Μια ευχή



Καιρό είναι που θέλω να γράψω τις σκέψεις μου κι όλο το αναβάλω! Όλα μπερδεμένα είναι στο κεφάλι μου. Ίσως η νέα χρονιά να μου δώσει τη δύναμη να τα βάλω σε σειρά.

Ας έχουμε όλοι μας Χαρούμενες Γιορτές και το 2011 να μας φέρει ευημερία και υγεία.

Σε βλέπω στο φλυτζάνι μου!





Σε βλέπω στο φλυτζάνι μου
και πίνωντας σε πίνω
μα σαν τελειώσει ο καφές
στο σίγμα σου θα μείνω!!!


Ότι είχα επιστρέψει στο σπίτι και η κούπα με τον ελληνικό καφέ που είχα πιει χθες νωρίς το βραδάκι, βρισκόταν στον νεροχύτη. Ανοίγοντας το παράθυρο να αεριστεί ο χώρος της κουζίνας, η ματιά μου εντελώς μηχανικά πέφτει στον νεροχύτη με την σκέψη ότι θα έπρεπε να πλύνω αμέσως 2 πιατάκια, 1 φραπεδοποτήρι και την κούπα μου. "Ώπα! Τι έχουμε εδώ;" σκέφτηκα και ξαφνιάστηκα από αυτό που έβλεπα! Στην κούπα μου ο καφές είχε σχηματίσει ένα μοναδικά καλλιτεχνικό και περίτεχνο "Σ". Εγώ τώρα τι να προβλέψω που καφετζού δεν είμαι; Αυτόματα το μυαλό μου σε ένα "Σ" πήγε... Μα και το σχήμα του γράμματος ήταν τόσο περίτεχνο που ακόμη και χέρι στη μέσα μεριά της κούπας θα ήταν αδύνατο να σχηματίσει! Ειλικρινά δεν έχω λόγια να δώσω την περιγραφή, πιστεύω ότι η εικόνα και μόνο μιλά από μόνη της!

Kάτι λείπει...

Κάτι λείπει ναι! Ο ίδιος μέσα απ'το σπίτι, η φωνή του, η παρουσία του, ο καφές στο μπαλκόνι, οι συζητήσεις μας... Τον βλέπω όλο και λιγότερο (άλλα έτσι πρέπει λόγω εργασίας)! Αλλά όπως και να'χει τίποτε δεν συγκρίνεται σαν την αυγουστιάτικη εκδρομή μας, που βρήκαμε τους εαυτούς μας αυτούς που είχαμε καλά κρυμμένους μέσα μας και που η καθημερινότητα κρατά καλά κλειδωμένους!
Μου λείπει το να γράψω... Ενώ προσπαθώ να καταγράψω φράση την φράση, το παραμικρό λεπτό της εκδομής μας κάτι με διακόπτει και ο οιρμός των σκέψεων εξαφανίζεται. Μου λείπει η παρουσία του "Στράτου" που ήξερα, του "Στράτου" που έζησα στην εκδρομή και που δεν γίνεται να εμφανιστεί ξανά... Αγάπησα τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες, ακόμη και τις μικρές στιγμές που στεκόταν στην άκρη της πόρτας του υπνοδωματίου που μοιραζόμασταν εγώ κι ο γιος του, αγάπησα και πάλι εκείνο το λατρεμένο αλλά ξεχασμένο για καιρό, βλέμμα... αγάπησα την τρέλα μας και την ξενοιασιά μας που μας έκανε πάλι νέους.... Όμως μου λείπει...


Ψιθυρίζοντας... απρόσεκτα!

Έχω αφήσει το μυαλό μου σε πλήρες κενό. Τα μάτια μου κοιτάζουν στο κενό κι απλά εντελώς μηχανικά κοιτάζουν τα πιτσιρίκια που ζωγραφίζουν με τους μαρκαδόρους τους ή φτιάχνουν πύργους με τα σφηνοτουβλάκια! Η μουσική στο ραδιόφωνο παίζει αρκετά δυνατά. Ήθελε η μικρή να την έχει δυνατά γιατί περίμενε με ανυπομονησία το αγαπημένο της τραγούδι. Όμως ήταν μια ώρα που το playlist του ραδιοφώνου έπαιζε πολλά παλιά τραγούδια παρά καινούρια. Και ξαφνικά βάζει το τραγούδι που παλιά στο πάρτυ μου χορεύαμε σχεδόν ασταμάτητα εγώ κι ο Στράτος... Χαμογέλασα και εντελώς ασυναίσθητα ψιθυρίζω: «Ωχ! Θέε μου τι έβαλε τώρα...».Μία και μοναδική εικόνα πέρασε αστραπιαία απ’την σκέψη μου΄εγώ κι ο Στράτος σφιχταγκαλιασμένοι με χαμηλό φωτισμό και τα χείλη του να παίζουν με τα χείλη μου... Απόδιωξα την εικόνα! Δεν ήταν ώρα για τέτοια. Άλλωστε ανήκε στο μακρινό παρελθόν για να την χωρέσω κάπου στο τώρα. Προσπαθώ να κάτσω άνετα στον καναπέ και να το απολαύσω όταν γυρνώντας βλέπω τον Στράτο να στέκεται στην πόρτα χαμογελώντας. Το ξάφνιασμα της παρουσίας του με έκανε να πεταχτώ... Τελευταία έχει την συνήθεια να φεύγει αθόρυβα για τις δουλειές του έξω αφού βεβαίως με έχει προειδοποιήσει πως το κάνει για να μην τον δουν τα πιτσιρίκια κι αρχίσουν τις φωνές κι όπως αθόρυβα φεύγει, έτσι αθόρυβα επιστρέφει! Κι αυτή η αθόρυβη επιστροφή ειλικρινά μου αρέσει... Και το τραγούδι που έπαιζε μας βρήκε για άλλη μια φορά και τους 2 απλά να το ψιθυρίζουμε από συνήθεια! Κι εκεί πήγε η σκέψη μου αλλού: άραγε αν ήμασταν οι δυο μας παντρεμένοι θα υπήρχαν αυτές οι συνήθειες;



Time can never mend the careless whispers of a good friend
To the heart and mind, ignorance is kind
there's no comfort in the truth
pain is all you'll find

Should've known better

I feel so unsure
as I take your hand and lead you to the dance floor
as the music dies, something in your eyes
calls to mind the silver screen
and all its sad good-byes

I'm never gonna dance again
guilty feet have got no rhythm
though it's easy to pretend
I know you're not a fool

Should've known better than to cheat a friend
and waste the chance that I've been given
so I'm never gonna dance again
the way I danced with you

Time can never mend
the careless whispers of a good friend
to the heart and mind
ignorance is kind
there's no comfort in the truth
pain is all you'll find

I'm never gonna dance again
guilty feet have got no rhythm
though it's easy to pretend
I know you're not a fool

Should've known better than to cheat a friend
and waste this chance that I've been given
so I'm never gonna dance again
the way I danced with you

Never without your love

Tonight the music seems so loud
I wish that we could lose this crowd
Maybe it's better this way
We'd hurt each other with the things we'd want to say

We could have been so good together
We could have lived this dance forever
But noone's gonna dance with me
Please stay

And I'm never gonna dance again
guilty feet have got no rhythm
though it's easy to pretend
I know you're not a fool

Should've known better than to cheat a friend
and waste the chance that I've been given
so I'm never gonna dance again
the way I danced with you

(Now that you're gone) Now that you're gone
(Now that you're gone) What I did's so wrong
that you had to leave me alone


George Michael-Careless Whisper



Ο χρόνος δεν μπορεί ποτέ να διορθώσει τους απρόσεκτους ψίθυρους ενός καλού φίλου
Στην καρδιά και στο μυαλό, είναι ένα είδους άγνοιας
Δεν υπάρχει καμία άνεση στην αλήθεια
Ο πόνος είναι όλα ότι βρίσκεις

Θα πρέπει να ξέρεις καλύτερα

Αισθάνομαι τόσο αβέβαιος
καθώς παίρνω το χέρι σου και να σε οδηγώ στην πίστα
καθώς η μουσική πεθαίνει, κάτι στα μάτια σου
θυμίζει την ασημένια οθόνη
και όλους τους θλιβερούς αποχαιρετισμούς

Δεν θα χορέψω ποτέ ξανά
ένοχα πόδια που δεν έχουν ρυθμό
αν και είναι εύκολο να προσποιούμε
Ξέρω ότι δεν είσαι ανόητη

Θα πρέπει να ξέρεις καλύτερα από το να εξαπατήσεις έναν φίλο
και να σπαταλήσεις την ευκαιρία που σου δώθηκε
έτσι δεν θα χορέψω ποτέ ξανά
με τον τρόπο που χόρευα μαζί σου

Ο χρόνος δεν μπορεί ποτέ να διορθώσει τους απρόσεκτους ψίθυρους ενός καλού φίλου
Στην καρδιά και στο μυαλό, είναι ένα είδους άγνοιας
Δεν υπάρχει καμία άνεση στην αλήθεια
Ο πόνος είναι όλα ότι βρίσκεις

Δεν θα χορέψω ποτέ ξανά
ένοχα πόδια που δεν έχουν ρυθμό
αν και είναι εύκολο να προσποιούμε
Ξέρω ότι δεν είσαι ανόητη

Θα πρέπει να ξέρεις καλύτερα από το να εξαπατήσεις έναν φίλο
και να σπαταλήσεις την ευκαιρία που σου δώθηκε
έτσι δεν θα χορέψω ποτέ ξανά
με τον τρόπο που χόρευα μαζί σου

Ποτέ χωρίς την αγάπη σου

Απόψε η μουσική φαίνεται τόσο δυνατή
Εύχομαι ότι θα μπορούσαμε να χάσουμε αυτό το πλήθος
Ίσως είναι καλύτερα έτσι
Πληγώσαμε ο ένας τον άλλον με πράγματα που δεν θέλαμε να πούμε

Θα μπορούσαμε να είμαστε τόσο καλά μαζί
Θα μπορούσαμε να έχουμε ζήσει αυτό το χορό για πάντα
Αλλά καμιά δεν θα χορέψει μαζί μου
Σε παρακαλώ μείνε

Και δεν θα χορέψω ποτέ ξανά
ένοχα πόδια που δεν έχουν ρυθμό
αν και είναι εύκολο να προσποιούμε
Ξέρω ότι δεν είσαι ανόητη

Θα πρέπει να ξέρεις καλύτερα από το να εξαπατήσεις έναν φίλο
και να σπαταλήσεις την ευκαιρία που σου δώθηκε
έτσι δεν θα χορέψω ποτέ ξανά
με τον τρόπο που χόρευα μαζί σου

(Τώρα έφυγες) Τώρα έφυγες
(Τώρα έφυγες) Τι έκανα τόσο λάθος
που έπρεπε να με αφήσεις μόνο

Αστέρια...

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για να έρθουμε στο σπίτι. Μια συνήθεια τώρα τελευταία που τηρούν μπαμπάς και πιτσιρίκια για να με φέρουν στο σπίτι όταν πια οι δικές μου υπηρεσίες πλέον τελειώνουν κάπου το μεσημεράκι! Πάντα πριν ξεκινήσουμε μπαίνει σε λειτουργία το ραδιόφωνο ώστε η μικρή απόσταση της διαδρομής μας να έχει και την ανάλογη μουσική υπόκρουση. Συνήθως με τον Στράτο δεν δίνουμε και τόση σημασία στα τραγούδια και τις μουσικές που ακούγονται γιατί στα ελάχιστα λεπτά της διαδρομής κουβεντιάζουμε διάφορα καθημερινά θέματα. Κάτι που δεν κάνουμε όταν είναι σπίτι... Προτιμούμε το ουδέτερο έδαφος! Χθες ήταν η εξαίρεση... Δεν μιλήσαμε για τίποτε... Με το που ξεκινήσαμε το ραδιόφωνο άρχισε να παίζει ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι, απ’την εποχή της ξενοιασιάς... Την εποχή που ανακαλύπταμε ότι κάτι έτρεχε μεταξύ μας... Ο Στράτος δυνάμωσε την ένταση και στην μικρή διαδρομή μέχρι το σπίτι μου απλά το μουρμουρίζαμε και οι δύο... Πόσο νόημα είχαν οι στίχοι του τραγουδιού... Και πόσο θα ήθελα να ήταν αλλιώς τα πράγματα, για να πέσω απ’τα αστέρια στην αγκαλιά του... 





Anyone who ever held you
Would tell you the way I'm feeling
Anyone who ever wanted you
Would try to tell you what I feel inside
The only thing I ever wanted
Was the feeling that you ain't faking
The only one you ever thought about
Wait a minute can't you see that I

I wanna fall from the stars
Straight into your arms
I, I feel you
I hope you comprehend

For the man who tried to hurt you
He's explaining the way I'm feeling
For all the jealousy I caused you
States the reason why I'm trying to hide
As for all the things you taught me
It sends my future into clearer dimensions
You'll never know how much you hurt me
Stay a minute can't you see that I

I wanna fall from the stars
Straight into your arms
I, I feel you
I hope you comprehend

Too many hearts are broken
A lover's promise never came with a maybe
So many words are left unspoken
The silent voices are driving me crazy
As for all the pain you caused me
Making up could never be your intention
You'll never know how much you hurt me
Stay can't you see that I

I wanna fall from the stars
Straight into your arms
I, I feel you
I hope you comprehend



Για όποιον σε κράτησε ποτέ
Θα ήθελα να σου πω για τον τρόπο που αισθάνομαι
Για όποιον σε θέλησε ποτέ
Θα ήθελα να προσπαθήσω να σου πω πως αισθάνομαι μέσα μου
Το μόνο πράγμα που θέλησα ποτέ
Ήταν το αίσθημα ότι δεν ήσουν ψεύτικη (ψεύτικος)
Η μοναδική (μοναδικός) που σκεφτόσουν ποτέ
Ένα λεπτό δεν βλέπεις ότι

Θέλω να πέσω απ’τα αστέρια
κατ’ευθείαν στην αγγαλιά σου
Εγώ, Σε αισθάνομαι
Ελπίζω να καταλαβαίνεις

Για τον άνθρωπο (άντρα) που προσπάθησε να σε πληγώσει
Σου εξηγεί τον τρόπο που αισθάνομαι
Για όλη την ζήλια που σου προκάλεσα
Παραμένει ο λόγος που προσπαθώ να κρυφτώ
Όπως και για όλα τα πράγματα που με δίδαξες
Στέλνει το μέλλον μου σε καθαρές διαστάσεις
Ποτέ δεν θα μάθεις πόσο με πλήγωσες
Στάσου ένα λεπτό, δεν βλέπεις ότι εγώ

Θέλω να πέσω απ’τα αστέρια
κατ’ευθείαν στην αγγαλιά σου
Εγώ, Σε αισθάνομαι
Ελπίζω να καταλαβαίνεις

Τόσες καρδιές πληγώθηκαν
Πότε μια υπόσχεση του εραστή δεν βγήκε με ένα «ίσως»
Τόσες πολλές λέξεις που δεν ειπώθηκαν
Οι ήσυχες φωνές με οδηγούν στην τρέλα
Όπως όλος ο πόνος που μου προκάλεσες
Δείχνει πως ποτέ δεν ήταν στην πρόθεση σου
Ποτέ δεν θα μάθεις πόσο πολύ με πλήγωσες
Στάσου δεν βλέπεις πως εγώ

Θέλω να πέσω απ’τα αστέρια
κατ’ευθείαν στην αγγαλιά σου
Εγώ, Σε αισθάνομαι
Ελπίζω να καταλαβαίνεις

Kάτι που μας συνόδευε συνέχεια...



Όχι δεν πρόκειτε να το ξεχάσω. Πέρασα όμορφα στο σύντομο ταξίδι μας. Σ'ευχαριστώ! Δεν μπορώ βέβαια να ξεχάσω το κομμάτι που μας συνόδευε στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού και γενικά όπου και να περάσαμε και να σταθήκαμε. Και φυσικά εγώ το εμπλούτιζα με τους στίχους του Sexy Thing: Somebody told you how much i love you... Οι ρυθμοί συνδυάζονταν τέλεια τόσο με την διάθεση όσο και με όλα όσα ξύπνησες μέσα σε ένα 2ήμερο και που είχα σχεδόν ξεχασμένα πολύ βαθιά στο μυαλό μου! Σ'ευχαριστώ "άντρα μου" κι ας ήμαστε πλέον σε ...διάσταση (ξέρεις εσύ)!!!! Σ'αγαπώ πολύ!

Κάτι για να'χουμε μαζί μας...



"Δεν ξέρω τι θα κάνεις και πως θα το βρεις... χαράμισε και ένα ολόκληρο cd αρκεί να το βρεις για να το ακούσουμε αύριο στο δρόμο..."


Μπορώ εγώ να σου χαλάσω χατίρι; Πάρε την γεύση του από τώρα και κράτα τη για το πρωί...

Στη βουή του δρόμου

Είμαστε μεθυσμένοι! Κάνουμε βόλτα στα μονοπάτια του χωριού σου και η απόλυτη ησυχία της βραδιάς φαντάζει σαν να είμαστε μόνοι μας... Τα γέλια μας και η ανεμελιά μας και η ανυπαρξία της ανησυχίας μήπως ξυπνήσουμε το χωριό δεν δείχνει να περνά καν σαν σκέψη απ’το μυαλό μας. Φτάνουμε στο σπίτι σου..στεκόμαστε στο δωμάτιο που είμαι φιλοξενούμενη κι ενώ γελάμε για το αν πρέπει να πάει ο καθένας στο κρεββάτι του λέγοντας «καληνύχτα» ή «καλημέρα» ξαφνικά παραπατάω και  βρίσκομαι στην αγγαλιά σου. Κάνω να ξεφύγω κι εσύ αντιθέτως με βαστάς και με τις δυο παλάμες σου απλά κρατάς το προσωπό μου και το κοιτάς αχόρταγα. Νιώθω την καρδιά μου να σφυροκοπά απ’την ανησυχία. Διασκεδάσαμε χωρίς να συμβεί το παραμικρό και τώρα πάνω στην ...καλημερονύχτα ...κοιταζόμαστε και χανόμαστε ο ένας στο βλέμμα του άλλου! Σου χαμογελάω και ξαφνικά ένα σου γεμάτο βαθύ φιλί με ξαφνιάζει. Στα δευτερόλεπτα της διάρκειάς του ξύπνησαν όλα όσα είχα ξεχασμένα επιλεκτικά μέσα μου, όλες εκείνες οι μνήμες που με γέμιζαν πάθος κι αναμονή! Η αναλαμπή του φιλιού σου, ήταν σαν αστραπή στο μυαλό μου! Τραβήχτηκα! Ξαφνικά σε ήθελα! Σύγκορμη έτρεμα και σε ήθελα όσο τίποτε άλλο...

Όμως μια παιδική φωνούλα απ’το βάθος: «μπαμπά...» με συνέφερε και δεν άφησα να διαπεράσεις το πλέγμα της καρδιάς μου. Και το παράθυρο ξανάκλεισε και το κλειδί απ’το λουκέτο πετάχτηκε και πάλι κάπου βαθυά στο μυαλό μου, την στιγμή που σε άφηνα κλείνοντας την πόρτα του δωματίου, ξαφνιασμένη και με κομμένη ανάσα!





Μετράω τα δευτερόλεπτα που θα ταξιδέψουμε οι δυο μας!

Σταμάτησες το χρόνο μου





Σταμάτησες το χρόνο μου
Σε ένα κύκλο μ έκλεισες
Χωρίς αρχή χωρίς τέλειος
Χωρίς διέξοδο




Χωρίς
Το οξυγόνο μου όλο εκεί
Η χαρά μου όλη εκεί



Η ζωή μου
Γλυκεία μου φυλακή
Γλυκέ μου πόνε





Αναρωτιέμαι
Αναρωτιόμουν
Θα αναρωτιέμαι
Για καιρό




Πως χάνομαι στα μάτια που δεν έχω δει ?
Πως τρέμω στην παρουσία μια οπτασίας ?
Πως πονώ στην έλλειψη μιας ουτοπίας ?





Δεν είναι αλήθεια
Δεν είσαι πια ουτοπία δεν είσαι οπτασία
Κύλησες πια μες την καρδιά μου




Εικόνα και ψυχή
Προσμένω τη στιγμή
Που θ ακουμπήσει
το σώμα μου
το σώμα σου
Τα χείλη μου να ξεδιψάσουν
τη φωτιά




Τα χέρια μου στα χέρια σου να βγάλουνε φωτιά
Να σφιχτεί η καρδιά μου


Στ αντάμωμα σου




Πως η προσμονή να γίνει χαρά ?
Πως η εμμονή να γίνει γαλήνη?
Πως ο πόνος να γιάνει πληγή ?





Εσύ να είσαι εκεί
κι εγώ να σ αγαπώ
εσύ να μου γελάς
κι εγώ ας πονώ


Γιατί σταμάτησες το χρόνο μου
γιατί ?
γιατί μου λείπεις τόσο
γιατί?


Δεν έχω απάντηση
μονάχα ξέρω για τι σ αγαπώ
για να ζώ ….






Είναι από κείνα τα ποιήματα που μιλάνε απ’ευθείας στην καρδιά. Δανεισμένο απ’το blog του Γιάννη Παππά, «Άνοιγμα Ψυχής».

Σ'ενα τσίγκινο βαρέλι!




Έφυγα απ'το σπίτι του με την αίσθηση ότι τίποτε δεν έχει ξεχάσει κι εκείνος, παρά τα τόσα χρόνια που έχουν περάσει. Οι συζητήσεις μας τελευταία πάντα καταλήγουν με μια ανάμνηση απ'το τότε έτσι για να χαμογελάσουμε με την ανεμελιά της ηλικίας μας και που οι υποχρεώσεις μας ήταν απλά περιορισμένες και σε μικρό μέγεθος.
Σήμερα ήμασταν όλη σχεδόν τη μέρα μαζί. Πετάχτηκε μόνο για λίγο να κάνει κάποια είσπραξη στην τράπεζα κι όταν επέστρεψε... αντίκρυζα μια παλιά γνώριμη εικόνα: πέταξε την αθλητική εφημερίδα στο τραπέζι, είπιε μια γουλιά καφέ και άναψε τσιγάρο! Χαμογέλασα, ενώ ταυτόχρονα τα μάτια μου ήταν 14 στα δύο πιτσιρίκια του που έπαιζαν με τα νερά απ'τα παγουράκια τους! Γελούσα που είχαν γίνει μούσκεμα, απ'το δικό τους μπουγέλωμα. Δεν ήθελα να τα μαλώσω. Καλοκαιράκι άλλωστε είναι και να παίξουν με το νερό δεν θα πάθουν και τίποτε, ίσα-ίσα που δροσίζονταν!
Ο Στράτος έκλεισε την μουσική που έπαιζε το κινητό μου, όση ώρα έλειπε και έβαλε το δικό του. Είχε ανοίξει το "Story Soundtrack" μας και έβαλε την μουσική να παίζει... Δεν υποψιάστηκα αν ήταν κάποια συλλογή ή απλά κάποια mp3 αποθηκευμένα στο κινητό του. Μετά από ώρα διαπίστωσα πως στο κινητό του και στο φάκελο της δικής μας συλλογής είχε απλά φυλάξει, τα πιο ερωτικά...
Αισθάνθηκα αμηχανία! Είπαμε μια δυο κουβέντες περί ανέμων και υδάτων και αφοσιώθηκε στην εφημερίδα του. Εγώ κοίταζα τα πιτσιρίκια που έπαιζαν και το μυαλό ταξίδευε σε αχνές μνήμες απ'το παρελθόν. Ίσως έφταιγε η μουσική!
Η ώρα περνούσε και αποφάσισε να ετοιμάσει μεσημεριανό φαγητό για την οικογένεια. Ζήλεψα την εικόνα γιατί ο δικός μου, ποτέ δεν αποφάσισε να ετοιμάσει κάτι για μας όταν κι όποτε κάθεται σπίτι λόγω απεργιών ή άδειας. Πάντα δουλεύω δεν δουλεύω, εγώ θα πρέπει να μαγειρέψω. Όσο ο Στράτος ετοίμαζε εγώ περιεργαζόμουν το κινητό του. Ακούγαμε κάποιες παλιές ροκ μπαλάντες. Εκείνη την στιγμή ακουγόταν το Jeremy των Pearl Jam.
- Pearl Jam εσύ; Τον ρωτάω ξαφνιασμένη, απ'το μπαλκόνι.
- Χα! Ναι! Μου είπε μέσα απ'την κουζίνα του.
- Εσύ έχεις άλλα ακούσματα. Πως προέκυψαν οι Pearl Jam; Τον ξαναρωτάω.
- Βασικά έμαθα να τους ακούω όταν ήμουν στον στρατό...
- Α!
- Όταν ήμουν στην Ρόδο το πρώτο διάστημα με έβαζαν στα μαγειρία, το είχα ζητήσει άλλωστε γιατί έτσι μας έδιναν έξοδο το Σαββατοκύριακο και έτσι μπορούσα να πάω στον Γιάννη.
- Ναι!
- Ε! Ήταν ένα παλικάρι που άκουγε φανατικά Pearl Jam και μάλιστα τραγουδούσε ένα τους τραγούδι όποτε τύχαινε να ήμαστε μαζί στα μαγειρία.
"Όταν ήταν στον στρατό" πολλά δεν ήξερα! Απέφυγα τις άσχημες αναμνήσεις όταν το μυαλό ήταν έτοιμο να πάει εκεί. Και γενικά απέφυγα να σχολιάσω το οτιδήποτε, πετώντας απλά ένα ξερό:
- Μάλιστα!
Η μουσική συνέχιζε να παίζει στο κινητό εκεί έξω στο μπαλκόνι κι όση ώρα εκείνος ετοίμαζε το μεσημεριανό τους, ασχολιόμουν με τα πιτσιρίκια που ήθελαν να είναι μέσα στα πόδια του παρά να ασχολιούνται με τα παιχνίδια τους.
Κι όταν ήρθε η ώρα να φύγω τότε πρόσεξα πως η μουσική του κινητού επανήλθε ως διά μαγείας στο Story Soundtrack κι ακουγόταν το Lady Starlight των Scorpions. Ξάφνικα έπιασα τον εαυτό του να νιώθει θλίψη. Δεν ξέρω γιατί κι ούτε είχα χρόνο να κάτσω να το αναλύσω με τον εαυτό μου. Κι όταν ακόμη μπαίνοντας στο αυτοκίνητο του για να με φέρει σπίτι η θλίψη παρέμενε καρφιτσωμένη στο βλέμμα μου. Ίσως γιατί τα χρόνια που πέρασαν είναι αρκετά. 18 στο σύνολο. Ίσως γιατί οι ζωές μας έχουν αλλάξει πάρα πολύ και οι στιγμές που ζούμε δεν έχουν την παραμικρή σπίθα που είχαν τότε. Το μυαλό μας τρέχει μονίμως στις υποχρεώσεις και το αν το αύριο που θα έρθει είναι κάπως καλύτερο. Εκεί μέσα στο αυτοκίνητό του και μέχρι να στρίψει ένα τσιγάρο πριν ξεκινήσουμε για το σπίτι μου, είδα την ένδειξη στον υπολογιστή του αυτοκινήτου του που του επεσήμανε πως χρειάζεται αμέσως σέρβις και μετά τα μάτια μου έπεσαν στην ένδειξη της βενζίνης που είχε πέσει κάτω απ'τη μέση και άγγιζε πλέον το οριακό κόκκινο:
- Βλέπω θέλει σέρβις το αυτοκίνητο...
- Ναι! Και μάλιστα θέλει το μεγάλο σέρβις. Θα δούμε τώρα πότε θα γίνει έτσι όπως είναι τα πράγματα.
- Και θες και βενζίνη. Γιατί αφήνεται να πέφτει κάτω απ'τη μέση; Στο δικό μας δεν το αφήνουμε ποτέ, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι τυχαίνει.
- Εμείς δεν σκεφτόμαστε έτσι. Αρκεί ο δείκτης να δείχνει ότι έχει βενζίνη...
Πείραξε για λίγο κάποια κουμπιά στο χειριστήριο του τιμονιού και στην οθόνη του υπολογιστή αυτοκινήτου εμφανίστηκε ένας πίνακας:
- Έχω βενζίνη για άλλα 75 χιλιόμετρα.
Μου απάντησε και ξεκινήσαμε για το σπίτι μου.
- Πρέπει να βάλετε όμως. Άκουσα ότι θα φτάσει τα 2 ευρώ...
- Άστα να πάνε. Άκουγα και για το πετρέλαιο το πρωί...
- Εγώ σκέφτομαι ότι δεν γεμίσαμε την δεξαμενή πετρελαίου. Και θα πρέπει μέσα να έχει κάπου στα 500 λίτρα. Και όταν χειμωνιάσει θα ανέβει αρκετά η τιμή του πετρελαίου έτσι όπως είναι τα πράγματα.
- Καλό είναι να είναι γεμάτη για την νέα σεζόν... μου είπε.
- Αυτό κάναμε πέρσι. Αλλά φέτος γεμίσαμε περίπου 700 λίτρα πριν λήξει η διανομή. Άλλωστε ο καυστήρας πόσο να κάψει για το ζεστό που θέλουμε; Σε μερικά δευτερόλεπτα έχουμε αρκετό ζεστό νερό.
- Δεν είχατε βάλει ηλιακό;
- Δεν βάλαμε γιατί κόστιζε 1000 ευρώ παραπάνω. Και δεν βγαίναμε για τόσα. Κάποτε ίσως βάλουμε, άλλωστε πριν βάλουμε τα καλοριφέρ ρώτησα αν ο τύπος καλοριφέρ που επιλέξαμε έχει την επιλογή να βάλουμε ηλιακό κάποια στιγμή κι ευτυχώς μπαίνει.
Με την κουβέντα για τα καύσιμα ήμασταν μερικά μέτρα πριν απ'το σπίτι μου.
- Και γιατί δεν εφαρμόζετε την γνωστή παλιά πατέντα;
Μου είπε και με κοίταξε πονηρά στα μάτια χαμογελώντας.
- Ποιά παλιά γνωστή; Απόρησα.
- Ένα τσίγκινο βαρέλι γεμάτο νερό στον ήλιο!!!
Θυμήθηκα! Ο τρόπος που κάναμε ντους στις διακοπές μας. Γελάσαμε και οι δύο με την καρδιά μας για την αστεία εικόνα, όταν σταμάτησε ακριβώς έξω απ'την αυλόπορτα μου:
- Χα! Όχι βέβαια! Στην συγκεκριμένη πατέντα δεν χωράει άλλος. Άσε να την κρατήσουμε για μας, μην βάζεις ανάμεσα μας τον δικό μου!
Και κατέβηκα απ'το αυτοκίνητο χαμογελώντας και με την εικόνα του δικού του έντονου χαμόγελου ίσως για την ανάμνηση του τρόπου που κάποτε κάναμε ντους σε ένα σπίτι που τα υδραυλικά του ήταν ακόμη ανύπαρκτα και που το νερό του πηγαδιού ήταν αυτό που μας δρόσιζε για όλες τις μέρες των διακοπών μας!

Before you, my whole life was acapella...

Δεν περίμενα ότι ένα τωρινό τραγούδι θα με ταξίδευε τόσο πίσω. Ίσως επειδή ο ήχος του είναι αυτό που λένε «early 90s». Δεν υπάρχει μέρα που να μην πάρω την δόση μου! Σχεδόν έχω μάθει του στίχους και το ψιλομουρμουρίζω καθώς χαζεύω το βίντεο που μου αρέσει τρελά: μια γυναίκα βασίλισσα του εαυτού της μόνη, που κυνηγά ίσως τον χρόνο για να κερδίσει την ζωή, μόνη στον δικό της παράδεισο όταν μια ύπαρξη της φέρνει την χαρά παρά την ερημιά της ζωή της.  Το τραγούδι γράφτηκε και αφιερώθηκε σε ένα παιδί... όμως οι στίχοι του μπορούν να ερμηνευτούν όπως μας ταιριάζουν! Κι εμένα μου ταιριάζει... νομίζω:


I was walking, was living
My melody was acapella
There’s a beat I was missing 
No tune, or a scale, I could play
 
The sound in the distance
No orchestra playing together
Like a boat out to sea,
The silence was too deafening!
 
So come and revive me
I can’t feel my heartbeat 
Just me surviving alone
 
(Chorus)
Before you,
My whole life was acapella!
Now a symphonyÂ’s
The only song to sing
Before you,
My whole life was acapella!
Now a symphony’s 
The only song to sing
 
Everything was the same
One color was just like the others
An assembly routine
My memories were all black and white
Till I stopped over-thinking
Decided to draw back the curtains
And I cleared all the cobwebs
And began to let in the light
 
So come and revive me
I can’t feel my heartbeat 
Just me surviving alone
-
(Chorus)
Before you,
My whole life was acapella!
Now a symphony’s 
The only song to sing
Before you,
My whole life was acapella!
Now a symphony’s 
The only song to sing
-
(Bridge 3X) 
You are the drum in my heart beat
Bass and guitar lead
Stuck on the notes you play
My heart that you play on
Grab like a crayon
I canÂ’t walk away
-
(Chorus 2X) 
Before you,
My whole life was acapella!
Now a symphony’s 
The only song to sing
Before you,
My whole life was acapella!
Now a symphony’s 
The only song to sing


Απορία



Όχι! Τώρα πες μου την αλήθεια! Πόσα πράγματα δεν γνωρίζω για σένα όταν δεν μου έχεις πει το παραμικρό κι έχεις την εντύπωση πως μου τα έχεις πει;

Μήπως σκεφτόσουν ότι μου τα έλεγες ή είχες απλά στην σκέψη σου να μην ξεχάσεις να μου μιλήσεις;

Αλήθεια μπορεί να βγει; Απάντηση θα λάβω άραγε;

Χέρι-χέρι


Ήμουν δίπλα σου εκεί στην κατηφοριά του λόφου. Η μικρή σου όλο χαρά ήθελε να τρέξει στην παιδική χαρά που βρισκόταν λίγα μέτρα μπροστά μας. Στοργικός όπως πάντα και με την σχετική αδυναμία που έχεις στην πρωτότοκη σου της έβαλες το ζακετάκι της και της υποσχέθηκες πως εκεί πηγαίναμε. Η μικρή στάθηκε δίπλα σου ανυπόμονη να φτάσουμε. Μου χαμογέλασες και σου χαμογέλασα.
- Ψύχρα κάνει! μου είπες.
Σου χαμογέλασα κουνώντας το κεφάλι σύμφωνη πως είχες δίκιο. Με κοίταξες στα μάτια, αναστέναξες, πήρες απ'τον χέρι την μικρή και έδεσες την παλάμη σου στην δική μου.
Αρχίσαμε να προχωράμε αργά-αργά, έτσι όπως κρατιόμασταν οι τρεις μας χέρι-χέρι. Χαμογέλασα γιατί ένιωσα για μερικά δευτερόλεπτα μια πρωτόγνωρη ευτυχία. Μια μοναδική αίσθηση που δεν ήθελα με τίποτε στον κόσμο να χαλάσει. Ήθελα το χέρι σου να μείνει εκεί πλεγμένο στο δικό μου. Ένιωσα την θέρμη σου να κατακλύζει όλη μου την ύπαρξη όμως... μέχρι εκεί. Ήθελα τόσο πολύ να χαρώ αυτή την τρυφερή στιγμή αλλά ένιωσα ότι έτσι εξαπατούσα τον σύντροφό μου. Ήταν τόσο λίγη η χαρά που ένιωσα. Μια μικρή σταγόνα στην ανιαρή ζωή μου. Σε κοίταξα ενώ συνεχίζαμε να προχωράμε και προσπάθησα να αφήσω το χέρι σου.
- Τι συμβαίνει; Με ρώτησες απορημένος.
Σταματήσαμε να κατηφορίζουμε προς την παιδική χαρά και στάθηκα ακριβώς μπροστά σου:
- Μ'αρέσει που με νοιάζεσαι και με σκέφτεσαι. Είναι τόσο τρυφερό το να με κρατάς απ'το χέρι και να περπατάμε...
- Μα δεν κάνουμε κάτι εγκληματικό...
- Το ξέρω! Τι θα σκεφτεί ο δικός μου όταν μας αντικρύσει να κατεβαίνουμε χεράκι-χεράκι; Δεν υπάρχει δικαιολογία για μια τέτοια εικόνα Στράτο...
Λυπήθηκα που το πρόσωπό σου σκυθρώπιασε μα αυτή ήταν η αλήθεια. Όσο και να ήθελες να φανεί σαν παιχνίδι για την μικρή σου κανείς δεν θα το έβλεπε έτσι.Δεν ήταν ότι είχαμε την μικρή στη μέση και παίζαμε μαζί της, ήσουν εσύ ανάμεσά μας. Ένιωσα το πόσο σε στενοχώρησε το τράβηγμα της παλάμης μου απ'την δική σου, όμως θα πρέπει να ξέρεις πως αυτό το λίγο ήταν μια μικρή δόση αγάπης, όταν κι όποτε ακριβώς την χρειάζομαι.

Να τα εκατοστήσεις!




Σε ξέχασα ε; Χμ! Ξέρεις γιατί; Διότι η καθημερινότητα είναι τόσο βαθιά στο πετσί μας που κάποιες όμορφες γιορτινές στιγμές τις προσπερνάμε λες και δεν συνέβησαν ποτέ! Σε κοιτάζω κι αναρωτιέμαι αν αυτοί οι γκρίζοι κρόταφοι είναι μέρος της γοητείας σου ή απλά εγώ συνεχίζω να σε βλέπω σαν.. έφηβο! Χαχα! Το'χασα ε; Ίσως! Τέλος πάντων, ειλικρινά θα ήθελα τα γενεθλιά σου να ήταν μια ξεχωριστή γιορτή, αλλά οι συνθήκες μας αναγκάζουν να τα προσπεράσουμε και το "χρόνια πολλά" να μοιάζει σαν μια καθημερινή "καλημέρα" το πρωί.
Να'σαι πάντα γερός και δυνατός και... καλά μυαλά! Σ'αγαπώ πολύ!

Σταγόνες απ'το χθες!

Γιατί όλα χθες να μην μοιάζουν παιδικά και κάποιες στιγμές απλά να φέρνουν στο μυαλό σταγόνες απ'το παρελθόν; Γιατί αντί να ακούγονται τα στρουμφάκια, οι Mazoo and the zoo και ο Gummybear... επέλεξες να ακούγονται τραγούδια που δεν ταίριαζαν καν με το σκοπό της χθεσινής βραδιάς; Η συχνή επανάληψή τους με ταξίδεψε και πάλι!





Συνεχίζεται...

Δεν νιώθω





Το μέσα μου κενό! Μέρες αναρωτιέμαι: συναισθάνομαι; Η απάντηση: Όχι. Κοιτάζω τους γύρω μου και νιώθω ότι... δεν νιώθω!
Προσπαθώ να βρω τις αιτίες. Δεν βρίσκω τίποτε. Μόνο ότι η φθορά του χρόνου είναι αδυσώπητη και μαζί με την εικόνα χάνεται και το συναίσθημα.
Θέλω τόσο πολύ να ξανανιώσω, να απλώσω τα χέρια μου για μια αγκαλιά και να μιλήσει η καρδιά μου να πει "σ'αγαπώ"!

Καλή Ανάσταση




Διαπιστώνω ότι έχουν περάσει μήνες απ'την τελευταία μου ανάρτηση. Παρόλα αυτά όλο και κάποιος περνά από δω. Σας ευχαριστώ που με θυμάστε. Κι εγώ δεν έχω ξεχάσει κανέναν σας. Απλά ο χρόνος μου είναι περιορισμένος για να ασχοληθώ περαιτέρω. Η αλήθεια είναι ότι όταν έχω κάποιες σκέψεις δεν έχω μολύβι και χαρτί για να τις γράψω. Τις αφήνω με το σκεπτικό ότι όταν θα επιστρέψω στο σπίτι κάπου θα τις σημειώσω. Και πάντα δεν σημειώνω τίποτε γιατί απλά ξεχνάω... 

Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι τον Στράτο τον  βλέπω πλέον καθημερινά. Ίσως επειδή υπάρχουν στιγμές που πιάνουμε τους εαυτούς μας να φέρονται σαν δυο νέοι που παλιμπαιδίζουν . Μου αρέσει αυτό και με κάνει να αισθάνομαι όμορφα. Ίσως επειδή δεν μου αρέσει η εικόνα μου στον καθρέφτη που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει, ίσως επειδή ο οργανισμός μου αρχίζει να γεράζει και να μην έχει τις αντοχές που είχε παλιά... Όπως  και να'χει με κάνει να ξεχνάω το ότι μεγαλώνουμε και με χαλαρώνει όταν αστειευόμαστε μεταξύ μας. 

Οι δρόμοι μας για τις γιορτές χωρίζουν. Αυτός -συν γυναιξί και τέκνοις- θα τραβήξει προς Θεσσαλονίκη μεριά κι εγώ μετά του συζύγου, στον "τόπο του εγκλήματος". Μην νομίζετε ότι όποτε πηγαίνω εκεί, οι θύμησες παραμένουν έντονες. Όχι πλέον! Ίσως επειδή έχουν αλλάξει πολλά πράγματα εκεί! Η περιοχή δεν θυμίζει τίποτε πια από εκείνα τα χρόνια. Ακόμη και το σπίτι μας δεν είναι πια το ίδιο. Το μόνο που θυμόμαστε και γελάμε, ήταν η στιγμή με την παντόφλα που ήρθε ουρανοκατέβατη στο κεφάλι του Στράτου! Τίποτε περισσότερο. Το μόνο που απολαμβάνω είναι οι βόλτες μου στην παραλία και οι στιγμές που την αγναντεύω όταν κάθομαι σε μια βάρκα τραβηγμένη στην άμμο. Ελπίζω να κάνω το ίδιο και τώρα καιρού επιτρέποντος!

Αυτά τα ολίγα! Με τις ευχές μου σε όλους σας.


Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα.

Απρόσμενο δώρο




- Νόρα σε παρακαλώ! Σκέψου το Νεφελάκι!
Όσο σκέφτομαι πως οι τηλεοπτικές σαπουνόπερες εισβάλουν στα όνειρά μου, ξεκαρδίζομαι στα γέλια με τα παιχνίδια του μυαλού μου! Πως να το κάνουμε; Είναι εντελώς γελοίο να με επισκέπτεται ο Στράτος και ξαφνικά η Νόρα (έτσι έλεγαν την τηλεοπτική "Μελίτα" της σειράς "Τα μυστικά της Εδέμ", στον ύπνο μου) να είναι μια υποτιθέμενη παλιά πρώην που του μάζεψε ότι είχε και δεν είχε σε απωθημένο και ήρθε να του τα ψάλει ένα χεράκι!
Ο ερχομός του 2010 ήταν τόσο βαρετός που απλά θύμιζε μια καθημερινή βραδιά μπροστά στην τηλεόραση μην έχοντας τι να κάνουμε. Με το ζόρι κρατιόμασταν ξύπνιοι μόνο και μόνο για να γίνει η αλλαγή! Τα υποτιθέμενα "ρεβεγιόν" στην οικογένειά μου είναι τόσο βαρετά που είναι προτιμότερο να κοιμάσαι παρά να ξενυχτάς για το υποτιθέμενο "καλό" του χρόνου! Έτσι λοιπόν το 2010 ήρθε, φιληθήκαμε κι αγκαλιαστήκαμε για το εθιμοτυπικό, τη... κοπή τη πίτα την αφήσαμε για την άλλη μέρα που θα ήταν ξύπνιος κι ο μπαμπάς και πήγαμε για ύπνο!
Μέχρι ο ύπνος να περάσει και να με πάρει αγκαλίτσα σκεφτόμουν πως σε τρεις μέρες θα άρχιζα μια δουλειά που εμπειρία καμία δεν έχω αλλά είναι αρκετά υπεύθυνη: να φροντίζω τα παιδιά του Στράτου τις ώρες που αυτός και η γυναίκα του θα λείπουν στις δουλειές τους!
1-2 μαθήματα τα πήρα και διαπίστωσα πως πρέπει όλες οι αισθήσεις σου να είναι σε άκρα ετοιμότητα και σε πλήρη επαγρύπνηση: γιατί εκτός απ'την ατομική τους υγιεινή και το δεκατιανό τους γευματάκι και το παιχνίδι που επιβάλεται, πρέπει τα μάτια μου να είναι παραπάνω από 14! Πέρα από αυτά για το λίγο που τα κράτησα στην "εκπαίδευσή" μου διαπίστωσα πως κι εγώ γίνομαι παιδί μαζί τους! Χαίρομαι να τα βλέπω να κακαρίζουν απ'τα γέλια όταν τους κάνω γκριμάτσες ή παίζουμε κυνηγητό κι έτσι δεν καταλαβαίνω για πότε περνά η ώρα και πότε εμφανίζεται η μαμά Τόνια που τρέχουν να την υποδεχτούν με αγκαλίτσες και φιλάκια!
Όμως... Πάντα όμως υπάρχει και η στιγμή που ξαφνικά όλα δείχνουν να περνάνε στην ζώνη του λυκόφωτος απ'την μια στιγμή στην άλλη! Αυτή τη φορά η Τόνια άργησε να φανεί! Λογικό ήταν με τόση κίνηση στους δρόμους να έρχεται με το αυτοκίνητο σημειωτόν! Τα παιδιά είχαν κουραστεί απ'το πολύ παιχνίδι και δεν άντεξαν άλλο να την περιμένουν κι αποκοιμήθηκαν. Τα έβαλα στα κρεβατάκια τους. Τα κοίταζα να βολεύονται κάτω απ'τις κουβερτούλες τους κι έκλεισα την πόρτα του δωματίου τους. Σιγουρεύτηκα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξυπνήσουν και πετάχτηκα για λίγα λεπτά δίπλα για έναν καφέ! Εδώ και καιρό είχε ανοίξει ένα καφέ-μπαρ δίπλα απ'την πολυκατοικία που έμεναν ο Στράτος και η Τόνια. Βρήκα την ευκαιρία να πάω και να παραγγείλω έναν έτοιμο φραπέ αντί να κάνω θόρυβο μέσα στο διαμέρισμα και πεταχτούν τα μικρά. Το καφέ ήταν ανοιχτό κι αντί να υπάρχουν θαμώνες μέσα και να απολαμβάνουν καφεδάκι μεσημεριανό, αντιθέτως φαινόταν πως κάναν γενική καθαριότητα και εξόπλιζαν με αναψυκτικά, καφέδες και ποτά τα ντουλάπια και την μπάρα του μαγαζιού. Ένα φορτηγάκι βρισκόταν απ'έξω και μπαινόβγαινε ο οδηγός στο καφέ με τις κούτες των παραγγελιών απ'την αντιπροσωπεία ποτών κι αναψυκτικών πάνω σε ένα καροτσάκι! Μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα στην μπάρα που μια σερβιτόρα ήταν σκυμμένη και γέμιζε τα ψυγεία:
- Μπορώ να έχω ένα φραπέ μέτριο με γάλα;
Η σερβιτόρα που τώρα καθάριζε την μηχανή του καφέ μου χαμογέλασε και δεν απάντησε.
- Δεν φεύγω! Πετάγομαι λίγο δίπλα κι έρχομαι να πάρω τον καφέ! Της είπα κι εκείνη συνέχισε να χαμογελά.
Διαπιστώνω ότι το διαμέρισμα του Στράτου και της Τόνιας δεν ήταν στον 3ο όροφο της πολυκατοικίας που μένουν αλλά στο ισόγειο κι ότι μόνο μια πόρτα το χώριζε απ'το καφέ-μπαρ! Άλλο και τούτο πάλι!
Περνάω στο διαμέρισμα απ'την πόρτα-χώρισμα! Πηγαίνω στο παιδικό υπνοδωμάτιο να δω τα παιδάκια αν έχουν ξεσκεπαστεί! Θεέ μου! Ήταν σαν να με είχε πλακώσει το ταβάνι! Τα πόδια μου ήταν σαν να έχασαν την ισορροπία τους! Δεν χρειάστηκε παρά λιγότερο από 1' να ανατραπεί το σύμπαν! Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει, η πίεση στο κεφάλι χτυπούσε τα μηνίγγια και τα ένιωθα έτοιμα να εκραγούν! Τα κρεβατάκια ήταν άδεια! Η λαχτάρα που πήρα αμέσως ξύπνησε την σκέψη πως έστω και για 1' απουσίας μπορείς να γίνεις εντελώς ανεύθυνος άνθρωπος! Τι θα πω τώρα στους γονείς τους; Με τι μούτρα θα τους αντικρύσω; Που να ψάξω να τα βρω; Θυμήθηκα ότι κάτι μεταξύ σοβαρού κι αστείου έκανα την αντιπρόταση στον Στράτο όταν εκείνος μου ανακοίνωσε ότι σκεφτόταν να πάρει γυναίκα να του φυλάει τα παιδιά. Κι όταν μου έκανε την πρόταση ο ίδιος χάρηκα πάρα πολύ γιατί έδειχνε πόσο πολύ με εμπιστευόταν. Και τώρα; Τώρα τι; Που πήγε η εμπιστοσύνη μου; Πως θα τον κοιτούσα στα μάτια; Προσπάθησα να ανακτήσω την ψυχραιμία μου, αλλά κι αυτή χανόταν στο σύμπλεγμα του εγκεφάλου μου. Πανικόβλητη άρχισα να ψάχνω τα δωμάτια του διαμερίσματος ένα-ένα και σε σημεία που μπορούσαν να κρυφτούν! Ίσως να μου παίζουν κρυφτό! Τρέχω να πάω στο διπλανό δωμάτιο. Πέφτω επάνω στον Στράτο και παραλίγο να χάσω την ισορροπία μου όταν εκείνος με κράτησε απ'τους αγκώνες των χεριών μου. Τρόμαξα! Τα πόδια μου δεν τα ένιωθα πλέον. Είχαν κοπεί απ'τα γόνατα και με το ζόρι κρατιόμουν:
- Τα παιδιά...
Λέω αναστατωμένη, με ορθάνοιχτα μάτια γεμάτα αγωνία και τρόμο στην σκέψη πως κάτι κακό τους συνέβη:
- Μαρίνα ηρέμησε! Είναι καλά τα παιδιά! Πάμε δίπλα!
Τον κοιτάζω περιμένοντας να μου πετάξει στα μούτρα την ανευθυνότητα που επέδειξα την πρώτη μέρα στην δουλειά που μου ανέθεσαν. Περάσαμε δίπλα. Με άφησε στο μπαράκι να καθίσω και να συνέλθω κι εκείνος βρήκε να μιλήσει με κάποιους σερβιτόρους. Επάνω στην μπάρα αντί να με περιμένει ο καφές που παράγγειλα βρισκόταν ένας δίσκος με ποτήρια χρησιμοποιημένα με υπολείμματα καφέ και νερού.
- Συγγνώμη! Παράγγειλα έναν φραπέ πριν λίγο. Που είναι;
Ρώτησα την σερβιτόρα που τακτοποιούσε φλυτζάνια και πιατάκια επάνω στην μηχανή του καφέ, έχοντας εκείνο το μόνιμα καρφιτσωμένο χαμόγελο στο πρόσωπό της, που εκνευρισμό έφερνε αν κοιτούσες το πρόσωπό της περισσότερο. Εκείνη την στιγμή μου ήρθε το ξέσπασμα:
- Έλεος ρε παιδιά! Τι ζήτησα; Έναν καφέ ζήτησα. Άντε στο διάολο όλοι σας εδώ μέσα. Θα το διαλύσετε το μαγαζί!
Φωνάζω και ουρλιάζω για την αδιαφορία της σερβιτόρας που συνέχιζε να έχει το ίδιο χαμόγελο. Τα νεύρα μου. Ο Στράτος ακούγοντάς με να φωνάζω και λίγο πριν χυμήξω στην σερβιτόρα μέσα απ'την μπάρα, ήρθε και με τράβηξε μαλακά απ'το μπράτσο να βγούμε έξω:
- Απαράδεκτο δεν είναι; τον ρωτάω και μου χαμογελάει με κατανόηση.
Τι μου συνέβαινε ρε γαμώτο; Τι αλλόκοτη συμπεριφορά δείχνω; Τα παιδιά είχαν χαθεί κι εγώ ξεσπούσα για έναν καφέ. Το μυαλό μου ήταν τόσο μπερδεμένο που είχα την εντύπωση πως ο καφές ήταν άμεσης προτεραιότητας, γιατί ίσως η καφείνη μου έδινε την ενέργεια και την ψυχραιμία να σκεφτώ πιο λογικά! Κοίταζα τον Στράτο με απόγνωση με ένα βλέμμα συγγνώμης για να καταλάβει πως ότι έγινε, ήταν σε χρόνο ανύποπτο και σε μερικά δευτερόλεπτα της ώρας!
- Ξέχασα να σου τηλεφωνήσω για να στο πω. Τα παιδιά πέρασε η Τόνια και τα πήρε. Οπότε τσάμπα αναστατώθηκες.
- Εντάξει, αλλά δεν έκανα και πολύ γαμώτο. Ένα καφέ ήρθα να παραγγείλω...
Απολογήθηκα αναστατωμένη γιατί ένιωθα ότι ήμουν πλήρως ανεύθυνη κι ότι δεν θα υπήρξε επόμενη φορά στην "δουλειά" μου.
- Χαλάρωσε βρε συ! Δεν τρέχει τίποτε!
Χαλάρωσα όπως μου ζήτησε και τον κοιτούσα. Τα μάτια του μου πρόδιδαν πως κάτι συνέβαινε:
- Στράτο όλα καλά;
- Ναι! Μα τι προσπαθώ να σου πω τόση ώρα;
- Στράτο κάτι συνέβη. Το βλέπω στα μάτια σου!
Όχι μόνο στα μάτια του αλλά ακόμη και στο πρόσωπό του διαγραφόταν η απογοήτευσή του. Κανείς δεν βρέθηκε να με ενημερώσει και ξαφνικά έρχεται η Τόνια και παίρνει τα παιδιά της κι ο Στράτος απλά έρχεται να με ενημερώσει. Κάτι έτρεχε. Κάτι σοβαρό συνέβαινε και απλά ήθελαν να μείνω έξω απ'τα προσωπικά τους. Ο Στράτος πάντα έτσι ήταν. Με άφηνε απ'έξω μέχρι να βρεθεί στην πλήρη απόγνωση κι έρθει να μου μιλήσει. Κοιταζόμασταν στα μάτια έντονα και περίμενα να μου μιλήσει.
- Είσαι πολύ γελοίος τελικά! Ήθελα νά'ξερα πως την πάτησα κι έμπλεξα μαζί σου!
Άκουσα μια γνώριμη γυναικεία φωνή από πίσω μου. Μια γνώριμη φυσιογνωμία ξεπρόβαλε απ'το πλάι του φορτηγού με τα ποτά! Την κοιτούσα που ερχόταν με φόρα προς την μεριά του Στράτου! Το χέρι της ακούστηκε να χτυπά δυνατά επάνω στο μάγουλό του και εγώ κοιτούσα αποσβολωμένη απ'το θέατρο του παραλόγου που ζούσα. Η "Μελίτα"; Λες και πήδηξε μέσα απ'την τηλεόραση, μέσα απ'τα "Μυστικά της Εδέμ" και το φορτηγό απλά την είχε κρύψει. Ήξερε τον Στράτο; Ο Στράτος γιατί δεν μου είχε πει ποτέ τίποτε;
- Νόρα; Απόρησε κι εκείνος.
- Ναι ρε! Φόρτωσε με, με τις ενοχές σου! Σηκώθηκες κι έφυγες χωρίς να πεις λέξη κι εγώ προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου εδώ και χρόνια απ'το τίποτα; Τι σου έκανα μου λες;
Ήταν τέτοια η κατά μέτωπον επίθεση που ξαφνιάστηκα. Το πρόσωπό της ήταν κοντά στο δικό του και ήταν σαν να τον έφτυνε με τα λόγια της για την συμπεριφορά του πριν από καιρό και ποιός ξέρει πριν πόσο. Ξαφνικά σαν να θυμήθηκα ότι ήταν μια απ'τις παλιές γνωριμίες που δεν είχε μέλλον μαζί του, την εποχή που βρισκόταν σε μια αναζήτηση του αν περνά η μπογιά του ή όχι! Και προφανώς την γνώριζα κι εγώ:
- Νόρα; Τι συνέβη; Πες σε μένα;
Με άκουσα να της λέω. Άρα την ήξερα! Πως αλλιώς να γνώριζα το όνομά της και να έδειχνα μια τέτοια οικειότητα απέναντί της, προσπαθώντας να ισορροπήσω την απόλυτη τρέλα της στιγμής!
Η Νόρα ήταν σαν να μη με άκουγε! Ήξερα ότι είχε παντρευτεί, ότι ήταν ευτυχισμένη, ότι είχε μια κορούλα την Νεφέλη και τώρα... Τι συνέβη έτσι ξαφνικά και εμφανίστηκε απ'το πουθενά ζητώντας τα ρέστα από μια σχέση που δεν κράτησε πολύ και που ανήκε στο πολύ μακρινό παρελθόν και των δύο; Δεν μου απάντησε και μας προσπέρασε αγανακτισμένη. Την έβλεπα που ανηφόριζε τον δρόμο μπροστά μας και ξαφνικά εμφανίστηκε από επάνω μας σε έναν ογκώδη βράχο που στεκόταν ακριβώς απέναντι απ'την πολυκατοικία' απομεινάρι ενός λόφου του παρελθόντος. Θεέ μου είναι τρελή! Θα γκρεμοτσακιστεί για μια βλακεία!
- Νόρα μη! Τι πας να κάνεις;
Η Νόρα με αγνόησε και συνέχιζε να βρίζει τον Στράτο. Ενώ περίμενα να έχουν βγει όλοι έξω για να δουν τι ήταν όλο αυτό το σούσουρο όλος αυτός ο πανικός και οι φωνές και φαινόταν ότι δεν απασχολούσε κανέναν και τίποτε. Όλοι τραβούσαν τον δρόμο τους κανονικά, οι μεταφορείς του φορτηγού μπαινόβγαιναν στην καφετέρια ανενόχλητοι, οι νοικοκυρές στα διαμερίσματα συνέχιζαν το νοικοκυριό τους αδιάφορες. Τι γινόταν πια;
- Νόρα σε παρακαλώ! Σκέψου το Νεφελάκι!
Της φώναξα. Η θύμηση του ονόματος της κόρης της ήταν αυτό που την ξύπνησε απ'το παραλήρημα της. Έκανε πίσω ξαφνικά! Στο πρόσωπό της η απόγνωση μεταλλάχθηκε και έδειξε να γυρνά στην πραγματικότητα! Γούρλωσε τα μάτια όταν συνειδητοποίησε τι ήταν έτοιμη ξαφνικά να κάνει.
- Θα τρελαθώ! Θεέ μου τι είναι όλο αυτό;
Άκουσα τον Στράτο χαμένο σε όλο αυτό που συνέβαινε. Κοιτούσε αποσβολωμένος τα όσα συνέβαιναν και με το ζόρι κατάφερε να αρθρώσει τα λόγια του! Δεν μπορούσα να δώσω καμία εξήγηση στο παραμικρό που συνέβαινε. Η Νόρα ξαφνικά χάθηκε. Κατέβηκε απ'τον βράχο και μας προσπέρασε σαν να μην μας ήξερε καθόλου. Εγώ κι ο Στράτος κοιτούσαμε με ανοιχτό το στόμα. Τι άλλο μας περίμενε;
- Πριν τρελαθώ εντελώς Μαρίνα, πάμε μέσα!
Μου είπε και με τράβηξε και με οδήγησε μέσα στην πολυκατοικία. Συνειδητοποίησα ότι η πόρτα-χώρισμα δεν υπήρχε πλέον. Ήταν η πόρτα του ασανσέρ που μας οδήγησε στο διαμέρισμά του στον τρίτο. Μπήκα μέσα πρώτη και πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο των παιδιών, τρελή απ'την ανυπομονησία να ήταν όλα ένα κακό όνειρο και να δω τα παιδάκια να κοιμούνται στα κρεβατάκια τους. Δεν ήταν όμως. Κοιτούσα το άδειο δωμάτιο με τα παιχνίδια ολόγυρα να το στολίζουν κι εγώ πια δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Ένιωθα μια απίστευτη θλίψη. Ο Στράτος με είχε ακολουθήσει και ξαφνικά με τράβηξε στην αγκαλιά του. Μου χάιδεψε τα μαλλιά:
- Αφού σου είπα που είναι τα παιδιά.
- Νόμιζα πως όλα γύριζαν στην θέση τους.
Τραβήχτηκε για λίγο και με κοιτούσε στα μάτια.
- Τι ήταν όλη αυτή η τρέλα σήμερα; Ρώτησα κι ένιωσα το κορμί μου κουρασμένο.
- Δεν ξέρω! Μου απάντησε και με κοιτούσε στα χείλια.
- Η Νόρα; Εμφανίστηκε απ'το πουθενά μετά από πόσα χρόνια... Είχες διατηρήσει επαφή μαζί της;
- Όχι, όχι! Είχα κι εγώ να τη δω χρόνια...
- Στράτο! Νιώθω αλλόκοτα. Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει και νομίζω πως θα τρελαθώ εντελώς.
- Ηρέμησε! Ότι έγινε έγινε...
Συμπλήρωσε και συνέχιζε να με κοιτά επίμονα στα χείλη. Αναστατώθηκα! Το ήξερα αυτό το βλέμμα. Με πλησίασε... Με πλησίασε ακόμη περισσότερο και ξαφνικά βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο. Κοίταζε τα χείλια μου και κοιτούσα τα δικά του. Θεέ μου θα το κάνει! Έτρεμα! Ξαφνικά έτρεμα! Με φίλησε στο μέτωπο. Συνέχισε... Με φίλησε στα μάτια! Συνέχισε... Με φίλησε στο σαγόνι! Θα λιποθυμούσα! Έτοιμη ήμουν! Με δάγκωσε παιχνιδιάρικα στα χείλη! Ανταπέδωσα! Οι απαλές δαγκωματιές, έγινε ένα ερεθιστικό παιχνίδι των χειλιών μας. Μέχρι που όλο το πάθος το κρυμμένο των τόσων χρόνων ξέσπασε σε ένα βαθύ φιλί που η διάρκειά του δεν είχε αρχή και τέλος. Δεν τον χόρταινα και δεν ήθελα να ξεφύγω απ'την αγκαλιά του. Όμως...
Όταν άνοιξα τα μάτια το βαθύ σκοτάδι που υπήρχε στον χώρο δεν γινόταν να μου δώσει να καταλάβω το παραμικρό. Η καρδιά μου χόρευε σαν τρελή και τα χείλη μου τα ένιωθα πρησμένα. Δίπλα μου η ζεστασιά του συντρόφου μου, μου υπενθύμισε που ακριβώς βρισκόμουν. Χαμογέλασα! Το 2010 με βρήκε να τον "απατάω" στον ύπνο μου! Αλλά μου άρεσε! Κρύφτηκα κάτω απ'το πάπλωμα με ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πρόσωπό μου. Δεν με ένοιαζε όλος αυτό ο παραλογισμός που έζησα στο όνειρό μου, αλλά μόνο η κατάληξή του. Ο Άη Βασίλης μου έστειλε 2010 φιλιά από εκείνον. Ήταν το δώρο που ποτέ δεν περίμενα να έχω!