Πιάνω τον εαυτό μου και νιώθω πως όσα χρόνια πέρασαν ήταν μοναχά μια στιγμούλα στο χρόνο. Λες και κοιμήθηκα να ζήσω όσα έζησα και ξύπνησα σε ένα σημείο του χρόνου που οι ρυτίδες στο πρόσωπο και οι γκρίζοι κροτάφοι επαληθεύουν πως είναι μεν εκεί, αλλά το παιχνίδι δεν έχει αλλάξει!
Facebook! Όση δύναμη έχει μόνο του το διαδίκτυο άλλη τόση έχει κι αυτή η σελίδα που αρπάζει τις ζωές μας και τις στριφογυρίζει για να μας πει στο τέλος: "Είδες; Νομίζεις έχει τελειώσει, αλλά να που κάπως σε αναζήτησε"!
Μέσα στη ρουτίνα της ζωής, έρχεται η μέρα που εισέρχομαι να περάσω λίγο χρόνο σε ένα απ' τα παιχνίδια της σελίδας και βλέπω κόκκινο το εικονίδιο με το ανθρωπάκι. Το κλικάρω: "ο Γιώργος... σας έχει προσθέσει στους φίλους του". Κοίταζα για ώρα αν έπρεπε να αγνοήσω το αίτημα ή να συνεχίσω. "Τι στο διάολο"! σκέφτομαι, δεν θα μου άλλαζε άλλωστε τίποτε. Πέρασαν χρόνια, αυτός στο σπίτι του με την οικογένειά του κι εγώ στο δικό μου με τον άντρα μου. Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα πολλά χρόνια πριν για αυτόν, δεν θα μπορούσε να ξανασυμβεί το ίδιο. Μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, μας άλλαξαν οι συνθήκες, η καθημερινότητα...
Επέλεξα αποδοχή. Δεν ανταλλάξαμε ευχαριστήρια μηνύματα. Το άφησα να κυλήσει όπως ήταν. Όπως ήσυχα με πρόσθεσε στους φίλους του τόσο ήσυχα το αποδέχτηκα.
Οι μέρες κύλησαν. Πολλές μέρες. Το καλοκαίρι όλο. Απλά ήμουν παρατηρητής στο ότι δεν αποφάσιζε αν θα αφήσει τη φωτογραφία του στο προφίλ του ή όχι. Στιγμές-στιγμές την άφηνε. Ήθελε να αποκρύψει τις ρυτίδες και τους γκρίζους κροτάφους του, ό,τι του αλλοίωνε το πρόσωπο, την γοητεία που είχε κάποτε. Και άλλαζε φωτογραφία με διάφορες εικόνες, με πρόσωπα κρυμμένα πίσω από μάσκες. Δεν ξέρω από τι ακριβώς ήθελε να κρυφτεί.
Και ξαφνικά αποφασίζει. Αφήνει τον εαυτό του να εκτεθεί. Επί της ουσίας η μόνη αλλαγή ήταν αυτή που το δέρμα στο πέρασμα του χρόνου δείχνει να παραλύει, αλλά κατά τ' άλλα ο ίδιος! Δεν συμμετέχω. Δεν σχολιάζω. Δεν θέλω να με αφορά. Ήμουν παρατηρητής.
Και τελικά αφήνει τα βράδια να τον παρασύρουν. Δίνει μουσική, δίνει λόγια, δίνει τον πόνο που νιώθει εκείνη την στιγμή, ίσα για να καταλάβει κανείς πως η καθημερινότητά του είναι κλονισμένη.
Είμαι παρατηρητής. Επηρεάζομαι όμως. Θέλω να του αφήσω σχόλιο. Το κάνω μόνο όταν πρέπει. Όπως ένας φίλος που πιάνει το "κάτι συμβαίνει" σε έναν άλλο φίλο και το αφήνει όπως είναι. Δεν θέλω να "απλώσω το χέρι". Δεν έχω δικαίωμα, αλλά και δεν το δίνω. Την κρίση στη ζωή ή στο γάμο μας, την ξεπερνάμε με τον ή την σύντροφο, όχι με ευφυολογήματα και μουσικές σε μια σελίδα που όλοι σε παρακολουθούν. Εκτός αν δεν συμβαίνει κάτι αλλά κάτι σε εμπνέει και θέλεις να το αφήσεις να κυλήσει έτσι. Ίσως να αφήνεις το πονηρό μυαλό σου να πιάσει αν η γοητεία σου ακόμη μπορεί να ξυπνήσει κάποιο παλιό καρδιοχτύπι. Ίσως!
Είμαι παρατηρητής όμως. Πιάνω τον εαυτό μου να καρδιοχτυπά, να νιώθει την έξαψη της έφηβης και γράφω το όνομα του στην αναζήτηση για να δω μήπως η μέρα ξημέρωσε με κάτι καινούριο. Όχι όμως. Ευτυχώς που δεν υπήρχε κάτι!
Ξύπνησα απ' τον λήθαργο. Δεν αφήνω να με πάει πίσω. Το παρελθόν ας μείνει εκεί που είναι, όπως το αφήσαμε με τον Στράτο. Η ζωή κυλάει με άλλους όρους κι όταν επιλέγουμε να την περάσουμε μαζί με κάποιον δίπλα μας, πρέπει να τηρήσουμε αυτή την υπόσχεση. Γιατί έτσι είναι το σωστό. Το παιχνίδι καρδιάς ας μείνει αν το θέλει, αλλά πια τουλάχιστον αυτό δεν θα το αποδεχτώ. Δεν θα το αφήσω να με επηρεάσει σαν να ήμουν και πάλι έφηβη!