Χωρίς γέφυρες

Mary, a girl at a party
Pretty face, fantasy body
On the strength girl was fine
Mission: make her mine
So I stepped to her shyly
Before I could speak she walked right by me
Frozen, lost my cool
Out of the groove, what's my next move
Should I chill, should I follow
Heart is pounding, I feel hollow
Paused, thought for a minute
If she was a pool I'd jump right in it
So in her path I did step
Nervous but I still had pep
It didn't matter where she went to
I would be there too

Mary had a little boy but little did she know
That everywhere that Mary went the little boy was sure to go

Saw her at the mall
Stand tall, courage don't fall
To her smoothly I approached
Tried to speak and almost choked
Abnormal for the ruthless chiller
Normally I'm a ladies killer
Why were my nerves shaky
I knew she'd make me and not break me

Here she comes, should I talk to her now
Yes, it's now or never

Mary had a little boy but little did she know
That everywhere that Mary went the little boy was sure to go
Mary had a little boy but little did she know (oh Mary, Mary)
That everywhere that Mary went the little boy was sure to go (oh Mary, Mary)

Oh oh-oh-oh ooh-oh, Mary
Oh oh-oh-oh ooh-oh, Mary

Hello Mary, how's your day
Hope it's going in the right way
How about dinner and some dancing
Later on some romancing
Music, we could talk
And express our inner thoughts
How about it, what do you think
Ended statement with a wink

All aboard, all aboard, a-woah-ho
All aboard, all aboard, a-woah-ho

Others need the vibes
Last train of the fast train, destination general
Thoughts that seem to draw me
Heading for trancentral
Still Im seeking something
And some things I am seeking
In the carriage on the fast train
Of the last train to trancenteal

Weve been waiting for years
And now its here
Last train to trancentral

Take the last train
From sample city, on the downtown line
Last train to trancentral
Last train

Others need the vibes
A brand new day is dawning
A light that will annoint thee
A sign from the subconcious
An angel sent to guide me
The searching will be over
The call will now be gentle
In the carriage on the fast train
Of the last train to trancentral

The klf will take you there
Last train to trancentral (its the last train)

The liberation loophole will make it clear...
On last train to trancentral (last train)

This is what klf is about
Also known as the justified ancients of mu mu
Furthermore known as the jams

One time!
Take the last train
Last train
All aboard, all aboard, a-woah-ho
All aboard, all aboard, a-woah-ho

Others need the vibes
Whoooo
Others need the vibes
Whoooo
Others need the vibes
Last train or the fast train,
My destinations general
The thoughts that seem to draw me
Headin downtown for trancentral
Still Im seeking something
And theres something that Im seeking
In a carriage on the fast train
Of the last train to trancentral

The klf will take you there
Last train to trancentral (take the last train)

The liberation loophole will make it clear
On last train to trancentral (last train)

(take the last train) [[[continuous chant over following text]]]
(all aboard, all aboard, a-woah-ho) [[[continuous chant over following text]]]

Yeah, theres only one place Im living, man...
Im going into trancentral where I can,
You understand, liberate and free the psyche.
You know, banish my mind and my body
cause this way I dont know whether Im in the future or the present...
Is this the beginning or the ending? 
Although I know that things are incidental
The landscape may have to be accidental
Im still in a carriage
On the fast train,of the last train, to trancentral
Over an out

A vacation in the foreign land
Uncle Sam does the best he can
You're in the army now (wooh woooh)
you're in the army... now

Now you remember what the draftman said:
"Nothin' to do all day but stay in bed"
You're in the army now (wooh woooh)
You're in the army... now
You're in the army now (wooh woooh)
You're in the army... now

You'll be the hero of the neighbourhood
Nobody knows that you left for good
You're in the army now (wooh woooh)
You're in the army... now

Smiling faces on the way to Nam
But once you get there noone gives a damn
You're in the army now (wooh woooh)
You're in the army... now
You're in the army now (wooh woooh)
You're in the army... now

(Da da da da dam daam)
(Da da da da dam daam)
(Da da da da dam daam)
(Da da da da dam daam)

Handgrenades flying over your head...
Missiles flying over your head
if you wanna survive
get out of her bed
You're in the army now (wooh woooh)
You're in the army... now

Shots ring out in the dead of night
The sergant calls "Stand up and fight!"
You're in the army now (wooh woooh)
You're in the army... now
You're in the army now (wooh woooh)
You're in the army... now

You've got your orders
to shoot on sight...
Your fingers on the trigger
But it don't seem right
You're in the army now (wooh woooh)
You're in the army... now

Night is falling and you just cant see
is this illusion or reality?
You're in the army now (wooh woooh)
You're in the army... now
You're in the army now (wooh woooh)
You're in the army... now

(Da da da da dam daam)
(Da da da da dam daam)
(Da da da da dam daam)
(Da da da da dam daam)
 

See the stone set in your eyes
See the thorn twist in your side
I wait for you

Sleight of hand and twist of fate
On a bed of nails she makes me wait
And I wait without you

With or without you
With or without you

Through the storm we reach the shore
You give it all but I want more
And Im waiting for you

With or without you
With or without you
I cant live
With or without you

And you give yourself away
And you give yourself away
And you give
And you give
And you give yourself away

My hands are tied
My body bruised, shes got me with
Nothing to win and
Nothing left to lose

And you give yourself away
And you give yourself away
And you give
And you give
And you give yourself away

With or without you
With or without you
I cant live
With or without you

With or without you
With or without you
I cant live
With or without you
With or without you

Red, red wine
Go to my head
Make me forget that i
Still need her so

Red, red wine
It`s up to you
All I can do, i`ve done
But mem`ries won`t go
No, mem`ries won`t go

I`d have thought
That with time
Thoughts of her
Would leave my head
I was wrong
And I find
Just one thing makes me forget

Red, red wine
Stay close to me
Don`t let me be alone
It`s tearin` apart
My blue, blue heart

---red red wine rap section---

Red red wine you make me feel so fine
You keep me rocking all of the time

Red red wine you make me feel so grand
I feel a million dollars when your just in my hand

Red red wine you make me feel so sad
Any time I see you go it makes me feel bad

Red red wine you make me feel so fine
Monkey pack him rizla pon the sweet dep line

Red red wine you give me whole heap of zing
Whole heap of zing mek me do me own thing

Redred wine you really know how fi love
Your kind of loving like a blessing from above

Red red wine I love you right from the start
Right from the start with all of my heart

Red red wine in a 80`s style
Red red wine in a modern beat style, yeah

(chorus)

Give me little time, help me clear up me mind
Give me little time, help me clear up me mind

Give me red wine because it make me feel fine
Mek me feel fine all of the time

Red red wine you make me feel so fine
Monkey pack him rizla on the sweet dep line

The line broke, the monkey get choke
Burn bad rizla pon him little rowing boat


Red red wine i`m gonna hold to you
Hold on to you cause I know you love true

Red red wine i`m gonna love you till I die
Love you till I die and that`s no lie

Red red wine can`t get you out my mind
Where ever you maybe i`ll surely find
I`ll surely find make no fuss jus` stick with us.

(chorus)

Red red wine you really know how fi love
Your kind of loving like a blessing from above

Red red wine I love you right from the start
Right from the start with all of my heart

Red red wine you really know how fi love
Your kind of loving like a blessing from above

Red red wine you give me whole heap of zing
Whole heap of zing mek me do me own thing

Red red wine in a 80`s style

Red red wine in a modern beat style, yeah.

Where do you think you're going
Don't you know it's dark outside
Where do you think you're going
Don't you care about my pride
Where do you think you're going
I think you don't know
You got no way of knowing
You got no place to go

I understand your changes
How long before you reach the door
I know where you think you're going
I know what you came here for
And now I'm sick of joking
You know I like you to be free
Where do you think you're going
I think you'd better go with me, girl

You say there is no reason
But you still find cause to doubt me
When you ain't with me girl
You're gonna be without me

Where do you think you're going
Don't you know it's dark outside
Where do you think you're going
Don't you care about my pride
And now I'm sick of joking
You know I like you to be free
Where do you think you're going
I think you'd better go with me, girl

Περπατούσα αφήνοντας τον ήλιο να καίει την επιδερμίδα μου. Δεν σκεφτόμουν ότι καιγόμουν. Ήταν μια χαζή λεπτομέρεια για να δώσω σημασία. Προσπαθούσα να βάλω μια σειρά σε όσα ξαφνικά άρχισαν να συμβαίνουν απ' την ώρα που ξύπνησα. Δεν γινόταν να συμβαίνουν όλα αυτά. Δεν υπήρχε λογική σε όλα αυτά. Προχωρούσα αργά. Τίποτε δεν έλεγε να μου δώσει μια λογική εξήγηση. Κι αυτή η ησυχία... Τόση ερημιά παντού... Η ερημιά του Σεπτέμβρη σου τρυπούσε τ’ αυτιά. Σου άνοιγε το μυαλό σαν παράθυρο κι εκεί μπροστά σου απλωνόταν σαν μια απέραντη θέα, η ίδια σου η ζωή. Κι η δική μου σκόνταφτε συνεχώς επάνω στον Στράτο. Το παράθυρο του δικού μου μυαλού όμως ήταν κλειστό κι ήθελα τόσο πολύ να ανοίξω ένα άλλο και να βάλω την νέα μου ζωή εκεί. Να την κάνω πιο ήρεμη, πιο σταθερή, πιο βέβαιη, πιο ασφαλή. Η μέρα μου φάνταζε τόσο περίεργη, τόσο αλλόκοτη. Σαν να μην ταίριαζα σε αυτό το περιβάλλον. Δεν ένοιωθα να είμαι ο εαυτός μου. Η αίσθηση του πρωινού εφιάλτη μου είχε γραπωθεί επάνω μου και δεν με άφηνε να τον αποβάλω και να τον ξεχάσω. Σαν να 'χε μολύνει την ύπαρξή μου και δεν μπορούσα με τίποτε να απαλλαγώ από αυτόν! Λες και κάποιος δεν ήθελε να αποκολλήσω από σκέψεις, συναισθήματά κι από εκείνον. Δεν άντεχα! Δεν ήθελα άλλο πια να είμαι έρμαιο της σκέψης του. Ήθελα τόσο πολύ να βρω τον χαμένο εαυτό μου. Να βρω την Μαρίνα των προ εφηβικών χρόνων. Την Μαρίνα που δεν είχε γνωρίσει τον Γιώργο και στην συνέχεια τον Στράτο. Να κόψω αυτό το κομμάτι της ζωής μου που τελικά μόνο προσμονή και πόνο ήταν γεμάτο κι ελάχιστα από όμορφες αναμνήσεις. 
 Έφτασα στο σπίτι δακρυσμένη κι εκεί επάνω στο τραπέζι της αυλής με περίμενε ένα τριαντάφυλλο κι από κάτω του ένας φάκελος. Έβγαλα την καρτούλα του κι αμέσως αναγνώρισα τον μερικώς ανορθόγραφο γραφικό χαρακτήρα του Στράτου: 

«Όσα λόγια και να χρησιμοποιήσω, όσα φύλα χαρτιά κι αν μουτζουρόσω, τίποτα δεν θα αποδόσει τόσο σωστά αυτό που νοιώθω για σένα παρά μόνο μια λέξη: 
Σ’ ΑΓΑΠΩ, Σ.».

Δεν μπορούσα να αντιδράσω. Είχα παγώσει στην θέση μου ξάφνου. Ότι έγραφε το ήξερα. Πόσες μέρες και πόσες νύχτες δεν είχα περάσει με την σκέψη ότι “δεν μπορεί κι αυτός με αγαπάει, αλλά δεν θέλει να το παραδεχθεί”. Όσο κι αν η αγάπη λειτουργεί μονόπλευρα, σίγουρα κάτι υπάρχει στο βάθος της καρδιάς και της άλλης πλευράς, αλλά εθελοτυφλεί. Μόνο που τελικά η αλήθεια έρχεται εκ των υστέρων κι αυτό είναι αδικία. Γιατί καμιά φορά η αγάπη ανταποκρίνεται στην αγάπη όταν πια δεν μπορείς να την δείξεις με τον τρόπο που θες, με την δύναμη που έχεις, να την μεγαλουργήσεις, να την χτίσεις περισσότερο και να της πας μερικά βήματα πιο κει, να δώσεις όλον τον εαυτό σου γι' αυτήν. Αλλά δεν ήταν αυτό που με έπνιγε, παρά μόνο ο τρόπος του που με κρατούσε δέσμια. 
Μπήκα στο σπίτι για να ετοιμάσω τα πράγματά μου και οι κινήσεις μου ήταν μηχανικές. Έριχνα ματιές στο τριαντάφυλλο που το άφησα στην θέση του κι έπιανα τον εαυτό μου να χαμογελά. Αρνιόμουν να το βάλω στο σπίτι σε ένα ποτήρι νερό. Θα έδειχνα ότι αποδεχόμουν αυτό που γινόταν σήμερα, θα ήταν σαν να ικανοποιούσα τον εγωισμό του. Και δεν ήθελα κάτι τέτοιο, ήθελα μόνο να κόψω και το παραμικρό που μας έφερνε κοντά και να τελειώσει η ιστορία. Αν μπορούσα θα έφευγα και σήμερα. Αλλά αν δεν κανονίσεις την διαδρομή σου μια μέρα πριν (με ταξί και λεωφορείο) όταν δεν έχεις δικό σου αυτοκίνητο θα πρέπει να υποστείς τις όποιες εξελίξεις και συνέπειες. Γυρόφερνα στο σπίτι να βρω αλήθειες, σαν αγρίμι που στο κλουβί του προσπαθεί να βρει την ελεύθεριά του. Και ποιά ελευθερία μου; Η μορφή του ήταν κολλημένη μπροστά μου κι όσο κι αν προσπαθούσα να απαλλαγώ από αυτήν, δεν μπορούσα. Μου ήταν αδύνατο. Υπάρχει άραγε τρόπος με μια κίνηση να απαλλαγείς από τέτοιες επίμονες σκέψεις; Υπάρχει τρόπος να τις αρπάξεις και να τις πετάξεις, όπως βλέπεις μια τρίχα στο ρούχο; Κοιτούσα το τριαντάφυλλο κι αναρωτιόμουν ποιό να ήταν τελικά το σχέδιο του και εγώ μάλλον του είχα χαλάσει... Γιατί δεν μπορεί να ήταν προορισμένο να με παρηγορήσει μια τέτοια στιγμή. Ποιός ξέρει τι σχέδια είχε στο νου του κι εγώ του χάλασα! Πνιγόμουν! Γιατί η αλήθειά μου ήταν μόνο μία. Τον αγαπούσα! Κοιτούσα το τριαντάφυλλο και τον αγαπούσα περισσότερο, αλλά δεν ήθελα να το αγγίξω. Ήθελα έτσι να του δηλώσω πως έπρεπε να απαλλαγούμε ο ένας απ' τον άλλον. Ξαφνικά άκουσα έντονα χτυπήματα στην πόρτα της εισόδου. Δυνάμωναν. Κοίταξα απ' το παράθυρο κι έβλεπα τον Στράτο με σκυφτό το κεφάλι να χτυπά έντονα την πόρτα. Επέμεινε. Έδειχνε αποφασισμένος να μην παραιτηθεί. Αν δεν άνοιγα σίγουρα τα χτυπήματά του θα γινόντουσαν πολύ πιο έντονα και συνεχή μέχρις σπάσιμο νεύρων. Άνοιξα αμέσως και μπήκε μέσα μαινόμενος . Άραγε θα με άφηνε ποτέ στην ηρεμία μου; Άραγε θα έβαζε ποτέ ένα τέλος στην όλη ιστορία; Τι ήθελε πάλι; Έκανα πίσω μερικά βήματα. Είχα τρομάξει απ' την απρόσμενη συμπεριφορά του: 
- Ε, λοιπόν δεν παραιτούμαι. Με ξάφνιασε.
- Τι πράγμα;
Με πήρε απ’ το χέρι και σχεδόν σπρώχνοντας με βία με έβαλε να κάτσω.
- Μην το κουνήσεις, φτιάχνω καφέδες και έρχομαι να μιλήσουμε. Να ξεκαθαρίσουμε δεν θες; Ήρθε η ώρα!
Ένοιωσα μια στιγμιαία ζαλάδα. Ήταν τόσο ξαφνικό όλο αυτό. Έτριψα τον καρπό του χεριού μου που τράβηξε και τον κοίταζα που έμπαινε στην κουζίνα. Ήταν λες κι ο εφιάλτης μου δεν είχε τελειώσει κι εγώ δεν ήμουν ξύπνια. Ο καρπός του χεριού μου πονούσε και ένοιωθα λες και με είχε ταρακουνήσει χιλιάδες φορές επιμένοντας να του πω που ήμουν που με έψαχνε χωρίς να με αφήνει να του απαντήσω. Και να που με βρήκε τώρα... Το κινητό μου ήταν επάνω στο τραπέζι. Το κοίταζα κι ήθελα να τηλεφωνήσω κι εγώ δεν ξέρω σε ποιον, για να με βοηθήσει. Να τηλεφωνούσα στους γονείς του και να τους έλεγα ότι ο γιος τους ήταν ένα βήμα πριν την καταστροφή του αρραβώνα του για ένα ανικανοποίητο απωθημένο; Σίγουρα το φταίξιμο θα το έριχναν σε μένα σαν να ‘μουν εγώ αυτή που τον κάλεσα να έρθει εδώ. Και σίγουρα δεν ήταν μικρό παιδί για να το συνετίσουν, λες και έκανε κάποια αταξία. Δεν ήταν ανήλικος κι ας φερόταν έτσι! Θα έπρεπε να δώσω εξηγήσεις. Και τι να τους πω; Θα έπρεπε να απολογηθώ για κάτι για το οποίο δεν ευθυνόμουν εγώ. Και πως να απολογηθώ; Αν έστω είχαν υποψιαστεί παλιότερα τα συναισθήματά μου για τον γιο τους, θα έπρεπε να επιμείνω πως δεν έτρεχε τίποτε μεταξύ μας και πως ξαφνικά ο γιος τους φερόταν παράλογα κι ανόητα κι ότι δεν καταλάβαινα τι πραγματικά συνέβαινε. Απόδιωξα την σκέψη. Ήταν αδύνατο να κάνω κάτι τέτοιο. Χειρότερα θα τα έκανα παρά καλύτερα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν. Έπρεπε να τον αντιμετωπίσω είτε ήθελα είτε όχι. Ίσως να με διευκόλυνε περισσότερο να δώσω το τέλος που ήθελα να δώσω από καιρό αλλά δεν μπορούσα εγώ να το κάνω. Ίσως ήταν τώρα η κατάλληλη στιγμή.
Πετάχτηκα όταν ξαφνικά μου άφησε έναν φραπέ στο τραπέζι. Τράβηξε μια καρέκλα και έκατσε στο πλάι μου:
- Με συγχωρείς για πριν. Δεν ήθελα να φερθώ έτσι. Πρέπει όμως να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, δε νομίζεις;
Μου είπε ήρεμα και το βλέμμα μου είχε καρφωθεί στον αφρό του καφέ κι από αμηχανία τον ανακάτευα με το καλαμάκι, σαν να του έλεγα «ναι έχεις δίκιο»:
- Κοίτα είχες δίκιο πριν. Ναι ήμουν άδικος μαζί σου και φέρθηκα εγωιστικά. Ενδιαφερόμουν για σένα από τότε που γνωριστήκαμε. Σε θαύμαζα. Η δουλειά σου με γοήτευε και πάντα ήθελα να μπω στον κόσμο της γνωρίζοντάς σε. Με απογοήτευε η σκέψη που δεν θα μου έδινες την παραμικρή σημασία. Είχες τόσες γνωριμίες άλλωστε. Όταν ο αδερφός σου μου πρότεινε να έρθω μαζί σας διακοπές για μένα ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να σε γνωρίσω. Ναι μεν υπήρχε η Τόνια στην ζωή μου, αλλά εκείνη αποφάσισε να φύγει. Και ξαφνικά εσύ βρέθηκες μπροστά μου, χωρίς να το θέλεις. Αλλά βρέθηκες... Και ήταν για καλό. Μαρίνα, ποτέ δεν μετάνιωσα γι’ αυτές τις διακοπές. Και πραγματικά από την μέρα που επιστρέψαμε σε σκεφτόμουν ακόμη περισσότερο και είχα αποφασίσει να σου μιλήσω και να προχωρήσω μαζί σου. Αλλά όπως ξέρεις, οι γονείς μου πάντα είχαν έναν λόγο για ότι ήταν να κάνω… Με επηρέασαν. Στην αρχή ήταν δεκτικοί, είχαν τις επιφυλάξεις τους μεν αλλά επειδή ήξεραν τον Γιάννη, πίστευαν ότι θα ήσουν το πρόσωπο που θα με άλλαζε και θα με 'έστρωνε'.
Σταμάτησε να πιει λίγο από τον καφέ του. Δεν μιλούσα κι ούτε που τολμούσα να τον κοιτάξω στα μάτια. Για πρώτη φορά δεν ήθελα να μάθω αν έλεγε αλήθεια.
- Άρχισε να με κουράζει να μου λένε συνεχώς για σένα. Και να προσέχω και να μην σε απογοητεύσω γιατί είσαι σοβαρή εσύ και δεν είσαι σαν τις άλλες... Και ξέρεις πως είμαι αντιδραστικό στοιχείο. Έκανα λοιπόν αυτό που θα τους έκλεινε το στόμα. Γνώρισα την Δανάη και σ' άφησα να πληγωθείς. Απογοητεύτηκαν βέβαια οι δικοί μου, αλλά εγώ αισθανόμουν μια χαρά γιατί τους είχα δώσει με αυτό τον τρόπο την απάντησή μου. Έπρεπε να σταματήσουν να ανακατεύονται στην ζωή μου. Στα προσωπικά μου… Άσχετα αν συνέχισαν να κάνουν τα ίδια και να επιμένουν ακόμη περισσότερο για σένα. Στην πορεία κατάλαβα ότι ήδη μου είχες δώσει την ευκαιρία που πάντα περίμενα, αλλά από λάθος επιλογή μου, την κλότσησα. Και δεν είχα καταλάβει πόσο πολύ σε πλήγωσε αυτό. Δεν είχα καταλάβει το τι αισθανόσουν για μένα πραγματικά όσο ήσουν δίπλα μου και με βοηθούσες να ξεπεράσω τα προβλήματά μου και τις μαύρες σκέψεις μου. Μέχρι την στιγμή που ήρθες εσύ η ίδια για να μου πεις ότι με αγαπούσες. Αλήθεια πόση δύναμη βρήκες για να μου το πεις απ' την στιγμή που εγώ δεν σου φέρθηκα τίμια; Το σκεφτόμουν όποτε ήμουν μόνος και αυτό που έδιωχνε το κακό που σου έκανα ήταν η σκέψη πως αν ήμασταν μαζί, θα χαλούσε έτσι η φιλία μου με τον αδερφό σου. Σκεφτόμουν πως δεν ήθελα να σε χάσω, αν δεν βάδιζε η σχέση μας. Θα με πλήγωνε πολύ. Σε ήθελα μαζί μου, δίπλα μου, φίλη μου, ότι κι αν κόστιζε αυτό. Θέλω να ξέρεις ότι σε αγάπησα τελικά κι εγώ. Αρνιόμουν να το παραδεχτώ, αλλά στην πορεία διαπίστωσα ότι σε αγάπησα πάρα πολύ. Δυστυχώς όταν το κατάλαβα ήταν πια αργά. Ήθελα να ξέρεις κι εσύ, ότι κι εγώ δεν ήμουν σε καλύτερη θέση. Απ’ την μια το πείσμα μου, απ’ την άλλη ο εγωισμός, δεν μου άφηναν το περιθώριο να σ' αγαπάω και να το εκδηλώνω. Αυτό που πήγε να γίνει νωρίτερα ήθελα πολύ να το κάνω, ήθελα να σου δείξω πόσο πολύ σε έχω αγαπήσει και σ' αγαπώ ακόμη. Όμως η σκέψη πως αν το έκανα θα μεγάλωνα περισσότερο την πληγή σου με έκανε να μην το κάνω. Θα ήθελα να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Από καιρό με βασάνιζαν οι σκέψεις και ήθελα να στις πω. Θα ήθελα να δώσω μια κλωτσιά σε όλα και να είμαι μαζί σου για πάντα. Έχω μετανοιώσει για πράγματα κι ένα από αυτά είναι ότι πήρα στον λαιμό μου και την Δέσποινα. Δεν θέλω να την πληγώσω. Βρέθηκε ξαφνικά μπροστά μου και γραπώθηκα από αυτήν για να μην κατρακυλήσω. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να την πετάξω έτσι λες και είναι ένα τίποτε. Ήδη προκάλεσα ένα κακό σε σένα και δεν θέλω να προκαλέσω κι άλλο σε έναν άνθρωπο που δεν φταίει σε τίποτε. Τα έχω κάνει σκατά στην κυριολεξία και δεν έχω την δύναμη να βάλω μια τάξη σε όλα όσα με πνίγουν. Επειδή σε ξέρω κι επειδή με ξέρεις καλύτερα απ' τον καθένα κι από εμένα τον ίδιο ακόμη, ήθελα να στα πω όλα. Να ξέρεις ότι δεν βασανίζεσαι μόνο εσύ. Ίσως να είναι η δική μου τιμωρία που φέρθηκα τόσο ανέντιμα απέναντί σου, ενώ δεν το αξίζεις. Κι είσαι ότι καλύτερο στην ζωή μου. Το ξέρεις ότι όποτε νοιώθω να πνίγομαι σε σκέφτομαι και αμέσως ξεχνιέμαι; Που να το ξέρεις όμως; Δεν σου έδωσα ποτέ την ευκαιρία να το μάθεις. Δεν στο είπα ποτέ γιατί πίστευα πως αυτό θα σου έκανε περισσότερο κακό. Αλλά εγώ ήδη στο είχα κάνει. Μαρίνα δεν θέλω να σε χάσω απ' την ζωή μου. Όμως μην χαθείς κι εσύ απ' την δική σου. Προχώρα. Σε παρακαλώ, μην αφήνεσαι και συνέχισε την ζωή σου. Προχώρησε τη. Οι συνθήκες δεν μας θέλησαν μαζί… με τον τρόπο που θέλαμε, αλλά μπορούμε να συνεχίσουμε μαζί με τον δικό μας τρόπο... Σαν φίλοι ή δεν ξέρω κι εγώ τι, αλλά σε παρακαλώ, μην αφήνεσαι. Κι αν χρειαστεί, εγώ θα είμαι κοντά σου. Δεν θέλω να σε πληγώνω, αλλά αφήσέ με να είμαι δίπλα σου και να σε προσέχω σε ότι θέλεις. Θέλω το καλύτερο για σένα και δεν θα ησυχάσω αν δεν το βρεις.
Δεν ήπια γουλιά απ’ τον καφέ μου αλλά συνέχιζα να τον ανακατεύω και περίμενα να συνεχίσει το λογύδριο του. Δεν το έκανε και άναψε τσιγάρο.
- Μάλιστα. Είπα χωρίς να αντιδράσω.
Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή του που μου μιλούσε έτσι. Ξεκάθαρα κι έξω απ’ τα δόντια. Ήταν η πρώτη φορά που παραδέχθηκε πως με είχε αγαπήσει. Ήταν η πρώτη φορά που έλεγε την αλήθεια κι ας μην τον κοίταζα στα μάτια. Κάπνιζε και με κοιτούσε περιμένοντας να του απαντήσω. Δεν είχα τι να πω. Μέσα μου συνειδητοποιούσα πως αυτός ήταν τελικά ο λόγος που με έψαχνε στον ύπνο μου. Ένοιωθε βάρος στην καρδιά του και ήθελε να μου τα εξομολογηθεί για να νοιώσει πιο ανάλαφρος. Μου έπιασε τα χέρια και τα φίλησε μαλακά:
- Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι ένα αθώο φλερτ θα κατέληγε σε μια τόσο όμορφη αγάπη κι ας μην υπήρξαμε μαζί.
Τον κοίταζα και προσπαθούσα να πνίξω τα δάκρυα μου που έκαναν τα μάτια μου να τσούζουν. Δεν ήθελα να κλάψω.
- Δεν έχεις να πεις κάτι; Με ρώτησε.
Δεν άντεξα και τα δάκρυα μου κυλούσαν ποτάμι κι έβρεχαν τα χέρια του. Ένοιωθα μια μικρή λύτρωση που τελικά παραδεχόταν αυτό που του συνέβαινε μέσα του. Ένοιωθα την ψυχή μου πιο ανάλαφρη, γιατί μετά από τόσο καιρό είχα ακούσει τις σωστές λέξεις.
- Μαρίνα... Σε παρακαλώ! Δεν έχεις να πεις κάτι για όλα αυτά; 
Τον κοιτούσα και προσπαθούσα να βρω τις λέξεις. Τις κατάλληλες λέξεις. Έβλεπα την παραμορφωμένη εικόνα του απ' τα δάκρυά μου και ήταν σαν να έβλεπα την ψυχή του, την καρδιά του...
 -Όλα αυτά τα ήξερα. Από καιρό τα ήξερα και να που τα επιβεβαιώνεις. Κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να διορθώσω τα πράγματα, γιατί δεν ήταν στο χέρι το δικό μου. Όλη μου η ύπαρξη σε αγαπάει, αλλά δεν μπορώ και δεν έχω δικαίωμα να σε διεκδικήσω. Έκανες τις επιλογές σου και τις σέβομαι. Θέλω να απαλλαγώ από σένα. Να σε ξεχάσω. Να ξυπνήσω ένα πρωί και να έχω την ψευδαίσθηση πως ήταν απλά ένα όνειρο όλα αυτά. Γίνεται;
- Τελικά σου έχω κάνει μεγάλο κακό. Πως μπορώ να διορθώσω το λάθος μου;
- Να με απαλλάξεις απ' την παρουσία σου αυτή την στιγμή!
Είπα και σηκώθηκα απ' την καρέκλα μου, μην εννοώντας αυτό που του έλεγα. Του γύρισα την πλάτη για να μην βλέπει τον πόνο της ψυχής μου στα μάτια μου.
- Δεν μπορώ να φύγω και να σε αφήσω. Τόσα χρόνια αυτό είχα κάνει. Όχι τώρα όμως.
Ήρθε και με έπιασε απ' τους ώμους και με φίλησε στον λαιμό τρυφερά. Αποτραβήχτηκα και πλησίασα στο παράθυρο. Συνέχισα να αρνιέμαι στον εαυτό μου να γυρίσει να τον κοιτάξει.
- Το καλύτερο που έχεις να κάνεις και για τους δυο μας είναι να φύγεις. Έκανες αυτό που έπρεπε να είχες κάνει καιρό, οι αποφάσεις της ζωής σου δεν φαίνεται ότι με αφορούν οπότε και δεν με ενδιαφέρει, οπότε θα ήθελα να φύγεις. Τώρα σε παρακαλώ και μην το κάνεις πιο δύσκολο.
Συνέχισα να του μιλάω ψύχραιμα με την πλάτη γυρισμένη, για να μην δει το πόσο πολύ με πονούσαν τα λόγια μου.
- Δεν πρόκειται να σε αφήσω εδώ μόνη σου μια τέτοια στιγμή. Είμαστε και οι δύο φορτισμένοι και θα πρέπει να ηρεμήσουμε. Ίσως μπορέσεις να με βοηθήσεις να πάρω την σωστή απόφαση. Γιατί ήδη νοιώθω ότι τα τελευταία λόγια μου δεν ήταν τα σωστά και θέλω να τα διορθώσω. Μαρίνα, θέλω να είμαι μαζί σου...
- Σήκω και φύγε. Τώρα!
Τόνισα με πυγμή και άνοιξα την πόρτα και βγήκα στην αυλή. Έπρεπε να βρω την δύναμη να τον πληγώσω για να απαλλαγούμε τελικά ο ένας απ' τον άλλον. Κάθισα σε ένα απ' τα καθίσματα της αυλής έχοντας την πλάτη μου γυρισμένη στο σπίτι. Δεν ήθελα -ακόμη κι απ' το παράθυρο αν κοιτούσε- να δει το πρόσωπό μου. Δεν ήθελα να δει πόσο πολύ με πλήγωναν τα ίδια μου τα λόγια άλλα έπρεπε να δώσω πια το οριστικό τέλος. Έπρεπε να γυρίσει στην Δέσποινα, να αφοσιωθεί σε αυτήν και να ξεχάσει ότι κάποτε ένα αθώο φλερτ θα εξελισσόταν σε έναν έρωτα ανεκδήλωτο χρόνια τώρα και που η εξομολόγησή του πόνο φέρνει μόνο. Εγώ πήρα πια τις απαντήσεις στα ερωτηματικά που χρόνια βασάνιζαν το μυαλό μου κι αυτός εκδήλωσε όλες του τις σκέψεις που είχαν μεταλλαχθεί σε τύψεις που με είχε παρασύρει σε ένα παιχνίδι που δεν περίμενε πως θα εξελισσόταν όπως εξελίχθηκε. 
- Γιατί επιμένεις να φύγω; Δεν πρόκειται να το κάνω. Τουλάχιστον τώρα αμέσως.
Μου είπε ακριβώς πίσω μου στην βεράντα που με είχε ακολουθήσει βγαίνοντας απ' το σπίτι.
- Πρέπει να φύγεις. Γιατί δεν το καταλαβαίνεις;
Επέμεινα. Έπρεπε να καταλάβει πως όλα πια έπαιρναν τον δρόμο τους κι αυτός έπρεπε να πάρει το δικό του και να ακολουθήσει την ίδια του την ζωή όπως ο ίδιος την είχε διαμορφώσει.
- Να φύγω ναι. Αλλά γιατί;
Τι είχα τώρα να του απαντήσω; Γιατί ήθελα να φύγει; Τι ήταν αυτό που μου επέβαλα να του ζητήσω να φύγει; Δεν μπορούσα πια να ζω με άλλα ερωτηματικά. Ήθελα να βγω απ' την ζώνη του λυκόφωτος. Αυτό ήθελα. Ήθελα να ξυπνήσω. Ένοιωθα ότι ο εφιάλτης μου δεν θα τελείωνε οριστικά αν δεν με απάλλασσε απ' την παρουσία του.
- Σε παρακαλώ Μαρίνα. Μίλησέ μου. Γιατί θέλεις να φύγω;
Επέμεινε πάλι. Όμως η καρδιά μου ήξερε το 'γιατί...
- Επειδή...
Δεν έβγαιναν οι λέξεις. Πως είχα το θάρρος πριν μερικά χρόνια να της πω και τώρα πια που βγήκαν οι αλήθειες του δεν μπορώ να του τις ξαναπώ; Έψαχνα να βρω μέσα μου τι ήταν αυτό που με κρατούσε.
- Γιατί;
Με ξαναρώτησε και με πλησίασε. Κάθισε στα γόνατά του μπροστά μου και με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα που πάντα αγαπούσα. Εκείνο το βλέμμα που ένοιωθα να τυλίγεται στους ώμους μου σαν να ήταν η αγκαλιά του. Δεν το άντεχα επάνω μου. Σηκώθηκα απ' το κάθισμα μου κι απομακρύνθηκα από κοντά του:
- Επειδή... Δεν ξέρω!
Είπα αδύναμα. Με πλησίασε και με έστρεψε μπροστά του. Με έκλεισε στην αγκαλιά του και με φίλησε τρυφερά στο μέτωπο:
- Σε παρακαλώ πες μου. Γιατί βασανίζεσαι;
Δεν μπορούσα μου ήταν αδύνατο. Με έπιασε απ' τους καρπούς των χεριών μου απαλά κι αυτό με έκανε να τρομάξω. Πήγα να τραβηχτώ από κοντά του αλλά δεν με άφησε. Η δύναμή του πόνεσε τους καρπούς των χεριών μου:
- Άφησέ με! Του ζήτησα τρεκλίζοντας απ' τον πόνο.
- Θα σε αφήσω, μόνο όταν μου πεις. Γιατί ξέρω τι θέλεις να μου πεις, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το κάνεις και τι σε φοβίζει.
Με τράβηξε στην αγκαλιά του. Με έσφιξε μέσα της τόσο που μάλλον είχε υποψιαστεί πως το τέλος της ιστορίας μας ήταν δυο βήματα πιο κει. Έχωσα το πρόσωπό μου στον λαιμό μου και το άρωμα του δέρματός του με αναστάτωνε γλυκά και πονούσα που αυτή ήταν η τελευταία μας αγκαλιά:
- Επειδή... σ' αγαπώ!
Είπα τελικά σχεδόν ψιθυριστά. Εκείνος δεν είπε τίποτε. Με έσφιξε στην αγκαλιά του και η ανάσα του να ζεσταίνει την ίδια μου την ύπαρξη. Χαμήλωσε το πρόσωπό του στο δικό μου και με κοίταξε στα μάτια:
- Αυτό ήθελα να ακούσω. Και να ξέρεις ότι σε αγαπώ κι εγώ μικρή μου. Αυτό δεν πρόκειτε να αλλάξει ότι και να γίνει από δω και πέρα...
Μου είπε και με φίλησε στα χείλη. Τρυφερά και παθιασμένα συνάμα. Έμεινα στην αγκαλιά του για αρκετή ώρα. Τα λόγια κι οι σκέψεις είχαν στερέψει. Δεν μπορούσα να κάνω πια τίποτε άλλο. Ένοιωθα ότι η ώρα είχε φτάσει που θα έπρεπε να τον αποχωριστώ. Οριστικά. Με πονούσε λιγότερο που θα εξαφανιζόμουν απ' την ζωή του, αλλά ένιωθα καλά που κι εκείνος αισθανόταν ότι κι εγώ και που βρήκε το θάρρος μετά από χρόνια να 'ρθει και να μου εξομολογηθεί ότι τον βασάνιζε χρόνια τώρα. Τον κοιτούσα κι η μορφή του ήταν ήρεμη και το βλέμμα του πιο ζεστό από κάθε άλλη φορά και με ανατρίχιαζε που ακόμη και τώρα με κοιτούσε στα χείλη με λαχτάρα και τα φιλούσε το ίδιο με λαχτάρα. Σαν να ένιωθε ότι αυτό που ζούσε τελείωνε και ήθελε απλά κάτι από μένα να θυμάται έστω κι αν ήταν μερικά φιλιά. Τον κοίταξα με λαχτάρα. Χάιδεψα το πρόσωπό του και τα χείλη του που τα λάτρευα. Τον φίλησα στα μάτια τρυφερά και έπειτα στα χείλη απαλά. Και τον αγκάλιασα και τον έσφιξα μήπως και το άρωμα του γινόταν ένα με το δικό μου για να 'χω μαζί μου κάτι δικό του για πάντα φεύγοντας. Ένα δάκρυ κύλησε απ' τα μάτια μου και χαμογέλασα. Εκείνος με χάιδεψε στα μαλλιά σαν να ήμουν μικρό κοριτσάκι:
- Έχω ετοιμάσει τα πράγματά μου. Μπορείς να με πάρεις μαζί σου; Θέλω να γυρίσω πίσω, να βάλω τέλος σε κάποιες εκκρεμότητες που έχω αφήσει.
- Ναι βέβαια.
- Μπορούμε να φύγουμε αμέσως;
- Είναι τόσο επείγουσες οι εκκρεμότητες; Δεν είναι καλά να φύγουμε αύριο το πρωί;
- Όσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο.
Δεν με κρατούσε τίποτε αυτή την στιγμή σε αυτό το σπίτι. Ήθελα να φύγω. Το τέλος είχε έρθει. Καμιά φορά οι αγάπες δεν έχουν το τέλος που θέλουμε. Κι αυτή την φορά ο εφιάλτης μου μετατράπηκε σε ένα τρυφερό όνειρο που τελείωνε έτσι όπως έπρεπε να τελειώσει. 

“Αγάπη στα ερείπια. Ίσως μερικοί από σας το θεωρούν αστείο κι οι υπόλοιποι απωθητικό, αλλά θα σας πω κάτι: καλύτερα αλλόκοτη αγάπη, παρά καθόλου αγάπη...”
Απ'το βιβλίο: “Πράσινο Μίλι” του Stephen King.

ΤΕΛΟΣ

Watching every motion in my foolish lover's game 
On this endless ocean finally lovers know no shame 
Turning and returning to some secret place inside 
Watching in slow motion as you turn around and say 

Take my breath away 
Take my breath away 

Watching I keep waiting still anticipating love 
Never hesitating to become the fated ones 
Turning and returning to some secret place to hide 
Watching in slow motion as you turn to me and say 

Take my breath away 

Through the hourglass I saw you, in time you slipped away 
When the mirror crashed I called you, and turned to hear you say 
If only for today I am unafraid 

Take my breath away 
Take my breath away 

Watching every motion in this foolish lover's game 
Haunted by the notion somewhere there's a love in flames 
Turning and returning to some secret place inside 
Watching in slow motion as you turn to me and say 

Take my breath away 
My love, take my breath away

Με είχε στην αγκαλιά του και κοιτούσαμε τον ήλιο να ανατέλει. Κι εκείνο το μοναδικό πορτοκαλοκόκκινο του χρώμα άρχισε να φωτίζεται και να ξανοίγει και να δίνει φως στην μέρα. Η ψυχή μου μόνο ήταν σε σκοτάδι. Μπερδεμένη σε μια συναισθηματική άβυσσο. Γιατί ήμουν στην αγκαλιά του; Γιατί με πήρε αγκαλιά; Γιατί ξαφνικά τα πρέπει του Στράτου πήγαν περίπατο και ήρθε να με βρει;. Τι θα άλλαζε μετά από αυτή την επίσκεψη; Το μυαλό μου δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε καν να δώσει τις απαντήσεις στα τόσα ερωτηματικά που ξαφνικά άρχισαν να γεννιούνται. Κοιτούσα τον ήλιο που υψωνόταν και σκεφτόμουν ότι η ζωή μου ήταν ένα μπερδεμένο κουβάρι. Καιρό τώρα. Χρόνια τώρα. Σκεφτόμουν πως όσο κι αν προσπαθούσα να τον αποκολλήσω από επάνω μου, εκείνος άλλο τόσο πιο πολύ επέμενε. Σαν να μην ήθελε να με βγάλει απ' την ζωή του ούτε εγώ αυτόν! Λες και ήταν η τιμωρία μου. Δεν τολμούσα να τον κοιτάξω. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει κι ενώ στο βάθος του μυαλού μου ήθελα να του δείξω πόσο πολύ τον αγαπούσα συγκρατιόμουν με την σκέψη ότι αυτός ήταν δοσμένος αλλού. Ήταν όμως δοσμένος αλλού; Είχε δώσει το 100% του εαυτού του στην Δέσποινα ή με δικαιολογία την σχέση του αυτή προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι δεν υπήρχε άλλη γυναίκα ιδανικότερη γι' αυτόν απ' την Δέσποινα; Γιατί να ζει στο ψέμα του και ξαφνικά να το παρατά για να έρθει να με βρει; Τι τον έπνιγε και τι ήθελε τελικά από εμένα; 

Δεν μιλούσαμε. Δεν με άφησε στιγμή από κοντά του, αλλά δεν μιλούσαμε. Ήθελα τόσα να τον ρωτήσω, αλλά δεν έβγαινε λέξη απ' το στόμα μου. Δεν ξέρω γιατί. Κοιτούσα την θάλασσα που χρύσιζε απ' τον ήλιο της ανατολής κι αφηνόμουν. Παραδινόμουν στην μαγική εικόνα και στην αγκαλιά του. Έτσι χωρίς λόγια. Όπως τότε που ότι γινόταν μέσα μας δεν μπορούσαμε να το εξηγήσουμε και να το αναλύσουμε, γιατί τα λόγια την στιγμή που υπήρχαν δεν έβγαιναν κι έκαναν την στιγμή να κάνει παύση στον χρόνο κι εμάς να κολλάμε τα ερωτηματικά στο μυαλό μας και να μην τα ξεστομίζουμε.
Και στον δρόμο για το σπίτι ήμασταν αμίλητοι. Ήταν σαν τις φορές που βγαίναμε βόλτα και ενώ ξέραμε τι είχαμε να πούμε ποτέ δεν το λέγαμε. Έτσι και τώρα! Η πρωινή δροσιά με έκανε να τρέμω. Εκείνος προσφέρθηκε να με αγκαλιάσει για να με κρατήσει ζεστή, αλλά προτίμησα να μη το δεχτώ. Δεν ήθελα να αφεθώ, αν και στο βάθος το ήθελα. Ήθελα να κρατήσω την υποσχέση μου στον εαυτό μου. Να βάλω τέλος στην ιστορία μας. Κι όταν θες να τελειώσεις με το παρελθόν καλό είναι να κρατάς κάποιες αποστάσεις από αυτό, όσο μπορείς. “Γιατί;” με ρώτησε την στιγμή που αποτραβιόμουν όταν πήγε να με αγκαλιάσει. Δεν ήταν σωστό. Εκείνος μπορεί να είχε αποδιώξει προσωρινά απ' το μυαλό του την Δέσποινα, εγώ δεν μπορούσα. Δεν ήθελα με τίποτε να γίνω το τρίτο πρόσωπο. Δεν είχα δικαίωμα. Αυτός ίσως να είχε παρασυρθεί απ' τα συναισθηματά του, εγώ απ' την άλλη έπρεπε να μας συγκρατήσω και τους δύο. Και δεν μιλούσα. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Δεν ξέρω γιατί. Ήθελα τόσο πολύ να του πω τι γίνεται μέσα μου, να του πω για άλλη μια φορά το “σ' αγαπώ” αλλά δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα να ξεσπάσω την οργή μου, τον θυμό μου, την αγάπη μου σε αυτόν. Και κατάπινα όλα μου τα συναισθήματα γιατί έτσι έπρεπε. Γιατί έπρεπε να κρατήσω τις ισορροπίες μας στις επιλογές της ζωής μας: εκείνος στον αρραβώνα του κι εγώ στην απόφασή μου να φύγω.  
Φθάνοντας πρόσεξα πως το αυτοκίνητο το ‘χε παρκάρει έξω απ’ την αυλή κάτω απ’ την συκιά. Άρα είχε έρθει εδώ για να με αναζητήσει… Πως όμως πέρασε απ’ το μυαλό του ότι θα βρισκόμουν στην παραλία; Τι ήταν αυτό που τον έκανε να έρθει εκεί και να με βρει;
 - Πως ήξερες ότι θα ήμουν στην παραλία; Τον ρώτησα.
 - Την στιγμή που έστριψα για να έρθω εδώ εσύ ήδη έστριβες παρά κάτω. Δεν ήθελα να μείνω στο αυτοκίνητο και να σε περιμένω και σε ακολούθησα.
Δεν είπα τίποτε. Από σύμπτωση λοιπόν! Ήθελα να τον ρωτήσω τι θα έκανε αν τυχόν και έβλεπε ότι δεν άνοιγα, ότι τελικά δεν ήμουν εδώ. Δεν το έκανα. Τι νόημα είχε άλλωστε; Ξεκλείδωσα και μπήκαμε μέσα:
 - Έχει αλλάξει το σπίτι. Περίμενα να το βρω όπως ήταν τότε.

Είπε όταν αντίκρυσε το εσωτερικό του σπιτιού.Είχαν περάσει πέντε χρόνια απ’ την τελευταία φορά που είχαμε βρεθεί όλοι μαζί εδώ για τις διακοπές μας εκείνο το καλοκαίρι κι από τότε είχαν αλλάξει αρκετά πράγματα. Όχι μόνο στο σπίτι αλλά και σε μας τους ίδιους.
- Κάποτε όλα αλλάζουν.

Του είπα, ενώ εκείνος ήδη είχε περάσει στο καθιστικό και περιεργαζόταν τις κασσέττες που είχα μαζί μου για να βάλει μία στο κασσεττόφωνο.
Στεκόταν μπροστά στο τζάκι και διάβαζε τους τίτλους τραγουδιών στην ετικέτα της κασσεττοθήκης. Τον κοίταζα κι αναρωτιόμουν που βρήκε το θάρρος να κάνει κάτι τόσο τρελό για να ‘ρθει να με βρει. Δεν μπορούσα να καταλάβω ποια ήταν η πραγματική αιτία για να κάνει κάτι τέτοιο. Τον άφησα να κοιτάζει τις κασσέττες και τον προσπέρασα για να πάω στο υπνοδωμάτιό μου για να αλλάξω, αλλά εκείνος με άρπαξε απ’ το χέρι και με τράβηξε κοντά του. Ένοιωσα αμήχανα και την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή. Με κοίταξε στα μάτια και ένοιωσα να τρέμω σύγκορμη. Ήταν όπως τότε. Έσκυψε να με φιλήσει. Τραβήχτηκα:
- Γιατί; Τι συμβαίνει; Απόρησε.
- Εσύ να μου πεις τι συμβαίνει! Του ανταπόδωσα σχεδόν επιθετικά. Τώρα πια ήθελα απαντήσεις.
- Σ’ αγαπάω! Αυτό συμβαίνει! Μου ψιθύρισε στο αυτί και το φίλησε τρυφερά, όταν με πλησίασε κι έκλεισε το πρόσωπό μου στις παλάμες του..
Τραβήχτηκα και πάλι, ανατριχιάζοντας απ’ την κίνηση του αυτή. Δεν επέμεινε και με άφησε.
- Στράτο σε παρακαλώ! Μην με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Δεν είναι αυτό που θέλεις από μένα. Τον εγωισμό σου θέλεις να ικανοποιήσεις και μόνο. Του είπα και μπήκα στο υπνοδωμάτιο μου.
- Κι εσύ τον δικό σου.

Μου απάντησε απαλά ακολουθώντας με και με τράβηξε και πάλι κοντά του.
Τα μάτια του είχαν καρφωθεί στα δικά μου και το έβλεπα. Έβλεπα το πόσο με αγαπούσε και το πόσο με ήθελε: «Σ’ αγαπώ» μου ψιθύριζε κοιτάζοντάς με έτσι έντονα κι έσκυψε και με φίλησε.. «Όλα τελειώνουν όμως, εδώ που άρχισαν» σκέφτηκα κι ανταποκρίθηκα στο φιλί του. Ήταν μια τρέλα. Αντί να τον απομακρύνω τούτη την στιγμή, εγώ βρισκόμουν στην αγκαλιά του και τον αγαπούσα με όλο μου το είναι. Και άρχισε να με χορεύει στους ήχους του τραγουδιού που ακουγόταν απ’ το κασσεττόφωνο. Τα μάτια του ήταν καρφωμένα ακόμη στα δικά μου. Έσκυψε και με φίλησε ξανά τρυφερά στα χείλη. Τράβηξα πίσω το κεφάλι μου για να αποφύγω την πίεση των χειλιών του.. Με φίλησε ξανά δαγκώνοντας τα αυτή την φορά. Δεν μπορούσα πια να αντισταθώ άλλο. Οι άμυνές μου εξαφανίστηκαν. Το φιλί μας έγινε πιο βαθύ. Είχα χαθεί! Είχα χάσει κάθε αίσθηση με τον χώρο και τον χρόνο. Δεν καταλάβαινα τι έκανα. Όλα τα 'πρέπει' που είχα νωρίτερα στο μυαλό μου εξανεμίστηκαν ξαφνικά τούτη την στιγμή. Τα χέρια μας έπαιζαν το δικό τους παιχνίδι. Μου έβγαλε το μπλουζάκι και του ξεκούμπωσα κι έβγαλα το πουκάμισό του. Με χάιδευε στο στήθος και με φιλούσε με τέτοιο πάθος, που ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ή ονειρευτώ. Γαντζώθηκα επάνω του και δεν ήθελα να με αφήσει ποτέ. Με φιλούσε και ξυπνούσε το πόθο και το πάθος μου γι' αυτόν, όπως παλιά. Όπως τις φορές που ήθελα απεγνωσμένα να γίνουμε ένα. Να τον νοιώσω μέσα μου και να νοιώσει το πόσο πολύ τον αγαπάω. Το πόσο απεγνωσμένα τον αγαπάω. Τον φιλούσα με το ίδιο πάθος που με φιλούσε κι εκείνος. Έπαιζα με τα χείλη του, έγλυφα τον λαιμό του και τα αυτιά του, δαγκώνοντας τον καμιά φορά απαλά και τα χέρια μου τον χάιδευαν με τα νύχια μου όπως λάτρευε να του κάνω. Έτσι αγκαλιασμένοι πέσαμε στο κρεβάτι. Με χάιδευε σε όλο μου το κορμί κάνοντας με να καίγομαι από πόθο. Ένοιωσα την δύναμή του και τον ήθελα. Τον χάιδευα και δεν ήθελα να ανοίξω τα μάτια για να μην χάσω αυτό το όνειρο. Με είχε παρασύρει σε ένα απίστευτο πάθος που ποτέ δεν μου είχε χαρίσει: «Σ’ αγαπώ» μου ψιθύρισε στο αυτί και ένοιωσα την ανάσα του καυτή! Ταξίδευε σε όλο μου το σώμα και το εξερευνούσε. Ήθελε να γνωρίσει κάθε σπιθαμή του. Τα χάδια του και τα φιλιά του δεν τα χόρταινα. Ξαφνικά ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα του έφηβου Στράτου που προσπαθούσε να εξερευνήσει στον χορό τους την 21χρονη Μαρίνα, η εικόνα του στρατιώτη Στράτου που ένα βράδυ στον Άδωνη το πάθος τους ήταν μοναδικό, ανολοκλήρωτο όμως, δίνοντας υπόσχεση να δωθεί συνέχεια στην επόμενη συνάντησή τους. Και μετά από τόσα χρόνια ήρθε η συνάντηση αυτή, αυτό το πρωινό. “Σ' αγαπώ” σκεφτόμουν. Και στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα μου σ' εκείνο το στενάκι να του ομολογεί την αγάπη της κι εκείνος να προσπαθεί να την αρνηθεί... Άνοιξα τα μάτια μου και ήθελα να του πω το ίδιο, αλλά δεν το έκανα. Με κοιτούσε και με χάιδευε στο πρόσωπο και το φιλούσε τώρα τρυφερά. Έπεσε στο πλάι μου και με πήρε στην αγκαλιά του... Με φίλησε τρυφερά στα χείλη, σηκώθηκε και βγήκε απ’ το υπνοδωμάτιο. Έκλεισα τα μάτια πάλι και ήθελα να το ζήσω όλο αυτό που συνέβαινε. Ανυπομονούσα να γίνουμε ένα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και ένοιωθα τόσο ζεστή σαν να ‘χα πυρετό. Τον περίμενα. Τόσο πολύ με αγαπούσε; Τόσο που δεν άντεχε να μη με βλέπει μακριά του; Και τώρα αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του; Κάτι που θα έπρεπε να ‘χε κάνει πολύ καιρό πριν; Περίμενα. Μήπως ήταν κι αυτό όνειρο; Αλλά η καλή του πλευρά; Κι αν ξυπνήσω και όλα αυτά δεν είναι αλήθεια; Δεν θέλω να ξυπνήσω, θέλω να μείνω έτσι. Θέλω έτσι να με έχει στην αγκαλιά του και να μου λέει πάντα «σ’ αγαπώ». Να χαϊδεύει με τα χέρια του και την σκέψη του όλο μου το είναι. Να με κάνει ανυπόμονη η κάθε του κίνηση. Να μου δώσει όλο του τον εαυτό του και να μην φύγει ποτέ μακριά μου. Δεν ήθελα να φύγει…
Μα που ήταν; Τι έγινε; Ανασηκώθηκα στους αγκώνες. Κάτι δεν μου άρεσε εδώ. Μήπως ήταν φάρσα; Μήπως ήταν ένα κακόγουστο αστείο; Μήπως ήθελε να ικανοποιήσει τον εγωισμό του; Σχεδόν πετάχτηκα και ντύθηκα γρήγορα για να καλύψω την γύμνια μου. Κάτι δεν πήγαινε καλά εδώ και απορώ με τον εαυτό μου πως έπεσε στην παγίδα. Η πόρτα του μπάνιου ήταν ανοιχτή όπως την είχα αφήσει απ’ το βράδυ. Προχώρησα στην κουζίνα όπου από εκεί ερχόταν κάποιος θόρυβος. Τα μάτια μου δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν. Έφτιαχνε καφέ! Σαν καλός νοικοκύρης και σαν μην είχε συμβεί κάτι, είχε ανάψει το γκαζάκι κι έψηνε καφέ! Εγώ περίμενα να κάνουμε έρωτα κι αυτός έκανε… καφέ! Ένοιωσα οργή. Μπήκα στο μπάνιο και κλειδώθηκα. Χτύπησα την παλάμη μου με δύναμη στα πλακάκια. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μου συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσα να δεχθώ μια τέτοια συμπεριφορά. Πως ξεγελάστηκα έτσι; Γιατί; Άνοιξα το ντους και άφησα το νερό να τρέχει επάνω μου για ώρα, έτσι με τα ρούχα. Τα έβγαλα και τα πέταξα στο πάτωμα κι άρχισα να τρίβω το σφουγγάρι επίμονα στο κορμί μου. Ένοιωθα βρώμικη. Ένοιωθα να έχει βρωμίσει όλο μου το είναι. Με είχε εξαπατήσει κι είχε παίξει με τα συναισθήματά μου. Αρνιόμουν πεισματικά να δακρύσω, να ξεσπάσω αυτό που ένοιωθα μέσα μου. «Δεν αξίζεις ρε γαμώτο. Δεν θα δακρύσω για σένα» ψιθύριζα και πάλευα να μην το κάνω όσο το νερό έτρεχε στο πρόσωπό μου.
Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν στο μπάνιο και προσπαθούσα να ηρεμήσω. Αποφάσισα να βγω. Εκείνος δεν είχε νοιαστεί καν. Δεν καταλαβαίνω τι γινόταν κι είχε αδιαφορήσει. Ούτε καν να με ρωτήσει αν ήθελα κι εγώ καφέ! Και που πολύ ευχαρίστως θα τον έλουζα με αυτόν. Για να καταλάβει πως η ίδια του ξεδιαντροπιά είχε λούσει εμένα που τον περίμενα στον κρεβάτι. Μπήκα στο υπνοδωμάτιο, έβαλα το μαγιό μου και πέρασα ένα παρεό στην μέση μου. Μάζεψα όλα τα βρεγμένα κουβάρι και τα πέταξα στο καλάθι με τ’ άπλυτα. Πήρα μια γερή ανάσα, πήρα και τα κλειδιά μου κι απ’ το παράθυρο αντίκρισα ότι καθόταν στην βεράντα κι απολάμβανε τον καφέ και το τσιγάρο του με την ησυχία του! Η αναισθησία του δεν είχε όρια. Βγήκα έξω και τον προσπέρασα. Δεν έκανε καν τον κόπο να μου μιλήσει. Τέτοια αναισθησία πια; Με ενόχλησε απίστευτα. Δεν ήθελα να του μιλήσω, αλλά έπρεπε να το κάνω και κοντοστάθηκα:
- Ωραίο το αστείο Στράτο! Δεν ξέρεις πόσο μ’ έκανες και γέλασα. Γι’ αυτό φρόντισε να τσακιστείς και να εξαφανιστείς από δω κι απ’ την ζωή μου. Τελείωσε. Είπα ψύχραιμα κι έκανα να φύγω.
- Ε! Ε! Ε! Που πας; Τι είναι αυτά που λες; Περίμενε! Μου φώναξε.
Δεν μίλησα. Ούτε «αντίο» μπορούσα να του πω. Τον άφησα να μου φωνάζει και εγώ να απομακρύνομαι. Τον άκουγα τώρα να τρέχει ξωπίσω μου και ξαφνικά μου βγαίνει μπροστά κάνοντας να μου κλείσει τον δρόμο. Προσπάθησα να μην δώσω σημασία και να τον προσπεράσω:
- Περίμενε! Γιατί φεύγεις;
Ακούγοντας την ερώτησή του, ένοιωσα τις φλέβες στο κεφάλι μου να χτυπάνε κόκκινο:
- Έχεις το θράσος να ρωτάς; Δεν ντρέπεσαι λίγο; Έγινε ότι έγινε εκεί μέσα και συ ρωτάς γιατί φεύγω;
- Συγγνώμη! Τον άκουσα να ψιθυρίζει σχεδόν τάχα μου από ντροπή.
- Δεν κατάλαβα! Είπα βράζοντας από θυμό.
- Συγγνώμη που…
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση του κι εγώ είχα βάλει όλη μου την δύναμη και τον χαστούκισα. Ένοιωσα την παλάμη μου να με τσούζει απ’ το χτύπημα. Κι εκείνος κρατούσε το μάγουλό του, με ορθάνοιχτα μάτια μην περιμένοντας μια τέτοια κίνηση. Τον κοίταζα κι ένοιωθα πόσο πολύ τον είχα πονέσει. Μέσα μου ένοιωθα ικανοποίηση που του έδωσα να καταλάβει πόσο με είχε πονέσει ο ίδιος και ήμουν θυμωμένη που δεν έλεγε τίποτε κι ένοιωσα τα δάκρυά μου να βγαίνουν καυτά. Τον άφησα εκεί να με κοιτάει να απομακρύνομαι κρατώντας το μάγουλό του! Δεν καταλάβαινα γιατί ξεγελάστηκα έτσι! Γιατί είχε συμβεί αυτό; Πως είχε συμβεί αυτό; Πως αφέθηκα έτσι; «Συγγνώμη»! Αυτή του η συγγνώμη! Τι μισητή λέξη! Ηχούσε στ’ αυτιά μου ακόμη και την ένοιωθα σαν μαχαιριά στο στήθος. Και πονούσα. Θεέ μου πόσο πονούσα. Πάντα τελείωνε κάτι με ένα «συγγνώμη». Λες και τα συναισθήματα με ένα «συγγνώμη» μπορούμε να τα αποκαταστήσουμε.

Έφτασα πάλι στην παραλία. Όλα μου τα προβλήματα όλες μου τις σκέψεις εδώ τις άφηνα. Λες και εξαγνιζόμουν κάθε φορά που κατέληγα στην παραλία και κοιτώντας την θάλασσα. Πέταξα το παρεό σε μια μεριά της ακτής και βούτηξα στην θάλασσα. Το ντους δεν ήταν αρκετό για να με ξυπνήσει και να με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Γύρισα την πλάτη μου στην ακτή και έκλεισα τα μάτια μου. «Θεέ μου κάνε να ‘ναι απλά ένα άσχημο όνειρο» σκέφτηκα. Κολυμπούσα όσο γρήγορα μπορούσα και με όση δύναμη είχα. Κουράστηκα. Είχα μπει τόσο βαθιά που το νερό της θάλασσας δεν είχε πια εκείνο το όμορφο γαλαζοπράσινο χρώμα, εδώ που βρισκόμουν τώρα, ένοιωθα τα ρεύματα του νερού να παγώνουν τα πόδια μου ενώ το χρώμα είχε μετατραπεί σε μαύρο μπλε. Είχα απομακρυνθεί αρκετά απ’ την ακτή και δεν μπορούσα να υπολογίσω την απόσταση. Ήταν ακόμη νωρίς και ήμουν η μοναδική λουόμενη τέτοια ώρα. Σίγουρα αν κάποιοι με παρατηρούσαν απ’ τα παράθυρα των σπιτιών τους θα με θεωρούσαν παράλογη. Σιγά-σιγά άρχισα να κολυμπάω προς τα έξω. Στάθηκα να ξεκουραστώ λιγάκι. Κι άμα δεν σε θέλει η τύχη αυτό που δεν θες αυτό θα συμβεί…Διέκρινα τον Στράτο να εμφανίζεται μέσα απ’ τα πεύκα της παραλίας και να πλησιάζει στην ακτή. Βρήκε το παρεό μου και το σήκωσε. Τον άκουσα να μου σφυρίζει. Δεν έδωσα σημασία. Τι σημασία να δώσει κανείς σε έναν άνθρωπο που παίζει με τα συναισθήματα του; Μου ξανασφύριξε, αλλά και φώναξε:- Ή έρχεσαι εσύ έξω ή έρχομαι μέσα εγώ!
Άκουσα την απειλή του. Πως μπορούσα να τον αποφύγω άραγε; Δεν ήθελα να του μιλήσω. Αυτό που έγινε νωρίτερα ήταν αρκετό για να τον μισήσω τελειωτικά, αλλά και να μου δώσει την αφορμή για να φύγω μια και καλή μακριά του. Δεν παραιτήθηκε. Ξανασφύριξε.
- Τι θέλεις ρε γαμώτο; Φώναξα εγώ μέσα απ’ την θάλασσα.
- Να μιλήσουμε! Μου φώναξε δυνατά κι αποφασιστικά.
Με έκανε και γέλασα. Να μιλήσουμε; Τι να πούμε πια; Έμεινε τίποτε να πούμε; Είχε τόσο χρόνο τόσα χρόνια να μου μιλήσει, αλλά ποτέ δεν το έκανε. Τώρα τι είχαμε να πούμε;
- Δεν έχουμε να πούμε τίποτε. Φύγε! Του φώναξα.
- Έχουμε! Μου ανταπάντησε.
Και περίμενε. Κάθισε στην ακτή. Έβγαλε ένα τσιγάρο και το άναψε και πέρασε το παρεό, στο λαιμό του. Δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγω. Και να απομακρυνόμουν και να πήγαινα να βγω σε κάποια άλλη μεριά της παραλίας πάλι θα με έφτανε. Ήταν αρκετά γρήγορος. Και πόσο πια να μουλιάσω στην θάλασσα περιμένοντας τον να βαρεθεί και να φύγει; Αποφάσισα να βγω. Βγήκα απ’ την θάλασσα και δεν του μίλησα. Τράβηξα το παρεό απ’ τον λαιμό του και το πέρασα στην μέση μου κι απομακρύνθηκα. Σηκώθηκε και με ακολούθησε. Δεν άξιζε να τον κοιτάξω, ούτε βλέμμα να του ρίξω. Είχε καταφέρει να στραγγίξει κάθε μου συναίσθημα…
- Μη μ’ αγγίζεις! Είπα απότομα μόλις ένοιωσα το χέρι του στην μέση μου.
- Το λες και πονάς! Μου ψιθύρισε στ’ αυτί όταν πια με είχε τραβήξε κοντά στο στήθος του..
Απομακρύνθηκα απότομα από κοντά του. Δεν ήθελα να νοιώθω τίποτε από αυτόν ακόμη και την αύρα του. Νόμιζα πως αν τον ένοιωθα δίπλα μου θα δηλητηριαζόμουν ακόμη περισσότερο. Δεν άντεχα να με παίζει έτσι.
- Το ξέρω ότι πονάς πολύ. Αλλά εγώ πονάω πιο πολύ από σένα! Μου είπε. Και πάντα σε σκεφτόμουν και πάντα ήθελα να μας δώσω μια ευκαιρία. Όμως ο τρόπος σου ήταν αυτός που δεν με άφηνε!
Δεν πίστευα αυτά που άκουγα. Να που έφταιγα εγώ που εκείνος είχε επιλέξει τον δρόμο του. Αλλά ναι! Εγώ έφταιγα που ήθελα να πιστεύω σε αυτόν. Που ήθελα το καλύτερο γι’ αυτόν. Που του συμπαραστεκόμουν σαν καλή φίλη. Που ότι και να συνέβαινε πάντα είχα διαθέσιμη την κουβέντα που ήθελε να ακούσει. Έπρεπε να ‘χα φύγει από καιρό. Δεν θα συνέβαιναν όλα αυτά!
- Μαρίνα αν και δεν το πιστεύεις, αυτή είναι η αλήθεια!
Θεέ μου τι ψεύτης! Από πού κι ως που έβγαζε ένα τέτοιο συμπέρασμα; Τι ήξερε αυτός για μένα;
- Ακούς τι λες; Ή σου ξεφεύγουν; Τον ρώτησα γυρίζοντας στη μεριά του και κοντοστάθηκα.
- Φοβόμουν μήπως σε πληγώσω. Είπε κοιτώντας με στα μάτια σαν να ζητούσε συγγνώμη.
- Θεέ μου θα τρελαθώ! Πάντα με πλήγωνες. Ξέσκιζες κάθε ίνα μου. Με σκότωνες αργά. Κι όποτε ήμουν μακριά σου, μάζευα τα κομμάτια μου. Ότι έκανες και σήμερα. Αν μ’ αγαπούσες έστω και λίγο δεν θα με άφηνες να πληγώνομαι έτσι. Ή θα έκανες τα πάντα για να είμαστε μαζί ή θα ξεκαθάριζες μια και καλή την κατάσταση μαζί μου, μπροστά μου κι όχι με ένα γράμμα. Κι εσύ δεν έκανες τίποτε. Όποτε στο ανέφερα, εσύ απέφευγες την κουβέντα. Τι ήθελες λοιπόν να πιστέψω; Τα μάτια σου ποτέ δεν με ξεγέλασαν. Εκεί φαίνεται η αλήθεια σου. Στο στόμα σου όμως, τα ψέματα ήταν διαθέσιμα ανά πάσα ώρα και στιγμή.
- Σε ήθελα κοντά μου, φίλη μου. Απολογήθηκε με σκυφτό το κεφάλι.
- Να χέσω την φιλία. Εσύ μου στάθηκες σαν φίλος ρε; Ε; Ενδιαφέρθηκες ποτέ να μάθεις αν είμαι καλά, αν κάτι μου συμβαίνει; Αλλά δεν το έκανες ποτέ γιατί τρόμαζες στην ιδέα του τι θα σου εξομολογιόταν η «φίλη» σου. Πάλι τον εαυτό σου σκέφτηκες. Κι εγώ το ζώον ήθελα να πιστεύω ότι ήμασταν φίλοι.
- Μα είμαστε φίλοι! Επέμεινε με το ίδιο απολογητικό ύφος.
- Δεν είμαστε! Ποτέ δεν ήμασταν επί της ουσίας. Μια γνωριμία ήταν αυτό τελικά που υπήρξε μεταξύ μας, την οποία εγώ δεν αποκαλώ φιλία.
- Είσαι άδικη.
- Όχι δεν είμαι. Ξέρεις ποιος είναι ο άδικος στην όλη ιστορία. Επιτέλους δες τα πράγματα όπως είναι. Δες τι έγινε νωρίτερα. Γιατί αποφεύγεις να μιλήσεις και γι’ αυτό;
Δεν απάντησε. Δεν είχε κάτι να πει, γιατί ήξερε ότι είχα δίκιο. Ήξερε ότι αυτό που έγινε νωρίτερα ήταν τεράστιο λάθος και σίγουρα τώρα καταλάβαινε πως ήταν η αρχή του τέλους κι αυτό τον τρόμαζε ακόμη περισσότερο. Γιατί δεν είχε μάθει ποτέ του να χάνει! Τον άφησα στις σκέψεις του και προχώρησα βγαίνοντας απ’ την παραλία. Αλλά ξαναγύρισα για μια τελευταία και ξεκάθαρη απάντηση:
- Εδώ αλήθεια, τι γυρεύεις Στράτο;
- Ειλικρινά δεν ξέρω. Κάτι με έτρωγε εδώ και μέρες και ήξερα ότι την απάντηση θα την έβρισκα εδώ πάνω. Ένοιωθα πολύ την σκέψη σου και ήρθα.
Τον κοίταζα. Είχε δίκιο. Απόλυτο δίκιο. Τον σκεφτόμουν κι αυτό μου είχε γίνει εμμονή κι η εμμονή, εφιάλτης. Δεν μίλησα. Συνέχισα τον δρόμο μου για το σπίτι και τον άφησα εκεί στην παραλία να σκεφτεί τι τελικά ήθελε στην ζωή του. Αν ποτέ έμπαινε στον κόπο να σκεφτεί…

Time can never mend the careless whispers of a good friend
To the heart and mind, ignorance is kind
there's no comfort in the truth
pain is all you'll find

Should've known better

I feel so unsure
as I take your hand and lead you to the dance floor
as the music dies, something in your eyes
calls to mind the silver screen
and all its sad good-byes

I'm never gonna dance again
guilty feet have got no rhythm
though it's easy to pretend
I know you're not a fool

Should've known better than to cheat a friend
and waste the chance that I've been given
so I'm never gonna dance again
the way I danced with you

Time can never mend
the careless whispers of a good friend
to the heart and mind
ignorance is kind
there's no comfort in the truth
pain is all you'll find

I'm never gonna dance again
guilty feet have got no rhythm
though it's easy to pretend
I know you're not a fool

Should've known better than to cheat a friend
and waste this chance that I've been given
so I'm never gonna dance again
the way I danced with you

Never without your love

Tonight the music seems so loud
I wish that we could lose this crowd
Maybe it's better this way
We'd hurt each other with the things we'd want to say

We could have been so good together
We could have lived this dance forever
But noone's gonna dance with me
Please stay

And I'm never gonna dance again
guilty feet have got no rhythm
though it's easy to pretend
I know you're not a fool

Should've known better than to cheat a friend
and waste the chance that I've been given
so I'm never gonna dance again
the way I danced with you

(Now that you're gone) Now that you're gone
(Now that you're gone) What I did's so wrong
that you had to leave me alone

Το χαμηλό φως του καντηλιού επάνω στο γείσο του τζακιού απέναντι στο διπλανό δωμάτιο, μ’ έκανε να καταλάβω ότι βρισκόμουν στο σπίτι. Το ποτήρι με το νερό το είχα βάλει εγώ από βραδύς. Τι ώρα ήταν; Το καντήλι στο υπνοδωμάτιο μου είχε σβήσει. Ανασηκώθηκα καλύτερα και σχεδόν στα τυφλά έπιασα τον αναπτήρα απ’ το τραπεζάκι δίπλα μου κι άναψα ένα κερί. Το ρολόι έδειχνε έξι παρά. Μόνο δύο λεπτά είχαν περάσει απ’ την στιγμή που ‘χα κλείσει τα μάτια; Κι αυτό που έζησα στον εφιάλτη μου νόμιζα πως είχε κρατήσει ώρες. Όλο το βράδυ δεν είχα καταφέρει να κοιμηθώ. Ένα προαίσθημα με είχε τρελάνει. Ένοιωθα πως σε κάθε γωνιά του σπιτιού έβλεπα τον Στράτο. Ήρθα διακοπές εδώ πάνω μόνη μου προκειμένου να αντιμετωπίσω την ανάμνησή του κι αντί αυτή να με ανακουφίζει, ένοιωθα να με στοιχειώνει. Κάτι μου έλεγε πως κάτι θα συνέβαινε, αργά ή γρήγορα. Δεν μπορούσα μόνο να πιάσω κατά πόσο αυτό το προαίσθημα ήταν για καλό ή για κακό.
Σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα κι ήπια νερό απ’ την βρύση και έβρεξα το πρόσωπό μου για να ξυπνήσω απ’ την παραζάλη που μου ‘χε αφήσει ο εφιάλτης. Απ’ την πόρτα της κουζίνας διέκρινα πως άρχιζε σιγά σιγά να ξημερώνει. Κοίταζα έξω σαν χαμένη… Ένοιωθα το κεφάλι μου βαρύ, μα δεν είχα και διάθεση τώρα να επιστρέψω στο κρεβάτι μου και να προσπαθήσω να κοιμηθώ. Πήγα στο υπνοδωμάτιο για να αλλάξω. Έβαλα ένα σορτσάκι και ένα μακό μπλουζάκι, χτένισα πρόχειρα τα μαλλιά μου, πήρα τα κλειδιά μου και βγήκα απ’ το σπίτι. Μύρισα τον αέρα και ένοιωσα το οξυγόνο να διαπερνά κάθε πόρο στο κορμί μου. Βγήκα απ’ την αυλή κι άρχισα να περπατώ. Μέσα μου ένοιωθα άδεια και στο μυαλό μου δεν υπήρχε η παραμικρή σκέψη για να συνειδητοποιήσω που πήγαινα τόσο πρωί.
Το κρύο πρωινό αεράκι μου χτυπούσε το πρόσωπο και το ένοιωθα σαν χάδι. Ο αυγερινός στον ουρανό ήταν η μοναδική μου συντροφιά εκείνη την στιγμή που με ακολουθούσε στην διαδρομή μου. Σαν ένας φίλος που ήθελε απλά να μου συμπαρασταθεί σε εκείνη την κάπως περίεργη στιγμή μου. Ξαφνικά μια σκέψη πέρασε απ’ το μυαλό μου: «Μα γιατί τα απλά πράγματα σε αυτή την ζωή να τα κάνουμε τόσο δύσκολα»; Θυμήθηκα αυτό που έζησα στο όνειρό μου’ ποτέ μου δεν είχα γνωρίσει αυτό το πρόσωπο του Στράτου και αναρωτιέμαι αν το έχει όταν είναι εκτός εαυτού. Και με έψαχνε… Γιατί; Άραγε θα το ‘κανε αυτό ποτέ του για μένα, αν τα πράγματα κι οι συνθήκες μας είχαν φέρει πολύ πιο κοντά; Όχι-όχι δεν έπρεπε να επιτρέπω στον εαυτό μου τέτοιες σκέψεις. Έπρεπε να δώσω ένα τέλος σε όλο αυτό… Η επιστροφή δεν θα ήταν ακριβώς επιστροφή μετά τις διακοπές! Θα ήταν η αφετηρία για την μεγάλη φυγή μου. Το όφειλα στον εαυτό μου άλλωστε.
Πόσο πια να παίζω τον ρόλο της καλή φίλης, ενώ μέσα μου τα συναισθήματά μου παλεύουν να κρατήσουν την ισορροπία μου; Χρωστούσα στον εαυτό μου να ‘μαι φίλη με τον εαυτό μου. Ο Στράτος άλλωστε δεν με είχε ανάγκη πια. Ήταν μαζί με την Δέσποινα, είχε δρομολογήσει τα προσωπικά του και την ζωή του γενικώς, άρα εγώ ήμουν περιττή.
Χωρίς να το καταλάβω είχα φθάσει στην παραλία! Δεν ήταν και μακριά. Αλλά κι απ’ την άλλη μάλλον σχεδόν έτρεχα κι όχι βάδιζα κι εγώ δεν το είχα καταλάβει! Η θάλασσα έδειχνε γαλήνια σε σχέση με αυτό που γινόταν μέσα μου! Τρικυμία επικρατούσε στην ψυχή μου! Μια βάρκα ήταν τραβηγμένη στην άμμο της παραλίας. Πλησίασα και κάθισα! Το πρώτο φως διακρινόταν και κάπου στο βάθος διακρινόταν το κόκκινο φως του ήλιου. Θα έβλεπα την ανατολή του ήλιου. Μόνη μου: «Θέλω να μείνουμε να δούμε την ανατολή του ήλιου» μου ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια του από εκείνο το καλοκαίρι. Αλλά ποτέ τελικά δεν είδαμε!
Τα φώτα πέρα μακριά τρεμόπαιζαν και μερικά έδειχναν να σβήνουν. Κάτι φωτιές που είχαν σβηστεί με την άμμο, κάπνιζαν ακόμη! Μάλλον το βράδυ κάποιοι είχαν κάτσει να χαλαρώσουν και σκέπασαν την φωτιά με την άμμο βιαστικά. Έκανε ψύχρα! Κάτι που δεν υπολόγισα φεύγοντας. Δεν το σκέφτηκα καν. Αυτό που ήθελα ήταν να ξεφύγω απ’ το σπίτι και τις αναμνήσεις! Κάθισα στο πλάι της βάρκας, ώστε να μην νοιώθω την πρωινή δροσιά να με περονιάζει. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου φάνηκαν χρυσοκόκκινες εκεί πέρα στον ορίζοντα και να καθρεπτίζονται στην θάλασσα. Πέρα στην ακτή κάποιος έκανε περίπατο μόνος ρίχνοντας πεντόβολα στην θάλασσα. Νόμιζα πως εγώ ήμουν η τρελή που ξεχύθηκε τέτοια ώρα στην παραλία, αλλά να που κι άλλος ήταν το ίδιο τρελός! Ποιος ξέρει τι προβλήματα και τι σκέψεις να κουβαλά κι αυτός…

Κάρφωσα το βλέμμα μου στην θάλασσα. Πάντα με ηρεμούσε και με βοηθούσε να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη. Ώρες ατελείωτες περνούσα τα καλοκαίρια εδώ και δεν με ένοιαζε αν ο ήλιος ήταν ψηλά και με ξερόψηνε στους 40 βαθμούς κελσίου. Αρκεί που ένοιωθα καλά και όμορφα μέσα μου!
- Εδώ είσαι τελικά; Σ’ έψαχνα! Άκουσα μια φωνή που δεν ξέρω από πού ερχόταν.
Μάλλον το μυαλό μου επέμενε να κοιμάται και να ‘χει καταγραμμένο το όνειρο το πρωινό. Συμβαίνει καμιά φορά εκεί στο βάθος του μυαλού μας να ακούμε μια φωνή είτε είναι γνωστή είτε άγνωστη για να μας ξυπνήσει όταν πρέπει, όταν νοιώθουμε μια κατάπτωση, μια κατάθλιψη από κάποιο γεγονός που μας βάζει σε σκέψεις. Ήταν λες και μ’ είχε πάρει προς στιγμήν ο ύπνος. Νύσταζα κι η θάλασσα με βοηθούσε να ηρεμήσω και να κλείνω τα μάτια μου φέρνοντας μπροστά μου όμορφες εικόνες από αναμνήσεις παλιές.
- Μαρίνα; Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα; Ξανάκουσα την ίδια άλλα γνώριμη φωνή.
Μέσα μου ένοιωθα μια περίεργη αγωνία και η καρδιά μου ανέβαζε τους χτύπους της απ’ το άκουσμα της φωνής. Άνοιξα τα μάτια μου και κάποιος είχε σταθεί μπρος μου και μου έκρυβε την θάλασσα. Σήκωσα το βλέμμα μου και οι ώμοι μου πετάχτηκαν απ’ τον τρόμο. Ασυναίσθητα έβαλα το χέρι μου στο μέρος της καρδιάς για να ηρεμήσω. Την ένοιωθα να χτυπά σαν τρελή τώρα.
- Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό! Ψιθύρισα.
- Σε τρόμαξα; Δεν το ήθελα! Μίλησα πριν αλλά μάλλον δεν με άκουσες.
Στεκόταν μπροστά μου εκείνος. Γονάτισε και πήγε να με πιάσει απ’ τα χέρια! Τραβήχτηκα απότομα. Ένοιωσα τους καρπούς μου να πονάνε στην προσπάθεια μου να πιαστώ απ’ την βάρκα και να σηκωθώ.
- Εξαφανίσου κι άσε με ήσυχη! Ψιθύρισα και πάλι μέσα απ’ τα δόντια μου κι αρκετά θυμωμένη και τρομαγμένη απ’ την παρουσία του.
- Μα, τι έπαθες; Με ξαναρώτησε.
- Είναι φυσιολογικό να μου κάνεις τέτοια ώρα επίσκεψη; Του είπα θυμωμένα καθώς προσπαθούσα να τινάξω την άμμο απ’ τα χέρια και τα πόδια.
- Ήθελα να σε δω και δεν μπορούσα να περιμένω πότε θα γυρίσεις.
Κάθισε στην άμμο παίζοντας με το πακέτο τα τσιγάρα του και με κοίταζε σαν να μου ζητούσε συγγνώμη για την αναστάτωση.
- Τέτοια ώρα; Τι έγινε αλήθεια και ήρθες εδώ πάνω;
- Πήρα άδεια δυο μέρες. Η Δέσποινα είναι νύχτα στην δουλειά και δεν ήθελα να την ανησυχήσω. Ούτως ή άλλως όταν είναι νυχτερινή δεν συναντιόμαστε συχνά στο σπίτι! Μου είπε χαμογελώντας με ένα παράπονο στο βλέμμα.
- Κι είπες: ας ανησυχήσω την Μαρίνα! Του είπα και κάθισα δίπλα του.
- Δεν έχω τέτοιο σκοπό. Δεν έκανα κοπάνα για να σε ανησυχήσω…
- Με τι δικαιολογία έφυγες;
- Ότι πάω για ψάρεμα μ’ ένα φίλο!
Χαμογέλασα και μάλλον δεν το πρόσεξε. Του αναγνώριζα την μοναδικότητά του να λέει ψέματα πολύ πιστευτά! Κι η Δέσποινα έχοντας εμπιστοσύνη σ’ αυτόν τον πίστεψε! Ποιος αλήθεια θα βρεθεί να της πει ότι ο καλός της, δεν άξιζε την εμπιστοσύνη της; Έτσι είναι όταν δεν τον ξέρεις καλά τον άλλο. Προκειμένου να προχωρήσεις μαζί του πρέπει να τον εμπιστευτείς. Και ποιος ξέρει πόσο καλά ήξερε τον Στράτο της η Δέσποινα! Γύρισα και τον κοίταξα, όσο εκείνος άναβε τσιγάρο. Ήταν όμορφος όπως πάντα. Τα μάτια του δεν γυάλιζαν και τα χείλη του δεν ήταν μια γραμμή. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του δεν ήταν παραμορφωμένα. Ο εφιάλτης που είχα δει, δεν είχε σχέση με αυτόν εδώ τον «Εφιάλτη». Η καρδιά μου είχε ηρεμήσει, αλλά μια αγωνία μέσα μου με έτρωγε τώρα. Είχα ένα προαίσθημα ότι κάτι θα συνέβαινε. Δεν μπορούσα όμως να το εξηγήσω. Με κατάλαβε ότι τον παρατηρούσα:
- Τι συμβαίνει; Με ρώτησε με απορία.
- Γιατί ήρθες Στράτο εδώ πάνω; Τον ρώτησα αγωνιώντας να πάρω την απάντηση που ήθελα να ακούσω. Αλλά με απογοήτευσε:
- Ειλικρινά, δεν ξέρω. Ένοιωσα την ανάγκη να ‘ρθω και πριν τρελαθώ το έκανα.
Δεν έβγαζα νόημα. Η συμπεριφορά του αυτή θα με τρέλαινε. Έδειχνε συμπεριφορά ενός ανθρώπου που ένοιωθε ότι κάτι χανόταν απ’ την ζωή του και θα έκανε ότι μπορούσε για να μην το χάσει. Βέβαια μπορεί να χανόμουν απ’ την ζωή του, αλλά δεν πίστευα ότι ίσως είχε διαισθανθεί ότι δεν θα με ξανάβλεπε ποτέ! Δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος! Γύρισε και με κοίταξε στα μάτια και είδα τα μάτια του να βουρκώνουν.
- Μπορεί και να ξέρω, αλλά δεν θέλω να το πιστέψω. Μου είπε και με τράβηξε επάνω του βάζοντας με στην αγκαλιά του.
- Στράτο δεν έπρεπε να έρθεις. Ότι και να ‘ναι δεν μπορώ να βοηθήσω. Του είπα απαλά.
- Σσς! Σε παρακαλώ μη μιλάς. Κοίτα εκεί τον ήλιο. Θυμάσαι που θέλαμε να δούμε την ανατολή αλλά ποτέ δεν την είδαμε; Να ‘τη τώρα! Κοίτα!

Το κλαμπ ήταν αποπνικτικά γεμάτο. Η μυρωδιά απ’ τα αναμμένα τσιγάρα και τα ποτά, είχαν αναμειχθεί κι άφηναν μια εμετική οσμή να κυριαρχεί όλο τον χώρο, παρ’ όλο που ο εξαερισμός ήταν ανοιχτός και τον ένοιωθε κανείς στον σβέρκο του. Εγώ, η Βάνα κι η μητέρα της διασκεδάζαμε. Είχαμε ζαλιστεί απ’ τα ποτά και τα σφηνάκια που μας κερνούσε ο μπαρ-μαν. Το κέφι είχε ανέβει αρκετά. Κι η Βάνα είχε ανέβει στην μπάρα χορεύοντας καταπληκτικά ένα τσιφτετέλι. Ο κεντρικός προβολέας του κλαμπ είχε ρίξει το φως του επάνω της κάνοντας την πρωταγωνίστρια της στιγμής, ενώ μπροστά στα πόδια της δυο σερβιτόροι άνοιγαν μια σαμπάνια για χάρη της, κερασμένη απ’ το κλαμπ. Ήταν ένας κανόνας αυτός για όποια γυναίκα χόρευε όμορφα και έκανε τα βλέμματα να πέφτουν επάνω της. Κι η Βάνα, το’ χε αυτό το προνόμιο. Εγώ κι η μητέρα της από κάτω την συνοδεύαμε με τα δικά μας τσαλίμια και χτυπώντας παλαμάκια. Σε μια στροφή μου το μάτι μου πήρε στην άκρη της μπάρας τον Στράτο. Δεν έδειχνε να διασκεδάζει, παρά κάπνιζε και έπινε νευρικά. Έκανα πως δεν τον είδα και γύρισα στην Βάνα που συνέχιζε να χορεύει.
- Διασκεδάζουμε; Άκουσα δυνατά μέσα στ’ αυτί μου ξαφνικά τη φωνή του Στράτου.
- Ναι! Του απάντησα καθώς γύρισα προς το μέρος του.

Η Βάνα κι η μητέρα τους δεν αντέδρασαν καν στην παρουσία του αδερφού και γιου τους, παρά συνέχισαν να χορεύουν κι αυτή την φορά που η Βάνα είχε κατέβει απ’ την μπάρα χόρευαν με μια διπλανή παρέα. Δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Προς στιγμήν πέρασε απ’ το μυαλό μου πως μάλλον είχαν παρεξηγηθεί μεταξύ τους.
- Που ήσουν και σ’ έψαχνα; Μου ξαναμίλησε ο Στράτος.
- Πότε με έψαχνες; Τον ρώτησα με απορία.
- Γιατί δεν απαντάς σε αυτό που σε ρωτάω; Με ξαναρώτησε εκνευρισμένος.
Δεν πρόλαβα να απαντήσω και ήδη μ’ είχε αρπάξει απ’ το χέρι οδηγώντας με κοντά στην έξοδο, μιας και η μουσική εκεί ήταν λιγότερο έντονη και μπορούσαμε να ακούσουμε ο ένας τον άλλον.
- Γιατί δεν απαντάς; Που ήσουν; Σ’ έψαχνα. Το ξέρεις; Άκουσα ξανά την θυμωμένη φωνή του Στράτου.
Ένοιωθα δυνατό πόνο στους καρπούς των χεριών μου και τα δάχτυλά μου να πρήζονται. Προσπάθησα να αποτραβηχτώ από κοντά του και να ελευθερώσω τα χέρα μου. Πόνεσα περισσότερο τώρα.
- Άφησε με! Του είπα ήρεμα κοιτώντας με ένα βλέμμα ικεσίας.
- Πες μου που ήσουν;
Δεν καταλάβαινα όλον αυτόν τον παραλογισμό. Πότε με ζήτησε; Πότε με έψαξε; Τι εννοούσε; Τι ήθελε; Προσπάθησα με το βλέμμα μου να ζητήσω βοήθεια από κάποιον γύρω μου. Κανένας δεν έδειχνε να μας κοιτά. Ήταν λες και δεν υπήρχαμε λες και ήμασταν αόρατοι. Ένοιωσα προς στιγμήν τα χέρια μου να απελευθερώνονται και την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή απ’ την αγωνία. Η Βάνα και η μητέρα της συνέχιζαν να χορεύουν κι απορούσα γιατί δεν μπήκαν στον κόπο να με αναζητήσουν αφού δεν πρόλαβα να τους πω τίποτε κι αφού δεν πρόσεξαν καν ότι εγώ έλειπα από κοντά τους. Ένοιωθα εντελώς μόνη και ανυπεράσπιστη απέναντι στον εξαγριωμένο Στράτο, που πρώτη φορά αντίκριζα αυτό του το πρόσωπο. Έκανα να φύγω, μα πάλι με τράβηξε κοντά του. Αιφνιδιάστηκα και έκανα να αποτραβηχτώ, αλλά δεν μπορούσα. Ήδη ο καρπός μου πονούσε πάρα πολύ και τώρα ο Στράτος με ταρακουνούσε απ’ τα μπράτσα.
- Γαμώ την τρέλα μου. Γιατί δεν μου λες που ήσουν; Σ’ έψαχνα.

Επέμεινε πιο άγρια και πιο βίαια. Πρώτη φορά βλέποντας τον με φόβισε η μορφή του: τα μάτια του γυάλιζαν και τα χείλη του είχαν σχηματίσει μια γραμμή.
- Άφησέ με! Του είπα με λυγμό.
Δεν με άκουσε κι επέμεινε να μου σφίγγει τα μπράτσα και να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια λόγια:
- Που ήσουν; Σ’ έψαχνα!
- Άφησέ με σου λέω!
Έκανα να φωνάξω βοήθεια. Όμως απ’ το στόμα μου δεν έβγαινε λέξη, παρά μόνο βογγητό απ’ τον πόνο και την προσπάθεια να ελευθερωθώ απ’ τα χέρια του. Η καρδιά μου χτυπούσε σα τρελή. Η μουσική δυνάμωσε περισσότερο. Το βλέμμα μου πλανήθηκε τριγύρω. Κανένας δεν μας κοίταζε ούτε καν από περιέργεια… Όλοι χόρευαν ξέφρενα με μια μουσική επίσης ξέφρενη! Ξαφνικά όλα στο μυαλό μου έγιναν ένα: η μουσική, η φασαρία απ’ τον κόσμο, η φωνή του Στράτου.
- Άφησέ με! Φώναξα στο κενό. Ο Στράτος αγρίεψε περισσότερο:
- Που ήσουν; Πες μου! Σ’ έψαχνα. Γιατί δεν το καταλαβαίνεις;
Τρόμαξα πάρα πολύ: «Θεέ μου, βοήθησε με να γλυτώσω απ’ τα χέρια του»:
- Άφησέ με, άφησέ με, άφησέ με!
Φώναζα και πάλευα και βογκούσα να ελευθερωθώ. Εκείνος δεν μ’ άφηνε και προσπαθούσα περισσότερο. Τα μπράτσα μου πονούσαν κι αυτά τώρα κι εκείνος δεν αντιδρούσε όσο κι αν εγώ προσπαθούσα να ελευθερωθώ. Δεν άντεξα και πολύ, ένοιωσα να εγκαταλείπω την προσπάθεια. Ήταν πολύ δυνατός. Ξαφνικά με τράβηξε επάνω του και με κοίταξε έντονα στα μάτια. Στα μάτια του δεν έβλεπα τον Στράτο, αλλά το μίσος του. Δεν καταλάβαινα το γιατί.
- Άφησέ με! Του είπα λιγοψυχώντας και παραδομένη πια σε αυτόν.
Το πρόσωπο του συσπάστηκε και άλλαξε διαγράφοντας ένα απάνθρωπο μίσος που δεν μπορούσα να εξηγήσω και ξαφνικά ένοιωσα να εκσφενδονίζομαι μερικά μέτρα πιο κει στο έδαφος, χάνοντας τις αισθήσεις μου.

Άνοιξα τα μάτια μου. Ήταν ακόμη νωπά απ’ τα δάκρυά μου. Τα χέρια μου, με πονούσαν πολύ. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει απ’ τους έντονους χτύπους της. Η μουσική είχε σταματήσει, τα φώτα είχαν σβήσει και η εμετική οσμή είχε αποχωρήσει. Κρύωνα όμως… Που βρισκόμουν; Το βλέμμα μου στράφηκε στην οροφή’ δεν υπήρχαν φωτορυθμικά. Έτριψα τα μάτια μου και προσπάθησα να καταλάβω τι μου είχε συμβεί. Το κεφάλι μου πονούσε από ένα ατελείωτο βουητό στ’ αυτιά μου και τα μηνίγγια μου ήταν έτοιμα να σπάσουν. Με το βλέμμα μου αναζήτησα τον Στράτο. Έκανα να του μιλήσω μα ένοιωσα το στόμα μου να κολλά σαν να είχα αφυδατωθεί.

Οι γωνιές των χειλιών μου με έτσουζαν και τα χείλια μου είχαν σκάσει. Μα πόσο καιρό ήμουν έτσι; Μες την παραζάλη μου προσπάθησα να ξαναφέρω πίσω τα λογικά μου. Ο λήθαργος δεν ήταν καλός σύμβουλος: «Νερό! Λίγο νερό!» έλεγα και ξανάλεγα. Η Βάνα που ήταν; Η μητέρα της; «Νερό!» ξανάπα. Το βουητό στο κεφάλι μου άρχισε να υποχωρεί. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα ότι δίπλα μου σε ένα τραπεζάκι υπήρχε ένα ποτήρι με κάτι υγρό μέσα. Δεν με ένοιαζε τι μπορεί να ήταν, ήθελα απλά να βρέξω το στόμα μου. Τα χέρια μου με πονούσαν και με δυσκολία άπλωσα το ένα να πιάσει το ποτήρι και να το φέρω στα χείλη μου μπροστά. Ήταν νερό. Ναι, ήταν νερό! Το υγρό έτρεξε δροσερό στον οισοφάγο μου. Στον λήθαργό μου, μου φαινόταν παγωμένο. Έπινα όσο πιο αργά μπορούσα, γουλιά-γουλιά. Τα χείλη μου μαλάκωσαν αλλά τα σκασίματα τους μου δημιούργησαν μεγαλύτερο τσούξιμο… Άφησα το ποτήρι στο τραπεζάκι.

Προσπάθησα να καταλάβω τι μου είχε συμβεί. Έκλεισα τα μάτια μου και θυμήθηκα τον εξαγριωμένο Στράτο. Ξανάνοιξα τα μάτια μου και ανασηκώθηκα… Δεν ήμουν στο έδαφος αλλά σε κρεβάτι. Κοίταξα τριγύρω και τελικά διαπίστωσα πως είχα ζήσει έναν αληθινό εφιάλτη!

There was a time when
Broken hearts and broken dreams
Were over.
There was a place where
All you could do was
Wish on a four leaf clover.

But now is a new time
There is a new place
Where dreams just can't come true.
It started the day when I left you

I could never love again the way that I loved you
I could never cry again like I did when I left you
And when we said goodbye,
Oh the look in your eyes
Just left me beside myself without your heart
(without your heart)
I could never love again now that we're apart

When I was sorry
It was too late to turn around (turn around)
And tell you so.
There was no reason
There was no reason
Just a foolish beat of my heart.

Oh, can't you see I'm not fooling nobody
Don't you see the tears are falling down my face
Since you went away
Break my heart, you slipped away
Didn't know I was wrong
Never meant to hurt you now you're gone

I could never love again now that we're apart.
(now that we're apart)
I could never love again now that we're apart.

As I sit in this smokey room 
The night about to end 
I pass my time with strangers 
But this bottle's my only friend 

Remember when we used to park 
On Butler Street out in the dark 
Remember when we lost the keys 
And you lost more than that in my backseat 

Remember how we used to talk 
About busting out - we'd break their hearts 
Together - forever 

Never say goodbye, never say goodbye 
You and me and my old friends 
Hoping it would never end 
Never say goodbye, never say goodbye 
Holdin' on - we got to try 
Holdin' on to never say goodbye 

Remember days of skipping school 
Racing cars and being cool 
With a six pack and the radio 
We didn't need no place to go 

Remember at the prom that night 
You and me we had a fight 
But the band they played our favorite song 
And I held you in my arms so strong 

We danced so close 
We danced so slow 
And I swore I'd never let you go 
Together - forever 

Never say goodbye, never say goodbye 
You and me and my old friends 
Hoping it would never end 
Never say goodbye, never say goodbye 
Holdin' on - we got to try 
Holdin' on to never say goodbye 

I guess you'd say we used to talk 
About busting out 
We'd break their hearts 
Together - forever

Talk to me softly
There is something in your eyes
Don't hang your head in sorrow
And please don't cry
I know how you feel inside I've
I've been there before
Somethin is changin' inside you
And don't you know


Don't you cry tonight
I still love you baby
Don't you cry tonight
Don't you cry tonight
There's a heaven above you baby
And don't you cry tonight


Give me a whisper
And give me a sign
Give me a kiss before you
tell me goodbye
Don't you take it so hard now
And please don't take it so bad
I'll still be thinkin' of you
And the times we had...baby


And don't you cry tonight
Don't you cry tonight
Don't you cry tonight
There's a heaven above you baby
And don't you cry tonight


And please remember that I never lied
And please remember
how I felt inside now honey
You gotta make it your own way
But you'll be alright now sugar
You'll feel better tomorrow
Come the morning light now baby


And don't you cry tonight
And don't you cry tonight
And don't you cry tonight
There's a heaven above you baby
And don't you cry
Don't you ever cry
Don't you cry tonight
Baby maybe someday
Don't you cry
Don't you ever cry
Don't you cry
Tonight

Walking through a winter night,
Counting the stars
And passing time
I dream about the summer days,
Love in the sun
And lonely bays

I see the stars, they're miles and miles away
Like our love,
On one of these lonely winter nights

Dreaming through a winter night,
Memories of you are passing by
It seems to me like yesterday
I think you knew I couldn't stay

I see the stars, they're miles and miles away
Like our love
Lady starlight, help me to find my love
Lady starlight, help me tonight
Help me to find my love

Walking through a winter night,
Counting the stars
And passing time
Snow dances with the wind
I wish, I could be with you again

I see the stars, they're miles and miles away
Like our love
Lady starlight, help me to find my love
Lady starlight, help me tonight
Help me to find my love

Lady starlight, help me tonight
Help me to find my love

Lady starlight, help me tonight
Help me to find my love 

It's my life take it or leave it
Set me free what's that crap papa-knew-it-all
I got my own life you got your own life
Live your life and set me free
Mind your business and leave my business
You know everything papa-knew-it-all
Very little knowledge is dangerous
Stop bugging me stop bothering me
Stop bugging me stop forcing me
Stop fighting me stop yelling me
It's my life

Chorus:

It's my life it's my life my worries
It's my life it's my life my problems
It's my life it's my life my worries
It's my life it's my life my problems

It's my life do you understand
I live the way I want to live
I make decisions day and night
Show me signs and good examples
Stop telling me how to run your business
Take a trip to east and west
You find that you don't know anything
Every's getting tired of you
Sometimes you have to look and listen
You can even learn from me
Little knowledge is dangerous
It's my life

(Repeat Chorus)

It's my life set me free
So you bed so you lie
What you see is what you get 
Listen to people and sort things out
Things I do I do them no more
Things I say I say them no more
Changes come once in life

Stop bugging me stop bothering me
Stop bugging me stop forcing me
Stop fighting me stop yelling me
Stop telling me stop seeing me
It's my life.

(Repeat Chorus)

It's my life(x4)

Ohhhhhhhh yeah

It's my life...Stop bugging me stop bothering me
It's my life...Stop forcing me stop yelling at me
It's my life...it's my life(x2)

It's my life...Stop bugging me stop bothering me
It's my life...Stop

Could it be the love the answer when I want to stay 
Here with you, only with you 
Could it be the love that I want to give that I thought was true 
But I just can't feel 
Only with you, only with you 

You sure just chill 
Search for the world I deal 
But you are doing what is real 
Just you're teaching to the heal 
And you're teatching not the steel 
But we need to keep working 
Just up the dirting 
Away from all the jerks 
So none of them can hurt 
Take a look at waht we're doing 
Cause a perfect flowing 
Ah yeah 
If we take a look at mankind 
Everybody is doing crimes 
You know that it's time 

You see a hole up in the sky 
And we are acting wild 
So why don't to discover yo 
And try to change the topic 
Make profit 
So don't you even bother it 
Love is all what we are needing 
Our Earth is bleeding 
Hollywood is pleading 
To anyone that is believing 
keep 
So none of us get hurting 
It's time for us to get right 
Forget the black and the white 
Just keeping love in sight 
Preaching every day and night 

I just don't know 
Why I wanna stay 
Love the answer 
I just don't know 
Why I wanna stay 
Here with you 
Only, only with you

She leads a lonely life
She leads a lonely life

When she woke up late in the morning
Light and the day had just begun
She opened up her eyes and thought
O what a morning
Its not a day for work
Its a day for catching tan
Just laying on the beach and having fun
Shes going to get you

All that she wants is another baby
Shes gone tomorrow boy
All that she wants is another baby
All that she wants is another baby
Shes gone tomorrow boy
All that she wants is another baby

All that she wants - all that she wants

So if you are in sight and the day is right
Shes a hunter youre the fox
The gentle voice that talks to you
Wont talk forever
Its a night for passion
But the morning means goodbye
Beware of what is flashing in her eyes
Shes going to get you

All that she wants...