- Νόρα σε παρακαλώ! Σκέψου το Νεφελάκι!
Όσο σκέφτομαι πως οι τηλεοπτικές σαπουνόπερες εισβάλουν στα όνειρά μου, ξεκαρδίζομαι στα γέλια με τα παιχνίδια του μυαλού μου! Πως να το κάνουμε; Είναι εντελώς γελοίο να με επισκέπτεται ο Στράτος και ξαφνικά η Νόρα (έτσι έλεγαν την τηλεοπτική "Μελίτα" της σειράς "Τα μυστικά της Εδέμ", στον ύπνο μου) να είναι μια υποτιθέμενη παλιά πρώην που του μάζεψε ότι είχε και δεν είχε σε απωθημένο και ήρθε να του τα ψάλει ένα χεράκι!
Ο ερχομός του 2010 ήταν τόσο βαρετός που απλά θύμιζε μια καθημερινή βραδιά μπροστά στην τηλεόραση μην έχοντας τι να κάνουμε. Με το ζόρι κρατιόμασταν ξύπνιοι μόνο και μόνο για να γίνει η αλλαγή! Τα υποτιθέμενα "ρεβεγιόν" στην οικογένειά μου είναι τόσο βαρετά που είναι προτιμότερο να κοιμάσαι παρά να ξενυχτάς για το υποτιθέμενο "καλό" του χρόνου! Έτσι λοιπόν το 2010 ήρθε, φιληθήκαμε κι αγκαλιαστήκαμε για το εθιμοτυπικό, τη... κοπή τη πίτα την αφήσαμε για την άλλη μέρα που θα ήταν ξύπνιος κι ο μπαμπάς και πήγαμε για ύπνο!
Μέχρι ο ύπνος να περάσει και να με πάρει αγκαλίτσα σκεφτόμουν πως σε τρεις μέρες θα άρχιζα μια δουλειά που εμπειρία καμία δεν έχω αλλά είναι αρκετά υπεύθυνη: να φροντίζω τα παιδιά του Στράτου τις ώρες που αυτός και η γυναίκα του θα λείπουν στις δουλειές τους!
1-2 μαθήματα τα πήρα και διαπίστωσα πως πρέπει όλες οι αισθήσεις σου να είναι σε άκρα ετοιμότητα και σε πλήρη επαγρύπνηση: γιατί εκτός απ'την ατομική τους υγιεινή και το δεκατιανό τους γευματάκι και το παιχνίδι που επιβάλεται, πρέπει τα μάτια μου να είναι παραπάνω από 14! Πέρα από αυτά για το λίγο που τα κράτησα στην "εκπαίδευσή" μου διαπίστωσα πως κι εγώ γίνομαι παιδί μαζί τους! Χαίρομαι να τα βλέπω να κακαρίζουν απ'τα γέλια όταν τους κάνω γκριμάτσες ή παίζουμε κυνηγητό κι έτσι δεν καταλαβαίνω για πότε περνά η ώρα και πότε εμφανίζεται η μαμά Τόνια που τρέχουν να την υποδεχτούν με αγκαλίτσες και φιλάκια!
Όμως... Πάντα όμως υπάρχει και η στιγμή που ξαφνικά όλα δείχνουν να περνάνε στην ζώνη του λυκόφωτος απ'την μια στιγμή στην άλλη! Αυτή τη φορά η Τόνια άργησε να φανεί! Λογικό ήταν με τόση κίνηση στους δρόμους να έρχεται με το αυτοκίνητο σημειωτόν! Τα παιδιά είχαν κουραστεί απ'το πολύ παιχνίδι και δεν άντεξαν άλλο να την περιμένουν κι αποκοιμήθηκαν. Τα έβαλα στα κρεβατάκια τους. Τα κοίταζα να βολεύονται κάτω απ'τις κουβερτούλες τους κι έκλεισα την πόρτα του δωματίου τους. Σιγουρεύτηκα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξυπνήσουν και πετάχτηκα για λίγα λεπτά δίπλα για έναν καφέ! Εδώ και καιρό είχε ανοίξει ένα καφέ-μπαρ δίπλα απ'την πολυκατοικία που έμεναν ο Στράτος και η Τόνια. Βρήκα την ευκαιρία να πάω και να παραγγείλω έναν έτοιμο φραπέ αντί να κάνω θόρυβο μέσα στο διαμέρισμα και πεταχτούν τα μικρά. Το καφέ ήταν ανοιχτό κι αντί να υπάρχουν θαμώνες μέσα και να απολαμβάνουν καφεδάκι μεσημεριανό, αντιθέτως φαινόταν πως κάναν γενική καθαριότητα και εξόπλιζαν με αναψυκτικά, καφέδες και ποτά τα ντουλάπια και την μπάρα του μαγαζιού. Ένα φορτηγάκι βρισκόταν απ'έξω και μπαινόβγαινε ο οδηγός στο καφέ με τις κούτες των παραγγελιών απ'την αντιπροσωπεία ποτών κι αναψυκτικών πάνω σε ένα καροτσάκι! Μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα στην μπάρα που μια σερβιτόρα ήταν σκυμμένη και γέμιζε τα ψυγεία:
- Μπορώ να έχω ένα φραπέ μέτριο με γάλα;
Η σερβιτόρα που τώρα καθάριζε την μηχανή του καφέ μου χαμογέλασε και δεν απάντησε.
- Δεν φεύγω! Πετάγομαι λίγο δίπλα κι έρχομαι να πάρω τον καφέ! Της είπα κι εκείνη συνέχισε να χαμογελά.
Διαπιστώνω ότι το διαμέρισμα του Στράτου και της Τόνιας δεν ήταν στον 3ο όροφο της πολυκατοικίας που μένουν αλλά στο ισόγειο κι ότι μόνο μια πόρτα το χώριζε απ'το καφέ-μπαρ! Άλλο και τούτο πάλι!
Περνάω στο διαμέρισμα απ'την πόρτα-χώρισμα! Πηγαίνω στο παιδικό υπνοδωμάτιο να δω τα παιδάκια αν έχουν ξεσκεπαστεί! Θεέ μου! Ήταν σαν να με είχε πλακώσει το ταβάνι! Τα πόδια μου ήταν σαν να έχασαν την ισορροπία τους! Δεν χρειάστηκε παρά λιγότερο από 1' να ανατραπεί το σύμπαν! Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει, η πίεση στο κεφάλι χτυπούσε τα μηνίγγια και τα ένιωθα έτοιμα να εκραγούν! Τα κρεβατάκια ήταν άδεια! Η λαχτάρα που πήρα αμέσως ξύπνησε την σκέψη πως έστω και για 1' απουσίας μπορείς να γίνεις εντελώς ανεύθυνος άνθρωπος! Τι θα πω τώρα στους γονείς τους; Με τι μούτρα θα τους αντικρύσω; Που να ψάξω να τα βρω; Θυμήθηκα ότι κάτι μεταξύ σοβαρού κι αστείου έκανα την αντιπρόταση στον Στράτο όταν εκείνος μου ανακοίνωσε ότι σκεφτόταν να πάρει γυναίκα να του φυλάει τα παιδιά. Κι όταν μου έκανε την πρόταση ο ίδιος χάρηκα πάρα πολύ γιατί έδειχνε πόσο πολύ με εμπιστευόταν. Και τώρα; Τώρα τι; Που πήγε η εμπιστοσύνη μου; Πως θα τον κοιτούσα στα μάτια; Προσπάθησα να ανακτήσω την ψυχραιμία μου, αλλά κι αυτή χανόταν στο σύμπλεγμα του εγκεφάλου μου. Πανικόβλητη άρχισα να ψάχνω τα δωμάτια του διαμερίσματος ένα-ένα και σε σημεία που μπορούσαν να κρυφτούν! Ίσως να μου παίζουν κρυφτό! Τρέχω να πάω στο διπλανό δωμάτιο. Πέφτω επάνω στον Στράτο και παραλίγο να χάσω την ισορροπία μου όταν εκείνος με κράτησε απ'τους αγκώνες των χεριών μου. Τρόμαξα! Τα πόδια μου δεν τα ένιωθα πλέον. Είχαν κοπεί απ'τα γόνατα και με το ζόρι κρατιόμουν:
- Τα παιδιά...
Λέω αναστατωμένη, με ορθάνοιχτα μάτια γεμάτα αγωνία και τρόμο στην σκέψη πως κάτι κακό τους συνέβη:
- Μαρίνα ηρέμησε! Είναι καλά τα παιδιά! Πάμε δίπλα!
Τον κοιτάζω περιμένοντας να μου πετάξει στα μούτρα την ανευθυνότητα που επέδειξα την πρώτη μέρα στην δουλειά που μου ανέθεσαν. Περάσαμε δίπλα. Με άφησε στο μπαράκι να καθίσω και να συνέλθω κι εκείνος βρήκε να μιλήσει με κάποιους σερβιτόρους. Επάνω στην μπάρα αντί να με περιμένει ο καφές που παράγγειλα βρισκόταν ένας δίσκος με ποτήρια χρησιμοποιημένα με υπολείμματα καφέ και νερού.
- Συγγνώμη! Παράγγειλα έναν φραπέ πριν λίγο. Που είναι;
Ρώτησα την σερβιτόρα που τακτοποιούσε φλυτζάνια και πιατάκια επάνω στην μηχανή του καφέ, έχοντας εκείνο το μόνιμα καρφιτσωμένο χαμόγελο στο πρόσωπό της, που εκνευρισμό έφερνε αν κοιτούσες το πρόσωπό της περισσότερο. Εκείνη την στιγμή μου ήρθε το ξέσπασμα:
- Έλεος ρε παιδιά! Τι ζήτησα; Έναν καφέ ζήτησα. Άντε στο διάολο όλοι σας εδώ μέσα. Θα το διαλύσετε το μαγαζί!
Φωνάζω και ουρλιάζω για την αδιαφορία της σερβιτόρας που συνέχιζε να έχει το ίδιο χαμόγελο. Τα νεύρα μου. Ο Στράτος ακούγοντάς με να φωνάζω και λίγο πριν χυμήξω στην σερβιτόρα μέσα απ'την μπάρα, ήρθε και με τράβηξε μαλακά απ'το μπράτσο να βγούμε έξω:
- Απαράδεκτο δεν είναι; τον ρωτάω και μου χαμογελάει με κατανόηση.
Τι μου συνέβαινε ρε γαμώτο; Τι αλλόκοτη συμπεριφορά δείχνω; Τα παιδιά είχαν χαθεί κι εγώ ξεσπούσα για έναν καφέ. Το μυαλό μου ήταν τόσο μπερδεμένο που είχα την εντύπωση πως ο καφές ήταν άμεσης προτεραιότητας, γιατί ίσως η καφείνη μου έδινε την ενέργεια και την ψυχραιμία να σκεφτώ πιο λογικά! Κοίταζα τον Στράτο με απόγνωση με ένα βλέμμα συγγνώμης για να καταλάβει πως ότι έγινε, ήταν σε χρόνο ανύποπτο και σε μερικά δευτερόλεπτα της ώρας!
- Ξέχασα να σου τηλεφωνήσω για να στο πω. Τα παιδιά πέρασε η Τόνια και τα πήρε. Οπότε τσάμπα αναστατώθηκες.
- Εντάξει, αλλά δεν έκανα και πολύ γαμώτο. Ένα καφέ ήρθα να παραγγείλω...
Απολογήθηκα αναστατωμένη γιατί ένιωθα ότι ήμουν πλήρως ανεύθυνη κι ότι δεν θα υπήρξε επόμενη φορά στην "δουλειά" μου.
- Χαλάρωσε βρε συ! Δεν τρέχει τίποτε!
Χαλάρωσα όπως μου ζήτησε και τον κοιτούσα. Τα μάτια του μου πρόδιδαν πως κάτι συνέβαινε:
- Στράτο όλα καλά;
- Ναι! Μα τι προσπαθώ να σου πω τόση ώρα;
- Στράτο κάτι συνέβη. Το βλέπω στα μάτια σου!
Όχι μόνο στα μάτια του αλλά ακόμη και στο πρόσωπό του διαγραφόταν η απογοήτευσή του. Κανείς δεν βρέθηκε να με ενημερώσει και ξαφνικά έρχεται η Τόνια και παίρνει τα παιδιά της κι ο Στράτος απλά έρχεται να με ενημερώσει. Κάτι έτρεχε. Κάτι σοβαρό συνέβαινε και απλά ήθελαν να μείνω έξω απ'τα προσωπικά τους. Ο Στράτος πάντα έτσι ήταν. Με άφηνε απ'έξω μέχρι να βρεθεί στην πλήρη απόγνωση κι έρθει να μου μιλήσει. Κοιταζόμασταν στα μάτια έντονα και περίμενα να μου μιλήσει.
- Είσαι πολύ γελοίος τελικά! Ήθελα νά'ξερα πως την πάτησα κι έμπλεξα μαζί σου!
Άκουσα μια γνώριμη γυναικεία φωνή από πίσω μου. Μια γνώριμη φυσιογνωμία ξεπρόβαλε απ'το πλάι του φορτηγού με τα ποτά! Την κοιτούσα που ερχόταν με φόρα προς την μεριά του Στράτου! Το χέρι της ακούστηκε να χτυπά δυνατά επάνω στο μάγουλό του και εγώ κοιτούσα αποσβολωμένη απ'το θέατρο του παραλόγου που ζούσα. Η "Μελίτα"; Λες και πήδηξε μέσα απ'την τηλεόραση, μέσα απ'τα "Μυστικά της Εδέμ" και το φορτηγό απλά την είχε κρύψει. Ήξερε τον Στράτο; Ο Στράτος γιατί δεν μου είχε πει ποτέ τίποτε;
- Νόρα; Απόρησε κι εκείνος.
- Ναι ρε! Φόρτωσε με, με τις ενοχές σου! Σηκώθηκες κι έφυγες χωρίς να πεις λέξη κι εγώ προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου εδώ και χρόνια απ'το τίποτα; Τι σου έκανα μου λες;
Ήταν τέτοια η κατά μέτωπον επίθεση που ξαφνιάστηκα. Το πρόσωπό της ήταν κοντά στο δικό του και ήταν σαν να τον έφτυνε με τα λόγια της για την συμπεριφορά του πριν από καιρό και ποιός ξέρει πριν πόσο. Ξαφνικά σαν να θυμήθηκα ότι ήταν μια απ'τις παλιές γνωριμίες που δεν είχε μέλλον μαζί του, την εποχή που βρισκόταν σε μια αναζήτηση του αν περνά η μπογιά του ή όχι! Και προφανώς την γνώριζα κι εγώ:
- Νόρα; Τι συνέβη; Πες σε μένα;
Με άκουσα να της λέω. Άρα την ήξερα! Πως αλλιώς να γνώριζα το όνομά της και να έδειχνα μια τέτοια οικειότητα απέναντί της, προσπαθώντας να ισορροπήσω την απόλυτη τρέλα της στιγμής!
Η Νόρα ήταν σαν να μη με άκουγε! Ήξερα ότι είχε παντρευτεί, ότι ήταν ευτυχισμένη, ότι είχε μια κορούλα την Νεφέλη και τώρα... Τι συνέβη έτσι ξαφνικά και εμφανίστηκε απ'το πουθενά ζητώντας τα ρέστα από μια σχέση που δεν κράτησε πολύ και που ανήκε στο πολύ μακρινό παρελθόν και των δύο; Δεν μου απάντησε και μας προσπέρασε αγανακτισμένη. Την έβλεπα που ανηφόριζε τον δρόμο μπροστά μας και ξαφνικά εμφανίστηκε από επάνω μας σε έναν ογκώδη βράχο που στεκόταν ακριβώς απέναντι απ'την πολυκατοικία' απομεινάρι ενός λόφου του παρελθόντος. Θεέ μου είναι τρελή! Θα γκρεμοτσακιστεί για μια βλακεία!
- Νόρα μη! Τι πας να κάνεις;
Η Νόρα με αγνόησε και συνέχιζε να βρίζει τον Στράτο. Ενώ περίμενα να έχουν βγει όλοι έξω για να δουν τι ήταν όλο αυτό το σούσουρο όλος αυτός ο πανικός και οι φωνές και φαινόταν ότι δεν απασχολούσε κανέναν και τίποτε. Όλοι τραβούσαν τον δρόμο τους κανονικά, οι μεταφορείς του φορτηγού μπαινόβγαιναν στην καφετέρια ανενόχλητοι, οι νοικοκυρές στα διαμερίσματα συνέχιζαν το νοικοκυριό τους αδιάφορες. Τι γινόταν πια;
- Νόρα σε παρακαλώ! Σκέψου το Νεφελάκι!
Της φώναξα. Η θύμηση του ονόματος της κόρης της ήταν αυτό που την ξύπνησε απ'το παραλήρημα της. Έκανε πίσω ξαφνικά! Στο πρόσωπό της η απόγνωση μεταλλάχθηκε και έδειξε να γυρνά στην πραγματικότητα! Γούρλωσε τα μάτια όταν συνειδητοποίησε τι ήταν έτοιμη ξαφνικά να κάνει.
- Θα τρελαθώ! Θεέ μου τι είναι όλο αυτό;
Άκουσα τον Στράτο χαμένο σε όλο αυτό που συνέβαινε. Κοιτούσε αποσβολωμένος τα όσα συνέβαιναν και με το ζόρι κατάφερε να αρθρώσει τα λόγια του! Δεν μπορούσα να δώσω καμία εξήγηση στο παραμικρό που συνέβαινε. Η Νόρα ξαφνικά χάθηκε. Κατέβηκε απ'τον βράχο και μας προσπέρασε σαν να μην μας ήξερε καθόλου. Εγώ κι ο Στράτος κοιτούσαμε με ανοιχτό το στόμα. Τι άλλο μας περίμενε;
- Πριν τρελαθώ εντελώς Μαρίνα, πάμε μέσα!
Μου είπε και με τράβηξε και με οδήγησε μέσα στην πολυκατοικία. Συνειδητοποίησα ότι η πόρτα-χώρισμα δεν υπήρχε πλέον. Ήταν η πόρτα του ασανσέρ που μας οδήγησε στο διαμέρισμά του στον τρίτο. Μπήκα μέσα πρώτη και πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο των παιδιών, τρελή απ'την ανυπομονησία να ήταν όλα ένα κακό όνειρο και να δω τα παιδάκια να κοιμούνται στα κρεβατάκια τους. Δεν ήταν όμως. Κοιτούσα το άδειο δωμάτιο με τα παιχνίδια ολόγυρα να το στολίζουν κι εγώ πια δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Ένιωθα μια απίστευτη θλίψη. Ο Στράτος με είχε ακολουθήσει και ξαφνικά με τράβηξε στην αγκαλιά του. Μου χάιδεψε τα μαλλιά:
- Αφού σου είπα που είναι τα παιδιά.
- Νόμιζα πως όλα γύριζαν στην θέση τους.
Τραβήχτηκε για λίγο και με κοιτούσε στα μάτια.
- Τι ήταν όλη αυτή η τρέλα σήμερα; Ρώτησα κι ένιωσα το κορμί μου κουρασμένο.
- Δεν ξέρω! Μου απάντησε και με κοιτούσε στα χείλια.
- Η Νόρα; Εμφανίστηκε απ'το πουθενά μετά από πόσα χρόνια... Είχες διατηρήσει επαφή μαζί της;
- Όχι, όχι! Είχα κι εγώ να τη δω χρόνια...
- Στράτο! Νιώθω αλλόκοτα. Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει και νομίζω πως θα τρελαθώ εντελώς.
- Ηρέμησε! Ότι έγινε έγινε...
Συμπλήρωσε και συνέχιζε να με κοιτά επίμονα στα χείλη. Αναστατώθηκα! Το ήξερα αυτό το βλέμμα. Με πλησίασε... Με πλησίασε ακόμη περισσότερο και ξαφνικά βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο. Κοίταζε τα χείλια μου και κοιτούσα τα δικά του. Θεέ μου θα το κάνει! Έτρεμα! Ξαφνικά έτρεμα! Με φίλησε στο μέτωπο. Συνέχισε... Με φίλησε στα μάτια! Συνέχισε... Με φίλησε στο σαγόνι! Θα λιποθυμούσα! Έτοιμη ήμουν! Με δάγκωσε παιχνιδιάρικα στα χείλη! Ανταπέδωσα! Οι απαλές δαγκωματιές, έγινε ένα ερεθιστικό παιχνίδι των χειλιών μας. Μέχρι που όλο το πάθος το κρυμμένο των τόσων χρόνων ξέσπασε σε ένα βαθύ φιλί που η διάρκειά του δεν είχε αρχή και τέλος. Δεν τον χόρταινα και δεν ήθελα να ξεφύγω απ'την αγκαλιά του. Όμως...
Όταν άνοιξα τα μάτια το βαθύ σκοτάδι που υπήρχε στον χώρο δεν γινόταν να μου δώσει να καταλάβω το παραμικρό. Η καρδιά μου χόρευε σαν τρελή και τα χείλη μου τα ένιωθα πρησμένα. Δίπλα μου η ζεστασιά του συντρόφου μου, μου υπενθύμισε που ακριβώς βρισκόμουν. Χαμογέλασα! Το 2010 με βρήκε να τον "απατάω" στον ύπνο μου! Αλλά μου άρεσε! Κρύφτηκα κάτω απ'το πάπλωμα με ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πρόσωπό μου. Δεν με ένοιαζε όλος αυτό ο παραλογισμός που έζησα στο όνειρό μου, αλλά μόνο η κατάληξή του. Ο Άη Βασίλης μου έστειλε 2010 φιλιά από εκείνον. Ήταν το δώρο που ποτέ δεν περίμενα να έχω!
Όσο σκέφτομαι πως οι τηλεοπτικές σαπουνόπερες εισβάλουν στα όνειρά μου, ξεκαρδίζομαι στα γέλια με τα παιχνίδια του μυαλού μου! Πως να το κάνουμε; Είναι εντελώς γελοίο να με επισκέπτεται ο Στράτος και ξαφνικά η Νόρα (έτσι έλεγαν την τηλεοπτική "Μελίτα" της σειράς "Τα μυστικά της Εδέμ", στον ύπνο μου) να είναι μια υποτιθέμενη παλιά πρώην που του μάζεψε ότι είχε και δεν είχε σε απωθημένο και ήρθε να του τα ψάλει ένα χεράκι!
Ο ερχομός του 2010 ήταν τόσο βαρετός που απλά θύμιζε μια καθημερινή βραδιά μπροστά στην τηλεόραση μην έχοντας τι να κάνουμε. Με το ζόρι κρατιόμασταν ξύπνιοι μόνο και μόνο για να γίνει η αλλαγή! Τα υποτιθέμενα "ρεβεγιόν" στην οικογένειά μου είναι τόσο βαρετά που είναι προτιμότερο να κοιμάσαι παρά να ξενυχτάς για το υποτιθέμενο "καλό" του χρόνου! Έτσι λοιπόν το 2010 ήρθε, φιληθήκαμε κι αγκαλιαστήκαμε για το εθιμοτυπικό, τη... κοπή τη πίτα την αφήσαμε για την άλλη μέρα που θα ήταν ξύπνιος κι ο μπαμπάς και πήγαμε για ύπνο!
Μέχρι ο ύπνος να περάσει και να με πάρει αγκαλίτσα σκεφτόμουν πως σε τρεις μέρες θα άρχιζα μια δουλειά που εμπειρία καμία δεν έχω αλλά είναι αρκετά υπεύθυνη: να φροντίζω τα παιδιά του Στράτου τις ώρες που αυτός και η γυναίκα του θα λείπουν στις δουλειές τους!
1-2 μαθήματα τα πήρα και διαπίστωσα πως πρέπει όλες οι αισθήσεις σου να είναι σε άκρα ετοιμότητα και σε πλήρη επαγρύπνηση: γιατί εκτός απ'την ατομική τους υγιεινή και το δεκατιανό τους γευματάκι και το παιχνίδι που επιβάλεται, πρέπει τα μάτια μου να είναι παραπάνω από 14! Πέρα από αυτά για το λίγο που τα κράτησα στην "εκπαίδευσή" μου διαπίστωσα πως κι εγώ γίνομαι παιδί μαζί τους! Χαίρομαι να τα βλέπω να κακαρίζουν απ'τα γέλια όταν τους κάνω γκριμάτσες ή παίζουμε κυνηγητό κι έτσι δεν καταλαβαίνω για πότε περνά η ώρα και πότε εμφανίζεται η μαμά Τόνια που τρέχουν να την υποδεχτούν με αγκαλίτσες και φιλάκια!
Όμως... Πάντα όμως υπάρχει και η στιγμή που ξαφνικά όλα δείχνουν να περνάνε στην ζώνη του λυκόφωτος απ'την μια στιγμή στην άλλη! Αυτή τη φορά η Τόνια άργησε να φανεί! Λογικό ήταν με τόση κίνηση στους δρόμους να έρχεται με το αυτοκίνητο σημειωτόν! Τα παιδιά είχαν κουραστεί απ'το πολύ παιχνίδι και δεν άντεξαν άλλο να την περιμένουν κι αποκοιμήθηκαν. Τα έβαλα στα κρεβατάκια τους. Τα κοίταζα να βολεύονται κάτω απ'τις κουβερτούλες τους κι έκλεισα την πόρτα του δωματίου τους. Σιγουρεύτηκα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξυπνήσουν και πετάχτηκα για λίγα λεπτά δίπλα για έναν καφέ! Εδώ και καιρό είχε ανοίξει ένα καφέ-μπαρ δίπλα απ'την πολυκατοικία που έμεναν ο Στράτος και η Τόνια. Βρήκα την ευκαιρία να πάω και να παραγγείλω έναν έτοιμο φραπέ αντί να κάνω θόρυβο μέσα στο διαμέρισμα και πεταχτούν τα μικρά. Το καφέ ήταν ανοιχτό κι αντί να υπάρχουν θαμώνες μέσα και να απολαμβάνουν καφεδάκι μεσημεριανό, αντιθέτως φαινόταν πως κάναν γενική καθαριότητα και εξόπλιζαν με αναψυκτικά, καφέδες και ποτά τα ντουλάπια και την μπάρα του μαγαζιού. Ένα φορτηγάκι βρισκόταν απ'έξω και μπαινόβγαινε ο οδηγός στο καφέ με τις κούτες των παραγγελιών απ'την αντιπροσωπεία ποτών κι αναψυκτικών πάνω σε ένα καροτσάκι! Μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα στην μπάρα που μια σερβιτόρα ήταν σκυμμένη και γέμιζε τα ψυγεία:
- Μπορώ να έχω ένα φραπέ μέτριο με γάλα;
Η σερβιτόρα που τώρα καθάριζε την μηχανή του καφέ μου χαμογέλασε και δεν απάντησε.
- Δεν φεύγω! Πετάγομαι λίγο δίπλα κι έρχομαι να πάρω τον καφέ! Της είπα κι εκείνη συνέχισε να χαμογελά.
Διαπιστώνω ότι το διαμέρισμα του Στράτου και της Τόνιας δεν ήταν στον 3ο όροφο της πολυκατοικίας που μένουν αλλά στο ισόγειο κι ότι μόνο μια πόρτα το χώριζε απ'το καφέ-μπαρ! Άλλο και τούτο πάλι!
Περνάω στο διαμέρισμα απ'την πόρτα-χώρισμα! Πηγαίνω στο παιδικό υπνοδωμάτιο να δω τα παιδάκια αν έχουν ξεσκεπαστεί! Θεέ μου! Ήταν σαν να με είχε πλακώσει το ταβάνι! Τα πόδια μου ήταν σαν να έχασαν την ισορροπία τους! Δεν χρειάστηκε παρά λιγότερο από 1' να ανατραπεί το σύμπαν! Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει, η πίεση στο κεφάλι χτυπούσε τα μηνίγγια και τα ένιωθα έτοιμα να εκραγούν! Τα κρεβατάκια ήταν άδεια! Η λαχτάρα που πήρα αμέσως ξύπνησε την σκέψη πως έστω και για 1' απουσίας μπορείς να γίνεις εντελώς ανεύθυνος άνθρωπος! Τι θα πω τώρα στους γονείς τους; Με τι μούτρα θα τους αντικρύσω; Που να ψάξω να τα βρω; Θυμήθηκα ότι κάτι μεταξύ σοβαρού κι αστείου έκανα την αντιπρόταση στον Στράτο όταν εκείνος μου ανακοίνωσε ότι σκεφτόταν να πάρει γυναίκα να του φυλάει τα παιδιά. Κι όταν μου έκανε την πρόταση ο ίδιος χάρηκα πάρα πολύ γιατί έδειχνε πόσο πολύ με εμπιστευόταν. Και τώρα; Τώρα τι; Που πήγε η εμπιστοσύνη μου; Πως θα τον κοιτούσα στα μάτια; Προσπάθησα να ανακτήσω την ψυχραιμία μου, αλλά κι αυτή χανόταν στο σύμπλεγμα του εγκεφάλου μου. Πανικόβλητη άρχισα να ψάχνω τα δωμάτια του διαμερίσματος ένα-ένα και σε σημεία που μπορούσαν να κρυφτούν! Ίσως να μου παίζουν κρυφτό! Τρέχω να πάω στο διπλανό δωμάτιο. Πέφτω επάνω στον Στράτο και παραλίγο να χάσω την ισορροπία μου όταν εκείνος με κράτησε απ'τους αγκώνες των χεριών μου. Τρόμαξα! Τα πόδια μου δεν τα ένιωθα πλέον. Είχαν κοπεί απ'τα γόνατα και με το ζόρι κρατιόμουν:
- Τα παιδιά...
Λέω αναστατωμένη, με ορθάνοιχτα μάτια γεμάτα αγωνία και τρόμο στην σκέψη πως κάτι κακό τους συνέβη:
- Μαρίνα ηρέμησε! Είναι καλά τα παιδιά! Πάμε δίπλα!
Τον κοιτάζω περιμένοντας να μου πετάξει στα μούτρα την ανευθυνότητα που επέδειξα την πρώτη μέρα στην δουλειά που μου ανέθεσαν. Περάσαμε δίπλα. Με άφησε στο μπαράκι να καθίσω και να συνέλθω κι εκείνος βρήκε να μιλήσει με κάποιους σερβιτόρους. Επάνω στην μπάρα αντί να με περιμένει ο καφές που παράγγειλα βρισκόταν ένας δίσκος με ποτήρια χρησιμοποιημένα με υπολείμματα καφέ και νερού.
- Συγγνώμη! Παράγγειλα έναν φραπέ πριν λίγο. Που είναι;
Ρώτησα την σερβιτόρα που τακτοποιούσε φλυτζάνια και πιατάκια επάνω στην μηχανή του καφέ, έχοντας εκείνο το μόνιμα καρφιτσωμένο χαμόγελο στο πρόσωπό της, που εκνευρισμό έφερνε αν κοιτούσες το πρόσωπό της περισσότερο. Εκείνη την στιγμή μου ήρθε το ξέσπασμα:
- Έλεος ρε παιδιά! Τι ζήτησα; Έναν καφέ ζήτησα. Άντε στο διάολο όλοι σας εδώ μέσα. Θα το διαλύσετε το μαγαζί!
Φωνάζω και ουρλιάζω για την αδιαφορία της σερβιτόρας που συνέχιζε να έχει το ίδιο χαμόγελο. Τα νεύρα μου. Ο Στράτος ακούγοντάς με να φωνάζω και λίγο πριν χυμήξω στην σερβιτόρα μέσα απ'την μπάρα, ήρθε και με τράβηξε μαλακά απ'το μπράτσο να βγούμε έξω:
- Απαράδεκτο δεν είναι; τον ρωτάω και μου χαμογελάει με κατανόηση.
Τι μου συνέβαινε ρε γαμώτο; Τι αλλόκοτη συμπεριφορά δείχνω; Τα παιδιά είχαν χαθεί κι εγώ ξεσπούσα για έναν καφέ. Το μυαλό μου ήταν τόσο μπερδεμένο που είχα την εντύπωση πως ο καφές ήταν άμεσης προτεραιότητας, γιατί ίσως η καφείνη μου έδινε την ενέργεια και την ψυχραιμία να σκεφτώ πιο λογικά! Κοίταζα τον Στράτο με απόγνωση με ένα βλέμμα συγγνώμης για να καταλάβει πως ότι έγινε, ήταν σε χρόνο ανύποπτο και σε μερικά δευτερόλεπτα της ώρας!
- Ξέχασα να σου τηλεφωνήσω για να στο πω. Τα παιδιά πέρασε η Τόνια και τα πήρε. Οπότε τσάμπα αναστατώθηκες.
- Εντάξει, αλλά δεν έκανα και πολύ γαμώτο. Ένα καφέ ήρθα να παραγγείλω...
Απολογήθηκα αναστατωμένη γιατί ένιωθα ότι ήμουν πλήρως ανεύθυνη κι ότι δεν θα υπήρξε επόμενη φορά στην "δουλειά" μου.
- Χαλάρωσε βρε συ! Δεν τρέχει τίποτε!
Χαλάρωσα όπως μου ζήτησε και τον κοιτούσα. Τα μάτια του μου πρόδιδαν πως κάτι συνέβαινε:
- Στράτο όλα καλά;
- Ναι! Μα τι προσπαθώ να σου πω τόση ώρα;
- Στράτο κάτι συνέβη. Το βλέπω στα μάτια σου!
Όχι μόνο στα μάτια του αλλά ακόμη και στο πρόσωπό του διαγραφόταν η απογοήτευσή του. Κανείς δεν βρέθηκε να με ενημερώσει και ξαφνικά έρχεται η Τόνια και παίρνει τα παιδιά της κι ο Στράτος απλά έρχεται να με ενημερώσει. Κάτι έτρεχε. Κάτι σοβαρό συνέβαινε και απλά ήθελαν να μείνω έξω απ'τα προσωπικά τους. Ο Στράτος πάντα έτσι ήταν. Με άφηνε απ'έξω μέχρι να βρεθεί στην πλήρη απόγνωση κι έρθει να μου μιλήσει. Κοιταζόμασταν στα μάτια έντονα και περίμενα να μου μιλήσει.
- Είσαι πολύ γελοίος τελικά! Ήθελα νά'ξερα πως την πάτησα κι έμπλεξα μαζί σου!
Άκουσα μια γνώριμη γυναικεία φωνή από πίσω μου. Μια γνώριμη φυσιογνωμία ξεπρόβαλε απ'το πλάι του φορτηγού με τα ποτά! Την κοιτούσα που ερχόταν με φόρα προς την μεριά του Στράτου! Το χέρι της ακούστηκε να χτυπά δυνατά επάνω στο μάγουλό του και εγώ κοιτούσα αποσβολωμένη απ'το θέατρο του παραλόγου που ζούσα. Η "Μελίτα"; Λες και πήδηξε μέσα απ'την τηλεόραση, μέσα απ'τα "Μυστικά της Εδέμ" και το φορτηγό απλά την είχε κρύψει. Ήξερε τον Στράτο; Ο Στράτος γιατί δεν μου είχε πει ποτέ τίποτε;
- Νόρα; Απόρησε κι εκείνος.
- Ναι ρε! Φόρτωσε με, με τις ενοχές σου! Σηκώθηκες κι έφυγες χωρίς να πεις λέξη κι εγώ προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου εδώ και χρόνια απ'το τίποτα; Τι σου έκανα μου λες;
Ήταν τέτοια η κατά μέτωπον επίθεση που ξαφνιάστηκα. Το πρόσωπό της ήταν κοντά στο δικό του και ήταν σαν να τον έφτυνε με τα λόγια της για την συμπεριφορά του πριν από καιρό και ποιός ξέρει πριν πόσο. Ξαφνικά σαν να θυμήθηκα ότι ήταν μια απ'τις παλιές γνωριμίες που δεν είχε μέλλον μαζί του, την εποχή που βρισκόταν σε μια αναζήτηση του αν περνά η μπογιά του ή όχι! Και προφανώς την γνώριζα κι εγώ:
- Νόρα; Τι συνέβη; Πες σε μένα;
Με άκουσα να της λέω. Άρα την ήξερα! Πως αλλιώς να γνώριζα το όνομά της και να έδειχνα μια τέτοια οικειότητα απέναντί της, προσπαθώντας να ισορροπήσω την απόλυτη τρέλα της στιγμής!
Η Νόρα ήταν σαν να μη με άκουγε! Ήξερα ότι είχε παντρευτεί, ότι ήταν ευτυχισμένη, ότι είχε μια κορούλα την Νεφέλη και τώρα... Τι συνέβη έτσι ξαφνικά και εμφανίστηκε απ'το πουθενά ζητώντας τα ρέστα από μια σχέση που δεν κράτησε πολύ και που ανήκε στο πολύ μακρινό παρελθόν και των δύο; Δεν μου απάντησε και μας προσπέρασε αγανακτισμένη. Την έβλεπα που ανηφόριζε τον δρόμο μπροστά μας και ξαφνικά εμφανίστηκε από επάνω μας σε έναν ογκώδη βράχο που στεκόταν ακριβώς απέναντι απ'την πολυκατοικία' απομεινάρι ενός λόφου του παρελθόντος. Θεέ μου είναι τρελή! Θα γκρεμοτσακιστεί για μια βλακεία!
- Νόρα μη! Τι πας να κάνεις;
Η Νόρα με αγνόησε και συνέχιζε να βρίζει τον Στράτο. Ενώ περίμενα να έχουν βγει όλοι έξω για να δουν τι ήταν όλο αυτό το σούσουρο όλος αυτός ο πανικός και οι φωνές και φαινόταν ότι δεν απασχολούσε κανέναν και τίποτε. Όλοι τραβούσαν τον δρόμο τους κανονικά, οι μεταφορείς του φορτηγού μπαινόβγαιναν στην καφετέρια ανενόχλητοι, οι νοικοκυρές στα διαμερίσματα συνέχιζαν το νοικοκυριό τους αδιάφορες. Τι γινόταν πια;
- Νόρα σε παρακαλώ! Σκέψου το Νεφελάκι!
Της φώναξα. Η θύμηση του ονόματος της κόρης της ήταν αυτό που την ξύπνησε απ'το παραλήρημα της. Έκανε πίσω ξαφνικά! Στο πρόσωπό της η απόγνωση μεταλλάχθηκε και έδειξε να γυρνά στην πραγματικότητα! Γούρλωσε τα μάτια όταν συνειδητοποίησε τι ήταν έτοιμη ξαφνικά να κάνει.
- Θα τρελαθώ! Θεέ μου τι είναι όλο αυτό;
Άκουσα τον Στράτο χαμένο σε όλο αυτό που συνέβαινε. Κοιτούσε αποσβολωμένος τα όσα συνέβαιναν και με το ζόρι κατάφερε να αρθρώσει τα λόγια του! Δεν μπορούσα να δώσω καμία εξήγηση στο παραμικρό που συνέβαινε. Η Νόρα ξαφνικά χάθηκε. Κατέβηκε απ'τον βράχο και μας προσπέρασε σαν να μην μας ήξερε καθόλου. Εγώ κι ο Στράτος κοιτούσαμε με ανοιχτό το στόμα. Τι άλλο μας περίμενε;
- Πριν τρελαθώ εντελώς Μαρίνα, πάμε μέσα!
Μου είπε και με τράβηξε και με οδήγησε μέσα στην πολυκατοικία. Συνειδητοποίησα ότι η πόρτα-χώρισμα δεν υπήρχε πλέον. Ήταν η πόρτα του ασανσέρ που μας οδήγησε στο διαμέρισμά του στον τρίτο. Μπήκα μέσα πρώτη και πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο των παιδιών, τρελή απ'την ανυπομονησία να ήταν όλα ένα κακό όνειρο και να δω τα παιδάκια να κοιμούνται στα κρεβατάκια τους. Δεν ήταν όμως. Κοιτούσα το άδειο δωμάτιο με τα παιχνίδια ολόγυρα να το στολίζουν κι εγώ πια δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Ένιωθα μια απίστευτη θλίψη. Ο Στράτος με είχε ακολουθήσει και ξαφνικά με τράβηξε στην αγκαλιά του. Μου χάιδεψε τα μαλλιά:
- Αφού σου είπα που είναι τα παιδιά.
- Νόμιζα πως όλα γύριζαν στην θέση τους.
Τραβήχτηκε για λίγο και με κοιτούσε στα μάτια.
- Τι ήταν όλη αυτή η τρέλα σήμερα; Ρώτησα κι ένιωσα το κορμί μου κουρασμένο.
- Δεν ξέρω! Μου απάντησε και με κοιτούσε στα χείλια.
- Η Νόρα; Εμφανίστηκε απ'το πουθενά μετά από πόσα χρόνια... Είχες διατηρήσει επαφή μαζί της;
- Όχι, όχι! Είχα κι εγώ να τη δω χρόνια...
- Στράτο! Νιώθω αλλόκοτα. Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει και νομίζω πως θα τρελαθώ εντελώς.
- Ηρέμησε! Ότι έγινε έγινε...
Συμπλήρωσε και συνέχιζε να με κοιτά επίμονα στα χείλη. Αναστατώθηκα! Το ήξερα αυτό το βλέμμα. Με πλησίασε... Με πλησίασε ακόμη περισσότερο και ξαφνικά βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο. Κοίταζε τα χείλια μου και κοιτούσα τα δικά του. Θεέ μου θα το κάνει! Έτρεμα! Ξαφνικά έτρεμα! Με φίλησε στο μέτωπο. Συνέχισε... Με φίλησε στα μάτια! Συνέχισε... Με φίλησε στο σαγόνι! Θα λιποθυμούσα! Έτοιμη ήμουν! Με δάγκωσε παιχνιδιάρικα στα χείλη! Ανταπέδωσα! Οι απαλές δαγκωματιές, έγινε ένα ερεθιστικό παιχνίδι των χειλιών μας. Μέχρι που όλο το πάθος το κρυμμένο των τόσων χρόνων ξέσπασε σε ένα βαθύ φιλί που η διάρκειά του δεν είχε αρχή και τέλος. Δεν τον χόρταινα και δεν ήθελα να ξεφύγω απ'την αγκαλιά του. Όμως...
Όταν άνοιξα τα μάτια το βαθύ σκοτάδι που υπήρχε στον χώρο δεν γινόταν να μου δώσει να καταλάβω το παραμικρό. Η καρδιά μου χόρευε σαν τρελή και τα χείλη μου τα ένιωθα πρησμένα. Δίπλα μου η ζεστασιά του συντρόφου μου, μου υπενθύμισε που ακριβώς βρισκόμουν. Χαμογέλασα! Το 2010 με βρήκε να τον "απατάω" στον ύπνο μου! Αλλά μου άρεσε! Κρύφτηκα κάτω απ'το πάπλωμα με ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πρόσωπό μου. Δεν με ένοιαζε όλος αυτό ο παραλογισμός που έζησα στο όνειρό μου, αλλά μόνο η κατάληξή του. Ο Άη Βασίλης μου έστειλε 2010 φιλιά από εκείνον. Ήταν το δώρο που ποτέ δεν περίμενα να έχω!