Η δημοσιογραφία δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Πρέπει να είσαι επικοινωνιακός άνθρωπος. Κι εγώ ήμουν πολύ ντροπαλή για να κάνω ένα τέτοιο βήμα. Ένα 16χρονο κορίτσι νοιάζεται περισσότερο για το πως θα ντυθεί, να βγει με τις φίλες του, να κάνει γνωριμίες με συνομίληκους και φυσικά για τα μαθήματα. Εγώ από όλα αυτά, νοιαζόμουν λίγο για το τελευταίο και λίγο παραπάνω για το πρώτο. Οι φιλίες μου περιορίζονταν μόνο μέσα στο προαύλιο του σχολείου κι όχι παραέξω. Με αυστηρούς γονείς τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Η κοινωνία εξελισσόταν και τα πράγματα εκεί έξω άρχισαν σιγά-σιγά να αγριεύουν. Κι οι γονείς μου αυτό που ήθελαν κάτω απ'το αυστηρό τους βλέμμα ήταν να προστατεύσουν κι εμένα και τον αδερφό μου. Όμως ήθελα να ξεφύγω από αυτόν τον κλοιό που ένοιωθα να με πνίγει. Ήθελα να βγω παραέξω, να δοκιμάσω τι μπορώ να κάνω έστω και για μερικές ώρες την βδομάδα. Δεν μπορούσα να είμαι κλεισμένη στο σπίτι συνέχεια και οι μόνες έξοδοι να είναι στο σχολείο υποχρεωτικά και στον μπακάλη ή τον φούρνο πότε-πότε. Δεν γινόταν να ζω μονίμως με τα 'τι θα πει ο κόσμος' των γονιών μου. Δεκάξι χρόνια στην πόλη, η έννοια τους ήταν 'τι θα πει ο κόσμος'. Δεν ανεχόμουν να ζω για τον κόσμο κι όχι για μένα. Πνιγόμουν. "Πρέπει να ξεφύγεις Μαρίνα από αυτή την μιζέρια πριν τρελαθείς", περνούσε αυτή η σκέψη απ'το μυαλό μου κάθε βράδυ που έπεφτα για ύπνο.
Σε εφημερίδα πέτυχα την αγγελία που ζητούσαν νέους δημοσιογράφους που θέλουν να ασχοληθούν με το αντικείμενο και να έχουν όρεξη για δουλειά. Τόλμησα κι έκανα το βήμα. Τηλεφώνησα και έκλεισα ραντεβού με τον διευθυντή της εφημερίδας. Οι γονείς μου δεν μου έφεραν αντίρρηση. Θεώρησαν πως ήμουν πολύ μικρή κι ότι θα βαριόμουν γρήγορα. Όμως για μένα ήταν ένα μικρό, ένα ελάχιστο βηματάκι για να αγγίξω το όνειρό μου, που ακόμη παρέμενε ένα παιχνίδι!
Ο διευθυντής της εφημερίδας ήρθε αφού περίμενα κάμποση ώρα. Του είπα ότι ήθελα να ασχοληθώ με το αντικείμενο, ότι δεν είχα ιδέα κι ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ με θέματα που αφορούν στην μουσική κλπ.. Μου είπε πως η εφήμεριδα βρίσκεται σε περίοδο ανανέωσης και χρειάζεται να αλλάξει κάποια πράγματα, να προσθέσει κι άλλες στήλες στην εφημερίδα και γι'αυτό ενδιαφέρεται να συνεργαστεί με νέους ανθρώπους. Για τα οικονομικά δεν μιλήσαμε. Ποσώς με ενδιέφερε άλλωστε. Αρκεί που θα έκανα το πρώτο βήμα. Κι έτσι ορίσαμε μια μέρα νέας συνάντησης στα γραφεία της σύνταξης στην εφημερίδα για να δούμε με ποιο πρώτο θέμα θα ξεκινούσα έρευνα. Παρέμενα σκεφτική εκεί μπροστά στον διευθυντή γιατί απλά δεν ήξερα από που να ξεκινήσω. Και πως να ξεκινήσω. Με έβγαλε απ'την δύσκολη θέση αμέσως:
- Μαρίνα ακούς ραδιόφωνο;
- Ναι ακούω.
- Ακούς εραστιτεχνικούς σταθμούς;
- Και βέβαια.
- Τι θα έλεγες να έκανες ένα θέμα με τους ραδιοερασιτέχνες;
- Καλό ακούγεται.
- Αν έχεις τηλεφωνά τους, τότε ξεκίνα και ψάξ'το.
- Μα θα μου μιλήσουν;
- Δεν χρειάζεται να τους φέρεις σε δύσκολη θέση κι ούτε να απαιτήσεις πολλά. Μπορείς να αποσπάσεις τις απόψεις τους για το θέμα του ραδιοφώνου κι από τηλεφώνου. Θα φροντίσουμε να είμαστε διακριτικοί ώστε να θίξουμε ένα θέμα που είναι λίγο ευαίσθητο και που νοιάζει πάρα πολλούς. Άσε που έχουν και πολλούς φανατικούς ακροατές και θα ήθελαν να μάθουν τις απόψεις τους. Θα το καταφέρεις;
- Μοιάζει λίγο δύσκολο.
- Δεν είναι δύσκολο. Για αρχή δεν είναι δύσκολο. Θα μιλήσεις με όσους ξέρεις κι εγώ θα σε φέρω σε επαφή με τον 'σούπερ-σόνικ' που είναι και γνωστός μου. Τι λες;
- Εντάξει θα δοκιμάσω.
- Μες την βδομάδα θέλω το πρώτο κείμενο, να δω και πως γράφεις. Και έπειτα θα σε βοηθήσει κι η γυναίκα μου στην σύνταξη των κειμένων και να δεις που όλα θα πάνε καλά. Είσαι μικρή Μαρίνα κι αν έχεις θέληση για το αντικείμενο, θα μάθεις πολλά στην πορεία για την δημοσιογραφία.
- Μακάρι.
Το άκουσμα και μόνο του 'σούπερ-σόνικ' μου φάνηκε θεϊκό! Θα μιλούσα μαζί του; Δηλαδή από μια απλή ακροάτρια θα γινόμουν ξαφνικά ο άνθρωπος που θα μιλούσα μαζί του για ραδιοφωνικά θέματα; Ούτε στα τρελά ονειρά μου κάτι τέτοιο. Πω-πω! Αν το άκουγαν αυτό οι κολλητές μου θα έσκαγαν από ζήλεια. Και δηλαδή εντελώς ξαφνικά θα του παρουσιαζόμουν με την ιδιότητα της δημοσιογράφου; Πω-πω! Δεν μπορούσα να το πιστέψω!
Η αλήθεια πάντως ήταν ότι τα πράγματα τότε με την ερασιτεχνική ραδιοφωνία ήταν ολίγον μπλεγμένα κι επικίνδυνα. Ο κάθε ερασιτέχνης φρόντιζε να κάνει εκπομπές εξ'απροόπτου και συνήθως είτε συνεργαζόμενος με κάποιον άλλον για να αλλάζει η συχνότητα, είτε αλλάζοντας την συχνότητα εξ'ολοκλήρου πράγμα που σήμαινε μερικές τεχνικές αλλαγές στον πομπό του και φυσικά χωρίς να βλάψει -όσο γινόταν- την γειτονιά επηρεάζοντας τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, για να μην δει μπροστά στο σπίτι του κάνα περιπολικό της αστυνομίας!
Έτρεμα σαν το ψάρι! Ο πατέρας μου γέλασε όταν άκουσε το θέμα, γιατί ήξερε πως ήταν στο στοιχείο μου. Η μητέρα μου το θεώρησε 'χαζομάρα' γιατί περίμενε να ασχοληθώ με αστυνομικό ή κοινωνικό ρεπορτάζ! Μα πως θα ξεκινούσα εγώ με μια τέτοια θεματολογία; Από που κι ως που; Τέλος πάντων όποτε τελείωνα τα μαθήματά μου έβρισκα την ευκαιρία να τηλεφωνώ σε ερασιτέχνες που είχα μια καλή επικοινωνία μαζί τους σαν ακροάτρια και ποτέ μα ποτέ δεν γινόμουν η ενοχλητική να τους πρήζει τα συκώτια σε ανύποπτες ώρες όπως έκαναν οι περισσότερες ακροάτριες! Ετοίμασα ένα κείμενο και στο τέλος της εβδομάδας το παρέδωσα στον διευθυντή της εφημερίδας όπως είχαμε κανονίσει.
- Μικρό αλλά καλό για αρχή. Μισό λεπτό...
Περίμενα μιας και εκείνη την στιγμή είχε πιάσει το τηλέφωνο και σχημάτιζε έναν αριθμό τηλεφώνου:
- Γιώργο; Έχω μια συνεργατιδά μου εδώ και θα ήθελα να μιλήσεις μαζί της για το γνωστό θέμα που μιλούσαμε τις προάλλες. Πότε θα μπορέσεις να της μιλήσεις;
Παρακολουθούσα την τηλεφωνική συνομιλία του διευθυντή με αυτόν τον Γιώργο κι αναρωτιόμουν αν αυτή η συνεργάτιδα, ήμουν εγώ.
- Α! Ωραία. Θα της δώσω το τηλέφωνο σου να επικοινωνήσει μαζί σου. Ευχαριστώ Γιώργο.
Ο διευθυντής έγραψε σε ένα χαρτάκι δύο αριθμούς τηλεφώνων και το όνομα Γιώργος και μου το έδωσε:
- Αυτό είναι του 'σούπερ-σόνικ'. Να του τηλεφωνήσεις αργότερα, γιατί έχει δουλειά τώρα. Αυτός θα σου δώσει όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε για να βγει και το θέμα πολύ καλό.
Ο ένας αριθμός μου φάνηκε γνωστός:
- Τον έναν αριθμό τον γνωρίζω γιατί τον δίνει για επικοινωνία με τους ακροατές. Ο άλλος;
- Είναι της δουλειάς του. Αν δεν τον βρεις στον αριθμό που ξέρεις ήδη, δοκίμασε στον άλλον.
Μέσα μου ένοιωθα μιαν απίστευτη χαρά. Ήθελα όσο τίποτε στον κόσμο να χοροπηδήσω μέχρι το ταβάνι. Θα μιλούσα μαζί του και ίσως τον συναντούσα. Ο άνθρωπος που η φωνή του με έκανε να ταξιδεύω και να πλάθω χίλιες μορφές για το πρόσωπό του, θα φανερωνόταν μπροστά μου. Φύλαξα το μαγικό χαρτάκι στην τσάντα μου και μπήκα στο γραφείο της σύνταξης. Εκεί η γυναίκα του διευθυντή που ήταν η αρχισυντάκτρια της εφημερίδας, εξέτασε προσεκτικά και αυστηρά το κείμενο μου. Δίπλα της παρατηρούσα δεκάδες χαρτιά με πολλές υποσημειώσεις που θα συμπλήρωναν τις παραγράφους, με λεζάντες και πηχιαίους τίτλους και ανάμεσά τους καρφιτσωμένες οι φωτογραφίες που θα έμπαιναν στα θέματα. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ πως στηνόταν ένα φύλλο εφημερίδας και μου έκανε εντύπωση. Όλα τα κείμενα ήταν χειρόγραφα. Οι γραφομηχανές είχαν χρήση μόνο όταν επρόκειτο να σταλούν ενημερωτικές επιστολές σε δημόσια πρόσωπα. Άλλωστε η πληθώρα των θεμάτων που μαζευόταν δεν άφηνε τον χρόνο σε κανέναν ρεπόρτερ να χτυπήσει το κείμενο του στην γραφομηχανή. Η αρχισυντάκτια μου εξηγούσε πως μπορούσα να γράφω τα κείμενά μου που θα μπορούσα να σημειώνω τα συμπληρώματα μιας πρότασεις κλπ.. Η έκθεση στο σχολείο μου φαινόταν πολύ πιο απλοϊκή ως διαδικασία απ'το στήσιμο ενός κειμένου για εφημερίδα που θα πήγαινε προς δημοσιεύση.
Βασικά ήταν ένα πρώτο μάθημα για μένα για το πως να φτιάχνω τα κείμενα μου και μου πήρε κάμποση ώρα μέχρι να μάθω τα περαιτέρω. Ρώτησα να μπορούσα να τηλεφωνήσω ώστε να συνεχίσω την έρευνα του θέματος που μου είχαν αναθέσει. Η αρχισυντάκτρια δεν μου έφερε αντίρρηση. Με άφησε μόνη μου να κάνω την δουλειά μου κι εκείνη χάθηκε με μια αγκαλιά από κείμενα που ήθελε να κοιτάξει ο άντρας της πριν πάνε στο τυπογραφείο.
Τα πόδια μου έτρεμαν, τα χέρια μου έτρεμαν κι αυτά και γενικά έτρεμα σύγκορμη απ'το γεγονός ότι ήρθε η στιγμή που μια φαντασίωση ίσως έβγαινε αληθινή. Σχημάτισα τον αριθμό τηλεφώνου του Γιώργο αυτού που πάντα τηλεφωνούσα για αφιερώσεις:
- Ορίστε!
Άκουσα μια βαρυά γυναίκεια φωνή μιας κάποιας ηλικίας.
- Συγγνώμη για την ενόχληση. Μήπως είναι εκεί ο Γιώργος;
- Όχι κοπέλα μου είναι στην δουλειά του.
- Εντάξει...
- Θέλεις να του πω κάτι;
- Όχι ευχαριστώ. Θα πάρω στην δουλειά του.
Δεν έκανα τον κόπο να ρωτήσω ποια ήταν. Εκείνη την στιγμή έτρεμα σαν το ψάρι για να αφήσω το μυαλό μου ελεύθερο και να υποψιαστεί το οτιδήποτε.
Σχημάτισα τον δεύτερο αριθμό. Εκεί το σήκωσε ο ίδιος το τηλέφωνο κι έτοιμη ήμουν να λιποθυμήσω:
- Παρακαλώ!
Το αναγνώρισα αυτό του το 'παρακαλετό' κάλεσμα κι ένοιωθα να λιώνω στο άκουσμα της φωνής του. Του εξήγησα ποια είμαι κι ένοιωσε έκπληξη όταν άκουσε πως ενώ ήμουν φανατική ακροάτριά του, ήμουν και η συνεργατίδα που του είπε ο διευθυντής της εφημερίδας και 'καλός φίλος' όπως μου εξήγησε έπειτα ο ίδιος ο Γιώργος. Του είπα τι ήθελα να κάνω κι εκείνος για να με διευκολύνει στην εργασία που είχα αναλάβει κι αφού είχα και το σχολείο, μου ζήτησε να ετοιμάσω μια σειρά ερωτήσεων και να του τις παρέδιδα σε κάποια σύντομη συνάντησή μας και θα μου τις ξαναέδινε με τις απαντήσεις μαζί, σε μια επόμενη. Χάρηκα! Αχ, πόσο το χάρηκα. Ήταν απίστευτα γλυκός και δεν έφερε αντίρρηση να με βοηθήσει. Κατέβασα το ακουστικό του τηλεφώνου κι άκουσα επίσης να κατεβαίνει μαζί και το ντούμπλεξ που σίγουρα είχε σηκώσει ο διευθυντής από μέσα στο γραφείο του για να παρακολουθήσει την συνομιλία μας. Αυτό δεν μου άρεσε. Μα καθόλου δεν μου άρεσε. Στο εξής ότι συνομιλίες ακολουθούσαν θα γίνονταν από τηλεφωνικό θάλαμο ή περίπτερο.
Ο διευθυντής της εφημερίδας ήρθε αφού περίμενα κάμποση ώρα. Του είπα ότι ήθελα να ασχοληθώ με το αντικείμενο, ότι δεν είχα ιδέα κι ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ με θέματα που αφορούν στην μουσική κλπ.. Μου είπε πως η εφήμεριδα βρίσκεται σε περίοδο ανανέωσης και χρειάζεται να αλλάξει κάποια πράγματα, να προσθέσει κι άλλες στήλες στην εφημερίδα και γι'αυτό ενδιαφέρεται να συνεργαστεί με νέους ανθρώπους. Για τα οικονομικά δεν μιλήσαμε. Ποσώς με ενδιέφερε άλλωστε. Αρκεί που θα έκανα το πρώτο βήμα. Κι έτσι ορίσαμε μια μέρα νέας συνάντησης στα γραφεία της σύνταξης στην εφημερίδα για να δούμε με ποιο πρώτο θέμα θα ξεκινούσα έρευνα. Παρέμενα σκεφτική εκεί μπροστά στον διευθυντή γιατί απλά δεν ήξερα από που να ξεκινήσω. Και πως να ξεκινήσω. Με έβγαλε απ'την δύσκολη θέση αμέσως:
- Μαρίνα ακούς ραδιόφωνο;
- Ναι ακούω.
- Ακούς εραστιτεχνικούς σταθμούς;
- Και βέβαια.
- Τι θα έλεγες να έκανες ένα θέμα με τους ραδιοερασιτέχνες;
- Καλό ακούγεται.
- Αν έχεις τηλεφωνά τους, τότε ξεκίνα και ψάξ'το.
- Μα θα μου μιλήσουν;
- Δεν χρειάζεται να τους φέρεις σε δύσκολη θέση κι ούτε να απαιτήσεις πολλά. Μπορείς να αποσπάσεις τις απόψεις τους για το θέμα του ραδιοφώνου κι από τηλεφώνου. Θα φροντίσουμε να είμαστε διακριτικοί ώστε να θίξουμε ένα θέμα που είναι λίγο ευαίσθητο και που νοιάζει πάρα πολλούς. Άσε που έχουν και πολλούς φανατικούς ακροατές και θα ήθελαν να μάθουν τις απόψεις τους. Θα το καταφέρεις;
- Μοιάζει λίγο δύσκολο.
- Δεν είναι δύσκολο. Για αρχή δεν είναι δύσκολο. Θα μιλήσεις με όσους ξέρεις κι εγώ θα σε φέρω σε επαφή με τον 'σούπερ-σόνικ' που είναι και γνωστός μου. Τι λες;
- Εντάξει θα δοκιμάσω.
- Μες την βδομάδα θέλω το πρώτο κείμενο, να δω και πως γράφεις. Και έπειτα θα σε βοηθήσει κι η γυναίκα μου στην σύνταξη των κειμένων και να δεις που όλα θα πάνε καλά. Είσαι μικρή Μαρίνα κι αν έχεις θέληση για το αντικείμενο, θα μάθεις πολλά στην πορεία για την δημοσιογραφία.
- Μακάρι.
Το άκουσμα και μόνο του 'σούπερ-σόνικ' μου φάνηκε θεϊκό! Θα μιλούσα μαζί του; Δηλαδή από μια απλή ακροάτρια θα γινόμουν ξαφνικά ο άνθρωπος που θα μιλούσα μαζί του για ραδιοφωνικά θέματα; Ούτε στα τρελά ονειρά μου κάτι τέτοιο. Πω-πω! Αν το άκουγαν αυτό οι κολλητές μου θα έσκαγαν από ζήλεια. Και δηλαδή εντελώς ξαφνικά θα του παρουσιαζόμουν με την ιδιότητα της δημοσιογράφου; Πω-πω! Δεν μπορούσα να το πιστέψω!
Η αλήθεια πάντως ήταν ότι τα πράγματα τότε με την ερασιτεχνική ραδιοφωνία ήταν ολίγον μπλεγμένα κι επικίνδυνα. Ο κάθε ερασιτέχνης φρόντιζε να κάνει εκπομπές εξ'απροόπτου και συνήθως είτε συνεργαζόμενος με κάποιον άλλον για να αλλάζει η συχνότητα, είτε αλλάζοντας την συχνότητα εξ'ολοκλήρου πράγμα που σήμαινε μερικές τεχνικές αλλαγές στον πομπό του και φυσικά χωρίς να βλάψει -όσο γινόταν- την γειτονιά επηρεάζοντας τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, για να μην δει μπροστά στο σπίτι του κάνα περιπολικό της αστυνομίας!
Έτρεμα σαν το ψάρι! Ο πατέρας μου γέλασε όταν άκουσε το θέμα, γιατί ήξερε πως ήταν στο στοιχείο μου. Η μητέρα μου το θεώρησε 'χαζομάρα' γιατί περίμενε να ασχοληθώ με αστυνομικό ή κοινωνικό ρεπορτάζ! Μα πως θα ξεκινούσα εγώ με μια τέτοια θεματολογία; Από που κι ως που; Τέλος πάντων όποτε τελείωνα τα μαθήματά μου έβρισκα την ευκαιρία να τηλεφωνώ σε ερασιτέχνες που είχα μια καλή επικοινωνία μαζί τους σαν ακροάτρια και ποτέ μα ποτέ δεν γινόμουν η ενοχλητική να τους πρήζει τα συκώτια σε ανύποπτες ώρες όπως έκαναν οι περισσότερες ακροάτριες! Ετοίμασα ένα κείμενο και στο τέλος της εβδομάδας το παρέδωσα στον διευθυντή της εφημερίδας όπως είχαμε κανονίσει.
- Μικρό αλλά καλό για αρχή. Μισό λεπτό...
Περίμενα μιας και εκείνη την στιγμή είχε πιάσει το τηλέφωνο και σχημάτιζε έναν αριθμό τηλεφώνου:
- Γιώργο; Έχω μια συνεργατιδά μου εδώ και θα ήθελα να μιλήσεις μαζί της για το γνωστό θέμα που μιλούσαμε τις προάλλες. Πότε θα μπορέσεις να της μιλήσεις;
Παρακολουθούσα την τηλεφωνική συνομιλία του διευθυντή με αυτόν τον Γιώργο κι αναρωτιόμουν αν αυτή η συνεργάτιδα, ήμουν εγώ.
- Α! Ωραία. Θα της δώσω το τηλέφωνο σου να επικοινωνήσει μαζί σου. Ευχαριστώ Γιώργο.
Ο διευθυντής έγραψε σε ένα χαρτάκι δύο αριθμούς τηλεφώνων και το όνομα Γιώργος και μου το έδωσε:
- Αυτό είναι του 'σούπερ-σόνικ'. Να του τηλεφωνήσεις αργότερα, γιατί έχει δουλειά τώρα. Αυτός θα σου δώσει όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε για να βγει και το θέμα πολύ καλό.
Ο ένας αριθμός μου φάνηκε γνωστός:
- Τον έναν αριθμό τον γνωρίζω γιατί τον δίνει για επικοινωνία με τους ακροατές. Ο άλλος;
- Είναι της δουλειάς του. Αν δεν τον βρεις στον αριθμό που ξέρεις ήδη, δοκίμασε στον άλλον.
Μέσα μου ένοιωθα μιαν απίστευτη χαρά. Ήθελα όσο τίποτε στον κόσμο να χοροπηδήσω μέχρι το ταβάνι. Θα μιλούσα μαζί του και ίσως τον συναντούσα. Ο άνθρωπος που η φωνή του με έκανε να ταξιδεύω και να πλάθω χίλιες μορφές για το πρόσωπό του, θα φανερωνόταν μπροστά μου. Φύλαξα το μαγικό χαρτάκι στην τσάντα μου και μπήκα στο γραφείο της σύνταξης. Εκεί η γυναίκα του διευθυντή που ήταν η αρχισυντάκτρια της εφημερίδας, εξέτασε προσεκτικά και αυστηρά το κείμενο μου. Δίπλα της παρατηρούσα δεκάδες χαρτιά με πολλές υποσημειώσεις που θα συμπλήρωναν τις παραγράφους, με λεζάντες και πηχιαίους τίτλους και ανάμεσά τους καρφιτσωμένες οι φωτογραφίες που θα έμπαιναν στα θέματα. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ πως στηνόταν ένα φύλλο εφημερίδας και μου έκανε εντύπωση. Όλα τα κείμενα ήταν χειρόγραφα. Οι γραφομηχανές είχαν χρήση μόνο όταν επρόκειτο να σταλούν ενημερωτικές επιστολές σε δημόσια πρόσωπα. Άλλωστε η πληθώρα των θεμάτων που μαζευόταν δεν άφηνε τον χρόνο σε κανέναν ρεπόρτερ να χτυπήσει το κείμενο του στην γραφομηχανή. Η αρχισυντάκτια μου εξηγούσε πως μπορούσα να γράφω τα κείμενά μου που θα μπορούσα να σημειώνω τα συμπληρώματα μιας πρότασεις κλπ.. Η έκθεση στο σχολείο μου φαινόταν πολύ πιο απλοϊκή ως διαδικασία απ'το στήσιμο ενός κειμένου για εφημερίδα που θα πήγαινε προς δημοσιεύση.
Βασικά ήταν ένα πρώτο μάθημα για μένα για το πως να φτιάχνω τα κείμενα μου και μου πήρε κάμποση ώρα μέχρι να μάθω τα περαιτέρω. Ρώτησα να μπορούσα να τηλεφωνήσω ώστε να συνεχίσω την έρευνα του θέματος που μου είχαν αναθέσει. Η αρχισυντάκτρια δεν μου έφερε αντίρρηση. Με άφησε μόνη μου να κάνω την δουλειά μου κι εκείνη χάθηκε με μια αγκαλιά από κείμενα που ήθελε να κοιτάξει ο άντρας της πριν πάνε στο τυπογραφείο.
Τα πόδια μου έτρεμαν, τα χέρια μου έτρεμαν κι αυτά και γενικά έτρεμα σύγκορμη απ'το γεγονός ότι ήρθε η στιγμή που μια φαντασίωση ίσως έβγαινε αληθινή. Σχημάτισα τον αριθμό τηλεφώνου του Γιώργο αυτού που πάντα τηλεφωνούσα για αφιερώσεις:
- Ορίστε!
Άκουσα μια βαρυά γυναίκεια φωνή μιας κάποιας ηλικίας.
- Συγγνώμη για την ενόχληση. Μήπως είναι εκεί ο Γιώργος;
- Όχι κοπέλα μου είναι στην δουλειά του.
- Εντάξει...
- Θέλεις να του πω κάτι;
- Όχι ευχαριστώ. Θα πάρω στην δουλειά του.
Δεν έκανα τον κόπο να ρωτήσω ποια ήταν. Εκείνη την στιγμή έτρεμα σαν το ψάρι για να αφήσω το μυαλό μου ελεύθερο και να υποψιαστεί το οτιδήποτε.
Σχημάτισα τον δεύτερο αριθμό. Εκεί το σήκωσε ο ίδιος το τηλέφωνο κι έτοιμη ήμουν να λιποθυμήσω:
- Παρακαλώ!
Το αναγνώρισα αυτό του το 'παρακαλετό' κάλεσμα κι ένοιωθα να λιώνω στο άκουσμα της φωνής του. Του εξήγησα ποια είμαι κι ένοιωσε έκπληξη όταν άκουσε πως ενώ ήμουν φανατική ακροάτριά του, ήμουν και η συνεργατίδα που του είπε ο διευθυντής της εφημερίδας και 'καλός φίλος' όπως μου εξήγησε έπειτα ο ίδιος ο Γιώργος. Του είπα τι ήθελα να κάνω κι εκείνος για να με διευκολύνει στην εργασία που είχα αναλάβει κι αφού είχα και το σχολείο, μου ζήτησε να ετοιμάσω μια σειρά ερωτήσεων και να του τις παρέδιδα σε κάποια σύντομη συνάντησή μας και θα μου τις ξαναέδινε με τις απαντήσεις μαζί, σε μια επόμενη. Χάρηκα! Αχ, πόσο το χάρηκα. Ήταν απίστευτα γλυκός και δεν έφερε αντίρρηση να με βοηθήσει. Κατέβασα το ακουστικό του τηλεφώνου κι άκουσα επίσης να κατεβαίνει μαζί και το ντούμπλεξ που σίγουρα είχε σηκώσει ο διευθυντής από μέσα στο γραφείο του για να παρακολουθήσει την συνομιλία μας. Αυτό δεν μου άρεσε. Μα καθόλου δεν μου άρεσε. Στο εξής ότι συνομιλίες ακολουθούσαν θα γίνονταν από τηλεφωνικό θάλαμο ή περίπτερο.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου