Οι κροτάφοι μας γκριζάρανε! Με κοιτάζω στον καθρέφτη κι αποζητώ την χαμένη μου νιότη! Οι γράμμες έκφρασης είναι πολύ πιο έντονες και μου υπενθυμίζουν ότι έχω μεγαλώσει αρκετά. Ρυτίδα δεν με έχει επισκεφθεί ακόμη αλλά οι γκρίζες ρίζες όταν μεγαλώνουν τα βαμμένα μου μαλλιά μου το υπενθυμίζουν! Σε κοιτάζω κι έχεις μεγαλώσει το ίδιο. Τα μαύρα σου μαλλιά φιλοξενούν τα πρώτα λευκά και οι κρόταφοί σου έχουν γκριζάρει καιρό τώρα. Γερνάμε σε μια όμορφη ηλικία γιατί η ζωή μας τα έχει φέρει έτσι ώστε την ανεμελιά να την αποζητάμε μόνο σε τραγούδια, φωτογραφίες κι αναμνήσεις!
- Είμαι 41! Σου λέω. Με κοιτάς με βλέμμα απορίας.
- Είσαι τόσο; Με ρωτάς ξαφνιασμένος.
Ναι είμαι τόσο! Τα χρόνια πέρασαν σαν νερό, δεν το κατάλαβες; Για σκέψου: πως ήμασταν και πως είμαστε τώρα; Και μη μου πεις πως δείχνω μικρότερη. Όλοι μου το λένε. Στην δουλειά πάντα απορούσαν πως είναι δυνατόν να δείχνω 10 χρόνια μικρότερη! Ίσως είναι το "σκαρί" μου τέτοιο! Ίσως να φταίει η κληρονομικότητα! Αυτό όμως δεν με πτοεί. Δεν το χρησιμοποιώ σαν δικαιολογία για να μου δώσω την ανακούφιση της νιότης. Τα μαλλιά μου μού το υπενθυμίζουν είτε μου αρέσει είτε όχι. Τις φωτογραφίες τις κρύβω επιμελώς και το μόνο που θυμίζει τα χρόνια που περνάνε είναι η ταυτότητά μου. Εκείνη που είχα βγάλει στο Λύκειο και η φωτογραφία είναι βγαλμένη απ'τα χρόνια της εφηβείας! Με τα μαλλιά περιποιημένα στο φυσικό τους καστανό χρώμα και ...χαίτη! Ήταν της μόδας τότε! Θυμάσαι; Μας έπιανε μια τρέλα ποια θα έχει τα ομορφότερα μαλλιά χαίτη. Αλλά εσύ τι να θυμάσαι από τότε; Η δική σου η έννοια ήταν να τρέχεις πίσω απ'τα κορίτσια για να δείχνουν αν ενδιαφέρονται για σένα! Φαντάζομαι ότι έτσι θα ήταν, απλά γιατί δεν σε ήξερα τότε. Σαν όνομα μόνο που καμιά φορά σε ανάφερνε ο αδερφός μου. Είδες τώρα κάθομαι και σκέφτομαι πως είναι σαν να σε ξέρω μια ζωή. Ίσως και πολύ πριν έρθουμε στην ζωή! Δεν σε ήξερα, άλλα όταν σε έμαθα ήταν σαν να σε ήξερα πάντα! Είδες; Τα χρόνια περνάνε και κάθομαι και σκέφτομαι πόσα χρόνια τελικά παραμένουμε τόσο καλοί φίλοι! Και είμαι 41! Ναι είμαι τόσο. Δεν μου αρέσει να το λέω, αλλά είμαι 41!
- Γιατί εσύ πόσο είσαι; Σε ρωτάω για να σου υπενθυμίσω ότι ο χρόνος δεν κάνει παύση.
- Εδώ που τα λες: 36!
Σκύβεις το βλέμμα με θλίψη προφανώς επειδή εκείνη την στιγμή σου πέρασαν απ'το μυαλό σαν αστραπή εικόνες απ'την ζωή σου! Πως απ'την στιγμή που περπάτησες άρχισες το κυνήγι! Το μυαλό σου ήταν μόνιμα πως να εντυπωσιάσεις τα κορίτσια, πως να "φανείς" στους φίλους σου. Όμως σου έχω κι ελαφρυντικά: φιλότιμο και πραγματικός φίλος! Πάντα ήσουν εκεί όποτε σε χρειάστηκα, πάντα είσαι εδώ όποτε σε χρειάζομαι. Κανείς δεν ξέρει τόσα πολλά πράγματα για μένα από επιφανειακά μέχρι πολύ προσωπικά! Μόνο εσύ! Πάντα ήσουν δίπλα μου όποτε στο ζήτησα ανεχόμενος δύσκολες συμπεριφορές! Ξέρεις κάτι; Αν δεν ήσουν εσύ ίσως σήμερα να μην ήμουν η προσωπικότητα που είμαι. Η αυτοκαταστροφή πάντα γυρνούσε στο μυαλό μου. Αν δεν ήσουν εσύ, τώρα ίσως να ήμουν αλκοολική! Αν δεν ήσουν εσύ, τώρα θα ήμουν ένας φοβισμένος καταθλιπτικός άνθρωπος επειδή κάποιος θέλησε να εκμεταλευτεί στο έπακρο και με τον πιό άσχημο τρόπο μια αγνή επιθυμία μια αγνή πρόθεση. Αποφεύγω να θυμάμαι εκείνο το βράδυ γιατί με πονάει, αλλά η σκέψη σου ήταν δίπλα μου. Μου είχε κοπεί η ανάσα, ένιωθα τα βλέμματα των άλλων να με κοιτάζουν περίεργα που έκλαιγα με αναφιλητά για το τι παραλίγο να μου συνέβαινε, αλλά η σκέψη σου με ανάσταινε και μου έδινε ζωή. Ήσουν ο λόγος για να το ξεπεράσω και να σταθώ στα πόδια μου. Ήθελα όποτε θα με επισκεπτόσουν να με έβλεπες χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Και το είχα καταφέρει. Στα χρόνια που πέρασαν ποτέ δεν σου είπα τίποτε. Δεν ήθελα να με λυπηθείς κι ούτε ένα άσχημο γεγονός μιας ατυχούς γνωριμίας να ήταν η αφορμή να με προσέξεις περισσότερο. Σου είχα υποσχεθεί και σου είχα γράψει πως οι επιλογές στην ζωή σου ήταν δικές σου κι ότι θα σου στεκόμουν όποια κι αν ήταν η απόφαση κι ας ήταν εις βάρος μου. Νομίζω ότι μέχρι τώρα η υπόσχεση αυτή έχει κρατηθεί. Και νομίζω ότι όταν πια σχεδόν πρόσφατα σου εξομολογήθηκα για το τι είχε συμβεί τότε που εσύ ήσουν μακριά φανταράκι, πιστεύω ότι θα σου φάνηκε απίστευτο. Όμως μόνο εγώ ξέρω το πως ήταν και που το βίωσα αυτό που μου συνέβει. Μια επίθεση παραμένει επίθεση και σου αφήνει φοβίες. Εγώ επέλεξα να απομακρύνω τις φοβίες αυτές. Δεν ήθελα να βγω απ'το σπίτι. Για λίγο ένιωθα ότι δεν υπήρχε άνθρωπος να εμπιστευτώ. Κι αν με ρωτήσεις "και οι φίλες σου;". Δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν να μου προσφέρουν βοήθεια. Ίσως και να μου έλεγαν "καλά να πάθεις, που μου θέλεις και ρομαντζάδες". Αυτό είναι ακραίο, δεν θα μου το έλεγαν αλλά δεν νομίζω ότι θα ήξεραν να μου συμπαρασταθούν. Ίσως και να'καναν τον σταυρό τους που ήταν τυχερές που δεν τους είχε τύχει κάτι τέτοιο! Γι'αυτό κι έγινα εσωστρεφής κι επιφυλακτική με τους πάντες. Μόνο με σένα δεν ήμουν έτσι. Ήσουν εδώ. Πάντα! Η σκέψη σου κι η εικόνα σου ήταν καταγραμμένη στο μυαλό μου κι όταν την αντίκριζα ένιωθα καλά. Η κάθε μέρα που ξημέρωνε ήταν και διαφορετική. Και προχωρούσα. Με αργά βήματα, αλλά προχωρούσα με την σκέψη σου πλάι μου. Και η ίσως αυτή η μόνιμη σκέψη με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Τα αναλογίζομαι όλα αυτά κι όταν αρχίζω να υπολογίζω και τα χρόνια, με στενοχωρεί.
Τίποτε δεν είναι όπως πριν. Σε κοιτάζω στα μάτια και προσπαθώ να κλέψω την εικόνα τους για να δω τι είναι αυτό που ονειρεύεσαι, τι γράφει εκεί η σκέψη σου. Σκύβεις το κεφάλι για να μην δω τίποτε και όταν ρίχνεις το βλέμμα σου στο δικό μου είναι σαν να χάθηκε εκείνη η θολή εικόνα της σκέψης σου κι αμέσως με πάει αλλού. Αμέσως με ξυπνάει και είναι σαν να μου λέει "να εδώ είμαι και παραμένω". Το ξέρω! Αυτό το ξέρω! Ακόμη και μια "καλημέρα" απ'το τηλέφωνο είναι ικανή να με κάνει να αλλάξω διάθεση. Ακόμη και μια ξαφνική στιγμή έστω με ένα τραγούδι στο ράδιο να μου φτιάξεις την διάθεση, γιατί κάτι έχει να μας θυμίζει. Να πως έγινε τις προάλλες. Βγαίναμε όλοι παρεούλα κι εσύ στο αυτοκίνητο με το που έβαλε στο ράδιο το Holiday σαν έπαθες αναλαμπή. Το έβαλες σχεδόν στην διαπασών.
Εκείνες οι διακοπές μας! Αχ! Όνειρο θερινής νυκτός! Στο έχω πει πολλές φορές: θα ήθελα να γυρνούσε για λίγο ο χρόνος να το ξαναζήσω. Έντονα όπως ήταν. Με τα ίδια συναισθήματα, με την ίδια σκατά ψυχολογική διάθεση, με τις ίδιες σκέψεις. Τέτοιες διακοπές συνήθως μένουν μια ανάμνηση και τίποτε δεν μένει να φέρνουν πίσω για να υπάρχει. Εμείς όμως το καταφέραμε. Οι διακοπές εκείνες ήταν η αφορμή για να δεθούμε περισσότερο. Να σε μάθω περισσότερο και να συνειδητοποιήσω ότι ο λόγος που σε απεχθανόμουν ήταν εντελώς ανούσιος κι ανόητος. Εσύ ήσουν εκεί κι επέμενες. Άραγε έκανες καλά; Εγώ νομίζω ότι ναι, καλά έκανες! Ένιωθα ότι με τον τρόπο σου με τραβούσες απ'το χέρι για να με βγάλεις απ'το χείλος της αυτοκαταστροφής μου. Συναισθηματικά χάλια ήμουν. Και δεν έτρωγα. Έτσι με τιμωρούσα. Δεν το καταλάβαινα τότε, αλλά η εμμονή μου να γίνω ένα ..."θεϊκό κορμί" δεν ήταν τίποτε άλλο από μια τιμωρία για μένα να χαθώ, γιατί αισθανόμουν ότι δεν υπήρχα. Η παγίδα του έρωτα που δεν ήταν έρωτας μου είχε φέρει τα πάνω κάτω. Η μία αλλαγή μετά την άλλη με είχε ξαφνιάσει. Δεν ήξερα από που να πιαστώ. Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι, αλλά ήταν αναπόφευκτο. Ένιωθα μέσα μου μπουκωμένη. Έτοιμη να εκραγώ. Ο θυμός μου έβγαινε αργά-αργά κι ευτυχώς που με τον τρόπο σου τότε με έκανες να τον ξεθυμάνω, να τον ξεχάσω και να δω τα πράγματα με άλλο μάτι. Όλα όσα είχαν στριμωχθεί στο κεφάλι μου έμπαιναν σε μια σειρά. Αν και κάτι μέσα μου με έκανε να μην περιμένω πολλά από εσένα. Προσπαθούσες να κάνεις τις διακοπές όμορφες και για τους τρεις μας και το είχες καταφέρει. Και γενικά ότι στιγμές ζούσαμε στην ανέμελη ζωή μας πάντα κάτι είχαμε να θυμόμαστε. Να προχθές ο Γιάννης θυμήθηκε τις βραδιές που ξημερωνόσασταν στο σπίτι μου παίζοντας στο playstation ποδοσφαιράκι. Θυμήθηκε εκείνον τον παλιό καναπέ που τον είχαμε λιώσει απ'το κάτσε-σήκω όταν παίζαμε βιντεοπαιχνίδια και "χτυπιόμασταν" όταν χάναμε ή με βρίζατε κι οι δύο επειδή συμπτωματικά όταν σας ρωτούσα αν κάνατε save στο παιχνίδι αμέσως η κονσόλα κολούσε, βλέπαμε βίντεο, κουβεντιάζαμε... Στιγμές ανεμελιάς Στράτο μου! Που δεν γυρνάνε πίσω. Και δυστυχώς δεν μπορούμε να ξαναζήσουμε έστω λίγες στιγμές παραπάνω για να τις προσθέσουμε στον κατάλογο αναμνήσεων της ζωής μας. Εσύ στο δικό σου σπίτι με την οικογένειά σου κι εγώ στο δικό μου με τον σύζυγο και δεν μπορούμε έστω ένα καφέ να πιούμε οι δυο μας όπως κάναμε πάντα όταν νιώθαμε την ανάγκη! Τώρα τον ρόλο του "καφέ" παίζει το τηλέφωνο ή το e-mail όταν θέλουμε να πούμε δυο κουβέντες. Είναι όμως εντελώς άψυχη η επικοινωνία αυτή. Δεν μπορώ να την ανταλλάξω με το να είσαι μπροστά μου να μου τα "χώνεις" (με την καλή έννοια) για να με συνεφαίρεις, να με πιάνεις απ'το χέρι για να μου πεις μια κουβέντα συμπαράστασης ή μια αγκαλιά όταν νιώθω εντελώς χαμένη.
Για αυτό και σήμερα δεν ξέρω τι με έπιασε και κάθομαι και γράφω όλα αυτά. Παράπονο πέστο, εξομολόγηση πέστο... όπως θες πέστο! Ένιωσα την ανάγκη να γράψω σκέψεις που πολλές φορές ήταν ανάκατες στο κεφάλι μου και ίσως επειδή εκείνη η κουβέντα "είσαι 41;" που με ρώτησες κάπως περίεργα μου έκατσε στο μυαλό. και σήμερα καθώς κοιταζόμουν στον καθρέφτη μου η μία σκέψη έφερνε την άλλη και οι γραμμές έκφρασης μου θύμιζαν πως ναι είμαι 41, αλλά είμαι εδώ. Καλύτερος άνθρωπος, προσγειωμένη, συνετή, έμπειρη και συνηθισμένη πια απ'τα χαστούκια της ζωής που έχω φάει και τρώω κατά καιρούς. Είμαι 41 και χαίρομαι που δεν αυτοκαταστράφηκα, χάρη σε σένα!
- Είμαι 41! Σου λέω. Με κοιτάς με βλέμμα απορίας.
- Είσαι τόσο; Με ρωτάς ξαφνιασμένος.
Ναι είμαι τόσο! Τα χρόνια πέρασαν σαν νερό, δεν το κατάλαβες; Για σκέψου: πως ήμασταν και πως είμαστε τώρα; Και μη μου πεις πως δείχνω μικρότερη. Όλοι μου το λένε. Στην δουλειά πάντα απορούσαν πως είναι δυνατόν να δείχνω 10 χρόνια μικρότερη! Ίσως είναι το "σκαρί" μου τέτοιο! Ίσως να φταίει η κληρονομικότητα! Αυτό όμως δεν με πτοεί. Δεν το χρησιμοποιώ σαν δικαιολογία για να μου δώσω την ανακούφιση της νιότης. Τα μαλλιά μου μού το υπενθυμίζουν είτε μου αρέσει είτε όχι. Τις φωτογραφίες τις κρύβω επιμελώς και το μόνο που θυμίζει τα χρόνια που περνάνε είναι η ταυτότητά μου. Εκείνη που είχα βγάλει στο Λύκειο και η φωτογραφία είναι βγαλμένη απ'τα χρόνια της εφηβείας! Με τα μαλλιά περιποιημένα στο φυσικό τους καστανό χρώμα και ...χαίτη! Ήταν της μόδας τότε! Θυμάσαι; Μας έπιανε μια τρέλα ποια θα έχει τα ομορφότερα μαλλιά χαίτη. Αλλά εσύ τι να θυμάσαι από τότε; Η δική σου η έννοια ήταν να τρέχεις πίσω απ'τα κορίτσια για να δείχνουν αν ενδιαφέρονται για σένα! Φαντάζομαι ότι έτσι θα ήταν, απλά γιατί δεν σε ήξερα τότε. Σαν όνομα μόνο που καμιά φορά σε ανάφερνε ο αδερφός μου. Είδες τώρα κάθομαι και σκέφτομαι πως είναι σαν να σε ξέρω μια ζωή. Ίσως και πολύ πριν έρθουμε στην ζωή! Δεν σε ήξερα, άλλα όταν σε έμαθα ήταν σαν να σε ήξερα πάντα! Είδες; Τα χρόνια περνάνε και κάθομαι και σκέφτομαι πόσα χρόνια τελικά παραμένουμε τόσο καλοί φίλοι! Και είμαι 41! Ναι είμαι τόσο. Δεν μου αρέσει να το λέω, αλλά είμαι 41!
- Γιατί εσύ πόσο είσαι; Σε ρωτάω για να σου υπενθυμίσω ότι ο χρόνος δεν κάνει παύση.
- Εδώ που τα λες: 36!
Σκύβεις το βλέμμα με θλίψη προφανώς επειδή εκείνη την στιγμή σου πέρασαν απ'το μυαλό σαν αστραπή εικόνες απ'την ζωή σου! Πως απ'την στιγμή που περπάτησες άρχισες το κυνήγι! Το μυαλό σου ήταν μόνιμα πως να εντυπωσιάσεις τα κορίτσια, πως να "φανείς" στους φίλους σου. Όμως σου έχω κι ελαφρυντικά: φιλότιμο και πραγματικός φίλος! Πάντα ήσουν εκεί όποτε σε χρειάστηκα, πάντα είσαι εδώ όποτε σε χρειάζομαι. Κανείς δεν ξέρει τόσα πολλά πράγματα για μένα από επιφανειακά μέχρι πολύ προσωπικά! Μόνο εσύ! Πάντα ήσουν δίπλα μου όποτε στο ζήτησα ανεχόμενος δύσκολες συμπεριφορές! Ξέρεις κάτι; Αν δεν ήσουν εσύ ίσως σήμερα να μην ήμουν η προσωπικότητα που είμαι. Η αυτοκαταστροφή πάντα γυρνούσε στο μυαλό μου. Αν δεν ήσουν εσύ, τώρα ίσως να ήμουν αλκοολική! Αν δεν ήσουν εσύ, τώρα θα ήμουν ένας φοβισμένος καταθλιπτικός άνθρωπος επειδή κάποιος θέλησε να εκμεταλευτεί στο έπακρο και με τον πιό άσχημο τρόπο μια αγνή επιθυμία μια αγνή πρόθεση. Αποφεύγω να θυμάμαι εκείνο το βράδυ γιατί με πονάει, αλλά η σκέψη σου ήταν δίπλα μου. Μου είχε κοπεί η ανάσα, ένιωθα τα βλέμματα των άλλων να με κοιτάζουν περίεργα που έκλαιγα με αναφιλητά για το τι παραλίγο να μου συνέβαινε, αλλά η σκέψη σου με ανάσταινε και μου έδινε ζωή. Ήσουν ο λόγος για να το ξεπεράσω και να σταθώ στα πόδια μου. Ήθελα όποτε θα με επισκεπτόσουν να με έβλεπες χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Και το είχα καταφέρει. Στα χρόνια που πέρασαν ποτέ δεν σου είπα τίποτε. Δεν ήθελα να με λυπηθείς κι ούτε ένα άσχημο γεγονός μιας ατυχούς γνωριμίας να ήταν η αφορμή να με προσέξεις περισσότερο. Σου είχα υποσχεθεί και σου είχα γράψει πως οι επιλογές στην ζωή σου ήταν δικές σου κι ότι θα σου στεκόμουν όποια κι αν ήταν η απόφαση κι ας ήταν εις βάρος μου. Νομίζω ότι μέχρι τώρα η υπόσχεση αυτή έχει κρατηθεί. Και νομίζω ότι όταν πια σχεδόν πρόσφατα σου εξομολογήθηκα για το τι είχε συμβεί τότε που εσύ ήσουν μακριά φανταράκι, πιστεύω ότι θα σου φάνηκε απίστευτο. Όμως μόνο εγώ ξέρω το πως ήταν και που το βίωσα αυτό που μου συνέβει. Μια επίθεση παραμένει επίθεση και σου αφήνει φοβίες. Εγώ επέλεξα να απομακρύνω τις φοβίες αυτές. Δεν ήθελα να βγω απ'το σπίτι. Για λίγο ένιωθα ότι δεν υπήρχε άνθρωπος να εμπιστευτώ. Κι αν με ρωτήσεις "και οι φίλες σου;". Δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν να μου προσφέρουν βοήθεια. Ίσως και να μου έλεγαν "καλά να πάθεις, που μου θέλεις και ρομαντζάδες". Αυτό είναι ακραίο, δεν θα μου το έλεγαν αλλά δεν νομίζω ότι θα ήξεραν να μου συμπαρασταθούν. Ίσως και να'καναν τον σταυρό τους που ήταν τυχερές που δεν τους είχε τύχει κάτι τέτοιο! Γι'αυτό κι έγινα εσωστρεφής κι επιφυλακτική με τους πάντες. Μόνο με σένα δεν ήμουν έτσι. Ήσουν εδώ. Πάντα! Η σκέψη σου κι η εικόνα σου ήταν καταγραμμένη στο μυαλό μου κι όταν την αντίκριζα ένιωθα καλά. Η κάθε μέρα που ξημέρωνε ήταν και διαφορετική. Και προχωρούσα. Με αργά βήματα, αλλά προχωρούσα με την σκέψη σου πλάι μου. Και η ίσως αυτή η μόνιμη σκέψη με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Τα αναλογίζομαι όλα αυτά κι όταν αρχίζω να υπολογίζω και τα χρόνια, με στενοχωρεί.
Τίποτε δεν είναι όπως πριν. Σε κοιτάζω στα μάτια και προσπαθώ να κλέψω την εικόνα τους για να δω τι είναι αυτό που ονειρεύεσαι, τι γράφει εκεί η σκέψη σου. Σκύβεις το κεφάλι για να μην δω τίποτε και όταν ρίχνεις το βλέμμα σου στο δικό μου είναι σαν να χάθηκε εκείνη η θολή εικόνα της σκέψης σου κι αμέσως με πάει αλλού. Αμέσως με ξυπνάει και είναι σαν να μου λέει "να εδώ είμαι και παραμένω". Το ξέρω! Αυτό το ξέρω! Ακόμη και μια "καλημέρα" απ'το τηλέφωνο είναι ικανή να με κάνει να αλλάξω διάθεση. Ακόμη και μια ξαφνική στιγμή έστω με ένα τραγούδι στο ράδιο να μου φτιάξεις την διάθεση, γιατί κάτι έχει να μας θυμίζει. Να πως έγινε τις προάλλες. Βγαίναμε όλοι παρεούλα κι εσύ στο αυτοκίνητο με το που έβαλε στο ράδιο το Holiday σαν έπαθες αναλαμπή. Το έβαλες σχεδόν στην διαπασών.
Εκείνες οι διακοπές μας! Αχ! Όνειρο θερινής νυκτός! Στο έχω πει πολλές φορές: θα ήθελα να γυρνούσε για λίγο ο χρόνος να το ξαναζήσω. Έντονα όπως ήταν. Με τα ίδια συναισθήματα, με την ίδια σκατά ψυχολογική διάθεση, με τις ίδιες σκέψεις. Τέτοιες διακοπές συνήθως μένουν μια ανάμνηση και τίποτε δεν μένει να φέρνουν πίσω για να υπάρχει. Εμείς όμως το καταφέραμε. Οι διακοπές εκείνες ήταν η αφορμή για να δεθούμε περισσότερο. Να σε μάθω περισσότερο και να συνειδητοποιήσω ότι ο λόγος που σε απεχθανόμουν ήταν εντελώς ανούσιος κι ανόητος. Εσύ ήσουν εκεί κι επέμενες. Άραγε έκανες καλά; Εγώ νομίζω ότι ναι, καλά έκανες! Ένιωθα ότι με τον τρόπο σου με τραβούσες απ'το χέρι για να με βγάλεις απ'το χείλος της αυτοκαταστροφής μου. Συναισθηματικά χάλια ήμουν. Και δεν έτρωγα. Έτσι με τιμωρούσα. Δεν το καταλάβαινα τότε, αλλά η εμμονή μου να γίνω ένα ..."θεϊκό κορμί" δεν ήταν τίποτε άλλο από μια τιμωρία για μένα να χαθώ, γιατί αισθανόμουν ότι δεν υπήρχα. Η παγίδα του έρωτα που δεν ήταν έρωτας μου είχε φέρει τα πάνω κάτω. Η μία αλλαγή μετά την άλλη με είχε ξαφνιάσει. Δεν ήξερα από που να πιαστώ. Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι, αλλά ήταν αναπόφευκτο. Ένιωθα μέσα μου μπουκωμένη. Έτοιμη να εκραγώ. Ο θυμός μου έβγαινε αργά-αργά κι ευτυχώς που με τον τρόπο σου τότε με έκανες να τον ξεθυμάνω, να τον ξεχάσω και να δω τα πράγματα με άλλο μάτι. Όλα όσα είχαν στριμωχθεί στο κεφάλι μου έμπαιναν σε μια σειρά. Αν και κάτι μέσα μου με έκανε να μην περιμένω πολλά από εσένα. Προσπαθούσες να κάνεις τις διακοπές όμορφες και για τους τρεις μας και το είχες καταφέρει. Και γενικά ότι στιγμές ζούσαμε στην ανέμελη ζωή μας πάντα κάτι είχαμε να θυμόμαστε. Να προχθές ο Γιάννης θυμήθηκε τις βραδιές που ξημερωνόσασταν στο σπίτι μου παίζοντας στο playstation ποδοσφαιράκι. Θυμήθηκε εκείνον τον παλιό καναπέ που τον είχαμε λιώσει απ'το κάτσε-σήκω όταν παίζαμε βιντεοπαιχνίδια και "χτυπιόμασταν" όταν χάναμε ή με βρίζατε κι οι δύο επειδή συμπτωματικά όταν σας ρωτούσα αν κάνατε save στο παιχνίδι αμέσως η κονσόλα κολούσε, βλέπαμε βίντεο, κουβεντιάζαμε... Στιγμές ανεμελιάς Στράτο μου! Που δεν γυρνάνε πίσω. Και δυστυχώς δεν μπορούμε να ξαναζήσουμε έστω λίγες στιγμές παραπάνω για να τις προσθέσουμε στον κατάλογο αναμνήσεων της ζωής μας. Εσύ στο δικό σου σπίτι με την οικογένειά σου κι εγώ στο δικό μου με τον σύζυγο και δεν μπορούμε έστω ένα καφέ να πιούμε οι δυο μας όπως κάναμε πάντα όταν νιώθαμε την ανάγκη! Τώρα τον ρόλο του "καφέ" παίζει το τηλέφωνο ή το e-mail όταν θέλουμε να πούμε δυο κουβέντες. Είναι όμως εντελώς άψυχη η επικοινωνία αυτή. Δεν μπορώ να την ανταλλάξω με το να είσαι μπροστά μου να μου τα "χώνεις" (με την καλή έννοια) για να με συνεφαίρεις, να με πιάνεις απ'το χέρι για να μου πεις μια κουβέντα συμπαράστασης ή μια αγκαλιά όταν νιώθω εντελώς χαμένη.
Για αυτό και σήμερα δεν ξέρω τι με έπιασε και κάθομαι και γράφω όλα αυτά. Παράπονο πέστο, εξομολόγηση πέστο... όπως θες πέστο! Ένιωσα την ανάγκη να γράψω σκέψεις που πολλές φορές ήταν ανάκατες στο κεφάλι μου και ίσως επειδή εκείνη η κουβέντα "είσαι 41;" που με ρώτησες κάπως περίεργα μου έκατσε στο μυαλό. και σήμερα καθώς κοιταζόμουν στον καθρέφτη μου η μία σκέψη έφερνε την άλλη και οι γραμμές έκφρασης μου θύμιζαν πως ναι είμαι 41, αλλά είμαι εδώ. Καλύτερος άνθρωπος, προσγειωμένη, συνετή, έμπειρη και συνηθισμένη πια απ'τα χαστούκια της ζωής που έχω φάει και τρώω κατά καιρούς. Είμαι 41 και χαίρομαι που δεν αυτοκαταστράφηκα, χάρη σε σένα!
