Χρήστος
Τηλεφώνησες στον ξαδερφό σου τον Χρήστο μου είπες. Ήταν στενοχωρημένος γιατί έτσι που μας έχουν κάνει ένα ταξίδι απ'την Κρήτη μέχρι την Πρέβεζα -κι από κει στο χωριό σας- θέλει πολλά λεφτά, για μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων. Επίσης ήταν στενοχωρημένος που η ζωή του δεν του θυμίζει τίποτε απ'τις ανέμελες στιγμές που ζούσατε οι δυο σας στην Αθήνα ή στην πόλη μας, πριν προχωρήσετε την ζωή σας."Πόσους κόκκινους διάολους είχαμε πιει", θυμήθηκες.
Κόκκινος διάολος
Εκείνο το κοκτέϊλ όλο λέω να το φτιάξω κι όλο δεν το φτιάχνω. Μου λείπουν υλικά για να φτιάξω τον "κόκκινο διάολο" όπως τον είχες εμπνευστεί εκείνο το καλοκαίρι, που με είχε κάνει λιώμα κι όταν με κρατούσες στην αγγαλιά σου πηγαίνοντας προς το σπίτι σου έλεγα "Κοίτα τ'αστέρια"!.
Μια επίσκεψη μόνο, όπως σήμερα και μια διάθεση να θυμηθείς μικρές στιγμές από ένα περασμένο παρελθόν, είναι αρκετά για να ξανανιώσω την ένταση του καλοκαιριού εκείνου, τότε που γνώρισα και τον Χρήστο και τον... κόκκινο διάολο.
Ο Χρήστος έγινε η συμπαθειά μου, αν και παρέα δεν έτυχε ποτέ να κάνουμε άλλη φορά Πέρσι που πήγαμε τα πιτσιρίκια σου στο χωριό σου είχαμε την ευκαιρία να τον δούμε. Πολύ το χάρηκα. Όπως κι εκεί ανάμεσα στο χωριάτικο σουβλάκι και την παγωμένη μπύρα, είχαν σοβαρέψει τα πρόσωπα και μιλούσαμε για πράγματα καθημερινά, για πράγματα του πως κυλάει η ζωή μας. Τα πιτσιρίκια του Χρήστου και τα δικά σου να φωνάζουν, να παίζουν κυνηγητό ή κρυφτό κι εγώ να βλέπω την εικόνα των 2 ξάδερφων να κάθονται δίπλα δίπλα και να συζητούν. Σοβαρά τα βλέμματα και με διάθεση κριτικής που η σύζυγος δεν ακολουθεί τον σύζυγο. Η γυναίκα του Χρήστου να κοιτάζει εμένα κι εγώ να νιώθω άβολα όταν προσπαθούσα να εξηγήσω τα ανεξήγητα. Οκ, συνοδεύω ως φίλη και όχι τίποτε άλλο. Αλλά δεν είναι όμορφο αυτός ο ρόλος να μετατρέπετε σε στόχο για κουτσομπολιό. Οι θείες τριγύρω να με βλέπουν με μετρημένη συμπάθεια πλέον σε σχέση με το προηγούμενο καλοκαίρι, αλλά αυτό το περσινό λες και είχε ποτίσει με δηλητήριο το μέσα μου. Το ένιωσα και δεν ήταν όμορφο να νιώθεις την κριτική που σιγομουρμουρίζουν οι συγγένισσες όσο ανοιχτόμυαλες κι αν είναι.
Έχεις σύζυγο κι οφείλει να σε συνοδεύει. Το μια φορά να μην το κάνει, λες "οκ", την δεύτερη φορά όμως αρχίζουν οι ψίθυροι και είμαι σίγουρη πως αν υπήρχε τρίτη θα ήταν κριτική. Πίστευψέ με αν υπήρχε η περίπτωση να επαναληφθεί τα πιτσιρίκια να πάνε διακοπές στο χωριό σου, δεν θα σας συνόδευα. Την απόφαση την είχα πάρει. Δεν ήθελα να αισθανθώ τόσο άσχημα όσο πέρσι. Δεν στο έδειξα. Αλλά το βράδυ στο δωματιό μου εγώ έκλαιγα. Ένιωθα τους ψίθυρους να περιτυλίγονται γύρω μου και δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Φορούσα το καλό μου το χαμόγελο κι έκανα υπομονή μέχρι την ώρα της επιστροφής! Αυτή την αίσθηση δεν θα ήθελα να την ξανανιώσω. Δύο συνεχόμενα καλοκαίρια να έρχομαι μαζί σας και η σύζυγος να μένει πίσω για επαγγελματικούς λόγους όπως ισχυριζόταν η ίδια, ήταν υπεραρκετά για να έχουν τροφή για κουτσομπολιό οι θειές σου.
Δεν μπορώ πλέον να δεχθώ το γεγονός η γυναίκα σου να πηγαίνει παντού -να γυρνάει όλη σχεδόν την χώρα- χωρίς προβλήματα κι όταν πρόκειτε για το δικό σου χωριό να την πιάνει ναυτία. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να συζητήσετε. Το καθήκον μου ως φίλη το έκανα δυο φορές, τριτή φορά δεν θα το κάνω. Είναι σειρά να πάρει την θέση της η γυναίκα σου και να σκεφτεί πως οι γονείς σου δεν είναι μόνο να έρχονται όποτε τους τηλεφωνεί και νιώθει μπουκωμένη για να κάνει τις βόλτες της. Έχει και μια υποχρέωση εδώ που τα λέμε απέναντί τους, είναι πεθερικά της. Αν αυτό δεν της λέει κάτι, μήπως πρέπει να της το υπενθυμίζεις;