Χωρίς γέφυρες

Μου έδωσε σημάδι. Μου έστειλε ένα chain mail λεγόμενο και το χάρηκα. Ίσως επειδή πια όταν θα κοιτάζω τα e-mail μου να έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Όμως αφού του απάντησα με mail σκέφτηκα πως ίσως να ήταν κάποια παγίδα από τρίτο πρόσωπο. Από καλοθελητή που θέλει να του βάλει τρικλοποδιά. Για να σιγουρευτώ ότι το mail προερχόταν απ'τον ίδιο του τηλεφώνησα για την σχετική επιβεβαίωση και τον ενημέρωσα για την βιαστική μου επιλογή να του απαντήσω.Ειλικρινά ένιωσα απίστευτη ανακούφιση όταν με βεβαίωσε πως αυτός το είχε στείλει. Και το τηλεφώνημα είχε την σχετική συνέχεια με την παράκληση, του να "αναλάβω" να του κάνω ξανά την εγγραφή του στο blog μιας και την προηγούμενη διεύθυνση την είχε διαγράψει, να του στείλω με mail την διεύθυνση του blog κλπ.. Σιγά το σπουδαίο θα μου πεις! Δεν ξέρω αν με πιάνεις, αλλά με τον "Στράτο" η επικοινωνία μας καμιά φορά έστω και μέσω e-mail είναι πιο ...ενδόψυχη και πιο ειλικρινής! Άσε που μέσω αυτού τολμάμε να μιλάμε για πράγματα που ίσως να τα λέγαμε σε μια φιλική έξοδο για καφέ, που απλά είναι όνειρο, μια καταπιεσμένη επιθυμία και των δυο μας. Και που το θεωρώ απίθανο να γίνει πραγματικότητα! Στο βαθός δεν μου αρέσει η επιλογή του να βγάζω τα εσώψυχα μου στο mail, αλλά "απ'το ολότελα..."!

Το καταχάρηκα το σημάδι του και σήμερα κάπου πήρε το αυτί μου το "Λάθος εποχή" του Πέτρου Γαϊτάνου. Τότε που το έπαιζα στις εκπομπές μου στο ραδιόφωνο δεν είχα δώσει και ιδιαίτερη σημασία στους στίχους όσο με είχε συνεπάρει η μοναδική μουσική του Σπανουδάκη. Θυμάμαι την εικόνα μου εκεί στην ημιυπόγεια δισκοθήκη του ραδιοφώνου, να χαζεύω το εξώφυλλο του δίσκου και να αναρωτιέμαι αν η μουσική κολλά με το είδος που εγώ έπαιζα (ποπ ελληνικά και ξένα). Αποτέλεσμα ήταν το τραγούδι να με μαγέψει, να γίνει must στην εκπομπή απ'τους ίδιους τους ακροατές μου και να μισώ ακόμη περισσότερο τότε τον "Στράτο" που' που τον έχανες που τον έβρισκες, ήταν μέσα στο ραδιόφωνικό στούντιο για να παρακολουθεί το πως γίνονται οι εκπομπές. Κι εγώ; Να βγάζω καπνούς απ'την μύτη κι απ'τα αυτιά, γιατί η παρουσία του κατά κάποιο τρόπο με εκνεύριζε (δεν ξέρω και γιατί και πως προήρθε) και συνήθως δεν έβγαινε η εκπομπή μου όπως την ήθελα! Δεν γούσταρα με τίποτε την στιγμή που τραγουδούσα όσο έπαιζε ένα τραγούδι να ακούει το φάλτσο μου ο ηχολήπτης κι ο "Στράτος" παρέα και να χτυπιούνται στα πατώματα απ'τα γέλια!

Όπως και να'χει όμως ειλικρινά θα ήθελα να ξαναζούσα εκείνα τα χρόνια. Οι στίχοι του τραγουδιού έχουν τα λόγια που πρέπει για μια περίπτωση σαν την δική μας:

Λάθος εποχή ήταν να βρεθούμε
Λάθος εποχή είναι αυτή που ζούμε
Τι να πω εγώ, τι να πεις κι εσύ

Λάθος εποχή τ' όνειρο τελειώνει
λάθος εποχή τι να ξημερώνει

Ποιος μπορεί να πει, ποιος μπορεί να δει;

Κι έτσι σ' αγαπώ κι έτσι σε αγγίζω
κι αν σε χάνω εδώ κάπου σε κερδίζω

Λάθος εποχή ξεκινάμε πάλι
Λάθος εποχή πάμε για μιαν άλλη
Φτάνει εγώ κι εσύ να 'μαστε μαζί

Είχαμε καιρό να πούμε μια κουβέντα! Να ακούσω την φωνή του έστω... Να πάρω την δόση μου απ'την παρουσία του έστω κι απ'την γραμμή του τηλεφώνου! Βέβαια η τύχη μας παίζει στα δαχτυλά της κάθε φορά κι έτσι πάντα μας φυλάει μια μικρή έκπληξη στην στροφή του δρόμου, την αμέσως επόμενη μέρα! Έτσι ξαφνικά κι ανάπαντεχα! Σαν κάτι μέσα στο κεφάλι μου με παρακινούσε να πάω από εκεί πρώτα! Στο σούπερ μάρκετ ήθελα να μπω και στρίβοντας να'τος μπροστά μου πανέμορφος με εκείνο το έξυπνο βλέμμα που υπόσχεται πολλά αλλά απλά υπόσχεται, φρέσκος και μυρωδάτος, με τον αέρα του ανθρώπου έτοιμου για όλα, με το δερμάτινο παλτό να του πηγαίνει απίστευα και το μαλλί καρφάκι να του κρύβει χρόνια απ'την ηλικία του! Η αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος τον άλλαξε. Φαινόταν πόσο καλό του έκανε! Το χαμόγελο του γνήσιο που χαιρόταν που συναντιόμασταν έστω κι έτσι τυχαία.
- Στον ουρανό σε γύρευα στην γη σε βρήκα, του είπα χαρούμενη!
Μου χαμογέλασε και μου έσκασε δυο φιλιά στο μάγουλο. Με καλημέρισε. Έτρεχε για δουλειές της δουλειάς του. Η τσάντα του που κρεμόταν απ'τον ώμο του έδειχνε βαριά! Σίγουρα γεμάτη χαρτιά, τιμολόγια και λογαριασμούς. Δεν τον ρώτησα. Δεν τον χόρταινα να τον κοιτάω. Αμέσως η ματιά μου έπεσε στην πληγή κάτω απ'το σαγόνι του. Είχε κοπεί βαθιά στο ξύρισμα! Αρχίσαμε τα "που πας" και "τι κάνεις"! Εδώ το είχα, στην άκρη στα χείλη μου να του ζητήσω να πηγαίναμε για έναν καφέ στα γρήγορα. Το ξέχασα όμως την ίδια στιγμή. Η επιθυμία να βγούμε για έναν καφέ όπως κάναμε όταν ήμασταν ελεύθεροι, ήταν απλά ένα όνειρο. Και είχαμε τόσα να πούμε και να μοιραστούμε απ'το να τα λέμε με μισόλογα και στα γρήγορα απ'το τηλέφωνο. Πνιγόμαστε να μιλήσουμε για ότι μας μπουκώνει καθημερινά και με στενοχωρεί το γεγονός ότι η αυτή η δεμένη ελεύθερη αγνή φιλία που είχαμε, τώρα είναι δεσμευμένη για τα καλά απ'τα "πρέπει" και τα "μη"! Όπως και να'χει αυτή η τυχαία συνάντησή μας σήμερα ήταν για μένα ένα όμορφο πασχαλινό δώρο που την ανάμνησή του θα την πάρω μαζί μου τώρα στις γιορτές μέχρι να τον ξαναδώ!