Ράδιο-αγάπη μου (τέλος)

Από: SummerDream | Θέματα:


- Γεια σου Μαρίνα!
- Γεια. Ποιος είναι;
- Ο Στράτος βρε.
- Α! Ο Γιάννης λείπει δεν είναι εδώ...
- Δεν θέλω τον Γιάννη, εσένα θέλω.
- Εμένα;
- Ναι. Το απόγευμα θα είσαι σπίτι ή δουλεύεις;
- Θα είμαι, απ'τις έξι και μετά. Γιατί;
- Να, βρήκα κάτι δίσκους και δεν έχω πικάπ να τους ακούσω και δεν ξέρω αν παίζουν καλά ή θέλουν καθάρισμα. Θα μπορούσα να περάσω από σένα να τους ακούσουμε παρέα και να μου πεις και την γνώμη σου; Έχω και νέα να σου πω.
- Εντάξει έλα.

Ήταν την εποχή που είχα αρχίσει να δουλεύω στο ραδιόφωνο του Γιώργου. Που συνέβαιναν οι ανατροπές της ζωής μου. Θυμάμαι ότι παρέμενα ακόμη στο πατρικό μου κι ότι προσπαθούσα να προσαρμοστώ σε μια δουλειά με απαιτήσεις, που όλα μου ήταν καινούρια. Άλλο να δουλεύεις σε εβδομαδιαία εφημερίδα κι άλλο σε ραδιόφωνο που επί καθημερινής βάσεως απαιτεί να έχεις θέματα έτοιμα. Στην αρχή ήταν σαν να αντιμετώπιζα ένα κακοτράχαλο βουνό που προσπαθούσα να το ανέβω χωρίς βοήθεια. Ήταν σαν να μου είχαν πει: 'φτου! κολύμπα!'. Ο Γιώργος συχνά με καθησύχαζε βλέποντας με αγχωμένη να προσπαθώ να ανταποκριθώ στα νέα μου κι άκρως απαιτητικά καθήκοντα. Υπήρχαν μέρες που έτρεχα σαν τρελή και μέρες που ήταν πιο χαλαρές και έτσι μπορούσα να οργανωθώ καλύτερα. Μου πήρε χρόνο μέχρι να βάλω τις προτεραιότητες μου, να βάλω ένα πρόγραμμα και φυσικά να μάθω να κάνω τα στραβά μάτια και την κουφή, σε διάφορες καταστάσεις. Στο άλλο ραδιόφωνο οι ασχολίες μου δεν ήταν τίποτε μπροστά σε αυτές που άρχισα να αντιμετωπίζω έπειτα δεχόμενη την πρόταση συνεργασίας του Γιώργου. Ήταν η εποχή που άρχιζαν να εμφανίζονται και νέοι παραγωγοί οι οποίοι άφηναν συνεχώς δείγματα της δουλειάς τους μήπως και είχαν κάποια τύχη στο πρόγραμμα του ραδιοφώνου. Ακόμη θυμάμαι τα παράπονα που είχε ένας απ'τους υποψήφιους παραγωγούς ρωτώντας με γιατί αφού ήδη είχε αφήσει 2 κασσέττες-δείγματα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, δεν τον είχαν ειδοποιήσει:
- Τι κάνω λάθος Μαρίνα;
Με ρώτησε με το θάρρος που έχει ένας ακροατής προς τον παραγωγό που λατρεύει να ακούει σαν να είναι δικός του άνθρωπος.
- Δεν ξέρω τι να σου πω. Προφανώς οι εκπομπές που δίνεις δεν καλύπτουν τις προϋποθέσεις. Τις έχεις ακούσει καθόλου; Ή απλά βρέθηκες μπροστά σε ένα μικρόφωνο κι έφτιαξες ότι έφτιαξες;
- Δεν τις έχω ακούσει.
- Αν τις άκουγες τότε θα ήξερες και για ποιό λόγο δεν σε έχουν ειδοποιήσει έστω και για μια πρώτη κουβέντα.
- Εσύ δεν μπορείς να μεσολαβήσεις...
- Ξέρεις πόσοι μου έχουν ζητήσει το ίδιο; Μου είναι δύσκολο κάτι τέτοιο. 
Απογοήτευση! Ακόμη θυμάμαι το πόσο στενόχωρέθηκε που το 'είδωλό' του δεν μπορούσε να τον βοήθησει να κάνει ένα μικρό όνειρό του πραγματικότητα. Δεν είχα τέτοια πρόσβαση. Με τίποτε. Βρήκα όμως το θάρρος και ρώτησα τον Μάνο να μου πει τι είχε γίνει με την περίπτωση του.
- Θεοδώρου σοβαρέψου. Ξύπνησαν όλα τα ψώνια και θέλουν να κάνουν ραδιόφωνο. Ας μάθει να μιλάει στο μικρόφωνο και μετά το σκεφτόμαστε...
Και μου πέταξε μια απ'τις κασσέττες για να ακούσω τι ακριβώς εννοούσε ο Μάνος. Είχε δίκιο. Δεν ακουγόταν. Η φωνή του, παρά την προσπάθεια του να την κάνει κάπως αισθησιακή, πρόδιδε πως δεν ήταν και τόσο αρρενωπή ώστε να πείσει τους ακροατές κι αυτά που έλεγε δεν έβγαζαν νόημα. Ήταν προφανές ότι κυνηγούσε την μεταμεσονύκτια ζώνη, αλλά η φωνή του ήταν πολύ παιδική για να κρατήσει μια εκπομπή με χαλαρούς τόνους και ύφος λόγω της ώρας! Και δεν ξανατόλμησε να ξανακάνει την ίδια προσπάθεια. Μάλλον είχε ακούσει τι είχε φτιάξει και δεν ξανάκανε τον κόπο. Έμεινε όμως σταθερός ακροατής των εκπομπών μου και λάτρης της φωνής μου! 
Ο Στράτος δεν ήταν απ'τους ανθρώπους που θα έκανα ποτέ παρέα και με ξάφνιασε η επιθυμία του να έρθει απ'το σπίτι για να ακούσουμε τους δίσκους του. Από που κι ως που άλλωστε; Όπως και να είχε αποφάσισα ότι έπρεπε να τον ανεχτώ είτε μου άρεσε είτε όχι. Από την ημέρα που άλλαξα ...ραδιοφωνικό στέκι, εκείνος ήταν πια σχεδόν μόνιμος θαμώνας αφού ούτως ή άλλως οι εγκαταστάσεις του ραδιοφώνου ήταν κοντά στο σπίτι του, ήταν κι επιπλέον πέρασμα για να πάει στον φίλο του τον Ηλία που έμενε λίγο παραπάνω! Ανεχόμουν τις επισκέψεις του, αλλά αδιαφορούσα ως προς την παρουσία του. Δεν με αφορούσε... Μπορεί να ήταν φίλος του αδερφού μου, αλλά ποτέ δεν υπήρξε αυτή η επαφή που υπήρχε με τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας του Γιάννη, που διασκεδάζαμε ανταλλάσοντας ραβασάκια μετατρέποντας τον αδερφό μου, σε ταχυδρόμο! Ησύχασα πια όταν για ένα διάστημα χάθηκε και με ξάφνιασε μετά από κάτι μήνες με αυτό του το τηλεφώνημα!
Ήταν πολύ πιο νωρίς απ'το καθορισμένο ραντεβού στο σπίτι μου. Τον είχε φέρει ο Ηλίας με το αυτοκίνητο του πατέρα του και τον άφησε... 
Μπροστά στην πόρτα μου στεκόταν ένας νεαρός αρκετά αδύνατος που στο πρόσωπο του διαγραφόντουσαν οι προσπάθειες των πρώτων του ξυρισμάτων, το βλέμμα του ήταν σπινθηροβόλο και χαμογελαστό. Φορούσε τζην παντελόνι, αμάνικο μπλουζάκι... που παρά την δροσούλα του φθινοπώρου εκείνον δεν τον πτοούσε! Η μόδα της εποχής απαιτούσε αμάνικο μπλουζάκι, αθλητικό φανελάκι! Ήταν φορτωμένος με καμιά 20αριά δίσκους παραμάσχαλα, που όταν το είδα παραλίγο να μου ερχόταν εγκεφαλικό. Δεν ήταν δυνατόν να περνούσα δεν ξέρω και γω για πόση ώρα ακούγοντας 20 δίσκους στην σειρά, οι περισσότεροι απ'τους οποίους ήταν διπλοί. Πλάκα θα μου έκανε... Δεν μπορεί. "Μαρίνα ψυχραιμία... Θα τους ξεπετάξεις στα γρήγορα και θα τον σουτάρεις μαζί με τους δίσκους του πριν καν το καταλάβει"! 
Χαμογέλασα. Κάπως έπρεπε να καλύψω την αμηχανία μου.
- Καλώς τον! Του είπα και του έτεινα με το χέρι να περάσει μέσα.
- Καλώς σε βρήκα! Μου είπε χαμογελώντας και με φίλησε στο μάγουλο.
Σκουπίστηκα με την ανάποδη του χεριού μου! Απόρρησα που έκανε κάτι τέτοιο... Ποιός του έδωσε το δικαίωμα να νομίζει ότι ήμουν μια καλή του φίλη και να με φιλάει στο μάγουλο; "Μαρίνα ψυχραιμία... Λίγω ώρα θα κάτσει και θα φύγει και θα απαλλαγείς απ'την ενοχλητική παρουσία του".
Πέρασε μέσα στα γρήγορα και κατευθύνθηκε αμέσως προς τους γονείς μου που βρίσκονταν στο καθιστικό της κουζίνας κι έβλεπαν τηλεόραση. Άλλες χαιρετούρες εκεί. Και οι δικοί μου είχαν χαρεί που τον έβλεπαν και τον ρώτησαν τι έκαναν οι δικοί του και γενικώς ακολούθησε για λίγο το γνωστό εθιμοτυπικό των επισκέψεων. Τον ρώτησα τι ήθελε να του προσφέρω. Μου ζήτησε καφέ. Έφτιαξα δυο καφέδες για τους δύο μας και του είπα να περάσουμε στο σαλόνι όπου βρισκόταν το στέρεο. Έκλεισα την μια πόρτα για να μην ενοχλεί ο ήχος τους δικούς μου που έβλεπαν την 'Λάμψη'.
- Λοιπόν; Τι έχουμε εδώ; Τον ρώτησα την στιγμή που τραβούσα μια πολυθρόνα κοντά στο στερεοφωνικό για να ανοίξω το πικάπ.
- Δεν θα με ρωτήσεις τι νέα έχω;
"Χέστηκα για το τι νέα έχεις" σκέφτηκα. Αλλά...
- Για πες!
- Αρχίζω εκπομπή και θέλω να με βοήθησεις για το ξεκίνημα.
- Εκπομπή; Πως κι έτσι;
Μου εξήγησε πόσο πολύ του άρεσε το ραδιόφωνο και του πρότεινε ένας γνωστός του να τον βάλει στο πρόγραμμα του δικού του ραδιοφώνου σε απογευματινή ώρα. Μου άπλωσε τους δίσκους στο πάτωμα για να δω τι είχε διαθέσιμο.
- Είναι πολύ λίγο το υλικό που έχεις... Τι ακριβώς θες να κάνεις;
- Κάτι παρόμοιο σαν την δική σου εκπομπή, με ελληνικά και ξένα.
- Πρέπει να προμηθευτείς δίσκους, εκτός αν έχουν στο ραδιόφωνο που θα βρίσκεσαι.
- Θα βρω σίγουρα. Δεν υπάρχει θέμα.
- Εντάξει τότε. Για να δούμε τι 'λένε' εδώ οι δικοί σου δίσκοι...
Ο Στράτος καθόταν απέναντί μου και με χάζευε να κοιτάζω με προσοχή τα εξώφυλλα των δισκών που με εντυπωσίαζαν για το πόσο παλιοί ήταν και αρκετοί από αυτούς ήταν συλλεκτικά κομμάτια.
- Που τους βρήκες αυτούς τους δίσκους;
- Οι περισσότεροι είναι του πατέρα μου και κάποιοι άλλοι είναι δώρο από φίλους.
- Τα μάτια σου δεκατέσσερα για αυτούς τους δίσκους, μην στους 'βουτύξουν', γιατί βλέπω είναι σπάνιοι και μιαν αξία την έχουν...
- Ναι ε; Εδώ ο πατέρας μου ήθελε να τους πετάξει.
Έκανα πως δεν το άκουσα γιατί δεν νομίζω ότι ο πατέρας του θα ήταν τόσο χαζός να πετάξει δίσκους που ήταν παλιοί και σίγουρα κάτι σήμαιναν για εκείνον. Χωρίς πολλά-πολλά άρχισα να βάζω τους δίσκους επάνω στο πικάπ. Περνούσα τα τραγούδια στα γρήγορα διαπιστώνοντας ότι δεν υπήρχαν γρατζουνιές στους δίσκους ή ήταν βρώμικοι από σκόνες. Μια χάρα ήταν και έπαιζαν εξίσου μια χαρά. Κοίταζα τον Στράτο κι αναρωτιόμουν αν τελικά αυτή η επίσκεψη είχε σκοπό να ακούσουμε τους δίσκους ή ήθελε με κάποιο τρόπο να τον διδάξω μυστικά της τέχνης μου! Μόνο που η τέχνη μου δεν είχε μυστικά... Αν δεν είσαι ψώνιο -ας χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση- τότε δεν πρόκειτε να κάνεις τίποτε.
- Θα με ακούσεις να μου πεις πως τα πήγα;
- Θα σε ακούσω.
Και τον άκουσα. Δεν με είχε όμως προετοιμάσει για το τι ακριβώς θα άκουγα. Απλά ο κύριος είχε αντιγράψει αυτό που έκανα στο άλλο ραδιόφωνο κι αυτό που έκανα τώρα. Ένα συνοθύλευμα δύο εκπομπών για να μου δείξει ότι ήταν φανατικός ακροατής μου. Είχε κλέψει τον τίτλο της εκπομπής μου απ'το άλλο ραδιόφωνο και την ιδέα του να παίζουν μοντέρνα ελληνικά και ξένα τραγούδια εναλλάξ στο τωρινό ραδιόφωνο. Ήταν το απόλυτο σοκ... Μετά άρχισα να γελάω νευρικά, γιατί μου άρεσε που είχα τέτοιον φανατικό ακροατή και στο τέλος διαπίστωσα ότι γενικώς ήταν εκπομπή μέσα στο μαύρο της το χάλι, αλλά ο Στράτος το πάλευε. Άλλαζε ύφος αναλόγως της έντασης του κάθε τραγουδιού: αν ήταν χορευτικό το παρουσίαζε μες το κέφι κι αν ήταν ένα αργό ερωτικό τότε το παρουσίαζε με το ανάλογο αισθησιακό ύφος. Γελούσα και ξαναγελούσα... ΄Ώσπου δεν άντεξα και του τηλεφώνησα.
- Μπορώ να μιλήσω στον Στράτο;
- Μαρίνα ο ίδιος είμαι! Πως σου φαίνεται;
- Θες να ακούσεις;
- Βέβαια...
- ΕΙΣΑΙ ΚΛΕΦΤΗΣ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΧΑΛΙΑΣ.
Του είπα δυνατά και του έκλεισα το τηλέφωνο μην μπορώντας να κρατήσω τα γέλια μου.
Κι ακολούθησε μετά από λίγο ραδιοφωνική αφιέρωση:
"Να αφιερώσουμε στην Μαρίνα με πολύ αγάπη και την ευχαριστούμε πάρα πολύ για τα πολύ καλά της λόγια"!
Νέο κύμα γέλιου από εμένα! 
Διαπίστωσα ότι ο Στράτος μες το μαύρο του ραδιοφωνικό χάλι, με έκανε να γελάω. Μου άρεσε που είχε γίνει κλέφτης μου αλλά και με διασκέδαζε ότι με έκανε να ξεχνάω για λίγο την τρέλα της δουλειάς μου. Μέχρι εκεί όμως... Ώσπου ξαναεμφανίστηκε στο σπίτι μου και μαζί με τον Γιάννη αρχίσαμε να του κάνουμε κριτική σε αυτό που νόμιζε πως έκανε στο ραδιόφωνο του γνωστού του.
- Είσαι εντελώς άσχετος. Πόσο να σου πω... Δεν υπάρχει σύγκριση. Πιο άσχετος κι από άσχετο είσαι. Μου λες που κολλάει ο Πανταζής με τους Bolland;
- Μα έβαζα ότι μου ζητούσαν οι ακροατές...
- Ωραία και πες ότι εγώ σου ζητούσα τον 'γαλάζιο δούναβη', τι θα έκανες;
- Τι είναι αυτό;
- Είδες που είσαι άσχετος;
- Τι να κάνουμε ρε Μαρίνα, δεν τα ξέρουμε κι όλα όπως εσύ...
Θύμωσε στο τέλος.
- Ποτέ δεν είπα ότι τα ξέρω όλα. Και μην θυμώνεις. Να μάθεις να ακούς κριτικές... Και μένα δεν μου άρεσαν που ο Θοδωρής συνεχώς έκανε κριτικές αλλά τελικά στην πορεία διαπίστωσα ότι είχε δίκιο και καθημερινά προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη. Την επόμενη φορά γράψε τις εκπομπές σου κι άκουσέ τες.
- Κι άμα σ'αρέσουν σφύρα μου κλέφτικα! Τον πείραξε ο Γιάννης...
Δεν κράτησε πολύ το όνειρο του Στράτου στο ραδιόφωνο. Όπως ξαφνικά άρχισε έτσι ξαφνικά σταμάτησε. Δούλευε και τα περιθώρια ήταν στενά ώστε να συνεχίσει και να παραμείνει και να με βγάλει ασπροπρόσωπη... Πάντα όμως υπήρχε η ευκαιρία για να κάνει έστω και για λίγο αυτό το όνειρο πραγματικότητα. 
Και πάντα ερχόταν να δηλώνει την παρουσία του στο ραδιόφωνο που εργαζόμουν εκνευρίζοντάς με που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κρατήσει αυτή την επαφή με τις κονσόλες, τα πικάπ και τα μικρόφωνα, φέρνοντας με σε δύσκολη θέση όταν εγώ προσπαθούσα να κρατήσω τις ισορροπίες μου για χάρη του Γιώργου!

Από: SummerDream

Ράδιο-αγάπη μου (μέρος γ')

Από: SummerDream | Θέματα:


Η πρώτη μας συνάντηση κανονίστηκε έξω απ'το καφέ 'Μακάο'. Μου είχε κάνει εντύπωση που δεν μου πρότεινε να βρεθούμε σε κάποια καφετέρια πίνωντας καφέ και να αναλύαμε το θέμα. Αν κι ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος θα φρόντιζα κι εγώ μια φορά στην ζωή μου να έκανα κοπάνα απ'το φροντιστήριο, προκειμένου να του διαθέσω δύο ολόκληρες ώρες. Εκείνος δεν πρότεινε τίποτε τέτοιο αλλά ούτε κι εγώ ήθελα να τον δυσκολέψω. Δεν ήξερα πως κυλούσε η ζωή του, δεν ήξερα τα ενδιαφέροντά του, δεν ήξερα αν υπήρχε κάποια κοπέλα που να του μονοπωλούσε το ενδιαφέρον του. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι είχε μια πανέμορφη φωνή κι ονειρευόμουν κι ο ίδιος να ήταν το ίδιο όμορφος ή έστω γοητευτικός. Μου είχε πει απ'το τηλέφωνο τι αυτοκίνητο είχε κι ότι θα το είχε παρκαρισμένο κοντά στο καφέ και θα με περίμενε εκεί. Με την καρδιά να χτυπά ασυνάρτητα και το μυαλό να μην μπορεί να συγκρατήσει τις λύσεις απ'τις ασκήσεις στα μαθηματικά στο φροντιστήριο, είδα κι απόειδα μέχρι να φτάσει η ώρα της συνάντησης. Έτρεμα σαν το ψάρι. Τα πόδια μου ήταν απίστευτα βαριά και δεν ξέρω τι μου συνέβαινε και δεν μπορούσα να λειτουργήσω φυσιολογικά. Έψαχνα συνεχώς μέσα στις σελίδες του βιβλίου των μαθηματικών αν είχα την κόλλα αναφοράς με τις ερωτήσεις που μου είχε ζητήσει ο Γιώργος. Συνέχεια και συνέχεια κοιτούσα κι επιβεβαιονόταν η αγωνία μου να του παραδώσω άθικτη την κόλλα!Έφτασα στο καφέ 'Μακάο' και περίμενα. Ένα αυτοκίνητο λίγο παρακάτω ήταν παρκαρισμένο και κάποιος περίμενε μέσα. Η αγωνία μου είχε χτυπήσει κόκκινο και ντρεπόμουν να πάω να ενοχλήσω έναν άνθρωπο που ίσως και να μην ήταν ο Γιώργος. Ήταν η ώρα που είχαμε συμφωνήσει να βρεθούμε και δεν με έπερνε να κάθομαι να περιμένω απ'την στιγμή που μου είχε πει τι αυτοκίνητο είχε. Πλησίασα:
- Συγγνώμη, να σας κάνω μια ερώτηση;
Είπα δειλά-δειλά και τα μάγουλά μου είχαν κοκκινήσει όσο δεν πήγαινε άλλο.Ο άγνωστος οδηγός με κοιτούσε και γέλασε.
- Ορίστε. Μου είπε και απ'τον ήχο της φωνής του κατάλαβα ότι υπήρχε κάτι οικείο σε αυτόν.
- Μήπως είστε ο Γιώργος;
- Κι εσύ είσαι η Μαρίνα; Με ρώτησε επιβεβαιώνοντας την απορία μου.Γέλασα!
Δεν ήμουν ένα κορίτσι που κανόνιζε συναντήσεις κατά αυτό τον τρόπο. Άλλα έπρεπε κάπως να προχωρήσω ώστε να πλησιάσω το όνειρό μου.
- Νόμισα πως δεν είχες έρθει και είπα να δοκιμάσω την τύχη μου... Του είπα κοιτώντας τις μύτες των ποδιών μου.
- Σε είδα που προσπέρασες το αυτοκίνητο και σου μίλησα. Κι εγώ δεν ήμουν σίγουρος και δεν ήθελα να επιμείνω γιατί μπορεί να έκανα γκάφα. Και δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος.
- Ναι... Είπα αμήχανα.
- Πας φροντιστήριο;
- Ναι. Μόλις τελείωσα μαθηματικά.
- Τι τάξη πας;
- Πρώτη Λυκείου.
- Μικρούλα είσαι.
- Μάλλον...Δεν ξέρω πόση ώρα κράτησε η αμηχανία μου κοιτάζωντάς τον και διαπίστωνα τελικά ότι δεν ήταν όπως τον φανταζόμουν. Μια μικρή απογοήτευση με κυριάρχησε αλλά δεν ήθελα να του δώσω να καταλάβει πως στην κυριολεξία περίμενα κάτι περισσότερο από αυτόν. Παρά το ότι ήταν ένας άνθρωπος με πολύ προσεγμένη εμφάνιση, αυτοκίνητο που έλαμπε και το άρωμα απ'το ελατάκι που είχε τοποθετήσει στο παρμπρίζ αναδυόταν μέχρι έξω. Έδειχνε ότι πρόσεχε την παραμικρή λεπτομέρεια: να έχει άψογη εμφάνιση, πεντακάθαρο αυτοκίνητο και τέλειες εκπομπές στο ραδιόφωνο!
- Λοιπόν; Έχεις μαζί σου τις ερωτήσεις ή τις ξέχασες;
- Α! Ναι! Ξύπνησα απότομα απ'τις σκέψεις μου κι αμέσως μου έπεσε το τετράδιο και το βιβλίο. Η κόλλα με τις ερωτήσεις πετάχτηκε έξω απ'το βιβλίο κι αμέσως έσκυψα και μάζεψα τα πράγματά μου που είχαν πέσει μπροστά στα πόδια μου. Ο Γιώργος γέλασε βλέποντας την αντίδραση μιας 16χρονης που τα είχε χάσει επειδή δεν ήξερε τι να πει, που τα μάγουλά της είχαν γίνει κατακόκκινα και που το 'κόλλημα' της πρόδιδε την περιέργεια και συνάμα το ενδιαφέρον ως προς το άτομό του! "Eίσαι ηλίθια;" επαναλάμβανα στον εαυτό μου για την απροσεξία μου! Του γέλασα και του έδωσα τις ερωτήσεις. Εκείνος πήρε το χαρτί το άνοιξε και το διάβασε αμέσως.
- Λίγες είναι οι ερωτήσεις και το θέμα έχει βάθος.Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι εννοούσε ακριβώς. Άλλωστε τι ερωτήσεις παραπάνω να του γράψω; Με πέτυχε την στιγμή που ανασήκωνα τους ώμους μου δείχνοντας του πως δεν ήξερα τι ακριβώς εννοούσε.
- Κοίτα τι θα κάνουμε... Θα προσθέσω κι άλλες ερωτήσεις εγώ και θα στις απαντήσω. Επειδή μάλλον σε ενδιαφέρει αυτό που θες να κάνεις θα σε βοηθήσω και μην πεις τίποτε στον Φάνη. Θα πεις ότι ήταν δικές σου οι ερωτήσεις. Είμαστε σύμφωνοι;
Ο Φάνης ήταν ο διευθυντής της εφημερίδας κι απ'την έκφραση αυτή κατάλαβα ότι υπήρχε μια φιλική σχέση μεταξύ των δύο αντρών. Το γεγονός ότι θέλησε να με βοηθήσει ως προς το πλήθος των ερωτήσεων με βρήκε εξ'απροόπτου.
- Εντάξει. Απάντησα δειλά.
- Μαρίνα επειδή έχω να πάω σε μια δουλειά πρέπει να φύγω. Τηλεφώνησε μου μεθαύριο για να βρεθούμε να σου δώσω τις απαντήσεις.
- Εντάξει...
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την λέξη και ήδη εκείνος έβγαζε το αυτοκίνητό του απ'την άκρη του πεζόδρομου για να φύγει. Απλά μου κορνάρησε για χαιρετισμό και χάθηκε από μπροστά μου. Κοιτούσα το αυτοκίνητο που απομακρυνόταν και στο μυαλό μου περνούσαν χιλιάδες ερωτήσεις. Δεν ήξερε αν ήταν σωστός ο τρόπος που φέρθηκε. Δεν αναρωτήθηκα καν γιατί δεν μου πρότεινε να με πετάξει μέχρι το σπίτι. Έφυγα και δεν ήξερα αν έτσι γινόταν πάντα σε συναντήσεις. Ήμουν άβγαλτη για να ξέρω πολλά περισσότερα.
H δεύτερη συνάντηση επαναλήφθηκε στο ίδιο σημείο. Κι έτσι έγινε η αρχή. Τόσο της γνωριμίας μου με τον Γιώργο, όσο κι η επαφή μου με αυτό που λέγεται 'δημοσιογραφία'. Αργά-αργά από μερικά απλά κείμενα, διατηρώντας και μια μουσική στήλη στην εφημερίδα, έγινε η αρχή. Και η ενεργή συμμετοχή μου φαινόταν σε ομαδικά ρεπορτάζ από εκδηλώσεις της εφημερίδας. Με έβαζαν να κάνω απλά πράγματα που τα θεωρούσαν πολύ ρουτινιάρικα, αλλά εμένα με ευχαριστούσαν. Τότε ήταν και η εποχή που γνώρισα τον Στράτο. Βέβαια δεν γινόταν να ενθουσιαστώ με ένα εντεκάχρονο πιτσιρίκι που μόλις είχαν γίνει φίλοι με τον αδερφό μου σε ένα παιδικό αποκριάτικο πάρτυ που είχε διοργανώσει η εφημερίδα. Η έννοια μου ήταν να έχω στο νου μου τον αδερφό μου και φυσικά να βγάλω σε πέρας τις συνεντευξούλες απ'τους καλλιτέχνες και απ'τα πιτσιρίκια που συμμετείχαν στους διαγωνισμούς της εκδήλωσης. Ο Στράτος άλλωστε σαν Ζορό σκοπό είχε να εξουδετερώσει όλες τις κακές σκιές στο χώρο της ντισκοτέκ που γινόταν το πάρτυ... Κι έτσι οι δύο σύμμαχοι ο καουμπόϊ (ο αδερφός μου) κι ο Ζορό (ο Στράτος) έτρεχαν κυνηγώντας τους αόρατους εχθρούς ώστε να επικρατεί η ειρήνη μέσα στην ντίσκο! Δεν ξέρω πόσους γονείς ποδοπάτησαν απ'το παιχνίδι τους και πόσα πιτσιρίκια τσίριζαν με τις σκανταλιές τους!
Κι ο καιρός περνούσε. Ο Κωστής ο γείτονάς μου μαζί με τον αδερφό του είχαν οργανωθεί κι είχαν στήσει ένα πολύ καλό πομπό για ραδιοφωνικό σταθμό. Δεν είχαν κάνει ακόμη κάποια "επίσημη" έναρξη, παρά υπήρχε ένας μόνιμος έλεγχος της απόδοσής της εκπομπής του σταθμού, μέσω συνομιλιών. Και κάποια στιγμή:
- Ρε Μαρίνα, δεν έρχεσαι να κάνουμε καμιά εκπομπούλα; Άσε που θα έχει πλάκα μιας και θα ακούσουν γυναικεία φωνή...Μου πρότεινε ο Κωστής.
Δεν είπα όχι. Ήταν μια ιδέα που μου άρεσε και δεν ήθελα να κλωτσήσω την ευκαιρία. Έτσι ένα καλοκαίρι που οι γονείς μας έλειπαν για διακοπές, εγώ βρήκα την ευκαιρία να κάνω μια πρώτη δίωρη εκπομπή μαζί με τον Κωστή. Χαμός! Δεν μπορώ να περιγράψω το τι έγινε ξαφνικά. Άκουγαν μια γυναικεία φωνή κι όλοι τηλεφωνούσαν να μου αφιερώσουν τραγούδια. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο αυτό για μένα. Διαισθανόμουν ότι πλησίαζε η ώρα που θα περνούσα εκείνο το κατώφλι που σε φέρνει σε επαφή με τον ραδιοφωνικό κόσμο.
&
Τελείωσα το Λύκειο. Απέτυχα στις Πανελλήνιες αλλά αυτό δεν με πτόησε. Εργάστηκα σε διάφορες δουλειές του ποδαριού, που λέει ο λόγος. Σταμάτησα απ'την εφημερίδα, μιας και τα πράγματα είχα διαφοροποιηθεί και δεν μπορούσα να συνεργαστώ με τον καινούριο αρχισυντάκτη ο οποίος μονίμως έριχνε υπονοούμενα για το άτομό μου. Ενημέρωσα τον διευθυντή για την αποχώρησή μου απ'την εφημερίδα με την δικαιολογία ότι είχα βρει δουλειά αλλού κι άσχετη με την δημοσιογραφία. Εκείνος καταλάβε τον λόγο κι άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο της επιστροφής μου μιας και πια αφού είχα μάθει αρκετά πράγματα όσον αφορούσε την δημοσιογραφία θα ήμουν πια αρκετά έμπειρη για να μπω στο ελεύθερο ρεπορτάζ (κάτι που έγινε εντέλει πολύ αργότερα).Η απόχωρησή μου απ'την εφημερίδα αποτέλεσε και την αποκόλησή μου -μόνο για τότε- απ'τον Γιώργο. Είχα φάει τέτοιο κόλλημα μαζί του. Ένοιωθα τόσο ερωτευμένη μαζί του. Που ότι έκανα, όπου πήγαινα, πάντα ήταν η μόνιμη σκέψη μου. Δεν υπήρχε μέρα που να μην του τηλεφωνήσω πέντε έξι φορές, που να μην συναντηθούμε στα γρήγορα και που ποτέ δεν είχε προτείνει έστω για το τυπικό να βγούμε για έναν καφέ. Ήταν το παράπονό μου. Υπήρξαν ευκαιρίες με συνομίληκούς μου που μου πρότειναν να βγούμε για καφέ ή για ποτό ή να πάμε κάνα σινεμά, αλλά εγώ πάντα αρνιόμουν. Ήθελα όλα αυτά να τα έκανα με τον Γιώργο. Αλλά ο Γιώργος υπήρξε ο μόνιμος απών στην ζωή μου σε τέτοια πράγματα. Ήταν σαν ένας καρκίνος που όσο τον αποβάλεις για να βρεις την υγειά σου άλλο τόσο εκείνος επανεμφανίζεται με μεταστάσεις για να περάσεις και πάλι απ'την ίδια σκατά ψυχολογία. Που στην ουσία τον 'καρκίνο' αυτό τον είχα στο δικό μου μυαλό και μόνο!Σε κάποιες απ'τις ερασιτεχνικές μου εκπομπές στον Κωστή άρχισαν να έρχονται οι προτάσεις. Τότε ήταν που το ελεύθερο ραδιόφωνο ήταν στα σκαριά κι όλοι ήθελαν να επανδρώσουν τους σταθμούς τους με φωνές που γοήτευαν τον ακροατή. Και μάλλον η δική μου πρέπει να ήταν ξεχωριστή γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε πιάσει τους περισσότερους και προσπαθούσαν να βρουν τρόπους να με διεκδικήσουν!Ο Κωστής όμως είχε την πρόταση που θα έπρεπε να σκεφτώ σοβαρά: στηνόταν ένα επίσημο ραδιόφωνο και ζητούσε μουσικούς παραγωγούς κι εκφωνητές ειδήσεων. Με άκουσαν και ήθελαν να κάνουν μια κουβέντα μαζί μου. Απ'όλες τις προτάσεις που είχα δεχθεί αυτή ήταν που άρχισε να μου τριβελίζει το μυαλό. Δεν ήξερα αν έπρεπε να δεχθώ... Κι εκεί με βοήθησε ο Κωστής λέγοντας μου ποιοί βρίσκονταν πίσω από αυτό το ραδιόφωνο. Το έστειναν κάποιοι παλιοί ραδιοερασιτέχνες με χρόνια εμπειρίας στο αντικείμενο και ήθελαν πια να γίνει κάτι διαφορετικό σε σχέση με τον ήδη πρώτο ελεύθερο ραδιοσταθμό της πόλης. Πείσθηκα. Και τους πλησίασα. Και ξεκίνησα. Η πόρτα είχε ήδη ανοίξει και με υποδεχόταν ο κόσμος που λάτρεψα από μικρό κοριτσάκι!
Η αποδοχή του κόσμου ήταν απίστευτη. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα είχα μαζί μου και τους πιο φανατικούς ακροατές μου. Ερχόντουσαν στο ραδιόφωνο και περίμεναν από έξω να τους ανοίξω. Ήθελαν να με γνωρίσουν και να δουν πως κάνω εκπομπή. Εντυπωσιαζόντουσαν βλέποντας μια κοπέλα να βρίσκεται απ'την πλευρά του κοντρόλ και να βγάζει μόνη της την εκπομπή χωρίς κάποιον βοηθό στην ηχοληψία. Δεν ήθελα να έχω ηχολήπτη. Ήθελα ότι έκανα να είχα την αποκλειστική ευθύνη. Ακόμη και βλακεία να έκανα θα ήξερα ότι το φταίξιμο ήταν ολότελα δικό μου και θα τα έβαζα με τον εαυτό μου που θα είχα κάνει την βλακεία. Ήταν προτιμότερο απ'το να έχω μπροστά μου έναν ηχολήπτη και να τσακωνόμαστε συνεχώς για τα λάθη που ίσως προέκυπταν. Ναι μεν στα ερασιτεχνικά περάσματα μου απ'τον σταθμό του Κωστή είχα γνωρίσει την επιτυχία που ήταν εντελώς απρόσμενη, αυτή την φορά η επιτυχία ήταν ακόμη μεγαλύτερη και καμιά φορά θεωρούσα ότι δεν θα ανταποκρινόμουν επάξια σε αυτό που έκανα μέχρι τέλους. Φούσκωναν τα μυαλά μου κάθε φορά που τα τηλέφωνα έπερναν φωτιά ώσπου πια δεν άντεχα να ανταπεξέλθω μόνη μου. Ζήτησα βοήθεια κι απ'τον αδερφό μου. Ο Γιάννης μαζί με εμένα είχε λατρέψει τόσο το ραδιόφωνο όσο και την αθλητικογραφία. Του άρεσε ο αθλητισμός και προσπαθούσε να είναι ενήμερος σε όλα. Μάλιστα στον Κωστή κι αυτός είχε στήσει την δική του αθλητική εκπομπή, αλλά ήξερε ότι όσο κι αν λάτρευε το αντικείμενο τα πράγματα δεν θα ερχόντουσαν όπως θα ήθελε. Όλα έδειχναν τόσο εύθραστα στον κόσμο της δημοσιογραφίας που όσο κι αν ήθελε κι εκείνος να κάνει το βήμα δεν θα έπρεπε όμως να παρεκλίνει κι απ'τα μαθήματά του μιας και σκεφτόταν ότι το τώρα είναι τώρα, αλλά το μέλλον ποιο θα είναι; Ναι να έκανε το όνειρό του πραγματικότητα να γινόταν αθλητικογράφος στις ντόπιες αθλητικές εφημερίδες... από κει και πέρα τι; Αν περνούσε σε κάποια σχολή αργότερα δεν θα έπρεπε να δώσει ένα τέλος σε αυτό που αγαπούσε για να ακολουθήσει αυτό που θα του εξασφάλιζε το 'ψωμί' του αργότερα;Αφέθηκε να μην το σκέφτετε και προτιμούσε να έρχεται στο ραδιόφωνο να με βοηθά. Ήταν πια ο συνεργάτης μου και απαντούσε πάντα στα τηλέφωνα των ακροατών. Του άρεσε. Μέχρι που κάποια στιγμή δεν μου αρνήθηκε μια μικρή του συμμετοχή σαν μια καρικατούρα χιουμοριστική, για να δίνουμε ένα πιο ελαφρύ χρώμα στην εκπομπή και πιο διασκεδαστική. Οι φίλοι του που άκουγαν ήθελαν να έρχονται στο ραδιόφωνο να παρακολουθούν από κοντά. Και γενικώς πια το στούντιο γέμιζε με κορίτσια κι αγόρια που γινόντουσαν θεατές της εκπομπής... Κι ανάμεσά τους κι ο Στράτος. Είχε ακούσει τόσα απ'τους φίλους του που αποφάσισε κι εκείνος να έρθει και να παρακολουθήσει από κοντά τι ακριβώς στηνόταν πίσω από όλα όσα άκουγε!
- Σήμερα θα έρθει κι ο 'ευρωγκόμενος' στο σταθμό. Μου είχε ανακοινώσει ο αδερφός μου μη καταλαβαίνοντας εγώ ποιός ήταν ο 'ευρωγκόμενος'. Τότε μου θύμισε εκείνο το παλιό παιδικό πάρτυ για να μου πει ότι μετά από χρόνια ξανασύντήθηκαν ο 'καουμπόι' κι ο 'Ζορό' για νέες περιπέτειες. Σχολικές περιπέτειες. Μιας κι ο Στράτος λόγω συνθηκών είχε γραφτεί στο Λύκειο που πήγαινε κι ο Γιάννης. Συμπτωματικά ο Στράτος έμενε τότε στην ίδια γειτονιά μαζί με έναν συμμαθητή της παρέας του αδερφού μου. Κι έτσι μετά από χρόνια ξαναβρέθηκαν. Το 'ευρωγκόμενος' μου το ανέλυσε ο Γιάννης εν συντομία για να μου πει, πως το μυαλό του Στράτου δεν ήταν πουθενά αλλού παρά στον ποδόγυρο! Αναρωτήθηκα αν ερχόμενος ο 'ευρωγκόμενος' στο σταθμό είχε βλέψεις για κατακτήσεις... Άφησα το θέμα όπως είχε. Δεν με αφορούσε. Ένας έφηβος ήταν που απλά ψαχνόταν, όπως όλοι οι έφηβοι της ηλικίας του.
&
Όμως που να φανταζόμουν ότι εκείνος ερχόμενος στο στούντιο, θα έγραφε στο μυαλό του τα πάντα, για να ακολουθήσει ότι ακριβώς έκανα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έκανα...


Από: SummerDream
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)