Καιρό είναι που θέλω να γράψω τις σκέψεις μου κι όλο το αναβάλω! Όλα μπερδεμένα είναι στο κεφάλι μου. Ίσως η νέα χρονιά να μου δώσει τη δύναμη να τα βάλω σε σειρά.
Ας έχουμε όλοι μας Χαρούμενες Γιορτές και το 2011 να μας φέρει ευημερία και υγεία.
Καιρό είναι που θέλω να γράψω τις σκέψεις μου κι όλο το αναβάλω! Όλα μπερδεμένα είναι στο κεφάλι μου. Ίσως η νέα χρονιά να μου δώσει τη δύναμη να τα βάλω σε σειρά.
Ας έχουμε όλοι μας Χαρούμενες Γιορτές και το 2011 να μας φέρει ευημερία και υγεία.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για να έρθουμε στο σπίτι. Μια συνήθεια τώρα τελευταία που τηρούν μπαμπάς και πιτσιρίκια για να με φέρουν στο σπίτι όταν πια οι δικές μου υπηρεσίες πλέον τελειώνουν κάπου το μεσημεράκι! Πάντα πριν ξεκινήσουμε μπαίνει σε λειτουργία το ραδιόφωνο ώστε η μικρή απόσταση της διαδρομής μας να έχει και την ανάλογη μουσική υπόκρουση. Συνήθως με τον Στράτο δεν δίνουμε και τόση σημασία στα τραγούδια και τις μουσικές που ακούγονται γιατί στα ελάχιστα λεπτά της διαδρομής κουβεντιάζουμε διάφορα καθημερινά θέματα. Κάτι που δεν κάνουμε όταν είναι σπίτι... Προτιμούμε το ουδέτερο έδαφος! Χθες ήταν η εξαίρεση... Δεν μιλήσαμε για τίποτε... Με το που ξεκινήσαμε το ραδιόφωνο άρχισε να παίζει ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι, απ’την εποχή της ξενοιασιάς... Την εποχή που ανακαλύπταμε ότι κάτι έτρεχε μεταξύ μας... Ο Στράτος δυνάμωσε την ένταση και στην μικρή διαδρομή μέχρι το σπίτι μου απλά το μουρμουρίζαμε και οι δύο... Πόσο νόημα είχαν οι στίχοι του τραγουδιού... Και πόσο θα ήθελα να ήταν αλλιώς τα πράγματα, για να πέσω απ’τα αστέρια στην αγκαλιά του...
"Δεν ξέρω τι θα κάνεις και πως θα το βρεις... χαράμισε και ένα ολόκληρο cd αρκεί να το βρεις για να το ακούσουμε αύριο στο δρόμο..."
Μπορώ εγώ να σου χαλάσω χατίρι; Πάρε την γεύση του από τώρα και κράτα τη για το πρωί...
Είμαστε μεθυσμένοι! Κάνουμε βόλτα στα μονοπάτια του χωριού σου και η απόλυτη ησυχία της βραδιάς φαντάζει σαν να είμαστε μόνοι μας... Τα γέλια μας και η ανεμελιά μας και η ανυπαρξία της ανησυχίας μήπως ξυπνήσουμε το χωριό δεν δείχνει να περνά καν σαν σκέψη απ’το μυαλό μας. Φτάνουμε στο σπίτι σου..στεκόμαστε στο δωμάτιο που είμαι φιλοξενούμενη κι ενώ γελάμε για το αν πρέπει να πάει ο καθένας στο κρεββάτι του λέγοντας «καληνύχτα» ή «καλημέρα» ξαφνικά παραπατάω και βρίσκομαι στην αγγαλιά σου. Κάνω να ξεφύγω κι εσύ αντιθέτως με βαστάς και με τις δυο παλάμες σου απλά κρατάς το προσωπό μου και το κοιτάς αχόρταγα. Νιώθω την καρδιά μου να σφυροκοπά απ’την ανησυχία. Διασκεδάσαμε χωρίς να συμβεί το παραμικρό και τώρα πάνω στην ...καλημερονύχτα ...κοιταζόμαστε και χανόμαστε ο ένας στο βλέμμα του άλλου! Σου χαμογελάω και ξαφνικά ένα σου γεμάτο βαθύ φιλί με ξαφνιάζει. Στα δευτερόλεπτα της διάρκειάς του ξύπνησαν όλα όσα είχα ξεχασμένα επιλεκτικά μέσα μου, όλες εκείνες οι μνήμες που με γέμιζαν πάθος κι αναμονή! Η αναλαμπή του φιλιού σου, ήταν σαν αστραπή στο μυαλό μου! Τραβήχτηκα! Ξαφνικά σε ήθελα! Σύγκορμη έτρεμα και σε ήθελα όσο τίποτε άλλο...
Όμως μια παιδική φωνούλα απ’το βάθος: «μπαμπά...» με συνέφερε και δεν άφησα να διαπεράσεις το πλέγμα της καρδιάς μου. Και το παράθυρο ξανάκλεισε και το κλειδί απ’το λουκέτο πετάχτηκε και πάλι κάπου βαθυά στο μυαλό μου, την στιγμή που σε άφηνα κλείνοντας την πόρτα του δωματίου, ξαφνιασμένη και με κομμένη ανάσα!
Δεν περίμενα ότι ένα τωρινό τραγούδι θα με ταξίδευε τόσο πίσω. Ίσως επειδή ο ήχος του είναι αυτό που λένε «early 90s». Δεν υπάρχει μέρα που να μην πάρω την δόση μου! Σχεδόν έχω μάθει του στίχους και το ψιλομουρμουρίζω καθώς χαζεύω το βίντεο που μου αρέσει τρελά: μια γυναίκα βασίλισσα του εαυτού της μόνη, που κυνηγά ίσως τον χρόνο για να κερδίσει την ζωή, μόνη στον δικό της παράδεισο όταν μια ύπαρξη της φέρνει την χαρά παρά την ερημιά της ζωή της. Το τραγούδι γράφτηκε και αφιερώθηκε σε ένα παιδί... όμως οι στίχοι του μπορούν να ερμηνευτούν όπως μας ταιριάζουν! Κι εμένα μου ταιριάζει... νομίζω:
I was walking, was living
My melody was acapella
There’s a beat I was missing
No tune, or a scale, I could play
The sound in the distance
No orchestra playing together
Like a boat out to sea,
The silence was too deafening!
So come and revive me
I can’t feel my heartbeat
Just me surviving alone
(Chorus)
Before you,
My whole life was acapella!
Now a symphonyÂ’s
The only song to sing
Before you,
My whole life was acapella!
Now a symphony’s
The only song to sing
Everything was the same
One color was just like the others
An assembly routine
My memories were all black and white
Till I stopped over-thinking
Decided to draw back the curtains
And I cleared all the cobwebs
And began to let in the light
So come and revive me
I can’t feel my heartbeat
Just me surviving alone
-
(Chorus)
Before you,
My whole life was acapella!
Now a symphony’s
The only song to sing
Before you,
My whole life was acapella!
Now a symphony’s
The only song to sing
-
(Bridge 3X)
You are the drum in my heart beat
Bass and guitar lead
Stuck on the notes you play
My heart that you play on
Grab like a crayon
I canÂ’t walk away
-
(Chorus 2X)
Before you,
My whole life was acapella!
Now a symphony’s
The only song to sing
Before you,
My whole life was acapella!
Now a symphony’s
The only song to sing
Όχι! Τώρα πες μου την αλήθεια! Πόσα πράγματα δεν γνωρίζω για σένα όταν δεν μου έχεις πει το παραμικρό κι έχεις την εντύπωση πως μου τα έχεις πει;
Μήπως σκεφτόσουν ότι μου τα έλεγες ή είχες απλά στην σκέψη σου να μην ξεχάσεις να μου μιλήσεις;
Αλήθεια μπορεί να βγει; Απάντηση θα λάβω άραγε;
Γιατί όλα χθες να μην μοιάζουν παιδικά και κάποιες στιγμές απλά να φέρνουν στο μυαλό σταγόνες απ'το παρελθόν; Γιατί αντί να ακούγονται τα στρουμφάκια, οι Mazoo and the zoo και ο Gummybear... επέλεξες να ακούγονται τραγούδια που δεν ταίριαζαν καν με το σκοπό της χθεσινής βραδιάς; Η συχνή επανάληψή τους με ταξίδεψε και πάλι!
Το μέσα μου κενό! Μέρες αναρωτιέμαι: συναισθάνομαι; Η απάντηση: Όχι. Κοιτάζω τους γύρω μου και νιώθω ότι... δεν νιώθω!
Προσπαθώ να βρω τις αιτίες. Δεν βρίσκω τίποτε. Μόνο ότι η φθορά του χρόνου είναι αδυσώπητη και μαζί με την εικόνα χάνεται και το συναίσθημα.
Θέλω τόσο πολύ να ξανανιώσω, να απλώσω τα χέρια μου για μια αγκαλιά και να μιλήσει η καρδιά μου να πει "σ'αγαπώ"!
Διαπιστώνω ότι έχουν περάσει μήνες απ'την τελευταία μου ανάρτηση. Παρόλα αυτά όλο και κάποιος περνά από δω. Σας ευχαριστώ που με θυμάστε. Κι εγώ δεν έχω ξεχάσει κανέναν σας. Απλά ο χρόνος μου είναι περιορισμένος για να ασχοληθώ περαιτέρω. Η αλήθεια είναι ότι όταν έχω κάποιες σκέψεις δεν έχω μολύβι και χαρτί για να τις γράψω. Τις αφήνω με το σκεπτικό ότι όταν θα επιστρέψω στο σπίτι κάπου θα τις σημειώσω. Και πάντα δεν σημειώνω τίποτε γιατί απλά ξεχνάω...
Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι τον Στράτο τον βλέπω πλέον καθημερινά. Ίσως επειδή υπάρχουν στιγμές που πιάνουμε τους εαυτούς μας να φέρονται σαν δυο νέοι που παλιμπαιδίζουν . Μου αρέσει αυτό και με κάνει να αισθάνομαι όμορφα. Ίσως επειδή δεν μου αρέσει η εικόνα μου στον καθρέφτη που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει, ίσως επειδή ο οργανισμός μου αρχίζει να γεράζει και να μην έχει τις αντοχές που είχε παλιά... Όπως και να'χει με κάνει να ξεχνάω το ότι μεγαλώνουμε και με χαλαρώνει όταν αστειευόμαστε μεταξύ μας.
Οι δρόμοι μας για τις γιορτές χωρίζουν. Αυτός -συν γυναιξί και τέκνοις- θα τραβήξει προς Θεσσαλονίκη μεριά κι εγώ μετά του συζύγου, στον "τόπο του εγκλήματος". Μην νομίζετε ότι όποτε πηγαίνω εκεί, οι θύμησες παραμένουν έντονες. Όχι πλέον! Ίσως επειδή έχουν αλλάξει πολλά πράγματα εκεί! Η περιοχή δεν θυμίζει τίποτε πια από εκείνα τα χρόνια. Ακόμη και το σπίτι μας δεν είναι πια το ίδιο. Το μόνο που θυμόμαστε και γελάμε, ήταν η στιγμή με την παντόφλα που ήρθε ουρανοκατέβατη στο κεφάλι του Στράτου! Τίποτε περισσότερο. Το μόνο που απολαμβάνω είναι οι βόλτες μου στην παραλία και οι στιγμές που την αγναντεύω όταν κάθομαι σε μια βάρκα τραβηγμένη στην άμμο. Ελπίζω να κάνω το ίδιο και τώρα καιρού επιτρέποντος!
Αυτά τα ολίγα! Με τις ευχές μου σε όλους σας.
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα.