Χωρίς γέφυρες

- Πωπω άργησα! Φεύγω-φεύγω θα με σκοτώσουν!
Σηκώνεται χώνει βιαστικά τα τσιγάρα και τον αναπτύρα στην κωλότσεπη του παντελονιού του και κάνει να φύγει:
- Φίλε μου χάρηκα που σε είδα... αποχαιρετά τον Γιάννη!
Σαν κάτι να θυμήθηκε και ήρθε προς τα μένα βιαστικά. Με φιλά στο μάγουλο. Με κοιτάζει στα μάτια. Του χαμογελώ κι ενώ κάνω κι εγώ να του ανταποδώσω το φιλί εκείνος αντί να με φιλήσει στο άλλο μάγουλο μου σκάει ένα τρυφερό φιλί στα χείλη:
- Αυτό, να μείνει μεταξύ μας, ε;
Η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει. Ο Γιάννης πίσω του χαμογελά και χαίρεται που ξαναείδε τον φίλο του μετά από πολύ καιρό. Ανεβοκατεβάζω το κεφάλι δεκτικά χαμογελώντας, επισφραγίζοντας ακόμη ένα κοινό μυστικό μας. Τον κοιτάζω ξαφνιασμένη να απομακρύνεται και να χαμογελά. Άνετος. Τα πόδια μου δεν μπορούν καν να συρθούν στο κατώπι του να τον συνοδεύσω μέχρι την έξοδο και...

Ακόμη νοιώθω τα χείλη του στα δικά μου, άλλα το κρεββάτι ήταν πολύ άβολο και πετάχτηκα! Μου αρέσει που έρχεται απρόσκλητος στον ύπνο μου να μου δώσει δύναμη και χαμόγελο από μια κουραστική μέρα δουλειάς!

12:30 η ώρα το μεσημέρι το τηλέφωνο χτυπά. Στην αναγνώριση βλέπω ότι είναι κινητό. Το σηκώνω:
- Ναι!
- Κερνάς ποτό;
- Καλημέρα και σε σένα!
- Καλημέρα! Κερνάς ποτό;
- Κερνάω. Τι...
- Έρχομαι!
Κοιτάζω επίμονα το ακούστικο και προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει! Δεν πρόλαβα καν να τον ρωτήσω τι συμβαίνει κι εκείνος με ένα ξερό "έρχομαι" κλείνει το τηλέφωνο! Είναι η τακτική του αυτή να με προετοιμάζει για κάτι σοβαρό που του συμβαίνει. Ίσως κάπου να ήταν πελαγομένος και να ήθελε μια επιπλέον γνώμη. Ανησυχούσα! Καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα με το ερωτηματικό πάνω απ'το κεφάλι μου για το τι συνέβη. "Λες να τσακώθηκε με την γυναίκα του;", "Να έγινε κάτι στην δουλειά του;". Αλλά... "αφού πρόκειτε για ποτό κι όχι για καφέ, μάλλον μάλωσαν με την γυναίκα του". Ήμουν μπερδεμένη και τα ερωτήματα τα ίδια και τα ίδια κυλούσαν μέσα στο μυαλό μου. Ότι και να ήταν η πόρτα μου πάντα ήταν και είναι ανοιχτή. 

Σε ένα τεταρτάκι βλέπω το αυτοκίνητό του να παρκάρει από κάτω. Διακρίνω κανονική οδήγηση και στο κάθισμα του οδηγού διακρίνονταν σακούλες από φούρνο. "Δεν έχει να κάνει με την γυναίκα του το θέμα" σκέφτηκα. Ε! Πως γίνεται να τσακωθείς με το έταιρον ήμισυ να σηκωθείς να φύγεις και πάνω στον απόλυτο εκνευρισμό σου να σκέφτεσαι ότι στο σπίτι δεν έχει ψωμί! Εντελώς άτοπο δείχνει! Τον βλέπω που διανύει το μπαλκόνι μου και στο πρόσωπο του διακρίνω αποφασιστικότητα. Δεν δείχνει ο άνθρωπος που ξέρω και συνήθως είναι να τρελένεται επειδή κάτι δεν του πάει καλά.
- Καλημέρα κι από κοντά! Μου λέει με χαμόγελο και μου σκάει δυο φιλιά στα μάγουλα.
- Λοιπόν τι να κεράσω; Τον ρωτάω.
- Ένα παγωμένο ποτήρι με νερό! Μου λέει και κάθεται έξω στο μπαλκόνι.
Του το κερνάω και κάθομαι κι εγώ προετοιμασμένη για παν ενδεχόμενο. Ίσως η εικόνα του να με ξεγελούσε κι απλά δεν ήθελε να μου δείξει ότι όντως τα πράγματα δεν ήταν καλά.
- Λοιπόν; Τι συμβαίνει; Τον ρωτάω.
- Από σήμερα είμαι ...άνεργος!
Ξαφνιάζομαι! Όχι για το γεγονός ότι θα είναι προσωρινά άνεργος, αλλά για το γεγονός ότι ο εργοδότης του τού το φυλούσε για μετά την άδεια να του ανακοινώσει τα καθέκαστα εντελώς ξαφνικά που όταν τον είδε το πρωί του λέει: "γιατί ήρθες; Φύγε και θα σου τηλεφωνήσω εγώ για τις αλλαγές που πρόκειτε να γίνουν γιατί τα πράγματα στην αγορά δεν πάνε καλά".
- Έχω από το πρωί που τρέχω να κάνω αιτήσεις, να περνάω από συνεντεύξεις και να στέλνω βιογραφικά με φαξ και βέβαια δεν στέκομαι μόνο σε αυτά. Θα θυμηθώ αυτά που είχα ξεχασμένα, το ντελίβερι, το σερβιτοριλίκι...
- Το ξέρω ότι εσύ δεν έχεις πρόβλημα. Όπου βρεις πας. Η γυναίκα σου τι λέει για όλα αυτά.
- Με στηρίζει. Δεν υπάρχει πρόβλημα σε αυτό κι ούτε είναι κάτι που φοβάται. Αλλά ξέρεις; Είναι το γαμώτο. Δίνεις τον εαυτό σου στη δουλειά και σε ανταμείβουν με ένα "γιατί ήρθες;". Ξεζούμισε όλες τις πιστωτικές του στις διακοπές και δεν έχει να της ξεπληρώσει και έτσι αποφάσισε να κάνει περικοπές.
- Δηλαδή;
- Με θέλει για μερική απασχόληση. Δεν έχουμε συζητήσει όμως για τα περαιτέρω αλλά φαντάζομαι τι θα μου προτείνει.
- Ο καθένας κοιτάζει να βολευτεί με όσο το λιγότερο κόστος. Να δουλεύεις τέσσερις ώρες καθημερινά, να σχεδιάζεις, να τρέχεις για μέτρα και στο τέλος τις παραπανίσιες ώρες που θα δουλεύεις γιατί το 4ωρο δεν θα σου είναι αρκετό... ούτε που θα σκεφθεί να στις πληρώσει.
- Έτσι το σκέφτεται και φαντάζομαι ήδη τι έχει να μου προτείνει. Μου βάζεις τώρα ένα μαρτινάκι;
- Δεν έχω.
- Και τι έχεις;
- Έλα να δεις!
Σηκώθηκε και κοιτάξαμε την κάβα στο σύνθετό μου.
- Χμ! Black Russian!
Γέλασα. Εντελώς αντίθετο το ένα απ'το άλλο ποτό. Απ'την διάθεση για βερμούτ, θα το'ριχνε στα ...σκληρά! Του έβαλα πάγο στο ποτήρι και έφτιαξε το ποτό στις δόσεις που ήθελε σε βότκα και καλούα!
Ξανακαθίσαμε στο μπαλκόνι. Τον κοιτούσα και σκεφτόμουν πως ήταν η πρώτη φορά που μετά από χρόνια οι δυο μας συζητούσαμε πρόσωπο με πρόσωπο. Μου θύμισε τις ημέρες που ελεύθεροι κι οι δύο από δεσμεύσεις και γάμους, τα λέγαμε μεταξύ μας, παίζαμε κάνα βιντεοπαιχνίδι, βλέπαμε καμιά ταινία στο βίντεο! Μου περιέγραψε πως τα πέρασε στις διακοπές του. Πόσο πολύ χαλάρωσε αυτές τις πέντε μέρες που του έδωσαν απ'την δουλειά -κι άνευ αποδοχών. Μου μίλησε για τον πεθερό του, που βάζει κάτω γενικώς όλες τις κακές πεθερές του κόσμου. Που δεν τον αφήνει να ζήσει να ήρεμα με την οικογένειά του χωρίς να παρεμβαίνει και να του εμφανίζεται ανεπιθύμητος σε ώρες ακατάλληλες. Που τον θυμώνει που η γυναίκα του έχει αδυναμία στον πατέρα της και πάντα θέλει να του δίνει αναφορά για τα πάντα και πολλές φορές τον έχει κρεμάσει για να πάρει το μέρος του πατέρα της.
- Ώρες-ώρες είναι τόσο δύσκολος άνθρωπος που μου έρχεται να ουρλιάξω! Μη σου πω ότι μπορεί και να του λέει πότε το "κάναμε"! 
Μου τονίζει για το "κόλλημα" με το πατέρα της, το πόσο ξεροκέφαλη κι επίμονη γίνεται η γυναίκα του για ότι έχει να κάνει με τον πατέρα της, που τον παρουσιάζει τρανό παράδειγμα εργατικότητας και προκοπής! Τον κοιτάζω και γελάω. "Βαράτε με κι ας κλαίω" σκέφτομαι και χαμογελάω. Την αγαπάει την γυναίκα του, αλλά δεν αντέχει τον πεθερό του.
- Ξέρεις πόσες φορές έχω αρπάξει την κόρη μου να σηκωθώ να φύγω! Στο τσακ με προλαβαίνει στην πόρτα! 
- Μην κάνεις βλακείες! Καλύτερα να φεύγεις εσύ και να πηγαίνεις μια βόλτα να ηρεμήσεις παρά να κάνεις κάτι τέτοιο. Και το παιδί δεν χρωστάει τίποτε να του φορτώνεις την έντασή σου.
- Μα για βόλτα παίρνω και την μικρή μου!
- Όμως η γυναίκα σου σίγουρα θα σκέφτεται το χειρότερο. Μην της το κάνεις αυτό. Καλύτερα να πεις "πάω μια βόλτα να ηρεμήσω" παρά να κάνεις τέτοια κίνηση.
- Κάτι τέτοιο όμως είναι αποτελεσματικό και για κάνα μήνα ηρεμώ!
- Είναι όμως προσωρινό. Είδες τι είπες; Ένα μήνα! Βρε Στράτο... τον έχεις τον τρόπο να φέρεις τα πράγματα με την γυναίκα σου όπως πρέπει να είναι. Πείσμα στο πείσμα κι απ'τους δύο φέρνει ένταση. Εσύ δεν λές ότι την αγαπάς; Αφού την αγαπάς θα πρέπει να ανέχεσαι καμιά φορά και το δικό της πείσμα.
- Ναι αλλά ώρες-ώρες γίνεται ανυπόφορη!
- Ώρες-ώρες! Όχι πάντα!
Δεν ήταν αγχωμένος απ'το θέμα της δουλειάς. Τον άγχωνε περισσότερο που είχαν τον "μπόγια" στο σπίτι κάθε λίγο και λιγάκι. Τον άγχωνε που ήταν σε εγρήγορση μη τυχόν και έρθει και τον βρει με τις πυζάμες, για παράδειγμα. Τον άγχωνε που ήθελε να κάνει πράγματα αλλά δεν μπορούσε γιατί ένιωθε ότι του είχαν δέσει τα χέρια. Τον τρέλαινε η σκέψη που στο παρελθόν ο πατέρας του, του έδινε το καθαριστήριο! Έτοιμη δουλειά, έτοιμη πελατεία! Και τώρα τι; Στο περίμενε για μια δουλειά και με προσωρινή αυτή των διανομών κατ'οίκων. 
- Αν είχα έστω και λίγο μυαλό τότε που ο πατέρας μου με παρακαλούσε να πάρω το καθαριστήριο και να μην το πουλούσε, τώρα δεν θα τραβούσα όλα αυτά που περνάω!
Του χαμογέλασα. Το ήξερα από τότε που μάλιστα η μάνα του με παρακαλούσε να του βάλω μυαλό και να αναλάβει την επιχείρηση του πατέρα του. Δεν άκουγε κουβέντα. Δεν ήθελε να χαλάσει το χατήρι της γυναίκας του που κι αυτή απ'την πλευρά της κάποια στιγμή θα αναλάβει την επιχείρηση του δικού της πατέρα! Που όμως; Ο πεθερός του Στράτου είναι πια για σύνταξη αλλά δεν τα παρατάει και δεν λέει να παραδώσει την επιχείρηση. Κι ο Στράτος συνεχίζει να χτυπά το κεφάλι του για το καθαριστήριο!
Τον κοιτάζω και σκέφτομαι ότι αν είχαμε το μυαλό που έχουμε σήμερα, ίσως οι ζωές μας να ήταν διαφορετικές. Όπως ακριβώς τις ονειρευτήκαμε νεώτεροι κι όπως ακριβώς τις επιθυμήσαμε όταν μάθαμε ο ένας τον άλλον πολύ καλύτερα στην πάροδο του χρόνου!

Κάθισε ένα δίωρο! Φτιάξαμε μαζί ένα καλύτερο βιογραφικό, βγάλαμε μερικά αντίγραφα. Η επόμενη μέρα θα ήταν περισσότερο κουραστική γι'αυτόν. Θα χτυπούσε πόρτες και ίσως κάποια στιγμή η τύχη του χαμογελούσε περισσότερο!

Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει το γράψιμο. Όμως, δεν μου κατεβαίνει κάτι! Θα μπορούσα να αναπολύσω όλα τα καλοκαίρια που συνδέονται με τον ..."έταιρο" Καπαδόκη, "Στράτο", όμως δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Αυτό το καλοκαίρι συναντιόμαστε όλοι μαζί πολύ τακτικά. Χαιρόμαστε την εποχή, πάμε για μπάνιο, παίζουμε με τα πιτσιρίκια του που έχουν μεγαλώσει και είναι αξιολάτρευτα, πίνουμε κάνα ποτάκι στα μπαλκόνια των σπιτιών μας, κουβεντιάζουμε, βγαίνουμε καμιά βολτούλα να πάρουμε τον αέρα μας... Φέτος είναι ένα χαλαρό καλοκαίρι και το απολαμβάνουμε! Απολαύστε το κι εσείς και να χαρείτε τις διακοπές σας είτε φύγετε είτε όχι! Θα τα πούμε σύντομα!

Φιλιά σε όλους κι όλες!

Τα δώρα της φιλίας
γλυκιά ανάρτηση απ'την Μαργαρίτα!

2 απανωτά σχόλια ήρθαν σήμερα για να μου ανακοινώσουν ότι κάτι με περίμενε στα blog τους. Να πω ότι δεν χαίρομαι; Θα είναι αμαρτία! Καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι! Χαίρομαι που οι ιστορίες μου αρέσουν, χαίρομαι που κάτι σας θυμίζουν, χαίρομαι που δεν με ξεχνάτε. Σήμερα λοιπόν μου έδωσαν το βραβείο του "αγαπημένου blog" και ευθύνονται γι'αυτό ο Γιάννης Παππάς (εξαίρετος ποιητής της αγάπης και του έρωτα) και η everything53 (που αυτό κι αν ήταν έκπληξη μιας και δεν την επισκέπτομαι συχνά). Ειλικρινά σας ευχαριστώ για την εκτίμησή σας.
Και για να μην απορείτε.

Τον κύριο θα τον βρείτε εδώ: http://wwwiansss.blogspot.com/
Και την κυρία εδώ: http://everything53.blogspot.com/

Πρόκειτε για τους ανθρώπους που με τίμησαν. Αξίζει να τους διαβάζετε!

Ήρθε η σειρά μου να το απονείμω σε ανθρώπους που η φαντασία τους κάνει απίστευτες δημιουργίες και χαρίζει εικόνες μοναδικές που στον κόσμο σαν αυτές... καμιά τους. Δεν θα έλεγα τελικά ότι ήταν δύσκολη η επιλογή μου για τους "τυχερούς". Εγώ λοιπόν αποφάσισα να χαρίσω το βραβείο σε 5 bloggers και την... πένα τους. 

Η ουσία του βραβείου βασική:

Τα 5 πράγματα που με ωθούν στη δημιουργία ?

1. Η αγάπη μου για αυτό που κάνω
2. Η αγάπη μου για την ζωή
3. Η αγάπη μου για αυτόν που θα το κάνω (για όλους σας)
4. Όρεξη για δημιουργεία
5. Η ανάγκη μου (πλέον) για επικοινωνία με όλους τους φίλους μου (εσάς).

1. φτου & βγαίνω
2. Deep Blue Fairy - Μαργαρίτα
3. Άνοιγμα Ψυχής wwwiansss.blogSpot.com
4. "IΡΙΣ"
5. *Αναστασία*

Ελπίζω και οι 5 να μην σταματήσουν να μας ταξιδεύουν με την πένα τους!

Πως περνάνε τα χρόνια! Έρχονται και σου κατσικώνονται στην πλάτη που όσο κι αν τιναχθείς αυτά δεν λένε να φύγουν από επάνω σου. Θέλεις να είσαι μια ζωή νέος αλλά ο χρόνος δεν σου κάνει την χάρη. Είδες; Που είναι τα χρόνια, ωραία χρόνια... που λέει και το άσμα! Μεγάλωσες κι εσύ! Κι από αύριο θα λες: 36+1 και πάει λέγοντας. Σαν να μετράς ημέρες που θα απολυθείς από φαντάρος, μέχρι να έρθει άλλη μια χρονιά γεμάτη στην πλάτη σου.
Όλα αυτά τα χρόνια μένοντας δίπλα σου έζησα και ζω την πορεία της ζωής σου μέχρι τώρα. Εκεί που άλλοι σίγουρα θα έλεγαν: ο "Στράτος" να σοβαρευτεί; Μπα! Τελικά απέδειξες περίτρανα ότι το κατάφερες. Μεγάλωσες! Προχώρησες επαγγελματικά! Έκανες οικογένεια με την γυναίκα που αγαπούσες απ'τα εφηβικά σου χρόνια και που την βρήκες στον δρόμο σου ξανά μπροστά πριν μερικά χρόνια και δεν την άφησες μέχρι που την κατάκτησες. Και που χωρίς να το καταλάβει κι εκείνη... βρέθηκε στην εκκλησία με μια κουλούρα στο κεφάλι! Αποκτήσατε δύο πανέμορφα αγγελούδια κι εσύ απέδειξες ότι είσαι άξιος πατέρας και νοικοκύρης! Λίγοι στην ηλικία σου αφοσιώνονται στο "ντάντεμα" των μικρών: να τα ταίσεις, να τα αλλάξεις, να τα μπανιάρεις και γενικά ότι κάνει μια μητέρα για τα παιδιά της. Σε κοίταζα με το μπιμπερό στο χέρι να ταίζεις την κόρη ή τον γιο και να σε θαυμάζω! Να κάνεις μπάνιο την κόρη ή τον γιο και να λέω "δεν μπορεί να είναι αυτός ο "Στράτος""! Ήξερα το πόσο αφοσιωνόσουν σε μια γυναίκα, αλλά η αφοσίωση σου στα παιδιά σου δεν περιγράφεται, είναι απλά αξιοθαύμαστη!
Έπιασες ακριβώς τα 36 που σημαίνει ότι ο κύκλος τους ολοκληρώθηκε κι όσο περνάνε οι ώρες τόσο περισσότερο μεγαλώνεις. Μπορεί τα πρώτα λευκά σου μαλλιά να προδίδουν το πέρασμα των χρόνων, όμως πάντα στα μάτια σου θα βλέπω τον άνθρωπο που πάντα ξέρω, εκείνο τον ατίθασο έφηβο που ήθελε οι άλλοι να χαίρονται και να διασκεδάζουν όσο κι αν η ζωή τα έφερνε διαφορετικά!
Θέλω να είσαι έτσι πάντα! Θέλω να είσαι ευτυχισμένος και γεμάτος ζωή! Θέλω να συνεχίζεις να προχωράς δυνατός και γερός και να μην λυγίζεις στις δυσκολίες που φέρνει καμιά φορά η ζωή! Χρόνια πολλά γεμάτα υγεία και δύναμη!

Και μόλις σήμερα παρέλαβα ένα βραβείο για το blog κι ευχαριστώ τον "Ψαρότοπο" γι'αυτό. Η διανομή ξέρω ότι πρέπει να γίνει σε άλλους 5 bloggers αλλά θα το κάνω σύντομα. Σήμερα είναι μια μέρα ξεχωριστή και θα ήθελα αυτό το βραβείο να το μοιραστώ και να το αφιερώσω στον απόλυτο εμπνευστή μου, στον "Στράτο". Θέλω να αποτελεί ένα μικρό δωράκι-έκπληξη σήμερα που έχει την γιορτή του!

Οι κροτάφοι μας γκριζάρανε! Με κοιτάζω στον καθρέφτη κι αποζητώ την χαμένη μου νιότη! Οι γράμμες έκφρασης είναι πολύ πιο έντονες και μου υπενθυμίζουν ότι έχω μεγαλώσει αρκετά. Ρυτίδα δεν με έχει επισκεφθεί ακόμη αλλά οι γκρίζες ρίζες όταν μεγαλώνουν τα βαμμένα μου μαλλιά μου το υπενθυμίζουν! Σε κοιτάζω κι έχεις μεγαλώσει το ίδιο. Τα μαύρα σου μαλλιά φιλοξενούν τα πρώτα λευκά και οι κρόταφοί σου έχουν γκριζάρει καιρό τώρα. Γερνάμε σε μια όμορφη ηλικία γιατί η ζωή μας τα έχει φέρει έτσι ώστε την ανεμελιά να την αποζητάμε μόνο σε τραγούδια, φωτογραφίες κι αναμνήσεις!
- Είμαι 41! Σου λέω. Με κοιτάς με βλέμμα απορίας.
- Είσαι τόσο; Με ρωτάς ξαφνιασμένος.
Ναι είμαι τόσο! Τα χρόνια πέρασαν σαν νερό, δεν το κατάλαβες; Για σκέψου: πως ήμασταν και πως είμαστε τώρα; Και μη μου πεις πως δείχνω μικρότερη. Όλοι μου το λένε. Στην δουλειά πάντα απορούσαν πως είναι δυνατόν να δείχνω 10 χρόνια μικρότερη! Ίσως είναι το "σκαρί" μου τέτοιο! Ίσως να φταίει η κληρονομικότητα! Αυτό όμως δεν με πτοεί. Δεν το χρησιμοποιώ σαν δικαιολογία για να μου δώσω την ανακούφιση της νιότης. Τα μαλλιά μου μού το υπενθυμίζουν είτε μου αρέσει είτε όχι. Τις φωτογραφίες τις κρύβω επιμελώς και το μόνο που θυμίζει τα χρόνια που περνάνε είναι η ταυτότητά μου. Εκείνη που είχα βγάλει στο Λύκειο και η φωτογραφία είναι βγαλμένη απ'τα χρόνια της εφηβείας! Με τα μαλλιά περιποιημένα στο φυσικό τους καστανό χρώμα και ...χαίτη! Ήταν της μόδας τότε! Θυμάσαι; Μας έπιανε μια τρέλα ποια θα έχει τα ομορφότερα μαλλιά χαίτη. Αλλά εσύ τι να θυμάσαι από τότε; Η δική σου η έννοια ήταν να τρέχεις πίσω απ'τα κορίτσια για να δείχνουν αν ενδιαφέρονται για σένα! Φαντάζομαι ότι έτσι θα ήταν, απλά γιατί δεν σε ήξερα τότε. Σαν όνομα μόνο που καμιά φορά σε ανάφερνε ο αδερφός μου. Είδες τώρα κάθομαι και σκέφτομαι πως είναι σαν να σε ξέρω μια ζωή. Ίσως και πολύ πριν έρθουμε στην ζωή! Δεν σε ήξερα, άλλα όταν σε έμαθα ήταν σαν να σε ήξερα πάντα! Είδες; Τα χρόνια περνάνε και κάθομαι και σκέφτομαι πόσα χρόνια τελικά παραμένουμε τόσο καλοί φίλοι! Και είμαι 41! Ναι είμαι τόσο. Δεν μου αρέσει να το λέω, αλλά είμαι 41!
- Γιατί εσύ πόσο είσαι; Σε ρωτάω για να σου υπενθυμίσω ότι ο χρόνος δεν κάνει παύση.
- Εδώ που τα λες: 36!
Σκύβεις το βλέμμα με θλίψη προφανώς επειδή εκείνη την στιγμή σου πέρασαν απ'το μυαλό σαν αστραπή εικόνες απ'την ζωή σου! Πως απ'την στιγμή που περπάτησες άρχισες το κυνήγι! Το μυαλό σου ήταν μόνιμα πως να εντυπωσιάσεις τα κορίτσια, πως να "φανείς" στους φίλους σου. Όμως σου έχω κι ελαφρυντικά: φιλότιμο και πραγματικός φίλος! Πάντα ήσουν εκεί όποτε σε χρειάστηκα, πάντα είσαι εδώ όποτε σε χρειάζομαι. Κανείς δεν ξέρει τόσα πολλά πράγματα για μένα από επιφανειακά μέχρι πολύ προσωπικά! Μόνο εσύ! Πάντα ήσουν δίπλα μου όποτε στο ζήτησα ανεχόμενος δύσκολες συμπεριφορές! Ξέρεις κάτι; Αν δεν ήσουν εσύ ίσως σήμερα να μην ήμουν η προσωπικότητα που είμαι. Η αυτοκαταστροφή πάντα γυρνούσε στο μυαλό μου. Αν δεν ήσουν εσύ, τώρα ίσως να ήμουν αλκοολική! Αν δεν ήσουν εσύ, τώρα θα ήμουν ένας φοβισμένος καταθλιπτικός άνθρωπος επειδή κάποιος θέλησε να εκμεταλευτεί στο έπακρο και με τον πιό άσχημο τρόπο μια αγνή επιθυμία μια αγνή πρόθεση. Αποφεύγω να θυμάμαι εκείνο το βράδυ γιατί με πονάει, αλλά η σκέψη σου ήταν δίπλα μου. Μου είχε κοπεί η ανάσα, ένιωθα τα βλέμματα των άλλων να με κοιτάζουν περίεργα που έκλαιγα με αναφιλητά για το τι παραλίγο να μου συνέβαινε, αλλά η σκέψη σου με ανάσταινε και μου έδινε ζωή. Ήσουν ο λόγος για να το ξεπεράσω και να σταθώ στα πόδια μου. Ήθελα όποτε θα με επισκεπτόσουν να με έβλεπες χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Και το είχα καταφέρει. Στα χρόνια που πέρασαν ποτέ δεν σου είπα τίποτε. Δεν ήθελα να με λυπηθείς κι ούτε ένα άσχημο γεγονός μιας ατυχούς γνωριμίας να ήταν η αφορμή να με προσέξεις περισσότερο. Σου είχα υποσχεθεί και σου είχα γράψει πως οι επιλογές στην ζωή σου ήταν δικές σου κι ότι θα σου στεκόμουν όποια κι αν ήταν η απόφαση κι ας ήταν εις βάρος μου. Νομίζω ότι μέχρι τώρα η υπόσχεση αυτή έχει κρατηθεί. Και νομίζω ότι όταν πια σχεδόν πρόσφατα σου εξομολογήθηκα για το τι είχε συμβεί τότε που εσύ ήσουν μακριά φανταράκι, πιστεύω ότι θα σου φάνηκε απίστευτο. Όμως μόνο εγώ ξέρω το πως ήταν και που το βίωσα αυτό που μου συνέβει. Μια επίθεση παραμένει επίθεση και σου αφήνει φοβίες. Εγώ επέλεξα να απομακρύνω τις φοβίες αυτές. Δεν ήθελα να βγω απ'το σπίτι. Για λίγο ένιωθα ότι δεν υπήρχε άνθρωπος να εμπιστευτώ. Κι αν με ρωτήσεις "και οι φίλες σου;". Δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν να μου προσφέρουν βοήθεια. Ίσως και να μου έλεγαν "καλά να πάθεις, που μου θέλεις και ρομαντζάδες". Αυτό είναι ακραίο, δεν θα μου το έλεγαν αλλά δεν νομίζω ότι θα ήξεραν να μου συμπαρασταθούν. Ίσως και να'καναν τον σταυρό τους που ήταν τυχερές που δεν τους είχε τύχει κάτι τέτοιο! Γι'αυτό κι έγινα εσωστρεφής κι επιφυλακτική με τους πάντες. Μόνο με σένα δεν ήμουν έτσι. Ήσουν εδώ. Πάντα! Η σκέψη σου κι η εικόνα σου ήταν καταγραμμένη στο μυαλό μου κι όταν την αντίκριζα ένιωθα καλά. Η κάθε μέρα που ξημέρωνε ήταν και διαφορετική. Και προχωρούσα. Με αργά βήματα, αλλά προχωρούσα με την σκέψη σου πλάι μου. Και η ίσως αυτή η μόνιμη σκέψη με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Τα αναλογίζομαι όλα αυτά κι όταν αρχίζω να υπολογίζω και τα χρόνια, με στενοχωρεί.
Τίποτε δεν είναι όπως πριν. Σε κοιτάζω στα μάτια και προσπαθώ να κλέψω την εικόνα τους για να δω τι είναι αυτό που ονειρεύεσαι, τι γράφει εκεί η σκέψη σου. Σκύβεις το κεφάλι για να μην δω τίποτε και όταν ρίχνεις το βλέμμα σου στο δικό μου είναι σαν να χάθηκε εκείνη η θολή εικόνα της σκέψης σου κι αμέσως με πάει αλλού. Αμέσως με ξυπνάει και είναι σαν να μου λέει "να εδώ είμαι και παραμένω". Το ξέρω! Αυτό το ξέρω! Ακόμη και μια "καλημέρα" απ'το τηλέφωνο είναι ικανή να με κάνει να αλλάξω διάθεση. Ακόμη και μια ξαφνική στιγμή έστω με ένα τραγούδι στο ράδιο να μου φτιάξεις την διάθεση, γιατί κάτι έχει να μας θυμίζει. Να πως έγινε τις προάλλες. Βγαίναμε όλοι παρεούλα κι εσύ στο αυτοκίνητο με το που έβαλε στο ράδιο το Holiday σαν έπαθες αναλαμπή. Το έβαλες σχεδόν στην διαπασών.
Εκείνες οι διακοπές μας! Αχ! Όνειρο θερινής νυκτός! Στο έχω πει πολλές φορές: θα ήθελα να γυρνούσε για λίγο ο χρόνος να το ξαναζήσω. Έντονα όπως ήταν. Με τα ίδια συναισθήματα, με την ίδια σκατά ψυχολογική διάθεση, με τις ίδιες σκέψεις. Τέτοιες διακοπές συνήθως μένουν μια ανάμνηση και τίποτε δεν μένει να φέρνουν πίσω για να υπάρχει. Εμείς όμως το καταφέραμε. Οι διακοπές εκείνες ήταν η αφορμή για να δεθούμε περισσότερο. Να σε μάθω περισσότερο και να συνειδητοποιήσω ότι ο λόγος που σε απεχθανόμουν ήταν εντελώς ανούσιος κι ανόητος. Εσύ ήσουν εκεί κι επέμενες. Άραγε έκανες καλά; Εγώ νομίζω ότι ναι, καλά έκανες! Ένιωθα ότι με τον τρόπο σου με τραβούσες απ'το χέρι για να με βγάλεις απ'το χείλος της αυτοκαταστροφής μου. Συναισθηματικά χάλια ήμουν. Και δεν έτρωγα. Έτσι με τιμωρούσα. Δεν το καταλάβαινα τότε, αλλά η εμμονή μου να γίνω ένα ..."θεϊκό κορμί" δεν ήταν τίποτε άλλο από μια τιμωρία για μένα να χαθώ, γιατί αισθανόμουν ότι δεν υπήρχα. Η παγίδα του έρωτα που δεν ήταν έρωτας μου είχε φέρει τα πάνω κάτω. Η μία αλλαγή μετά την άλλη με είχε ξαφνιάσει. Δεν ήξερα από που να πιαστώ. Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι, αλλά ήταν αναπόφευκτο. Ένιωθα μέσα μου μπουκωμένη. Έτοιμη να εκραγώ. Ο θυμός μου έβγαινε αργά-αργά κι ευτυχώς που με τον τρόπο σου τότε με έκανες να τον ξεθυμάνω, να τον ξεχάσω και να δω τα πράγματα με άλλο μάτι. Όλα όσα είχαν στριμωχθεί στο κεφάλι μου έμπαιναν σε μια σειρά. Αν και κάτι μέσα μου με έκανε να μην περιμένω πολλά από εσένα. Προσπαθούσες να κάνεις τις διακοπές όμορφες και για τους τρεις μας και το είχες καταφέρει. Και γενικά ότι στιγμές ζούσαμε στην ανέμελη ζωή μας πάντα κάτι είχαμε να θυμόμαστε. Να προχθές ο Γιάννης θυμήθηκε τις βραδιές που ξημερωνόσασταν στο σπίτι μου παίζοντας στο playstation ποδοσφαιράκι. Θυμήθηκε εκείνον τον παλιό καναπέ που τον είχαμε λιώσει απ'το κάτσε-σήκω όταν παίζαμε βιντεοπαιχνίδια και "χτυπιόμασταν" όταν χάναμε ή με βρίζατε κι οι δύο επειδή συμπτωματικά όταν σας ρωτούσα αν κάνατε save στο παιχνίδι αμέσως η κονσόλα κολούσε, βλέπαμε βίντεο, κουβεντιάζαμε... Στιγμές ανεμελιάς Στράτο μου! Που δεν γυρνάνε πίσω. Και δυστυχώς δεν μπορούμε να ξαναζήσουμε έστω λίγες στιγμές παραπάνω για να τις προσθέσουμε στον κατάλογο αναμνήσεων της ζωής μας. Εσύ στο δικό σου σπίτι με την οικογένειά σου κι εγώ στο δικό μου με τον σύζυγο και δεν μπορούμε έστω ένα καφέ να πιούμε οι δυο μας όπως κάναμε πάντα όταν νιώθαμε την ανάγκη! Τώρα τον ρόλο του "καφέ" παίζει το τηλέφωνο ή το e-mail όταν θέλουμε να πούμε δυο κουβέντες. Είναι όμως εντελώς άψυχη η επικοινωνία αυτή. Δεν μπορώ να την ανταλλάξω με το να είσαι μπροστά μου να μου τα "χώνεις" (με την καλή έννοια) για να με συνεφαίρεις, να με πιάνεις απ'το χέρι για να μου πεις μια κουβέντα συμπαράστασης ή μια αγκαλιά όταν νιώθω εντελώς χαμένη.
Για αυτό και σήμερα δεν ξέρω τι με έπιασε και κάθομαι και γράφω όλα αυτά. Παράπονο πέστο, εξομολόγηση πέστο... όπως θες πέστο! Ένιωσα την ανάγκη να γράψω σκέψεις που πολλές φορές ήταν ανάκατες στο κεφάλι μου και ίσως επειδή εκείνη η κουβέντα "είσαι 41;" που με ρώτησες κάπως περίεργα μου έκατσε στο μυαλό. και σήμερα καθώς κοιταζόμουν στον καθρέφτη μου η μία σκέψη έφερνε την άλλη και οι γραμμές έκφρασης μου θύμιζαν πως ναι είμαι 41, αλλά είμαι εδώ. Καλύτερος άνθρωπος, προσγειωμένη, συνετή, έμπειρη και συνηθισμένη πια απ'τα χαστούκια της ζωής που έχω φάει και τρώω κατά καιρούς. Είμαι 41 και χαίρομαι που δεν αυτοκαταστράφηκα, χάρη σε σένα!

Η πρόσκληση προήλθε μέσα απ'το blog "Ψαρότοπος" του Λάμπρου. Ειλικρινά είναι δύσκολη η επιλογή να ψάξω μέσα στην πληθώρα των αγαπημένων μου τραγουδιών το πιο αγαπημένο. Εδώ έχω φτιάξει 4 συλλογές (τις βλέπετε καρφιτσωμένες παραπάνω) με όλα τα αγαπημένα τραγούδια που για κάποιο λόγο το κάθε ένα από αυτά κάτι σημαίνει. Τελικά σκεπτόμενη πιο είναι τελικά το πιο αγαπημένο... θυμήθηκα ότι πριν από μερικούς μήνες που βγήκαμε μεγάλη παρέα, ο Στράτος προσπάθησε να με ξαφνιάσει με ένα τραγούδι που ήταν απ'τα αγαπημένα μας και που κουτσά-στραβά τραγουδούσαμε στο πήγαιν'έλα των διακοπών μας τότε. Τον ρώτησα ποιό ήταν το τραγούδι που ζήτησε κι εκείνος επέμενε να μη μου πει για να μου κάνει έκπληξη.
Ήμουν σίγουρη 100% ότι αυτό που είχε ζητήσει δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί, μιας και οι νεώτεροι DJs έχουν περιορισμένο ρεπερτόριο σε παλιά τραγούδια. Το μουσικό πρόγραμμα εκείνης της βραδιάς άλλαζε συνεχώς κι από την στιγμή πλέον που δεν είχε μπει το τραγούδι που ζήτησε δεν υπήρχε περίπτωση μία στο εκατομμύριο να μπει στην συνέχεια του προγράμματος.
- Τελικά ποιό τραγούδι ζήτησες;
Ρώτησα τον Στράτο περίεργη, γιατί είχε κάμποση ώρα που με πιλάτευε με την επιμονή του να μη μου πει για να μου κάνει έκπληξη.
- 50 ways to leave your lover. Αυτό που ακούγαμε τότε όχι την παλιότερη έκδοση.
Εννούσε την έκδοση του '92. Ήταν αδύνατο να υπάρχει το τραγούδι κι αν το είχε ο DJ θα ήταν μόνο από καθαρή σύμπτωση. Εδώ δεν το'χε ο google! Φρόντισα όμως να υπάρχει αποτέλεσμα, ανεβάζοντάς σε μορφή βιντεακίου (!!!) στο youtube. Απολαύστε το, και ψιθυρίστε το όπως σας αρέσει. Καλή ακρόαση.

Και Στράτο: ευχαριστώ!

The problem is all inside your head
She said to me
The answer is easy if you
Take it logically
I’d like to help you in your struggle
To be free
There must be fifty ways
To leave your lover

She said it’s really not my habit
To intrude
Furthermore, I hope my meaning
Won’t be lost or misconstrued
But I’ll repeat myself
At the risk of being crude
There must be fifty ways
To leave your lover
Fifty ways to leave your lover

CHORUS:
You just slip out the back, Jack
Make a new plan, Stan
You don’t need to be coy, Roy
Just get yourself free
Hop on the bus, Gus
You don’t need to discuss much
Just drop off the key, Lee
And get yourself free

She said it grieves me so
To see you in such pain
I wish there was something I could do
To make you smile again
I said I appreciate that
And would you please explain
About the fifty ways

She said why don’t we both
Just sleep on it tonight
And I believe in the morning
You’ll begin to see the light
And then she kissed me
And I realized she probably was right
There must be fifty ways
To leave your lover
Fifty ways to leave your lover

CHORUS

Μου έδωσε σημάδι. Μου έστειλε ένα chain mail λεγόμενο και το χάρηκα. Ίσως επειδή πια όταν θα κοιτάζω τα e-mail μου να έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Όμως αφού του απάντησα με mail σκέφτηκα πως ίσως να ήταν κάποια παγίδα από τρίτο πρόσωπο. Από καλοθελητή που θέλει να του βάλει τρικλοποδιά. Για να σιγουρευτώ ότι το mail προερχόταν απ'τον ίδιο του τηλεφώνησα για την σχετική επιβεβαίωση και τον ενημέρωσα για την βιαστική μου επιλογή να του απαντήσω.Ειλικρινά ένιωσα απίστευτη ανακούφιση όταν με βεβαίωσε πως αυτός το είχε στείλει. Και το τηλεφώνημα είχε την σχετική συνέχεια με την παράκληση, του να "αναλάβω" να του κάνω ξανά την εγγραφή του στο blog μιας και την προηγούμενη διεύθυνση την είχε διαγράψει, να του στείλω με mail την διεύθυνση του blog κλπ.. Σιγά το σπουδαίο θα μου πεις! Δεν ξέρω αν με πιάνεις, αλλά με τον "Στράτο" η επικοινωνία μας καμιά φορά έστω και μέσω e-mail είναι πιο ...ενδόψυχη και πιο ειλικρινής! Άσε που μέσω αυτού τολμάμε να μιλάμε για πράγματα που ίσως να τα λέγαμε σε μια φιλική έξοδο για καφέ, που απλά είναι όνειρο, μια καταπιεσμένη επιθυμία και των δυο μας. Και που το θεωρώ απίθανο να γίνει πραγματικότητα! Στο βαθός δεν μου αρέσει η επιλογή του να βγάζω τα εσώψυχα μου στο mail, αλλά "απ'το ολότελα..."!

Το καταχάρηκα το σημάδι του και σήμερα κάπου πήρε το αυτί μου το "Λάθος εποχή" του Πέτρου Γαϊτάνου. Τότε που το έπαιζα στις εκπομπές μου στο ραδιόφωνο δεν είχα δώσει και ιδιαίτερη σημασία στους στίχους όσο με είχε συνεπάρει η μοναδική μουσική του Σπανουδάκη. Θυμάμαι την εικόνα μου εκεί στην ημιυπόγεια δισκοθήκη του ραδιοφώνου, να χαζεύω το εξώφυλλο του δίσκου και να αναρωτιέμαι αν η μουσική κολλά με το είδος που εγώ έπαιζα (ποπ ελληνικά και ξένα). Αποτέλεσμα ήταν το τραγούδι να με μαγέψει, να γίνει must στην εκπομπή απ'τους ίδιους τους ακροατές μου και να μισώ ακόμη περισσότερο τότε τον "Στράτο" που' που τον έχανες που τον έβρισκες, ήταν μέσα στο ραδιόφωνικό στούντιο για να παρακολουθεί το πως γίνονται οι εκπομπές. Κι εγώ; Να βγάζω καπνούς απ'την μύτη κι απ'τα αυτιά, γιατί η παρουσία του κατά κάποιο τρόπο με εκνεύριζε (δεν ξέρω και γιατί και πως προήρθε) και συνήθως δεν έβγαινε η εκπομπή μου όπως την ήθελα! Δεν γούσταρα με τίποτε την στιγμή που τραγουδούσα όσο έπαιζε ένα τραγούδι να ακούει το φάλτσο μου ο ηχολήπτης κι ο "Στράτος" παρέα και να χτυπιούνται στα πατώματα απ'τα γέλια!

Όπως και να'χει όμως ειλικρινά θα ήθελα να ξαναζούσα εκείνα τα χρόνια. Οι στίχοι του τραγουδιού έχουν τα λόγια που πρέπει για μια περίπτωση σαν την δική μας:

Λάθος εποχή ήταν να βρεθούμε
Λάθος εποχή είναι αυτή που ζούμε
Τι να πω εγώ, τι να πεις κι εσύ

Λάθος εποχή τ' όνειρο τελειώνει
λάθος εποχή τι να ξημερώνει

Ποιος μπορεί να πει, ποιος μπορεί να δει;

Κι έτσι σ' αγαπώ κι έτσι σε αγγίζω
κι αν σε χάνω εδώ κάπου σε κερδίζω

Λάθος εποχή ξεκινάμε πάλι
Λάθος εποχή πάμε για μιαν άλλη
Φτάνει εγώ κι εσύ να 'μαστε μαζί

Είχαμε καιρό να πούμε μια κουβέντα! Να ακούσω την φωνή του έστω... Να πάρω την δόση μου απ'την παρουσία του έστω κι απ'την γραμμή του τηλεφώνου! Βέβαια η τύχη μας παίζει στα δαχτυλά της κάθε φορά κι έτσι πάντα μας φυλάει μια μικρή έκπληξη στην στροφή του δρόμου, την αμέσως επόμενη μέρα! Έτσι ξαφνικά κι ανάπαντεχα! Σαν κάτι μέσα στο κεφάλι μου με παρακινούσε να πάω από εκεί πρώτα! Στο σούπερ μάρκετ ήθελα να μπω και στρίβοντας να'τος μπροστά μου πανέμορφος με εκείνο το έξυπνο βλέμμα που υπόσχεται πολλά αλλά απλά υπόσχεται, φρέσκος και μυρωδάτος, με τον αέρα του ανθρώπου έτοιμου για όλα, με το δερμάτινο παλτό να του πηγαίνει απίστευα και το μαλλί καρφάκι να του κρύβει χρόνια απ'την ηλικία του! Η αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος τον άλλαξε. Φαινόταν πόσο καλό του έκανε! Το χαμόγελο του γνήσιο που χαιρόταν που συναντιόμασταν έστω κι έτσι τυχαία.
- Στον ουρανό σε γύρευα στην γη σε βρήκα, του είπα χαρούμενη!
Μου χαμογέλασε και μου έσκασε δυο φιλιά στο μάγουλο. Με καλημέρισε. Έτρεχε για δουλειές της δουλειάς του. Η τσάντα του που κρεμόταν απ'τον ώμο του έδειχνε βαριά! Σίγουρα γεμάτη χαρτιά, τιμολόγια και λογαριασμούς. Δεν τον ρώτησα. Δεν τον χόρταινα να τον κοιτάω. Αμέσως η ματιά μου έπεσε στην πληγή κάτω απ'το σαγόνι του. Είχε κοπεί βαθιά στο ξύρισμα! Αρχίσαμε τα "που πας" και "τι κάνεις"! Εδώ το είχα, στην άκρη στα χείλη μου να του ζητήσω να πηγαίναμε για έναν καφέ στα γρήγορα. Το ξέχασα όμως την ίδια στιγμή. Η επιθυμία να βγούμε για έναν καφέ όπως κάναμε όταν ήμασταν ελεύθεροι, ήταν απλά ένα όνειρο. Και είχαμε τόσα να πούμε και να μοιραστούμε απ'το να τα λέμε με μισόλογα και στα γρήγορα απ'το τηλέφωνο. Πνιγόμαστε να μιλήσουμε για ότι μας μπουκώνει καθημερινά και με στενοχωρεί το γεγονός ότι η αυτή η δεμένη ελεύθερη αγνή φιλία που είχαμε, τώρα είναι δεσμευμένη για τα καλά απ'τα "πρέπει" και τα "μη"! Όπως και να'χει αυτή η τυχαία συνάντησή μας σήμερα ήταν για μένα ένα όμορφο πασχαλινό δώρο που την ανάμνησή του θα την πάρω μαζί μου τώρα στις γιορτές μέχρι να τον ξαναδώ!

 

Ξαφνικά τον βλέπω να σταματάει στα σκαλιά του σπιτιού μου με το "παπάκι" του! Κάπου είχε πετύχει μάλλον τον σύντροφό μου και του έκανε την εξυπηρέτηση να τον φέρει μέχρις εδώ. Ότι κι αν έκανα εκείνη την στιγμή στην αυλή για μένα δεν είχε κανένα νόημα καμία σημασία. Τα παρατάω και με μια δρασκελιά τρέχω και τον αγκαλιάζω. Με την γωνία των ματιών μου διέκρινα μια μικρή ενόχληση απ'τον σύντροφό μου. Δεν με ένοιαξε! Σημασία είχε για μένα ότι αυτό που επιθυμούσα μόλις είχε γίνει πραγματικότητα. Είχε γκριζάρει πολύ αλλά έδειχνε απίστευτα γοητευτικός με την αθλητική του φόρμα. Ξαφνιάστηκε με την αστραπιαία κίνησή μου και χαμογέλασε.
- Μου έλειψες! του ψιθύρισα παιχνιδιάρικα στο αυτί.
Δεν μου μίλησε. Απλά χαμογέλασε όταν τον άφησα να ανασάνει απ'το σφίξιμό μου! Τον κοίταζα όσο μιλούσαν με τον σύντροφό μου κι ο Στράτος της καρδιάς μου με έκανε απίστευτα χαρούμενη έστω και γι'αυτό το λίγο. Εισπράττω το χαμόγελό του. Ετοιμαζόταν να μας αφήσει και ξαφνικά γυρνάει σε μένα:
- Anytime i need you i know that you're always here! 

Είπε στα αγγλικά -γνωρίζοντας ότι ο σύντροφός μου δεν ήταν και καλός γνώστης της γλώσσας- και βάζει το χέρι του στο σημείο της καρδιά του. Ο σύντροφός μου δεν έκανε τον κόπο να ασχοληθεί και να μεταφράσει και να αντιδράσει ανάλογα. Ήξερε ότι με τον Στράτο μας έδεναν πολλά περισσότερα και δεν ήθελε να κόψει τον οποιοδήποτε δεσμό. Του χαμογέλασα για την κατανόηση και κοίταξα τον Στράτο που το βλέμμα του δεν έλεγε να το πάρει από επάνω μου:
- Always! του απαντάω και μένω ακίνητη.
Η απάντησή μου ήταν ξαφνικά σαν να χάθηκε στο σύννεφάκι καυσαερίου που άφησε το "παπάκι" του καθώς έφευγε, μα ήξερα ότι με σκεφτόταν.

Άνοιξα τα μάτια μου έχοντας ένα μεγάλο χαμόγελο! Το σκοτάδι του χώρου με έφερε στην πραγματικότητα. Όμως με τίποτε δεν θα άλλαζα αυτή την μοναδική επίσκεψη στον ύπνο μου, για να μου δηλώσει ότι παρά τις αλλαγές της ζωής του, η σκέψη του τουλάχιστον μπορεί να κάνει ξαφνικές επισκέψεις σε χρόνο ανύποπτο!

Anything - Edyta Gorniak

I would do, I would do anything
For you anything, anything
I would do anything for you

If it is faith you are needing
If it's the air I'm breathing
I would give it all to you

If it's a dream your after
I'll help you get there faster
If that is what you want to do

I would do, I would do anything
For you anything, anything
I would do, I would do anything
For you anything, anything

If it's alone your feeling
If life has lost all meaning
I promise you I'm listenig

And if it's the truth you're seeking
If you need a secret keeping
You know you can trust in me

I would do, I would do anything
For you anything, anything
I would do, I would do anything
For you anything, anything

I'd even let you walk away
If you didn't want to stay
I could not love you more than this

I would do, I would do anything
For you anything, anything
I would do, I would do anything
For you anything, anything

Nothing I would not give
Nothing I would not do
Nothing I would not say
Nothing I would not give

Δεν θέλω να μετράω τις μέρες. Δεν μου αρέσει. Αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω την στιγμή που περαστικός απ'το σπίτι μου ήθελε να μου πει τα νέα του:
- Φτιάξε μου έναν καφέ και κάτσε να σου πω.
- Συμβαίνει κάτι;
- Ναι! Πρέπει να κάτσεις πριν πω το οτιδήποτε.
Δεν μπορούσε να πάει το μυαλό μου σε κάτι συγκεκριμένο. Τι ήταν αυτό που ήθελε να μου πει και που έπρεπε οπωσδήποτε να καθίσω; Έφτιαξα τον καφέ του, κάθισα και περίμενα να ακούσω. Με κοιτάζει στα μάτια:
- Τα ξέρουν όλα!
Νιώθω να ζαλίζομαι, αλλά κρατώ την ψυχραμία μου για χάρη του συντρόφου μου που καθόταν δίπλα μου. Νιώθω να χάνεται ο κόσμος μου και ο μικρός μου θυσαυρός να παραβιάζεται από κλέφτες! 
- Δηλαδή; Απορώ ψύχραιμη και περιμένω να δώσει μια πιο σαφή απάντηση.
Αρχίζει να εξιστορεί την ξαφνική τροπή που πήρε μια απλή παρεξήγηση στην οικογενειακή επιχείρηση που εργαζόταν και που ξαφνικά βρέθηκε εκτεθειμένος και που επειδή πίστεψαν πως ίσως έκρυβε πολλά μυστικά, παραβίασαν τους κωδικούς του και τρύπωσαν στα e-mail του και σε σελίδες στο διαδίκτυο που ήταν συχνός επισκέπτης και μέλος. Και που όλο αυτό κάποιοι καλοθελητές θέλησαν να μεταφέρουν στην οικογένειά του, σαν να ήταν απατεώνας που κερδοσκοπούσε σε βάρος τους. Τα ήξερα τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και πάντα μου έλεγε πόσο υπομονή εκανε μέχρι να φύγει. Δεν άντεχε να δουλεύει στην επιχείρηση του πεθερού του κι εκείνος να τον αντιμετωπίζει χειρότερα κι απ'τον κατώτερο υπάλληλο του. Χαμάλης είχε γίνει και δεν μιλούσε. Απλά υπόμενε την απαξίωση και τον καθημερινό υποβιβασμό, μόνο και μόνο γιατί ήταν οικογενειακή επιχείρηση κι επειδή στο άμεσσο μέλλον θα περνούσε στα χέρια της γυναίκας του. Μόνο που τελικά ήταν μόνος του. Στήριξη δεν είχε από κάπου και το μόνο του αμάρτημα ήταν που καμιά φορά τα απογεύματα που βρισκόταν στο γραφείο του άνοιγε τον κοινόχρηστο υπολογιστή, διάβαζε τα μηνύματά του, το blog και σέρφαρε σε διάφορες σελίδες για να περνά η ώρα και να ταξιδεύει. Και ξαφνικά όλα κόπηκαν, μια ωραία πρωία! Δεν άντεξε και ποιός ξέρει τι λόγια ανταλλάχτηκαν και ποιοί καλοθελητές θέλησαν να τον κάνουν να φαντάζει σαν απατεώνας. Τον κοιτάζω και τον βλέπω που τον πνίγει το δίκιο. Τον ξέρω. Όπου και να εργάστηκε ποτέ δεν έδωσε δικαιώματα. Έσκυβε το κεφάλι και υπόμενε τα πάντα. Έκανε δουλειά -εκτός της δικής του- και που δεν ήταν της αρμοδιότητάς του. Γιατί ήθελε να είναι καλός και συνεπής υπάλληλος. Μόνο που δεν κατάλαβε ποτέ ότι το φιλότιμο στην εποχή μας δεν έχει αξία! 
Τον κοίταζα κι εμένα δεν με αφορούσαν τα επαγγελματικά του, αφού ούτως ή άλλως, είχε βρει δουλειά αλλού και που θα ησύχαζε το κεφάλι του απ'τις πεθερίστικες γκρίνιες του τύπου "εκεί πήγες;, γιατί δεν πήγες; παραγγελίες ετοίμασες; εισέπραξες τίποτε; γιατί δεν εισέπραξες;" κλπ, κλπ.. Το κεφάλι μου με τριβέλιζε! "Γιατί μου είπε ότι έπρεπε να κάτσω για να ακούσω τα νέα; Η μπάλα θα έχει πάρει κι εμένα"! Και βρήκα την ευκαιρία να τον ρωτήσω κρυφά, αν είχα ευθύνη κι εγώ σε όλο αυτό. Αν τα e-mail μου είχαν πέσει στα χέρια τους. Αν, αν, αν...
- Ησύχασε! Να μην φοβάσαι για τίποτε. Όλα όσα ανταλλάσαμε μέσω e-mail διαγράφονταν αμέσως. 
- Σίγουρα; Νιώθω άσχημα!
- Να μην νιώθεις. Πίστεψέ με να μην νιώθεις μπλεγμένη σε όλο αυτό. Είχα φροντίσει να μην αφήνω τα e-mail μας. Δεν ξέρω, είχα την αίσθηση ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο κάποια στιγμή.
Ησυχάζω προς στιγμήν και νιώθω ξαφνικά περίεργα. Νιώθω σαν να είμαι υπεύθυνη εγώ για την τροπή που πήρε η ζωή του και που έχει πέσει μιαν ανεξήγητη ερημιά στην επικοινωνία μας. Νιώθω ότι παραβίασα την ζωή του. Ότι το blog ήταν η αιτία για τα προβλήματα του. Ένιωσα σαν να υπήρχε ένας κρυφός ερωτικός δεσμός μεταξύ μας, που πιαστήκαμε στα πράσα! Έφυγε απ'το σπίτι και δεν αισθανόμουν καλά. Σε αναμμένα κάρβουνα καθόμουν, παρά την προσπάθειά του να με ηρεμήσει με ένα χαμόγελο συμπάθειας από αυτά που λένε το πόσο ανόητα σκεφτόμαστε για κάτι που δεν έχουμε σχέση εμείς! Με καθησύχασε κι όταν του τηλεφώνησα κάποια στιγμή για να μιλήσουμε πιο άνετα πια μεταξύ μας, με ηρέμησε λέγοντάς μου να "μην φοβάμαι τίποτε". 
Πέρασαν οι μέρες και το πνίξιμο που ένιωθα υποχώρησε. Όμως ...ερημιά! Δεν είναι το ίδιο! Η παρουσία του μέσα από ένα απλό e-mail για να μου σημειώσει την γνώμη του ή να κάνει κάποιο σχόλιο ή να ανταλλάξουμε φωτογραφίες, χάθηκε. Τώρα πια όποτε κοιτάζω τα e-mail μου δεν υπάρχει κανένα που να είναι δικό του και να με κάνει να χαμογελάσω, να το αφήσω τελευταίο που θα το ανοίξω για να το διαβάσω και να'χω όλο το χρόνο για να του σημειώσω μια απάντηση και να με κάνει να εμπνευστώ άλλο ένα κεφάλαιο της "ελεύθερης" ζωής μας, απ'τα παλιά! Τώρα πια κενό!

Και σήμερα, μετά από καιρό μου τηλεφώνησε. Καθόμουν αμέριμνη μπροστά στο τζάκι στο σπίτι του χωριού κι άκουγα μουσική απ'το κινητό μου και ξαφνικά η μουσική διακόπτεται απ'την εισερχόμενη κλήση. Έτσι τηλεφώνησε, για να μάθει τι κάνουμε, πως είμαστε κλπ.. Μόνο που δεν ήξερε ότι εκείνη την στιγμή εγώ ταξίδευα στις μουσικές και στα λόγια ενός αγαπημένου μας τραγουδιού... 

Dont Let The Sun Go Down On Me - George Michael & Elton John

I can't light no more of your darkness
All my pictures seem to fade to black and white
I'm growing tired and time stands still before me
Frozen here on the ladder of my life

Too late to save myself from falling
I took a chance and changed your way of life
But you misread my meaning when I met you
Closed the door and left me blinded by the light

Don't let the sun go down on me
Although I search myself, it's always someone else I see
I'd just allow a fragment of your life to wander free
But losing everything is like the sun going down on me

I can't find, oh the right romantic line
But see me once and see the way I feel
Don't discard me just because you think I mean you harm
But these cuts I have they need love to help them heal

Έχουν περάσει 5 ολόκληρες μέρες απ'την γιορτή των ερωτευμένων. Απ'την ημέρα αυτή που μου έφερε αυτή την όμορφη ανθοδέσμη, δείχνει τόσο ολόφρεσκη όσο και την ημέρα που μου την χάρισε. Μάλλον και τα λουλούδια να αισθάνθηκαν πως θα χαριστούν από καρδιάς και με τρυφερότητα. Δεν ξέρω τι λέει ο καθένας αλλά ήταν μια όμορφη έκπληξη στην απέραντη πλήξη μου, όταν περιμένα ο σύντροφος της ζωής μου να κάνει μια κίνηση, να φανεί ότι με σκέφτηκε. Και ήρθε η ανθοδέσμη για να με ξυπνήσει και να με κάνει να χαρώ και να την χαζεύω όλη την ημέρα σαν μικρό παιδί που χαίρεται για το νέο του παιχνίδι.
Σου είπα τα ευχαριστώ από κοντά, στα είπα απ'το τηλέφωνο, στα είπα και με sms... Στα λέω και με την καρδιά μου!

Η φλόγα που τρεμόπαιξε με ανατρίχιασε! Ήταν σαν ένα σημάδι ότι με σκεφτόταν. Μπήκα στο σπίτι και κοίταξα το κινητό. Δεν υπήρχε κλήση. Ήταν απασχολημένος. Αυτό το ήξερα. Πάντα υπήρχε μια γυναίκα δίπλα του να αναπληρώνει τα κενά του. Κενά που με τίποτε δεν γέμιζαν κι αυτό τον έριχνε στην άβυσσο του μυαλού του και όταν ένιωθε ότι πνιγόταν τότε ερχόταν σε μένα. Η σκέψη του ερχόταν και συναντούσε την δική μου. Να τον πιάσω απ'τα μαλλιά, να τον τραβήξω απ'το χέρι και να του ανοίξω τις πύλες του μυαλού του για να προχωρήσει. Κοίταζα το σπίτι. Με το λιγοστό φως της λάμπας πετρελαίου το μόνο που διέκρινα ήταν τα λιγοστά έπιπλα και τις σκιές που φάνταζαν σαν απόκοσμες υπάρξεις που ήθελαν να με τρομάξουν. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν ο χορός των ποντικών που είχαν τρυπώσει με κάποιο τρόπο στην στέγη και ακούγονταν τα πόδια τους στην ξύλινη οροφή. Βρισκόμουν στο καθιστικό και κοίταζα τα δωμάτια που είχαμε μοιραστεί τότε. Έβλεπα τις γνώριμες εικόνες να ξεπηδάνε και να κάνουν τα μάτια μου να βουρκώσουν. Πήγα στο υπνοδωμάτιο που μοιράστηκε ο Στράτος με τον αδερφό μου. Έκατσα στο κρεββάτι που κοιμόταν τότε και έσκυψα να μυρίσω το στρώμα. Δεν υπήρχε ίχνος απ'την μυρωδιά του, μόνο η οσμή του πολυκαιρισμένου στρώματος. Εδώ θα κοιμόμουν απόψε. Ίσως έτσι να είχαν μείνει ξεχασμένες κάποιες σκέψεις του και με κάποιο τρόπο τρύπωναν στις δικές μου! Κοίταξα απέναντι! Ένα ίχνος απ'το φως της κολώνας της ΔΕΗ τρύπωνε απ'το τζάμι και φώτιζε το τζάκι που το λευκό του χρώμα την ημέρα αυτή την στιγμή ήταν γκριζωπό. Εκεί στην εστία άφηνα το ραδιοκασσεττόφωνο και τις κασσέττες για να ακούμε μουσική. Γέλασα. Νομίζω ότι πια είχα την αρχή της ιστορίας μας. Αυτό το απόκοσμο που μου χάριζε η σκοτεινιά του σπιτιού με το φως απ'την λάμπα πετρελαίου μου έδινε την ιδέα για μια αρχή κι ας ήταν πλασματική κι ας μην είχε συμβεί ποτέ. Θα ήταν... "κάτι σαν ψέμα κάτι σαν όνειρο".

Ξημέρωσε η άλλη μέρα και ήταν όμορφη. Ηλιόλουστη. Έφτιαξα έναν καφέ να τον πιω στα γρήγορα και κοίταξα στο κινητό. Κλήση δεν υπήρχε, αλλά έπρεπε να το φορτίσω. Θα πήγαινα στο κάμπινγκ. Κάπου θα υπήρχε μια πρίζα διαθέσιμη. Δεν ήθελα να ξεμείνω από τηλέφωνο. Αν μου τηλεφωνούσε; "Κοριτσάκι μου ξύπνα επιτέλους! Χέστηκε για σένα" μου είπε πικρόχολα η λογική μου. Ήμουν πολύ ρομαντική για να γκρεμίσω όλα όσα αισθάνομαι και να κάνω την λογική να με κυριεύει! Δεν γινόταν να μην είχε τίποτε μέσα του για μένα! Εκείνος ήταν που με ταρακούνησε απ'την πρώτερη μίζερη ζωή μου και με έκανε να καταλάβω πως είναι να αγαπάς πραγματικά. Εκείνος μ'έκανε να τον αγαπήσω κι ας μην ήθελε να το δεχθεί ή να το πιστέψει. Δεν ήταν υποχρεωμένος άλλωστε κι ούτε τον υποχρέωσα. Εγώ ήμουν αυτή που θεώρησα πως έπρεπε να ξέρει τι μου συμβαίνει. Τι είχε καταφέρει με όλα όσα έκανε για να με αποτραβήξει από ένα "κόλλημα" που θεωρούσα έρωτα. Υπολανθάνουσα μορφή έρωτα, ήταν αυτό που νόμιζα ότι αισθανόμουν για τον Γιώργο. Κι ευτυχώς που ο Στράτος με ξύπνησε, για να μου δώσει να καταλάβω πως το να χαραμίζομαι για κάτι που δεν υπάρχει, χαραμίζω την ζωή μου στα χρόνια που περνάνε. Άφησα το φλιτζάνι του καφέ στον νεροχύτη και πήρα κινητό και φορτιστή μαζί μου. Πήρα το ποδήλατό μου και χάθηκα στους γνώριμους δρόμους που κάποτε περπατήσαμε και που κάθε μεριά του όλο και κάτι έχει να μου θυμίζει: το σημείο που στάθηκα όταν κόπηκε το τσόκαρο επίτηδες για να τρέξω να βρω στο σπίτι τον Στράτο, το σημείο που κάτω απ'την συστάδα των κυπαρισσιών ένα βράδυ με φίλησε, το σημείο που με πήρε στην αγκαλιά του για να μην παραπατάω... Όλη η διαδρομή μέχρι το κάμπινγκ ήταν γεμάτη αναμνήσεις. Τα σκίνα μύριζαν όμορφα κι είχα αφήσει ένα χαμόγελο να διαγράφεται στο πρόσωπό μου. Ήμουν σίγουρη ότι θα φάνταζα χαζή στους οδηγούς που με προσπερνούσαν με το αυτοκίνητό τους!

Στο κάμπινγκ δεν είχαν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Όλα ήταν ίδια με εξαίρεση το προσωπικό που για άλλη μια φορά είχε αλλάξει! Δεν με ένοιαζε πια. Η ουσία είναι ότι είχα όμορφες αναμνήσεις κι από εδώ. Πήγα μέχρι το μπαρ και πήρα ένα φραπέ στο χέρι και τράβηξα προς τους κοινόχρηστους βοηθητικούς χώρους. Ίσως έβρισκα κάποια διαθέσιμη πρίζα στα πλυντήρια, στα σιδερωτήρια... Κάπου τέλος πάντων. Παρά το ότι ήταν Σεπτέμβρης υπήρχε αρκετός κόσμος. Δεν υπήρχαν πολλά πιτσιρίκια όμως. Σε λίγες μέρες άνοιγαν τα σχολεία. Διακοπές τέλος για τις οικογένειες! Τελικά το μαγειρίο ήταν ότι έπρεπε. Μπήκα μέσα κι έβαλα το κινητό να φορτίσει. Έκατσα στο πεζούλι της πόρτας κι έπινα τον καφέ μου κοιτάζοντας τριγύρω. "Τι καλά να ήσουν εδώ! Θα με έκανες να περάσω τέλεια. Να ξεχαστώ. Όμως είσαι αλλού και η σκέψη σου δεν έχει περίσσευμα για μένα..." σκέφτηκα κι ανακάτεψα τον αφρό του καφέ! Εκεί μπροστά στο μπαρ ήταν σαν να έβλεπα πάλι να στέκεται ο Βασίλης και να μιλά σε μένα και να με ρωτάει "αν μου είναι κάτι ο Στράτος"! Χαμογέλασα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι στο πρόσωπο μου γραφόταν το όνομα του Στράτου κι εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Πως γίνεται αλήθεια κάτι τέτοιο; Εγώ προσπαθήσα να δικαιολογήσω το παιχνίδι του Στράτου σαν κάτι εντελώς το φιλικό και που δεν αποσκοπεί κάπου κι εγώ μάλλον στο υποσυνείδητο μου ήξερα ότι τον ήθελα. Κι αν η σκέψη μου και η λογική μου έλεγε: "όχι στον Στράτο", στο πολύ-πολύ βάθος τον ήθελα τρελά και φαινόταν να γράφεται στο πρόσωπό μου χωρίς να το θέλω. Κι η Τζούλια το κατάλαβε τότε στην εκδρομή μας. Ίσως να φαινόταν και στο πρόσωπο του Στράτου ότι με ήθελε στην ζωή του και η Τζούλια ως τρίτο πρόσωπο που την ξέραμε ελάχιστα είχε "δει" ότι κάτι συνέβαινε μεταξύ μας! Ακόμη κι ο αδέρφος μου πολύ αργότερα είχε ρωτήσει το ίδιο αλλά με άλλα λόγια: "μήπως είσαι τσιμπημένη με τον Στράτο"; Όχι μόνο τσιμπημένη, δαγκωμένη ολοκληρωτικά! Περισσότερο δεν πήγαινε! Και δεν ήθελα να του το ομολογήσω. Τι νόημα είχε πια αφού το πουλάκι είχε πετάξει; Το τι αισθανόμουν για τον φίλο του ήταν δικός μου λογαριασμός. Το μυστικό μου! Καλά φυλαγμένο στην καρδιά μου και κλειδωμένο με πεταμένο το κλειδί. Ένας αναστεναγμός με έκανε να ξυπνήσω απ'τις σκέψεις μου και σηκώθηκα. Το κινητό είχε φορτίσει πια και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. 

Ο καιρός φάνταζε τόσο όμορφος που ήθελα να κάνω βόλτες με το ποδήλατο. Πήγα πάλι στην παραλία. Τίποτε δεν θύμιζε απ'το σκηνικό το βραδυνό. Μετά την καταιδίγα πάντα έρχεται η νηνεμία. Και η θάλασσα φάνταζε σαν λάδι έτσι ατάραχη όπως ήταν. Παράτησα το ποδήλατο στην γνώριμή μου βάρκα και πήγα κι έκατσα στην ακροθαλασσιά. Μου άρεσε εδώ. Πετούσα πετραδάκια στο νερό και το βλέμμα μου ταξίδευε κατά μήκος της ακτής. Κάποιοι έκαναν μπάνιο κάποιοι άλλοι έκαναν τζόκινγκ και κάποιος περπατούσε μόνος με ένα τσιγάρο στο χέρι. Διακρινόταν ότι κάπνιζε. "Να'ταν ο Στράτος" σκέφτηκα. Κοιτούσα μήπως η επιθυμία μου έβγαινε αληθινή. Όχι όμως. Κάποιος που έκανε περίπατο στην ακτή ήταν που τελικά άλλαξε διαδρομή και ανέβηκε προς το δρόμο όπου είχε παρκάρει το τζιπ του. Γέλασα απογοητευμένη. Φαντάζομαι τόσα και τίποτε δεν βγαίνει αληθινό. Το τηλέφωνό μου χτύπησε και με ξάφνιασε. Χαμογέλασα:
- Ναι;
- Γιατί δεν είσαι σπίτι; Που γυρνάς;
Άκουσα την φωνή του παραπονιάρικη να μου χαϊδεύει τ'αυτιά:
- Έχω άδεια και είμαι σε διακοπές.
- Που;
- Στα παλιά μας στέκια!
- Μόνη σου;
- Ναι!
- Και γιατί δεν είπες τίποτε;
- Έπρεπε;
- Αν ήθελα να έρθω;
- Μην λες ψέμματα. Δεν θα ήθελες.
- Η αλήθεια είναι ότι χρειάζομαι λίγες διακοπές.
- Αν το θες αλήθεια, έλα.
- Πολύ θα το ήθελα αλλά ξέρεις πως δεν γίνεται!
- Ναι καταλαβαίνω. Θα ήθελες να ερχόσουν μόνος, αλλά δεν είσαι μόνος για να το κάνεις. Και μόνος να ήσουν πάλι δεν θα ερχόσουν.
- Ποτέ μη λες ποτέ.
- Ένα μήνα θα μείνω εδώ πάνω. Αν κάποια στιγμή πιστεύεις ότι μπορείς να ξεκλέψεις μερικές ώρες, είσαι ευπρόσδεκτος. Αν πάλι δεν μπορείς, δεν τρέχει τίποτε.
- Μαρίνα το ξέρεις ότι με δένει αυτό το μέρος και θα ήθελα πάρα πολύ να έρθω...
- Εντάξει δεν σε πίεσα και δεν σε υποχρέωσα. Μια πρόσκληση έιναι. Δεν υπέγραψες συμβόλαιο.
- Άσε με να σου πω! Μακάρι να μπορούσα να έρθω! Θα ήθελα να περνούσαμε μαζί ένα Σαββατοκύριακο έστω και το σίγουρο είναι ότι θα με έκανες να ξεχαστώ και να βρω λύσεις σε ότι με βασανίζει.
- Πάλι προβλήματα;
- Ναι! Τα γνωστά!
- Και οι λύσεις γνωστές είναι!
- Σε ζηλεύω πάντως! Που είσαι τώρα;
- Στην παραλία. Έχω κάτσει στην ακτή μπροστά κι αγναντεύω την θάλασσα.
- Είσαι τυχερή. Μακάρι να'μουν εκεί δίπλα σου. Αλλά γαμώ το κερατό μου μόνο αν αρρωστήσω θα μου δώσει άδεια ο μαλάκας.
- Μακάρι να ήταν στο χέρι μου.
- Μαρινάκι! Να περάσεις καλά κορίτσι μου! Κι αλήθεια, πως θα περάσουν όλες αυτές οι μέρες χωρίς ρεύμα; Μόνο με διάβασμα και μπάνια στην θάλασσα;
- Όλο και κάτι θα βρω να κάνω...
- Εντάξει! Αν χρειαστείς κάτι τηλεφώνησέ μου!
- Εντάξει! Στράτο;
- Τι;
- Μου λείπεις!
Σιωπή... Σαν η γραμμή είχε διακοπεί και μετά από λίγο:
- Κι εμένα μου λείπεις. Μακάρι να...
- Μου αρκεί. Θέλω να είσαι καλά κι ευτυχισμένος! Σ'ευχαριστώ που τηλεφώνησες. Γεια!
- Φιλιά μωρό μου!
- Φιλιά!
Έκλεισα το κινητό! Χαμογελούσα και η ψυχή μου αναπηδούσε! Αυτό το τηλεφώνημα μου άνοιξε το μυαλό ακόμη περισσότερο για να γράψω. Δεν έπρεπε να το καθυστερήσω! Μου έδωσε ήδη την επόμενη ιδέα για την συνέχεια του πρώτου εισαγωγικού κεφαλαίου. Ένα Σαββατοκύριακο οι δυο μας. Που θα ήταν και το τελευταίο. Που ο καθένας θα έπερνε τον δρόμο του αφού προηγουμένως δίνονταν οι σχετικές εξηγήσεις και γίνονταν οι ανάλογες εξομολογήσεις. Για να λυτρωθούν οι δυο ήρωες απ'τα ίδια συναισθήματα που τους έπνιγαν. Έτσι ήθελα να φανταστώ εμένα και τον Στράτο. Σε κάτι που ποτέ δεν συνέβη και που η φαντασία μου ήθελε να συμβεί!

Η αρχή έγινε. Η φαντασία δούλευε και το χαρτί μόνο που δεν έπαιρνε φωτιά απ'το μελάνι του στυλό! Το ραδιόφωνο δίπλα μου με συντρόφευε σε αυτό το νοητό ταξίδι της φαντασίας μου κι άφηνα την ώρα και τις μέρες να περνάνε σαν νερό βρίσκοντάς με πάντα στο ίδιο σημείο: στην βεράντα του μικρού εξοχικού μας με το ραδιόφωνο επάνω στο τραπέζι μαζί με τα χαρτιά και τα στυλό μου κι εγώ αφοσιωμένη -σχεδόν ρουφηγμένη- να γράφω. Και να κάνω διαλείμματα μόνο αργά τα βράδια όταν κάποιες φορές ένιωθα στο μυαλό μου μικρά κενά, ή όταν πήγαινα στο κάμπινγκ να φορτίσω το κινητό. Το γράψιμο κυλούσε σαν νεράκι και το ευχαριστιόμουν. Δεν είχα πια το άγχος μη τυχόν πιάσουν τα γραπτά μου οι γονείς μου ή ο αδερφός μου την στιγμή που θα προσπαθούσα να βάλω μια επιπλέον φράση σε κάποιο κεφάλαιο. Έγραφα... έγραφα... έγραφα... Και πάντα στα σύντομα διαλείμματα μου σκεφτόμουν αν έπρεπε να το πω και στον Στράτο. Να μάθει ότι δεν διάβαζα, ότι έγραφα για μένα και τις διακοπές μας, για μας, για την σχέση που έμεινε, για το δέσιμό μας, για όλα μας. Αρνητικά ή θετικά. Για την σχέση δύο ανθρώπων που βγήκαν αλώβητοι απ'την συναισθηματική παγίδα και που συνεχίζουν πια σε μια σχέση ξεκάθαρη πέρα από λουλούδια κι έρωτες, πέρα από φιλίες. Που συνεχίζουν δυνατοί κι αναγεννημένοι απ'τις στάχτες τους σε πείσμα όσων απλά πίστευαν πως δεν υπήρχε περίπτωση να μείνει κάτι ζωντανό που να τους κρατήσει δεμένους! 
Όταν πια επέστρεψα πίσω, βρήκα το θάρος και την ευκαιρία να του το πω. Η χαρά του ήταν απίστευτη κι εκείνος ήταν που ενθουσιασμένος με παρότρυνε να το προχωρήσω αν είχα τις δυνάμεις. Δεν είχα τέτοιες βλέψεις, μου ήταν αρκετός ο ενθουσιασμός του. Η ανακούφιση των όσων είχε διαβάσει μέχρι τώρα και δεν τον ενόχλησαν, ήταν για μένα η μεγαλύτερη ικανοποίηση. Ίσως επειδή ενώ θεωρούσα ότι τον ήξερα αρκετά, τελικά δεν ήξερα καλά και την άλλη του πλευρά. Την πλευρά που ξέρει να χαίρεται και να κάνει τα πράγματα να φαντάζουν πολύ πιο όμορφα απ'ότι ίσως είναι!

Σεπτέβρης. Σε μια βεράντα ενός μικρού εξοχικού σπιτιού, μια νέα γυναίκα κάθεται μπροστά σε ένα τραπέζι. Έχει ένα ραδιόφωνο που παίζει μουσική και απλωμένο μπροστά της ένα μεγάλο τετράδιο. Είναι αποροφημένη. Το βλέμμα στιγμές-στιγμές στέκεται απλανές επάνω στο άπειρο και σκέφτεται με πια σειρά να σημειώσει όλα όσα έχουν στοιβαχθεί στο κεφάλι της. Μάλλον ήξερε την σειρά τους, όμως πως να έκανε την αρχή; Ο καιρός μουντός κι ο ζεστός αέρας του φθινοπώρου σέρνει τα φύλλα που έχουν πέσει μέσα στην αυλή πότε από δω και πότε από κει. Τα σύννεφα κάνουν το μεσημέρι να μοιάζει με απόγευμα και η ώρα όσο περνά το σκοτεινιάζει περισσότερο. Ξεχασμένη στο τετράδιό της επάνω έχει ξεχάσει πως η ώρα είχε περάσει, πως από το πρωί, δεν είχε βάλει τίποτε στο στόμα της κι ένας καφές σε ένα ψηλό ποτήρι έδειχνε πως έχανε την φρεσκάδα του με το πέρασμα των λεπτών της ώρας.

Αυτή η εικόνα έχει κολλήσει στο μυαλό μου τόσο έντονη. Προσπαθώ να δω τον εαυτό μου από μια άλλη γωνία. Σαν να έχω βγει απ'το σώμα κι έχω ταξιδέψει στον χρόνο κι αντικρίζω αυτήν την νέα γυναίκα που είμαι εγώ να γράφει. Θυμάμαι ότι έγραφα συνεχώς. Όπου έβρισκα. Είχα δεν είχα χαρτί, θα προσπαθούσα να βρω για να σημειώσω μια εικόνα απ'το τότε που μου έκανε ξαφνικά επίσκεψη. Είχα γεμίσει μια τσάντα με τετράδια, μικρά και μεγάλα και χαρτιά. Ακόμη και χαρτοπετσέτες. Πίστευα ότι αν δεν σημείωνα αυτό που είχε κολλήσει στο κεφάλι μου κάποια στιγμή θα χανόταν. Σκεφτόμουν πως όλα αυτά κάποτε θα τα έβαζα στην σειρά και θα είχα έτσι σε ένα δικό μου προσωπικό μου βιβλίο όσα είχαν χαραχτεί μέσα μου. Και ήμουν αποφασισμένη να το κάνω. Και για να το κάνω θα έπρεπε να ήμουν μόνη μου. Εντελώς. Μόνο έτσι όλος ο χρόνος της ημέρας θα ήταν ολοδικός μου για να αφοσιωθώ σε αυτό που με έκαιγε να κάνω.Μόνο που χρειαζόταν να γυρίσω πίσω. Να κάνω το ταξίδι εκείνο που θα μου ζωντάνευε όλες τις εικόνες. Ένιωθα άλλωστε στην σκέψη πως υπήρχε μια πρόσκληση από εκείνο το μέρος να βρεθώ εκεί. Ένιωθα πως μόνο έτσι θα γαλήνευαν τα μέσα μου. Η επιστροφή ήταν σημαντική.

Ήταν μιε εποχή τόσο δύσκολη για μένα συναισθηματικά. Ίσως ήταν η χειρότερη της ζωής μου. Ήταν την εποχή που προσπαθούσα να βρω δικαιολογίες για να μαζέψω τα κομμάτια μου και να συνεχίσω. Δεν γινόταν. Οι αναμνήσεις με στοίχειωναν μέρα με τη μέρα και έγραφα. Κάθε λέξη ένα χαμόγελο, κάθε λέξη κι ένα δάκρυ. Εκεί που ένιωθα λύτρωση, ξανά πάλι έπεφτα στο σκοτάδι μου. Ποτέ μου δεν ήμουν έτσι άλλη φορά. Ο πόνος της καρδιάς όσο έδειχνε δυσβάχτατος, τόσο εγώ επέμενα να τον νιώθω. Όταν η λογική μου έλεγε ότι όλο αυτό που συνέβη τότε δεν ήταν στην ουσία κάτι το σημαντικό, εμένα η καρδιά μου έλεγε άλλα.

- Που θα μείνεις παιδάκι μου εδώ μόνη σου; Χωρίς ρεύμα; Δεν φοβάσαι;
- Γιατί; Λες να με φάνε τα φαντάσματα;
Η μητέρα μου ανατρίχιαζε στο ενδεχόμενο ότι φθινοπωριάτικα σε μια έρημη από κόσμο περιοχή για την εποχή, θα έμενα μόνη μου. Φοβόταν πως αν τύχαινε κάτι δεν θα είχα κάποιον να ειδοποιήσω:
- Μαμά, αν τύχει κάτι θα σε πάρω απ'το κινητό.
Την καθησύχασα όταν μπήκε στο αυτοκίνητο για να γυρίσει πίσω στην πόλη. Κούνησε το κεφάλι της αγανακτισμένη με την ξεροκεφαλιά που με έδερνε. Δεν ήξερε όμως. Για μένα αυτή η επιστροφή ήταν η λύτρωση. Χειρότερο φάντασμα απ'το πόνο που ένιωθα στην καρδιά μου δεν υπήρχε. Και φανταζόμουν ότι η επιστροφή στα γνώριμα μέρη θα με έκανε πιο δυνατή, θα ξαναζούσα στο μυαλό μου εκείνες τις διακοπές και την μετέπειτα εκδρομή μας κι έτσι ίσως αυτό να με λύτρωνε και να γυρνούσα πιο δυνατή από ποτέ ή ίσως ο πόνος της καρδιάς μου να ήταν πιο γλυκός.
Είδα που χάθηκε το αυτοκίνητο απ'το οπτικό μου πεδίο και βρήκα την ευκαιρία να κάνω μια βόλτα με το ποδήλατό μου. Όλα ήταν ίδια μα τόσο διαφορετικά. Ένιωθα ότι όλα τα μέρη της περιοχής ήταν στοιχοιωμένα. Σαν μια απίστευτη μετάλλαξη. Σαν βιντεοπαιχνίδι που ξαφνικά η ηλιόλουστη μέρα γινόταν σκοτεινή και τρομακτική με μια σειρήνα να ουρλιάζει γιατί κάπου παραμόνευε το κακό. Και η σειρήνα του μυαλού μου ούρλιαζε. Οι βαθιές ανάσες που έπερνα για να διώξω τα δάκρυα που είχαν φράξει την όρασή μου δεν βοηθούσαν. Ένιωθα να με πλακώνει ο καιρός και η επιστροφή μου φάνταζε σαν ταινία τρόμου.
Τράβηξα μέχρι την θάλασσα. Τρικυμία. Και η θάλασα σκοτεινή. Τα μαύρα σύννεφα την σκοτείνιαζαν. Ένιωθα ότι κάτι δεν με ήθελε εδώ. Εγώ επέμενα. "Πρέπει" φώναζα στον εαυτό μου. Και ξαφνικά εκεί στην ακροθαλασσιά έβλεπα τον Στράτο και την Μαρίνα να παίζουν ρακέτες, να χαμογελάνε, να πειράζονται, να κυνηγάνε το στρώμα στην θάλασσα, να κάνουν ηλιοθεραπεία και το λάδι στο δέρμα να γλυστρά και να ξυπνά αισθήσεις ερωτικές. 
Ακούμπησα το ποδήλατο στην άκρη μιας βάρκας που ήταν τραβηγμένη στην ακτή και περπάτησα μέχρι την ακροθαλασσιά. Έβαλα τα πόδια μου στο νερό. Η ανάσα μου με το ζόρι έδινε οξυγόνο στους πνεύμονές μου. Κοίταζα κατά μήκος της παραλίας μήπως και εμφανιζόταν. Καμιά ανθρώπινη παρουσία δεν υπήρχε. Η μαυρίλα του ορίζοντα δεν άφηνε κανέναν να κάνει βήμα και να βγει περίπατο στην θάλασσα. Μια προσμονή. Είχα μια προσμονή. Κοίταζα πέρα τον δρόμο μήπως τυχόν κι εμφανιζόταν ξαφνικά το αυτοκίνητό του.
Κι εκεί μπροστά να'σου μια φωτιά. Σκοτάδι ολόγυρα και η φωτιά απλά φώτιζε τρία γνώριμα πρόσωπα: του Γιάννη, του Στράτου και το δικό μου. Έβλεπα την φιγούρα μου να είναι σχεδόν ξαπλωμένη στο στήθος του Στράτου, που μου χάϊδευε τα μαλλιά και μου έσφιγγε την παλάμη. Έβλεπα την ηρεμία στο πρόσωπό μου κι ένα κρυφό χαμόγελο ικανοποίησης διαγραφόταν σε εκείνο το πρόσωπο που λίγο πριν είχε ξαφνιαστεί απ'την πρόθεση του Στράτου να με κάνει να αισθανθώ πιο άνετα. Και ξαφνικά, μια ψιχάλα βροχής με ξύπνησε. Βγήκα απ'το νερό και πήρα το ποδήλατό μου. Φαινόταν πια ότι τα σύννεφα έφερναν βροχή που σε λίγο θα ξέπλενε τα πάντα. Την μύριζα στον αέρα.

Γύρισα στο σπίτι με μπερδεμένα συναισθήματα κι ένα μυαλό φορτωμένο με αναμνήσεις. Όλα έδειχναν να ξεχυλίζουν εκεί. Έβγαλα όλες τις σημειώσεις μου και τις άπλωσα στο τραπέζι του καθιστικού. Κοίταζα και διάβαζα τα πάντα. Ναι! Έπρεπε να το κάνω. Δεν ξέρω για ποιό λόγο και γιατί, αλλά ένιωθα ότι έπρεπε όλα αυτά να τα βάλω στην σειρά: "Ξεκίνα απ'τις διακοπές και θα'ρθουν όλα τα υπόλοιπα" σκέφτηκα. Έφτιαξα έναν φραπέ. Η βροχή έξω πια ήταν τόσο δυνατή που δεν μπορούσα να δω τα βουνά στο πίσω μέρος του σπιτιού. Κατά περίεργο τρόπο αυτή η δύναμη της βροχής μου έφερνε ανακούφιση μέσα μου. Ένιωσα τέτοια ενέργεια που τα δάχτυλά μου αμέσως άρχισαν να γράφουν τις πρώτες λέξεις. Ακολούθησαν κι οι επόμενες: "Δεν έχει σημασία αν είναι αριστούργημα ή κάτι αδιάφορο, για σένα είναι ένας πολύτιμος θυσαυρός αναμνήσεων" σκέφτηκα και συνέχισα. "Ναι, αλλά ο Στράτος δεν πρέπει να το μάθει;" απόρρησα ξαφνικά. Το στυλό έπεσε απ'τα χέρια μου. Πως να πω στον Στράτο τι έκανα εγώ; Και γιατί; "Καλύτερα να μην ξέρει. Είναι ο δικός σου θυσαυρός" μου απάντησα και συνέχισα να γράφω.

Η βροχή δυνάμωνε. Είχα βγει στην βεράντα για να την ακούω και να την μυρίζω και μαζί της δυνάμωνε η ταχύτητα του χεριού μου που έγραφε. Και διάβαζα. Έφτανα στην μέση του τετραδίου της σελίδας κι έγραφα. Το κεφάλι μου το σήκωσα όταν πια το σκοτάδι της νύχτας είχε απλωθεί σαν πέπλο σε όλη την περιοχή και που μόνο το φως απ'την κολώνα της ΔΕΗ φώτιζε ότι είχα γράψει. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Η μια ανάμνηση έφερνε την άλλη. Άναψα μια λάμπα πετρελαίου για να συνεχίσω. Έπρεπε να συνεχίσω. Δεν γινόταν να προσπεράσω τις μνήμες που με είχαν επισκεφθεί. Ένιωθα την παρουσία του Στράτου κι ας μην ήταν, να με κοιτάει και να μου χαμογελά. Σαν να μου έλεγε: "Συνέχισε. Κράτησε τις αναμνήσεις μας γραμμένες για να μην τις ξεχάσουμε". Η φλόγα της λάμπας τρεμόπαιξε προς στιγμήν και με αναστάτωσε. Η βροχή είχε σταματήσει από ώρα και η κουφόβραση που επικρατούσε έδειχνε ότι δεν κινιόταν το παραμικρό φυλλαράκι.

Μες του μυαλού μου το χαμό
κάνω τον ίδιο συνειρμό
πως θα'ταν η ζωή χωρίς εσένα

Κάνω σκέψεις τρομερές
πως τάχα είναι οδυνηρές
οι μέρες μου στα ξένα

Δεν θέλω τίποτ' άλλο πια
μον'από σένα μια ματιά
μια σκέψυ μια κουβέντα

Να ξέρεις θέλω να στο πω
σαν Παναγία σ'αγαπώ
μες την καρδιά μου σ'εχω.

stratosg

Πως μπορεί ένας άνθρωπος να σε πεθάνει και να σε αναστήσει ταυτόχρονα; Πως μπορεί να κάνει την καθημερινότητά σου να μοιάζει με γιορτινή μέρα; Πως μπορεί να σε κάνει να χαμογελάς και να πετάς στα σύννεφα όταν για κάποιο λόγο θέλει να μοιραστεί την έμπνευσή του; Μόλις έκλεισα το κινητό και ακόμη ηχεί στ'αυτιά μου η φωνή του που για άλλο λόγο τηλεφώνησε κι αλλιώς εξελίχθηκε η κουβέντα μας. Του είπα χαρούμενη για το βραβείο των bloggers και του παραπονέθηκα που δεν μπαίνει να γράψει κι αυτός κάποιο κείμενο. Μου εξήγησε για άλλη μια φορά πως δεν μπορεί και τους λόγους που δεν μπορεί: όταν ο υπολογιστής στην δουλειά είναι κοινόχρηστος δεν γίνεται να κάνει πράγματα που θέλει. Και πάντα όταν γίνεται κουβέντα έρχεται στο μυαλό του η συνήθης εικόνα: να'χει ένα laptop να βρίσκεται μακριά απ'την οικογένειά του, για να κάτσει να γράψει όλα όσα δεν μπόρεσε να εκφράσει με λόγια και να τα βάλει στο blog. Είμαι σίγουρη όμως ότι με την πρώτη ευκαιρία θα το κάνει. Άφησα την σκέψη μου να προσπεράσει και συνεχίσα να του λέω πως προέκυψε το βραβείο. Χαμογέλασε και του άρεσε:
- Αν σου πω ότι σήμερα πρωί μου'ρθε μια ιδέα κάπως τρελή;
- Τι ιδέα;
- Πέτυχα στην τράπεζα τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και σκέφτομουν να μας έγραφε ένα στιχάκι μόνο και να το μελοποιούσε και να το αφιέρωνε στο blog για την ιστορία μας, για μας του δύο!
- Ωραία ιδέα, αλλά δεν νομίζω ότι ο Ακίνοος θα ασχολιόταν με κάτι που θα του ήταν αδιάφορο.
- Μην το λες. Ποτέ δεν ξέρεις πως πέρνει ο άλλος μια ιδέα.
- Πάντως ωραία σκέψη.
- Έτσι σκεφτόμουν σήμερα το πρωί!
Και ξαφνικά με κάνει να νιώθω σαν μια μικρή όαση στην καθημερινότητά του: να τρέχει για την δουλειά, να τρέχει για τα παιδιά του, για την γυναίκα του, για όλους. Να εισπράττει την απαξίωση αρκετές φορές, τις γκρίνιες, τις αντιξοότητες της οικογενειακής ζωής κι αυτός να κάνει υπομονή γιατί έτσι πρέπει και γιατί αυτόν τον δρόμο επέλεξε, όπως όλος ο κόσμος. Νιώθω σαν μικρή όαση γιατί μου αρέσει να τον ξαφνιάζω με διάφορα μέχρι να τον ακούσω να χαμογελάσει και να συνεχίσει πιο δυναμικά την καθημερινότητα του και να αγαπάει ακόμη περισσότερο τα παιδιά του και την γυναίκα του. Γιατί μου αρέσει να τον ακούω να χαμογελάει, όταν με ξαφνιάζει με ιδέες κι όνειρα απραγματοποίητα και κατ'επέκταση να μου δίνει ζωή, για να χαμογελάω κι εγώ στον δικό μου σύντροφο. Κι ενώ περίμενα να κλείσουμε την κουβέντα μας κάπου εδώ, εκείνος συνέχισε:
- Στενογραφία ξέρεις;
- Όχι! Γραφομηχανή έμαθα να πληκτρολογώ. Δεν πρόλαβαν να μου δείξουν στενογραφία.
- Πάρε χαρτί και γράφε.
- Τι να γράψω;
- Επειδή αυτό τον καιρό είμαι κάπως...
- Συμβαίνει κάτι; Πες μου! Ανησυχώ...
- Όχι ρε συ! Απλά δεν ξέρω, είμαι κάπως ! Ο καιρός μάλλον με ψυχοπλακώνει... Κι επειδή όπως είπα είμαι κάπως, κάθομαι και γράφω...
- Τι γράφεις;
- Γράφε...
Και μου αραδιάζει στίχους. Δεν ξέρω αν θέλω να κλάψω ή να πετάξω απ'την χαρά μου ταυτόχρονα. Δεν ξέρω αν το μολύβι μπορεί να κάνει μαγικά για να αφουγκραστεί και γράψει από μόνο του όλα όσα ακούω απ'την φωνή του στο τηλέφωνο.


Πες μου στου τηλεφώνου την γραμμή
σε θέλω μα δεν σ'έχω
πες μου για την παθιάρα την φωνή
μες το μυαλό μου σ'έχω

Πες μου πως γίνεται μαζί
να νιώθουμε τα πάντα
σε πέρνω στο τηλέφωνο
άντε μωρό μου απάντα

Πες μου εάν μπορώ
να σ'έχω στο μυαλό
καρδούλα μου για πάντα

- Θα με πεθάνεις εσύ! Του λέω και το μυαλό μου χαίρεται ασύστολα!
- Και που'σαι ακόμα! Μου απαντά.
Και συνεχίζει να μου αραδιάζει στίχους που είναι βγαλμένοι απ'την καρδιά του:


Όπου βρεθώ όπου σταθώ
εσένα έχω στο μυαλό
νιώθω πως είμαι εγώ μαζί σου
πως με ζαλίζει το φιλί σου

Τρελά ποθώ την αγγαλιά σου
να γίνω πατέρας στα παιδιά σου
σε θέλω δική μου το πρωί
μου δίνεις ανάσα και πνοή

- Γιατί μου τα λες τώρα και δεν μου τα έλεγες όταν έπρεπε;
- Έλα ντε!
- Γιατί δεν μου τα έλεγες μερικά χρόνια πριν και μου τα λες τώρα;
Το γέλιο του και η κρυφή του "εξομολόγηση" μου έδιναν την ίδια απάντηση: "γιατί είναι ο μόνος ο τρόπος για να είμαστε για πάντα μαζί". Γιατί οι σχέσεις ζωής έρχονται και παρέρχονται, ενώ οι σχέσεις καρδιάς μένουν αιώνια μαζί κι αξεπέραστες!".

Ένα γλυκό σου χάδι
θα'ναι Θεού σημάδι
θα'ναι Θεού εντολή
να'χω το δικό σου το φιλί

- Που τα βρήκες αυτά; Τον ρώτησα γιατί δεν ήθελα να πιστέψω πως ήταν δικά του τα στιχάκια.
- Μα σου είπα. Δικά μου είναι.
Και τον πίστεψα. Γιατί η καρδιά μου πάντα τον πίστευε. κι απ'την ώρα που κλείσαμε το τηλέφωνο μέχρι τώρα που σημειώνω ότι μου συνέβη σήμερα έτσι ξαφνικά, το χαμόγελο μου δεν λέει να ξεκαρφωθεί απ'το πρόσωπο. Μουντή η μέρα έξω κι ένας ήλιος που χαμογελά με το ζόρι, αλλά για μένα είναι αυτό που λέμε συνήθως: "η καλή μέρα απ'το πρωί φαίνεται"!

Αφιερωμένο στον "Στράτο" της καρδιά μου:

Πολλές φορές σκέφτομαι ότι η ιστορία μου δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο ή κάτι το σημαντικό, όμως έρχονται οι στιγμές που κάποιοι blog-φίλοι μου, μου αποδεικνύουν και μου υπενθυμίζουν πως η ιστορία μου μέσα στην απλότητα και καθημερινότητα της, κρύβει μιαν αγάπη που πολλές φορές αποτελεί έμπνευση. Έτσι λοιπόν η "Έτσι Απλά" Μαρία έκανε μια όμορφη ανάρτηση από ένα βιβλιαράκι που όλο το κείμενο του είναι σαν να κρύβει την ιστορία της Μαρίνας και του Στράτου. Διαβάστε όλο το κείμενο ε δ ώ.

Μαρία σ'ευχαριστώ!

=================================

Και μιας και οι εμπνεύσεις ανάμεσα στους blog-φίλους επιβραβεύονται, θα ήθελα κι εγώ να το χαρίσω και να το αφιερώσω:

1. Στην Μαρία του "Έτσι Απλά"
2. Στην Σουζάνα του "Ίρις"
3. Στον dim_juanegro του "Φτου & Βγαίνω"
4. Στον Γιώργο του "ab-see" &
5. Στον Λάκη Φουρουκλά με το ομώνυμο blog του.

Όλοι σας λίγο-πολύ μου δώσατε και μου δίνετε εικόνες που είχα ξεχασμένες και που πολλές φορές αυτές αποτελούν την έμπνευση για να γράψω κάτι καινούριο. Βέβαια όχι στην συχνότητα που άρχισα να γράφω την ιστορία και να παραθέτω τα κεφάλαια. Σας ευχαριστώ που η δική μου ιστορία κάτι σας θυμίζει, κάτι σας εμπνέει και που με την συμμετοχή σας με κάνετε καλύτερη κάθε φορά.

Θα ήθελα να ξεχωρίσω πολλούς ακόμη blog-φίλους μου, αλλά αυτό θα το κάνω άλλη φορά κι όταν θα υπάρχει μεγαλύτερο blog-δέσιμο μεταξύ μας.

Σας ευχαριστώ!