- Κερνάς ποτό;


12:30 η ώρα το μεσημέρι το τηλέφωνο χτυπά. Στην αναγνώριση βλέπω ότι είναι κινητό. Το σηκώνω:
- Ναι!
- Κερνάς ποτό;
- Καλημέρα και σε σένα!
- Καλημέρα! Κερνάς ποτό;
- Κερνάω. Τι...
- Έρχομαι!
Κοιτάζω επίμονα το ακούστικο και προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει! Δεν πρόλαβα καν να τον ρωτήσω τι συμβαίνει κι εκείνος με ένα ξερό "έρχομαι" κλείνει το τηλέφωνο! Είναι η τακτική του αυτή να με προετοιμάζει για κάτι σοβαρό που του συμβαίνει. Ίσως κάπου να ήταν πελαγομένος και να ήθελε μια επιπλέον γνώμη. Ανησυχούσα! Καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα με το ερωτηματικό πάνω απ'το κεφάλι μου για το τι συνέβη. "Λες να τσακώθηκε με την γυναίκα του;", "Να έγινε κάτι στην δουλειά του;". Αλλά... "αφού πρόκειτε για ποτό κι όχι για καφέ, μάλλον μάλωσαν με την γυναίκα του". Ήμουν μπερδεμένη και τα ερωτήματα τα ίδια και τα ίδια κυλούσαν μέσα στο μυαλό μου. Ότι και να ήταν η πόρτα μου πάντα ήταν και είναι ανοιχτή. 

Σε ένα τεταρτάκι βλέπω το αυτοκίνητό του να παρκάρει από κάτω. Διακρίνω κανονική οδήγηση και στο κάθισμα του οδηγού διακρίνονταν σακούλες από φούρνο. "Δεν έχει να κάνει με την γυναίκα του το θέμα" σκέφτηκα. Ε! Πως γίνεται να τσακωθείς με το έταιρον ήμισυ να σηκωθείς να φύγεις και πάνω στον απόλυτο εκνευρισμό σου να σκέφτεσαι ότι στο σπίτι δεν έχει ψωμί! Εντελώς άτοπο δείχνει! Τον βλέπω που διανύει το μπαλκόνι μου και στο πρόσωπο του διακρίνω αποφασιστικότητα. Δεν δείχνει ο άνθρωπος που ξέρω και συνήθως είναι να τρελένεται επειδή κάτι δεν του πάει καλά.
- Καλημέρα κι από κοντά! Μου λέει με χαμόγελο και μου σκάει δυο φιλιά στα μάγουλα.
- Λοιπόν τι να κεράσω; Τον ρωτάω.
- Ένα παγωμένο ποτήρι με νερό! Μου λέει και κάθεται έξω στο μπαλκόνι.
Του το κερνάω και κάθομαι κι εγώ προετοιμασμένη για παν ενδεχόμενο. Ίσως η εικόνα του να με ξεγελούσε κι απλά δεν ήθελε να μου δείξει ότι όντως τα πράγματα δεν ήταν καλά.
- Λοιπόν; Τι συμβαίνει; Τον ρωτάω.
- Από σήμερα είμαι ...άνεργος!
Ξαφνιάζομαι! Όχι για το γεγονός ότι θα είναι προσωρινά άνεργος, αλλά για το γεγονός ότι ο εργοδότης του τού το φυλούσε για μετά την άδεια να του ανακοινώσει τα καθέκαστα εντελώς ξαφνικά που όταν τον είδε το πρωί του λέει: "γιατί ήρθες; Φύγε και θα σου τηλεφωνήσω εγώ για τις αλλαγές που πρόκειτε να γίνουν γιατί τα πράγματα στην αγορά δεν πάνε καλά".
- Έχω από το πρωί που τρέχω να κάνω αιτήσεις, να περνάω από συνεντεύξεις και να στέλνω βιογραφικά με φαξ και βέβαια δεν στέκομαι μόνο σε αυτά. Θα θυμηθώ αυτά που είχα ξεχασμένα, το ντελίβερι, το σερβιτοριλίκι...
- Το ξέρω ότι εσύ δεν έχεις πρόβλημα. Όπου βρεις πας. Η γυναίκα σου τι λέει για όλα αυτά.
- Με στηρίζει. Δεν υπάρχει πρόβλημα σε αυτό κι ούτε είναι κάτι που φοβάται. Αλλά ξέρεις; Είναι το γαμώτο. Δίνεις τον εαυτό σου στη δουλειά και σε ανταμείβουν με ένα "γιατί ήρθες;". Ξεζούμισε όλες τις πιστωτικές του στις διακοπές και δεν έχει να της ξεπληρώσει και έτσι αποφάσισε να κάνει περικοπές.
- Δηλαδή;
- Με θέλει για μερική απασχόληση. Δεν έχουμε συζητήσει όμως για τα περαιτέρω αλλά φαντάζομαι τι θα μου προτείνει.
- Ο καθένας κοιτάζει να βολευτεί με όσο το λιγότερο κόστος. Να δουλεύεις τέσσερις ώρες καθημερινά, να σχεδιάζεις, να τρέχεις για μέτρα και στο τέλος τις παραπανίσιες ώρες που θα δουλεύεις γιατί το 4ωρο δεν θα σου είναι αρκετό... ούτε που θα σκεφθεί να στις πληρώσει.
- Έτσι το σκέφτεται και φαντάζομαι ήδη τι έχει να μου προτείνει. Μου βάζεις τώρα ένα μαρτινάκι;
- Δεν έχω.
- Και τι έχεις;
- Έλα να δεις!
Σηκώθηκε και κοιτάξαμε την κάβα στο σύνθετό μου.
- Χμ! Black Russian!
Γέλασα. Εντελώς αντίθετο το ένα απ'το άλλο ποτό. Απ'την διάθεση για βερμούτ, θα το'ριχνε στα ...σκληρά! Του έβαλα πάγο στο ποτήρι και έφτιαξε το ποτό στις δόσεις που ήθελε σε βότκα και καλούα!
Ξανακαθίσαμε στο μπαλκόνι. Τον κοιτούσα και σκεφτόμουν πως ήταν η πρώτη φορά που μετά από χρόνια οι δυο μας συζητούσαμε πρόσωπο με πρόσωπο. Μου θύμισε τις ημέρες που ελεύθεροι κι οι δύο από δεσμεύσεις και γάμους, τα λέγαμε μεταξύ μας, παίζαμε κάνα βιντεοπαιχνίδι, βλέπαμε καμιά ταινία στο βίντεο! Μου περιέγραψε πως τα πέρασε στις διακοπές του. Πόσο πολύ χαλάρωσε αυτές τις πέντε μέρες που του έδωσαν απ'την δουλειά -κι άνευ αποδοχών. Μου μίλησε για τον πεθερό του, που βάζει κάτω γενικώς όλες τις κακές πεθερές του κόσμου. Που δεν τον αφήνει να ζήσει να ήρεμα με την οικογένειά του χωρίς να παρεμβαίνει και να του εμφανίζεται ανεπιθύμητος σε ώρες ακατάλληλες. Που τον θυμώνει που η γυναίκα του έχει αδυναμία στον πατέρα της και πάντα θέλει να του δίνει αναφορά για τα πάντα και πολλές φορές τον έχει κρεμάσει για να πάρει το μέρος του πατέρα της.
- Ώρες-ώρες είναι τόσο δύσκολος άνθρωπος που μου έρχεται να ουρλιάξω! Μη σου πω ότι μπορεί και να του λέει πότε το "κάναμε"! 
Μου τονίζει για το "κόλλημα" με το πατέρα της, το πόσο ξεροκέφαλη κι επίμονη γίνεται η γυναίκα του για ότι έχει να κάνει με τον πατέρα της, που τον παρουσιάζει τρανό παράδειγμα εργατικότητας και προκοπής! Τον κοιτάζω και γελάω. "Βαράτε με κι ας κλαίω" σκέφτομαι και χαμογελάω. Την αγαπάει την γυναίκα του, αλλά δεν αντέχει τον πεθερό του.
- Ξέρεις πόσες φορές έχω αρπάξει την κόρη μου να σηκωθώ να φύγω! Στο τσακ με προλαβαίνει στην πόρτα! 
- Μην κάνεις βλακείες! Καλύτερα να φεύγεις εσύ και να πηγαίνεις μια βόλτα να ηρεμήσεις παρά να κάνεις κάτι τέτοιο. Και το παιδί δεν χρωστάει τίποτε να του φορτώνεις την έντασή σου.
- Μα για βόλτα παίρνω και την μικρή μου!
- Όμως η γυναίκα σου σίγουρα θα σκέφτεται το χειρότερο. Μην της το κάνεις αυτό. Καλύτερα να πεις "πάω μια βόλτα να ηρεμήσω" παρά να κάνεις τέτοια κίνηση.
- Κάτι τέτοιο όμως είναι αποτελεσματικό και για κάνα μήνα ηρεμώ!
- Είναι όμως προσωρινό. Είδες τι είπες; Ένα μήνα! Βρε Στράτο... τον έχεις τον τρόπο να φέρεις τα πράγματα με την γυναίκα σου όπως πρέπει να είναι. Πείσμα στο πείσμα κι απ'τους δύο φέρνει ένταση. Εσύ δεν λές ότι την αγαπάς; Αφού την αγαπάς θα πρέπει να ανέχεσαι καμιά φορά και το δικό της πείσμα.
- Ναι αλλά ώρες-ώρες γίνεται ανυπόφορη!
- Ώρες-ώρες! Όχι πάντα!
Δεν ήταν αγχωμένος απ'το θέμα της δουλειάς. Τον άγχωνε περισσότερο που είχαν τον "μπόγια" στο σπίτι κάθε λίγο και λιγάκι. Τον άγχωνε που ήταν σε εγρήγορση μη τυχόν και έρθει και τον βρει με τις πυζάμες, για παράδειγμα. Τον άγχωνε που ήθελε να κάνει πράγματα αλλά δεν μπορούσε γιατί ένιωθε ότι του είχαν δέσει τα χέρια. Τον τρέλαινε η σκέψη που στο παρελθόν ο πατέρας του, του έδινε το καθαριστήριο! Έτοιμη δουλειά, έτοιμη πελατεία! Και τώρα τι; Στο περίμενε για μια δουλειά και με προσωρινή αυτή των διανομών κατ'οίκων. 
- Αν είχα έστω και λίγο μυαλό τότε που ο πατέρας μου με παρακαλούσε να πάρω το καθαριστήριο και να μην το πουλούσε, τώρα δεν θα τραβούσα όλα αυτά που περνάω!
Του χαμογέλασα. Το ήξερα από τότε που μάλιστα η μάνα του με παρακαλούσε να του βάλω μυαλό και να αναλάβει την επιχείρηση του πατέρα του. Δεν άκουγε κουβέντα. Δεν ήθελε να χαλάσει το χατήρι της γυναίκας του που κι αυτή απ'την πλευρά της κάποια στιγμή θα αναλάβει την επιχείρηση του δικού της πατέρα! Που όμως; Ο πεθερός του Στράτου είναι πια για σύνταξη αλλά δεν τα παρατάει και δεν λέει να παραδώσει την επιχείρηση. Κι ο Στράτος συνεχίζει να χτυπά το κεφάλι του για το καθαριστήριο!
Τον κοιτάζω και σκέφτομαι ότι αν είχαμε το μυαλό που έχουμε σήμερα, ίσως οι ζωές μας να ήταν διαφορετικές. Όπως ακριβώς τις ονειρευτήκαμε νεώτεροι κι όπως ακριβώς τις επιθυμήσαμε όταν μάθαμε ο ένας τον άλλον πολύ καλύτερα στην πάροδο του χρόνου!

Κάθισε ένα δίωρο! Φτιάξαμε μαζί ένα καλύτερο βιογραφικό, βγάλαμε μερικά αντίγραφα. Η επόμενη μέρα θα ήταν περισσότερο κουραστική γι'αυτόν. Θα χτυπούσε πόρτες και ίσως κάποια στιγμή η τύχη του χαμογελούσε περισσότερο!