κι η μουσική που ακουγόταν απ'τα τεράστια ηχεία του, έπαιζε με τα νεύρα μου. Ήταν ότι ακούγαμε τότε. Δεκάξι χρόνια πριν. Που από τότε πια αυτό που μου έχει μείνει είναι μια γλυκιά ανάμνηση και ένα χαμόγελο ότι όσο κι αν προσπάθησα να μισήσω τον Στράτο για να τον ξεχάσω, δεν το κατάφερα.
Έπινα μπύρες. Την μία μετά την άλλη. Ήθελα να μεθύσω. Όχι για τα χρόνια εκείνα. Απλά έρχεται η στιγμή που θες χάρην παρέας να διασκέδασεις, να μεθύσεις και να περάσεις καλά. Αυτό το ενδεχόμενο το ξέχασα και τελικά άρχισα να ζαλίζομαι, μόνο και μόνο γιατί είχα την αίσθηση πως η μουσική με είχε γυρίσει χρόνια πίσω, με την διαφορά ότι στα σκαμπό δίπλα μου δεν κάθονταν ο Γιάννης κι ο Στράτος.
Απέναντι μου κάποιος με φλέρταρε. Με γοήτευσε. Ίσως επειδή πια στα σαράντα θέλω να ξέρω αν υπάρχει έστω η παραμικρή περίπτωση να κινήσω το ενδιαφέρον κάποιου. Πέρασα το βλέμμα μου φευγαλέα από επάνω του και τον άφησα να με κοιτάει. Αυτό άλλωστε μπορούσε να κάνει μόνο, μιας και συνοδευόμουν. Ο δε συνοδός μου δεν έδειχνε να τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο παρά μια κουβέντα για τα χόμπυ του. Δεν παρακολουθούσα. Τον άφηνα να μιλάει και να λέει τα δικά του.
Ήταν λες και είχα περάσει σε άλλη διάσταση. Ήταν λες και την είχα ξαναζήσει την στιγμή. Η ζαλάδα μου, το βλέμμα μου που τριγύριζε, η μουσική του τότε κι εγώ να προσπαθώ να κάνω την χαρούμενη και να προσπαθώ να καταλάβω. Τότε κοιτούσα όλα τα ζευγάρια που διασκέδαζαν, χόρευαν και τραγουδούσαν μια τέτοια βραδιά Σαββάτου και τα ζήλευα και σήμερα που πια δεν είμαι μόνη μου και που ξαναβρίσκομαι στον ίδιο χώρο, πάλι ξαναζήλεψα τα ζευγάρια που διασκέδαζαν με τον τρόπο τους, σε αντίθεση με εμένα. Είναι που καμιά φορά τα συναισθηματικά κενά δεν καλύπτονται όπως εσύ θα ήθελες γιατί απλά ο άνθρωπος σου δεν μπορεί να στα καλύψει ελλείψη τρόπων κι επικοινωνίας εκ των έσω του εαυτού σου!
Ο συνοδός μου μιλούσε συνεχώς για τα ίδια κι όταν πια δεν είχε κάτι να πει απλά κάπνιζε. Εγώ ψιθύριζα τα λόγια απ' τα τραγούδια που ακούγονταν κι έπινα την μία μπύρα μετά την άλλη.
Ο μπαρμαν που ήρθε και μας χαιρέτησε απέσπασε την προσοχή μου προσωρινά. Άλλωστε στον συνοδό μου απευθυνόταν κι όχι σε μένα. Είχε το πόστο του Βασίλη και την ηλικία του Βασίλη τότε. Χαμογέλασα. Μάλλον έδειχνα ότι συμμετείχα στην συζήτησή τους, αν και δεν το έκανα. Έλεγε ότι ήταν μια απ'τις τελευταίες του βραδιές στο πόστο του, μιας και σε μια βδομάδα έφευγε, αφού άλλωστε τελείωνε και η σεζόν στα τέλη του Αυγούστου που ήμασταν!
Ήταν ένα πολύβουο καλοκαίρι για την περιοχή και ιδιαίτερα για το κάμπινγκ που είχε πάρει τα 'πάνω' του και κάποιος για να κάνει διακοπές σε αυτό θα έπρεπε να κάνει κράτηση μήνες πριν!
Η μουσική δεν έλεγε να αλλάξει και ξανά με μετέφερε στο τότε. Χάζευα ολόγυρα κι είχα ξαφνικά την αίσθηση ότι μέσα απ' το σκοτάδι θα ξετρύπωνε ο Στράτος με το τσιγάρο στα χείλη και να με κοιτά και να μου χαμογελά. Το ζητούσα απεγνωσμένα το βλέμμα του. Είναι που ήθελα από κάπου να πιαστώ μιας κι ο συνοδός μου αδιαφορούσε, έστω και να ...αγγίξει φευγαλέα τον μήρο μου, ή να πιάσει το χέρι μου. Μια συγκίνηση με συνεπήρε και με το ζόρι κρατήθηκα να μην δακρύσω. Η αίσθηση απ' τα παλιά ήταν πολύ έντονη. Δεν γινόταν να συγκρίνω το χθες με το σήμερα. Ήταν εντελώς ανόμια πράγματα.
Ο συνοδός μου μου πρότεινε να φύγουμε, αφού πια είχε περάσει αρκετά η ώρα. Ήταν ακριβώς στην κατάλληλη στιγμή, γιατί πια δεν γινόταν να αρχίσω να συγκρίνω δύο διαφορετικές εποχές και δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Συμφώνησα και κατέβηκα απ' το σκαμπό μου. Προχωρούσα μπροστά κι είχα σηκώσει το κεφάλι μου και κοιτούσα τα αστέρια: "Κοίτα τ'αστέρια" σκέφθηκα και χαμογέλασα. Γύρισα και αναζήτησα τον συνοδό μου, περιμένοντας τον να με πιάσει απ' το χέρι ή να με αγγαλιάσει βαδίζοντας μέχρι το αυτοκίνητό μας. Δεν έκανε τίποτε όμως.
Έκλεισα τα μάτια κι ενώ ένιωθα να ξεχυλήζω από θυμό, το απέφυγα να θυμώσω. Όταν ο άλλος αδιαφορεί, δεν γίνεται να ζητάς συνέχεια την προσοχή του. Κοιτούσα τον ουρανό και μύριζα το άρωμα που ανέδυαν τα πεύκα και τα σκίνα. Ήθελα να ρουφήξω το άρωμά τους για να το συνδυάσω με τις αναμνήσεις από εκείνο το καλοκαίρι...
Προσγειώθηκα. Η αίσθηση απ' το τότε έφυγε. Βρισκόμουν στο σήμερα, σε μια αδιάφορη πραγματικότητα, που όσο κι αν παλεύω να την κάνω ενδιαφέρουσα, τελικά μόνη μου παλεύω.
Καθόμουν στο μπαρ του κάμπινγκ. Κι η μουσική που ακουγόταν απ'τα τεράστια ηχεία του, έπαιζε με τα νεύρα μου. Ήταν ότι ακούγαμε τότε. Δεκάξι χρόνια πριν. Που από τότε πια αυτό που μου έχει μείνει είναι μια γλυκιά ανάμνηση και ένα χαμόγελο ότι όσο κι αν προσπάθησα να μισήσω τον Στράτο για να τον ξεχάσω, δεν το κατάφερα.
Έπινα μπύρες. Την μία μετά την άλλη. Ήθελα να μεθύσω. Όχι για τα χρόνια εκείνα. Απλά έρχεται η στιγμή που θες χάρην παρέας να διασκέδασεις, να μεθύσεις και να περάσεις καλά. Αυτό το ενδεχόμενο το ξέχασα και τελικά άρχισα να ζαλίζομαι, μόνο και μόνο γιατί είχα την αίσθηση πως η μουσική με είχε γυρίσει χρόνια πίσω, με την διαφορά ότι στα σκαμπό δίπλα μου δεν κάθονταν ο Γιάννης κι ο Στράτος.
Απέναντι μου κάποιος με φλέρταρε. Με γοήτευσε. Ίσως επειδή πια στα σαράντα θέλω να ξέρω αν υπάρχει έστω η παραμικρή περίπτωση να κινήσω το ενδιαφέρον κάποιου. Πέρασα το βλέμμα μου φευγαλέα από επάνω του και τον άφησα να με κοιτάει. Αυτό άλλωστε μπορούσε να κάνει μόνο, μιας και συνοδευόμουν. Ο δε συνοδός μου δεν έδειχνε να τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο παρά μια κουβέντα για τα χόμπυ του. Δεν παρακολουθούσα. Τον άφηνα να μιλάει και να λέει τα δικά του.
Ήταν λες και είχα περάσει σε άλλη διάσταση. Ήταν λες και την είχα ξαναζήσει την στιγμή. Η ζαλάδα μου, το βλέμμα μου που τριγύριζε, η μουσική του τότε κι εγώ να προσπαθώ να κάνω την χαρούμενη και να προσπαθώ να καταλάβω. Τότε κοιτούσα όλα τα ζευγάρια που διασκέδαζαν, χόρευαν και τραγουδούσαν μια τέτοια βραδιά Σαββάτου και τα ζήλευα και σήμερα που πια δεν είμαι μόνη μου και που ξαναβρίσκομαι στον ίδιο χώρο, πάλι ξαναζήλεψα τα ζευγάρια που διασκέδαζαν με τον τρόπο τους, σε αντίθεση με εμένα. Είναι που καμιά φορά τα συναισθηματικά κενά δεν καλύπτονται όπως εσύ θα ήθελες γιατί απλά ο άνθρωπος σου δεν μπορεί να στα καλύψει ελλείψη τρόπων κι επικοινωνίας εκ των έσω του εαυτού σου!
Ο συνοδός μου μιλούσε συνεχώς για τα ίδια κι όταν πια δεν είχε κάτι να πει απλά κάπνιζε. Εγώ ψιθύριζα τα λόγια απ' τα τραγούδια που ακούγονταν κι έπινα την μία μπύρα μετά την άλλη.
Ο μπαρμαν που ήρθε και μας χαιρέτησε απέσπασε την προσοχή μου προσωρινά. Άλλωστε στον συνοδό μου απευθυνόταν κι όχι σε μένα. Είχε το πόστο του Βασίλη και την ηλικία του Βασίλη τότε. Χαμογέλασα. Μάλλον έδειχνα ότι συμμετείχα στην συζήτησή τους, αν και δεν το έκανα. Έλεγε ότι ήταν μια απ'τις τελευταίες του βραδιές στο πόστο του, μιας και σε μια βδομάδα έφευγε, αφού άλλωστε τελείωνε και η σεζόν στα τέλη του Αυγούστου που ήμασταν!
Ήταν ένα πολύβουο καλοκαίρι για την περιοχή και ιδιαίτερα για το κάμπινγκ που είχε πάρει τα 'πάνω' του και κάποιος για να κάνει διακοπές σε αυτό θα έπρεπε να κάνει κράτηση μήνες πριν!
Η μουσική δεν έλεγε να αλλάξει και ξανά με μετέφερε στο τότε. Χάζευα ολόγυρα κι είχα ξαφνικά την αίσθηση ότι μέσα απ' το σκοτάδι θα ξετρύπωνε ο Στράτος με το τσιγάρο στα χείλη και να με κοιτά και να μου χαμογελά. Το ζητούσα απεγνωσμένα το βλέμμα του. Είναι που ήθελα από κάπου να πιαστώ μιας κι ο συνοδός μου αδιαφορούσε, έστω και να ...αγγίξει φευγαλέα τον μήρο μου, ή να πιάσει το χέρι μου. Μια συγκίνηση με συνεπήρε και με το ζόρι κρατήθηκα να μην δακρύσω. Η αίσθηση απ' τα παλιά ήταν πολύ έντονη. Δεν γινόταν να συγκρίνω το χθες με το σήμερα. Ήταν εντελώς ανόμια πράγματα.
Ο συνοδός μου μου πρότεινε να φύγουμε, αφού πια είχε περάσει αρκετά η ώρα. Ήταν ακριβώς στην κατάλληλη στιγμή, γιατί πια δεν γινόταν να αρχίσω να συγκρίνω δύο διαφορετικές εποχές και δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Συμφώνησα και κατέβηκα απ' το σκαμπό μου. Προχωρούσα μπροστά κι είχα σηκώσει το κεφάλι μου και κοιτούσα τα αστέρια: "Κοίτα τ'αστέρια" σκέφθηκα και χαμογέλασα. Γύρισα και αναζήτησα τον συνοδό μου, περιμένοντας τον να με πιάσει απ' το χέρι ή να με αγγαλιάσει βαδίζοντας μέχρι το αυτοκίνητό μας. Δεν έκανε τίποτε όμως.
Έκλεισα τα μάτια κι ενώ ένιωθα να ξεχυλήζω από θυμό, το απέφυγα να θυμώσω. Όταν ο άλλος αδιαφορεί, δεν γίνεται να ζητάς συνέχεια την προσοχή του. Κοιτούσα τον ουρανό και μύριζα το άρωμα που ανέδυαν τα πεύκα και τα σκίνα. Ήθελα να ρουφήξω το άρωμά τους για να το συνδυάσω με τις αναμνήσεις από εκείνο το καλοκαίρι...
Προσγειώθηκα. Η αίσθηση απ' το τότε έφυγε. Βρισκόμουν στο σήμερα, σε μια αδιάφορη πραγματικότητα, που όσο κι αν παλεύω να την κάνω ενδιαφέρουσα, τελικά μόνη μου παλεύω.
2 comments:
Αυτά συμβαίνουν σε δημόσιους χώρους όπου συχνάζουν κάθε λογής άνθρωποι. Τα νεύρα πολλές φορές χρειάζονται, φτάνει να τα εκμεταλλευόμαστε για να ξαλαφρώσουμε κάπως...
Ξέρεις είμαι άνθρωπος που έχει ένα μειονέκτημα: κρατώ τα πάντα μέσα μου κι όταν νοιώθω ότι έχω "μπουκώσει" τότε ξεσπάω. Προσπαθώ όμως να το ελέγχω, δεχόμενη το γεγονός ότι δεν είναι στον χαρακτήρα του άλλου, οι διάφορες ρομαντζάδες. Και που για το συγκεκριμένο θέμα έχουν γίνει συζητήσεις επί συζητήσεων κι σχετικές αναλύσεις επί αναλύσεων, με την υπόσχεση της προσπάθειας, η οποία τελικά μόνο στα λόγια μένει! Βοήθειά μας!!!
Δημοσίευση σχολίου