Χωρίς γέφυρες

Πέρασε πολύ καιρός. Δεν θυμάμαι πόσος, αλλά ήρθες τελικά σαν επισκέπτης στον ύπνο μου.

Αυτή τη φορά ήρθες στο σπίτι μου για μια τυπική επίσκεψη. Ξαφνιάστηκα. Η μορφή σου όπως ακριβώς σε θυμάμαι την τελευταία φορά που σε είδα: με αρκετά περιττά κιλά! Ντυμένος με τζην παντελόνι, λευκό πουκάμισο και ριγέ άσπρο-μπλε καλοκαιρινό σακάκι. Φαινόταν πως απλά ήρθες να δεις τι κάνω, πως είμαι. Εγώ απόμακρη, γιατί έτσι με είχες σε αυτή την επίσκεψη κι άλλωστε δεν ήθελα κάτι παραπάνω. Απόσταση. Αυτό. 

Και ξαφνικά σηκώθηκες να φύγεις. Έστρωσες τα ρούχα επάνω σου και με πλησίασες να με φιλήσεις στο μάγουλο. Εγώ -δεν ξέρω τι μ' έπιασε- θεώρησα σωστό πως έπρεπε να σου κλέψω ένα φιλί απ' τα χείλη σου. Κι εκεί που τα χείλη σου πλησίαζαν το μάγουλο μου, εγώ σχεδόν ξυστά, πήγα να γίνω κλέφτρα. Παρατρίχα! Σχεδόν άγγιξαν τα χείλη σου τα δικά μου και λες κάποιος να μου είπε "Ξύπνα, τι κάνεις; Τρελάθηκες;".

Και ξύπνησα. Το δωμάτιο άδειο με το λιγοστό φως απ' το λαμπατέρ μόνο και τον άντρα μου δίπλα μου να ροχαλίζει του καλού καιρού!

Ξέρεις ποιο είναι το παράλογο; Εγώ νιώθω τελείως παγωμένη κι αυτός που σε φέρνει στην κουβέντα μας είναι ο άντρας μου. Βλέπεις ήθελε έναν καλό φίλο στην ζωή του, έναν ειλικρινή φίλο. Μόνο που τελικά δεν ήθελες να είσαι τέτοιος. Και το ακόμη πιο παράλογο είναι που του γεννιέται η απορία: τι στο διάολο κολλητοί φίλοι ήμασταν και δεν κάνεις έστω ένα τηλεφώνημα έτσι για τους τύπους.

Δεν θέλω ούτε καν για τους τύπους... 

Το παρελθόν πέρασε. Δεν με ενοχλεί, δεν το θυμάμαι πια. Ήμουν πολύ νέα κι αναζητούσα την αγάπη. Ένιωσα όσα ένιωσα, πάει περάσανε. Δοκιμαστήκαμε και τελικά κερδίσαμε μία φιλία. Μόνο που η εμπιστοσύνη κάπου χάθηκε στην διαδρομή. Και η ειλικρίνεια στις περιστάσεις.

Από την άλλη στη ζωή σου μπήκαν άλλοι "φίλοι" όπως γίνετε  συνήθως στην ζωή σου. Κέρδισαν αυτοί το έδαφος κι έτσι οι παλιοί ήταν στημένες λεμονόκουπες που δεν είχαν καμία χρήση.

Κι επειδή ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται... θέλησες να αφήσεις κάποιους απ' το πλήρωμα σου να επιπλέουν στα σωσίβια και χέστηκες να μάθεις αν τελικά επιβίωσαν!

Δεν πειράζει... Οι φελλοί -έτσι αισθανόμαστε- βλέπεις επιπλέουν! Τα καταφέρνουμε και με τα λίγα. Υγεία έχουμε, δόξα τω Θεώ κι αντέχουμε για όσο αντέξουμε!

Αν τυχόν σου έχω κάνει κι εγώ καμιά ξαφνική αλλόκοτη επίσκεψη, προσπάθησε να με διώξεις! Όπως ξεκίνησε με αντιπάθεια η γνωριμία μας, ας κλείσει έτσι.  Έτσι απλά!

Και δεν περιμένω να βρεθούμε πάλι. Δεν φταίω εγώ. Δεν το επεδίωξα εγώ. Μια απόφαση δική μου που την πήρα βάζοντας πάνω απ' όλα την βελτίωση της υγείας μου, μας απομάκρυνε. Βέβαια λειτούργησε και μια μικρή αλυσίδα παρεξηγήσεων. Αυτό που ξέρω φίλε μου όμως είναι πως "οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους". Δεν στάθηκες στο ύψος των περιστάσεων. Κι άλλωστε την "συγγνώμη" δεν την γνωρίζεις. Δεν μπορείς να την πεις. Να την εκφράσεις με το στόμα σου. Γι' αυτό λοιπόν κι αυτή τη φορά δεν περίμενα να την πεις. Δεν πειράζει.

Στο νοσοκομείο βρέθηκα εγώ. Τα ράμματα ήταν 5 κι όχι 20 όπως λέει το τραγούδι πιο κάτω. Θέλω να ξέρεις πως επιτέλους ξαναγεννήθηκα. Αναγεννήθηκα. Ίσως αυτό να μην άρεσε. Δεν περίμενα άλλωστε να αρέσει. Εσύ απλά θέλησες να χαθείς και γενικά να φέρεσαι σαν μην υπήρξε απόσταση μεταξύ μας, σαν να μην συνέβη τίποτε. Δεν πειράζει... Εγώ βγήκα απ' το δάσος και βρήκα τον εαυτό μου! 

Looking at it now

It all seems so simple

We were lying on your couch

I remember

You took a Polaroid of us

Then discovered (then discovered)

The rest of the world was black and white

But we were in screaming color

And I remember thinking…

[Chorus 2x:]

Are we out of the woods yet?

Are we out of the woods yet?

Are we out of the woods yet?

Are we out of the woods?

Are we in the clear yet?

Are we in the clear yet?

Are we in the clear yet?

In the clear yet?

Good

Are we out of the woods?

Looking at it now

Last December (last December)

We were built to fall apart

Then fall back together (back together)

Your necklace hanging from my neck

The night we couldn't quite forget

When we decided (we decided)

To move the furniture so we could dance,

Baby, like we stood a chance

Two paper airplanes flying, flying, flying

And I remember thinkin'

[Chorus 2x]

(Are we out of the woods?!)

Remember when you hit the brakes too soon?

Twenty stitches in the hospital room

When you started cryin', baby, I did, too

But when the sun came up, I was lookin' at you

Remember when we couldn't take the heat

I walked out and said, "I'm settin' you free,"

But the monsters turned out to be just trees

And when the sun came up, you were lookin' at me

You were lookin' at me

You were lookin' at me,

I remember, oh, I remember

[Chorus 4x]