Ράδιο-αγάπη μου (τέλος)

- Γεια σου Μαρίνα!
- Γεια. Ποιος είναι;
- Ο Στράτος βρε.
- Α! Ο Γιάννης λείπει δεν είναι εδώ...
- Δεν θέλω τον Γιάννη, εσένα θέλω.
- Εμένα;
- Ναι. Το απόγευμα θα είσαι σπίτι ή δουλεύεις;
- Θα είμαι, απ'τις έξι και μετά. Γιατί;
- Να, βρήκα κάτι δίσκους και δεν έχω πικάπ να τους ακούσω και δεν ξέρω αν παίζουν καλά ή θέλουν καθάρισμα. Θα μπορούσα να περάσω από σένα να τους ακούσουμε παρέα και να μου πεις και την γνώμη σου; Έχω και νέα να σου πω.
- Εντάξει έλα.

Ήταν την εποχή που είχα αρχίσει να δουλεύω στο ραδιόφωνο του Γιώργου. Που συνέβαιναν οι ανατροπές της ζωής μου. Θυμάμαι ότι παρέμενα ακόμη στο πατρικό μου κι ότι προσπαθούσα να προσαρμοστώ σε μια δουλειά με απαιτήσεις, που όλα μου ήταν καινούρια. Άλλο να δουλεύεις σε εβδομαδιαία εφημερίδα κι άλλο σε ραδιόφωνο που επί καθημερινής βάσεως απαιτεί να έχεις θέματα έτοιμα. Στην αρχή ήταν σαν να αντιμετώπιζα ένα κακοτράχαλο βουνό που προσπαθούσα να το ανέβω χωρίς βοήθεια. Ήταν σαν να μου είχαν πει: 'φτου! κολύμπα!'. Ο Γιώργος συχνά με καθησύχαζε βλέποντας με αγχωμένη να προσπαθώ να ανταποκριθώ στα νέα μου κι άκρως απαιτητικά καθήκοντα. Υπήρχαν μέρες που έτρεχα σαν τρελή και μέρες που ήταν πιο χαλαρές και έτσι μπορούσα να οργανωθώ καλύτερα. Μου πήρε χρόνο μέχρι να βάλω τις προτεραιότητες μου, να βάλω ένα πρόγραμμα και φυσικά να μάθω να κάνω τα στραβά μάτια και την κουφή, σε διάφορες καταστάσεις. Στο άλλο ραδιόφωνο οι ασχολίες μου δεν ήταν τίποτε μπροστά σε αυτές που άρχισα να αντιμετωπίζω έπειτα δεχόμενη την πρόταση συνεργασίας του Γιώργου. Ήταν η εποχή που άρχιζαν να εμφανίζονται και νέοι παραγωγοί οι οποίοι άφηναν συνεχώς δείγματα της δουλειάς τους μήπως και είχαν κάποια τύχη στο πρόγραμμα του ραδιοφώνου. Ακόμη θυμάμαι τα παράπονα που είχε ένας απ'τους υποψήφιους παραγωγούς ρωτώντας με γιατί αφού ήδη είχε αφήσει 2 κασσέττες-δείγματα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, δεν τον είχαν ειδοποιήσει:
- Τι κάνω λάθος Μαρίνα;
Με ρώτησε με το θάρρος που έχει ένας ακροατής προς τον παραγωγό που λατρεύει να ακούει σαν να είναι δικός του άνθρωπος.
- Δεν ξέρω τι να σου πω. Προφανώς οι εκπομπές που δίνεις δεν καλύπτουν τις προϋποθέσεις. Τις έχεις ακούσει καθόλου; Ή απλά βρέθηκες μπροστά σε ένα μικρόφωνο κι έφτιαξες ότι έφτιαξες;
- Δεν τις έχω ακούσει.
- Αν τις άκουγες τότε θα ήξερες και για ποιό λόγο δεν σε έχουν ειδοποιήσει έστω και για μια πρώτη κουβέντα.
- Εσύ δεν μπορείς να μεσολαβήσεις...
- Ξέρεις πόσοι μου έχουν ζητήσει το ίδιο; Μου είναι δύσκολο κάτι τέτοιο. 
Απογοήτευση! Ακόμη θυμάμαι το πόσο στενόχωρέθηκε που το 'είδωλό' του δεν μπορούσε να τον βοήθησει να κάνει ένα μικρό όνειρό του πραγματικότητα. Δεν είχα τέτοια πρόσβαση. Με τίποτε. Βρήκα όμως το θάρρος και ρώτησα τον Μάνο να μου πει τι είχε γίνει με την περίπτωση του.
- Θεοδώρου σοβαρέψου. Ξύπνησαν όλα τα ψώνια και θέλουν να κάνουν ραδιόφωνο. Ας μάθει να μιλάει στο μικρόφωνο και μετά το σκεφτόμαστε...
Και μου πέταξε μια απ'τις κασσέττες για να ακούσω τι ακριβώς εννοούσε ο Μάνος. Είχε δίκιο. Δεν ακουγόταν. Η φωνή του, παρά την προσπάθεια του να την κάνει κάπως αισθησιακή, πρόδιδε πως δεν ήταν και τόσο αρρενωπή ώστε να πείσει τους ακροατές κι αυτά που έλεγε δεν έβγαζαν νόημα. Ήταν προφανές ότι κυνηγούσε την μεταμεσονύκτια ζώνη, αλλά η φωνή του ήταν πολύ παιδική για να κρατήσει μια εκπομπή με χαλαρούς τόνους και ύφος λόγω της ώρας! Και δεν ξανατόλμησε να ξανακάνει την ίδια προσπάθεια. Μάλλον είχε ακούσει τι είχε φτιάξει και δεν ξανάκανε τον κόπο. Έμεινε όμως σταθερός ακροατής των εκπομπών μου και λάτρης της φωνής μου! 
Ο Στράτος δεν ήταν απ'τους ανθρώπους που θα έκανα ποτέ παρέα και με ξάφνιασε η επιθυμία του να έρθει απ'το σπίτι για να ακούσουμε τους δίσκους του. Από που κι ως που άλλωστε; Όπως και να είχε αποφάσισα ότι έπρεπε να τον ανεχτώ είτε μου άρεσε είτε όχι. Από την ημέρα που άλλαξα ...ραδιοφωνικό στέκι, εκείνος ήταν πια σχεδόν μόνιμος θαμώνας αφού ούτως ή άλλως οι εγκαταστάσεις του ραδιοφώνου ήταν κοντά στο σπίτι του, ήταν κι επιπλέον πέρασμα για να πάει στον φίλο του τον Ηλία που έμενε λίγο παραπάνω! Ανεχόμουν τις επισκέψεις του, αλλά αδιαφορούσα ως προς την παρουσία του. Δεν με αφορούσε... Μπορεί να ήταν φίλος του αδερφού μου, αλλά ποτέ δεν υπήρξε αυτή η επαφή που υπήρχε με τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας του Γιάννη, που διασκεδάζαμε ανταλλάσοντας ραβασάκια μετατρέποντας τον αδερφό μου, σε ταχυδρόμο! Ησύχασα πια όταν για ένα διάστημα χάθηκε και με ξάφνιασε μετά από κάτι μήνες με αυτό του το τηλεφώνημα!
Ήταν πολύ πιο νωρίς απ'το καθορισμένο ραντεβού στο σπίτι μου. Τον είχε φέρει ο Ηλίας με το αυτοκίνητο του πατέρα του και τον άφησε... 
Μπροστά στην πόρτα μου στεκόταν ένας νεαρός αρκετά αδύνατος που στο πρόσωπο του διαγραφόντουσαν οι προσπάθειες των πρώτων του ξυρισμάτων, το βλέμμα του ήταν σπινθηροβόλο και χαμογελαστό. Φορούσε τζην παντελόνι, αμάνικο μπλουζάκι... που παρά την δροσούλα του φθινοπώρου εκείνον δεν τον πτοούσε! Η μόδα της εποχής απαιτούσε αμάνικο μπλουζάκι, αθλητικό φανελάκι! Ήταν φορτωμένος με καμιά 20αριά δίσκους παραμάσχαλα, που όταν το είδα παραλίγο να μου ερχόταν εγκεφαλικό. Δεν ήταν δυνατόν να περνούσα δεν ξέρω και γω για πόση ώρα ακούγοντας 20 δίσκους στην σειρά, οι περισσότεροι απ'τους οποίους ήταν διπλοί. Πλάκα θα μου έκανε... Δεν μπορεί. "Μαρίνα ψυχραιμία... Θα τους ξεπετάξεις στα γρήγορα και θα τον σουτάρεις μαζί με τους δίσκους του πριν καν το καταλάβει"! 
Χαμογέλασα. Κάπως έπρεπε να καλύψω την αμηχανία μου.
- Καλώς τον! Του είπα και του έτεινα με το χέρι να περάσει μέσα.
- Καλώς σε βρήκα! Μου είπε χαμογελώντας και με φίλησε στο μάγουλο.
Σκουπίστηκα με την ανάποδη του χεριού μου! Απόρρησα που έκανε κάτι τέτοιο... Ποιός του έδωσε το δικαίωμα να νομίζει ότι ήμουν μια καλή του φίλη και να με φιλάει στο μάγουλο; "Μαρίνα ψυχραιμία... Λίγω ώρα θα κάτσει και θα φύγει και θα απαλλαγείς απ'την ενοχλητική παρουσία του".
Πέρασε μέσα στα γρήγορα και κατευθύνθηκε αμέσως προς τους γονείς μου που βρίσκονταν στο καθιστικό της κουζίνας κι έβλεπαν τηλεόραση. Άλλες χαιρετούρες εκεί. Και οι δικοί μου είχαν χαρεί που τον έβλεπαν και τον ρώτησαν τι έκαναν οι δικοί του και γενικώς ακολούθησε για λίγο το γνωστό εθιμοτυπικό των επισκέψεων. Τον ρώτησα τι ήθελε να του προσφέρω. Μου ζήτησε καφέ. Έφτιαξα δυο καφέδες για τους δύο μας και του είπα να περάσουμε στο σαλόνι όπου βρισκόταν το στέρεο. Έκλεισα την μια πόρτα για να μην ενοχλεί ο ήχος τους δικούς μου που έβλεπαν την 'Λάμψη'.
- Λοιπόν; Τι έχουμε εδώ; Τον ρώτησα την στιγμή που τραβούσα μια πολυθρόνα κοντά στο στερεοφωνικό για να ανοίξω το πικάπ.
- Δεν θα με ρωτήσεις τι νέα έχω;
"Χέστηκα για το τι νέα έχεις" σκέφτηκα. Αλλά...
- Για πες!
- Αρχίζω εκπομπή και θέλω να με βοήθησεις για το ξεκίνημα.
- Εκπομπή; Πως κι έτσι;
Μου εξήγησε πόσο πολύ του άρεσε το ραδιόφωνο και του πρότεινε ένας γνωστός του να τον βάλει στο πρόγραμμα του δικού του ραδιοφώνου σε απογευματινή ώρα. Μου άπλωσε τους δίσκους στο πάτωμα για να δω τι είχε διαθέσιμο.
- Είναι πολύ λίγο το υλικό που έχεις... Τι ακριβώς θες να κάνεις;
- Κάτι παρόμοιο σαν την δική σου εκπομπή, με ελληνικά και ξένα.
- Πρέπει να προμηθευτείς δίσκους, εκτός αν έχουν στο ραδιόφωνο που θα βρίσκεσαι.
- Θα βρω σίγουρα. Δεν υπάρχει θέμα.
- Εντάξει τότε. Για να δούμε τι 'λένε' εδώ οι δικοί σου δίσκοι...
Ο Στράτος καθόταν απέναντί μου και με χάζευε να κοιτάζω με προσοχή τα εξώφυλλα των δισκών που με εντυπωσίαζαν για το πόσο παλιοί ήταν και αρκετοί από αυτούς ήταν συλλεκτικά κομμάτια.
- Που τους βρήκες αυτούς τους δίσκους;
- Οι περισσότεροι είναι του πατέρα μου και κάποιοι άλλοι είναι δώρο από φίλους.
- Τα μάτια σου δεκατέσσερα για αυτούς τους δίσκους, μην στους 'βουτύξουν', γιατί βλέπω είναι σπάνιοι και μιαν αξία την έχουν...
- Ναι ε; Εδώ ο πατέρας μου ήθελε να τους πετάξει.
Έκανα πως δεν το άκουσα γιατί δεν νομίζω ότι ο πατέρας του θα ήταν τόσο χαζός να πετάξει δίσκους που ήταν παλιοί και σίγουρα κάτι σήμαιναν για εκείνον. Χωρίς πολλά-πολλά άρχισα να βάζω τους δίσκους επάνω στο πικάπ. Περνούσα τα τραγούδια στα γρήγορα διαπιστώνοντας ότι δεν υπήρχαν γρατζουνιές στους δίσκους ή ήταν βρώμικοι από σκόνες. Μια χάρα ήταν και έπαιζαν εξίσου μια χαρά. Κοίταζα τον Στράτο κι αναρωτιόμουν αν τελικά αυτή η επίσκεψη είχε σκοπό να ακούσουμε τους δίσκους ή ήθελε με κάποιο τρόπο να τον διδάξω μυστικά της τέχνης μου! Μόνο που η τέχνη μου δεν είχε μυστικά... Αν δεν είσαι ψώνιο -ας χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση- τότε δεν πρόκειτε να κάνεις τίποτε.
- Θα με ακούσεις να μου πεις πως τα πήγα;
- Θα σε ακούσω.
Και τον άκουσα. Δεν με είχε όμως προετοιμάσει για το τι ακριβώς θα άκουγα. Απλά ο κύριος είχε αντιγράψει αυτό που έκανα στο άλλο ραδιόφωνο κι αυτό που έκανα τώρα. Ένα συνοθύλευμα δύο εκπομπών για να μου δείξει ότι ήταν φανατικός ακροατής μου. Είχε κλέψει τον τίτλο της εκπομπής μου απ'το άλλο ραδιόφωνο και την ιδέα του να παίζουν μοντέρνα ελληνικά και ξένα τραγούδια εναλλάξ στο τωρινό ραδιόφωνο. Ήταν το απόλυτο σοκ... Μετά άρχισα να γελάω νευρικά, γιατί μου άρεσε που είχα τέτοιον φανατικό ακροατή και στο τέλος διαπίστωσα ότι γενικώς ήταν εκπομπή μέσα στο μαύρο της το χάλι, αλλά ο Στράτος το πάλευε. Άλλαζε ύφος αναλόγως της έντασης του κάθε τραγουδιού: αν ήταν χορευτικό το παρουσίαζε μες το κέφι κι αν ήταν ένα αργό ερωτικό τότε το παρουσίαζε με το ανάλογο αισθησιακό ύφος. Γελούσα και ξαναγελούσα... ΄Ώσπου δεν άντεξα και του τηλεφώνησα.
- Μπορώ να μιλήσω στον Στράτο;
- Μαρίνα ο ίδιος είμαι! Πως σου φαίνεται;
- Θες να ακούσεις;
- Βέβαια...
- ΕΙΣΑΙ ΚΛΕΦΤΗΣ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΧΑΛΙΑΣ.
Του είπα δυνατά και του έκλεισα το τηλέφωνο μην μπορώντας να κρατήσω τα γέλια μου.
Κι ακολούθησε μετά από λίγο ραδιοφωνική αφιέρωση:
"Να αφιερώσουμε στην Μαρίνα με πολύ αγάπη και την ευχαριστούμε πάρα πολύ για τα πολύ καλά της λόγια"!
Νέο κύμα γέλιου από εμένα! 
Διαπίστωσα ότι ο Στράτος μες το μαύρο του ραδιοφωνικό χάλι, με έκανε να γελάω. Μου άρεσε που είχε γίνει κλέφτης μου αλλά και με διασκέδαζε ότι με έκανε να ξεχνάω για λίγο την τρέλα της δουλειάς μου. Μέχρι εκεί όμως... Ώσπου ξαναεμφανίστηκε στο σπίτι μου και μαζί με τον Γιάννη αρχίσαμε να του κάνουμε κριτική σε αυτό που νόμιζε πως έκανε στο ραδιόφωνο του γνωστού του.
- Είσαι εντελώς άσχετος. Πόσο να σου πω... Δεν υπάρχει σύγκριση. Πιο άσχετος κι από άσχετο είσαι. Μου λες που κολλάει ο Πανταζής με τους Bolland;
- Μα έβαζα ότι μου ζητούσαν οι ακροατές...
- Ωραία και πες ότι εγώ σου ζητούσα τον 'γαλάζιο δούναβη', τι θα έκανες;
- Τι είναι αυτό;
- Είδες που είσαι άσχετος;
- Τι να κάνουμε ρε Μαρίνα, δεν τα ξέρουμε κι όλα όπως εσύ...
Θύμωσε στο τέλος.
- Ποτέ δεν είπα ότι τα ξέρω όλα. Και μην θυμώνεις. Να μάθεις να ακούς κριτικές... Και μένα δεν μου άρεσαν που ο Θοδωρής συνεχώς έκανε κριτικές αλλά τελικά στην πορεία διαπίστωσα ότι είχε δίκιο και καθημερινά προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη. Την επόμενη φορά γράψε τις εκπομπές σου κι άκουσέ τες.
- Κι άμα σ'αρέσουν σφύρα μου κλέφτικα! Τον πείραξε ο Γιάννης...
Δεν κράτησε πολύ το όνειρο του Στράτου στο ραδιόφωνο. Όπως ξαφνικά άρχισε έτσι ξαφνικά σταμάτησε. Δούλευε και τα περιθώρια ήταν στενά ώστε να συνεχίσει και να παραμείνει και να με βγάλει ασπροπρόσωπη... Πάντα όμως υπήρχε η ευκαιρία για να κάνει έστω και για λίγο αυτό το όνειρο πραγματικότητα. 
Και πάντα ερχόταν να δηλώνει την παρουσία του στο ραδιόφωνο που εργαζόμουν εκνευρίζοντάς με που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κρατήσει αυτή την επαφή με τις κονσόλες, τα πικάπ και τα μικρόφωνα, φέρνοντας με σε δύσκολη θέση όταν εγώ προσπαθούσα να κρατήσω τις ισορροπίες μου για χάρη του Γιώργου!