Έρχεται μια στιγμή που κάποιος σου ισοπεδώνει το όνειρο και μαζί κι εσένα. Αισθάνεσαι ότι μια εκδρομή χαράς και αναζωογόνησης είναι το μεγαλύτερο παραστράτημα που μπορείς να κάνεις στην ζωή σου. Νιώθεις ότι σε έχει προδώσει το σύμπαν. Δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Θέλω να κρυφτώ, θέλω να εξαφανιστώ! Όλο το βράδυ σερνόμουν αμίλητη. Κοιμήθηκα με δάκρυα στα μάτια. Έχω τόση πίεση τους τελευταίους μήνες, που προσπαθώ να βρω διεξόδους για να ξεχάσω. Και η εκδρομή αυτή, αυτό θα μου προσφέρει. Κάποιες ώρες διαφυγής απ'την καθημερινότητα που όσο κι αν θέλω να μην την σκέφτομαι την βλέπω μπροστά μου κάθε πρωί σε ένα χάπι που ΠΡΕΠΕΙ να καταπιώ, κάποιες ώρες ταξιδιού σε ένα όνειρο που απλά το ζω μια ανάσα δίπλα μου. Δεν μπορεί κανείς να ξέρει τι έχω στα μέσα μου, πως είναι η ψυχή μου, πως είναι η ίδια μου η ζωή. Μη μου γκρεμίζεται μια ωραία στιγμή που απλά θα με κάνει να ξεχαστώ και δεν θα είναι σαν να κάνω ζωή έκφυλη. Τόσα χρόνια που δεν είχα υποχρεώσεις και δεν το έκανα, γιατί να το κάνω τώρα;
Το πρωί στο τηλέφωνο προσπάθησα με το ζόρι να προσποιηθώ στον Στράτο σαν να μην τρέχει κάτι. Έκανα ότι μόλις είχα ξυπνήσει και δεν είχα ακόμη συνέλθει απ' τον ύπνο. Πόση καλή ηθοποιός ήμουν δεν ξέρω. Πως να τολμήσω να του πω; Δεν φταίει αυτός να του χαλάω και την δική του διάθεση με την δική μου μιζέρια. Που αν μου πρότεινε να πάω μαζί του, σίγουρα το έκανε για τον λόγο να ξεχάσω. Με είδε τις προάλλες που μαζευτήκαμε στο σπίτι του πως ήμουν εντελώς απόμακρη: "Κάτι έχεις! Τι είναι;" με ρώτησε. Τι να του πω; Τι να του εξηγήσω; Πως απ'τη μια στιγμή στην άλλη διαταράχθηκε η ζωή μου όλη; Πως απ'την αρχή της χρονιάς είμαι ένα βιβλιάριο υγείας και πακέτα με εξετάσεις ανά χείρας και να τρέχω απ'το ένα ραντεβού σε άλλο; Πως όλα αυτά για μένα είναι καινούρια; Πως με τον μόνο γιατρό που είχα επαφή στην χάση και στην φέξη ήταν μόνο σε οδοντίατρο για κάνα σφράγισμα; Και δεν έχει τελειώσει το τρέξιμο. Η χρόνια θα αλλάξει κι εγώ θα συνεχίζω τον αγώνα δρόμου... Θυμάμαι που πέρσι στην εκδρομή μας του είχα δώσει κάτι σαν προφορική διαθήκη: "αν μου συμβεί κάτι γιατί άνθρωποι είμαστε, το blog θα το διαχειρίζεσαι εσύ, επίσης υπάρχει δακτυλογραφημένη όλη η ιστορία και δεμένη σε βιβλίο που θα το πάρεις εσύ"... Κι εκείνος αντέδρασε ακούγοντας με έτσι μακάβρια "πας καλά; τι είναι αυτά που λες;" ξαφνιάστηκε. "Βρε συ λέω! Άνθρωποι είμαστε και ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει ή πως τα φέρνει η ώρα". Σαν να διαισθανόμουν ότι κάτι θα ερχόταν στο πρόσφατο μέλλον! Και το 2011 μου έφερε το δώρο να τρέχω για προβλήματα γυναικολογικής φύσης μεν, αλλά όλα πρωτόγνωρα για μένα που το ένα έφερνε το άλλο. Θέλω να τελειώσει αισιόδοξα αυτή η περιπέτεια, αλλά επίσης θέλω να μην μου φορτώνεται ο κάθε ένας με χίλιες δύο απόψεις για να με φορτώνει και να με κάνει να αισθάνομαι η χειρότερη των χειρότερων! Παλεύω να κρατήσω σε ισορροπία την ψυχική μου υγεία! Αφήστε μου το όνειρο όπως είναι! Αφήστε με να το ζήσω όπως το έχω στο μυαλό μου και μόνο εκεί!