'
'
Ο Ευάγγελος στην πορεία της γνωριμίας μας αποδείχθηκε ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος που δεν πίεζε καταστάσεις. Φαιρόταν ευγενικά και με το γάντι. Το εκτιμούσα αυτό του το χάρισμα. Μόνο που εγώ έπιανα τον εαυτό μου πως αυτό μου το βήμα δεν με γέμιζε. Έβγαινα με κάποιον άνθρωπο, απλά για να δείξω ότι προχωρούσα. Για να σταματήσουν τα σχόλια των γύρω μου ότι το μυαλό μου ήταν κολλημένο. Έβγαινα με τον Ευάγγελο για να σταματήσει η Βάνα να έχει περίεργες αντιδράσεις όταν μιλούσαμε για τον αδερφό της. Προφανώς με θεωρούσε εμπόδιο ή ότι ο Στράτος δεν ήταν ο κατάλληλος για μένα, μιας και το μυαλό του δεν παρέμενε σε κάτι σταθερό. Σήμερα ήταν η Δανάη και αύριο ποιός ξέρει ποιά άλλη θα ερχόταν. Ίσως με τον τρόπο της η Βάνα ήθελε να με προστατεύσει. Το ήθελε όμως σίγουρα κάτι τέτοιο; Απ'την άλλη δεν ήθελα να του πω το "τελειώσαμε γιατί δεν πάει άλλο", ήθελα να μου δώσω την ευκαιρία να κάνω μερικά βήματα μπροστά κι όπου έβγαινε...
Η γνωριμία αυτή δεν ήταν τίποτε άλλο πάρα ένα ευχάριστο διάλειμμα στην μονότονη ζωή μου. Ευτυχώς δεν άκουγε ραδιόφωνο ο Ευάγγελος και έτσι δεν ήξερε το ποιά ήμουν. Όταν του μίλησα για την φύση της δουλειάς μου δεν την θεώρησε σαν κάτι εξαιρετικό. Την είδε σαν δουλειά σαν όλες τις άλλες. Του άρεσε η μουσική, αλλά δεν ακούγαμε τα ίδια πράγματα. Εγώ μπορεί να άκουγα μουσική από ξένο ρεπερτόριο, ενώ ο Ευάγγελος λάτρευε τα ελληνικά και κατά προτίμηση ελαφρολαϊκά, σκυλάδικα και άλλα παρόμοια! Και μαζί με αυτόν έμαθα να τα ακούω κι εγώ! Βέβαια μόνο όταν ήμασταν οι δυο μας' στο σπίτι μου δεν υπήρχε περίπτωση κανείς να ακούσει τέτοιου είδους μουσική! Στο σπίτι μου δεν τον είχα φέρει ποτέ κι ούτε κι ο ίδιος είχε δείξει τέτοια πρόθεση, αλλά ούτε κι εκείνος μου πρότεινε να με πάει στο δικό του. Δεν γινόταν άλλωστε, αφού έμενε με τους γονείς του. Δεν ήξερα πολλά πράγματα γι'αυτόν αλλά και ποτέ δεν τον ρώτησα. Δεν ήθελα να ξέρω το παρελθόν του, αλλά ούτε κι εκείνος είχε ρωτήσει εμένα για το δικό μου. Αφήναμε την σχέση μας να πάρει τον δρόμο της, χωρίς πολλά-πολλά κι απαιτήσεις.
Η γυμνάστρια μου η Αναστασία μόνο, στο γυμναστήριο, βάλθηκε να με ενημερώσει. Μας είδε τυχαία με τον Ευάγγελο και της φάνηκε περίεργο που κυκλοφορούσα με αυτόν τον άνθρωπο:
- Μαρίνα να προσέχεις με τον Ευάγγελο. Δεν έχει και την καλύτερη φήμη...
- Δηλαδή;
- Δεν είμαι και σίγουρη, ρώτησέ τον κιόλας για να ξέρεις, αλλά είναι τακτικός επισκέπτης στην ασφάλεια.
- Τι πράγμα;
- Κάτι έχει ακουστεί για παράνομα μπαράκια με γυναίκες...
- Είσαι σίγουρη; Δεν δείχνει για τέτοιος άνθρωπος...
- Σου είπα δεν είμαι σίγουρη. Ότι έχω ακούσει από τους γύρω μου στην περιοχή που μένω, γιατί με τον Ευάγγελο μένουμε σχεδόν κοντά.
Δεν θα έλεγα ότι ανησύχησα, αλλά και πάλι είχα την περιέργεια. Ο Ευάγγελος ποτέ δεν έδειξε να έχει τέτοιες βλέψεις, πάντα κυκλοφορούσαμε ανοιχτά, είχα γνωρίσει τους φίλους του και γενικά η ζωή μας ήταν σαν ανοιχτό βιβλίο. Το τι έκανε όμως όταν δεν συναντιόμασταν αυτό δεν το ήξερα. Ήμουν αποφασισμένη να τον ρωτήσω:
- Ευάγγελε, θα σε ρωτήσω κάτι και δεν θέλω να παρεξηγηθούμε...
- Άσε να σου πω γιατί ήδη κατάλαβα. Πρόκειτε για τον ξαδερφό μου. Εκείνον τραβάνε συνέχεια μέσα, εκείνος κάνει τις παρανομίες κι απλά από σύμπτωση πέρνει και μένα η μπάλα. Αν ψάξεις σε εφημερίδες μιας και είσαι της δουλειάς θα μάθεις περισσότερα.
- Συγγνώμη. Ήθελα να ξέρω.
- Καλά έκανες. Έχουν δημιουργηθεί παρεξηγήσεις και παρεξηγήσεις χάρη σε αυτόν. Όπου ακούσεις το ίδιο όνομα για παρανομίες να ξέρεις δεν είμαι εγώ. Κι αν θες να τρέξουμε μαζί στην αστυνομία για να διαπιστώσεις πως το ποινικό μου μητρώο είναι κατάσπρο!
Τον είχα στενοχωρέσει. Αυτό ήταν η αλήθεια. Εκείνη την στιγμή που τον ρώτησα εκείνος δεν είχε διάθεση για τίποτε. Το μόνο που ήθελε ήταν να φύγουμε. Με άφησε στο σπίτι και με καληνύχτησε με ένα τρυφερό φιλί στα χείλη λέγοντας μου:
- Πάντα αυτό συμβαίνει. Δεν φταις εσύ! Θα σου τηλεφωνήσω αύριο.
Η μέρα που ξημέρωσε ήταν περίεργη. Έτρεχα στην δουλειά και η σκέψη για τον "παράνομο" Ευάγγελο μου τριβέλιζε το μυαλό. Θα το έψαχνα. Ευτυχώς μερικοί γνωστοί στην αστυνομική διεύθυνση με διευκόλυναν αμέσως και χωρίς να χρειαστεί κάποια παρέμβαση απ΄τον διευθυντή. Ήταν άλλωστε μια εξυπηρέτηση μόνο και μόνο για να μου φύγει η περιέργεια:
- Γιατί Μαρίνα σκαλίζουμε πληροφορίες για τον συγκεκριμένο;
- Γνώρισα κάποιον και μου είπε ότι ο ξάδερφός του είναι αυτός που τον έχετε τακτικό "πελάτη" εδώ μέσα. Και θέλω να βεβαιωθώ. Είναι κρίμα να χρεώσω μια παρεξήγηση σε κάποιον!
Και τελικά ναι. Ο Ευάγγελος μου είχε πει την αλήθεια. Συνονόματος ξάδερφος με άλλο πατρώνυμο βέβαια, δημιουργούσε το κλίμα παρεξήγησης!
Μου έφυγε η περιέργεια, αλλά κι ο ίδιος ο Ευάγγελος το ξεπέρασε. Και η ζωή μας συνεχιζόταν στους ίδιους ρυθμούς. Μέχρι που η Αναστασία για άλλη μια φορά ήρθε να με επαγρυπνήσει. Δεν ήταν "το τρίτο πρόσωπο" που είχε σκοπό να μου κάνει κακό γιατί ζήλευε. Ήθελε να με προστατεύσει, μιας και η ίδια είχε πέσει αρκετές φορές θύμα στα ψέματα των άλλων:
- Το ξέρεις ότι ο Ευάγγελος είναι μικρότερός σου;
- Πόσο μικρότερος μου;
- 3 χρόνια. Στο'χει πει;
- Κι αυτό είναι κακό το ότι είναι μικρότερός μου; Με τον Στράτο η διαφορά μας ήταν μια πενταετία.
- Ναι αλλά πόσο σου'χει πει ότι είναι;
- 3 χρόνια μεγαλύτερός μου!
Και γελάσαμε με το αθώο ψέμα του Ευάγγελου.
- Ωραία! Αλλά γιατί να σου πει ψέμα; Μια σχέση πρέπει να είναι ειλικρινής όσο κι αν πονά.
- Δεν έγινε και τίποτε.
- Μαρίνα, όλα ξεκινάνε από ένα μικρό ψέμα και καταλήγει σε απάτη.
Κοίταζα την Αναστασία και της έδινα χίλια δίκια. Την καταλάβαινα. Περνούσε λούκι με την ίδια της την ζωή. Ήταν παντρεμένη με εκπαιδευτικό είχε παιδί μαζί του κι εκείνος για μια καλύτερη ζωή -όπως της έταξε- τους άφησε και πήγε να διδάξει στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το παιδί το έβλεπε να μεγαλώνει μόνο από φωτογραφίες κι όταν η Αναστασία δούλευε βρισκόταν στα χέρια του παππού και της γιαγιάς. Την στενοχωρούσε που άλλα της είχε υποσχεθεί κι άλλα έκανε και έλειπε χρόνια. Ούτε μια στιγμή δεν έκανε ένα ταξίδι έστω να δει το παιδί του κι η απόφασή της ήταν να βγάλουν διαζύγιο. Δεν ήταν ζωή αυτή, αυτός να είναι μακριά, να γλεντάει την ζωή του με άλλες γυναίκες κι αυτή πίσω να δουλεύει και να μεγαλώνει το παιδί τους και να του πλάθει παραμύθια για τον τέλειο πατέρα! Και καταλάβαινα το ότι μου έβγαζε την πίκρα της με αυτό τον τρόπο ώστε να προσέχω με τον Ευάγγελο.
Ο Ευάγγελος συνέχιζε να παραμένει το ίδιο τρυφερός και να νοιάζεται και να μη με πιέζει. Η ερωτική μας ζωή ήταν μηδενική. Δεν ήθελα. Δεν μου έβγαινε. Ένιωθα ότι αν προχωρούσα λίγο παραπάνω για να έρθει και να ολοκληρωθεί αυτή η σχέση δεν θα είχε ουσία για μένα. Ακόμη και τα φιλιά του δεν μου πρόσφεραν εκείνη την ανατριχίλα που έχει το φιλί αυτού που αγαπάς και διαπερνά όλο σου το είναι. Και δεν με πίεζε για κάτι τέτοιο: "θα προχωρήσουμε μαζί σε αυτό κι όποτε το αποφασίσεις εσύ και μόνο" μου έλεγε συνέχεια. Προσπαθούσα να ανακαλύψω τι ήταν αυτό που με συγκρατούσε. Ίσως επειδή με τον Ευάγγελο δεν είχα την σιγουριά. Βλεπόμασταν για ένα καφέ ή ποτό, κάναμε βόλτες με το αυτοκίνητο, ακούγαμε μουσική στο αυτοκίνητο και γενικά το αυτοκίνητο είχε μετατραπεί το σπίτι που φιλοξενούσε την σχέση μας! Όμως ο Ευάγγελος μπορεί να ήταν υπομονετικός μαζί μου αποφάσισε να πάρει πιο δραστικές αποφάσεις: να γνωρίσω εντελώς "συμπτωματικά" την οικογένειά του.
Τον αδερφό του ήδη τον είχα γνωρίσει και συνήθως στις εξόδους μας ήταν στην παρέα μας. Δεν είχα γνωρίσει όμως την παντρεμένη αδερφή του και τους γονείς του. Όμως ήρθε η στιγμή που έκανε το ένα βήμα παραπάνω:
- Να σου συστήσω την αδερφή μου και τον γαμπρό μου.
Η αδερφή του ήταν καλοπαντρεμένη κι ο γαμπρός φραγκάτος! Ξαφνικά μπροστά μου στέκονταν δύο λουσάτοι άνθρωποι με ευγενικούς τρόπους και το λίγο "δήθεν" υφάκι του "εγώ είμαι κι άλλος δεν είναι". Σε μένα φέρθηκαν ευγενικά όμως και έδειξαν με όλη την καρδιά τους ότι ενέκριναν την επιλογή του Ευάγγελου για μένα. Στην κουβέντα μας επάνω ο γαμπρός του Ευάγγελου άρχισε να μιλά για επιχειρήσεις κλπ και έπειτα αποκαλύφθηκε ότι ήταν διευθυντής σε μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα σε τουριστική περιοχή κι ότι οι ευθύνες ήταν μεγάλες και δούλευε πολλές ώρες ώστε το ξενοδοχείο να λειτουργεί άψογα.
Η αδερφή του Ευάγγελου ήταν πολύ πιο προσγειωμένη και όπως μείναμε οι δυο μας για λίγο μου είπε ότι ο αδερφός της ήταν αρραβωνιασμένος με μια κοπέλα κι ότι ήταν πρόσφατα χωρισμένος. Το ότι γνώρισε εμένα αυτό έγινε γιατί ήθελε να προχωρήσει και να ξεπεράσει το παρελθόν.
- Δεν μου είχε πει τίποτε ο Ευάγγελος. Είπα ξαφνιασμένη και δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή όχι.
- Δεν έγινε και τίποτε. Είναι ενθουσιασμένος μαζί σου και τώρα καταλαβαίνω τον λόγο.
- Δηλαδή;
- Είσαι όπως σε περιέγραψε: γλυκιά, μετρημένη, με το χαμόγελο στα χείλη... Είναι τυχερός που σε έχει!
- Κι εγώ δεν έχω παράπονο απ'τον αδερφό σου. Φαίρεται άψογα και μακάρι να μείνει έτσι!
Η κουβέντα μας δεν συνεχίστηκε για πολύ μιας και ήδη είχαν επιστρέψει οι άλλοι και δεν ήξερα πια πως να αντιδράσω. Δεν έμειναν για πολύ κοντά μας και μας αποχαιρέτησαν γιατί η πρόσκληση για να γνωριστούμε τους ήρθε ξαφνικά, αφού ήδη είχαν κανονίσει με παρέα φίλων τους για να συνεχίσουν την βραδιά τους. Αυτό με ξάφνιασε.
- Μαρίνα θα κανονίσουμε ένα βράδυ να'ρθειτε με τον Ευάγγελο σπίτι μας για φαγητό.
Άκουσα τον γαμπρό να μου λέει και η αδερφή να συμφωνεί. Κοίταζα τον Ευάγγελο περίεργα για το πως έγινε η γνωριμία αυτή και περίμενα να μου εξηγήσει:
- Ο σκοπός μου είναι να προχωρήσουμε αυτή την σχέση Μαρίνα. Δεν θέλω να παίζω. Σκέφτομαι σοβαρά για μας!
Ποιός ήρθε; Και μέχρι να το πω αυτό το "ποιός ήρθε" έφτασε η άλλη μέρα και ενώ μου τηλεφωνεί να πάω να τον βρω στην καφετέρια που συχνάζαμε, διαπιστώνω ότι δεν ήταν μόνος:
- Να σου συστήσω τους γονείς μου. Από εδώ η Μαρίνα!
Χαμογέλασα χάρην ευγένειας και προσπαθούσα να καταλάβω από που μου ήρθε η κεραμίδα. Αισθανόμουν ότι είχα μπει μέσα σε ένα βαρέλι που το κατρακυλούσαν κι αυτό χτυπούσε όπου το πήγαινε η κατηφόρα. Ξαφνικά η ζωή μου έτρεχε γρήγορα. Μέρα με την μέρα όλο και κάτι καινούριο ερχόταν. Η επόμενη κεραμίδα ήρθε απ'τους γονείς μου. Τους είχα πει ότι έβγαινα με τον Ευάγγελο, αλλά ήθελα να το ξέρουν μόνο και μόνο στην περίπτωση που κάτι συμβεί, μιας και τόσα γίνονται και θα ήταν κρίμα κι άδικο να λέω ότι βγαίνω με την Βάνα και να χρεωθεί αυτή μια ευθύνη χωρίς να έχει ιδέα. Οι γονείς μου δεν έκατσαν με σταυρωμένα τα χέρια. Θεώρησαν σωστό πως έπρεπε να μάθουν για το ποιόν του Ευάγγελου κι εκείνοι έτσι out of the blue -που λένε κι οι "φίλοι" μας οι Αμερικάνοι- έρχονται και μου δίνουν πλήρη αναφορά: αυτό ο Ευάγγελος εκείνο ο Ευάγγελος κι άντε πότε θα δούμε κουφέτα!
Αλήθεια εγώ που βρισκόμουν; Που είχα διακτινιστεί και δεν το είχα καταλάβει; Ακόμη κι ότι γινόταν μπέρδεμα με τον ξαδερφό του έμαθαν κι ότι ήταν αρραβωνιασμένος και πρόσφατα χωρισμένος. Όλα τα ήξεραν! Τους ξεκαθάρισα πως αυτό που έκαναν δεν ήταν σωστό και ότι εγώ τους ενημέρωσα μόνο να ξέρουν κι όχι να κάνουν ολόκληρη έρευνα με το σκεπτικό "για να δούμε τι γαμπρό θα κάνουμε"! Δεν άκουγαν τίποτε. Ο Ευάγγελος ήταν υποψήφιος γαμπρός και ήθελαν να ξέρουν αν θα πέσω σε καλά χέρια! "Γαμώτο μου! Τι το θέλω και το ανοίγω το ρημάδι... Εμπιστοσύνη στους γονείς μετά σου λέει. Να την χέσω, αν αυτοί τρέχουν για άλλα και μάλιστα πίσω απ'την πλάτη μου". Έπρεπε να πάρω δραστικές αποφάσεις. Δεν μου άρεσε που ζούσα σε μια δίνη. Είχα χάσει τον ύπνο μου, στην δουλειά τα πήγαινα σκατά και γενικά δεν ήμουν εγώ. Η μόνη μου ευχάριστη στιγμή ήταν όταν πνιγμένη απ'την αγωνία τι θα μου συμβεί την επόμενη στιγμή, άνοιγα το συρτάρι της βιβλιοθήκης μου και έβγαζα απ'το βάθος του τις φωτογραφίες μου με τον Στράτο: "με σένα δεν ήταν έτσι" σκεφτόμουν.
Ο Ευάγγελος που δεν πίεζε καταστάσεις τελικά πίεζε. Μου τηλεφωνούσε και δεν το σήκωνα. Ήθελα κάπως να του δείξω πως δεν μου άρεσε όλη αυτή η καταπίεση του να πάρω αποφάσεις για να κάνω το ένα βήμα παραπάνω που ήθελε εκείνος. Δεν μπορούσα να δεχθώ πως ίσως ήμουν το υποκατάστατο του αποτυχημένου αρραβώνα του. Δεν γινόταν μέσα σε ενάμιση μήνα να κάνω στροφή 360 μοιρών φαίρνοντας τούμπα όλη την ζωή μου. Μέχρι που η τύχη στάθηκε με το μέρος μου. Γυρνούσα από εκδήλωση με τα πόδια. Ένιωθα να πνίγομαι και ήθελα να περπατήσω μέχρι το ραδιόφωνο. Εκεί που περίμενα να περάσω απέναντι στον δρόμο γιατί είχε αρκετή κίνηση, πέρασε από μπροστά μου ο Ευάγγελος με την νέα του bmw και δεν ήταν μόνος. Στην θέση του συνοδηγού καθόταν κάποια, η οποία δεν ήταν η αδερφή του και το χέρι του Ευάγγελου απλωμένο σε αυτή να της χαϊδεύει τα μαλλιά. "Μαρίνα παρεξήγησες" σκέφτηκα. Το μυαλό μου δούλευε γρήγορα. Αμέσως κοίταξα τον αριθμό του αυτοκινήτου. Αυτός ήταν! Περιέργως ένιωσα λύτρωση. Δεν μου κακοφάνηκε που ήταν με μια άλλη, αντίθετα χαμογέλασα γιατί έτσι θα έβρισκα την δικαιολογία να δώσω ένα τέλος σε όλο αυτό που γινόταν. Πέρασα στο απέναντι πεζοδρόμιο ανακουφισμένη. Τώρα πια είχα πάρει την απόφασή μου. Θα άφηνα αυτή την σχέση να φθαρεί αργά-αργά, δεν είχε νόημα να κάνω σκηνές. Ποιός ο λόγος; Θα άφηνα την επιλογή να μου τηλεφωνεί αυτός κι όχι να τον ενοχλώ ασκόπως εγώ κι αν τυχόν με ρωτούσε γιατί ήμουν απόμακρη τότε θα του πετούσα στα μούτρα τον λόγο. Για να μη με θεωρεί ηλίθια!
Η τελευταία βραδιά που βγήκαμε μαζί να διασκεδάσουμε είχε και παρέα: τον αδερφό του με την κοπέλα του, τον Στράτο με την Δανάη και την Βάνα με τον Γιώργο. Αποφασίστηκε να βγούμε όλοι μαζί μιας και είχαμε καιρό να βρεθούμε. Είχαμε βρεθεί όλοι μαζί για πρώτη φορά στο γνωστό μας στέκι για καφέ και που για πρώτη φορά ο Γιώργος δεν ήταν μέσα απ'την μπάρα να φτιάχνει καφέδες, χυμούς και τσάγια και να επιτηρεί εμένα και την Βάνα με το άγρυπνο βλέμμα του μη τυχόν και μιλήσουμε σε κάποιον που μας γεμίζει κοπλιμέντα! Ήμασταν μια χαρούμενη παρέα, που έλεγε διάφορες αμπελοφιλοσοφίες κι ανέκδοτα κι από απέναντί μου ο Στράτος ενώ είχε αγγαλιά την Δανάη καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα κι όλο πετούσε διάφορα άσχετα που εγώ τουλάχιστον δεν μπορούσα να πιάσω! Τον έπιανα να με κοιτά στα μάτια και να θέλει κάτι να μου πει. Με τον ασφυκτικό κλοιό της Δανάης δεν μπορούσε να κουνηθεί και με τον Ευάγγελο από δίπλα μου δεν είχε το θάρρος να μου πει "μπορώ να σου πω"! Κάτι τον έτρωγε. Τον άφησα να βράζει στο ζουμί του. Ότι κι αν είχε δικό του πρόβλημα ήταν. Αν πάλι η Δανάη είχε βαλθεί να του κάνει την ζωή λαμπόγυαλο, ας τα έβγαζε πέρα μόνος του. Είχα ήδη τα δικά μου προβλήματα και δεν διανοήθηκα ποτέ να τον ενοχλήσω και να του πω το παραμικρό. Βρέθηκα πολλές φορές να νιώθω να πνίγομαι απ'τον Ευάγγελο, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να του γίνω βάρος. Ναι μεν σκέφτηκα να σηκώσω το τηλέφωνο, αλλά άλλες τόσες φορές το απέφυγα. Δεν ήθελα να τον φέρω σε δύσκολη θέση. Ήμουν μόνη μου και θα ξεκαθάριζα μόνη μου κι όπως έπρεπε, χωρίς παρεμβολές.
Στην διάρκεια της βραδιάς μας αποφασίσαμε που θα καταλήγαμε για ποτό. Η Βάνα με τον Γιώργο έφυγαν για να μείνουν λίγο μόνοι τους και θα μας έβρισκαν αργότερα. Ο αδερφός του Ευάγγελου μας είχε αφήσει από πολύ νωρίς και τελικά μείναμε οι τέσσερις μας εγώ, ο Ευάγγελος, η Δανάη κι ο Στράτος, να λέμε βλακείες. Η Δανάη όπως πάντα απόμακρη και με διάθεση να μας ξεφορτωθεί όσο το δυνατόν γινόταν γρηγορότερα. Η παρουσία μου την ενοχλούσε. Φαινόταν ότι όλο και κάτι ψιθύριζε στο αυτί του Στράτου κι εκείνος με βλέμμα ενοχλημένο την στραβοκοίταζε μπας κι έπαυε να τον ενοχλεί συνεχώς. Χάρη μας έκανε η Δανάη που παρεβρισκόταν μαζί μας. Δεν ανεχόταν την παρέα του Στράτου και προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να του κόψει κάθε επαφή μαζί μας. Την φόβιζα εγώ. Δεν μπορούσε να με ανεχτεί. Ήμουν η τελευταία φίλη του Στράτου και που δεν ήθελε να με βλέπει πόσο μάλλον να επιτρέπει στον Στράτο να με βλέπει, ακόμα κι αν με την αδερφή του ήμασταν καλές φίλες. Δεν έχει τύχει άλλη φορά στην ζωή μου να συναντήσω τέτοια γυναίκα που να δείχνει ανοιχτά την απέχθειά της για τους φίλους του συντρόφου της!
Με τα πολλά ψου-ψου στο αυτί του Στράτου αποφάσισε να σηκωθεί και να της κάνει την χάρη να μείνουν οι δυο τους πριν βρεθούμε όλοι μαζί στο κλαμπάκι για ποτό. Η Δανάη σηκώθηκε και προχώρησε μπροστά κι ο Στράτος:
- Δανάη μισό, έρχομαι! Μαρίνα να σου πω κάτι...
Ζήτησα συγγνώμη απ'τον Ευάγγελο και σηκώθηκα να δω τι ήταν αυτό που ήθελε να μου πει ο Στράτος κρυφά από Δανάη κι Ευάγγελο:
- Τι είναι; Τι συμβαίνει που σε βλέπω τόση ώρα να μην είσαι στα καλά σου;
- Με κατάλαβες ε;
- Στράτο είσαι ανοιχτό βιβλίο για μένα και το ξέρεις. Τι είναι λοιπόν, τι τρέχει;
- Το ξέρεις ότι νοιάζομαι για σένα και θέλω το καλύτερο για σένα...
- Ας πούμε ναι. Λοιπόν;
- Όχι "ας πούμε"! Έτσι είναι. Θέλω το καλύτερο για σένα.
- Ωραία! Θα μπεις στο ζουμί τώρα, γιατί κι ο ένας κι η άλλη μας κοιτάνε περίεργα;
- Μαρίνα να προσέχεις. Αυτός δεν κάνει για σένα.
- Τι πράγμα;
- Δεν μπορώ να σου πω περισσότερα. Μόνο να έχεις τα μάτια σου και τα αυτιά σου ανοιχτά.
Μου είπε κι έκανε να φύγει. Η Δανάη είχε πλησίασει ήδη και τον τραβούσε απ'το χέρι να φύγουν. Κι εγώ έκανα να κάτσω στον Ευάγγελο δίπλα, με χαμόγελο:
- Αυτό που σου είπα. Δεν κάνει για σένα!
Μου ψυθίρισε ο Στράτος στο αυτί και εγώ χαμογέλασα.
- Τα λέμε αργότερα. Μαρίνα, έχε υπ'όψιν αυτό που σου είπα μήπως και βγάλουμε άκρη.
Έριξε το μελάνι του για να θολώσει τα νερά και μην καταλάβει τίποτε ο Ευάγγελος.
- Έγινε! Του είπα. "Άντε μου στο διάολο Στράτο" σκέφτηκα ευθύς και τον κοιτούσα που τον τραβολογούσε η Δανάη απ'το χέρι. Μόνο απ'την γραβάτα που δεν τον έσυρε!!!
- Τι σε ήθελε ο Στράτος; Ρώτησε όπως ήταν επόμενο ο Ευάγγελος.
- Τίποτε που να σε αφορά. Είναι κάτι για τον αδερφό μου.
Τον ξεγέλασα και δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει περαιτέρω! Ο Στράτος είχε ανακαλύψει ότι ήδη ήξερα εγώ; Σπουδαία τα λάχανα! Είχε άλλωστε σημασία να κάνω σκηνές; Ίσα-ίσα που αυτό με διευκόλυνε πολύ περισσότερο ώστε να έρθει το τέλος αυτής της σχέσης ανώδυνα. Ο Ευάγγελος θα βρισκόταν σε άλλη αγγαλιά κι εγώ θα γλύτωνα απ'την πίεση της κατάστασης για το ενδεχόμενο να κάνουμε εκείνο το παραπάνω βήμα. Δεν γινόταν. Ήταν κάτι εντελώς ξένο για μένα. Ο Ευάγγελος μπορεί να είχε ήδη προπονηθεί, εγώ δεν ήθελα να γίνει κάτι χωρίς να το έχω αποφασίσει κι εγώ. Γιατί τέτοιες αποφάσεις είναι κοινή συνεναίση κι όχι μόνο του ενός!
Στο κλαμπ ο Στράτος δεν είχε πάρει τα μάτια του από επάνω μου. Δεν πα να τον τραβολογούσε η Δανάη από δω κι από κει, μια να γελάνε, μια να χορεύουν, μια να παίζουν... τα μάτια του ήταν επάνω μου. Παραμόνευε την κάθε μου κίνηση. Εγώ είχα πέσει σχεδόν επάνω στον Ευάγγελο κρατώντας με αγγαλιά και χαμογελούσα σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Η Βάνα να αστειεύεται με τον Γιώργο και τον Ευάγγελο κι εγώ να προσποιούμαι ότι όλα είναι εντάξει. Τους κοίταζα όλους, αλλά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι εγώ ήδη ήξερα ότι αυτό που έβλεπαν ήταν απλά το happy end της όλης ιστορίας!
Το "δεν κάνει αυτός για σένα" τριγυρνούσε μες το μυαλό μου συνέχεια. Η απορία μου ήταν μόνο τι ακριβώς ήξερε ο Στράτος. Και ένα απόγευμα βρεθήκαμε και μου εξήγησε:
- Ένα βράδυ είχαμε βγει με την Δανάη στον λόφο και τον είδα με κάποια άλλη. Και δεν μιλούσαν. Έκαναν ότι θα έκανε ένα ζευγάρι για να μην το δουν άλλοι, χάδια, φιλιά...
- Πότε έγινε αυτό;
Μου εξήγησε και περιέργως συνειδητοποιούσα πως εγώ είχα δει την αρχή του έργου κι ο Στράτος την συνέχεια. Ήταν την ίδια μέρα που είδα τον Ευάγγελο με την άλλη στο αυτοκίνητο που της χάιδευε τα μαλλιά. Γέλασα.
- Γιατί γελάς; Απόρρησε ο Στράτος.
- Τίποτε...
Δεν μπήκα στον κόπο να του εξηγήσω. Θα το κρατούσα για μένα. Η τύχη αυτή την φορά μου φέρθηκε με το γάντι κι έξυπνα και χωρίς να πονέσω. Αν δεν είχα δει εγώ τον Ευάγγελο πρώτο κι άκουγα όσα μου έλεγε ο Στράτος ίσως να με ενοχλούσε και ίσως να απόπερνα και τον Στράτο που ανακατευόταν στην ζωή μου χωρίς να του το ζητήσω. Όμως, όλα ήρθαν και τελείωσαν ομαλά, γιατί απλά τελικά εγώ έπαψα να είμαι το υποκατάστατο του Ευάγγελου, αφού ήδη με την αρραβωνιαστικιά του τα ξαναβρήκαν, μιας κι εκείνη είχε πέσει θύμα της παρεξήγησης με τον παράνομο ξάδερφο. Άργησε βέβαια να ανακαλύψει πως είχαν τα πράγματα άλλα όταν έγινε απλά ζήτησε συγγνώμη απ'τον Ευάγγελο και τον ρώτησε αν υπήρχε η παραμικρή ελπίδα να συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησαν. Εγώ απλά από εκείνο το τελευταίο βράδυ που είχαμε βγει όλοι να διασκεδάσουμε, δεν ξανατηλεφώνησα στον Ευάγγελο. Του άφηνα εγώ το περιθώριο ανοιχτό. Οι έξοδοι μας δεν ήταν πια τακτικές κι όταν τύχαινε, βγαίναμε σαν δύο καλοί φίλοι. Μου ζήτησε συγγνώμη που φέρθηκε έτσι κι ότι εκτιμούσε το γεγονός που φέρθηκα άψογα απεναντί του κι ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι δεν άφησα να ολοκληρωθεί κι ερωτικά αυτή η σχέση κι ότι καλά του έκανα που τον συγκρατούσα! Σε εκείνη την τελευταία συνάντηση μου με τον Ευάγγελο έτυχε να μας βρει κι ο Στράτος. Χαμογελαστός που μας έβλεπε μαζί, μου έκανε νόημα στα κρυφά τι γινόταν και ήμουν ακόμη εκείνον. Του έκανα νόημα με το κεφάλι μου για να καταλάβει πως δεν έτρεχε πια τίποτε. Κάθισε μαζί μας και τα λέγαμε όπως καμία άλλη φορά κι αστειευόμασταν και ήρθε η στιγμή που ο Ευάγγελος θα έφευγε για δουλειά κι οριστικά πια απ'την ζωή μου λέγοντας στον Στράτο:
- Έχεις μια θαυμάσια φίλη. Να την προσέχεις σαν τα μάτια σου.
- Mην ανυσηχείς φίλε μου. Την Μαρίνα πάντα την προσέχω.
Του πέταξε στα μούτρα ο Στράτος ευγενικά και με κοίταξε όλο νόημα με εκείνο το βλέμμα που λέει "γιατί έτσι πρέπει"! Χαμογέλασα κι ο Ευάγγελος χάθηκε απ'την ζωή μου έτσι ξαφνικά όπως εμφανίστηκε. Χαμογέλασα γιατί ποτέ δεν περίμενα ότι όλο αυτό θα τελείωνε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που άρχισε και με τα ίδια λόγια σε αντίθετους ρόλους.
