Να μετρήσω τα χρόνια ... 23! Αυτά αυξάνονται και η μνήμη σιγά σιγά σβήνει! Η ανάμνηση πολλές φορές είναι θολή, αλλά είναι κι εκείνες οι ξαφνικές στιγμές που σαν αναλαμπή, ζωντανεύουν έστω μια μοναδική στιγμή απ'το καλοκαίρι εκείνο και το φέρνει πάλι εμπρός μας.
Εκείνα τα αισθήματα, εκείνη η φλόγα, εκείνη η αναμονή, εκείνο το τερέτισμα της καρδιάς, είναι τόσο αχνά πλέον... μετά από 23 χρόνια!
Τον κοιτούσα χθες κι έβλεπα πως η νιότη εκείνου του νεαρού γόη είναι σβησμένη πίσω απ' τα γκριζωπά μαλλιά και το περιττό βάρος! Η συνήθεια του να βλέπεις έναν άνθρωπο συχνά σε κάνει να μην προσέχεις πλέον τις λεπτομέρειες! Αλλά να που μια συζήτηση επαναφέρει την προσοχή και την σύγκριση του τότε με το τώρα.
Μια συζήτηση για ταινίες! Άλλες τρόμου, άλλες μυστηρίου... με μια γειτόνισσα στην παρέα που εγώ απλά εξ' όψεως γνώριζα, που μένει στο κάτω διαμέρισμα από αυτό του Στράτου. Μαζευτήκαμε συν γυναιξί και τέκνοις και η μια κουβέντα έφερε την άλλη... Και έρχεται στην "σιωπή των αμνών". Που δεν την είχε τρομάξει τόσο την γειτόνισσα όταν την είδε και ήταν πιτσιρίκα τότε, σε σχέση με κάτι άλλες! Κι εκεί της είπα πως το βιβλίο ήταν πολύ καλύτερο απ' ότι η ίδια η ταινία, συγκριτικά!
Και στο άκουσμα του τίτλου "Σιωπή των αμνών" πιάστηκε ο Στράτος! Και θυμήθηκε τις διακοπές μας, που είχα το βιβλίο και περίμενε πότε θα το αφήσω εγώ για να το πάρει εκείνος να διαβάσει! Τα μάτια του ξαφνικά έλαμψαν απ'την ανάμνηση, το πρόσωπο του φωτίστηκε! Και πήρε τον λόγο απ' την γειτόνισσα για να εξιστορήσει τις στιγμές εκείνες που περίμενε πότε εγώ θα άφηνα το βιβλίο για να το πιάσει εκείνος να διαβάσει κάποιο κεφάλαιο!
Χαμογέλασα δειλά! Το παρελθόν δεν με αγγίζει πλέον! Μου αρκεί που κι εκείνος έχει κρατήσει κάτι να θυμάται από μια εποχή εντελώς διαφορετική από αυτή που ζούμε τώρα!
- Με στενοχωρεί ξέρεις, που έχει επανακυκλοφορήσει το βιβλίο, αλλά τα οικονομικά στο σπίτι δεν μου επιτρέπουν να το αγοράσω! Του είπα λυπημένη.
Εκείνο το βιβλίο αποτελούσε τον συνδετικό κρίκο για εκείνες τις μικρές στιγμές που μου το άρπαζε, όποτε το άφηνα στο τραπεζάκι του κήπου, τότε ... εκείνο το καλοκαίρι! Και το ίδιο έδειξε να λυπήθηκε κι ο ίδιος! Γιατί θυμάμαι πως του το είχα δανείσει να το ολοκληρώσει, αλλά ποτέ δεν μου επέστρεψε! Κι αυτό είναι σαν ένα κομμάτι παζλ που έχει χαθεί κι αφήνει την εικόνα των διακοπών τότε ανολοκλήρωτη!
Μακάρι να το έκανε τώρα! Θα ένιωθα πως όλα μπήκαν σε τάξη μέσα μου και το ερμάρι του παρελθόντος θα σφραγιζόταν επιμελώς με όλα εκείνα τα μικρά πραγματάκια που μας έφεραν κοντά τότε!